Jamie POV
It's been months, simula nung nagising ako. Sobrang daming nagbago at simulan natin sa sarili ko. I have to go on therapy because of the accident, I can't walk! I'm not fully parallelized but because of so much trauma that my body have been through, this is the result.
Hindi ko kayang tumayo magisa ko. Masaki humawak ng kahit ano! Hindi rin ako nakakakain ng any solid food. Pati pagsasalita ko apektado. Sobrang nahirapan ako nung una dahil narin sa persinality ko! Hindi ako sanay ng ganito na nakaasa sa tulong ng ibang tao, lalo na ng pamilya ko. I'm an independent person but because of this I have to be dependent sa iba. Dumating pa sa punto na nadepress ako but I know I'm a lot stronger than before. I will not do that stupid mistake that I did last time.
Thankful din ako kasi kahit may pinagdadaanan ako nandyan yung family ko, pati mga kaibigan na laging sumusubok na pasayahin ako. Syempre wag kalimutan ang isang tao na simula nung nagising ako, never nawala sa tabi ko, si Cid! He is always there no matter what I have to do.
Yes, si Cid! Nagkaayos na kami! He told me everything! He told me all of his reasons why he did what he did at naintindihan ko sya. Mahal ko sya at kaya kong intindihin ang kahit na ano! Nung una aaminin ko gusto kong magalit sa kanya. Gusto ko syang sumbatan sa mga ginawa nya at dahil din dun nangyari sakin yung mga nangyari.
I even ignored him for a month simula nung nagising ako, pero Cid being Cid. He knows how to destroy the walls that I put between him and my heart. He did all the thing na alam nyang magpapatunay how much he love me. Araw araw kasama ko sya. Sa lahat ng doctors and physical therapy appointment ko, he never leaves me. Kasama ko sya sa online class ko. Yes, nag online class ako kasi I don't want go be left behind sa mga remaining class ko. 4th year na kami and malapit ang graduation, so ayoko na naman na dahil dito sa mga nangyari sakin matitigil ang buhay ko and he supports me all the way.
He is always there for me no matter what I have to do or go through para makarecover ako. Nakikita sa mukha nya yung sobrang pagsisisi sa mga nagyari sakin. I know he blames himself for what happened to me. I already said to him na hindi nya dapat sisihin yung sarili nya kasi aksidente yun. Wala namang gusto ng nangyari kaya ang magagawa nalang namin ay magmove para makamove forward kami parehas. We both need that, after all the things that happened.
After how many months of therapy, I can say na kahit paano nakakarecover na ko. Nakakapagsalita na ulit ako kahit papaano. Minsan nahihirapan pero I'm trying my best naman. Nakakapaglakad pero may saklay nga lang. Nakakain na din ako pero alalay pa rin. Gusto ko na talagang maging okay para maituloy io na yung buhay ko. Napakarami ko nang naneneglect na obligasyon ko. Hindi nagrereklamo si mama pero alam ko na nahihirapan na sila sa pagaadjust sa situation ko.
Maraming pagbabago sa buhay ko! As in naparami, isa na dito yung relationship namin ni Cid. Masasabi kong naglevel up kami ng konti! Tulad ng dito na ako nakatira sa condo nya.
Yes, that's true. Magkasama kami sa condo pero don't think much ahh. Kasama namin sila mama, sobrang nakakahiya nga ehh pero mapilit sya. Medyo malaki naman kasi etong Condo ni Cid. Para syang penthouse, hindi isang ordinary condo. May apat na kwarto, tapos may isang kwarto pa para sa maid ni Cid. Yung isang kwarto ako ang gumagamit, while yung isa is Cid then another for my mom and my siblings.
Nung una ay ayoko talagang pumayag kahit na boyfriend nya ako ay parang hindi parin okay pakinggan. Ang sabi nya din, is kailangan nya daw gawin ito para lagi nya kong kasama and maalalagaan. Aba pinapili pa ko if gusto ko sa bahay namin o dito sa condo nya. Alangan namang pumayag ako na sa bahay sya diba! Mas mahihirapan sya, so wala akong choice kung hindi pumayag nalang na dito na ako sa condo nya tumira.
So wala akong choice, nakakahiya naman if patitirahin ko sya sa bahay namin. Nung una, nagaalala ako kasi baka anong sabihin sakin ng parents nya pero nagulat nalang ako ng may matanggap akong letter from his dad na okay lang daw yung gusto ni Cid kasi daw mas okay daw yun para may nagbabantay sa anak ny. They want to meet me pa nga kasi kuya palang nya ang namemeet ko nung nasa hospital ako. Pero dahil sobrang busy ng schedule nila is next time nalang daw.
Sobrang dami kong hirap na pinagdaanan for these past months, sobrang hirap and sakit. Hindi kasi madali na ibangon ulit yung sarili ko, pero I'm always trying to work so hard para maging okay ulit!
I will be okay! I know that! I will be again!
"Love are you okay? You are spacing out again" nagulat ako nung biglang nasa tabi ko na si Cid. Kanina pa sya anjan? Grabe ang dami ko kasing iniiisip kaya ayan di ko na napansin na nasa tabi ko na pala sya.
