1991
ပေကျင်းမြို့ဟာတရုတ်ပြည်မြို့ဖြစ်လေသည်။ထိုခေတ်၁၉၉၁အရဆိုရင်သူတို့ရဲ့ရိုးရာဓလေ့အရမီးပုံပျံလွှတ်ပွဲဟူ၍ဖြစ်သည်။ထိုစဉ်ဖြူဖြူအုအုကလေးလေးနှစ်ယောက်။အလယ်မှာမီးပုံပျံတူတူကိုင်ထားကြသည်။
" ကောကော "
ကလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကထွက်လာတဲ့အသံလေးကြောင့် ပြန်ပြောလိုက်လေ၏။
" ဗျာ ပြောပါဗျာ "
" ဟီးဟီး ကိုကိုဝမ်ဘယ်နေ့အိမ်လာမှာလဲ "
" ဟို ကျန့်ကျန့်ရယ် ကိုယ်ကလေအသက်ပြည့်ပြီဆိုတော့ ကောကောဖေဖေကအရာရှိအလုပ်ထဲသွင်းတော့မယ် "
" အဲ့ဒါဘာကိုပြောတာလဲဗျ "
ပေါက်စနအရွယ်အသာရည်ဖြူဖြူအုအု၊နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှည့်နက်လေးနဲ့ကလေးကမေးလာတော့ဝမ်ရိပေါ်မှာဘယ်လိုဖြေရမှန်းမသိ။သူတို့နှစ်ယောက်ကခင်လာတာ၁၁နှစ်ရှိခဲ့တော့လည်းမတည့်အတူလို့ပေါ့။
" ကိုယ် အရာရှိလုပ်ရတော့မှာဗျ "
" ဟင် ဒါဆို ဘာလိုကြီးလဲ "
ဝမ်ရိပေါ်တစ်ယောက်လေးနက်စွာပြုံးလိုက်ကာကလေးနဖူးအားအသားလေးတောက်လိုက်လေတော့နှာရှုတ်သွားတဲ့ကလေးလေးရှောင်းကျန့်ကပြောလာ၏။
" အ့ ကိုကိုဝမ်ကအမြဲတမ်းနဖူးကိုပဲတောက်နေတာ "
" ပိန်းလို့လေ၊ငပိန်းလေးရဲ့ ကိုယ်အခုကိုယ့်ပါးပါးခေါ်နေပြီ ကိုယ်ပြန်ရတော့မယ် "
ဝမ်ရိပေါ်က သူလည်းပင်မှာချိတ်ဆွဲထားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးဖြုတ်၍ရှောင်းကျန့်လေးအာဆွဲပေးလိုက်စေတယ်။ဒီဆွဲကြိုးကသူရဲ့မားမားမဆုံးခင်တုန်းကပေးသွားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးတစ်စုံရယ်၊လက်စွပ်ရယ်ပဲရှိတာမို့အမြတ်တနိုးသိမ်းထားရတယ်။ဒီကလေးကကိုယ့်ဘဝမှာအရေးပါတဲ့သူမို့အမှတ်တရဖြစ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
" ကိုကိုပြန်လာမှာလာဟင် "
" လာမှာပေါ့ ဒါဆိုကိုယ်သွားတော့မယ် ဒီဆွဲကြိုးလေးကိုဘယ်တော့မှမချွတ်နဲ့နော် "
" အွန်း အွန်း "
သူကိုကျောခိုင်းကာပြေးထွက်သွားတဲ့ကောကောဝမ်ရိပေါ်ကြောင့်ရှောင်းကျန့်လေးမှာဝမ်းတွေနည်း၊မျက်နှာလေးကလည်းညိုးငယ်နေတယ်။
______________________
1997ခုနစ်
" သခင်လေးရော ဟမ် "
သခင်ကြီးရှောင်းလျှိုကြောင့်အစေခံတွေမှာဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိပေ။မပြောရဲပဲသာခေါင်းငုပ်ထားနေမိတော့သည်။
" ပါးပါး "
