CHAPTER NINE
The Party
Amara Venice's Point of View
Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili ko.
"Let's go," napasulyap ako kay Didi nang magsalita siya. Tumango lang ako at tinungo na namin ang cafeteria. Ramdam ko naman na nakasunod sa amin 'yong apat.
Nakita lang namin sa directory kanina kung nasaan ang cafeteria.
Pagkarating namin doon ay hindi na ako nagulat na maraming kapwa naming estudyante ang nasa loob at ang iba ay papasok pa lang gaya namin.
Nauna kaming pumasok ni Didi at agad na naghanap ng bakanteng upuan. Para talagang food court itong cafeteria ng Hearthstone.
Ganito rin kasi ang cafeteria sa Hearthstone Academy pati na rin sa Hearthstone Montessori. Nang makahanap kami ni Didi ng bakanteng upuan ay agad naming pinuntahan iyon at umupo kaagad.
Halos mapuno na rin kasi itong cafeteria kaya mabuti na lang at nakahanap pa kami ni Didi ng pwesto. Maya-maya pa ay umupo na rin sila Joaquin sa tapat namin dahilan para magtama ang mga mata namin.
Ako na ang umiwas ng tingin dahil hindi ko kayang makipagtitigan ng matagal sa kaniya. Ngayon ay katapat ko si Joaquin at si Cyprus naman ang katapat ni Didi. Magkatapat din si Cedric at Inigo.
"Kami na mago-order, ano sa inyo ladies?" Prisenta ni Cyprus. Napatingin naman ako sa menu book na nasa table namin. Kinuha ko ito at binasa ang harap, Hearthstone's Cafeteria's Menu.
Gawa ang menu sa glossy paper at maganda ang design. Binuklat ko ito at bumungad sa akin ang table of contents. Binasa ko ito at masarap naman lahat. Pero gusto kong mag-waffle at lemonade ngayon.
Hinanap ko ang 'Waffles' at tiningnan kung ano page ito. Page 168. Kaagad kong nilipat sa page 160 ang menu.
"Ahmm Classic Waffle at Lemonade na lang sa akin," ani ko sabay tingin kay Cyprus na tumango lang. Nang matapos na akong mag-order ay sinara ko na ang menu book at nilapag ulit ito sa mesa.
"Pumpkin-Apple Muffins Muffins with Streusel Topping and Blue Lemonade," turan naman ni Didi at pagkatapos n'on ay tumayo na silang apat para mag-order.
"Wait, I'll pay mine," pigil ko sa kanila at akmang bubuksan ko na sana ang bag ko nang magsalita si Joaquin.
"I know that you can pay for it but let me, Venice," sa sinabi niyang iyon ay napatingin ako sa kaniya. Ngumiti lang siya sa akin at inaya na sila Cyprus na tumungo sa counter. Ako naman ay sinundan ko lang ng tingin si Joaquin.
Napaigtad ako nang sinundot ni Didi ang tagiliran ko kaya napasulyap ako sa kaniya at sinamaan ng tingin pero hindi yata siya natakot dahil nakangisi lang ito at mukhang nang-aasar.
"Yiehhhhh, iba na 'yan Vivi. Ship ko talaga kayo ni Joaquin," umirap lang ako sa sinabi niya.
"Hayaan mo, titanic nga, lumubog, iyang ship mo pa kaya?" Natatawa kong tugon sa kaniya pero tumawa lang siya.
"Hay nako Vivi. You're so nega. Lumubog ang titanic dahil sa malaking iceberg at huwag kang mag-alala. Safe ang ship ko na JoaNice," bumuntong-hininga na lang ako sa sinabi niya.
Bahala siya diyan. Hindi naman nagtagal ay dumating na sila Cyprus dala ang mga order namin.
Binaba ni Joaquin 'yong bitbit niyang tray sa tapat namin bago siya umupo. Minasdan ko lang ang mga galaw niya nang inalis niya mula sa tray ang waffle at lemonade ko.
Nilagay niya iyon sa tapat ko kaya nag-angat ako ng tingin at seryoso lang siya habang ginagawa iyon.
Kapagkuwa'y kinuha niya naman ang order niyang isang slice ng pizza at hot chocolate drink. Nagtama ang mga mata namin at ngumiti lang siya sa akin. Ngumiti lang din ako.
"Thank you," I spoke and he just nodded at me. Nagsimula naman kaming kumain nang tahimik hanggang sa matapos kami. I took a sipped from my lemonade as I browse my Facebook's News Feed.
My brows furrowed as the Facebook notification informed me that Joaquin had sent me a friend request.
