Gentle Game
Yusuf's POV
"Chanel!!!! tara na at tanghali na ano ba kasi ginagawa mo diyan!???" Sigaw ko mula sa labas ng kwarto sa dormitory building nila. Pupunta kasi kami ngayon kay Nash sa ospital.
"Sansali!!!" Sigaw din nito sa loob at sinundan ng pagbukas ng pinto. "Ito naman atat na ata, tara na!" At unang naglakad nanatili ako sa kinatatayuan ng makita ang suot niya na hindi masyado na sarado ang suot na kulay puti na dress.
"Sandali!" Galit kung wika.
"Bakit?"
Lumapit ako at lumapit sa likuran "Ayusin mo nga yang suot mong babae ka!" bilin ko at inayos ang zipper. "Ayan. tara!" At naunang bumaba ng hagdan.
Mabuti naman at may taxing paparating kaya mabilis kami nakasakay at nakarating sa ospital.
"Anong room nga ulit si Nash?" Wika ni Chanel na sumasabay sa akin sa paglalakad.
"Nasa taas!" Matipid kung sagot at pinindot ang button pagdating elevator.
Hinayaan kong si Chanel ang magbukas ng pinto. "Oh wait... anong meron?" Wika niya at pagtingin ko ay maraming tao at hindi naman kami nagkakamali sa papasukan dahil agad ko nakita si Elijah at Kaiden na magkatabi sa couch.
"Magpapahangin lang ako sa labas!" Seryosong wika ni Kaiden na tahimik dumaan sa tabi ko. Parang ang awkward sa mga oras na iyon na nagtitinginan lang kaming lahat, ano bang meron?
"Excuse me din!" Wika naman ng hindi pamilyar na babae at dumaan din sa tabi namin at lumabas.
"Ummm ahhh! excuses gentlemen" Wika ni Chanel at dumaan sa gitna para lumapit kay Nash. "Hi Nash, kumusta?"
Kaiden's POV
"Kaiden!! Kaii!!" Narinig kung boses niyang tinatawag ako sa kahabaan ng aisle, bumuga ako ng malakas na hangin saka ito hinarap.
"At sinundan mo pa talaga ako Karen?"
"..."
"Ano ba kasi kailangan mo sa akin ha!?" Pilit kung piniligilan ang pagtaas ng boses.
"Kaiden, I'm sorry!" Pilit niyang inabot ang kamay ko pero mabilis kung inilayo.
"Sorry?" Muli akong lumanghap ng hangin "Ito nanaman ba tayo Karen? paulit-ulit na nalang ba? how may times should I tell you that your sorry can do nothing? it does not change what you've done Karen, nothing!!! okey? so stop saying sorry, everything is already happened, you can't change that by your little sorry!"
Tumulo ang luha niya sa mga mata pero wala na akong nararamdamang awa dito.
"Ano ba ang gusto mong gawin ko Kaiden?" Aniya "Beg? luluhod?" Dagdag pa niya at mabilis na binagsak ang tuhod sa seminto.
"Anong ginagawa mo Karen!??"
"Ito ang gusto mo diba!??"
"Sinabi ko ba? tumayo ka nga diyan!"
"No Kaiden, hindi ako tatayo hangga't di ka pumapayag na babawi ako!" Aniya sa gitna ng mga hikbi na kailanma'y hindi na magbabago ang decision ko. Ayoko ko ng magpauto pa.
Hinawakan nito ang dalawang kamay ko at tumingin sa akin habang patuloy ang pagtulo ng luha niya. Nakikita ko naman na nagsisisi ito pero nangyari na ang nangyari.
"Kaiden, please!!!! give me another chance!! I will fix everything, sa lahat ng ginawa ko Kaiden please!!!! I'm begging!"
Kinuha ko ang kamay ko sa pagkakahawak niya at iniwan siya doon. Patuloy pa niya sinasabi pangalan ko pero hindi na ako lumingon pa, mabuti nalang din nagkataon na walang dumaan doon sa haba ng drama ni Karen. Pagliko ko ay bumungad naman ang mukha ni Elijah. Mabuti nalang talaga at umalis agad ako doon.
