KABANATA 6
“Nay!”
Masaya kong sinalubong si nanay nang makauwi siya galing sa trabaho. Sa tingin ko ay dumaan pa siya sa palengke dahil may mga bitbit siyang mga plastic na may mga gulay at isda. Kinuha ko kaagad ang mga iyon sa mga kamay niya para makapagmano at matulungan siya.
“Ay, salamat, anak. Wala ka bang assignment?” tanong niya pagkapasok sa bahay.
“Natapos ko na po, nanay. Nakapagluto na rin po ako ng hapunan. Maghahanda na po ba ako ng lamesa?” pagpapaalam ko sa kaniya bago dumiretso sa kusina at nilapag ang mga pinamili niya.
“Ay talaga? Naku, ang swerte ko talaga sa anak ko. Siya sige at magbibihis lang muna ang nanay,” malapad ang ngiti niyang ani.
Pasado alas-syete na at pagkauwi ko talaga kanina galing paaralan ay mabilis kong ginawa ang aking mga asignatura para makapagluto. Kapag ganito kasi at lunes ay talagang ginagabi si nanay dahil lunes ang araw na napakarami nilang labahin sa mga Villaruel. Lalo pa ngayon, dagdag na ang mga apo.
Nang maalala ko sila senyorito ay muli akong nakyuryoso.
Naghahanda na ako ng lamesa noon nang pumanhik si nanay papasok sa kusina. Nakapagbihis na rin siya ng mas kumportableng pambahay. Tumingin ako sa kaniya at ilang segundo pa bago nagsalita.
“Kumusta ngayon sa trabaho, nay?” pauna kong tanong habang nagsasandok ng kanin.
Nakita kong inayos niya ang mga pinamili niya at bahagyang sumulyap sa akin.
“Ayun, jusko. Naging triple ang labahin. Aba’y ewan ko ba. Minu-minuto yata nagbibihis iyong apo ng senyor at senyora, iyong si senyorito Nathan. Napakamitikuluso at perfectionist ng bata na iyon, ewan ko ba.”
Nasabi na nga rin ni nanay noon sa akin na medyo suplado ang ikalawa sa magkakapatid na Villaruel ngunit hindi ko masyadong napansin. Ngayon na kaklase ko siya, natanto ko na tama nga talaga si nanay. Para ba siyang may galit sa mundo at sa mga tao sa paligid niya.
“Hindi ba sa eskwelahan namin sila mag-aaral? Nagulat ako kanina nay, kaklase namin siya!” pagbabalita ko at nakita kong bahagya siyang nagulat at namangha.
“Talaga?” gulat niyang usal. “Aba’y hindi ko alam kung matutuwa ako riyan, Miko. Pero kumusta ang unang araw niyo? Wala naman siguro siyang ginawa? Sa klase niyo o sa’yo?”
Natawa ako. “Kay sungit nga, nay!”
“Aba’y sabi ko nga, hindi ba?” Umiling pa siya. “Naku, huwag mo na lamang pansinin at nangangapa pa siguro sa kapaligiran niya. Alam mo naman na hindi sila sanay sa ganitong pamumuhay. Mabait naman iyong bunso na babae, ewan ko lang sa panganay at susunod pa lamang daw rito sa probinsiya. Hindi ko maisip kung paanong pagpapapayag ang ginawa ng pamilya nila sa mga batang iyan at kung bakit dito pa sa probinsya pinatuloy para sa pag-aaral. Basta anak, ha? Huwag ka na lang magkamali kay senyorito Nathan o sino man sa kanila. Villaruel pa rin sila, malayo ang agwat sa atin. Kahit apakan nila tayo, wala pa rin tayong laban diyan sa kanila. Mabuti na lang talaga at mabait ang senyor at senyora.”
Napayuko ako at kahit dumaraan sa isip ko na unfair ang ganoon, tama pa rin si nanay. Sa probinsiya na ito, isa sila sa mga mayayamang angkan at ginagalang na pamilya. Marahil sa prebilihiyo ay ganoon na lang kalaya umasta ang senyorito. Kahit siya ang mali alam niyang luluhod pa rin sa harap niya ang kaniyang biktima. Nakakagalit naman talaga isipin, pero ang mga kagaya naming isang kahig at isang tuka, walang magagawa kung hindi magpaubaya na lamang sa mas nakakataas.
Kaya mas nag-aalala ako kay Roshan dahil kahit sinusunod niya ngayon si senyorito, madawit lang ang pamilya niya alam kong lalaban at lalaban siya. Isa iyon sa mga bagay na hinangaan at minahal ko sa kaniya.
“Iyon nga po ang problema nanay, eh…” wala sa sarili kong usal.
Nakita kong natigilan si nanay sa ginagawa niya at kaagad na lumipad sa akin ang nag-aalala niyang mga mata. Mabilis siyang lumapit sa akin at hinawakan ako sa balikat.
“Bakit, anak? May nangyari? May ginawa ka sa senyorito na kinagalit niya?” Narinig kong nanginig ang boses ni nanay, marahil ay sa biglang takot.
Umiling ako. “Hindi po sa akin, nay. Si Roshan po kasi…”
Kita kong alala at uhaw pa rin si nanay sa impormasiyon kung kaya ay kinuwento ko na sa kaniya ang buong nangyari. Simula nang magkabanggan sila senyorito at Roshan hanggang sa naging kasunduan. Nakita ko ang nagdaang iba-ibang emosiyon sa mukha ni nanay habang nagkukwento ako.
“Ay naku, si Roshan kawawa naman, anak,” aniya. “H-Hindi kaya at madamay ka rin niyan, anak? Alam kong magkaibigan kayo pero nag-aalala ako. Mabuti muna siguro na lumayo ka?”
