(Unicode)
ကျွီ..........
ညသန်းခေါင်အချိန်ကြီးမှ ယွန်းမှီရေထဆာလာသဖြင့် အိပ်ချင်နေတဲ့မျက်လုံးများကိုကြိုးစားဖွင့်လိုက်ရ၏။မသောက်မဖြစ်တော့လို့သာထပြီးသောက်ရမယ်၊မှေးစင်းနေတဲ့သူမမျက်လုံးများကတော့ထချင်ပုံမပေါ်သေး။သို့သော်လည်းသူမအာခေါင်များအတော်လေးခြောက်နေသည့်အဆုံး မထင်ချင်ထချင်နဲ့ဘဲထပြီးရေသောက်ဆင်းရန်အခန်းထဲကထွက်ခဲ့၏။လူခြေတိတ်နေတဲ့အချိန်၊တစ်နည်းအိမ်အကူများပါအိပ်နေတဲ့အချိန်တောင်ရောက်နေပြီမို့ခိုင်းစရာလူကလဲမရှိ။ဒါနဲ့ဘဲသူမဘာသာရေဆင်းသောက်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်ရခြင်းဘဲဖြစ်၏။
အခန်းထဲကထွက်လာပြီးယွန်းမှီအိမ်ကြီးရဲ့အောက်သို့ဆင်းရန်ပြင်နေခဲ့ရာ လှေကားပေါ်တောင်ခြေလှမ်းများစလှမ်းလို့နေပြီးမှ ပေလွှာရှိရာအခန်းလေးသို့အကြည့်ရောက်ဖြစ်အောင်ရောက်သွားသေးသည်။။ဒီအချိန်ဆိုအားလုံးအိပ်နေလောက်မည့်အချိန်မို့ ပေလွှာလဲသူတို့နည်းတူအိပ်နေလောက်ပြီထင်ပါရဲ့။ထို့ကြောင့်သူမ''အိပ်နေလောက်ပါပြီ'ဟုရေရွတ်ပြီး အခန်းကိုအကြည့်လွှဲ၍အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာလေသည်။
အိမ်အောက်တွင်အိမ်ကြီးရဲ့အတွင်း၌ အိမ်အကူအလုပ်သမားတွေအပါအဝင်မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျမရှိချေ။နေ့ဘက်ဆိုအလုပ်သမားတွေရဲ့အသံတွေနဲ့အသက်ဝင်ဆူညံနေတဲ့အိမ်ကြီးက ညဘက်တိတ်ဆိတ်နေပုံကအပ်ကျရင်အောင်ကြားရမည့်ပုံမျိုး။အလုပ်သမားများလည်းဒီအချိန်ဆိုခါတိုင်းလိုအိမ်ပြန်နောက်ကျတက်တဲ့နိုင်းကိုစောင့်ဖို့လဲမလိုတော့တာကြောင့် အိပ်လို့နေလောက်မှာအသေအချာပင်။ပြောလို့သာပြောရပါတယ် ပေလွှာဤအိမ်စရောက်ကထဲက နိုင်းအိမ်ပြန်မနောက်ကျတက်တော့၊အရေးကြီးသည့်ကိစ္စများရှိရင်တောင်ဟိုအရင်ကလိုနောက်ကျအောင်အပြင်မှာနေတက်တဲ့အကျင့်များပျောက်ကွယ်ခဲ့တာတောင်အတော်ကြာခဲ့ပါပြီလေ။
ယွန်းမှီအိမ်အောက်ရောက်ရောက်ခြင်း မီးဖိုခန်းသို့သွား၍ရေခဲသေတ္တာထဲကရေဘူးလေးကိုထုတ်ယူမော့သောက်ရင်းရေခဲသေတ္တာကိုပြန်ပိတ်လိုက်၏။
ဘမ်း....
ထို့နောက် အိမ်ကြီးရဲ့အပေါ်ထပ်သို့ရေသောက်လျက်သားဖြင့်ပြန်တက်လာစဥ် သူမရဲ့အခန်းသို့မဝင်ခင်ပေလွှာ့အခန်းကိုထပ်မံကြည့်မိသွားပြန်သည်။သူမပေလွှာအိပ်နေလောက်ပြီလို့တွေးပြီး အခန်းထဲဝင်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့အရာမထင်၊စိတ်ထဲသေချာချင်တဲ့စိတ်တစ်ခုကြောင့်ပေလွွှာ့ကိုသွားကြည့်ဖို့ယွန်းမှီဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။ထို့နောက်သူမလက်ထဲကရေဘူးလေးကိုအဖုံးပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး ပေလွှာ့အခန်းသို့သူမလှမ်းလာမိသည်။ပေလွှာနဲ့ပတ်သက်ရင်နိုင်းသေချာမှာခဲ့တာမို့ ယွန်းမှီအမှားအယွင်းမခံနိုင်ပါ။နိုင်းမရှိတဲ့အချိန်အတွင်း သူမကိုယ်သူမထက်ပေလွှာ့ကိုပိုပြီးစောင့်ရှောက်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားသည်အထိပင်။
ကျွီ..............
သူမအခန်းတံခါးကိုဖြည်းဖြည်းခြင်းတွန်းကြည့်တော့ အထဲကလော့ချမထား။အလွယ်တကူဖွင့်လို့ရပေမဲ့ ပေလွှာအိပ်နေလျှင်နိုးလာမှာကြောက်သည့်စိတ်ကြောင့်တဖြည်းဖြည်းသာဖွင့်လိုက်ချိန် အခန်းတစ်ခန်းလုံးမှောင်မိုက်နေသဖြင့်
ဂျောက်........
သူမအခန်းတံခါးဘေးမှာတပ်ဆင်ထားတဲ့မီးခလုတ်လေးကိုသာ ဖွင့်လိုက်ရ၏။။ထို့နောက်ဖျက်ခနဲလင်းလာတဲ့အလင်းရောင်လေးနဲ့အတူ သူမမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းလေးကြောင့်ယွန်းမှီရင်ထဲအောင့်ခနဲ။ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာအခန်းနံရံထောင့်လေးကိုမှီပြီးထိုင်နေတဲ့ပေလွှာ့ကိုမြင်မြင်ချင်း သူမဘာမှမတွေးနိုင်လောက်အောင်စိုးရိမ်သွားသည်မို့ လွှတ်ခနဲဘဲ............
"ပေလွှာ"ဟုသာကျယ်လောင်စွာခေါ်မိသွား၏။
အေးစက်နေတဲ့လေညင်းရဲ့အထိအတွေ့နဲ့အတူ မှောင်မိုက်မှုများစွာဖြင့်အခန်းရဲ့ထောင့်လေးများထိုင်နေခဲ့တဲ့ပေလွှာ။မှေးစင်းနေတဲ့မျက်လုံးလေးများမှိတ်လို့မသွားအောင်ပေလွှာအားယူဖွင့်ရင်း လက်များကလဲ တုတ်ကလေးတွေကိုတစ်ချောင်းနဲ့တစ်ချောင်းညီအောင်ခန့်မှန်းပြီးချိုးလို့သာ။
ခေါ်သံကြားလို့ထင်ပါရဲ့၊တုတ်လေးချိုးနေတဲ့ပေလွှာ့လက်ကလေးတွေရပ်တန့်သွားပြီး အသံလာရာကိုအသက်မဲ့တဲ့အကြည့်လေးတွေနဲ့ပေလွှာကြည့်နေခဲ့သည်။ဘယ်သူဘယ်ဝါလဲတောင်ပေလွှာမမေးပါ။
ယွန်းမှီမှာတော့ သူမရှိရာကိုအသက်မဲ့စွာကြည့်နေတဲ့ပေလွှာ့ဆီသို့ခပ်မြန်မြန်လျှောက်လှမ်းလာပြီး ဘေးမှာကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ချကာ...........
"မအိပ်သေးဘူးလားပေလွှာ နောက်ကျနေပြီ"ဟုပေလွှာ့ပခုံးလေးများကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးပြောလိုက်၏။
ဖျောက်......ဖျောက်..........
ထိုအခါသူမအား ပေလွှာပြုံးပြယုံကလွဲလို့ဘာမှမတုန့်ပြန်မိ၊သူချိလက်စတုတ်ချောင်းလေးတွေကိုဘဲအာရုံစိုက်ချိုးနေဆဲပါ။
ပေလွှာတစ်ယောက်သူမကိုပြုံးပြယုံကလွဲရင် ဘာမှမပြောဘဲတုတ်ချောင်းလေးတွေကိုတဖျောက်ဖျောက်နဲ့ခန့်မှန်းချိုးနေတဲ့ပုံကိုကြည့်ရသည်မှာရပ်တန့်မည့်ပုံလည်းမပေါ်သေး။ယွန်းမှီတုတ်များကိုချိုးနေတဲ့ပေလွှာ့လက်ကလေးတွေကိုကြည့်မိရာနီရဲပြီးသွေးကြေလေးများပင်ဥနေပြီမို့ သူမမနေသာတော့ပေ။ပေလွှာ့လက်ကလေးများကိုသာဆတ်ခနဲဆွဲလိုက်ပြီး.........
"ဘာတွေလုပ်နေတာလဲပေလွှာရယ်....အိပ်ပါတော့နော်။မနက်မှမီှကူလုပ်ပေးမယ်လေ"
"ငါအိပ်လို့မဖြစ်ဘူးမှီ...."
"ဟင်!....ဘာလို့လဲဟင် ပေလွှာအိပ်မပျော်လို့လား"
ထိုအခါပေလွှာခေါင်းလေးတသွင်သွင်ခါရမ်း၍ ငြင်းလေပြီး.........
