ពេលរាត្រីឈានចូលមកដល់ជីមីនបានបើកភ្នែកប្រឹមៗសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួនរបស់គេ។ ជីមីនបានដឹងថាគេបាននៅក្នុងបន្ទប់យ៉ុងហ្គី។ ជីមីនក៏ចាប់ផ្តើមភ័យខ្លួនគេក៏ងើបអង្គុយយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់។ ប៉ុន្តែសំណាងល្អយ៉ុងហ្គីមិននៅក្នុងបន្ទប់ទេ។ ជីមីនបានឈានជើងចុះពីលើពូកនឹងដើរចេញទៅខាងក្រៅទាំងភ័យខ្លាច។
"ហេតុអីក៏ប៉ុណ្ណឹងពួកអែងធ្វើមិនកើត!!" យ៉ុងហ្គីដែលនៅខាងក្រោមបានស្រែកនឹងគោះតុមួយទំហឹងហាក់ដូចជាកំពុងខឹងនរណាម្នាក់។
"ចៅហ្វាយអោយពួកយើងសុំទោស" អក្សរក្សយ៉ុងហ្គីលុតជង្គង់អោនមុខចុះនៅមុខយ៉ុងហ្គី។
"បើសិនជាបញ្ហានេះដោះស្រាយមិនបានយើងនឹងបាញ់ពួកគេអែងអោយធ្លុះខួរជាមិនខាន!!!!!" យ៉ុងហ្គីគប់ក្រដាសទៅពួកគេមួយទំហឹងក៏អង្គុយចុះវិញ។
"ជីមីន" អ្នកបម្រើម្នាក់បានមកពីក្រោយជីមីនដែលកំពុងឈរមើលយ៉ុងហ្គីមកពីខាងលើនោះ។ ជីមីនក៏ភ្ញាក់នឹងស្រែកបន្តិចដែលធ្វើអោយយ៉ុងហ្គីងាកទៅមើលជីមីន។
"ហឹសស្មានតែងាប់ហើយ" យ៉ុងហ្គីងើបឈរមើលទៅកាន់ជីមីនរួចក៏ដើរឡើងទៅចាប់ទាញដៃជីមីនចុះមកក្រោម។
"លោកខ្ញុំគ្មានកម្លាំងទេ" ជីមីនព្យាយាមចុះតិចៗប៉ុន្តែយ៉ុងហ្គីនៅតែទាញជីមីនមួយទំហឹងចុះមក។
"សុីញ៉េនៅលើក្រដាសនេះទៅ" យ៉ុងហ្គីគប់ប៊ិចទៅជីមីនរួចក៏ចង្អុលទៅកាន់ក្រដាស។
ជីមីនមិនហ៊ានប្រកែកគេក៏ដើរទៅសុីញ៉េនៅលើក្រដាសនោះដោយមិនបានអានវាជាមុន។ ប៉ុន្តែគេបានចាប់អារម្មណ៏លើពាក្យ១ឆ្នាំ។
"យើងទុកពេលអោយអែងមួយឆ្នាំគឺវាស្មើរនឹង៣៦៥ថ្ងៃ" យ៉ុងហ្គីញញឹមមើលទៅលើក្រដាសនោះ។
"គឺ?" ជីមីន។
"ស្រឡាញ់យើង" យ៉ុងហ្គីនិយាយរួចក៏ដើរទៅខាងលើ។
ជីមីនឈរធ្មឹងដូចគ្មានប្រលឹងប្រលះក្នុងខ្លួន។ តើអោយជីមីនស្រឡាញ់បានយ៉ាងម៉េចបើតែងតែធ្វើបាបគេយ៉ាងនេះ?
"ហឹម" ជីមីនដកដង្ហើមធំនឹងមើលទៅអ្នកបម្រើនោះ។
"ជីមីនខ្ញុំសង្ឃឹមថាអែងនឹងដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់នោះរួចណា" អ្នកបម្រើនោះញញឹមលើកទឹកចិត្តជីមីនរួចក៏ដើរទៅធ្វើការងារគេបន្ត។
អក្សរក្សទាំងអស់ក៏ដើរចេញទៅខាងក្រៅវិមានវិញ។
"ខ្ញុំអាចស្រឡាញ់គេបានដែរហេស? ហឹសជីមីនគេជាអ្នកសម្លាប់ម៉ាក់ប៉ាអែងនឹងធ្វើបាបអែងណាកុំគិតបែបនេះអោយសោះ" ជីមីននិយាយនឹងអស់សំណើចខ្លួនអែងលាយឡំជាមួយនឹងទឹកភ្នែកហូរចូលមកមិនឈប់។
"ជីមីន" យ៉ុងហ្គីបានស្រែកហៅជីមីនមកពីខាងលើបន្ទប់របស់គេ។ ជីមីនគិតថានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៀតហើយគេក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងបន្ទប់។
"មកនេះមក" យ៉ុងហ្គីពេលនេះមិនដូចរាល់ដងនោះទេ។ តើគេមានគម្រោងអ្វីមែនទេ?