Hinagod ko ang likod ni nanay at naiintindihan ko kung saan siya nanggagaling. Ngunit ang layuan si Roshan, kailanman ay hindi iyon sumagi sa aking isipan. Hindi ko nakikita ang sarili ko na wala sa aking tabi si Roshan. Kung nasaan ako o siya, naroon kami palagi para sa isa’t-isa.
“Nanay, naiintindihan ko po kayo, pero kagaya nga po ng sabi mo, kaibigan ko si Rosh. Ayaw ko po siyang pabayaan kagaya na lamang ngayon.”
Ilang pilitan pa ang naganap sa pagitan namin ni nanay hanggang sa huli ay sumuko na lamang siya. Pinaalalahan na lamang niya ako na huwag maging padalos-dalos at mag-ingat sa harap ng senyorito.
Dumaan ang mga araw at nasasanay na rin naman ako sa set-up ng senyorito at ni Roshan. Kumalat na rin iyon sa paaralan at ang iba ay palihim na galit kay senyorito, lalo na ang mga tagahanga ng kababata ko. Kahit ako rin naman, ngunit kagaya ni Roshan, alam naming lahat na wala kaming magagawa. Kung hindi lang inaalala ni Roshan ang pamilya niya, alam kong lalaban siya. Ngunit dahil kilalang angkan at respetado sa probinsiya ang pamilyang Villaruel, hahayaan na lamang niyang magmukhang tuta maprotektahan lang ang mga mahal niya sa buhay. Naaawa na ako kay Roshan at mas lalo ko lang siyang minahal.
“Oh, tara? Ano pa tinutunganga mo riyan? Hindi ka pa ba uuwi?” nagtataka kong tanong kay Roshan habang sinusukbit ang aking bag.
Nakatayo lang kasi siya sa harap ng pinto ng classroom namin habang kami ni Esther ay handa nang umalis. Araw-araw mula noon at walang palya, sabay talaga kaming tatlo na umaalis niyan.
Inis na kinamot ni Roshan ang ulo niya at tumingin sa likod ko kung saan panigurado ay naroon pa ang senyorito. Hindi kasi umaalis ng kwarto iyan hanggang hindi nakaalis ang lahat. Ayaw makipag-unahan at makipagsiksikan.
“Eh paano ang mahal na senyorito nalaman na may mall tayo rito sa probinsiya. Nagpapasama roon at may bibilhin daw. Pota, kani-kanina niya lang sinabi sa akin. T-i-next ko na lang nga si nanay na medyo magagabihan ako,” aniya.
Alam na rin pala ng mga magulang niya ang nangyari. Hindi naglilihim iyang si Roshan. Kagaya ni nanay ay nag-alala rin sila at pinagsabihan si Rosh, ngunit sumang-ayon din sila na sundin na lang ang senyorito kaysa magkagulo pa. Mabait naman ang senyor at senyora sa mga tao rito sa probinsiya, ngunit hindi namin alam kung ano ang magagawa nila para sa mga apo nila. Mukha pa naman silang spoiled lalo na itong si senyorito.
“Naknamputa, kada umaga na nga pinapaantay ka niyan sa gate para magdala ng bag niya papasok sa classroom. Ngayon naman kahit sa labas nang eskwela ay utusan ka pa rin. Baka sa susunod palala nang palala na mga batas niyan sa’yo, dre,” si Esther.
Nag-aalala na tinignan ko si Roshan. Tama si Esther. Halos hindi na nga namin siya kasabayan sa pagpasok dahil mas nauuna na siya sa eskwelahan para abangan ang senyorito dahil gusto nitong bibitin ni Roshan ang mga gamit niya pagpasok, ngayon naman kahit sa labas ng eskwelahan, kailangan pa rin si Roshan? Mukhang hindi na rin naman yata tama ito.
“Hayaan niyo na. Sige na, mauna na kayo ni Miko,” aniya sabay hawak sa balikat ko.
Sasagot pa sana ako nang maunahan na ako ni senyorito na noo’y palabas na.
“Let’s go. Nathalie and the driver are waiting.”
Tuloy-tuloy siyang naglakad, hindi manlang kami binalingan ni Esther. Ang mga mata niya kasi ay sa kaniyang cellphone. Nagpapaumanhin naman na tinignan kami ni Roshan bago mabilis na sumunod kay senyorito. Tinanaw ko silang magkasabay na maglakad habang unti-unti silang lumalayo. May kakaibang sakit na binigay iyon sa puso ko dahil para bang unti-unti na ring lumalayo sa akin si Roshan. Hindi ako sanay na ganitong may gap na kami. Masyado na akong sanay sa presensiya ng isa’t-isa. Natatakot ako.
“Ayos ka lang?” tanong ni Esther.
Nag-aalala ang mga mata niyang nakatingin sa akin at alam kong nababasa niya ako. Ngumiti na lang ako at inaya na lang siyang umuwi na kami… kahit wala si Roshan. Sa unang pagkakataon nakaya kong umuwi na hindi siya kasama. Ganoon din kaya ang nararamdaman niya o unti-unti na siyang nasasanay nariyan si senyorito para tugunan niya ang mga pangangailangan nito? Alam kong hindi tama na pag-isipan ko sila ng hindi maganda lalo at nagpapaubaya lang naman si Roshan at hindi rin iyon interesado sa lalaki kahit si senyorito pa. Si senyorito rin, mukhang natutuwa lang na torture-in ang kagaya ni Roshan dahil alam niyang hindi lalaban at mukhang hindi rin naman siya ang tipo na papatol sa lalaki. Hindi naman lahat ay kagaya ko ang damdamin.
Ngunit ayaw kong magsinungaling sa sarili ko. Nag-aalala ako at hindi ako ayos.