"နာရီလေးက၁၂နာရီထိုးရင်နှိုးစက်ပေးမှာ......အဲ့ဒါမှမောင်ထွက်သွားတဲ့ရက်ကလေးကိုငါပထမဆုံးမှတ်နိုင်မှာ"
မျက်လုံးအိမ်အတွင်းဆို့တက်လာတဲ့မျက်ရည်များကို ယွန်းမှီထိန်းချုပ်ဖို့ပင်မေ့လျောသွားသည့်အလားသူမမျက်နှာပေါ်သို့မျက်ရည်ပူများကျဆင်းလာခဲ့၏။နောက်ပြီးပေလွှာ့လက်ကလေးကိုကိုင်ထားတဲ့သူမလက်များကလည်း ဆက်ကိုင်ထားဖိုမြမြဲတော့၊တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်လို့နေတာကြောင့် ပေလွှာ့လက်ကိုသူမလွှတ်လိုက်ပြီးသူမပါးစပ်လေးကိုအုပ်ရင်းကာရှိုက်လို့ငို့နေဆဲ..........
"ငါအိပ်သွားရင်နှိုးစက်ကလေးရဲ့အသံကို ငါကြားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။၁၂ထိုးလို့နှိုးစက်လေးပိတ်သွားမှ ငါအိပ်မှာ"ဟုဆိုလေတဲ့ပေလွှာ့စကားသံအေးအေးလေးက သူမရင်အားထိုးနှက်နေသည့်အလား နာကျင်ရ၏။
သူမရင်ဘက်တစ်ခုလုံးအောင့်သက်နာကျင်လာတဲ့ခံစားမှုကြောင့် ပါးစပ်ကလေးကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကာငိုနေတဲ့ယွန်းမှီခမျာအသံလဲမထွက်ရဲပါ။ငိုသံကြားမှဖြင့်ပေလွှာထပ်မံစိတ်မကောင်းဖြစ်မည်ဆိုး၍ အသံမထွက်အောင်မနည်းကြိုးစားရင်းငိုနေမိ၏။ထို့နောက် သူမအကြည့်များကကုတင်ဘေးမှာတင်ထားတဲ့နာရီလေးဆီတဖြည်းဖြည်းအကြည့်ရောက်သွားသည့်အခါ တရွေ့ရွေ့လှုပ်ရှားနေတဲ့နာရီကမိနစ်လက်တံလေးညွှန်ပြနေသည့်အချိန်အရ ၁၂နာရီထိုးဖို့၁မိနစ်ပါလိုတော့သည်မို့တော်သေးသည်။မဟုတ်လျှင် ၁၂နာရီမထိုးမချင်းပေလွှာအိပ်မှာမဟုတ်။
တစ်ခဏအကြာ........
တီတီ.......တီတီ.......တီတီ..........
အဆက်မပြတ်ထပြီးမြည်လာတဲ့နှိုးစက်လေးရဲ့အသံကိုကြားတော့ ပေလွှာသူချိုးထားတဲ့တုတ်ချောင်းလေးကို ဘေးမှာအသင့်ရှိနေတဲ့ဖန်ပုလင်းအလွတ်လေးထဲသို့ထည့်လေသည်။ပေလွှာ့လုပ်ရပ်တိုင်းကို နားမလည်နိုင်တဲ့အကြည့်များဖြင့်ကြည့်နေတဲ့ယွန်းမှီမှာတော့မျက်တောင်ပင်တစ်ချက်မခတ်၊တုတ်ချောင်းလေးကိုဖန်ပုလင်းထဲစထည့်သည့်အချိန်မှအစ ဖန်ပုလင်းလေးပြန်ပိတ်သွားတဲ့အထိငေးမောလျက်ပါ။
ယွန်းမှီ ပေလွှာ့လုပ်ရပ်ကိုအစအဆုံးကြည့်မိခဲ့ပေမဲ့ အခုအချိန်ထိဘာမှနားမလည်သေး။သူမကဘဲဉာဏ်တိမ်နေသည်လား ပေလွှာကဘဲတော်လွန်းနေသည်လားတော့မပြောတက်။အစအဆုံးမြင်နေခဲ့တာတောင် ဘာကိုရည်ရွှယ်နေမှန်းနားမလည်သေးတော့.......
"ပေလွှာ ဒါတွေကဘာတွေလဲဟင်"
စူးစမ်းလာတဲ့ယွန်းမှီအမေးကိုမဖြေခင် ပေလွှာလက်ထဲဖန်ပုလင်းလေးကိုတယုတယပိုက်လျက်ပါ။ပြီးတော့ ထိုပုလင်းလေးပေါ်ခေါင်းလေးတင်ပြီးမျက်ရည်လေးများကလည်းတစ်သွင်သွင်စီးဆင်းလို့။
"ဒီနေ့ဆိုမောင်သွားတာတစ်ရက်မြောက်တဲ့နေ့....နောက်နှစ်ဆယ့်ကိုးရက်နေရင်မောင်ကငါ့ဆီပြန်လာမှာ၊ပြီးတော့......"
ပေလွှာပြောလက်စစကားကိုဆက်မပြော၊ခဏတာငြိမ်သက်သွားပြီးမှ......
"ပြက္ခဒိန်ကရက်တွေကိုငါလိုက်မှတ်ပြီးရေတွက်ရအောင်လည်းငါမှမမြင်နိုင်တာမှီရယ်....ဒီပုလင်းလေးထဲသာငါချိုးထားတဲ့တုတ်ချောင်းလေးအချောင်းသုံးဆယ်လုံးပြည့်သွားရင်ငါမောင်နဲ့တွေ့ရမှာ"
ယွန်းမှီပြောစရာစကားလည်းရှာမရတောပါ။အားပေးစကားတွေတစ်သီကြီးပြောပြီး၊ဘေးနားကပေလွှာ့ကိုဖြေသိမ့်ချင်သော်လည်း သူမကိုယ်သူမတောင်ဖြေသိမ့်နိုင်စွမ်းမရှိ။အငိုရပ်အောင်မနည်းကြိုးစားထိန်းနေသည့်ကြားက ရပ်တန့်ခြင်းမရှိတဲ့မျက်ရည်တွေကလည်းသူမစကားကိုနားမထောင်ချင်။အဆတ်မပြတ်သာစီးဆင်းနေပါသည်ကော။
"မောင်သွားတာတောင်တစ်ရက်ဘဲရှိသေးတယ်...ငါမောင့်ကိုပြန်တွေ့ချင်နေပြီ....အဟင့်.....ဟင့်။ငါ....ငါ..မောင့်အပေါ်အရမ်းလောဘကြီးမိနေပြီထင်တယ်မှီရယ်...ငါမှားများမှားနေပြီလားဟင်"
ရင်ဘက်ထဲကဖန်ပုလင်းလေးအားတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ငိုနေတဲ့ပေလွှာ့ကိုမြင်ပြီး သူမလဲအငိုပင်မတိတ်တော့ဘဲငိုသံပါကြီးဖြင့်ပြောမိသည်က......
"မဟုတ်ပါဘူးပေလွှာရယ်....မဟုတ်ပါဘူး.....အကိုနိုင်းနဲ့ပေလွှာတို့ကလက်ထပ်ထားကြတဲ့သူတွေဘဲလေ။တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်လောဘရှိကြတာ ပေလွှာမမှားပါဘူး"
"အင့်....ဟင့်....တစ်ရက်တောင်အရမ်းကြာတာ...တစ်လဆိုမောင်ငါ့ကိုမေ့သွားမလားဘဲ"
"အရူးလေး....အကိုနိုင်းလားမေ့မှာ ...မတွေ့ရတဲ့အချိန်တွေမှာလွမ်းလွန်းလို့ပါဆိုပြီးပေလွှာ့ကိုပိုပြီးတောင်ချစ်ဦးမှာ"
"တကယ်လားဟင်"
"တကယ်ပေါ့...မှီကပေလွှာ့ကိုညာရဲပါ့မလား"
"ငါမှီ့ကိုယုံပါတယ်"
"ယုံတယ်ဆိုရင်လည်း ပေလွှာအိပ်တော့နော်၊တော်ကြာနေအကိုနိုင်းက ပေလွှာ့ကိုသေချာဂရုမစိုက်ရမလားဆိုပြီးပြန်လာကျမှီ့ကိုမျက်လုံးကြီးတွေပြူးပြီးဆူနေဦးမယ်"
"ခစ်ခစ်...အဲ့ကျငါမောင့်ကိုပြန်ဆူမှာပေါ့"
"ဟွန့်...ပေလွှာကဆိုင်ကြောင်းပိုင်ကြောင်းပြနေတာလား"
"အဲ့လိုဖြစ်သွားတာလား"
"ပေလွှာနော်...မှီတောင်အားငယ်လာပြီ....အဟင့်....ဟင့်"
"ခစ်ခစ်..."
မျက်ရည်လေးကိုသုတ်ပြီးတခစ်ခစ်ရယ်နေတဲ့ပေလွှာ့ကိုပိုပြုံးလာစေရန် ယွန်းမှီအလိုက်သင့်စနေခဲ့ရာ ပေလွှာ့မျက်နှာလေးပိုပြုံးလာတာကြောင့်သူမစနောက်ရကျိုးနပ်ပါသည်။၄င်းနည်းတူအိပ်ရေးပျက်ရကျိုးလဲနပ်၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဲဘမ်း..........