ဟော ပြောရင်းဆိုရင်းပေါ်တော်မူရှောင်းကျန့်ရောက်ချလာပါပြီ။ကြီးလာတာနဲ့အမျှဆိုးချင်တိုင်းဆိုးနေတာ။မပြောချင်တော့ဘူး။ကလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊အမြဲတမ်းလျှောက်ဖြုန်းနေတာ၊မိကွဲဖကွဲမို့အလိုလိုက်ထားရခြင်းပင်။ဇနီးဖြစ်သူကတော့အခြားမြို့ရွာမှာနေသော်လည်းရှောင်းကျန့်နဲ့အဆက်သွယ်ရသည်။ရှောင်းကျန့်ဆိုတာဖြူဖြူအုအုအသာရည်ဖွေးဝင်တောက်ပနေ၍မျက်နှာလေးကညိုယူထားသလိုသိပ်ဖမ်စားလွန်းသည်အထိလှရက်နိုင်သူ။ပန်းရောင်အလိုလိုသန်းနေတဲ့နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှည့်နက်လေးနဲ့ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ကောင်လေးဟာတရုတ်ပြည်ပေကျင်းမြို့ရဲ့အာဏာအရှိဆုံးမြို့စားမင်းရဲ့တစ်ဉီးတည်းသောသားလေးပင်။ဘယ်သူမှရှောင်းကျန့်ကိုမထိရဲ။မာနလျှမ်းလျှမ်းတောက်ကြီးလွန်းလို့အဆင့်တန်းလည်းခွဲခြားတဲ့အပြင်မြို့အုပ်မင်းရှောင်းကျန့်ကိုကြည့်မရပေမယ့်မြို့အုပ်မင်းသားဖြစ်တာမို့ပြည်သူတွေကကောင်းကောင်းရိုသေလေစားဆက်ဆံကြရတာပေါ့။
အပေါ်တက်သွားကာမှန်ကြည့်ပြီးထိုင်လိုက်သည်။မှန်မှာမြင်နေရတဲ့သူလည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကိုင်ရင်းတွေးတောမိသည်။ဒီဆွဲကြိုးကကောကောဆိုသူပေးခဲ့တာမို့အတွေးတန်းရောက်နေရဲ့။သို့သော်ကိုယ်ကကြီးလာပြီဆိုတော့သူကိုမမှတ်မိတော့ဘူး၊အဲ့တုန်းကကလေးပေါက်စနလေးပဲရှိသေးလို့လေ။ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ကာကောင်းကင်ပေါ်မှာတည်ရှိနေသောလမင်းလေးအားငေးကြည့်နေတယ်။ဒီတစ်ရက်တော့လည်းလမင်းကြီးကြည့်ရင်းတစ်ညတာအချိန်တွေကုန်သွားပါလေသတဲ့။
_________________
ရှန်းဟိုင်မြို့လယ်ခေါင်မှာနှင်းဖွေးဖွေးလေးတွေကျနေတယ်။ရှန်းဟိုင်စစ်အုပ်ချုပ်ရေးရုံးဆိုတဲ့ရုံးတစ်ရုံးပေါ့အုပ်ချုပ်သူကတော့ဗိုလ်ချုပ်လျှိရိမင်ပင်ဖြစ်ပေမယ့်သူထက်ရာထူးငယ်တဲ့ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်အားစေလွှတ်စေခိုင်းတော့ချက်ချင်းရောက်ချလာသူ။
" အမိန့်ရှိပါ "
