|| Unicode ||
Chapter - 4
" ဘယ်လို.... "
ရိဖေးတစ်ယောက် မနက်နိုးနိုးခြင်း သူဖက်ထားတဲ့သူကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ လုံးဝလုံးဝကို ကြည့်မရတဲ့လူတစ်ယောက်... ဘယ်လိုကနေ ဒီလိုအခြေအနေဖြစ်ခဲ့တာလဲ။
အသာလေးထထိုင်ကာ ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဖွလိုက်မိသည်။ ကျန့်ယွင်ကို ကြည့်တော့အလွန်ပင်ပန်းနေပုံရပြီး နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကို
အိပ်ပျော်နေခဲ့သည်။
ကျန့်ယွင်ရဲ့ပေါ်နေတဲ့ အပေါ်ပိုင်းက ဖြူဝင်းနေပြီး အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ ရိဖေး မသိမသာတောင်တံတွေးမြိုချလိုက်မိသည်။
" သူက...ပြောင်းလဲနေသလိုပဲ့.... "
shit....အရမ်းလှတာပဲ့။ နေအုံး...သူ့ခေါင်းနားမှာ သွေးတွေလား...
ရိဖေးလန့်သွားပြီး ကျန့်ယွင်ခေါင်းကို အသာလေးမချီကာ ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ အိပ်ယာခင်းအဖြူရောင်မှာ သွေးစတစ်ချို့ရှိနေခဲ့တယ်။ ကျန့်ယွင်ကိုသူ့ပေါင်ပေါ် သက်တောင့်သက်သာအနေထားနဲ့ ချပေးပြီး ကိုယ့်လက်ကိုယ်ပြန်ကြည့်တော့ သွေးစလေးတွေပါလာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူသိသွားပြီ။ ဒါကျန့်ယွင်ရဲ့ လည်ကုတ်ဖြစ်တဲ့ ဂလင်းနေရာကထွက်တဲ့သွေးတွေပဲ့။
" ငါအတော်အားထည့် ကိုက်မိသွားတယ် "
ရုတ်တရက် တစ်ခုခုထူးဆန်းနေသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
" ငါဘာလို့သူ့ကို တယုတရ လုပ်ပေးနေတာလဲ....ရူးပြီ "
တစ်ဖန် အိပ်ယာခင်းရဲ့သန့်ရှင်းတဲ့ နေရာကိုချပေးလိုက်ပြန်သည်။ ကျန့်ယွင်က အတော်လေးအိပ်မောကျနေပုံရတယ်။ လုံးဝမနိုးခဲ့ဘူး။ ရိဖေးရဲ မျက်လုံးတွေက ကျန့်ယွင်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ဖြတ်ပြေးနေပြီး ထူးဆန်းတဲ့အရာတွေကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါကအမာရွက်အရာတွေဖြစ်တယ်။
" ဘာလို့...အမာရွက်တွေ ဒီလောက်များရတာလဲ "
အညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ စင်းကြောင်းတွေ ဖြူဖွေးနေတဲ့ အသားရောင်မှာ မသိမသာထင်ပေါ်နေခဲ့သည်။ သူဒါကိုညကမသိခဲ့ဘူးပဲ့။
ဒီအမာရွက်တွေနဲ့ အပြစ်ကင်းစင်စွာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကျန့်ယွင်ကိုကြည့်မိတော့ မသိမသာလေး ဝမ်းနည်းသွားရသည်။
