Nang magkamalay ako ay nasa ospital na ako.
"Mommy.." tawag ko sa babaeng nasa tabi ko.
"Klaisse.." mahinang banggit nya ng pangalan ko.
"W-Where's my baby? How's my baby?" agad na tanong ko habang hinihimas ang tiyan 'ko.
Libo libong kaba ang nararamdaman ko ng parang lumiit ito at nawala na ang kaunting umbok.
"Klaisse, mag paghinga ka muna. Mahina pa ang katawan mo." hindi ko na iniisip ang sarili ko.
Isa na lang ang nasa isip ko ngayon. Ang anak ko.
"Mommy, how's my baby??" sa muling tanong ko ay yumuko lang si Mommy at agad tumulo ang luha sa mata niya.
"N-No.." umiiling na pahayag ko.
May mga nagdatingan din na doctor na lumapit sa akin.
"Where's my baby? How's my baby?" naiyak ng tanong ko sa kanila.
Hindi nila ako sinagot. May tinurok sila sa dextrose ko na unti unting nagpahina sa akin.
Hawak hawak ni Mommy ang kamay ko habanh patuloy sa pag-iyak.
"Mommy, sabihin mo sa akin na okay lang ang anak ko." paki-usap ko sa kanya pero naiyak lang siya.
Pagtingin ko sa likod ay nandun din si Ate Niña umiiyak at puno ng dugo ang damit.
"Sorry, Klaisse.." hinging paumanhin niya sa akin.
Nanghihina ako at gusto ko na lang pumikit.
Hindi pwede. Hindi pwedeng mawala sa akin ang anak namin ni Jez.
"Jez.. Where's Jez?" tanong ko sa kanila ng maalala ko ito. Pero wala ding nasagot.
I lost our baby and for sure Jez is mad at me. Hindi ko rin siya masisisi. Kasalanan ko ang lahat.
Gusto kong umiyak na lang ng umiyak pero nanghina na ang katawan ko at tuloyan akong hinila ng dilim.
Nang muli akong magising ay si Mommy at Tita Siena ang nakita ko.
"Tita.." nahihiyang tawag ko dito.
Nawala ang apo nila dahil sa akin. Hindi ko iningatan ang baby namin.
"Klaisse.." lumapit ito sa akin.
Marahan niyang hinaplos ang buhok ko habang pinagmamasdan ako.
Wala akong makitang galit sa mata niya kundi lungkot lang.
"Tita si Jez po?" umaasang tanong ko sa kanya.
Alam kong galit si Jez dahil wala siya ngayon dito.
Alam kong galit siya pero kailangan ko siya ngayon. Kailangan ko siya.
"Wag mo muna siya isipin. Kailangan mo magpahinga." malambing na pahayag niya.
Napahinga na lang ako ng malalim. I felt like i lost everything.
Nakatulala lang ako sa kisame. Inaalala ko yung unang beses na malaman kong buntis ako.
Yung saya sa akin. Yung hirap nun pero masaya. Yung excited ako sa mga bagay bagay na lahat na ng laman ng google search ko ay tungkol sa baby.
Yung nagpa-ultra sound kami at unang beses kong marinig ang pagtibok ng puso niya.
Sa mga ala-alang iyon ay unti unti na naman akong naiyak.
Hindi ko makakalimutan ang sayang naramdaman ko nun at ganon din ang saya kay Jez. Yung pananabik niya at sobrang pagmamahal sa anak namin.
Kung hindi ko sana pinagdudahan si Jez, hindi siya magagalit sa akin, hindi kami mag-aaway at hindi ako makukunan.
Kung nagtiwala sana ako sa kanya ay masaya pa rin kami.
"Ate Klaisse, you're crying again." puna sakin ni Veer habang hawak hawak ang kamay ko.
Sa mahigit isang linggo kong pananatili sa ospital ay halos lahat sila nadalaw na ako pero si Jez, hindi pa rin. Ni anino niya ay di ko nakikita hanggang makalabas ako.
"Mom, gusto ko sa condo namin ni Jez." paghingi ko ng pabor kay Mommy. Tinitigan niya lang ako ng puno ng pag-aalinlangan.
"Wala kang makakasama dun." mahinang sagot niya sa akin.
"I want to be alone."
Isa pa, umaasa ako na uuwian ako ni Jez. Kahit na wala na ang anak namin. Umaasa ako na hindi niya pa rin ako matitiis. Babalik pa rin siya sa akin.