"ប៉ុន្តែ" ជីមីន។
"យើងមិនធ្វើបាបអែងទេមកត្រង់នេះមក" យ៉ុងហ្គីទះពូកតិចៗ។ ជីមីនក៏ដើរទៅទាំងប្រថុយមកក្បែរយ៉ុងហ្គី។
"គេងទៅ "យ៉ុងហ្គី។
ជីមីនភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងគេក៏ងាកមើលមុខយ៉ុងហ្គីប៉ុន្តែឃើញតែទឹកមុខស្មើររបស់យ៉ុងហ្គី។ វាមិនមានអ្វីគួរអោយភ្ញាក់ផ្អើលទេទឹកមុខយ៉ុងហ្គីតែងតែបែបនេះ។ យ៉ុងហ្គីបានគេងក្បែរជីមីនរួចក៏យកដៃអោបចង្កេះជីមីនយ៉ាងជាប់។
"លោកខ្ញុំនៅឈឹនៅឡើយទេ" ជីមីនបម្រុងនឹងដកដៃយ៉ុងហ្គីចេញប៉ុន្តែយ៉ុងហ្គីបានចាប់ច្របាច់ចង្កេះជីមីនរឹតតែខ្លាំងដែលធ្វើអោយជីមីនហូរទឹកភ្នែកមកជ្រាល។
"និយាយអោយចេះស្តាប់គ្នា" យ៉ុងហ្គីនិយាយខ្សឹបៗដាក់ត្រចៀកជីមីន។
"ស្អែកឡើងអែងត្រូវទៅផ្តិតមេដៃរៀបការជាមួយយើងចាប់ពីពេលនោះទៅអែងនឹងក្លាយទៅជាប្រពន្ធរបស់យើងស្របច្បាប់ដូច្នេះហើយកុំបង្ហូរទឹកភ្នែកនឹងកុំបញ្ចេញរឹកពាដូចរាល់ថ្ងៃទៀតជីវិតអែងគឺយើងជាអ្នករៀបចំយើងជាអ្នកគ្រប់គ្រងជីវិតអែងចាំទុកក្នុងខួរក្បាលអែងអោយច្បាស់" យ៉ុងហ្គីបានបិទភ្នែកនឹងអោបចង្កេះជីមីនជាធម្មតាវិញ។
"លោកចង់បានអ្វីអោយប្រាកដ?" ជីមីនទ្រាំមិនបានគេក្លាហានសួរទៅយ៉ុងហ្គី។
"...." យ៉ុងហ្គី។
"ហេតុអ្វីក៏មិនសម្លាប់ខ្ញុំតែម្តងទៅ?" ជីមីនយំមកមិនក្រែងចិត្តយ៉ុងហ្គីឡើយ។ យ៉ុងហ្គីក៏បើកភ្នែកមកនឹងដកដៃចេញពីជីមីនរួចក៏ងើបឈរពាក់អាវបម្រុងនឹងចេញទៅក្រៅ។
"លោកទៅណា?" ជីមីនងើបអង្គុយនឹងសួរទៅយ៉ុងហ្គី។
"កុំមកតាមយើង" យ៉ុងហ្គីក៏ទាញសោរឡាននឹងបើកទ្វារចេញទៅខាងក្រៅបាត់។
"ហឹកៗៗៗៗៗៗៗ" ជីមីនអោបជង្គង់យំមួយទំហឹងនៅពេលយ៉ុងហ្គីចេញទៅបាត់។
"ហេតុអ្វីជីវិតខ្ញុំវេទនាថ្នាក់នេះ? រស់នៅមិនមានជម្រកនឹងចំណីអាហារវាស្រួលជាងរស់នៅបែបនេះណាស់!!!!ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំរត់ទៅឈរពាំងពួកគាត់?បើសិនជាខ្ញុំមិនទៅគឺវាគ្មានរឿងទាំងអស់កើតឡើងទេ!១ហឹកៗៗៗ" ជីមីនយំនឹងស្រែកនិយាយយ៉ាងខ្លាំងៗ។
យ៉ុងហ្គីបានស្តាប់លឺជីមីននិយាយដោយបន្ទប់គេបានបង្កប់កាម៉េរាស្រូបសម្លេងនឹងរូបភាព។ យ៉ុងហ្គីក៏ឈប់ឡាននឹងដកដង្ហើមធំបន្តិច។
"ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាខ្ញុំធ្វើបាបអែងដើម្បីអ្វីដែលជីមីន" យ៉ុងហ្គីគោះដៃជាមួយនឹងចង្កូតឡានមួយទំហឹងនឹងកាច់សោរជាន់ហ្គាសមួយទំហឹងសម្តៅទៅរកក្លឹប។