ရိဖေး အိပ်ယာကထလိုက်ပြီး ပြန့်ကျဲနေတဲ့အဝတ်တွေကိုကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ အဝတ်တွေက ပုံမှန်ဆိုပေမဲ့ ကျန့်ယွင်ရဲ့အဝတ်အစားတွေကတော့ သူ့ရဲ့ကြမ်းတမ်းမှုကြောင့် စုတ်ပြဲနေခဲ့သည်။
အဝတ်တွေကိုသေချာဝတ်ရင်း ကျန့်ယွင် အတွက်အဝတ်တွေ သွားဝယ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒီအခန်းက သူ့ရဲ့သီးသန့်အခန်းဖြစ်တာမို့ သူ့အတွက်တော့ အဆင်သင့်ပြင်ထားတဲ့ဝတ်စုံတွေရှိနေပြီးသားပဲ့။ ဒါမဲ့သူ့အဝတ်တွေက ကျန့်ယွင်အတွက် နည်းနည်းလေးကြီးနေလိမ့်မည်။
ရိဖေး ထွက်သွားပြီ မကြာပါဘူး ကျန့်ယွင်နိုးလာခဲ့သည်။ ညကအဖြစ်အပျက်က သူ့အတွက်လုံးဝ လျော့ရစရာပဲ့။
" သူထွက်သွားပြီ...အင်း..ငါ့လိုOmega တစ်ယောက်ကိုဘယ်သူက လိုချင်မှာလဲ "
ကျလာတဲ့မျက်ရည်ကို လက်ခုံနဲ့ဖိသုတ်ရင်း အိပ်ယာကနေ တစ်ဖြည်းဖြည်းထလိုက်ရတယ်။ သူ့အောက်ပိုင်းက စူးပြီးနာကျင်နေခဲ့တာမို့ ရေချိုးခန်းကိုတောင်မနဲသွားလိုက်ရတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ စုတ်ပြဲနေတဲ့အဝတ်အစားတစ်ချို့ကို အမှိုက်ပုံးထဲ လွှတ်ပြစ်ထားတယ်။ တကယ်ပြန်ဝတ်ရင် အဆင်ပြေတော့မှာမဝုတ်ဘူး။
ရေချိုးဝတ်ရုံလေးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ အသဲအသန်စဥ်းစားနေမိသည်။ ညက ပါတီမှာကျန်ခဲ့တဲ့ သူ့အဖေအကြောင်းကို တွေးမိပြီးကြောက်ရွံလာရတယ်။ ထိုအချိန် သူ့ရဲ့ဖုန်းကိုသွားရှာဖို့သတိရသည်။ ထောင့်တွေနဲ့ ကျနိုင်တဲ့နေရာတွေကို သေချာကြည့်ရင်းစားပွဲအောက်လျောဝင်နေတဲ့ ဖုန်းကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
" အဖေ ဖုန်းခေါ်ထားတယ်။ "
အဖေ က ၅ ကြိမ်လောက်ခေါ်ထားပြီး လျှိထုံကအကြိမ်၂၀လောက်တောင် ခေါ်ထားခဲ့သည်။
ကျန့်ယွင် စိတ်တွေတုန်လှုပ်လာသည်။ အခန်းထဲမှာ ရိဖေးရဲ့အဝတ်တစ်ချို့ကိုတွေ့တာမို့ တော်မတော်တွေးမနေတော့ဘူး။ အမြန်အဝတ်တွေ ဆွဲယူဝတ်လိုက်တယ်။ အဖေနဲ့ဒေါက်တာချင်ကို တွေ့ဖို့တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ပေမဲ့ ပါးပြင်တစ်ဖက်ပူထူသွားပြီး ဆဲဆိုသံနဲ့အတူ အခန်းထဲကိုပြန်လဲကျသွားရတယ်။
" အဖေ...."
ကျန့်ယွင်ရဲ့အဖေနဲ့ မိထွေးက စိမ်းစိမ်းဝါးဝါးအကြည့်တွေနဲ့ ဝင်လာခဲ့သည်။ အဖေ ကတံခါးကိုဆောင့်ပိတ်လိုက်ပြီး ဘော်ဒီဂတ်တွေကိုမောင်းထုတ်လိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် သူတို့လျှိ့ဝှက်ချက်ကို ဘော်ဒီဂတ်တွေ သိသွားအုံးမည်မလား။
" မင်းမခေါ်စမ်းနဲ့...အခုဘာဖြစ်တာလဲ... ဟမ် သေချာရှင်းပြစမ်းပါ "
ခွပ်....
