Z
"ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ေတာ့ ေသာင္းက်န္းေနၿပီ"
အေစခံတစ္ေယာက္၏ ေခါင္းကိုကုတ္ရင္း ဆိုလာတဲ့ စကားမွာ အလုပ္သမားေဆာင္ထဲက လူေတြက ငယ္ထိပ္ကို တက္ေဆာင့္လိုက္သလို ျပာသြားၾကတယ္။ဖင္မထိုင္နိုင္ ၊ အိမ္တာ္ဘက္ကို ေျခလိမ္မတတ္သြားေနရေနသူေတြ မွာလည္းဒူးေခြကာ ေပ်ာ့က်လုနီးနီးပင္။
"ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ပတ္က သိပ္စိတ္ႀကီးတာ ဒီကိစၥနဲ႔ လံုး၀ကို ေဒါသထြက္ေနမွာ။"
အေၾကာင္းအရင္းကို ေမးခ်င္ေနသည့္ ေျဗာင္၏မ်က္၀န္းေတြကို နားလည္သိသည့္အလား အကိုမင္ေဆာ့က အေၾကာင္းကုန္ရွင္းျပလာတယ္။
"အခုကေသြးပူေနတုန္းမို႔...မနက္ျဖန္ သပတ္ခါ သို႔မဟုတ္ေတာ့ ေရလမ္းကလူေတြ ဘံုေပ်ာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ အကိုေတာ့ ႀကိဳသိေနၿပီ"
အကိုမင္ေဆာ့က ရယ္ေနွာေနွာေျပာရင္း ျပာယာခက္ေနသူေတြကို ဘာအကူညီေပးရမလဲ ေမးဖို႔ ထထြက္သြားတယ္။ကေခ်သည္တဲ့။သူအမ်ားႀကီးမဟုတ္ေတာင္ ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြထဲမွာတင္ နားေရ၀ေနၿပီ။အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ရိုစီက ကေခ်သည္ေတြကို ႀကိဳက္နွစ္သက္သူထင္ပါရဲ႕။ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာလည္း ရိုစီအေပၚ စိတ္ရွိသည္ထင္၏။သို႔မဟုတ္ရင္ ဒီေလာက္ျပာေနပါ့မလား။
ထိုသို႔ေတြးမိျပန္ေတာ့ ရင္ဘက္က ဆစ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။
ေျဗာင္ဟာ ရင္ဘက္တစ္ေနရာကို လက္ညိဳးေလးျဖင့္ တစ္ခ်က္ထိၾကည့္ရင္း ၿငိမ္ေနမိသည္။
နာသည္။
သို႔ေပမယ့္
ေျဗာင္ဟာ တိတ္ဆိတ္စြာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးၿပံဳးလိုက္မိပါသည္။
ႏူးညံလွပေသာ လက္ဖေယာင္းသြယ္သြယ္ေတြဟာ မီးေရာင္သာသာေအာက္ အႏုပညာဆန္ဆန္ လုွပ္ရွားေနတယ္။ေတးဂီတသံဟာ အိမ္ေတာ္ခန္းမအတြင္း ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ျပန္႔နွံ႔လ်က္ရွိေနၿပီး တစ္ကိုယ္စာသာ ထြန္းထားတဲ့ မီးေရာင္ဟာ ေျခလက္ဟန္ညီ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ကေျပေနေသာ လူေနာက္ အရိပ္သဖြယ္လိုက္၏
ေတးဂီတသံနွင့္ ေတးဂီတံသံေနာက္ လိုက္ရင္းအလိုလိုလႈပ္ရွားသြားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ၾကည့္ေနသူမ်ားမက တီးခတ္သူေတြကပါ ခိုးၾကည့္ၾကေလတယ္