យ៉ុងហ្គីបានផឹកស្រាអស់ជាច្រើនដបនឹងមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់។
"អេប្រុសសង្ហា" នារីម្នាក់ដើរមកអង្អែលទ្រូងយ៉ុងហ្គីចុះឡើងដែលធ្វើអោយយ៉ុងហ្គីមានអារម្មណ៏ក្តៅរោលរាលយ៉ាងខ្លាំង។
"នាងជាអ្នកធ្វើដូច្នេះនាងត្រូវតែទទួល" យ៉ុងហ្គីបានបង្គាប់អោយអក្សរក្សគេបើកឡានជូននាងទៅវិមាន។
យ៉ុងហ្គីនឹងនារីម្នាក់នោះចុះពីលើឡានដើរចូលទៅក្នុងវិមានដោយយ៉ុងហ្គីមានសភាពស្រវឹងនៅឡើយ។ យ៉ុងហ្គីបានយកនាងចូលបន្ទប់មួយ។
"មើលចុះបងកំពុងតែត្រូវការអូនហើយ" នារីម្នាក់នោះអង្អែលកូនប្រុសរបស់យ៉ុងហ្គីមិនដកឃ្លាសោះ។
យ៉ុងហ្គីហាក់កំពុងតែពេញចិត្តនូវអ្វីដែលនាងធ្វើ។ គេក៏ផ្តួលនាងទៅលើពូកនឹងជញ្ជក់មាត់នាងយ៉ាងរោលរាលយ៉ុងហ្គីថើបនាងពីកលើចុះក្រោមពីក្រោមឡើងលើ។ រួចក៏ដកកូនប្រុសគេចេញមកដើម្បីលេងក្នុងល្អាងរបស់នាង។ ពួកគេទាំងពីរថ្ងូរស្ទើរតែបែកបន្ទប់ទៅហើយ។ យ៉ុងហ្គីបានធ្វើសង្គ្រាមជាមួយនាងទាល់តែនាងសន្លប់ស្តូកស្តឹងប៉ុន្តែគេនៅមិនទាន់ស្វាងនោះទេ។ យ៉ុងហ្គីបានទាញកាំភ្លើងមកបាញ់ចំកណ្តាលក្បាលនារីម្នាក់នោះរួចក៏អោយអក្សរក្សនឹងអ្នកបម្រើខ្លួនរៀបចំ។ តើមានឆ្ងល់ទេ? ហេតុអ្វីបានជាយ៉ុងហ្គីសម្លាប់មនុស្សដោយគ្មានការចាប់ពីប៉ូលីសបែបនេះ? ចម្លើយនោះគឺយ៉ុងហ្គីសម្លាប់អ្នកដែលមាននៅក្នុងបញ្ជីប៉ូលីសតែប៉ុណ្ណោះព្រោះថាគេក៏ជាឧត្តមសេនីយ៏ម្នាក់ដែល(ក្នុងរឿងតែប៉ុណ្ណោះ) ។
យ៉ុងហ្គីដើរឡើងទៅបន្ទប់ខាងលើរបស់ខ្លួនយ៉ាងត្រដាប់ត្រដួស។
"ជីមីន" យ៉ុងហ្គីស្រែកហៅឈ្មោះជីមីន។ ជីមីនក៏ងាកទៅឃើញយ៉ុងហ្គីមានសភាពរញ៉េរញ៉ៃគេធ្វើជាមិនឃើញមិនបានជីមីនក៏ស្ទុះចុះទៅគ្រាយ៉ុងហ្គីទាំងដែលខ្លួនកំពុងឈឺ។
"ហឹសជីមីន........ឈប់យំលឺទេ......យើងមិនគួរធ្វើបែបអែងបែបនេះទេអែងមិនគួរទទួលបានបែបនេះទេ" យ៉ុងហ្គីនិយាយចប់ជីមីនក៏ទម្លាក់យ៉ុងហ្គីទៅលើពូក។
"ទោះបីជាលោកនិយាយបែបណាក៏ដោយក៏វាមិនអាចព្យាបាលរបួសចាស់ទាំងអស់នោះបានដែល" ជីមីនសម្រក់ទឹកភ្នែកបណ្តើរនឹងយកកន្សែងមកជូតខ្លួនអោយយ៉ុងហ្គី។
"ជីមីនអោយខ្ញុំសុំទោស" យ៉ុងហ្គីនិយាយទាំងសម្លេងងុលៗរួចក៏ដេកលក់បាត់។
ជីមីនក៏ឈប់ជូតខ្លួនអោយយ៉ុងហ្គីគេក៏ងើបដើរទៅក្បែរបង្អួចនឹងឈរសម្រក់ទឺកភ្នែកនៅទីនោះ។
"ជីមីនអែងមិនគួរជឿពាក្យសម្តីអំបាញ់មិញនោះទេ" ជីមីនញញឹមជាមួយនឹងទឹកភ្នែកមើលទៅលើមេឃ។
"ថ្ងៃស្អែករឿងថ្មីនឹងកើតឡើងជាមិនខាន" ជីមីនញញឹមម្តងទៀតរួចក៏ដើរទៅគេងក្បែរយ៉ុងហ្គី។