"Oh Eli?" Agad kung tawag.
"Saan ka galing?" Aniya.
Lumapit ako at inakbayan pabalik. "Nagpahangin lang, tara na sa loob!" Alok ko.
"Si Karen? lumabas din hindi mo ba nakita?"
Lumingon ako at nagkibit balikat. "No!"
"Pero ang ganda niya diba? at guess what nagtuturo ng libre sa mga bata sa plaza, very idealistic girl niya!" Complement niya dito na kailanmay wala ng epek sa'kin.
"Tara na!" Muli kung alok.
Third Persons POV
Kinabukasana ay nakalabas na ng hospital si Nash at unti-unting bumabalik sa normal ang airlines ng pinangyarihan.
"Mr. Castro?" Napalingon si Miles sa tawag ng pangalan niya habang kumakain mag-isa restaurant ng pananghalian.
"Yes?" Aniya ng makita ang dalawang police.
Agad na pumasok sa sasakyan si Miles at pagdating sa station ay payapa itong pumasok kasunod ang dalawang police, wala siyang posas non.
Nauna ang isang police at ito nag turo ng daan hanggang sa pagbukas ng isang pinto at nakita ni Miles ang isang may katandaang lalaking naka uniporme habang nakaupo sa desk.
"Sir!" Wika ng dalawang police at sumaludo at binaba lamang ang kamay ng sumagot ito.
"Take a seat!" Alok niya na sinunod naman ni Miles, umalis naman ang dalawang pulis.
Nagbukas ito ng isang folder at may binasa "Miles Castro?"
"Yes"
"So do you have any idea why you're here?" Sabay tiklop ng folder.
"For intervene the operation in airports?" Nasagot ni Miles dahil ito lang naman ang naisip niyang ginawa niyang katarantadohan.
"Yes, and why did you that anyway?"
"Ummm..." Kibit balikat na banggit niya "I'm very close to the captain, and siguro iyon ang nagtulak sa akin na tumulong lalo pa't paalis na ang eroplano" Aniya "Bakit Sir? may nalabag ba akong batas?"
"No not at all, we're just want to warn you about that, next time hayaan na lang natin mga police sa trabaho nila?"
"I'm sorry sir" Pagpakombaba ni Miles batid niyang mali din ang ginawa niya sa una pa lamang.
"Sir I......" Napatigil sa pagsasalita ang lalaking nagbukas ng pinto ng makita may kausap ang tinatawag.
"Yes, Mr. Axel?" Ani nito. At tahimik lang na nakikinig si Miles.
"Nothing sir excuse me!" Lumabas din kaagad.
Nash POV
Kasalukuyan ako ngayong naka-upo sa at nakaharap sa kalakihang salamin sa loob ng kwarto at matyagang kinukuha ang mga bandage sa ulo. Parang okey naman kasi at wala na akong mararamdamang sakit puwera sa hinampas ng baril.
Sa totoo lang hindi ko na talaga inaasahan na mabubuhay pa ako. Bahagya akong napatigil sa ginagawa at napatingin sa mga mata ng maalala ang mukha ng Bomb Technician, naalala ko ang mga mata niya na nakatitig sa akin. Hindi ko man lang siya napasalamatan. Utang ko ang buhay ko sa kanya.
Kinuha ko ang telepono at tinawagan si Miles.
"Hello" Bati ko.
"Oh napatawag ka? May problema ba? " Sagot nito sakin. Sumandal ako sa inuupuan.
"Saan ka? diba nabanggit ni Elijah 'yong Bomb Technician na dumalaw sa'kin nong wala akong malay?"
"Thank you sir...." Narinig kung boses at sinundan ito ng tunog ng ambulance.
"Nasa ospital ka ba ngayon?"