အျဖဴေရာင္ကေခ်သည္၀တ္စံုခပ္ပါးပါးဟာ မီးေရာင္ေအာက္မို႔
ေသးသြယ္ေသာ ခါးအား ျမင္သာရေလ၏။ဖေယာင္းသဖြယ္ လက္ေခ်ာင္းေတြ၏ ခ်ိဳးဆစ္မႈေတြအပါအ၀င္ ခပ္အုပ္အုပ္ဆံသားညိဳေတြဟာ တစ္ခါခါ ေလ၀ဲရိႈက္သည့္အခါ ေငးၾကည့္သူအေပါင္းဟာ တစ္ခ်က္ခ်က္ေတာ့ အသက္ရႈေအာင့္သက္မိၾက၏
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာ ဆလိုက္မီးေရာင္ေအာက္က လႈပ္ရႈးမႈမ်ားအား တစ္စြန္းတစ္စမက်န္လိုက္ၾကည့္၏။မိွတ္ခ်ထားေသာ မ်က္၀န္းေတြအပါအ၀င္ ေလမွာ လုွပ္ရွားသြားတဲ့ ဆံေကသာႏြယ္ေတြကိုေရာ။ဒါက သိပ္ကိုလွတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဟု လူေတြက ထင္ေၾကးေပးၾကလိမ့္မည္ဆိုတာ မလႊဲဧကန္၏။
တေယာထိုးတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ကေခ်သည္တစ္ေယာက္လို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ကနိုင္မည္ဟု ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ဟာ မေတြးမိ၀ံ့ခဲ့။
စႏၵယားသံတီးခတ္မႈေအာက္ လုွပ္ရွားေနပံုက စိတ္ခံစားခ်က္အျပည့္ပင္။နစ္နစ္နဲနဲ တီးခတ္ေနေသာ စႏၵယားသံဟာ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းသည္။စႏၵယားသံအပါအ၀င္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖသူ၏ စိတ္နွလံုးသားနွစ္ထားပံုဟာ ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္စေတြဟာ သက္ေသတည္ေလသည္။ထိုလူဟာ တေယာထိုးသမားေလး ေျဗာင္ပင္ျဖစ္ေပတည္း။
ၿပီးဆံုးသြားေသာ စႏၵယားသံနွင့္ ကျပတင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖမႈ။
လက္ခုပ္သံခပ္က်ယ္က်ယ္ဟာ ထြက္ေပၚလာသည္။ထိုလက္ခုပ္သံပိုင္ရွင္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ပတ္နံေဘးမွ 'ရိုစီ'ဟူေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ထံမွ ျဖစ္ေနတယ္
"သူ 'က'တာ ကြၽန္မႀကိဳက္တယ္ပတ္ခ္ "
ေျဗာင္ဟာ ကေခ်သည္၀တ္စံုက အ၀တ္စကို လက္ျဖင့္ ဆုတ္ကိုင္ရင္း ေခါင္းကို ငုတ္ထားသည္။
"ဒီလာခဲ့!"
ေျဗာင္ဟာ ျပန္လည္လင္းထိန္လာၿပီျဖစ္တဲ့ မီးေရာင္ေတြေအာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေျခလွမ္းေတြကို အေရွ႕သို႔တင္ရင္း...