အဖေ ဖြစ်သူကရှင်းပြမလို့ လုပ်နေတဲ့ကျန့်ယွင်လေးကို အသံတောင်ပေးမထွက်ပဲ မျက်နှာကိုထိုးလိုက်တယ်။
နဂိုကတောင် အားနည်းပါတယ်ဆိုမှ Heat ဝင်ချိန်ပါဖြစ်နေတော့ လုံးဝမတောင့်ခံနိုင်ရှာဘူး။ အနောက်ကိုလဲကျသွားခဲ့ပြန်တယ်။ မိထွေးက သူ့ရဲ့လက်ဆွဲအိတ်ကို တင်းကျပ်စွာဆုပ်ကိုင်ကာ ဆဲဆိုလာခဲ့ပြန်သည်။
" နင်ဆေးတွေ မသောက်ပဲနေတယ်မလား "
ထိုအချိန်အခန်းရဲ့တံခါးဟာ အနည်းငယ်ပွင့်ဟသွားပြီး အဝတ်တစ်ချို့ဝယ်လာတဲ့ ရိဖေးဟာရောက်လာခဲ့တယ်။ ဒါမဲ့သူအထဲမဝင်ခဲ့ဘူး။ တံခါးနားမှာ အသာလေးရပ်ပြီးနားထောင်နေခဲ့တယ်။
မိထွေး: " ပြောစမ်း...ဆေးတွေလွှတ်ပြစ်နေတယ်မလား။ ဟမ်....အခုတော့ နင့်အဖိုးသိသွားပြီ...နင်အမွေရဖို့လမ်းမရှိတော့ဘူး "
ကျန့်ယွင်က မျက်ရည်တွေကို အတင်းထိန်းယူနေခဲ့ရသည်။ သူကဒီစကားကိုမိထွေး ပါးစပ်ကနေကြားတော့ သီးမခံနိုင်ခဲ့ဘူး။
" ကျွန်တော်လည်း အမွေတွေလိုချင်ပါတယ်လို့ တစ်ခါမှမပြောဖူးဘူး။ လိုလည်းမလိုချင်ဘူး။.....ကျွန်တော် ဆေးမသောက်ဘူး။ ဒီတော့ ဘာ...ဘာဖြစ်..အ့ "
စကားမဆုံးခင်အဖေက လဲကျနေခဲ့တဲ့ ကျန့်ယွင်ရဲ့ ဗိုက်ကိုကန်လိုက်သည်။ စကားတောင်မပြောနိုင်တော့ဘူး။ မျက်လုံးတွေပြာဝေလာသလိုပဲ့။ လည်ချောင်းတွေလည်းနာလာတယ်။
တကယ်ပဲ့ ဒါငါ့အဖေလား။ အမေ...ကျွန်တော့ရဲ့မွေးမေမေ ဘာလို့...တစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့တာလဲ...
" ဟေ့ကောင် မင်းအဖိုးရဲ့လူယုံတွေ မင်းဆီကနေ omega အနံရလိုက်တယ်လို့ သွားပြောတယ်လေ။ မင်းကိုထပ်စစ်ဆေးလိမ့်မယ်။ ဒီချိန်အကုန်ပေါ်သွားမှာ ခွေးကောင်လေး ကျွေးရကျိုးမနပ်ဘူး။ မင်းအမွေမရရင် ငါတို့လက်ထဲဘာငွေမှရောက်လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး။ ေ-ာက်ချီး ကျန်းအဖိုးကြီးက ငါ့ကိုအသုံးမကျတဲ့သား လို့အခေါ်ခံရစေချင်လား။ "
မိထွေး " ယောကျ်ား အဲ့ခွေးကောင်လေး ဘယ်ကလေကချေနဲ့ အိပ်ခဲ့တာလဲမေးကြည့်အုံး။ "
" ဟက်...လမ်းဘေးက တွေ့ကရာလူနဲ့ လုပ်ခဲ့မှာပေါ့။ ကြည့်အုံးမင်းကအသုံးမဝင်တော့ဘူး။ အမှတ်အသားတောင်ပေးခံခဲ့ရတယ်။ သေနာကောင်လေး...ငါတို့အနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်ကြိုးစားခဲ့တာ တောက်..."
