•Married Life Story:ေခါင္းေဆာင္ႀကီးနဲ႔သူ႔ေနာက္လိုက္ႏွစ္ေယာက္အားအရႈံးေပးရျခင္း!
ေနြၪီး ကားေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ မိုးပင္လယ္ကေပြ့ဖက္လိုက္ၿပီးသူ႔ပုခံုးမွာ ေခါင္းဝွက္ထားလိုက္ရင္း....
"အရမ္းလြမ္းေနတာ..."
ေနြၪီးျပန္လည္ေပြ့ဖက္လိုက္ၿပီးမိုးပင္လယ္ရဲ့ေက်ာျပင္ေလးကိုပါဖြဖြေလးပြတ္ေပးလိုက္တယ္။တစ္ခါတစ္ေလ မိုးပင္လယ္က အမႊာေလးေတြထက္ ပိုကေလးဆန္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲ့ကေလးဆန္မႈကသူ႔ကိုစိတ္အေနွာက္အယွက္နည္းနည္းေလးေတာင္ မျဖစ္ေစတာမို႔ သူသေဘာတက်ၿပံဳးလိုက္ရင္း...
"ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ..."
မိုးပင္လယ္ကေနြၪီးရဲ့ပုခံုးစြန္းကို ရြတ္ခနဲနမ္းၿပီးကပ္ေနတဲ့ ရင္ခ်င္းကိုမခြာခ်င္ခြာခ်င္ ခြာလိုက္ကာသူ႔နဖူးကိုလဲ ဖိကပ္နမ္းလိုက္ေသးတယ္။ၿပီးေတာ့သူ႔နဖူးေပၚက ဆံစေလးေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔တို႔ထိစရင္း..
"ေနြၪီး ပင္ပန္းေနၿပီလား"
ေနြၪီး ေခါင္းခါျပလိုက္ၿပီး မိုးပင္လယ္ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲကို ျပန္တိုးဝင္ၿပီး ရင္ဘက္ကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ေတာ့ သူခ်စ္ရတဲ့အမ်ိဳးသားရဲ့ႏွလံုးခုန္သံက သူ႔နားထဲမွာဒုတ္ခနဲ...
သူကသေဘာတက်နမ္းရိႈက္လိုက္ေပမယ့္ မိုးပင္လယ္ကေတာ့ အလန္႔တၾကားနဲ႔ တားျမစ္လာတယ္။
"ဟာ ေနြၪီးကလဲ ေခြၽးေစာ္ေတြနံေနတာကို"
"ဟင္ ခင္ဗ်ားက် နမ္းၿပီးေတာ့"
"ေနြၪီးကဘယ္ခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ေမႊးေနတာပဲေလ ကိုယ္ကတစ္ခ်ိန္လံုးေတာင္နမ္းေနခ်င္တာ..သိလား"
မိုးပင္လယ္ရဲ့စကားေၾကာင့္ ေနြၪီးမ်က္ႏွာကေတာ့ ပန္းေရာင္ေလးေသြးသြားၿပီး သူအႀကိဳက္ဆံုးမ်က္ႏွာအေနအထားကလဲ သူ႔ရဲ့စကားေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေနြၪီးမ်က္ႏွာေလးကခ်ယ္ရီပန္းေလးျဖစ္သြားတာကိုပဲ...ဒါေပမယ့္ ေနြၪီးကေတာ့ သူ႔ကိုၾကာၾကာမၾကည့္ခိုင္းပါဘူး။
ေနြၪီးက ခ်ယ္ရီပန္းလိုမ်က္ႏွာေလးကို အေရ႔ျွပန္လွည့္ၿပီး...