"မင္းကို ဆုေၾကးေငြခ်ီးျမင့္မယ္။ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ပတ္ရဲ႕ တရား၀င္တေယာသမားအျဖစ္ မင္းကိုခန္႔အပ္မယ္။မင္းအတြက္ အိမ္ေတာ္ထဲကတစ္ေနရာမွာ ေနထိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးၾကလိမ့္မယ္။ရိုစီ မင္းေရာ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ"
"NO...ကြၽန္မကေတာ့ သူကကြၽန္မၾကည့္ဖူးတဲ့ကေခ်သည္ေတြရဲ႕ အကထက္ ပိုလွတာပဲ သိတယ္။"
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္က ရိုစီ၏စကားအားနားေထာင္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္အား မီးညိွသည္။ရိုစီသည္ ခုနက ကျပေဖ်ာ္ေျဖမႈကို အေတာ္သေဘာေတြ႕ေနဟန္ ပံုေပၚ၏
"အင္း..မင္းသြားေတာ့"
ေျဗာင္ဟာ သူ႔ဆီသို႔ ေရာက္လာေသာ စကားေၾကာင့္ အေရွ႕က လူ၂ေယာက္အား အရိုေသေပးလ်က္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္လာခဲ့တယ္
ညအေမွာင္ထဲ ကေခ်သည္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ေျဗာင္ဟာေဆာင္းေလကိုအံတုရင္း အေစခံအေဆာင္ဘက္ျပန္လာခဲ့သည္။
ခနၶာကိုယ္ေပၚက ကေခ်သည္၀တ္စံုေတြဟာ ေျဗာင္နွင့္ လိုက္ဖတ္သည္ဟုေျပာၾကေပမယ့္ ေျဗာင္ကေတာ့ မနွစ္သက္ပါ။
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ပတ္၏ ေဒါသကို ၿငိမ္းေစလိုျငား အရင္က ကတတ္သေလာက္နွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖလိုက္မိရံုသာ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ေျဗာင္ဟာ ကရသည္ကို လံုး၀မနွစ္သက္ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူဘာလို႔ ကရတာကို ဒီေန႔လုပ္မိေနမွန္းလည္းမသိဘူး။
သာမန္အညာတရ ၿမိဳ႕ေလးထဲက တေယာထိုးသမားေလး ေျဗာင္က ယခုတြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္၏ တရား၀င္ တေယာထိုးသမားေလးျဖစ္ေနေလၿပီ။ေဖ်ာ္ေျဖသူအဆင့္သာသာကေန တရား၀င္ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္၏ တေယာထိုးသမားျဖစ္လာရျခင္းကို အခ်ိဳ႕ ေဖ်ာ္ေျဖသူေတြက အားက်ေနၾကေပမယ့္ ေျဗာင္ကေတာ့ မေပ်ာ္႐ႊင္မိပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ေျဗာင္မသိေပမယ့္ ေျဗာင္က ဒီလိုမ်ိဳး အေဆာင္အေယာင္ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကိုေတာ့ တပ္မက္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။
ေျဗာင္က ေန႔ခ်င္းညခ်င္းပဲ အေစခံအေဆာင္ကေန အိမ္ေတာ္ထဲက အခန္းငယ္တစ္ခုမွာ ေနရာရတယ္။
ကႏုတ္လိုင္းေတြက နံရံေတြမွာ ၿပီးျပည့္စံုလွပစြာ ေဖာ္ၾကဴးေရးဆြဲထားၿပီးေတာ့ လွပသည့္ မီးဆိုင္းႀကီးေတြက အခန္းအတြင္း အလင္းေရာင္ေလာက္ငစြာရေလေအာင္ ျဖန္႔ခ်ီေပးေလတယ္။
ႏူးညံ့အိစက္လွေသာ အိပ္ယာခင္းထက္မွာ တေယာအိတ္ေလးကိုခ်ရင္း ေျဗာင္ဟာ စိတ္လြတ္ေနသည့္နယ္ ရပ္ေနမိသည္။