ဦးမြတ်မောင်ရုံးခန်းအတွင်းဝင်လာစဥ် နိုင်းအားဖြင့်ပစ်ချလိုက်တဲ့စာရွက်စာတမ်းတွေကစားပွဲပေါ်တွေမှာကောအောက်မှာပါပြန့်ကျဲလို့နေသည်။နိုင်းကိုကြည့်တော့လည်းနဖူးကြောကြီးများထောင်ပြီးဒေါသထွက်နေသည့်ပုံရ၏။။နောက်ပြီးသူ့ကိုပါမျက်ထောက်နီကြီးနဲ့ကြည့်လာတာမို့အခြေအနေကို ဦးမြတ်မောင်ရိပ်မိစပြုလာ၏။ထိုအရာတွေအစပျိုးစေခဲ့သည့်အကြောင်းကတော့ မနက်ကထဲကနိုင်းကို ဦးမြတ်မောင်ဖုန်းပေးမကိုင်။နိုင်းအိပ်ရာကမနိုးခင်ကထဲကဖုန်းကြိုသိမ်းထားပြီး အလုပ်ထဲမှာဘဲစိတ်နှစ်လုပ်စေခဲ့တာ ညနေစောင်းတောင်ရောက်လို့နေပြီ။အမိန့်အရမို့ပါဖုန်းသိမ်းထားရသော်ငြား သူလည်းနိုင်းကိုကြည့်ပြီးစိတ်မကောင်းရပါ။တစ်နေ့လုံးအလုပ်တွေဖိလုပ်နေပေမဲ့ စိတ်မပါဘဲမှိုင်တွေနေသည့်နိုင်းကိုသနားရသည်မှာလည်းအကြိမ်ကြိမ်ပင်။
"ပြော...ဘာတွေဆက်လုပ်ရဦးမှာလဲပြော"...မာန်ပါပါနဲ့တမင်ရွဲ့ပြောနေတဲ့နိုင်းမျက်နှာက မငိုယုံတမယ်။မနက်ကထဲကဖုန်းသိမ်းခံထားရတာနဲ့ သူယွန်းမှီဆီဖုန်းမဆက်ဖြစ်ခဲ့။ညကလည်းကောင်းကောင်းအိပ်မပျော် တစ်ညလုံးပြူးကျယ်နေတဲ့မျက်လုံးကိုအပြစ်မတင်ရက်ဘဲဆေးလိပ်တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ်ဖွာရင်းနဲ့အထီးကျန်စွာဘဲကုန်ဆုံးခဲ့ရသည့်သူ့အဖြစ်ရယ်ပါ။
"ဒီမှာ......နိုင်း"
သူ့အားမျက်နှာလွဲပြီးတစ်ခြားတစ်ဘက်ဆီဦးတည်ကြည့်နေတဲ့ နိုင်းကိုအသံပြုပြီးကိုယ်နဲ့မကွာအသင့်ပါလာတဲ့ဖုန်းလေးကိုဦးမြတ်မောင်ထုတ်လိုက်၏။သူ့ဘက်သို့မလှည့်ချင်လှည့်ချင်နဲ့လှည့်ကြည့်တဲ့နိုင်းမျက်နှာကတော့မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့။
ဖုန်းကိုမြင်မြင်ခြင်းနိုင်းပျော်သွားတာအမှန်။သို့ပေမဲ့အမူအရာမပျက်အောင် သိသိသာသာမပြုမူရဲ။မျက်နှာပိုးတပ်ပြီး ရုပ်တည်ကြီးနဲ့သာနေမြဲနေနေခဲလျက်ပါ။
"ပေး...."
နိုင်းထိုင်နေရာမှချက်ချင်းထလာပြီး ဦးမြတ်မောင်ဆီကဖုန်းကိုသူဆတ်ခနဲဆွဲယူလိုက်လေသည်။ထို့နောက်ယွန်းမှီဆီဖုန်းဆက်ဖို့ပြင်ချိန် ဦးမြတ်မောင်သူ့အားကြည့်နေဆဲမို့.........
"ကျွန်တော်ဖုန်းပြောနေတဲ့အကြောင်းတွေကအစ.....အသေးစိတ်လိုက်ပြီးဦးသော်ကကိုသံတော်ဦးတင်ဖို့လုပ်နေတာလား ဦးမြတ်မောင်"
ဦးမြတ်မောင်ထိုသို့စိတ်မရှိပါ။ဦးသော်ကက သူ့အားနိုင်းကိုဖုန်းပေးမကိုင်ဖို့ပြောထားတာတောင် စွန့်စားပေးထားသူပီပီနိုင်းတို့ပြောမဲ့စကားတွေကိုသူပြန်ပြောဖို့အစီအစဥ်မရှိချေ။ဒါကိုနိုင်းသူ့အားအထင်လွဲနေသည့်တိုင်အောင် သူပြုံးပြုံးလေးဘဲ......
"မဟုတ်ပါဘူးနိုင်း"....လို့သာတစ်ခွန်းထဲပြောပြီး နိုင်းအခန်းထဲကပြန်ထွက်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
"ဦးမြတ်မောင်"
ဦးမြတ်မောင်အခန်းထဲကထွက်သွားဖို့အတွက် အခန်းတံခါးတောင်ဖွင့်လို့နေပြီးမှ နိုင်းရဲ့ခေါ်သံကြောင့်တံခါးကိုဖွင့်နေတဲ့သူ့လက်များရပ်တန့်သွား၏။ထို့နောက်နိုင်းရဲ့ဘက်သို့သူပြန်လှည့်လိုက်ပြီး......
"ပြောပါနိုင်း"
"ကျေးဇူးပါ"
ဖုန်းလေးကိုတစ်ချက်မြှောက်ပြပြီး ကျေးဇူးတင်စကားဆိုလာတဲ့နိုင်းကို သူပြန်သာပြုံးပြလိုက်တယ်၊ဘာမှတော့ထပ်မပြောပေ။ပြောစရာစကားလဲမရှိတာမို့ နိုင်းအနှောက်အယှက်မဖြစ်စေရန်ဘဲအခန်းထဲကထွက်လာခဲ့လေသည်။
တူ.......တူ.......တူ........
နိုင်း ဦးမြတ်မောင်ထွက်သွားသည်နှင့်ဆိုင်းတွခြင်းမရှိလေဘဲ ယွန်းမှီဆီချက်ချင်းဖုန်းဆက်ရင်းဘဲ အခန်းအတွင်းဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်နဲ့ဘဲသူမဖုန်းကိုင်မဲ့အချိန်ကိုစောင့်ဆိုင်းနေရသည်။လျှောက်လမ်းနေတဲ့နိုင်းခြေလှမ်းတိုင်းကလဲနှေးသွားလိုက်မြန်သွားလိုက်နဲ့ပုံမှန်မရှိပါ၊နောက်ပြီးနိုင်းစိတ်လှုပ်ရှားနေသောကြောင့်လားပင်မသိ ယွန်းမှီဖုန်းကိုင်မဲ့အချိန်ကခါတိုင်းထက်ပိုပြီးနှေးနေသည့်အတိုင်းပင်။ကြာပြီးရင်းကြာလို့နေသည်။
တစ်ခဏမျှအကြာ.......
"ဟယ်လို"
တက်ကြွနေတဲ့အသံလေးနဲ့ သူ့အားဝမ်းသာအားရပြုံးပြနေတဲ့ယွန်းမှီမျက်နှာလေးကိုနိုင်းဖုန်းscreenမှတစ်ဆင့်မြင်တွေ့ရလေသည်။သို့သော်တဖက်ကယွန်းမှီမျက်နှာကိုဖုန်းမှတစ်ဆင့်မြင်နေရသည့်တိုင်အောင် နိုင်းမပျော်နိုင်သေး။သူယွန်းမှီကိုအကြည့်မရောက်ဘဲအနောက်ကိုသာ ပေလွှာ့ကိုမြင်ရရန်ရှာဖွေနေမိ၏။
ယွန်းမှီသူမဝမ်းသာအားရပြုပြနှုတ်ဆက်နေပေမဲ့ သူမကိုအာရုံမရောက်တဲ့နိုင်းကိုမြင်ပြီးနိုင်းအကြောင်းကိုသိသူပီပီ သက်ပြင်းခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ချရင်းခေါင်းကိုသာတစ်သွင်သွင်ရမ်းမိသည်။နောက်မှ ဝရန်တာမှာငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေတဲ့ပေလွှာ့ဘက်ကို နိုင်းမြင်ရစေရန်ဖုန်းကိုရွှေ့ပြလိုက်ကာ........
"ပေလွှာဝရန်တာမှာထိုင်နေတယ် အကိုနိုင်း"
ဖုန်းထဲမှတစ်ဆင့်မြင်နေရတဲ့ယွန်းမှီနဲ့ပေလွှာတို့ကတစ်နေရာစီဖြစ်လို့နေလျက်ပါ။ခြံထဲမှာရောက်နေတဲ့ယွန်းမှီပြလို့ ဝရန်တာမှာထိုင်နေတဲ့ပေလွှာ့ကိုမြင်နေရပါသော်လည်းနိုင်းစိတ်ကမတင်းတိမ်နိုင်။ပို၍နီးကပ်စွာဘဲ မြင်ချင်သေးတာကြောင့် .........
"မှီ.....ပေလွှာ့ဆီ...."
"ပေလွှာ့ဆီသွားလို့ပြောမလို့မဟုတ်လား ဟွန့်....မှီသိသားဘဲ"
နှုတ်ခမ်းလေးများတွန့်ပြီးသူ့အားမဲ့ကာရွဲ့ကာဖြင့်ပြန်ပြောနေတဲ့သူမကို နိုင်းခေါင်းသာငြိမ့်ပြလိုက်လျှင်.........
"မှီသွားပေးပါမယ်ရှင်"
"နေဦး...မှီ'
ပေလွှာ့ဆီသွားဖို့လုပ်နေတဲ့ယွန်းမှီခြေလှမ်းများ နိုင်းစကားကြောင့်ဆက်ပင်မလှမ်းမိ၊ခြေစုံရပ်လျက်သာ သူမနိုင်းပြောမဲ့စကားကိုဆက်ကြားဖို့ရပ်နေလေသည်။
နိုင်းလည်းသူပြောမဲ့စကားကိုနားစွင့်နေပုံပေါ်တဲ့သူမကြောင့်.........