I took a short break from savoring my lemonade to glance at Joaquin, who had been staring at me attentively, waiting for me to confirm his friend request.
I furrowed my brow, but all he did was beam at me charmingly.
"Accept my friend request," he said all of a sudden, staring directly into my eyes, causing his friends to choke on their drinks. Patago akong ngumiti at tumikhim.
"Okay," I simply replied and click the 'confirm' button. Kapagkuwa'y binalik ko ang tingin ko kay Joaquin. His smile was like a sudden beam of sunlight adding the cozy corners of the cafeteria.
"Thank you," tugon niya na ikinatango ko. Sumipsip ulit ako sa lemonade ko at pasimpleng mahinang kinurot si Didi sa tagiliran niya nang tumikhim ito na para bang nag-aasar.
Maya-maya pa ay napagdesisyonan naming umuwi na. Nakakapit si Didi sa akin hanggang sa makalabas kami ng Hearthstone University. Nang makarating kami sa parking lot ay humarap kami ni Didi sa isa't isa.
"O paano? Sasabay ako kay Cyprus, susunduin ka ba ng sundo mo?" Didi inquired, and I simply smiled.
"Yeah, tatawagan ko na lang," tugon ko na ikinatango niya. Kapagkuwa'y naramdaman ko naman ang mainit na yakap ni Didi at niyakap ko rin siya pabalik.
"Sige, mag-iingat ka," she whispered in between of our hugs. Siya na rin ang unang humiwalay sa yakap namin. Bumitaw na kami sa isa't isa at tiningnan ko lang siya habang pumapasok sa kotse ni Cyprus.
Bago pumasok si Cyprus ay ngumiti siya sa amin. Nasulyap ako kay Didi at kumaway siya sa akin kaya kumaway rin ako pabalik.
Pagkaalis nila ay sunod na ring nagpaalam sila Inigo at Cedric. Ngayon ay kami na lang ni Joaquin ang natira rito sa parking lot.
Huminga ako ng malalim at sumulyap sa kaniya. Nakapamulsa lang ito habang nakatingin sa akin. Umiwas ako ng tingin at napalunok.
I was about to dial my personal driver's number when Joaquin broke the silence.
"If you don't mind, let me send you home," my heart started to pound as the excitement had ignited a slow and steady match deeply in the pit of my stomach, and I felt like I was on fire and may explode at any moment. I gulped and turn my gaze into him.
"It's fine, I don't want to bother you, Joaquin," I insisted, curling my lower lip and making a 'no' gesture using my hands. I heard him sigh.
"You're not a bother, Venice," makulit niyang turan. My lips flashed a smile as I nodded. Sino ba naman ako para tumanggi 'di ba?
"Alright, I'll just call my personal driver. Excuse me," I replied and he just nodded his head. I turn my gaze on my phone and dialed my personal driver's number.
Nang mag-ring iyon ay tinapat ko na ito sa kanan kong tenga at napangiti ako nang sumagot siya.
"Hello po, huwag ninyo na po ako sunduin ngayon... Opo... Salamat po," with that, I disconnected the call and returned my sight to Joaquin, who had been staring at me intently since earlier.
He then opened the door of the shotgun seat of his car. Lumapit ako sa kotse niya at napansin ko ang kaliwa niyang kamay na nasa may taas ng bintana.
I can say that he's securing me so that I can enter safely without bumping my head on it and I found that sweet, he's really a gentleman.
He also checked me if I was safely settled inside before closing the car door. As he sat in the driver's seat, I followed him with my eyes.
When we are both settled, he took his car keys inside of his pockets and buckled his seatbelt.
Of course, safety first that's why I buckled my seatbelt too. He then put his keys on the ignition which is usually to the right side of the steering wheel and turned it clockwise.
He looked over his shoulder and turn his head to get a good view of where we're going.
I can feel that the car is already moving until we reached the main road. He looks hot while driving his car. Umiwas na ako ng tingin at nalipat ito sa labas.
Huminga ako ng malalim at napasandal sa headrest ng sasakyan niya.
Hindi nagtagal ay huminto na ang kotse niya kaya napaayos ako ng upo at tinanggal na ang pagkakakabit seatbelt ko. Hindi ko namalayan na nandito na pala kami sa bahay.
Kapagkuwa'y sumulyap ako kay Joaquin na nakahawak pa rin sa steering wheel.
Ilang sandali pa lamang ay tinanggal niya ang seatbelt niya at lumabas sa driver's seat. Kapagkuwa'y pinagbuksan niya ako ng pinto. Kinuha niya muna mula sa akin 'yong iPad ko para makalabas ako.