ေျပာင္းလဲသြားေသာ အခန္းပတ္၀န္းက်င္အေနအထား။ၾကမ္းတမ္းေသာ အိပ္ယာခင္းနဲ႔အေကာင္းစားႏူးညံသည့္အိပ္ယာခင္းထက္မွာ အိပ္စက္ဖို႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့လည္း သူနိုးထတိုင္းမွာ သူ႔ေဘးနံရံက ေအးစက္ေနအုန္းမွာပဲ။
ဒီဂီတေတြကသာ သူ႔ကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေစခဲ့တာ။သူ႔အကိုကသာ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သူရဲေကာင္းနဲ႔ အားကိုးအားထားရာျဖစ္ေစခဲ့သည္။အကို၏အေၾကာင္းအား သတင္းမၾကားရသလို အဆင္ေျပရဲ႕လား ေနေကာင္းရဲ႕လားဆိုသည္တာ ေျဗာင္မသိရ။သတင္းမၾကားရပဲ ေနမည္ေပါ့ ေျဗာင္ဟာ အကို႔ဆီ စာမွမပို႔ရေသးေပ။
ေျဗာင္ဟာ ေတာေဂ်ာင္ၾကားငယ္ေလးထဲက ေတာသားေလးမို႔
ဒီလို ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ဘယ္နားကေန ဘယ္လိုစာပို႔ရတယ္။ဆက္သြယ္ရတယ္ဆိုတာကို ေျဗာင္နားမလည္ေပ။
ေျဗာင္ဟာ သက္ျပင္းေလးခ်ရင္း အိပ္စက္အနားယူဖို႔သာျပင္ေတာ့တယ္။ေျဗာင္အိပ္ေနက် အိပ္ယာနဲ႔ ဒီအိပ္ယာက ဘာမ်ားကြာျခားသြားအုန္းမွာလဲ။
ေျဗာင္ဟာ ေ႐ႊအိုေရာင္မ်က္၀န္းေတြ အသာအယာမွိတ္ခ်လိုက္ေလရင္း ခပ္ပါးပါးေစာင္ေလးကို ရင္ဘက္အထိ ဆြဲၿခံဳလိုက္ေလရင္း အိမ္မက္ကမာၻငယ္ေလးဆီ ခပ္ေျဖးေျဖးေလ်ွာက္သြားတယ္။
ေ႐ႊအိုေရာင္အခန္းငယ္ေလးထဲ တေယာထိုးသမားေလးဟာ ေကာင္းမြန္စ အိပ္ေမာက်လ်က္ရွိတယ္။ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္အိမ္ရာထဲမွာ တေယာထိုးသမားေလးက ေနရာတစ္ခုနဲ႔ ၀င္ဆန္႔လာတဲ့အခါ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ပတ္ရဲ႕ နွလံုးသားေလးထဲမွာေရာ ေနရာ၀င္ဆန္႔နိုင္အုန္းေလမလား။
ေျဗာင္ကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးဆိုလိမ့္မယ္။
တေယာသံစဥ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ထပ္ ပိုစိတ္သက္သာရာရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။
U
"မြို့တော်ဝန်တော့ သောင်းကျန်းနေပြီ"
အစေခံတစ်ယောက်၏ ခေါင်းကိုကုတ်ရင်း ဆိုလာတဲ့ စကားမှာ အလုပ်သမားဆောင်ထဲက လူတွေက ငယ်ထိပ်ကို တက်ဆောင့်လိုက်သလို ပြာသွားကြတယ်။ဖင်မထိုင်နိုင် ၊ အိမ်တ်ာဘက်ကို ခြေလိမ်မတတ်သွားနေရနေသူတွေ မှာလည်းဒူးခွေကာ ပျော့ကျလုနီးနီးပင်။
"မြို့တော်ဝန်ပတ်က သိပ်စိတ်ကြီးတာ ဒီကိစ္စနဲ့ လုံးဝကို ဒေါသထွက်နေမှာ။"
အကြောင်းအရင်းကို မေးချင်နေသည့် ဗြောင်၏မျက်ဝန်းတွေကို နားလည်သိသည့်အလား အကိုမင်ဆော့က အကြောင်းကုန်ရှင်းပြလာတယ်။
"အခုကသွေးပူနေတုန်းမို့...မနက်ဖြန် သပတ်ခါ သို့မဟုတ်တော့ ရေလမ်းကလူတွေ ဘုံပျောက်တော့မယ်ဆိုတာ အကိုတော့ ကြိုသိနေပြီ"