နှာတံဖြောင့်ဆင်းဆင်းတောင့်တင်းလှတဲ့ခန္ဓာကိုယ်၊ဘေးတိုက်ကြည့်ရင်တောင်ခန့်ညားချောမောနေတာတောင်မပျောက်သွားတဲ့မြို့ရဲ့အုပ်ချူပ်တဲ့ဗိုလ်ချုပ်ထက်ရာထူးငယ်တဲ့ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်။ရာထူးငယ်ပေမယ့်ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရဲ့အာဏာဟာကြီးမာလှလေတယ်။ပြည်သူပြည်သားတွေကလည်းဗိုလ်ချုပ်လျှိရိမင်ထက်တောင်ကြောက်ရမယ့်သူလို့တင်စားရသလိုတရားမျှတမှုကိုဆုံးဖြတ်ပေးနိုင်တဲ့အပြင်၊အဆင့်တန်းခွဲမခြားဘဲလေးလေးစားစားဆက်ဆံသောကြောင့်ပြည်သူတွေရဲ့အချစ်ခံရသူပေါ့ပြောရပေမယ်။
" မင်းမနက်ဖြန်ပေကျင်းကိုသွားရမယ်၊အဲ့မှာပဲမင်းအုပ်ချုပ်ထား မင်းရားထူးတိုးသွားတာမို့ မင်းကပေကျင်းမြို့ရဲ့စစ်ရုံးမှာဗိုလ်ချုပ်ကြီးဖြစ်သွားပြီပဲ "
" ဟုတ်ကဲ့ဗျ "
တကယ်တမ်းကျရင်ဝမ်ရိပေါ်လိုလူကရာထူးကြီးသွားလည်းအရင်အတိုင်းပါပဲ။သူဒါတွေတပ်အပ်မလိုချင်ခဲ့ဘူး။ဆရာဝန်ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ၊ခက်သွားတာကအဖေကဗိုလ်ချုပ်ကြီးဆိုတော့သူ့မှာလုပ်ဆောင်ဖို့ဆိုတာမလွှဲသာရှိတော့တယ်။
" သွားတော့ "
မနက်ရောက်တော့ ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ဟာရထားဘူးတာမှာထိုင်ပြီးပေကျင်းကိုသွားမယ်ရထားအားစောင့်နေပါရဲ့။လူချမ်းသားဆိုပေမယ့်ကားတွေဘာတွေနဲ့မသွားချင်၊ရထားနဲ့သွားရတာကိုပဲသဘောကျပါတယ်။ဒါကရိုးရှင်းတယ်လေ။သဘာဝအလှကိုလည်းကြည့်ပြီးခံစားလို့ရတယ်လေ။ရထားရောက်တော့သူတက်ကာရထားပြတင်းပေါက်ဘေးမှာထိုင်နေလိုက်တော့တယ်။သူအိတ်ထဲကမှတ်စုစာအုပ်လေးတစ်အုပ်ထုတ်လိုက်ပြီးသဘာဝအလှတွေအားခံစားမိ၍ချရေးတယ်။ဒါကသူပျင်းနေရင်လုပ်နေကျအရာတစ်ခု။ပေကျင်းဆိုတာလည်းတစ်စုံတစ်ယောက်ရှိတဲ့အရာ။ငယ်ငယ်တုန်းကမွေးရပ်မြေအားပြန်အခြေချရတာပေါ့။ပေကျင်းရောက်တော့ခြေလှမ်းစလှမ်းချင်းမိပင်ကလေးတွေဆော့ကစားကြနေတာကိုမြင်တော့သူပြုံးမိပါရဲ့။ထိုစဉ်အကျော်ရောင်းတဲ့ဉီးလေးကြီးရောက်လာပြီးပြောလာတယ်။
" ဒီကလူကလေးက "
" ကျွန်တော်ကရှန်းဟိုင်ကလာတဲ့ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်ပါ။အထက်ကြောင့်ကျွန်တော်ဒီမှာတာဝန်ထမ်းဆောင်ရမှာပါ၊ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်လို့ခေါ်ရင်ရပါတယ်။ "
" အော် "
" ပေကျင်းရဲ့မြို့အုပ်ချုပ်တဲ့မင်းရဲ့အိမ်ကိုသိလားမသိဘူးခင်ဗျ၊သိရင်လမ်းညွှန်ပါအုံး "