"No no, nasa police station kinausap lang sa ginawa ko sa airlines"
"Ha? ano? ikukulong ka ba? pinagalitan ka, sandali pupunta ako diyan!"
Narinig ko ang kaunting tawa sa linya "Nash, kalma okey? I'm fine, they'd just give me warn but everything is fine okey?" Aniya, napahinga nalang ako ng malalim "Ano nga 'yon ulit?' yong bomb expert?"
"Yeah, my idea ka?"
"Wala eh, hindi ko din naabutan, anyways hold on Nash okey? tinatawagan ako ni coach mukhang kailangan ako, tatawagan kita ulit okey? ingat ka bye!"
Mabilis niyang paalam at sinundan ng pagputol ng linya. Wala akong magawa kundi hayaan nalang itobat baka emergency din, nasabi din kasi neto na si Kaiden ang lalaban sa Australian Summer Tennis Tournament. Na may tumawag naman sa'kin pagkuha ko at akmang sasagutin ay hindi si Miles ang nakita kundi numero lamang.
"Hello!" Wika ko at hinintay na magsalita ang kabilang linya.
"Hi" Boses ng lalaki ang narinig ko at hindi ito pamilyar.
Muli kong tinignan ang mukha sa salamin at nahahalata pa din ang pasa kaya wala akong magawa kundi lagyan ng bandage ang sa pisngi at lumabas ng silid.
"Oh aalis ka? hindi ko naman ata alam?" Napatigil ako sa boses ni mama na nasa sala.
"Sorry ma, may kakausapin lang ako" Wika ko at patuloy lang sa paglalakad.
"Kakausapin? at sino nanaman? nakalimutan mo bang ganyan din nangyari sa'yo?"
Napabuntong hininga ako at bumalik kay mama at hinawakan sa dalawang balikat.
"Ma, kalma okey? babalik din ako agad"
"Kasama mo ba si Miles?"
"Busy 'yon, hayaan niyo na mag-iingat naman ako, bye ma!" Sabay halik sa nuo at iniwan na ito at lumabas ng bahay.
Madilim na akong nakarating sa restaurant na sinabi nito, tumingin ako sa relo at seven fifteen na late na ako ng kense monuto. Inayos ko ang hood ng jacket at pumasok. Naalala ko ang number ng table sa sinabi at naglakad lakad ako hanggag sa marating ko iyon. Bumungad ang lalaking naka-upo, naka itim itong suit at may suot na mask. Sinigurado ko pa ang numerong nakatayo sa mesa at baka maling mesa ang mauupuan.
Paglapit ay mabilis niya akong nakita na tumayo pa, tahimik akong umupo sa bakanting upuan sa harapan at tumingin sa kanya. Agad ako may naalala sa mga mata nito, pero siya nga ba talaga ito?
"Yeah, I am!" Aniya. Hindi ko alam kung sagot ba niya ito sa iniisip ko pero binigyan ko siya ng pagtaas ng kilay.
"Sorry I'm Axel" Sabay abot ng kamay. Hindi ko alam kung ano ang kailangan nito pero kinamayan ko na din.
"Mas maaga ang paghilom ng sugat mo sa inaasahan ko, binisita kita sa hospital pero wala ka pang malay"
Agad ako kinabahan, tama nga ako ito 'yong bomb technician na nagligtas sa akin. Umupo agad ako ng maayos. Hindi ko alam ang sasabihin ko sa oras non, hindi ko alam kung paano ko siya mapapasalamatan.
"Ummm... naka order kana ba ng pagkain?" Pag-iiba ko sa tipiko.
"Yeah!" Aniya at ilang sandali ay may dumating ng waiter bitbit ang tray at nilagay ang lahat ng pagkain sa Harapan ko at tubig lang ang nilagay sa harapan niya.
"Thank you!" Wika niya sa waiter pagaalis.
"Ba't wala ka pagkain?"
"Busog pa ako, sige lang ubusin mo 'yan!" Aniya, ginawa pa akong masiba sa pagkain.