အကိုမင်ဆော့က ရယ်နှောနှောပြောရင်း ပြာယာခက်နေသူတွေကို ဘာအကူညီပေးရမလဲ မေးဖို့ ထထွက်သွားတယ်။ကချေသည်တဲ့။သူအများကြီးမဟုတ်တောင် ကြားနေရတဲ့ သတင်းတွေထဲမှာတင် နားရေ၀နေပြီ။အဲ့ဒီအမျိုးသမီး ရိုစီက ကချေသည်တွေကို ကြိုက်နှစ်သက်သူထင်ပါရဲ့။မြို့တော်ဝန်ဟာလည်း ရိုစီအပေါ် စိတ်ရှိသည်ထင်၏။သို့မဟုတ်ရင် ဒီလောက်ပြာနေပါ့မလား။
ထိုသို့တွေးမိပြန်တော့ ရင်ဘက်က ဆစ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။
ဗြောင်ဟာ ရင်ဘက်တစ်နေရာကို လက်ညိုးလေးဖြင့် တစ်ချက်ထိကြည့်ရင်း ငြိမ်နေမိသည်။
နာသည်။
သို့ပေမယ့်
ဗြောင်ဟာ တိတ်ဆိတ်စွာ နူးနူးညံ့ညံ့လေးပြုံးလိုက်မိပါသည်။
နူးညံလှပသော လက်ဖယောင်းသွယ်သွယ်တွေဟာ မီးရောင်သာသာအောက် အနုပညာဆန်ဆန် လှုပ်ရှားနေတယ်။တေးဂီတသံဟာ အိမ်တော်ခန်းမအတွင်း ငြိမ့်ညောင်းစွာ ပြန့်နှံ့လျက်ရှိနေပြီး တစ်ကိုယ်စာသာ ထွန်းထားတဲ့ မီးရောင်ဟာ ခြေလက်ဟန်ညီ ပျော့ပျောင်းစွာ ကပြေနေသော လူနောက် အရိပ်သဖွယ်လိုက်၏
တေးဂီတသံနှင့် တေးဂီတံသံနောက် လိုက်ရင်းအလိုလိုလှုပ်ရှားသွားတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို ကြည့်နေသူများမက တီးခတ်သူတွေကပါ ခိုးကြည့်ကြလေတယ်
အဖြူရောင်ကချေသည်ဝတ်စုံခပ်ပါးပါးဟာ မီးရောင်အောက်မို့
သေးသွယ်သော ခါးအား မြင်သာရလေ၏။ဖယောင်းသဖွယ် လက်ချောင်းတွေ၏ ချိုးဆစ်မှုတွေအပါအ၀င် ခပ်အုပ်အုပ်ဆံသားညိုတွေဟာ တစ်ခါခါ လေ၀ဲရှိုက်သည့်အခါ ငေးကြည့်သူအပေါင်းဟာ တစ်ချက်ချက်တော့ အသက်ရှုအောင့်သက်မိကြ၏
မြို့တော်ဝန်ဟာ ဆလိုက်မီးရောင်အောက်က လှုပ်ရှုးမှုများအား တစ်စွန်းတစ်စမကျန်လိုက်ကြည့်၏။မှိတ်ချထားသော မျက်ဝန်းတွေအပါအ၀င် လေမှာ လှုပ်ရှားသွားတဲ့ ဆံကေသာနွယ်တွေကိုရော။ဒါက သိပ်ကိုလှတဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ဟု လူတွေက ထင်ကြေးပေးကြလိမ့်မည်ဆိုတာ မလွှဲဧကန်၏။
တယောထိုးတဲ့ ကောင်လေးဟာ ကချေသည်တစ်ယောက်လို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ကနိုင်မည်ဟု မြို့တော်ဝန်ဟာ မတွေးမိဝံ့ခဲ့။
စန္ဒယားသံတီးခတ်မှုအောက် လှုပ်ရှားနေပုံက စိတ်ခံစားချက်အပြည့်ပင်။နစ်နစ်နဲနဲ တီးခတ်နေသော စန္ဒယားသံဟာ လွမ်းဆွတ်ဖွယ်ကောင်းသည်။စန္ဒယားသံအပါအ၀င် ကပြဖျော်ဖြေသူ၏ စိတ်နှလုံးသားနှစ်ထားပုံဟာ ပါးပြင်ထက်က မျက်ရည်စတွေဟာ သက်သေတည်လေသည်။ထိုလူဟာ တယောထိုးသမားလေး ဗြောင်ပင်ဖြစ်ပေတည်း။
ပြီးဆုံးသွားသော စန္ဒယားသံနှင့် ကပြတင်ဆက်ဖျော်ဖြေမှု။
လက်ခုပ်သံခပ်ကျယ်ကျယ်ဟာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ထိုလက်ခုပ်သံပိုင်ရှင်ဟာ မြို့တော်ဝန်ပတ်နံဘေးမှ 'ရိုစီ'ဟူသော အမျိုးသမီးငယ်ထံမှ ဖြစ်နေတယ်
"သူ 'က'တာ ကျွန်မကြိုက်တယ်ပတ်ခ် "
ဗြောင်ဟာ ကချေသည်ဝတ်စုံက အ၀တ်စကို လက်ဖြင့် ဆုတ်ကိုင်ရင်း ခေါင်းကို ငုတ်ထားသည်။
"ဒီလာခဲ့!"