"ခင္ဗ်ားလဲမနံပါဘူး...ေခြၽးေတာင္ထြက္ထားလို႔လား..Air.conခန္းထဲထိုင္ေနၿပီးေတာ့"
"ဒါေပမယ့္ ေနြၪီးကလဲ..ေရခ်ိဳးၿပီးမွနမ္းတာမဟုတ္ဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္က ခုပဲနမ္းခ်င္တာေလ...နမ္းလို႔မရဘူးလား"
"မဟုတ္ပါဘူး...နမ္း!နမ္း!ကိုယ့္တစ္ကိုယ္လံုးေရာ စိတ္ဝိဉာဥ္ေရာက ေနြၪီးအပိုင္ပဲကို..နမ္းပဲနမ္းနမ္း..လုပ္ခ်င္ရာပဲလုပ္လုပ္"
"ကဲ!အပိုေတြလုပ္ျပန္ၿပီ ခင္ဗ်ား!"
ေနြၪီးရဲ့ရွက္ဝဲဝဲနဲ႔ ႏွာေခါင္းရႈံ႔ၿပီးေျပာတဲ့ ပံုကိုၾကည့္ၿပီး မိုးပင္လယ္ရယ္ရျပန္တယ္။စကားကိုလိုအပ္တာထက္ပိုမေျပာဖို႔ သူ႔ဟာသူစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ထားတဲ့ေနြၪီးက သူအဲ့လို စကားေတြေျပာရင္ ရွက္ဝဲဝဲနဲ႔ ရန္ေစာင္တတ္တယ္။ဒါေပမယ့္ သူအပိုလုပ္ေျပာတာမဟုတ္ရပါဘူး...တကယ္ကို သူ႔ရဲ့အရာရာကိုေနြၪီးကိုေပးအပ္ထားတာ။
ေနြၪီးကိုသူၾကည့္ေလသေဘာက်ေလ သေဘာက်ေလ ခ်စ္ေလ ခ်စ္ေလ တစ္စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ခ်င္ေလနဲ႔ သူ႔စိတ္ႏွလံုးသားသံသရာက ေနြၪီးဆီမွာခ်ည္ေနွာင္ၿပီး လည္ေနတယ္။မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ၾကည့္ၿပီး သူအခ်စ္စကားေတြေျပာလိုက္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွအသားမက်ပဲ နားရြက္ဖ်ားေလးေတြရဲလာတတ္တာေတြ...သူ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာကို ေဖာ္ျပတိုင္း ရွက္သြားတတ္တာေလးေတြက သူ႔အဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွရိုးမသြားမဲ့ ရုပ္ရွင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ပုဒ္လိုပဲ...အျမတ္တႏိုးအၿမဲ ၾကည့္ေနခ်င္တယ္...ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္လဲ ဖြက္ထားခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေစတယ္။
"ေနြၪီး...ကိုယ္.."
သူ႔စကားမဆံုးခင္မွာ ေနြၪီးဖုန္းကတုန္ခါသံထြက္လာတယ္။
ေနြၪီးက ခဏဆိုၿပီးလက္ကာျပရင္း...
"ဟဲလို..."
"သားေရ...ေနြၪီး!ျပန္လာေနၿပီလား..သားပင္လယ္ရဲ့ဖုန္းကိုေခၚမရလို႔..ဒီမွာ..."
"ျပန္လာေတာ့မွာ ေမေမ...ေမေမဘာျဖစ္လို႔လဲ..သားနဲ႔သမီးဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေနြၪီးရဲ့ အလန္႔တၾကားအသံေၾကာင့္ ဖုန္းတစ္ဖက္ကေမေမကခဏေၾကာင္သြားတယ္။မိုးပင္လယ္လဲေဘးမွာထိုင္ရင္းလန္႔သြားတာမို႔ ေနြၪီးကို စပီကာဖြင့္ခိုင္းလိုက္ၿပီး...