"အကိုဖုန်းချလိုက်တော့မယ်မှီ"
ယွန်းမှီနားမလည်နိုင်ပါ။စောစောကဘဲပေလွှာနဲ့စကားပြောချင်လို့ သူမကိုပေလွှာ့ဆီသွားခိုင်းနေတဲ့နိုင်း ဘယ်လိုများဖြစ်သွားပါလိမ့်။သူမဘဲနားကြားမှားသည်လား နိုင်းဘဲဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားသည်လားပင်မသဲကွဲတာကြောင့်.......
"ပေလွှာနဲ့စကားမပြောတော့ဘူးလားအကိုနိုင်း"
"ပြောမှာမှီ"
"ဒါနဲ့များဘာလို့...."
"ဟင်း...မှီနားမလည်ပါဘူး။အကိုဘဲသိတာမိုလို့ အကိုပြောတဲ့အတိုင်းဘဲလုပ်...အခုအကိုဖုန်းချလိုက်မယ် မှီကပေလွှာ့ဆီသွားပြီးပေလွှာ့အနားရောက်မှဖုန်းပြန်ခေါ်"
"မှီနားလည်ပြီအကိုနိုင်း ဒါဘဲနော်"
"အင်း"
တူ
ယွန်းမှီဖုန်းကိုချက်ချင်းချပြီးနောက် အိမ်ရဲ့အပေါ်ဆုံးအထပ် ပေလွှာရှိရာသို့ခက်သွက်သွက်သာလျှောက်လှမ်းလာခဲ့သည်။အပြေးလေးမတက်ယုံတမယ်လျှောက်လှမ်းလာတဲ့သူမခြေလှမ်းများက ပေါ့ပါးသွက်လက်လျက်ပေလွှာရှိရာဝရန်တာကိုဦးတည်နေခဲ့ရာ........
"မှီ"
ပေလွှာရှိတဲ့အခန်းထဲဝင်ဖို့ပြင်လိုက်ချိန်မှာဘဲ အနောက်ကခေါ်သံကြောင့်ယွန်မှီခြေလှမ်းများရပ်တန်သြားရသည်။စောစောကပြုံးနေခဲ့တဲ့သူမရဲ့အပြုံးတွေကလဲ ရင်းနှီးလှတဲ့ထိုအသံကြောင့်ပျောက်ကွယ်စပြုစွာဘဲ အသံလာရာအနောက်သို့ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်၏။
ယွန်းမှီအနောက်သိုပြန်လှည့်ကြည့်ချိန် ဦးသော်ကတစ်ဦးထဲကိုဘဲတွေ့ရသည်မဟုတ်၊စိုင်းလူကိုပါဦးသော်ကနဲ့ယှဥ်ရပ်နေသည်ကိုတွေလိုက်ရသည်။သူတို့မှန်းသိတာနဲ့ ဖုန်းကိုကိုင်ထားတဲ့ယွန်းမှီ သူမလက်များအနောက်သို့ဖြည်းဖြည်းချင်းပို့ပြီးသာ ပါးနပ်စွာဘဲမျက်နှာပိုးတပ်ပြီးပြန်လည်ပြုံးပြလိုက်လေကာ.......
"မှီ့ကိုခေါ်တာလားအဖိုး"
"ဟုတ်တယ်....သမီးကကောဘယ်သွားမလို့လဲ"
"ပေလွှာ့ဆီပါအဖိုး"
"ဒီကောင်လေးအတွက်နဲ့တော့အဖိုးတို့စကားစကားပြောမှဖြစ်တော့မယ်"
"နောက်မှပြောလို့မရဘူးလားဟင်"
"သမီးအဲ့ကောင်လေးဆီသွားမှာဆိုသွားပါ ပြီးရင်တော့အဖိုးဆီခဏလာခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါအဖိုး"
ဦးသော်ကဆီကခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ယွန်းမှီအခန်းထဲကိုသာတုန့်ဆိုင်းမနေဘဲဝင်သွားလေသည်။မှောင်မိုက်မနေဘဲမီးများလင်းထိန်နေတဲ့အခန်းထဲမှာသူမရောက်သည့်အချိန် ပေလွှာဝရန်တာမှာမရှိတော့ချေ။ကုတင်လေးပေါ်မှာသာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်လို့နေ၏။
အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားကြားခြင်း ပေလွှာထိုင်နေရင်းကတံခါးဘက်သို့သာနားစွင့်နေမိသည်။ယွန်းမှီဝင်လာရင်ကိစ္စမရှိပေမဲ့ တစ်ခြားလူဝင်လာမှကိုတော့ာစိုးရိမ်သည့်စိတ်ကြောင့်အခန်းထဲဝင်လာသူရဲ့အသံအသေအချာအာရုံစိုက်ပြီး ပေလွှာနားစွင့်လျက်သားဖြင့်.............
"မှီလား......"ဟုသာ မေးမြန်းမိလေသည်။
မျက်လုံးမမြင်လို့ပေလွှာအခန်းထဲဘယ်သူဝင်လာလဲမသိရင်တောင် အသံကိုသေချာအာရုံစိုက်နိုင်သည်ကိုတော့ယွန်းမှီတစ်ကယ်အံသြရသည်။အခုလည်းသူမအခန်းတံခါးကိုကျယ်လောင်စွာတွန်းဖွင့်ခဲ့တာမဟုတ် ဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ခဲ့တာတောင်ပေလွှာအခန်းထဲလူဝင်လာသည်မှန်းချက်ချင်းသိနေပုံက မျက်မမြင်တစ်ယောက်ဟုပင်မထင်ရပါ။ပကတိကောင်းမွန်နေတဲ့လူကောင်းတစ်ယောက်လိုပုံစံမျိုးဖြစ်ပေသည်။
အခန်းထဲ၌လူရှိနေသေးမှန်းပေလွှာအတပ်သိနေပေမဲ့ အခုအချိန်ထိပြန်မဖြေတဲ့တာကြောင့်ထပ်မံပြီးဘဲမေးမိပြန်ရာ.....
"ဘယ်သူလဲ...မှီမဟုတ်ဘူးလား
ပိုပြီးကျယ်လောင်လာတဲ့ပေလွှာ့အသံမှာ ပထမတစ်ခါနဲ့မတူ၊အနည်းငယ်တုန်ယင်လာလေသည်။တကယ်လဲပေလွှာစိုးရိမ်ပြီးအသံများတုန်ယင်နေမိတာအမှန်ပေ၊သူနဲ့မရင်းနှီးတဲ့ထိုအိမ်ကြီးမှာ နိုင်းကလဲမရှိသည့်အပြင်တစ်ဦးထဲအားကိုးဖော်ကလဲယွန်းမှီဘဲရှိသည်မို့ အခန်းထဲဝင်လာသူကယွန်းမှီမဟုတ်ဘဲတစ်ခြားလူဖြစ်မှာကိုကြောက်မိတာတော့အတိုင်းထက်အလွန်သာ.......။
ယွန်းမှီလည်းပေလွှာ့အနားသို့နီးသည်ထက်နီအောင်ကပ်သွားပြီးဘာတစ်ခွန်းမျှမပြောသေး၊သူမလက်ထဲကနိုင်းရဲ့ဖုန်းကိုသာspeakerပိတ်ပြီးခေါ်ဆိုနေမိ၏။သိပ်မကြာမီ တဖက်ကနိုင်းဖုန်းကိုင်ပြီးနိုင်းမျက်နှာပေါ်လာမှဘဲသူမspeakerပြန်ချဲ့၍ ပေလွှာ့ရှေ့တည့်တည့်ဖုန်းကိုကိုင်ရပ်လိုက်လေရာ...........
"ပေလွှာ"
ကြည်လင်ပြတ်သားစွာထွက်ပေါ်လာတဲ့နိုင်းအသံကိုကြားသည့်တစ်ပြိုင်နက်ပေလွှာ့မျက်နှာကစောစောနဲ့မတူ သိိသိသာသာဝင်းပသွားသလိုမျက်လုံးလေးများကအစတလက်လက်တောက်ပသွားသလို ယွန်းမှီပါအလိုလိုလိုက်လံပြုံးရသည်အထိအပျော်များကူးစက်နေသလိုသည့်ပမာသူတို့ကိုပြုံးသွားစေခဲ့တာ....။
"မောင်လား....မောင်ငါ့ဆီပြန်လာပြီပေါ့"
ဖုန်းမှတဆင့်ကြားနေရတဲ့နိုင်းအသံကိုကြားပြီး အခန်းထဲဝင်လာသူဟာနိုင်းထင်နေတဲ့ပေလွှာ့အသံလေးကရင်နင့်ဖွယ်၊မျှော်လင့်တကြီးနဲ့မေးနေရှာတဲ့ထိုကောင်လေးကို မဟုတ်ကြောင်းဘယ်လိုပင်အသိပေးလိုက်ရမလဲတောင်နိုင်းမသိတော့ပါ။ဆက်ပြီးပြောစရာစကားလုံးများပင်လေထဲပျေုက်ကွယ်သွားသည့်အလား အစပင်ရှာမရတော့သည့်အတိုင်းနိုင်းဆွံ့အနေသလိုပင်ဘာမှပြောမထွက်ပေ။
"မောင်.....တစ်ခုခုပြန်ပြောဦးလေမောင်ရဲ့၊မောင်ပြန်လာတာလားလို့...."
(Zawgyi)
ကြၽီ..........
ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ႀကီးမွ ယြန္းမွီေရထဆာလာသျဖင့္ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့မ်က္လုံးမ်ားကိုႀကိဳးစားဖြင့္လိုက္ရ၏။မေသာက္မျဖစ္ေတာ့လို႔သာထၿပီးေသာက္ရမယ္၊ေမွးစင္းေနတဲ့သူမမ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ထခ်င္ပုံမေပၚေသး။သို႔ေသာ္လည္းသူမအာေခါင္မ်ားအေတာ္ေလးေျခာက္ေနသည့္အဆုံး မထင္ခ်င္ထခ်င္နဲ႕ဘဲထၿပီးေရေသာက္ဆင္းရန္အခန္းထဲကထြက္ခဲ့၏။လူေျခတိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊တစ္နည္းအိမ္အကူမ်ားပါအိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီမို႔ခိုင္းစရာလူကလဲမရွိ။ဒါနဲ႕ဘဲသူမဘာသာေရဆင္းေသာက္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ရျခင္းဘဲျဖစ္၏။
အခန္းထဲကထြက္လာၿပီးယြန္းမွီအိမ္ႀကီးရဲ႕ေအာက္သို႔ဆင္းရန္ျပင္ေနခဲ့ရာ ေလွကားေပၚေတာင္ေျခလွမ္းမ်ားစလွမ္းလို႔ေနၿပီးမွ ေပလႊာရွိရာအခန္းေလးသို႔အၾကည့္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ေရာက္သြားေသးသည္။။ဒီအခ်ိန္ဆိုအားလုံးအိပ္ေနေလာက္မည့္အခ်ိန္မို႔ ေပလႊာလဲသူတို႔နည္းတူအိပ္ေနေလာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ထို႔ေၾကာင့္သူမ''အိပ္ေနေလာက္ပါၿပီ'ဟုေရ႐ြတ္ၿပီး အခန္းကိုအၾကည့္လႊဲ၍ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာေလသည္။
အိမ္ေအာက္တြင္အိမ္ႀကီးရဲ႕အတြင္း၌ အိမ္အကူအလုပ္သမားေတြအပါအဝင္မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်မရွိေခ်။ေန႕ဘက္ဆိုအလုပ္သမားေတြရဲ႕အသံေတြနဲ႕အသက္ဝင္ဆူညံေနတဲ့အိမ္ႀကီးက ညဘက္တိတ္ဆိတ္ေနပုံကအပ္က်ရင္ေအာင္ၾကားရမည့္ပုံမ်ိဳး။အလုပ္သမားမ်ားလည္းဒီအခ်ိန္ဆိုခါတိုင္းလိုအိမ္ျပန္ေနာက္က်တက္တဲ့နိုင္းကိုေစာင့္ဖို႔လဲမလိုေတာ့တာေၾကာင့္ အိပ္လို႔ေနေလာက္မွာအေသအခ်ာပင္။ေျပာလို႔သာေျပာရပါတယ္ ေပလႊာဤအိမ္စေရာက္ကထဲက နိုင္းအိမ္ျပန္မေနာက္က်တက္ေတာ့၊အေရးႀကီးသည့္ကိစၥမ်ားရွိရင္ေတာင္ဟိုအရင္ကလိုေနာက္က်ေအာင္အျပင္မွာေနတက္တဲ့အက်င့္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာေတာင္အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ။
ယြန္းမွီအိမ္ေအာက္ေရာက္ေရာက္ျခင္း မီးဖိုခန္းသို႔သြား၍ေရခဲေသတၱာထဲကေရဘူးေလးကိုထုတ္ယူေမာ့ေသာက္ရင္းေရခဲေသတၱာကိုျပန္ပိတ္လိုက္၏။
ဘမ္း....
ထို႔ေနာက္ အိမ္ႀကီးရဲ႕အေပၚထပ္သို႔ေရေသာက္လ်က္သားျဖင့္ျပန္တက္လာစဥ္ သူမရဲ႕အခန္းသို႔မဝင္ခင္ေပလႊာ့အခန္းကိုထပ္မံၾကည့္မိသြားျပန္သည္။သူမေပလႊာအိပ္ေနေလာက္ၿပီလို႔ေတြးၿပီး အခန္းထဲဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့အရာမထင္၊စိတ္ထဲေသခ်ာခ်င္တဲ့စိတ္တစ္ခုေၾကာင့္ေပလြႊာ့ကိုသြားၾကည့္ဖို႔ယြန္းမွီဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။ထို႔ေနာက္သူမလက္ထဲကေရဘူးေလးကိုအဖုံးျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေပလႊာ့အခန္းသို႔သူမလွမ္းလာမိသည္။ေပလႊာနဲ႕ပတ္သက္ရင္နိုင္းေသခ်ာမွာခဲ့တာမို႔ ယြန္းမွီအမွားအယြင္းမခံနိုင္ပါ။နိုင္းမရွိတဲ့အခ်ိန္အတြင္း သူမကိုယ္သူမထက္ေပလႊာ့ကိုပိုၿပီးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ထားသည္အထိပင္။
ကြၽီ..............
သူမအခန္းတံခါးကိုျဖည္းျဖည္းျခင္းတြန္းၾကည့္ေတာ့ အထဲကေလာ့ခ်မထား။အလြယ္တကူဖြင့္လို႔ရေပမဲ့ ေပလႊာအိပ္ေနလွ်င္နိုးလာမွာေၾကာက္သည့္စိတ္ေၾကာင့္တျဖည္းျဖည္းသာဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ အခန္းတစ္ခန္းလုံးေမွာင္မိုက္ေနသျဖင့္
ေဂ်ာက္........
သူမအခန္းတံခါးေဘးမွာတပ္ဆင္ထားတဲ့မီးခလုတ္ေလးကိုသာ ဖြင့္လိုက္ရ၏။။ထို႔ေနာက္ဖ်က္ခနဲလင္းလာတဲ့အလင္းေရာင္ေလးနဲ႕အတူ သူမျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေလးေၾကာင့္ယြန္းမွီရင္ထဲေအာင့္ခနဲ။ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာအခန္းနံရံေထာင့္ေလးကိုမွီၿပီးထိုင္ေနတဲ့ေပလႊာ့ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း သူမဘာမွမေတြးနိုင္ေလာက္ေအာင္စိုးရိမ္သြားသည္မို႔ လႊတ္ခနဲဘဲ............
"ေပလႊာ"ဟုသာက်ယ္ေလာင္စြာေခၚမိသြား၏။
ေအးစက္ေနတဲ့ေလညင္းရဲ႕အထိအေတြ႕နဲ႕အတူ ေမွာင္မိုက္မႈမ်ားစြာျဖင့္အခန္းရဲ႕ေထာင့္ေလးမ်ားထိုင္ေနခဲ့တဲ့ေပလႊာ။ေမွးစင္းေနတဲ့မ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္လို႔မသြားေအာင္ေပလႊာအားယူဖြင့္ရင္း လက္မ်ားကလဲ တုတ္ကေလးေတြကိုတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တစ္ေခ်ာင္းညီေအာင္ခန့္မွန္းၿပီးခ်ိဳးလို႔သာ။
ေခၚသံၾကားလို႔ထင္ပါရဲ႕၊တုတ္ေလးခ်ိဳးေနတဲ့ေပလႊာ့လက္ကေလးေတြရပ္တန့္သြားၿပီး အသံလာရာကိုအသက္မဲ့တဲ့အၾကည့္ေလးေတြနဲ႕ေပလႊာၾကည့္ေနခဲ့သည္။ဘယ္သူဘယ္ဝါလဲေတာင္ေပလႊာမေမးပါ။
ယြန္းမွီမွာေတာ့ သူမရွိရာကိုအသက္မဲ့စြာၾကည့္ေနတဲ့ေပလႊာ့ဆီသို႔ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီး ေဘးမွာက်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ခ်ကာ...........
"မအိပ္ေသးဘူးလားေပလႊာ ေနာက္က်ေနၿပီ"ဟုေပလႊာ့ပခုံးေလးမ်ားကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီးေျပာလိုက္၏။
ေဖ်ာက္......ေဖ်ာက္..........
ထိုအခါသူမအား ေပလႊာၿပဳံးျပယုံကလြဲလို႔ဘာမွမတုန့္ျပန္မိ၊သူခ်ိလက္စတုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုဘဲအာ႐ုံစိုက္ခ်ိဳးေနဆဲပါ။
ေပလႊာတစ္ေယာက္သူမကိုၿပဳံးျပယုံကလြဲရင္ ဘာမွမေျပာဘဲတုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႕ခန့္မွန္းခ်ိဳးေနတဲ့ပုံကိုၾကည့္ရသည္မွာရပ္တန့္မည့္ပုံလည္းမေပၚေသး။ယြန္းမွီတုတ္မ်ားကိုခ်ိဳးေနတဲ့ေပလႊာ့လက္ကေလးေတြကိုၾကည့္မိရာနီရဲၿပီးေသြးေၾကေလးမ်ားပင္ဥေနၿပီမို႔ သူမမေနသာေတာ့ေပ။ေပလႊာ့လက္ကေလးမ်ားကိုသာဆတ္ခနဲဆြဲလိုက္ၿပီး.........
"ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲေပလႊာရယ္....အိပ္ပါေတာ့ေနာ္။မနက္မွမီွကူလုပ္ေပးမယ္ေလ"
"ငါအိပ္လို႔မျဖစ္ဘူးမွီ...."
"ဟင္!....ဘာလို႔လဲဟင္ ေပလႊာအိပ္မေပ်ာ္လို႔လား"
ထိုအခါေပလႊာေခါင္းေလးတသြင္သြင္ခါရမ္း၍ ျငင္းေလၿပီး.........