ကျန့်ယွင်က လက်ကိုကြမ်းပြင်ပေါ်ထောက်ရင်း အားယူထလိုက်သည်။
" ပြောလို့ပြီးကြပြီလား။ ဒါဆိုကျွန်တော်သွားတော့မယ် "
ကျန့်ယွင် ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းလောက်သာ လှမ်းရသေးတယ်။ အဖေကပုခုံးကိုဆွဲလိုက်ပြီး
" ဘယ်သွားမလုပ်လဲ "
" အဖိုးဆီကိုပေါ့..."
" ဘာ.... "
" တော်ပြီ ကျွန်တော်ပင်ပန်းပြီ...ဆက်ပြီး...ဟက် ဆက်ပြီးလာထိန်းချုပ်နေပါနဲ့တော့ "
ကျန့်ယွင် ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ အခန်းအပြင်ထွက်သွားလိုက်တယ်။ မိထွေးရဲ့ အသံကိုလည်းကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ပါသေးသည်။
" ယောကျ်ား..သူ့ကိုဒီတိုင်းသွားခိုင်းလိုက်တာလား ခွေးကောင်လေးသာ သွားပြောလိုက်ရင် "
အဖေ " သူမပြောရဲဘူး။ ဟက်...သူ့မှာသွားစရာနေရာမရှိဘူး။ ပြန်လာလိမ့်မယ် "
ဟုတ်တယ်။ မပြောရဲဘူး။ ငါကသူရဲဘော်ကြောင်တဲ့သူပဲ့ ငါမလုပ်နိုင်ဘူး။ ဒါမဲ့ဆက်ပြီးထိန်းချုပ်တာလဲ မခံတော့ဘူး။ ငါ့မှာသွားစရာမရှိရင် နေပါစေ အဲ့အိမ်ကိုတော့ခြေတစ်လှမ်းတောင် မလှမ်းတော့ဘူး။
ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်သွားတဲ့ ရိဖေးက ယိုင်တိုင်တိုင်ပုံရိပ်လေးနောက်ကို ပြေးလိုက်သွားခဲ့သည်။
" မင်းမှာဘာလို့ ဒီလောက်လျှိ့ဝှက်ချက်များရတာလဲကွာ "
🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤
13.Dec.21
Saung's
===========================================
အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ
|| Unicode ||
Chapter - 4
" ဘယ္လို.... "
ရိေဖးတစ္ေယာက္ မနက္နိုးနိုးျခင္း သူဖက္ထားတဲ့သူကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လုံးဝလုံးဝကို ၾကည့္မရတဲ့လူတစ္ေယာက္... ဘယ္လိုကေန ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္ခဲ့တာလဲ။
အသာေလးထထိုင္ကာ ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို ဖြလိုက္မိသည္။ က်န့္ယြင္ကို ၾကည့္ေတာ့အလြန္ပင္ပန္းေနပုံရၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ကို
အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။
က်န့္ယြင္ရဲ႕ေပၚေနတဲ့ အေပၚပိုင္းက ျဖဴဝင္းေနၿပီး အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ ရိေဖး မသိမသာေတာင္တံေတြးၿမိဳခ်လိဳက္မိသည္။
" သူက...ေျပာင္းလဲေနသလိုပဲ့.... "
shit....အရမ္းလွတာပဲ့။ ေနအုံး...သူ႕ေခါင္းနားမွာ ေသြးေတြလား...