" အော် ဆက်လျှောက်သွားလိုက်၊ဘယ်ဘက်ကိုချိုးအဲ့မှာလမ်းကြားလေးရှိတယ်၊အဲ့ကြားထဲမှာအိမ်လေးတွေရှိတယ်။အိမ်ငယ်လေးတွေပေါ့၊အဲ့အိမ်ရဲ့အလှမ်းအကွာလောက်အလယ်မှာခြံဝန်းစိမ်းကျယ်ကြီးခတ်ထားတဲ့အိမ်ကြီးတွေ့ရင် ဖောင်အပြာလေးဘေးမှာ မြို့အုပ်မင်းရှောင်းလျှိုဆိုပီး ရေးထားတာအဲ့ဒါပဲ "
" အော် ဟုတ်ကဲ့ဗျ ကျေးဇူးပါ တကယ်တော့ဒါကလည်းကျွန်တော်ရဲ့မွေးရပ်မြေပါ ကျွန်တော်လည်းကြီးတော့သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး "
" အော် အေးရပါတယ် "
ထိုဉီးလေးပြောသလိုပင်သွားတော့မြို့အုပ်မင်းအိမ်ကိုရောက်လာခဲ့တော့တယ်။ခေါင်းလောင်းဆွဲပါဟူသောစာကြောင့်ခေါင်းလောင်းဆွဲတော့မရောက်လာ။
" လူရှိလားဗျ "
ဟုမေးသောလည်းဘာအကြောင်းမျှဖြေသံမကြား။ထိုအချိန်မှာပင်အနွေးထည်းပါးပါးလေးဝတ်ဆင်ထား၍ဒူးဘောင်ဘီတိုတိုလေးဝတ်ထားပြီး၊အကျီအဝါလေးနဲ့ပိန်ပိန်ပါးပါးသေးသေးသွယ်သွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။မျက်နှာလေးကကြည့်ကောင်း၍ပါးနှစ်ဖက်ဘက်ပန်းရောင်မသိမသာသွားနေသလို၊နှုတ်ခမ်းကလည်းပန်းရောင်သန်းနေတဲ့အပြင်ထိုနှုတ်ခမ်းအောက်ကမှည့်နက်နဲ့ကောင်လေးဟာရောက်ရှိလာခဲ့တယ်။မျက်နှာလေးကမှုန်ကုပ်နေတာပဲ၊လက်ကလေးကလည်းပိုက်ထား၊ကြည့်ရတာမာနခဲလေးပဲ။
" ကိုယ် ကိုယ်မေးချင်လို့ "
ရှောင်းကျန့်က ထိုလူကိုမှုန်ကုပ်စွာကြည့်ပြီးမေးဟုသဘောဖြင့်ဟန်ပြတော့ထိုလူကမေးလာလိုက်တယ်။
" ဒီအိမ်ကမြို့အုပ်မင်းအိမ်လား "
" ရေးထားတဲ့စာမမြင်တာလား ဒါမှမဟုတ် မဖက်တက်တာလား "
" ကိုယ်မြင်ပါတယ်၊မသေချာမှာဆိုးလို့မေးလိုက်ရုံပဲ "
" ဒါဆိုဘာလို့မေးနေသေးလဲ "
" ကိုယ်ကဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်ပါ ရှန်းဟိုင်ကနေတာဝန်ထမ်းဆောင်ရင်းပေကျင်းမှာတာဝန်ကျသွားတာပါ "
" အဲ့တော့ "
" မင်းအဖေနဲ့တွေ့လို့ရမလား "
" မရှိဘူး အပြင်သွားတယ် "
" ကိုယ်အထဲဝင်ပြီးစောင့်ရင်ရမလား "
" မရဘူး ပါးလာမှဝင် "
" ရှောင်းကျန့်ရေ ရော့မင်းအတွက် "
နောက်ကနေအသံကြားရာကြောင့်ဝမ်ရိပေါ်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ခပ်ချောချောကောင်ငယ်လေးရဲ့လက်ထဲမှာနှင်းဆီပန်းအစည်းလိုက်နဲအရုပ်ကလေးကိုင်ထားတယ်။ရှောင်းကျန့်ဆိုသူကိုကြည့်လိုက်တော့မှုန်ကုပ်နေတဲ့မျက်နှာလေးကကလေးတစ်ယောက်လိုရွှင်လန်းလာကာသူနဲ့အတူတူအထဲဝင်သွားသည်။သူ့ကျတော့အထဲပေးဝင်တယ်၊ငါကျတော့?