"ေမေမ ကြၽန္ေတာ့္အႁမြွာေလးေတြဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အမေလး!မင္းတို႔အႁမြွာေလးေတြဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြယ္...ေဆာ့ေနၾကတာ အိမ္ေတာင္ မိုးနဲ႔ေျမျပောင္းျပန္ျဖစ္ေတာ့မယ္...ေမေမက ဒိုက္ပါေလးဝင္ဝယ္ခဲ့ပါလို႔ေျပာမလို႔ပါ"
"ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့လန္႔သြားတာပဲ ေမေမကလဲ"
"ဟယ္ ..ေမေမကသားတို႔ကိုဘာေျပာရေသးလို႔လဲ ကိုယ့္ဟာကို ထ လန္႔ၾကၿပီးေတာ့"
ေမေမ့ရဲ့ ရယ္သံစြက္တဲ့စကားသံၾကားမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲသက္ျပင္းခ်မိၾကေတာ့တယ္။သားနဲ႔သမီးတစ္ခုခုမ်ားျဖစ္သလားဆိုတဲ့ စိတ္ကသူ႔ႏွလံုးကို ေအာင့္မ်က္သြားေအာင္ထိ ရင္ခုန္ေစတယ္။အဲ့ဒိ့ရင္ခုန္တာက မိုးပင္လယ္ရဲ့ ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြ ထိေတြ့တဲ့ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ရင္ခုန္တာနဲ႔ေသးေသးေလးေတာင္မတူဘူး။
ေနြၪီးသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း...
"မသိဘူးေလ...တစ္ခုခုမ်ားလားလို႔"
"ေအးေအး ေမေမဖုန္းခ်ၿပီ...ဟယ္ ေျမးပင္လယ္!မမအရုပ္ကိုမလုနဲ႔ေလ...အမေလး!သားေရကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သာဖုန္းခ်ေတာ့"
သူဖုန္းမခ်ခင္စပ္ၾကားမွာဖုန္းတစ္ဘက္မွာေတာ့ ဘြားေအရဲ့ခ်စ္စႏိုးဆူပူသံနဲ႔ အေသးေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ေအာ္သံေတြက ဆူညံေနေတာ့တယ္။သူခ်က္ခ်င္းပဲအိမ္ကိုျပန္ၿပီး ဆူညံေနတဲ့ အဖြဲ႔ထဲတိုးဝင္ေပ်ာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ဖုန္းကိုခ်လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ တုန္ေနတဲ့ရင္ကအနည္းငယ္ေလးေတာ့ၿငိမ္သြားၿပီျဖစ္တယ္။သူ႔ကိုယ္သူတည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ေဘးကၿငိမ္လွခ်ည္လားဆိုၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္ကသူ႔ထက္ပိုဆိုးေနတယ္။မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီးနားသယ္ကေဇာေခြၽးေတြစိမ့္ထြက္ေနတာ ကားထဲကAir_Conေတာင္ ပ်က္ေနသလားလို႔ထင္မိေလာက္တဲ့အထိပဲ...ေနြၪီး ၿပံဳးလိုက္ၿပီး မိုးပင္လယ္ရဲ့လက္ေမာင္းကိုလႈပ္ရင္း...
"ကဲ ဆရာႀကီး...သြားၾကမယ္ေလ!ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီမွာ တစ္ညလံုးေနေတာ့မလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး..."
ေျပာေနရင္း မိုးပင္လယ္ဆီဖုန္းဝင္လာတယ္။ေမေမ့ဆီကပဲ...မိုးပင္လယ္ ရဲ့ပံုမွန္ျဖစ္လုျဖစ္ခင္မ်က္လံုးက ျပန္က်ယ္သြားၿပီး..
"ဟဲလို..ေမေမဘာျဖစ္လို႔..."
"ေပေပ!"
နားထဲကို ဝင္လာတဲ့ မပီကလာအသံေလး...အသံေသးေသးေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...
သူ႔ႏွလံုးသားအတြင္းဘက္ဆံုးထိ ၾကည္ႏူးမိသြားတယ္။
"သားေရ မင္းသားက သားနဲ႔ဖုန္းေျပာမလို႔တဲ့"
"သားေလး!ေဖေဖ့ကိုသတိရေနၿပီလား...မမေရာ!"