ဗြောင်ဟာ ပြန်လည်လင်းထိန်လာပြီဖြစ်တဲ့ မီးရောင်တွေအောက် တိတ်ဆိတ်စွာ ခြေလှမ်းတွေကို အရှေ့သို့တင်ရင်း...
"မင်းကို ဆုကြေးငွေချီးမြင့်မယ်။မြို့တော်ဝန်ပတ်ရဲ့ တရားဝင်တယောသမားအဖြစ် မင်းကိုခန့်အပ်မယ်။မင်းအတွက် အိမ်တော်ထဲကတစ်နေရာမှာ နေထိုင်ဖို့ စီစဉ်ပေးကြလိမ့်မယ်။ရိုစီ မင်းရော ဘာပြောချင်သေးလဲ"
"NO...ကျွန်မကတော့ သူကကျွန်မကြည့်ဖူးတဲ့ကချေသည်တွေရဲ့ အကထက် ပိုလှတာပဲ သိတယ်။"
မြို့တော်ဝန်က ရိုစီ၏စကားအားနားထောင်ရင်း ဆေးပေါ့လိပ်အား မီးညှိသည်။ရိုစီသည် ခုနက ကပြဖျော်ဖြေမှုကို အတော်သဘောတွေ့နေဟန် ပုံပေါ်၏
"အင်း..မင်းသွားတော့"
ဗြောင်ဟာ သူ့ဆီသို့ ရောက်လာသော စကားကြောင့် အရှေ့က လူ၂ယောက်အား အရိုသေပေးလျက် တိတ်ဆိတ်စွာ ထွက်လာခဲ့တယ်
ညအမှောင်ထဲ ကချေသည်ဝတ်စုံလေးနဲ့ ဗြောင်ဟာဆောင်းလေကိုအံတုရင်း အစေခံအဆောင်ဘက်ပြန်လာခဲ့သည်။
ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ကချေသည်ဝတ်စုံတွေဟာ ဗြောင်နှင့် လိုက်ဖတ်သည်ဟုပြောကြပေမယ့် ဗြောင်ကတော့ မနှစ်သက်ပါ။
မြို့တော်ဝန်ပတ်၏ ဒေါသကို ငြိမ်းစေလိုငြား အရင်က ကတတ်သလောက်နှင့် ဖျော်ဖြေလိုက်မိရုံသာ။
သေချာတာကတော့ ဗြောင်ဟာ ကရသည်ကို လုံးဝမနှစ်သက်ဘူး။ဒါပေမယ့် သူဘာလို့ ကရတာကို ဒီနေ့လုပ်မိနေမှန်းလည်းမသိဘူး။
သာမန်အညာတရ မြို့လေးထဲက တယောထိုးသမားလေး ဗြောင်က ယခုတွင်တော့ မြို့တော်ဝန်၏ တရားဝင် တယောထိုးသမားလေးဖြစ်နေလေပြီ။ဖျော်ဖြေသူအဆင့်သာသာကနေ တရားဝင် မြို့တော်ဝန်၏ တယောထိုးသမားဖြစ်လာရခြင်းကို အချို့ ဖျော်ဖြေသူတွေက အားကျနေကြပေမယ့် ဗြောင်ကတော့ မပျော်ရွှင်မိပါ။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတာကို ဗြောင်မသိပေမယ့် ဗြောင်က ဒီလိုမျိုး အဆောင်အယောင် ဂုဏ်ပုဒ်တွေကိုတော့ တပ်မက်တတ်တဲ့သူ မဟုတ်ဘူး။
ဗြောင်က နေ့ချင်းညချင်းပဲ အစေခံအဆောင်ကနေ အိမ်တော်ထဲက အခန်းငယ်တစ်ခုမှာ နေရာရတယ်။
