His
"Vanessa Athena Martin, Bachelor of Science in Nursing, Magna Cum Laude."
The applause of the people around me makes me more excited and nervous at the same time. Dahan-dahan akong naglakad patungo sa stage nang tawagin ang pangalan ko.
I am elated because I finally made it, sulit na sulit ang apat na taon ko dahil magtatapos ako ng magna cum laude. But something is still missing-- I am still empty inside, maybe because I am walking alone?
Hindi man lang umuwi si Papa para sa graduation ko kahit ilang beses ko siyang tinawagan, hindi man lang niya naisipang ihatid sa stage o panoorin ang anak niya sa isa sa pinakamasayang pangyayari sa buhay nito.
I hide my disappointment along with my smile, tatlong hakbang pa lang ang nagagawa ko ay bigla naman akong napahinto dahil may dalawang taong naglakad sa magkabila kong gilid.
Napasighap ako sa gulat nang tingnan ko kung sino sila-- kapwa nakatayo sa magkabila kong gilid si Mama Amanda at ang asawa niyang si Tito Blaze.
Mama Amanda sweetly smiled as she grazed my arm. "Would you mind if we walk with you, anak?"
Nanggilid ang mga luha ko pagkasabi niya ng salitang 'anak' dahil ito ang unang beses na may tumawag sa akin nito. Even my father never referred me as his child.
"Sorry, we're a bit late," Tito Blaze gave me a small and warming smile.
I bite my lower lip to suppress myself from crying. I was so stunned to move or speak, namataan ko na lang ang sarili ko na nasa gitna ng mag-asawa at naglalakad patungo sa stage.
Si Mama Amanda ang naglagay sa akin ng medalya. All the emptiness that I'm feeling earlier were replaced by intangible contentment.
"Van, smile!" hindi ko na napigil ang pagpatak ng luha nang makita ko sa ibaba ng stage si Donna, hawak niya ang DSLR habang kinukuhanan kami ng litrato.
Pagkalabas pa lang sa arena kung saan ginanap ang graduation ay kaagad na akong sinalubong ng buong frat, napatakip ako sa sariling bibig nang bigla nila akong palibutan na para bang isa akong balik bayan.
Agad akong nilapitan ni Donna at tinalon ng nahigpit na yakap. "You made it! You made it!"
"Proud na proud kami ni Marg, sa 'yo!" mahina niyang bulong at halos maiyak ako nang magsimula siyang maluha.
Ang saya sa pakiramdam na may mga taong masaya para sa 'yo tulad na lang ng buong frat lalo na si Donna at alam ko na kahit malayo at wala rito si Marg, ganoon din ang nararamdaman niya para sa 'kin.
Blade chuckled and gently dragged Donna away from me. "Don't make her cry, wifey. She's supposed to enjoy her day."
Lalong humikbi si Donna at tiningala si Blade. "Bakit ba? Super proud lang naman ako sa best friend ko, ah!"
Nilingon ako ni Blade habang hinihimas ang buhok ng nobya. "Congratulations, Van," he tapped my shoulder.
Sumunod na lumapit sa 'kin ang three ids, nagtutulakan pa. "Magna cum laude? Talino! Si Joji kasi magnanakaw."
Umingos si Joji dahil sa sinabi Russ. "Ikaw nga magna cum landi."
Napailing ako at natawa dahil sa pagtatalo ng dalawa, nagsigawan ang mga ito, kawawa tuloy si Bricks na nasa gitna nila.
"Sinalo mo naman lahat ng talino at ganda, ma'am," nakangisi si Evren habang papunta sa harapan ko, nginitian ko na lamang siya.
"Hija, sa bahay tayo mag-celebrate ah?" malaki ang ngiti ni Mama Amanda habang tinutulungan akong ayusin ang tassle ng suot kong graduation cap.
Nahihiya akong umiling. "Huwag na po, sobra ko na kayong naabala."
Lumabi siya. "You can't say no because your graduation party is already waiting."
Napasinghap ako sa tinuruan niya, ibig sabihin ay pinaghanda pa nila ako? hindi ako nakapag-react dahil bigla akong hinila ni Mama Amanda patungo sa parking.
Humarap pa siya sa buong frat bago kami tuluyang pumasok sa sasakyan ni Tito Blaze. "Sa bahay muna kayo dumiresto, tsaka na lang kayo mag-celebrate sa bar after party, my treat!"
"Ayos! The best talaga si Mama Amanda!" sigaw ni Russ.
"The best Mama ng bayan!" segunda ni Joji na ikinatawa namin.
Pabirong umirap si Mama Amanda. "Mga sipsip!"
Tito Blaze chuckled. "Mama ng bayan pero exclusive for only one," anito na ikinapula ni Mama Amanda.
Pinanlakihan niya ng mata ang asawa. "Ang tanda mo na!"
Napangiti ako habang pinapanood ang dalawa, Tito Blaze kinda reminds me of Blare-- their faces looks exactly a like, especially their identical green eyes. Even the way they speak, walk and smile are the same.