"နာရီေလးက၁၂နာရီထိုးရင္ႏွိုးစက္ေပးမွာ......အဲ့ဒါမွေမာင္ထြက္သြားတဲ့ရက္ကေလးကိုငါပထမဆုံးမွတ္နိုင္
မ်က္လုံးအိမ္အတြင္းဆို႔တက္လာတဲ့မ်က္ရည္မ်ားကို ယြန္းမွီထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ပင္ေမ့ေလ်ာသြားသည့္အလားသူမမ်က္ႏွာေပၚသို႔မ်က္ရည္ပူမ်ားက်ဆင္းလာခဲ့၏။ေနာက္ၿပီးေပလႊာ့လက္ကေလးကိုကိုင္ထားတဲ့သူမလက္မ်ားကလည္း ဆက္ကိုင္ထားဖိုျမၿမဲေတာ့၊တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လို႔ေနတာေၾကာင့္ ေပလႊာ့လက္ကိုသူမလႊတ္လိုက္ၿပီးသူမပါးစပ္ေလးကိုအုပ္ရင္းကာရွိုက္လို႔ငို႔ေနဆဲ..........
"ငါအိပ္သြားရင္ႏွိုးစက္ကေလးရဲ႕အသံကို ငါၾကားနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။၁၂ထိုးလို႔ႏွိုးစက္ေလးပိတ္သြားမွ ငါအိပ္မွာ"ဟုဆိုေလတဲ့ေပလႊာ့စကားသံေအးေအးေလးက သူမရင္အားထိုးႏွက္ေနသည့္အလား နာက်င္ရ၏။
သူမရင္ဘက္တစ္ခုလုံးေအာင့္သက္နာက်င္လာတဲ့ခံစားမႈေၾကာင့္ ပါးစပ္ကေလးကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာငိုေနတဲ့ယြန္းမွီခမ်ာအသံလဲမထြက္ရဲပါ။ငိုသံၾကားမွျဖင့္ေပလႊာထပ္မံစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ဆိုး၍ အသံမထြက္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစားရင္းငိုေနမိ၏။ထို႔ေနာက္ သူမအၾကည့္မ်ားကကုတင္ေဘးမွာတင္ထားတဲ့နာရီေလးဆီတျဖည္းျဖည္းအၾကည့္ေရာက္သြားသည့္အခါ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လႈပ္ရွားေနတဲ့နာရီကမိနစ္လက္တံေလးၫႊန္ျပေနသည့္အခ်ိန္အရ ၁၂နာရီထိုးဖို႔၁မိနစ္ပါလိုေတာ့သည္မို႔ေတာ္ေသးသည္။မဟုတ္လွ်င္ ၁၂နာရီမထိုးမခ်င္းေပလႊာအိပ္မွာမဟုတ္။
တစ္ခဏအၾကာ........
တီတီ.......တီတီ.......တီတီ..........
အဆက္မျပတ္ထၿပီးျမည္လာတဲ့ႏွိုးစက္ေလးရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့ ေပလႊာသူခ်ိဳးထားတဲ့တုတ္ေခ်ာင္းေလးကို ေဘးမွာအသင့္ရွိေနတဲ့ဖန္ပုလင္းအလြတ္ေလးထဲသို႔ထည့္ေလသည္။ေပလႊာ့လုပ္ရပ္တိုင္းကို နားမလည္နိုင္တဲ့အၾကည့္မ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနတဲ့ယြန္းမွီမွာေတာ့မ်က္ေတာင္ပင္တစ္ခ်က္မခတ္၊တုတ္ေခ်ာင္းေလးကိုဖန္ပုလင္းထဲစထည့္သည့္အခ်ိန္မွအစ ဖန္ပုလင္းေလးျပန္ပိတ္သြားတဲ့အထိေငးေမာလ်က္ပါ။
ယြန္းမွီ ေပလႊာ့လုပ္ရပ္ကိုအစအဆုံးၾကည့္မိခဲ့ေပမဲ့ အခုအခ်ိန္ထိဘာမွနားမလည္ေသး။သူမကဘဲဉာဏ္တိမ္ေနသည္လား ေပလႊာကဘဲေတာ္လြန္းေနသည္လားေတာ့မေျပာတက္။အစအဆုံးျမင္ေနခဲ့တာေတာင္ ဘာကိုရည္႐ႊယ္ေနမွန္းနားမလည္ေသးေတာ့.......
"ေပလႊာ ဒါေတြကဘာေတြလဲဟင္"
စူးစမ္းလာတဲ့ယြန္းမွီအေမးကိုမေျဖခင္ ေပလႊာလက္ထဲဖန္ပုလင္းေလးကိုတယုတယပိုက္လ်က္ပါ။ၿပီးေတာ့ ထိုပုလင္းေလးေပၚေခါင္းေလးတင္ၿပီးမ်က္ရည္ေလးမ်ားကလည္းတစ္သြင္သြင္စီးဆင္းလို႔။
"ဒီေန႕ဆိုေမာင္သြားတာတစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕....ေနာက္ႏွစ္ဆယ့္ကိုးရက္ေနရင္ေမာင္ကငါ့ဆီျပန္လာမွာ၊ၿပီးေတာ့......"
ေပလႊာေျပာလက္စစကားကိုဆက္မေျပာ၊ခဏတာၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ......
"ျပကၡဒိန္ကရက္ေတြကိုငါလိုက္မွတ္ၿပီးေရတြက္ရေအာင္လည္းငါမွမျမင္နိုင္တာမွီရယ္....ဒီပုလင္းေလးထဲသာငါခ်ိဳးထားတဲ့တုတ္ေခ်ာင္းေလးအေခ်ာင္းသုံးဆယ္လုံးျပည့္သြားရင္ငါေမာင္နဲ႕ေတြ႕ရမွာ"
ယြန္းမွီေျပာစရာစကားလည္းရွာမရေတာပါ။အားေပးစကားေတြတစ္သီႀကီးေျပာၿပီး၊ေဘးနားကေပလႊာ့ကိုေျဖသိမ့္ခ်င္ေသာ္လည္း သူမကိုယ္သူမေတာင္ေျဖသိမ့္နိုင္စြမ္းမရွိ။အငိုရပ္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစားထိန္းေနသည့္ၾကားက ရပ္တန့္ျခင္းမရွိတဲ့မ်က္ရည္ေတြကလည္းသူမစကားကိုနားမေထာင္ခ်င္။အဆတ္မျပတ္သာစီးဆင္းေနပါသည္ေကာ။
"ေမာင္သြားတာေတာင္တစ္ရက္ဘဲရွိေသးတယ္...ငါေမာင့္ကိုျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနၿပီ....အဟင့္.....ဟင့္။ငါ....ငါ..ေမာင့္အေပၚအရမ္းေလာဘႀကီးမိေနၿပီထင္တယ္မွီရယ္...ငါမွားမ်ားမွားေနၿပီလားဟင္"
ရင္ဘက္ထဲကဖန္ပုလင္းေလးအားတင္းၾကပ္စြာဆုပ္ကိုင္ငိုေနတဲ့ေပလႊာ့ကိုျမင္ၿပီး သူမလဲအငိုပင္မတိတ္ေတာ့ဘဲငိုသံပါႀကီးျဖင့္ေျပာမိသည္က......
"မဟုတ္ပါဘူးေပလႊာရယ္....မဟုတ္ပါဘူး.....အကိုနိုင္းနဲ႕ေပလႊာတို႔ကလက္ထပ္ထားၾကတဲ့သူေတြဘဲေလ။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေလာဘရွိၾကတာ ေပလႊာမမွားပါဘူး"
"အင့္....ဟင့္....တစ္ရက္ေတာင္အရမ္းၾကာတာ...တစ္လဆိုေမာင္ငါ့ကိုေမ့သြားမလားဘဲ"
"အ႐ူးေလး....အကိုနိုင္းလားေမ့မွာ ...မေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလြမ္းလြန္းလို႔ပါဆိုၿပီးေပလႊာ့ကိုပိုၿပီးေတာင္ခ်စ္ဦးမွာ"
"တကယ္လားဟင္"
"တကယ္ေပါ့...မွီကေပလႊာ့ကိုညာရဲပါ့မလား"
"ငါမွီ့ကိုယုံပါတယ္"
"ယုံတယ္ဆိုရင္လည္း ေပလႊာအိပ္ေတာ့ေနာ္၊ေတာ္ၾကာေနအကိုနိုင္းက ေပလႊာ့ကိုေသခ်ာဂ႐ုမစိုက္ရမလားဆိုၿပီးျပန္လာက်မွီ့ကိုမ်က္လုံးႀကီးေတြျပဴးၿပီးဆူေနဦးမယ္"
"ခစ္ခစ္...အဲ့က်ငါေမာင့္ကိုျပန္ဆူမွာေပါ့"
"ဟြန့္...ေပလႊာကဆိုင္ေၾကာင္းပိုင္ေၾကာင္းျပေနတာလား"
"အဲ့လိုျဖစ္သြားတာလား"
"ေပလႊာေနာ္...မွီေတာင္အားငယ္လာၿပီ....အဟင့္....ဟင့္"
"ခစ္ခစ္..."
မ်က္ရည္ေလးကိုသုတ္ၿပီးတခစ္ခစ္ရယ္ေနတဲ့ေပလႊာ့ကိုပိုၿပဳံးလာေစရန္ ယြန္းမွီအလိုက္သင့္စေနခဲ့ရာ ေပလႊာ့မ်က္ႏွာေလးပိုၿပဳံးလာတာေၾကာင့္သူမစေနာက္ရက်ိဳးနပ္ပါသည္။၄င္းနည္းတူအိပ္ေရးပ်က္ရက်ိဳးလဲနပ္၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဲဘမ္း..........