ရိေဖးလန့္သြားၿပီး က်န့္ယြင္ေခါင္းကို အသာေလးမခ်ီကာ ေပါင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္းအျဖဴေရာင္မွာ ေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနခဲ့တယ္။ က်န့္ယြင္ကိုသူ႕ေပါင္ေပၚ သက္ေတာင့္သက္သာအေနထားနဲ႕ ခ်ေပးၿပီး ကိုယ့္လက္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေသြးစေလးေတြပါလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူသိသြားၿပီ။ ဒါက်န့္ယြင္ရဲ႕ လည္ကုတ္ျဖစ္တဲ့ ဂလင္းေနရာကထြက္တဲ့ေသြးေတြပဲ့။
" ငါအေတာ္အားထည့္ ကိုက္မိသြားတယ္ "
႐ုတ္တရက္ တစ္ခုခုထူးဆန္းေနသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
" ငါဘာလို႔သူ႕ကို တယုတရ လုပ္ေပးေနတာလဲ....႐ူးၿပီ "
တစ္ဖန္ အိပ္ယာခင္းရဲ႕သန့္ရွင္းတဲ့ ေနရာကိုခ်ေပးလိုက္ျပန္သည္။ က်န့္ယြင္က အေတာ္ေလးအိပ္ေမာက်ေနပုံရတယ္။ လုံးဝမနိုးခဲ့ဘူး။ ရိေဖးရဲ မ်က္လုံးေတြက က်န့္ယြင္ခႏၶာကိုယ္ေပၚျဖတ္ေျပးေနၿပီး ထူးဆန္းတဲ့အရာေတြကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါကအမာ႐ြက္အရာေတြျဖစ္တယ္။
" ဘာလို႔...အမာ႐ြက္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားရတာလဲ "
အညိုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ စင္းေၾကာင္းေတြ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အသားေရာင္မွာ မသိမသာထင္ေပၚေနခဲ့သည္။ သူဒါကိုညကမသိခဲ့ဘူးပဲ့။
ဒီအမာ႐ြက္ေတြနဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်န့္ယြင္ကိုၾကည့္မိေတာ့ မသိမသာေလး ဝမ္းနည္းသြားရသည္။
ရိေဖး အိပ္ယာကထလိုက္ၿပီး ျပန့္က်ဲေနတဲ့အဝတ္ေတြကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အဝတ္ေတြက ပုံမွန္ဆိုေပမဲ့ က်န့္ယြင္ရဲ႕အဝတ္အစားေတြကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းမႈေၾကာင့္ စုတ္ၿပဲေနခဲ့သည္။
အဝတ္ေတြကိုေသခ်ာဝတ္ရင္း က်န့္ယြင္ အတြက္အဝတ္ေတြ သြားဝယ္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီအခန္းက သူ႕ရဲ႕သီးသန့္အခန္းျဖစ္တာမို႔ သူ႕အတြက္ေတာ့ အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ဝတ္စုံေတြရွိေနၿပီးသားပဲ့။ ဒါမဲ့သူ႕အဝတ္ေတြက က်န့္ယြင္အတြက္ နည္းနည္းေလးႀကီးေနလိမ့္မည္။
ရိေဖး ထြက္သြားၿပီ မၾကာပါဘူး က်န့္ယြင္နိုးလာခဲ့သည္။ ညကအျဖစ္အပ်က္က သူ႕အတြက္လုံးဝ ေလ်ာ့ရစရာပဲ့။
" သူထြက္သြားၿပီ...အင္း..ငါ့လိုOmega တစ္ေယာက္ကိုဘယ္သူက လိုခ်င္မွာလဲ "
က်လာတဲ့မ်က္ရည္ကို လက္ခုံနဲ႕ဖိသုတ္ရင္း အိပ္ယာကေန တစ္ျဖည္းျဖည္းထလိုက္ရတယ္။ သူ႕ေအာက္ပိုင္းက စူးၿပီးနာက်င္ေနခဲ့တာမို႔ ေရခ်ိဳးခန္းကိုေတာင္မနဲသြားလိုက္ရတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ စုတ္ၿပဲေနတဲ့အဝတ္အစားတစ္ခ်ိဳ႕ကို အမွိုက္ပုံးထဲ လႊတ္ျပစ္ထားတယ္။ တကယ္ျပန္ဝတ္ရင္ အဆင္ေျပေတာ့မွာမဝုတ္ဘူး။
ေရခ်ိဳးဝတ္႐ုံေလးနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အသဲအသန္စဥ္းစားေနမိသည္။ ညက ပါတီမွာက်န္ခဲ့တဲ့ သူ႕အေဖအေၾကာင္းကို ေတြးမိၿပီးေၾကာက္႐ြံလာရတယ္။ ထိုအခ်ိန္ သူ႕ရဲ႕ဖုန္းကိုသြားရွာဖို႔သတိရသည္။ ေထာင့္ေတြနဲ႕ က်နိဳင္တဲ့ေနရာေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္းစားပြဲေအာက္ေလ်ာဝင္ေနတဲ့ ဖုန္းကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။
" အေဖ ဖုန္းေခၚထားတယ္။ "
အေဖ က ၅ ႀကိမ္ေလာက္ေခၚထားၿပီး လွ်ိထုံကအႀကိမ္၂၀ေလာက္ေတာင္ ေခၚထားခဲ့သည္။
က်န့္ယြင္ စိတ္ေတြတုန္လႈပ္လာသည္။ အခန္းထဲမွာ ရိေဖးရဲ႕အဝတ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕တာမို႔ ေတာ္မေတာ္ေတြးမေနေတာ့ဘူး။ အျမန္အဝတ္ေတြ ဆြဲယူဝတ္လိုက္တယ္။ အေဖနဲ႕ေဒါက္တာခ်င္ကို ေတြ႕ဖို႔တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေပမဲ့ ပါးျပင္တစ္ဖက္ပူထူသြားၿပီး ဆဲဆိုသံနဲ႕အတူ အခန္းထဲကိုျပန္လဲက်သြားရတယ္။
" အေဖ...."