Bigla ko tuloy na-miss si Blare, pangatlong araw na sa Boracay ng banda nila para mag-audition sa isang sikat na record label na naka-base sa England ngunit nasa Boracay ngayon para maghanap ng new talents.
I missed him, gusto ko sana siyang tawagan pero pinigilan ko ang sarili dahil ayaw ko siyang maabala, sa ngayon ay sapat na para sa 'kin ang effort na pinapakita ng magulang niya.
Literal na nalaglag ang panga ko nang makarating kami sa mansion ng mga Reiflers. May malaking projector sa harapan ng garden, nakapaskil ang graduation picture ko roon at may nakasulat na, 'Congratulations, Vanessa! We are proud of you.'
Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko, agad kong hinarap si Mama Amanda at yumakap sa kanya. Para akong batang ligaw na sa wakas ay nahanap na ang ina.
"Thank you po, thank you for making me feel special, Mama," I sobbed.
She stroked my hair using her delicate fingers. "You're special to us, Vanny. I should be the one thanking you because you're my son's inspiration."
Lalo akong napahikbi nang marinig ang sinabi ni Mama Amanda, masayang-masaya ako na tanggap ako ng pamilya ni Blare.
"I appreciate everything po, thank you for treating me like a family," hindi ko na napigilan ang pagiging emosyonal.
"Of course! Para saan pa at magiging pamilya rin naman talaga tayo soon," hinarap niya si Donna na huminto sa harapan namin. "Hindi ba, Dons?"
Donna chuckled. "Yes, Mama!"
Nilingkis niya ang isang kamay sa braso ko at ang kabila naman ay pinalupot niya sa braso ni Donna bago kami nagsimulang maglakad papunta sa gazebo.
"Mas masaya siguro ako kung nandito rin si Margaux," bakas ang lungkot sa boses ni Mama Amanda. "I want to see the three of you together again."
Lihim akong napangiti sa sinabi niya, she really loves us like her own.
Huminto kami sa malaking gazebo malapit sa garden ng mansion nila, gusto ko muling umiyak nang makita kung gaano kaganda ang ayos nito, the place is full of flowers and fake butterflies.
"I hope you liked it, your Mama Amanda spent her day decorating it herself--- ayaw magpatulong," saad ni Tito Blaze na ngayon ay nakatayo sa gilid namin at nakalagay ang isang kamay sa loob ng bulsa.
Nilingon ako ni Mama Amanda bago siya lumabi. "Corny ba? Gustong-gusto kong gawin 'to noong graduation ng triplets pero nasa Cali si Blake-- si Blare at Blade naman ayaw ng mga ganito."
"This is the most amazing thing, Mama. Salamat po!" I hugged her once again that made her chuckled.
"Kung nandito si Margaux, dalawa sana kayong may celebration. Kailan ba niya balak mag-aral ulit? May sinabi ba siya kung kailan siya babalik dito o sa La Union na siya for good? I miss her," longing is evidence on her sweet voice.
"Wife, let the girl moved on. Her grandmother died, it's not easy for her to go back to the place that reminds her of Tita Criselda," singit ni Tito Blaze na tinutukoy ang yumaong lola ni Margaux.
Pasimple kong sinulyapan si Donna na ngayon ay nakatingin na rin pala sa 'kin at binibigyan ako ng makahulugang tingin.
Walang alam si Mama Amanda at Tito Blaze na namatayan sila ng apo, anak ni Margaux at Blake... ang tanging alam lang ng mag-asawa ay nagpunta ang pamilya ni Margaux sa La Union dahil malubha na ang sakit ng lola nito at doon piniling mawalan ng buhay.
Kaming dalawa ni Donna lang ang nakakaalam ng totoo, mukhang may ideya na rin si Blare pero nananatili kaming tahimik dahil wala naman kami sa lugar para pangunahan si Margaux. We're keeping this secret for her sanity.
"I just can't forget how lonely she is the last time we saw her noong libing ng lola niya---" masama ang pinukol niyang tingin sa asawa. "Nagmana kasi sa 'yo si Blake! hindi ko talaga mapapatawad 'yang panganay mo! He broke my Margaux's heart!"
Hindi makapaniwalang tinuro ni Tito Blaze ang sarili. "Ako? Bakit naman ako nadamay, mahal? Bakit parang kasalanan ko na naghiwalay sila?"
Tita Amanda loves Margaux so much to the point that she ignored her own son after Margaux and Blake's break-up. Umiyak pa nga siya at nagalit dahil nanghihinayang siya sa dalawa pero wala naman siyang magawa dahil hindi niya pwedeng pakialaman ang desisyon ng mga anak.
Naputol lang ang usapan namin nang humahangos na huminto sa harapan namin si Joji, Russ at Bricks.
"Vanny!" Joji's voice echoed in the whole place. "May regalo ka sa labas!"
I gave him my wondering look. "Regalo? Galing kanino?"
Imbes na sagutin ang tanong ko ay hinila nila akong tatlo palabas sa garden at ganoon na lang ang gulat ko nang tumambad sa 'kin ang berde niyang mga mata.