ဦးျမတ္ေမာင္႐ုံးခန္းအတြင္းဝင္လာစဥ္ နိုင္းအားျဖင့္ပစ္ခ်လိဳက္တဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းေတြကစားပြဲေပၚေတြမွာေကာေအာက္မွာပါျပန့္က်ဲလို႔ေနသည္။နိုင္းကိုၾကည့္ေတာ့လည္းနဖူးေၾကာႀကီးမ်ားေထာင္ၿပီးေဒါသထြက္ေနသည့္ပုံရ၏။။ေနာက္ၿပီးသူ႕ကိုပါမ်က္ေထာက္နီႀကီးနဲ႕ၾကည့္လာတာမို႔အေျခအေနကို ဦးျမတ္ေမာင္ရိပ္မိစျပဳလာ၏။ထိုအရာေတြအစပ်ိဳးေစခဲ့သည့္အေၾကာင္းကေတာ့ မနက္ကထဲကနိုင္းကို ဦးျမတ္ေမာင္ဖုန္းေပးမကိုင္။နိုင္းအိပ္ရာကမနိုးခင္ကထဲကဖုန္းႀကိဳသိမ္းထားၿပီး အလုပ္ထဲမွာဘဲစိတ္ႏွစ္လုပ္ေစခဲ့တာ ညေနေစာင္းေတာင္ေရာက္လို႔ေနၿပီ။အမိန့္အရမို႔ပါဖုန္းသိမ္းထားရေသာ္ျငား သူလည္းနိုင္းကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္းရပါ။တစ္ေန႕လုံးအလုပ္ေတြဖိလုပ္ေနေပမဲ့ စိတ္မပါဘဲမွိုင္ေတြေနသည့္နိုင္းကိုသနားရသည္မွာလည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ပင္။
"ေျပာ...ဘာေတြဆက္လုပ္ရဦးမွာလဲေျပာ"...မာန္ပါပါနဲ႕တမင္႐ြဲ႕ေျပာေနတဲ့နိုင္းမ်က္ႏွာက မငိုယုံတမယ္။မနက္ကထဲကဖုန္းသိမ္းခံထားရတာနဲ႕ သူယြန္းမွီဆီဖုန္းမဆက္ျဖစ္ခဲ့။ညကလည္းေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ တစ္ညလုံးျပဴးက်ယ္ေနတဲ့မ်က္လုံးကိုအျပစ္မတင္ရက္ဘဲေဆးလိပ္တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ဖြာရင္းနဲ႕အထီးက်န္စြာဘဲကုန္ဆုံးခဲ့ရသည့္သူ႕အျဖစ္ရယ္ပါ။
"ဒီမွာ......နိုင္း"
သူ႕အားမ်က္ႏွာလြဲၿပီးတစ္ျခားတစ္ဘက္ဆီဦးတည္ၾကည့္ေနတဲ့ နိုင္းကိုအသံျပဳၿပီးကိုယ္နဲ႕မကြာအသင့္ပါလာတဲ့ဖုန္းေလးကိုဦးျမတ္ေမာင္ထုတ္လိုက္၏။သူ႕ဘက္သို႔မလွည့္ခ်င္လွည့္ခ်င္နဲ႕လွည့္ၾကည့္တဲ့နိုင္းမ်က္ႏွာကေတာ့မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႕။
ဖုန္းကိုျမင္ျမင္ျခင္းနိုင္းေပ်ာ္သြားတာအမွန္။သို႔ေပမဲ့အမူအရာမပ်က္ေအာင္ သိသိသာသာမျပဳမူရဲ။မ်က္ႏွာပိုးတပ္ၿပီး ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႕သာေနၿမဲေနေနခဲလ်က္ပါ။
"ေပး...."
နိုင္းထိုင္ေနရာမွခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး ဦးျမတ္ေမာင္ဆီကဖုန္းကိုသူဆတ္ခနဲဆြဲယူလိုက္ေလသည္။ထို႔ေနာက္ယြန္းမွီဆီဖုန္းဆက္ဖို႔ျပင္ခ်ိန္ ဦးျမတ္ေမာင္သူ႕အားၾကည့္ေနဆဲမို႔.........
"ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းေျပာေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကအစ.....အေသးစိတ္လိုက္ၿပီးဦးေသာ္ကကိုသံေတာ္ဦးတင္ဖို႔လုပ္ေနတာလား ဦးျမတ္ေမာင္"
ဦးျမတ္ေမာင္ထိုသို႔စိတ္မရွိပါ။ဦးေသာ္ကက သူ႕အားနိုင္းကိုဖုန္းေပးမကိုင္ဖို႔ေျပာထားတာေတာင္ စြန့္စားေပးထားသူပီပီနိုင္းတို႔ေျပာမဲ့စကားေတြကိုသူျပန္ေျပာဖို႔အစီအစဥ္မရွိေခ်။ဒါကိုနိုင္းသူ႕အားအထင္လြဲေနသည့္တိုင္ေအာင္ သူၿပဳံးၿပဳံးေလးဘဲ......
"မဟုတ္ပါဘူးနိုင္း"....လို႔သာတစ္ခြန္းထဲေျပာၿပီး နိုင္းအခန္းထဲကျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
"ဦးျမတ္ေမာင္"
ဦးျမတ္ေမာင္အခန္းထဲကထြက္သြားဖို႔အတြက္ အခန္းတံခါးေတာင္ဖြင့္လို႔ေနၿပီးမွ နိုင္းရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္တံခါးကိုဖြင့္ေနတဲ့သူ႕လက္မ်ားရပ္တန့္သြား၏။ထို႔ေနာက္နိုင္းရဲ႕ဘက္သို႔သူျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး......
"ေျပာပါနိုင္း"
"ေက်းဇူးပါ"
ဖုန္းေလးကိုတစ္ခ်က္ျမႇောက္ျပၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားဆိုလာတဲ့နိုင္းကို သူျပန္သာၿပဳံးျပလိုက္တယ္၊ဘာမွေတာ့ထပ္မေျပာေပ။ေျပာစရာစကားလဲမရွိတာမို႔ နိုင္းအေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစရန္ဘဲအခန္းထဲကထြက္လာခဲ့ေလသည္။
တူ.......တူ.......တူ........
နိုင္း ဦးျမတ္ေမာင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ဆိုင္းတြျခင္းမရွိေလဘဲ ယြန္းမွီဆီခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ရင္းဘဲ အခန္းအတြင္းဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႕ဘဲသူမဖုန္းကိုင္မဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္။ေလွ်ာက္လမ္းေနတဲ့နိုင္းေျခလွမ္းတိုင္းကလဲေႏွးသြားလိုက္ျမန္သြားလိုက္နဲ႕ပုံမွန္မရွိပါ၊ေနာက္ၿပီးနိုင္းစိတ္လႈပ္ရွားေနေသာေၾကာင့္လားပင္မသိ ယြန္းမွီဖုန္းကိုင္မဲ့အခ်ိန္ကခါတိုင္းထက္ပိုၿပီးေႏွးေနသည့္အတိုင္းပင္။ၾကာၿပီးရင္းၾကာလို႔ေနသည္။
တစ္ခဏမွ်အၾကာ.......
"ဟယ္လို"
တက္ႂကြေနတဲ့အသံေလးနဲ႕ သူ႕အားဝမ္းသာအားရၿပဳံးျပေနတဲ့ယြန္းမွီမ်က္ႏွာေလးကိုနိုင္းဖုန္းscreenမွတစ္ဆင့္ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။သို႔ေသာ္တဖက္ကယြန္းမွီမ်က္ႏွာကိုဖုန္းမွတစ္ဆင့္ျမင္ေနရသည့္တိုင္ေအာင္ နိုင္းမေပ်ာ္နိုင္ေသး။သူယြန္းမွီကိုအၾကည့္မေရာက္ဘဲအေနာက္ကိုသာ ေပလႊာ့ကိုျမင္ရရန္ရွာေဖြေနမိ၏။
ယြန္းမွီသူမဝမ္းသာအားရျပဳျပႏႈတ္ဆက္ေနေပမဲ့ သူမကိုအာ႐ုံမေရာက္တဲ့နိုင္းကိုျမင္ၿပီးနိုင္းအေၾကာင္းကိုသိသူပီပီ သက္ျပင္းခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္းေခါင္းကိုသာတစ္သြင္သြင္ရမ္းမိသည္။ေနာက္မွ ဝရန္တာမွာငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ေပလႊာ့ဘက္ကို နိုင္းျမင္ရေစရန္ဖုန္းကိုေ႐ႊ႕ျပလိုက္ကာ........
"ေပလႊာဝရန္တာမွာထိုင္ေနတယ္ အကိုနိုင္း"
ဖုန္းထဲမွတစ္ဆင့္ျမင္ေနရတဲ့ယြန္းမွီနဲ႕ေပလႊာတို႔ကတစ္ေနရာစီျဖစ္လို႔ေနလ်က္ပါ။ၿခံထဲမွာေရာက္ေနတဲ့ယြန္းမွီျပလို႔ ဝရန္တာမွာထိုင္ေနတဲ့ေပလႊာ့ကိုျမင္ေနရပါေသာ္လည္းနိုင္းစိတ္ကမတင္းတိမ္နိုင္။ပို၍နီးကပ္စြာဘဲ ျမင္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ .........
"မွီ.....ေပလႊာ့ဆီ...."
"ေပလႊာ့ဆီသြားလို႔ေျပာမလို႔မဟုတ္လား ဟြန့္....မွီသိသားဘဲ"
ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားတြန့္ၿပီးသူ႕အားမဲ့ကာ႐ြဲ႕ကာျဖင့္ျပန္ေျပာေနတဲ့သူမကို နိုင္းေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္လွ်င္.........
