ល្ងាចឡើងយ៉ុងហ្គីបានត្រឡប់មកពីខាងក្រៅជាមួយនឹងអក្សរក្សខ្លួនវិញ។ គេក៏ដើរសម្តៅចូលទៅខាងក្នុងវិមាន។ យ៉ុងហ្គីបានមើលជុំវិញវិមានដើម្បីរកជីមីនប៉ុន្តែមិនឃើញវត្តមានជីមីនទៅវិញ។
"គេទៅណាបាត់ហើយ?" យ៉ុងហ្គីសួរទៅអ្នកបម្រើម្នាក់ដែលនៅក្បែរនោះ។
"គឺជីមីនបានទៅអង្គុយលេងនៅខាងក្រោយសួនច្បារលោកប្រុស" អ្នកបម្រើនោះអោនគោរពយ៉ុងហ្គីបន្តិចនឹងដើរចេញពីទីនោះបាត់។ យ៉ុងហ្គីក៏ដើរទៅខាងក្រោយសួនច្បារម្នាក់អែង។
"មកធ្វើស្អីនៅទីនេះ" សម្លេងគ្រលរធំពីមាត់យ៉ុងហ្គីបានធ្វើអោយជីមីនភ្ញាក់ព្រើតស្ទើរតែអស់ព្រលឹងពីខ្លួនទៅហើយ។
"គឺខ្ញុំមកអង្គុយលេងតែប៉ុណ្ណោះ" ជីមីនងើបបែរមកយ៉ុងហ្គីនឹងអោនមុខចុះ។ យ៉ុងហ្គីក៏ដើរទៅទាញដៃជីមីនទាំងតក់ក្រហល់។
"អូយលោក" ជីមីនព្យាយាមរើដៃខ្លួនចេញពីដៃយ៉ុងហ្គីប៉ុន្តែកម្លាំងគេនៅខ្សោយណាស់។
ផាច់
យ៉ុងហ្គីទះជីមីនមួយកំប្លៀងដែលធ្វើអោយជីមីនដួលទៅលើដី។
"អែងឃើញទេថាទីនេះមនុស្សប្រុសច្រើនណាស់មកទីនេះដើម្បីទាក់ពួកអាអស់នឹងមែនទេ?" យ៉ុងហ្គីសួរទៅជីមីនយ៉ាងច្រឡោតខឹង។
"ហឹកៗៗៗទេខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បន្ធូរអារម្មណ៏នៅកន្លែងធម្មជាតិបែបនេះតែប៉ុណ្ណោះ" ជីមីននិយាយទាំងយំទៅយ៉ុងហ្គីប៉ុន្តែយ៉ុងហ្គីមិនអាណិតជីមីនបន្តិចឡើយគេថែមទាំងទះជីមីនមួយកំប្លៀងថែមទៀត។
"លើកក្រោយហាមចេញពីវិមានជាដាច់ខាតបើគ្មានការអនុញ្ញាតពីយើងលឺទេ?" យ៉ុងហ្គីស្រែកមួយវាស់ចុងក្រោយជីមីនក៏ងក់ក្បាលយល់ព្រម។ គេក៏ងើបឈរដើរចូលក្នុងវិមានវិញជាមួយយ៉ុងហ្គី។
"ជីមីន" អ្នកបម្រើដែលតែងតែលួងលោមជីមីនម្នាក់នោះក៏ស្រែកហៅជីមីន។ ប៉ុន្តែយ៉ុងហ្គីក៏ងាកសម្លក់ទៅពួកគេទាំងពីរ។ អ្នកបម្រើនោះក៏អោនរួចដើរថយក្រោយ។
ជីមីនបានដើរមកដល់បន្ទប់យ៉ុងហ្គីនឹងអង្គុយទៅលើការ៉ូដើម្បីចាំការស្តីបន្ទោសពីយ៉ុងហ្គីបន្តទៀត។
"យ៉ាងម៉េច?ដឹងខ្លួនអែងខុសពីរឿងអ្វីហើយមែនទេ" យ៉ុងហ្គីអង្គុយលើកៅអីនៅពីមុខជីមីនដែលអង្គុយលើការ៉ូនោះ។
"បាទ" ជីមីននិយាយទាំងអួលដើមករដោយមកហ៊ានមើលមុខយ៉ុងហ្គី។
"ងើយមុខមើលមកយើងម៉េចក៏ព្រហើនម្ល៉េះ" យ៉ុងហ្គីវាត់ខ្សែតីមួយទំហឹងទៅលើជីមីនដែលធ្វើអោយជីមីនរលាត់សាច់ចេញឈាមយ៉ាងដំណំ។
"ហឹកៗៗខ្ញុំឈឺ........"ជីមីនងើយមុខមកមើលយ៉ុងហ្គីទាំងទឹកភ្នែកហូរនឹងយកដៃទប់កន្លែងដែលយ៉ុងហ្គីវាយនោះ។
"បើដឹងថាឈឺហេតុអីបានជាអែងហ៊ានម្ល៉េះ? អែងហ៊ានធ្វើអ្វីដែលរំលងយើងម្ល៉េះ" យ៉ុងហ្គីវាត់ជីមីនមួយខ្សែទៀតដែលធ្វើអោយជីមីនយំស្ទើរតែគាំងបេះដូងគេទៅហើយ។
"ចាំ ឆ្វាច់! អោយ ឆ្វាច់! ច្បាស់ ឆ្វាច់! មុន ឆ្វាច់ នឹង ឆ្វាច់ ធ្វើអ្វី ឆ្វាច់! ត្រូវ ឆ្វាច់! សួរយើងសិន ឆ្វាច់" យ៉ុងហ្គីនិយាយបណ្តើរវាត់ជីមីនជាមួយនឹងខ្សែតីបណ្តើរ។
"ហឹកៗៗៗខ្ញុំសុំអង្វរលោកខ្ញុំឈឺណាស់" ជីមីនលុតជង្គង់សំពះយ៉ុងហ្គីដែលកំពុងមើលមកជីមីនយ៉ាងឃោរឃៅនោះ។
យ៉ុងហ្គីថែមទាំងមិនខ្វល់នឹងជីមីនទេគេថែមទាំងយកក្រវាត់ករគេចងដៃជីមីននឹងដាក់ច្រវាក់ជើងជីមីននឹងធ្វើបាបជីមីននៅលើពូកបន្ថែមទៀត។
យ៉ុងហ្គីវាយប្រហារកូនប្រុសរបស់គេទៅលើជីមីនយ៉ាងឃោរឃៅដូចមិនខ្វល់ពីឈាមរបួសជីមីននឹងរបួសចិត្តជីមីនឡើយ។ ជីមីនបានសន្លប់នៅលើពូកនៅពេលដែលសង្គ្រាមនោះបានបញ្ចប់។
យ៉ុងហ្គីក៏ស្លៀកពាក់ដើរចេញពីជីមីននឹងបិទបាំងជីមីនរួចក៏អោយអ្នកបម្រើខ្លួនមកលាងរបួសអោយជីមីន។
"ពុទ្ធោ!!!ជីមីន" អ្នកបម្រើនោះរត់មកទាំងទឹកភ្នែកអាណិតជីមីនដែលកំពុងដេកស្តូកស្តឹងលើពូកមិនកម្រើកអ្វីបន្តិច។ គេក៏ប្រញាប់លាងរបួសដែលបង្កដោយយ៉ុងហ្គីទៅលើជីមីន។