I tried to smiles in front of him sigurado magaalala nanaman ito if sasabihin kong marami akong iniisip. Parang naging sobrang praning kasi ni Cid basta tungkol sakin.
"Ah wala, Love! May naisip lang ako saglit pero wala lang yun. Ahhh, are we going na ba?" Aalis kasi kami ngayon para sa therapy ko.
"Ah yes, Love! Ready na yung mga gamit mo sa car. Ready ka na?" He smilingly asked me.
"Yes, Love!" I answered back, then inaalalayan nya na akong tumayo from my sit then maglakad. Dati nakawheel chair pa ko pero dahil nga need ko masanay maglakad ulit. Eto ako ngayon paunti unting sumusubok.
Cid is very consistent in his promise to me na he will never leave my side ever again. He is always there to accompany and help me with everything na minsan nakakaguilty na kasi alam kong napakaraming bagay sa buhay nya ang naneneglect nya because of me.
~~~
Andito na kami ngayon sa ospital. Cid wanted for me to do my therapies at his condo pero sabi ko wag na. Mas okay narin yung ganito para mas masanay ako na gumalaw galaw.
Pagpasok namin sa room kung saan gagawin yung therapy ko. As usually, nakastand by na yung physical therapies ko. Pati yung mga gamit na gagamitin ko. Isa sa pinagtataka ko, ang laki laki ng room na ito na feeling ko kasya yung ilang patient to do their session pero bakit ako lang lagi yung nandito pag schedule ko na.
Matanong nga kay Cid!
"Good Morning Sir Jamie, Sir Cid! Ready na po ba kayo sa session nyo today?" The therapies ask us. I smiled at him at first before answering him.
"Ready! I just hope I don't fall multiple times just like last time." Grabe kasi, hirap na hirap talaga ako gawin yung mga pinapagawa sakin last time. Masakit kaya!
I was about to walk to go to the railings where I would try to walk on my own ng biglang akong hawakan ni Cid. Napaharap tuloy ako sa kanya.
"Love, just trust yourself ahh! Kaya mo yan!" Yung mukha no Cid ngayon habang sinasabi nya sakin ito is para akong sasabak sa isang napakalaking gera or kompetisyon! Yung kaba sa mukha nya na obvious na obvious!
Hindi ko tuloy maiwasang hindi matawa.
"Love, ano kaba! Grabe ka naman kung kabahan for me. I'm just going to walk okay! Simple lang eto. Hindi ako tatakbo or aakyat sa stairs tulad ng nakita natin sa TV kagabi bilang part ng therapy ko." I said to him, then humarap ako sa therapiest ko.
"Right, Kuya? I asked him to confirm.
"Yes po, Sir! Medyo malayo pa po tayo sa stage na yun. For now, walking exercise po muna tayo. Need nyo po muna masanay na maglakad ng magisa before po tayo pumunta sa mas complicated stage of your therapy"
Jamie looked at Cid.
"See love! You have nothing to be worried about! I got this! We got this!" I said to Cid para mabawasan yung kaba nya. Ilang beses na kaming umaattend sa ganito pero every single time, sobrang taas ng level ng kaba nya hahaha
~~~
Author POV
Habang si Jamie ay abalang ginagawa yung therapy nya, si Cid naman busy sa panonood at pagbabantay sya. Pag may mga time na muntik matumba si Cid, parang nagiging si Flash si Cid.
Agad agad nasa tabi na sya ni Jamie.
"Are you okay, Love? Are you hurt?" Cid worriedly asked him while holding his arm.
"Hahaha Love! Chill! Normal lang na matumba ako konti pero okay lang ako. Balik ka na dun sa pwesto mo!" Jamie said to him.
"But, Love!" Hindi na pinatapks ni Jamie ang sasabihin ni Cid. Alam na nya kasi ito.
"Love! Please! Hindi ako makakafocus sa therapy ko if katabi kita here! Napagusapan na natin ito, right? I'm good Love, so just stay there! I promise I'm okay! Just you standing there is already a support for me. So please, stay back there na! Please!" Sabi ni Jamie. Wala na tuloy nagawa si Cid kung hindi sumunod nalang. Bumalik sya sa pagtayo againt the wall and continue to just watch Jamie continue his therapy session.
"Shall we continue na po Sir?" The therapiest asked Jamie.
"Yes! I'm sorry for that" Jamie said to him. Ye knows his boyfriend can be too much.
"It's okay, Sir! Ganyan po talaga ang mga pamilya at sa mga taong mahal nila na gumagawa ng session here. Sanay na po kami!" The man smilingly told Jamie.
Jamie was about to continue his session when he thought of something.
"Ahh, Kuya. Ask ko lang? Bakit po sa tuwing magsession ako here, walang ibang patient bukod sakin. Ganun po ba talaga?" Jamie asked the therapist.
"Ahh, no sir! Actually puno nga po lagi ang room na ito during regular days. Usually po, we have 5 - 10 patient per session. Pero during your session po kasi. Ang alam ko po nakabook yung buong room for you only kaya po ito kayo lang yung nandito at walang ibang patient." The man casually said to Jamie.
"What?" Jamie shockingly asked the man.
To be continued
Waanjaimjora