" အား ကျေးဇူးပါ ကျောက်ယွီ "
" မနက်ဖြန်မင်းမွေးနေ့အတွက်အကြိုပေးတာ "
" ကျေးဇူး မမေ့ဘူး ဟီးဟီး "
ပြုံးပျော်ရွှင်ကာပန်းစည်းလေကိုင်ပြီးနှစ်ယောက်အတူတူကျီစားနေသလားထင်ရတော့သည်အထိအထဲဝင်သွားကြတယ်။ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ကိုကျရော?လက်မှာပက်ထားတဲ့နာရီလက်တံကလည်နေတယ်။သိပ်မကြာသေးခင်မှာပဲကားတစ်စီးကနေဆင်းလာ၍လူကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာလေတယ်။
" လူကလေးက "
" ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်ပါ ပေကျင်းမှာတာဝန်ကျလို့ ထမ်းဆောင်ရမှာပါ မြို့အုပ်မင်းနဲ့တွေ့ချင်လို့ "
အယ်ခက်ပြီ၊ရှောင်းလျှိုနဲ့ထိပ်တိုက်ပဲတွေ့ဆုံနေတာကို။
" ကျွန်တော်ပါ ကျွန်တော်ကမြို့ဝန်ကြီးလည်းဟုတ်တယ်လို့ပြောရမယ်ပေါ့ "
" အော် တွေ့ရတာဝမ်းသားပါတယ်ဗျ "
" ကျွန်တော်ရောပါပဲ "
" ဟုတ်ကဲ့ဗျ "
" စောင့်နေရတာကြာသွားလား "
ကြာတယ်လို့ပြောချင်ပေမယ့်ကိုယ်ကဘာပြဿနာမှမဖြစ်ချင်တာမို့ခေါင်းခါပြလိုက်တော့ရှောင်းလျှိုသိပ်မယုံချင်၊အိမ်မှာဆိုလို့အစေခံတွေနဲ့သူသားပဲရှိတာသူ့သားကအဆိုးလေး။သူ့သားကတစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်း။
" ကဲ အထဲဝင်ပါဗျ "
" ဟုတ်ကဲ့ဗျ "
" လူကလေးကားပေါ်တက်ပါလား "
" ရပါတယ် အထဲဝင်ရုံပဲကို "
" အော်ဟုတ်ကဲ့ "
အထဲရောက်တော့ကျယ်ဝန်းလွန်းပြီးထိန်းလင်းနေသောမီးရောင်တွေနဲ့ပန်းအိုးတွေကလည်းသူနေရာနဲ့သူသေသေသက်သက်လှပခန့်ထယ်စွာရှိကြတယ်။လှေကားအထပ်တွေကလည်းအကွေ့ကောက်လိုပဲ။သူဒီအိမ်တော်ကိုရောက်ဖူးသလိုပဲခံစားနေရတယ်။ငယ်ဘဝတုန်းကရောက်ဖူးတယ်လို့ခံစားနေသလိုပင်။ဧည့်ခန်းမှာထိုင်၍ရှောင်းလျှိုဟာအစေခံမလေးကိုကော်ဖီပူပူလေးဖျော်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။
ဗိုလ်ချုပ်ကတော့ကျယ်ဝန်းလှတဲ့နေရာရဲ့ရှုထောင့်တွေအားအကဲခတ်ရင်းကော်ဖီခွက်လာချသွားတယ်။
" သောက်ပါအုံး ဗိုလ်ချုပ်ဝမ် "
" ဟုတ်ကဲ့ "
အလိုက်သိစွာတစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီးစားပွဲပေါ်ပြန်ချလိုက်တယ်။ထို့နောက်သူစကားပြောလိုက်တော့တယ်။
" ကျွန်တော်ကပေကျင်းမှာတာဝန်သွားကျတာပါ၊စစ်ရုံးကိုနောက်နှစ်ပက်လောက်ကျရင်ကျွန်တော်ကိုလိုက်ပို့ပေးဖို့တောင်းဆိုချင်ရုံပါပဲ "
" အော် ဉီးလေးကြားတယ်၊ဟိုတစ်နေ့ကရပ်ကွက်ထဲမှာဗိုလ်ချုပ်အသစ်ရောက်တော့မယ်ဆိုအဲ့ဒါလူကလေးလား "
" ဟုတ်ပါတယ်ဗျ "
" ဟိုအရင်ကဗိုလ်ကြီးကတော့သက်တမ်းပြည့်သွားလို့ပင်စင်ကိုအစောပက်ကမှယူသွားတာ "
" အော် ဟုတ်ကဲ့ဗျ "