Tumahimik na lamang ako at sinimulang galawin ang pagkain ng tinidor.
"Nga pala, bakit mo' ko pinapunta?"
Tumingin si Axel sa mga mata ko na ikinailang ko sa pagtingin. Gaya ito ng pagtingin niya habang ngsosolve ng pin sa bomba pero bakit ngayon naiilang ako. Dahil siguro sa takot na din.
"Nothing" banggit niya "Gusto lang kita kamustahin" dagdag nito "Alam mo bang dahil sa'yo nalinis ko ang pangalan ko!"
Tumingin ako at tinaas ang dalawang kilay.
"You forgot? wala pa akong naligtas sa Arduino Airsoft Bomb? a dahil sa tulong mo nalinis ko pangalan ko!" Narinig ko pa na ngumisi siya kahit naka mask, kasabay sa pagsandal sa inuupuan. Kahit nakakailang na may suot siyang ganun, iniisip ko nalang na baka may ubo siya o allergic. Nahihiya din naman ako tanungin.
"Anong dahil sa tulong ko ang pinagsasabi mo diyan eh nakatayo lang ako doon" sagot ko sa mga pagnguya.
"I know pero, nakatulong ka kasi ikaw ang nalagyan ng ganung bomba, at ngayon hindi na ako sisisihin na pinatay ko ang mga mahal nila sa buhay dahil hindi ko na ligtas" Pag-iiba sa tono ng boses.
"Bakit? ikaw ba sinisisi pag hindi mo naligtas?" Tanong ko sa sinabi.
"Hindi nila alam kung gaano ako ka apektado pag hindi ko naligtas ang mahal nila sa buhay, ang mga mukha nila at mga pagmamakaawa na iligtas ay binabalikan ka gabi-gabi, ang mga mukha nila bago sumabog ang bomba na iyon ang pinaka masakit at ayaw makita ng mga tao sa buong buhay nila"
Ramdam ko nag lungkot sa mga boses niya at mga mata kahit sa iba ito nakatingin.
"Sorry bro to ask you this but, bakit ito pinili mo, you know maging trabaho?"
Bumuntong hininga siya "Iwan ko din ba, pero 'yon ang sabi ng hula nong matanda sa akin, makikita ko daw ang hinahanap ko sa mga pagsabog, and yeah, I meet her, pero sa pagsabog din siya nawala, at akala ko isang beses lang mangyayari iyon pero dinalawa pa talaga!" Medyo napangisi sa gitna ng lungkot na sinasabi.
"Sorry!"
"No, you have to, cause I nahanap ko nga ulit ang hinahanap ko!" Aniya sa positibong boses.
"Really?" Interesado kong tanong.
"Yeah, kaya kainin muna 'yang pagkain lumamig"
Halos alas 10 na kami ng gabi nakalabas doon sa restaurant at para matagal na kaming magkakilala ni Axel dahil sa kuwentuhan.
Nauna siyang lumabas ng restaurant at bahagya akong nahuli, dumiritso siya sa kotsing nakaparada sa gilid at binuksan.
"Pasok, hatid nalang kita gabi na!" Aniya. Inikot ko ang tingin at marami pa namang tao pero hindi na ako umayaw pa, sayang din pamasahe.
Hindi na ako nagpahatid sa loob ng subdivision at sa labas nalang ito tinigil ang sasakyan.
"Sigurado ka, dito nalang kita hahatid?" Aniya.
Tumango ako at binuksan nag pinto pero natigilan ako at muling sinirado.
"Oh may problema ba?" Aniya.
Tumahimik lang ako at hinatak siya at niyakap.
"Thank you, Axel!"
Naramdaman ko ang dahan-dahan niyang paghaplos sa likuran ko.
"I just doing my job Nash!"
"Even though, you still save me, and hindi ko alam kung paano ko iyon sususklian"
"It's okey, maybe hindi pa ngayon!" Aniya.
Binitawan ko na ito at lumabas na ng kotse. Dahan-dahan naman itong umikot at umalis.