ကနုတ်လိုင်းတွေက နံရံတွေမှာ ပြီးပြည့်စုံလှပစွာ ဖော်ကြူးရေးဆွဲထားပြီးတော့ လှပသည့် မီးဆိုင်းကြီးတွေက အခန်းအတွင်း အလင်းရောင်လောက်ငစွာရလေအောင် ဖြန့်ချီပေးလေတယ်။
နူးညံ့အိစက်လှသော အိပ်ယာခင်းထက်မှာ တယောအိတ်လေးကိုချရင်း ဗြောင်ဟာ စိတ်လွတ်နေသည့်နယ် ရပ်နေမိသည်။
ပြောင်းလဲသွားသော အခန်းပတ်ဝန်းကျင်အနေအထား။ကြမ်းတမ်းသော အိပ်ယာခင်းနဲ့အကောင်းစားနူးညံသည့်အိပ်ယာခင်းထက်မှာ အိပ်စက်ဖို့ ပြောင်းလဲလာခဲ့လည်း သူနိုးထတိုင်းမှာ သူ့ဘေးနံရံက အေးစက်နေအုန်းမှာပဲ။
ဒီဂီတတွေကသာ သူ့ကိုပျော်ရွှင်စေခဲ့တာ။သူ့အကိုကသာ သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူရဲကောင်းနဲ့ အားကိုးအားထားရာဖြစ်စေခဲ့သည်။အကို၏အကြောင်းအား သတင်းမကြားရသလို အဆင်ပြေရဲ့လား နေကောင်းရဲ့လားဆိုသည်တာ ဗြောင်မသိရ။သတင်းမကြားရပဲ နေမည်ပေါ့ ဗြောင်ဟာ အကို့ဆီ စာမှမပို့ရသေးပေ။
ဗြောင်ဟာ တောဂျောင်ကြားငယ်လေးထဲက တောသားလေးမို့
ဒီလို မြို့တော်ကြီးမှာ ဘယ်နားကနေ ဘယ်လိုစာပို့ရတယ်။ဆက်သွယ်ရတယ်ဆိုတာကို ဗြောင်နားမလည်ပေ။
ဗြောင်ဟာ သက်ပြင်းလေးချရင်း အိပ်စက်အနားယူဖို့သာပြင်တော့တယ်။ဗြောင်အိပ်နေကျ အိပ်ယာနဲ့ ဒီအိပ်ယာက ဘာများကွာခြားသွားအုန်းမှာလဲ။
ဗြောင်ဟာ ရွှေအိုရောင်မျက်ဝန်းတွေ အသာအယာမှိတ်ချလိုက်လေရင်း ခပ်ပါးပါးစောင်လေးကို ရင်ဘက်အထိ ဆွဲခြုံလိုက်လေရင်း အိမ်မက်ကမ္ဘာငယ်လေးဆီ ခပ်ဖြေးဖြေးလျှောက်သွားတယ်။
ရွှေအိုရောင်အခန်းငယ်လေးထဲ တယောထိုးသမားလေးဟာ ကောင်းမွန်စ အိပ်မောကျလျက်ရှိတယ်။မြို့တော်ဝန်အိမ်ရာထဲမှာ တယောထိုးသမားလေးက နေရာတစ်ခုနဲ့ ၀င်ဆန့်လာတဲ့အခါ မြို့တော်ဝန်ပတ်ရဲ့ နှလုံးသားလေးထဲမှာရော နေရာဝင်ဆန့်နိုင်အုန်းလေမလား။
ဗြောင်ကတော့ ခပ်တိုးတိုးဆိုလိမ့်မယ်။
တယောသံစဉ်တွေဟာ မြို့တော်ဝန်ထပ် ပိုစိတ်သက်သာရာရတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း။