He looks so dazzling, holding a big bouquet of flowers, standing under the sun in his white long sleeves and cream pants. He smiled widely at me-- that grin on his lips is only for me.
Gustong-gusto kong tumakbo papunta sa kanya pero nanatili akong nakatayo sa kinaroroonan ko at hinintay na siya ang lumapit sa 'kin at hindi naman ako nabigo dahil ilang hakbang lang ang ginawa niya para makarating sa tapat ko.
"Am I late?" he whispered using his deep and husky voice that sent shivers down to my spine.
"Sabi mo hindi ka makakapunta," I closed my eyes because his handsome face could blind me if I didn't do that.
They were supposed to be in Boracay for only two days pero nagkaroon ng mga delay kaya umabot ng tatlong araw kaya ganoon na lang ang naging lungkot ko noong tumawag siya kanina para sabihing hindi siya makakapunta sa graduation ko pero heto siya ngayon sa harapan ko.
"Pwede ba naman 'yon?" His arms came around my shoulders as he hand me the bouquet. "Hindi naman kita matitiis."
Hindi ko na napigilan ang yumakap sa kanya. I swear, as soon as his expensive manly scent lingers around my nose-- it drives me crazy.
He wrapped me around his hard chest and started to give me small kisses all over my head.
A kiss was brushed into my jaw sweeping along until it reached my ear. "I miss you, my vanilla."
It's been two years since he professed his love for me and he's still proving it until now... we're still unlabeled but I don't care about it anymore because no words can match the way that he treats me.
Sa loob ng dalawang taon ng malabo naming relasyon--- malinaw naman niyang pinapakita kung ano at sino ako sa buhay niya at sapat na 'yon para maging kampante ako.
"Baka naman langgamin na kami n'yan!" Russ cleared his throat, doon ko lang naalala na nakasunod pa pala sa akin ang tatlo.
Humiwalay ako ng yakap kay Blare pero hindi naman niya ako hinayaan, hinila niya akong muli at inakbayan para sa sabay na kaming bumalik sa loob ng gazebo.
"Blare!" gulat pero halatang masayang sinalubong ni Mama Amanda ang anak. "You said, you can't make it!"
Blare kissed his mom's forehead. "I will never forgive myself if I missed this." Sumunod niyang nilingon ang ama, "Thank you for the help, Dad."
Mama Amanda knitted her brows. "What about that?"
"Wala ng flight pabalik dito kaya pinasundo ko na lang siya gamit ang helicopter," si Tito Blaze ang sumagot.
The party went well, it was a blast-- I am the happiest. Dati pangarap ko lang na magkaroon ng isang taong magpapakita sa 'kin na importante at kamahal-mahal ako pero heto at sobrang daming ibinigay sa 'kin.
When you let the right people in, they will change your life in the most beautiful way and inspire you to become the best version of yourself.
Nauna nang pumunta sa bar ni France ang frat kung saan may gaganaping after party na sila Joji naman ang may pakana.
"Hintayin mo na lang muna ako, sandali lang 'to," I told Blare before I run upstairs. Tahimik naman siyang tumango at parang masunuring bata na naupo lang sa sala.
Dumaan kami sa bahay para makapag-palit ako ng damit, I choose to wear a simple off-shoulder floral print sheath dress.
Naglagay lang ako ng konting make-up para hindi naman mukhang maputla ang mukha ko, nang matapos ay agad na akong bumaba.
"Tara na," huminto ako sa harapan ni Blare.
His soulful eyes penetrate to my whole being when our eyes met. Iginala niya ang mga mata mula ulo hanggang paa ko pero huminto ito sa labi ko. Namula ang pisngi ko nang makita kung gaano siya katitig doon.
"H...huy! Tara na," I mumbled, stuttering. Bigla akong namula sa klase ng titig niya.
"You know what, Van? For someone so effortless, you have the most effective way of giving someone butterfly in their stomach."
Natigilan ako sa sinabi niya, napakurap ako nang bigla siyang tumayo at nilapit ang mukha sa mukha ko.
"Blare..." I whimpered, grazing his shoulder when he hold my waist firmly.
"I want to kiss you so bad but I will only do that if you let me," he breathed on my ear. "Would you let me kiss you?"
Hindi ko na napigilan ang mapapikit nang dumaan ang mainit niyang hininga sa leeg ko, ang bango.
"W...what kind of kiss do you want?" I suddenly blurted out. Nanlaki ang mga mata ko sa tanong kong iyon.
Blare simpered, looking pleased to what I've asked. "A kind of kiss that will give you assurance... a kind of kiss that will remind you of how much you mean to me and... a kind of kiss that will make you mine."
And he kissed me. A kind of kiss that I want... A kind of kiss that blown me away, made my brain incapable of thinking and rendered it useless.
Sa bawat paggalaw ng labi niya ay nababaliw ako... Sa paglalim ng halik niya ay nadadala ako.
Right in this moment, I can give him everything... I can be his... if he asked.
LEGENDARIE