" သူကရှန်းဟိုင်ပြန်ပြီ၊အဲ့ဒါသူ့ဇာတိတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲကဟာတွေကပြောကြတာပဲ "
" အော်၊ပေကျင်းကလည်းကျွန်တော်ရဲ့မွေးရပ်ဇာတိပါပဲ "
" အယ် ကံကောင်းတာပေါ့ ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရယ် "
" ကျွန်တော်အတွကမတည်ခိုခန်းလေးလိုက်ပြပါလား ဒီတစ်ပက်တိတိတည်ခိုခန်းမှာအနားယူမို့ပါ "
" အမလေးမပူနဲ့၊ဉီးလေးတို့အိမ်မှာနေအကျယ်ကြီးပဲဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရယ်ကြွားတာတော့မဟုတ်ဘူး "
" ဟုတ်ကဲ့ဗျ "
စကားပြောနေမှာပဲလှေကားကနေအစောနကကောင်လေးနှစ်ယောက်ဆင်းလာတာကိုဝမ်ရိပေါ်မြင်လိုက်တယ်။မှည့်နက်နဲ့မာနခဲကောင်လေးကတော့ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုအပြင်ဘက်မှာစကားပြောနေရာကနေပြန်လာခဲ့တယ်။ရှောင်လျှိုကသူ့သားရှောင်းကျန့်ကအပေါ်တက်ခါနီးမလှမ်းသေးတဲ့ခြေလှမ်းတွေအားမလှမ်းဖို့ပြောလေတယ်။
" သားကျန့် လာအုံး "
" အားရား ဘာလဲ ပါးပါးရာ "
ရှောင်းကျန့်တစ်ယောက်စိတ်ပျက်စွာနဲ့ဗိုလ်ကြီးဆိုသူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်လိုက်တယ်။ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ဒီကလေးအားအကဲခတ်မိတယ်။ခြေချိတ်ထိုင်ပြီးလက်ကပိုက်ထားရင်းမျက်နှာကလည်းဟိုဘက်လွှဲ၍မှုန်ကုပ်နေတော့တာပဲ။တကယ်မာနခဲလေးပဲ။
" သူ့ကရှောင်းကျန့်တဲ့ "
" ရှောင်းကျန့် "
ထိုနာမည်ကြောင့်ငယ်ငယ်ကဆုံတွေခဲ့တဲ့ကောင်ငယ်လေးအားသတိရစေတယ်။သူကများဒီကလေးဖြစ်လောက်မလားဆိုတဲ့အတွေးဝင်သွားပေမယ့်ပြန်ရုတ်သိမ်းခါနီးရှောင်းကျန့်ရဲ့လည်းပင်းမှာဆွဲထားသောဆွဲကြိုးရုတ်တရက်မြင်တော့သေချာသွားပြီ။ဆွဲကြိုးပုံလေးကပုလဲလုံးသေးသေးလေးလေးတစ်ခုပါဝင်ထားတယ်။ဒီကလေးက တကယ်ပဲသူငယ်ဘဝကဆုံတွေ့စေခဲ့တဲ့ကလေးပဲဖြစ်နေလေရဲ့။
" ကိုယ့်ကိုမှတ်မိလား "
" ဗိုလ်ချုပ်ကြီး ဒါကမရီရဘူးသိလား "
" ကိုယ့်ကိုဘယ်မှတ်မိပါ့မလဲ၊ ငယ်ငယ်က ကိုကိုလို့ခေါ်၊ခေါ်နေတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်ကြီးလေ "
ရှောင်းကျန့် စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာတယ်။ဒီလူတော့။
" ဟာသလာမပြောနဲ့ "
" မပြောဘူးလေ၊ကိုယ်မင်းကိုပေးထားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကအခုထိမင်းဆွဲထားနေတုန်းပဲလေ "
ရှောင်လျှိုကသူတို့နှစ်ယောက်ကြားကအဖြစ်ပျက်တွေနားမလည်နိုင်တော့ဘူး၊ဘာတွေလဲငယ်ငယ်တည်းကသိခဲ့ကြတာလား။
" ဘာ ဘာတွေလဲ အန်ကယ်တော့နားမလည်ဘူး "
" ဉီးလေးကရှောင်လျှိုမလား၊ကျွန်တော်ကငယ်ငယ်ကဉီးလေးတို့ရဲ့ဘေးအိမ်ကဗိုလ်ချုပ်ရဲ့သားလေ၊အဲ့မှာပါးကတာဝန်ကျလို့ခဏလာရွှေ့နေတာလေ "