"Klaisse, mahigpit na bilin ng doctor mo na bantayan ka." paliwanag nito pero nagpumilit ako.
"Please, Mom. Hayaan mo na po muna ako." wala na siyang nagawa kundi ihatid ako sa condo kung saan naging masaya kami ni Jez sa konting panahon.
Pagpasok ko ay sinalubong ako ng lamig. Walang bakas ni Jez sa condo, kahit ang amoy niya ay di ko maamoy dun. Mukang matagal ng hindi nadadalaw ang lugar na ito.
"Klaisse, maiwan na kita dito. Kung may kailangan ka. Tawagan mo lang ako." bilin ni Mommy pero andun pa din ang pag-aalinlangan nyang iwan ako.
"Kaya ko na po. Sige." simpleng sagot ko lang dito.
Iniwan niya na rin ako mag-isa at dumiretso ako sa kwarto namin.
Sa gilid ng kama ay nandun ba ang mga paper bags na pinamili namin para sa anak namin.
Naupo lang ako sa kama at nakatitig dun. Unti unti na naman akong naluha.
Sinisisi ko ang sarili ko sa lahat ng nangyari. Tama si Jez, binigay at ginawa niya ang lahat para sa amin pero hindi pa rin ako nakuntento.
Masyado akong nagpalamon sa insecurities ko kay Neri.
Sa totoo lang, matagal naman na talaga aong insecure sa kanya. Nag-aaral pa lang kami na-iinsecure na ako sa kanya.
Hindi ko matanggap na kahit anong gawin kong aral hindi ko siya malamangan. Ang ganda ganda niya pa at mahal siya ng lahat..
Kaya ng malaman kong minahal din siya ni Jez nawala na ako sa sarili ko. Alam ko kasi na kamahal mahal naman talaga sya kumpara sa akin.
Nilamon ako ng selos 'ko. Nang takot ko na baka iwan ako ni Jez..
Pero dahil din sa takot na yun ay tuloyang nawala sakin si Jez.
Iyak lang ako ng iyak hanggang sa makatulog na ako sa pagod.
Pag-gising ko ay nagluto lang ako ng cup noddles para may makain. Umaasa pa rin akong uuwi si Jez.
Sinubukan ko siyang tawagan sa unang pagkakataon pero hindi siya macontact, o baka naka-block na ako sa kanya.
Lumipas ang araw na nagkukulong lang ako sa condo. Hindi ako nalabas. Hindi ako natanggap ng bisita.
Nakahiga lang ako madalas sa kama at yakap yakap ang mga maliit na damit na binili namin ni Jez.
Hindi ko man nakita ang baby namin ay naramdaman ko siya. Nakasama ko siya.
*tok *tok *tok
Mula sa pagkakabaluktot ko sa kama ay bumangon ako para buksan ang pinto.
"Ate Klaisse.." salubong sakin ni Veer at agad na niyakap ako.
Pakiramdam ko nanghina ako sa yakap niya. Namalayan ko na lang na nakaupo na kaming dalawa sa couch at magkaharap.
"Please go out here." paninimula niya.
Yumuko lang ako at umiling. Hindi ko kayang lumabas na ng condo. Pakiramdam ko wala na akong karapatang mabuhay o sumaya.
"I'm blaming myself for everything happened. Dapat hindi ko na lang kinuwento sayo iyon." naluhang pahayag nito.
Agad akong nahabag sa kanya. Dinalohan ko siya at mahigpitaka na niyakap.
"No. Walang ibang dapat sisihin kundi ako. Ako ang may dala ng bata. Hindi ko siya naingatan." malamig na pahayag ko.
Binabalot na ng yelo ang puso ko. Wala na akong maramdaman sa sobrang sakit. Nakakamanhid.
"It all started on me. You two are okay. Not until, i tod you the past between them." napaisip ako sa sinabi ni Veer.
"No. Hindi talaga kami okay." may riing pahayag ko.
"Lagi akong nagdududa kay Jez. Dapat nagtiwala ako sa kabutihang pinapakita niya.. Pero lagi akong nakatingin sa mali niya."
Tama ang sinasabi nilang lahat na mas tama ang pagmamahal na pinakita ni Neri sa kanya. Yung pagtanggap niya kay Jez na hindi ko mabigay.
Pero alam ko sa sarili ko na mahal ko si Jez. Minahal ko siya sa paraang alam at kaya ko.
"Gusto kong magka-ayos kami ni Jez. Matutulongan mo ba ako?" tanong ko kay Veer na unti unting kinangiti niya.