Nang makalabas na ako ay inabot na niya sa akin ito at tinanggap ko naman. Marahan niya namang sinara ang pinto ng shotgun seat.
"Gusto mo ba munang pumasok?" Aya ko. Ngumiti siya sa akin at umiling.
"Next time, Venice. My parents were expecting me to come home early today so I have to refuse your invitation today," sa sinabi niyang iyon ay napatango lang ako. Naiintindihan ko naman.
"Okay. Thank you for the ride. Take care," I ran my hand through my hair as I flashed a smile.
"No worries, Venice," he responded and I just nodded. Pinanood ko lang siya habang pumapasok sa driver's seat ng kotse niya. Sinilip niya ako mula sa loob at kumaway siya. Napangiti ako at kumaway rin sa kaniya.
Sinundan ko lang siya ng tingin hanggang sa makalayo siya sa mansion. Malaki ang mga ngiti kong pumasok sa loob. As usual, my parents aren't at home yet. Dumiretso na ako sa ikalawang palapag kung nasaan ang kwarto ko.
"WE'RE SO PROUD OF YOU, Venice. You did well," Mom spoke and I upturned the corner of my lips to give them a genuine smile. She then gave me a hug and I hugged her back.
My eyes darted into Dad's direction who's staring at us with so much softness and gentleness.
Maya-maya ay humiwalay na ako sa yakap ni Mom. Our eyes then met and gave me a genuine smile. She caressed my hair and leaned forward to meet my left ear. I was already expecting it.
"Keep it up, princess. Don't let us down," my smile immediately disappeared on what my mother had just said. I'm not surprised by it. They're always like that. There's no room for failures for them.
Sinundan ko lang siya ng tingin habang nilalayo niya sa akin ang mukha niya. My Mom doesn't failed at with her ageless beauty, she still looks younger than her age and gorgeous as well. Good thing that I inherited her looks.
Kapagkuwa'y ngumiti siya sa akin at tumaas ang isa niyang kilay. Huminga ako ng malalim, minsan ay ma-attitude itong ina ko. Sa kaniya ko yata namana ito.
Maya-maya ay umiwas na siya ng tingin at kumapit na siya sa braso ni Dad. I just look away because of that. I can't help but sigh. That's them, they expect too much from me. Takot ako na mawala ang tiwala nila sa akin. I want them to be always proud of me.
I got passed and top my entrance exam at Hearthstone University yesterday. My parents decided to throw a party for me that's why I'm here. I roamed my eyes around the hall.
Guests were smiling at us and looked so proud of me. Didi can't attend because she has her own party too.
Napatingin ako kay Mom nang hinawakan niya ang kamay ko. She gestured me to go with them on the stage. Wala akong nagawa kung hindi ang sumama sa kanila. Huminga ako ng malalim habang paakyat kami sa entablado.
Dito sa Cuarez Hotel ginanap ang piging ko ngayon at inimbita ni Mom ang mga close friends niya. Parang siya nga ang may piging dahil halos lahat ng bisita ay mga kilala ni Mom.
Mom doesn't want me to have friends before but when Didi came, she easily approved.
Well, Didi is my childhood friend and my best friend. Ang dahilan kung bakit ayaw niya akong magkaroon ng kaibigan ay ayaw niya raw na ma-distract ako sa pag-aaral ko. Wala naman akong nagawa kung hindi ang sundin siya dahil takot ako sa kaniya.
Nang makarating kami sa entablado ay binigay ng isang staff kay Mom ang mic. Ngayon ay nasa gitna nila akong dalawa.
"Good evening everyone. Thank you for attending my daughter's celebration. I hope you enjoy the night," my Mom announced and the guests applauded because of it.
Maya-maya pa ay may lumapit na isang babaeng server sa amin at may dala itong round tray na may lamang dalawang flute glass na may white wine.
Kinuha ni Dad ang isa at ang isa naman ay kay Mom. Ako ay hindi pwedeng uminom. Kahit na gusto ko ring matikman ang wine ay hindi ako pinapayagan ni Mom. Wala akong magawa kung hindi ang ngumiti na lang sa audience.
"Attention please," she proceeded and pause for a moment.
"I just want to share that I'm lucky to have a daughter like Venice. She's perfect. She got my beautiful looks, intelligence, and kindness. So raise your glasses to my daughter, Venice to have a wonderful college life and for the blessings. Cheers!"
With my mother's cue, they raise their glass for a toast and they shouted 'cheers' in unison. I also smiled and mouthed a 'thank you'.
Dear college life, be good and easy for me.
To be continued...