Gece Felix ile bir süre uyumuştuk ve sonrasında ben onu eve bırakmıştım
Ve muhtemelen iğrenç bir hafta sonu beni bekliyordu
İyileşemeyeceğimi biliyorum ama yaşamak istiyorum
Biraz daha nefes almayı çok istiyorum ama bunun bir çözümü yok
Babaannem odaya girdikten sonra elimdeki şişeyi ve düşünceleri bir kenara bıraktım
Babaannem yanıma geldi ve elimi tuttu
"Düşürme yüzünü iyi olacaksın dedim işte"
"Olamayacağım babaanne lütfen umut falan verme bana kurtulamıyorum"
Babaannem gözündeki yaşları bir kenara ettikten sonra tekrar elimi tuttu
"Denemiyorusun iyileşmeyi istemiyorsun"
İstemiyor muyum?
Bunu o adar çok istiyordum ki...
"hayır babaanne sadece daha fazla yaşamak istiyorum"
"Öyleyse tedaviye başlaman gerek!"
"O TEDAVİ SADECE ÖMRÜMÜ KISALTACAK TAMAM MI BIRAK KISA OLAN ÖMRÜM OLDUĞUNDAN KALİYELİ GEÇSİN"
ağlıyordum ve bağırıyordum
Kendimi kaybediyorum ne yaşıyorum bilmiyorum...
Biraz düşününce felixin bana aşık olmaması iyi hissettirdi
Benim hastalığım ona kanser olmayacaktı
Çünkü ben sadece ayak bağıyım
Onu kendime bağlamadan birkaç ay onunla zaman geçiresem bundan güzel bir ömür olmazdı benim için
Burnum kanamaya başladığı için düşüncelere ara vermek zorunda kaldım
"Canım yanıyor babaanne"
Bokum gibi bir gün geçirdiğim bölümden anlaşılıyor değil mi?jdjwjd