"Nasa office lang naman lagi si Jez. She's being a workaholic again." tumango naman ako dito.
Mabilis akong nagbihis, nag-ayos at nagpasama kay Veer sa company nila.
Nasa tapat na kami ng pinto ng office ni Jez. Kinakabahan akong pihitin ang knob nito.
"Sige na, ate Klaisse. Pasok ka na. I'll wait you here outside." huminga muna ako ng malalim bago buksan ang pinto.
Pagpasok ko ay nakita ko agad si Jez na nakaupo at nakatutok sa lamesa niya.
Hindi siya tumingin sa akin pero napahinto sya sa ginagawa niya.
"Jez.." mahinang tawag ko sa kanya habang unti unting lumalapit.
"Can we talk?" huminga sya ng malalim bago sinara ang laptop niya at tumingin sa akin.
I saw pain in her eyes.
"Why are you here? Dapat nagpapahinga ka." hindi galit ang boses niya na kinabigla ko, hindi rin ito malamig. Ang totoo ay may pag-aalala ang tono nito.
"Gusto kong makita ka." tipid na sagot ko.
Hindi siya naka-imik kaya nagsalita ulit ako.
"Gusto kita makausap, Jez. I miss you." malambing na sambit ko.
Bahagyang ngumiti si Jez at biglang lumuha.
"Klaisse.." basag ang boses na tawag niya sa akin.
Mabilis akong lumapit sa kanya at inalo siya. I guided her to sit on her sofa so we can seat comfortably.
"I'm sorry, Jez. I lost our baby." lumuluha na ring turan ko. Ang sakit makita siyang umiiyak.
Ang sakit mawalan ng anak.
Magkayakap kaming dalawa pero parehas kaming walang masabi kundi pag-iyak lang. Nagdadalamhati ang mga puso namin.
"It's my fault. K-kung hindi sana ako nagpadala sa bugso ng damdamin ko. Kung hindi sana kita iniwan nun, hindi mangyayari yun." lalong lumakas ang paghikbi niya kaya hinigpitan ko ang yakap ko.
Akala ko galit siya sakin pero mas masakit pala na malamang sinisisi niya ang sarili niya sa nangyari gayong ako naman talaga ang may kasalanan.
"J-Jez.. I'm blaming myself too. Pero parehas namang hindi natin gusto ang nangyari diba?" tanong ko sa kanya na tanging iyak lang ang naging sagot niya.
Dahan dahan ko siyang tinulak palayo sa akin at kinulong ang muka niya sa mga palad ko.
Pinatingin ko siya sakin at marahang pinunasan ang luha niya.
"Jez, i promise to be better. W-we can start again." unti unti kong nilapit ang muka ko sa kanya para mahalikan siya pero maagap siyang umiwas at humiwalay sa akin.
"Klaisse.." nakatitig lang ako sa kanya. Naghihintay ng sasabihin niya.
"You know how much i love you. And i'm not blaming you for the lost of our baby... But.." nang marinig ko pa lang ang 'but' ay alam kong hindi ko gusto ang pupuntahan ng usapan.
"I realized, i don't deserve you and we're not for each other." lumuhang pahayag niya pero matatag. Hindi man lang sya nautal samantalang parang binibiyak ang puso ko sa sinasabi niya.
"Jez, we can fix this. Marami na tayong pinagdaanan." pagkumbinsi ko sa kanya.
"Yes, we've been through a lot. Hindi mo ba pansin? Kapag nalalapit ka sakin nagugulo ang buhay mo. Kapag minamahal kita nagdudusa ako. Parang tadhana na mismo ang ayaw na magsama tayo. Parang sinasabi nito na mas magiging maayos tayo kung hindi tayo ang magkasama."
Natahimik ako sa sinabi niya. Pino-proseso ang mga ito.
"Baka kasi pinipilit natin yung bagay na hindi para sa atin kaya tayo nasasaktan." muli na naman lumakas ang paghikbi niya.
Punong puno ng sakit iyon na sinisigaw sa tenga ko.
Wala ibang marinig sa kwarto kundi pighati.
"We're not meant to be for each other." sa sinabi niya ay para akong nahulog sa mataas na palapag ng gusali.
Maybe this is our end.
Some things are not really meant to be.
--
AN: huhuhu sorry kapag di nyo maopen ang chapter. Yung cp ko kasi nag-ghoghost touch talaga. Stress na ako. Nahihirapan na nga ako magsulat e. Wala naman ako bagong pambili ng phone HAHAHA
Anyway, last chapter na po Next 🙂