က်န့္ယြင္ရဲ႕အေဖနဲ႕ မိေထြးက စိမ္းစိမ္းဝါးဝါးအၾကည့္ေတြနဲ႕ ဝင္လာခဲ့သည္။ အေဖ ကတံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြကိုေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။ မဟုတ္ရင္ သူတို႔လွ်ိ့ဝွက္ခ်က္ကို ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြ သိသြားအုံးမည္မလား။
" မင္းမေခၚစမ္းနဲ႕...အခုဘာျဖစ္တာလဲ... ဟမ္ ေသခ်ာရွင္းျပစမ္းပါ "
ခြပ္....
အေဖ ျဖစ္သူကရွင္းျပမလို႔ လုပ္ေနတဲ့က်န့္ယြင္ေလးကို အသံေတာင္ေပးမထြက္ပဲ မ်က္ႏွာကိုထိုးလိုက္တယ္။
နဂိုကေတာင္ အားနည္းပါတယ္ဆိုမွ Heat ဝင္ခ်ိန္ပါျဖစ္ေနေတာ့ လုံးဝမေတာင့္ခံနိုင္ရွာဘူး။ အေနာက္ကိုလဲက်သြားခဲ့ျပန္တယ္။ မိေထြးက သူ႕ရဲ႕လက္ဆြဲအိတ္ကို တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ကာ ဆဲဆိုလာခဲ့ျပန္သည္။
" နင္ေဆးေတြ မေသာက္ပဲေနတယ္မလား "
ထိုအခ်ိန္အခန္းရဲ႕တံခါးဟာ အနည္းငယ္ပြင့္ဟသြားၿပီး အဝတ္တစ္ခ်ိဳ႕ဝယ္လာတဲ့ ရိေဖးဟာေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါမဲ့သူအထဲမဝင္ခဲ့ဘူး။ တံခါးနားမွာ အသာေလးရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနခဲ့တယ္။
မိေထြး: " ေျပာစမ္း...ေဆးေတြလႊတ္ျပစ္ေနတယ္မလား။ ဟမ္....အခုေတာ့ နင့္အဖိုးသိသြားၿပီ...နင္အေမြရဖို႔လမ္းမရွိေတာ့ဘူး "
က်န့္ယြင္က မ်က္ရည္ေတြကို အတင္းထိန္းယူေနခဲ့ရသည္။ သူကဒီစကားကိုမိေထြး ပါးစပ္ကေနၾကားေတာ့ သီးမခံနိုင္ခဲ့ဘူး။
" ကြၽန္ေတာ္လည္း အေမြေတြလိုခ်င္ပါတယ္လို႔ တစ္ခါမွမေျပာဖူးဘူး။ လိုလည္းမလိုခ်င္ဘူး။.....ကြၽန္ေတာ္ ေဆးမေသာက္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာ...ဘာျဖစ္..အ့ "
စကားမဆုံးခင္အေဖက လဲက်ေနခဲ့တဲ့ က်န့္ယြင္ရဲ႕ ဗိုက္ကိုကန္လိုက္သည္။ စကားေတာင္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္လုံးေတြျပာေဝလာသလိုပဲ့။ လည္ေခ်ာင္းေတြလည္းနာလာတယ္။
တကယ္ပဲ့ ဒါငါ့အေဖလား။ အေမ...ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕ေမြးေမေမ ဘာလို႔...တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့တာလဲ...