"အြန္း ရ! ရတယ္" ပင္လယ္ေသးေသးေလးက စကားကိုမရမကျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျပန္ေျဖလို႔ သူေရာေနြၪီးေရာ အသဲယားသြားရတယ္။၂ႏွစ္သားေလး ပင္လယ္က စကားအရွည္ႀကီးေတြ မေျပာႏိုင္ေသးေပမယ့္ အရွည္ႀကီးေတြေျပာခ်င္တာလဲ သူ႔အျပင္မရိျွပန္ဘူး။
"သားေလး!ေဖ့ကိုက်သတိမရဘူးလား"ေနြၪီး ကေမးလိုက္ေတာ့ ပင္လယ္ေလး ခဏတိတ္သြားၿပီး...ကေလာက္ ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ သူ႔ဘြားဘြားရဲ့ အသံထြက္လာတယ္။
"သားေရ...ဖုန္းကိုပစ္ခ်ၿပီး သူ႔မမဆီျပန္ေျပးၿပီ...ကေလးဆိုေတာ့ စိတ္ကအစိုးမရဘူး သိတယ္မလား"
"ဟုတ္.."
"ေမေမဖုန္းခ်ၿပီေနာ္"
"ဟုတ္"
ေနြၪီး အားျပတ္တဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ၿပီးဖုန္းခ်ကာ ဖုန္းကိုဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚပစ္တင္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားမိတယ္။ကေလးေတြက သူ႔ကိုဆို သူ႔တို႔အေဖေလာက္ကို မခ်စ္ၾကဘူး...ခ်စ္မွာေပါ့ မိုးပင္လယ္က အလိုလဲလိုက္..အတူတူရိွတဲ့အခ်ိန္လဲပိုမ်ားတာကိုး။သနပ္ခါးလဲကိုယ္တိုင္လိမ္းေပး ထမင္းလဲ ကိုယ္တိုင္ခြံ ေရလဲကိုယ္တိုင္ခ်ိူးေပးနဲ႔ လုပ္ေပးေနတာ...သူကဂ်ဳတီဝင္ေနရေတာ့ ေဘးမွာသိပ္မရိွႏိုင္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ့အခ်စ္ေတြ သူတစ္ေယာက္ထဲ စုယူေနတာေပါ့...
မျဖစ္ေတာ့ဘူး! ေနာက္ဆို ရရင္ရသလို ကေလးေတြနား ကပ္ေနေတာ့မယ္။
ေဘးကစူပုတ္ေနတဲ့ ေနြၪီးကိုၾကည့္ၿပီးမိုးပင္လယ္ သေဘာေတြက်ေနရတယ္။သိသားပဲ!ပင္လယ္ေလးက သူ႔ကိုဖုန္းမေျပာလို႔ တစ္ေယာက္တည္းေကာက္ေနျပန္ၿပီ။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းခံရမွာကေတာ့ သူပဲ!!
မိုးပင္လယ္ ကားကို လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေမာင္းတင္ရင္း..ေနြၪီးရဲ့လက္ေလးကို အုပ္မိုးကိုင္ကာ..
"သားက ကေလးပဲရိွေသးလို႔ပါေနြၪီးရယ္..စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔"
"ခင္ဗ်ားကေတာ့ အဲ့လိုေျပာႏိုင္တာေပါ့...သားနဲ႔သမီးနဲ႔က ေဖေဖ ေဖေဖနဲ႔ျဖစ္ေနတာကိုး"
"ဟားဟား!မဟုတ္ပါဘူး..အခ်စ္ကလဲ...ကိုယ္က သူတို႔နဲ႔ရိွတဲ့အခ်ိန္ပိုမ်ားလို႔ပါ..ကေလးဆိုတာ ခင္မိခင္ရာ ပိုခင္တတ္တာ သဘာဝပဲကို"
မိုးပင္လယ္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ေနြၪီး မ်က္ႏွာကရႊင္ပ်မလာဘူး...ျပႆနာပဲ!မိုးပင္လယ္ စိတ္အိုက္အိုက္ အႀကံအိုက္အိုက္နဲ႔ ကားခ်ည္းလိွမ့္ေမာင္းေနတုန္း ေနြၪီး ရဲ့ အသံတိုးတိုးေလးထြက္လာတယ္။
"သားနဲ႔သမီးနဲ႔က ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆို စိမ္းကိုစိမ္းေနတယ္လို႔မထင္ဘူးလား"
ေနြၪီးအသံက တိုးလ်ေနၿပီး တစ္ကိုယ္စာၾကားရံုဆိုေပမယ့္ သူကေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားလိုက္ရတယ္။မိုးပင္လယ္ ရုတ္တရက္ ႏွစ္သိမ့္စရာ စကားေတြေပ်ာက္ရွသြားရၿပီး တိတ္တိတ္ေလးပဲ ကားကိုေမာင္းေနလိုက္တယ္။ေနြၪီးက အျပင္ဘက္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့ေငးေနၿပီး မ်က္ဝန္းေတြက အားေလ်ာ့ေနတယ္။အၿမဲ အားအင္ျပည့္ေနတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အားငယ္ေနပံုေပါက္ေနတာကို သူ ျမင္ေနရေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာလဲ နာက်င္လာရတယ္။
ေနြၪီး ကိုသူဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမလဲ...
"ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ပဲထြက္လိုက္ရမလား...ဟင္!ကိုမိုးပင္လယ္"
မိုးပင္လယ္ အခ်က္ျပမီးကိုဖြင့္ၿပီး ကားကိုလမ္းေဘးကို ခ်ရပ္လိုက္တယ္။ေနြၪီးရဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ေတာင့္တင္းေနတဲ့ ပုခံုးေလးကို ဖ်စ္ၫွစ္အားေပးရင္း...
"ေနြၪီး...ကိုယ့္ကိုၾကည့္!"
ေနြၪီးကသူ႔ကို မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝိုင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအစံုနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားမီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ ေနြၪီးရဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြက ၾကယ္ေတြလိုေတာက္ပေနတယ္။ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြကလွပၿပီး သူ႔စိတ္ကိုက်နာက်င္ေစတယ္။
မိုးပင္လယ္ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ဥေလးကို လက္မနဲ႔ သာသာေလးသုတ္ေပးရင္း...
"မငိုပါနဲ႔ ကြာ...သားနဲ႔သမီးက မင္းကိုခ်စ္ပါတယ္...ကိုယ္လဲမင္းကိုအဲ့ဒါအျပင္ ထပ္မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တဲ့လူအခ်င္းခ်င္း နားလည္တယ္..ကိုယ္ေသခ်ာသိတယ္...မင္းရဲ့အခ်စ္ေတြကိုလဲ သူတို႔ခံစားမိပါတယ္...စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္"
"ဒါေပမယ့္..."
"ဒါေပမမယ့္နဲ႔..ၿပီးေတာ့ အလုပ္လဲမထြက္နဲ႔ ထြက္စရာမလိုဘူး...ေနြၪီး ဒီအလုပ္ကို ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးလဲ ကိုယ္သိေနတာကို...အႁမြွာေလးေတြႀကီးလာလို႔ သူတို႔ရဲ့ ေဖ ကသူတို႔စိမ္းသြားမွာေၾကာက္လို႔ အလုပ္ထြက္ရတယ္ဆို သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၪီးမယ္..
ၿပီးေတာ့ ေနြၪီးဘာမွစိတ္မပူနဲ႔...ေနြၪီးအတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ သားနဲ႔သမီးကို ကိုယ္ခ်စ္ေပးမယ္..ကိုယ္ပိုဂရုစိုက္ေပးမယ္..ၿပီးေတာ့ သားနဲ႔သမီးကို သူတို႔ ေဖ က ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း..သူတို႔ကိုဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ေၾကာင္းေျပာျပေပးမွာမို႔ ေနြၪီးက ေနာက္ဆံမတင္းပဲ အလုပ္လုပ္ေနာ္...