ဒါဆိုဒီကောင်လေးကသူတို့ဘေးအိမ်ကဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရီကျိုရဲ့သားပေါ့။သူအမေကဝမ်စု၊အထည်ဆိုင်မှာစက်ချုပ်ရင်းကြိုက်ခဲ့ကြလို့ကိုယ်တောင်မင်္ဂလာပွဲစီစဉ်ပေးရတာပေါ့။
" အော် သိပြီ ငါ့သားကဝမ်ရိပေါ်မလား "
" ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ "
" သားတို့သတင်းမကြားရတော့ဘူး၊သားသားတို့ရှန်းဟိုင်ကိုထွက်သွားပြီတည်းက "
" ဟုတ်ပါတယ်ဗျ၊ဒါပေမယ့်အမေကပေကျင်းသူဆိုတော့အဖေကရှန်းဟိုင်းသား၊ရှန်းဟိုင်မှာတာဝန်ပြန်ကျတော့ကျွန်တော်ကအမေနဲ့နေခဲ့တာလေ၊အဲ့မှာပဲ ဉီးလေးရဲ့သားဆိုးလေးနဲ့ရင်နှီးတွေ့ဆုံခဲ့တာပေါ့ "
မျက်လုံးတွေကရှောင်းကျန့်ဆီရောက်လာတော့ချက်ချင်းအကြည့်လွှဲပစ်လိုက်တော့တယ်။တကယ်ပဲငယ်ငယ်ကကိုကိုပေါ့။သူမသိချင်ယောင်ဆောင်မှ၊ခပ်ပြက်ပြက်သလိုနေရမှာ။
" ပါး သားစျေးထဲသွားလိုက်အုံးမယ် "
" ကျွန်တော်ပါဝယ်စရာရှိလို့လိုက်သွားလိုက်ပါအုံးမယ်။ "
" အော်အေး "
စျေးထဲရောက်တော့လူတွေကသိပ်တော့မရှုပ်၊အမှိုက်တွေကလည်းမရှိသက်သက်ရပ်ရပ်လေးပါ၊ကြည့်ရတာမြို့ကစည်းကမ်းရှိလို့နေမှာပေါ့။
ရှောင်းကျန့်ကတော့ ဒီလူသူ့နောက်လိုက်နေတာသူအနေရခက်လာတယ်။အား တကယ်ပဲ၊နောက်ပြန်လှည့်ကာအော်ပြောပစ်တော့သည်။
" ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ ဘာလဲကျွန်တော်နောက်ကိုလိုက်နေတာလဲ "
စျေးထဲကဆူညံ့သံတွေကတိတ်ဆိတ်သွားပြီ။မြို့ဝန်မင်းသားရှောင်းကျန့်လက်ချက်လို့ပဲပြောရမလား။လူတွေဝိုင်းကြည့်နေတာကိုလည်းဝမ်ရိပေါ်သိတယ်။သူလက်အားဆွဲပြီးလူရှင်းတဲ့တစ်နေရာအားခေါ်စေခဲ့တယ်။
" လွှတ် လွှတ် "
" ပြောစမ်းပါအုံး ဘာလို့ဆိုးလာရတာလဲ ဟမ် "
" ကိုယ်ဘာသာဆိုးချင်ဆိုးမှာပေါ့ ခင်ဗျားအလုပ်
လား။ "
ဝမ်ရိပေါ်ကနှုတ်ခမ်းတွေတွန့်နေအောင်ပြုံးကာလက်ပိုက်လိုက်၍ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
" ကိုယ်အလုပ်ပေါ့၊ကိုကိုကလေးကဆိုးနေလို့ကိုကိုမှာထိမ်းသိမ်းဖို့ဆိုတာတာဝန်ရှိတယ်မလား "
ရှောင်းကျန့်က နောက်ပြန်လှည့်သွားကာဆူပုတ်စွာရပ်နေတော့ ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ပြုံးမိတယ်။ကလေးစိတ်တစ်ဝက်မပျောက်သွားတဲ့သူလေးရဲ့ နား နားကပ်လိုက်၍ပြောလိုက်တယ်။
" ကိုယ့်ကိုဘာလို့စိမ်းကားနေတာလဲ "
ရှောင်းကျန့်ကတော့ ခေါင်းခါ၍လက်ပိုက်ပြီးထွက်သွားတော့၊ဗိုလ််ချုပ်ဝမ်ဟာခေါင်းခါရင်းထပ်ပြုံးပြန်တယ်။ကလေးစိတ်တော့မပြောင်းလဲသွားဘူး၊ပြောင်းလဲသွားတာဆိုလို့မာနခဲလေးဖြစ်သွားတာ။
End......။