"မွီသြားေပးပါမယ္ရွင္"
"ေနဦး...မွီ'
ေပလႊာ့ဆီသြားဖို႔လုပ္ေနတဲ့ယြန္းမွီေျခလွမ္းမ်ား နိုင္းစကားေၾကာင့္ဆက္ပင္မလွမ္းမိ၊ေျခစုံရပ္လ်က္သာ သူမနိုင္းေျပာမဲ့စကားကိုဆက္ၾကားဖို႔ရပ္ေနေလသည္။
နိုင္းလည္းသူေျပာမဲ့စကားကိုနားစြင့္ေနပုံေပၚတဲ့သူမေၾကာင့္.........
"အကိုဖုန္းခ်လိဳက္ေတာ့မယ္မွီ"
ယြန္းမွီနားမလည္နိုင္ပါ။ေစာေစာကဘဲေပလႊာနဲ႕စကားေျပာခ်င္လို႔ သူမကိုေပလႊာ့ဆီသြားခိုင္းေနတဲ့နိုင္း ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္သြားပါလိမ့္။သူမဘဲနားၾကားမွားသည္လား နိုင္းဘဲဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားသည္လားပင္မသဲကြဲတာေၾကာင့္.......
"ေပလႊာနဲ႕စကားမေျပာေတာ့ဘူးလားအကိုနိုင္း"
"ေျပာမွာမွီ"
"ဒါနဲ႕မ်ားဘာလို႔...."
"ဟင္း...မွီနားမလည္ပါဘူး။အကိုဘဲသိတာမိုလို႔ အကိုေျပာတဲ့အတိုင္းဘဲလုပ္...အခုအကိုဖုန္းခ်လိဳက္မယ္ မွီကေပလႊာ့ဆီသြားၿပီးေပလႊာ့အနားေရာက္မွဖုန္းျပန္ေခၚ"
"မွီနားလည္ၿပီအကိုနိုင္း ဒါဘဲေနာ္"
"အင္း"
တူ
ယြန္းမွီဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းခ်ၿပီးေနာက္ အိမ္ရဲ႕အေပၚဆုံးအထပ္ ေပလႊာရွိရာသို႔ခက္သြက္သြက္သာေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။အေျပးေလးမတက္ယုံတမယ္ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့သူမေျခလွမ္းမ်ားက ေပါ့ပါးသြက္လက္လ်က္ေပလႊာရွိရာဝရန္တာကိုဦးတည္ေနခဲ့ရာ........
"မွီ"
ေပလႊာရွိတဲ့အခန္းထဲဝင္ဖို႔ျပင္လိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ အေနာက္ကေခၚသံေၾကာင့္ယြန္မွီေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္ၾသားရသည္။ေစာေစာကၿပဳံးေနခဲ့တဲ့သူမရဲ႕အၿပဳံးေတြကလဲ ရင္းႏွီးလွတဲ့ထိုအသံေၾကာင့္ေပ်ာက္ကြယ္စျပဳစြာဘဲ အသံလာရာအေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
ယြန္းမွီအေနာက္သိုျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္ ဦးေသာ္ကတစ္ဦးထဲကိုဘဲေတြ႕ရသည္မဟုတ္၊စိုင္းလူကိုပါဦးေသာ္ကနဲ႕ယွဥ္ရပ္ေနသည္ကိုေတြလိုက္ရသည္။သူတို႔မွန္းသိတာနဲ႕ ဖုန္းကိုကိုင္ထားတဲ့ယြန္းမွီ သူမလက္မ်ားအေနာက္သို႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပို႔ၿပီးသာ ပါးနပ္စြာဘဲမ်က္ႏွာပိုးတပ္ၿပီးျပန္လည္ၿပဳံးျပလိုက္ေလကာ.......
"မွီ့ကိုေခၚတာလားအဖိုး"
"ဟုတ္တယ္....သမီးကေကာဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"ေပလႊာ့ဆီပါအဖိုး"
"ဒီေကာင္ေလးအတြက္နဲ႕ေတာ့အဖိုးတို႔စကားစကားေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္"
"ေနာက္မွေျပာလို႔မရဘူးလားဟင္"
"သမီးအဲ့ေကာင္ေလးဆီသြားမွာဆိုသြားပါ ၿပီးရင္ေတာ့အဖိုးဆီခဏလာခဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါအဖိုး"
ဦးေသာ္ကဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႕ ယြန္းမွီအခန္းထဲကိုသာတုန့္ဆိုင္းမေနဘဲဝင္သြားေလသည္။ေမွာင္မိုက္မေနဘဲမီးမ်ားလင္းထိန္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာသူမေရာက္သည့္အခ်ိန္ ေပလႊာဝရန္တာမွာမရွိေတာ့ေခ်။ကုတင္ေလးေပၚမွာသာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္လို႔ေန၏။
အခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားၾကားျခင္း ေပလႊာထိုင္ေနရင္းကတံခါးဘက္သို႔သာနားစြင့္ေနမိသည္။ယြန္းမွီဝင္လာရင္ကိစၥမရွိေပမဲ့ တစ္ျခားလူဝင္လာမွကိုေတာ့ာစိုးရိမ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္အခန္းထဲဝင္လာသူရဲ႕အသံအေသအခ်ာအာ႐ုံစိုက္ၿပီး ေပလႊာနားစြင့္လ်က္သားျဖင့္.............
"မွီလား......"ဟုသာ ေမးျမန္းမိေလသည္။
မ်က္လုံးမျမင္လို႔ေပလႊာအခန္းထဲဘယ္သူဝင္လာလဲမသိရင္ေတာင္ အသံကိုေသခ်ာအာ႐ုံစိုက္နိုင္သည္ကိုေတာ့ယြန္းမွီတစ္ကယ္အံၾသရသည္။အခုလည္းသူမအခန္းတံခါးကိုက်ယ္ေလာင္စြာတြန္းဖြင့္ခဲ့တာမဟုတ္ ျဖည္းညင္းစြာဖြင့္ခဲ့တာေတာင္ေပလႊာအခန္းထဲလူဝင္လာသည္မွန္းခ်က္ခ်င္းသိေနပုံက မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ဟုပင္မထင္ရပါ။ပကတိေကာင္းမြန္ေနတဲ့လူေကာင္းတစ္ေယာက္လိုပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေပသည္။
အခန္းထဲ၌လူရွိေနေသးမွန္းေပလႊာအတပ္သိေနေပမဲ့ အခုအခ်ိန္ထိျပန္မေျဖတဲ့တာေၾကာင့္ထပ္မံၿပီးဘဲေမးမိျပန္ရာ.....
"ဘယ္သူလဲ...မွီမဟုတ္ဘူးလား
ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတဲ့ေပလႊာ့အသံမွာ ပထမတစ္ခါနဲ႕မတူ၊အနည္းငယ္တုန္ယင္လာေလသည္။တကယ္လဲေပလႊာစိုးရိမ္ၿပီးအသံမ်ားတုန္ယင္ေနမိတာအမွန္ေပ၊သူနဲ႕မရင္းႏွီးတဲ့ထိုအိမ္ႀကီးမွာ နိုင္းကလဲမရွိသည့္အျပင္တစ္ဦးထဲအားကိုးေဖာ္ကလဲယြန္းမွီဘဲရွိသည္မို႔ အခန္းထဲဝင္လာသူကယြန္းမွီမဟုတ္ဘဲတစ္ျခားလူျဖစ္မွာကိုေၾကာက္မိတာေတာ့အတိုင္းထက္အလြန္သာ.......။
ယြန္းမွီလည္းေပလႊာ့အနားသို႔နီးသည္ထက္နီေအာင္ကပ္သြားၿပီးဘာတစ္ခြန္းမွ်မေျပာေသး၊သူမလက္ထဲကနိုင္းရဲ႕ဖုန္းကိုသာspeakerပိတ္ၿပီးေခၚဆိုေနမိ၏။သိပ္မၾကာမီ တဖက္ကနိုင္းဖုန္းကိုင္ၿပီးနိုင္းမ်က္ႏွာေပၚလာမွဘဲသူမspeakerျပန္ခ်ဲ့၍ ေပလႊာ့ေရွ႕တည့္တည့္ဖုန္းကိုကိုင္ရပ္လိုက္ေလရာ...........
"ေပလႊာ"
ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာထြက္ေပၚလာတဲ့နိုင္းအသံကိုၾကားသည့္တစ္ၿပိဳင္နက္ေပလႊာ့မ်က္ႏွာကေစာေစာနဲ႕မတူ သိိသိသာသာဝင္းပသြားသလိုမ်က္လုံးေလးမ်ားကအစတလက္လက္ေတာက္ပသြားသလို ယြန္းမွီပါအလိုလိုလိုက္လံၿပဳံးရသည္အထိအေပ်ာ္မ်ားကူးစက္ေနသလိုသည့္ပမာသူတို႔ကိုၿပဳံးသြားေစခဲ့တာ....။
"ေမာင္လား....ေမာင္ငါ့ဆီျပန္လာၿပီေပါ့"
ဖုန္းမွတဆင့္ၾကားေနရတဲ့နိုင္းအသံကိုၾကားၿပီး အခန္းထဲဝင္လာသူဟာနိုင္းထင္ေနတဲ့ေပလႊာ့အသံေလးကရင္နင့္ဖြယ္၊ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႕ေမးေနရွာတဲ့ထိုေကာင္ေလးကို မဟုတ္ေၾကာင္းဘယ္လိုပင္အသိေပးလိုက္ရမလဲေတာင္နိုင္းမသိေတာ့ပါ။ဆက္ၿပီးေျပာစရာစကားလုံးမ်ားပင္ေလထဲေပ်ဳက္ကြယ္သြားသည့္အလား အစပင္ရွာမရေတာ့သည့္အတိုင္းနိုင္းဆြံ႕အေနသလိုပင္ဘာမွေျပာမထြက္ေပ။
"ေမာင္.....တစ္ခုခုျပန္ေျပာဦးေလေမာင္ရဲ႕၊ေမာင္ျပန္လာတာလားလို႔...."