" ေဟ့ေကာင္ မင္းအဖိုးရဲ႕လူယုံေတြ မင္းဆီကေန omega အနံရလိုက္တယ္လို႔ သြားေျပာတယ္ေလ။ မင္းကိုထပ္စစ္ေဆးလိမ့္မယ္။ ဒီခ်ိန္အကုန္ေပၚသြားမွာ ေခြးေကာင္ေလး ေကြၽးရက်ိဳးမနပ္ဘူး။ မင္းအေမြမရရင္ ငါတို႔လက္ထဲဘာေငြမွေရာက္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေ-ာက္ခ်ီး က်န္းအဖိုးႀကီးက ငါ့ကိုအသုံးမက်တဲ့သား လို႔အေခၚခံရေစခ်င္လား။ "
မိေထြး " ေယာက်္ား အဲ့ေခြးေကာင္ေလး ဘယ္ကေလကေခ်နဲ႕ အိပ္ခဲ့တာလဲေမးၾကည့္အုံး။ "
" ဟက္...လမ္းေဘးက ေတြ႕ကရာလူနဲ႕ လုပ္ခဲ့မွာေပါ့။ ၾကည့္အုံးမင္းကအသုံးမဝင္ေတာ့ဘူး။ အမွတ္အသားေတာင္ေပးခံခဲ့ရတယ္။ ေသနာေကာင္ေလး...ငါတို႔အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ႀကိဳးစားခဲ့တာ ေတာက္..."
က်န့္ယြင္က လက္ကိုၾကမ္းျပင္ေပၚေထာက္ရင္း အားယူထလိုက္သည္။
" ေျပာလို႔ၿပီးၾကၿပီလား။ ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ "
က်န့္ယြင္ ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းေလာက္သာ လွမ္းရေသးတယ္။ အေဖကပုခုံးကိုဆြဲလိုက္ၿပီး
" ဘယ္သြားမလုပ္လဲ "
" အဖိုးဆီကိုေပါ့..."
" ဘာ.... "
" ေတာ္ၿပီ ကြၽန္ေတာ္ပင္ပန္းၿပီ...ဆက္ၿပီး...ဟက္ ဆက္ၿပီးလာထိန္းခ်ဳပ္ေနပါနဲ႕ေတာ့ "
က်န့္ယြင္ ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႕ အခန္းအျပင္ထြက္သြားလိုက္တယ္။ မိေထြးရဲ႕ အသံကိုလည္းၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ပါေသးသည္။
" ေယာက်္ား..သူ႕ကိုဒီတိုင္းသြားခိုင္းလိုက္တာလား ေခြးေကာင္ေလးသာ သြားေျပာလိုက္ရင္ "
အေဖ " သူမေျပာရဲဘူး။ ဟက္...သူ႕မွာသြားစရာေနရာမရွိဘူး။ ျပန္လာလိမ့္မယ္ "
ဟုတ္တယ္။ မေျပာရဲဘူး။ ငါကသူရဲေဘာ္ေၾကာင္တဲ့သူပဲ့ ငါမလုပ္နိုင္ဘူး။ ဒါမဲ့ဆက္ၿပီးထိန္းခ်ဳပ္တာလဲ မခံေတာ့ဘူး။ ငါ့မွာသြားစရာမရွိရင္ ေနပါေစ အဲ့အိမ္ကိုေတာ့ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ မလွမ္းေတာ့ဘူး။
ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္သြားတဲ့ ရိေဖးက ယိုင္တိုင္တိုင္ပုံရိပ္ေလးေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားခဲ့သည္။
" မင္းမွာဘာလို႔ ဒီေလာက္လွ်ိ့ဝွက္ခ်က္မ်ားရတာလဲကြာ "
🖤🖤🖤🖤🖤🖤
13.Dec.21
Saung's
===========================================