ေနြၪီး အလုပ္ထြက္လိုက္ရင္ ကိုယ္ကေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့...တကယ္ေျပာတာပါ..ဒါေပမယ့္ ေနြၪီးအလုပ္ထြက္လို႔ ေနြၪီးေပ်ာ္လဲခဏပဲ...ၿပီးရင္ ခြဲစိတ္ဓားကိုလြမ္းလာမယ္...သီေရတာကိုလြမ္းမယ္...ေရာဂါေတြရွာေဖြေနရတာကိုလြမ္းမယ္..ေဆးရံုကိုလြမ္းမယ္...ဘယ္မွာေပ်ာ္ေတာ့မွာလဲ။ ျမတ္ႏိုးတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ေနတဲ့ ေနြၪီးကိုၾကည့္ရတာ ကိုယ္လဲျမတ္ႏိုးတာမို႔ ေပ်ာ္တဲ့ထိလုပ္..စိတ္ပ်က္တဲ့အထိလုပ္!ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္း..."
"ၿပံဳးပါၪီး...မငိုပါနဲ႔ေတာ့ကြာ...ရုပ္ဆိုးေလးျဖစ္ေနၿပီ!ကေလးအေဖျဖစ္ေနၿပီ ကေလးနဲ႔အၿပိဳင္ငိုေတာ့မလို႔လား"
မိုးပင္လယ္ နီရဲေနတဲ့ ႏွာဖ်ားေလးကို ခ်စ္စႏိုးဆြဲဖ်စ္ရင္းေျပာေတာ့ေနြၪီးႏွာရႈံ႔ၿပီး ရွက္အမ္းအမ္းရယ္လိုက္ရင္း...
"ငိုရတာ ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ"
"ကိုယ့္ေၾကာင့္! ကိုယ့္ေၾကာင့္!"
"အင္း...ကိုယ့္အျပစ္ကိုသိသားပဲ ေတာ္တယ္ ေတာ္တယ္!"
"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ ေယာက်္ားကို ဆုခ်ၪီး ေတာ္ရင္"
မိုးပင္လယ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုသူ႔ဘက္ကိုပါးတစ္ဖက္ေဖာင္းၿပီးတိုးလာလို႔ ေနြၪီးရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေရ႔ွတည့္တည့္ျပန္ထိုင္ရင္း...
"ကိုမိုးပင္လယ္ ကားရပ္ထားတာၾကာၿပီ!သြားၾကမယ္"
"ဟာ!မရဘူး...ေနြၪီးဆီကဆုရမွ ကားေမာင္းႏိုင္ေတာ့မွာ"
"အဲ့လိုလား!"
"အဲ့လို.."
"အဲ့ဒါဆိုလဲ..လာဒီနားကို"
ေနြၪီး ျပန္လည္ရႊင္ပ်လာတဲ့စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ မိုးပင္လယ္ရဲ့ေဖာင္းထားတဲ့ပါးထဲကို သူ႔ႏွာေခါင္းေလးနစ္ဝင္တဲ့အထိနမ္းရိႈက္လိုက္တယ္။မိုးပင္လယ္ကလဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္ရင္း...
"အရမ္းခ်စ္တာပဲ ေနြၪီးရာ..ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
"ကားပဲေမာင္းလိုက္ပါ"
"အိုေခ!"
ျပန္ေျပလည္သြားေတာ့လဲ စိတ္ေကာက္ေနၾကတာသူတို႔မဟုတ္ၾကတဲ့အတိုင္း လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး လက္တြဲမျဖဳတ္ၾကေတာ့ဘူး။
"ကိုယ္ႀကံဳတဲ့ Marketကိုပဲဝင္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း...ဒိုက္ပါေလးဝယ္ဖို႔ပဲမလား"
"အင္းေလ..."
ေနြၪီး ကားေပၚကအဆင္း မီးေရာင္ေတြထိန္လင္းေနတဲ့ ကုန္တိုက္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း...
"ႀကံဳတဲ့ Marketက ခင္ဗ်ားကုန္တိုက္လား"
"အင္း..အဲ့လိုျဖစ္သြားတယ္..မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ အခ်စ္ရယ္ ကိုယ့္ကုန္တိုက္ကလဲ ေနရာစံုမွာရိွေနတာကို"
"ျဖစ္ရေလ..."
"အဟြန္း!လာ!ကိုယ္တို႔ အတူတူေစ်းဝယ္မထြက္ရတာၾကာၿပီ!"
ေနြၪီးေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး မိုးပင္လယ္ကမ္းေပးတဲ့လက္ကိုဆြဲလိုက္တယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီးကာစက မၾကာခဏဆိုသလို အတူတူေစ်းဝယ္ထြက္တတ္ၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းအႁမြွာေလးေတြနည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ၂ေယာက္အတူရိွခ်ိန္ထက္ ကေလးေတြကိုအခ်ိန္ေပးျဖစ္တာကမ်ားေနေတာ့ ဒီတစ္ခါကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အတူတူထြက္ျဖစ္တဲ့ ေစ်းဝယ္ထြက္ျခင္းပဲ...
ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲထားတာေတြ့ေတာ့လူေတြကကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔ဆိုေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ရိုးေနပါၿပီ။မိုးပင္လယ္ကေတာ့ ေဘးကလူေတြကိုေတာင္ ရိွတယ္လို႔ မထင္ေတာ့ပါဘူး။သူ႔လက္ကိုတစ္ဖက္ဆြဲ ေစ်းဝယ္တဲ့လွည္းကိုတစ္ဖက္တြန္းၿပီး ေစ်းဝယ္ဖို႔သာအာရံုရိွေတာ့တယ္။
မိုးပင္လယ္ကေစ်းဝယ္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ က်က်နနဝယ္ရမွစိတ္တိုင္းက်တာလို႔အၿမဲေျပာတာေၾကာင့္ေနြၪီး ေဘးကေနပဲၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ေစ်းဝယ္ဖို႔အတြက္ထိေရာက္တဲ့နည္းလမ္းရိွတယ္လို႔လဲေျပာေသးတယ္။အဲ့ဒိ့နည္းလမ္းကေတာ့ေတြ့သမ်ွ ပစၥည္းေတြကို လွည္းထဲပစ္ထည့္တာပါပဲ။အဲ့နည္းက မိုးပင္လယ္ရဲ့ထိေရာက္တဲ့ေစ်းဝယ္တဲ့နည္းပါပဲ...
ဘာကိုထိေရာက္တာလဲ!ေပါက္ကရေတြ..
အဲ့ဒိ့အသံုးမဝင္တဲ့နည္းလမ္းေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္မွာ အသံုးမဝင္တဲ့ပစၥည္းေတြ အပံုလိုက္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ၆လတစ္ႀကိမ္ရွင္းထုတ္လိုက္ရင္ ရက္ကြက္ထဲကကုန္စံုဆိုင္ေလာက္နီးနီး ပစၥည္းေတြထြက္လာတတ္တယ္။
ခုလဲ ကုန္တိုက္ထဲေရာက္လာတဲ့ မိနစ္၂၀ေလာက္အတြင္းမွာ လွည္းတစ္ခုလံုးျပည့္ေနလို႔ သူပါကူကိုင္ေနရၿပီ။ထိေရာက္တဲ့နည္းဆိုတာ အဲ့ဒါထင္ပါတယ္။အခ်ိန္ကုန္သက္သာတယ္။ဆက္ၿပီးလွည့္ပတ္ေနရင္ သူေနာက္ထပ္လွည္းတစ္ခုတြန္းရေတာ့မဲ့ပံုေပၚလို႔ေစ်းဝယ္ဆရာႀကီးကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။
"ကိုမိုးပင္လယ္...ရပ္ေတာ့!စြတ္ထည့္မေနနဲ႔ ေအာက္လဲငံု႔ၾကည့္ၪီး!ကြၽန္ေတာ္မႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"အာ...အဲ့ေလာက္ေတာင္ျဖစ္သြားတာလား...ကိုယ္ျဖင့္ဘာမွေတာင္မထည့္ရေသးဘူးထင္ေနတာ"
"ဘာ!"
"အဟြန္း!ေတာ္ပါၿပီ...အယ္!ေနြၪီးေရ ကိုယ္တို႔ ဒိုက္ပါမထည့္ရေသးဘူး"
အဓိကလာဝယ္တာဒိုက္ပါေလဗ်ာ!
"ျမန္ျမန္သြားယူ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဘက္ျပန္မလိုက္ႏိုင္ဘူး..."
"အြန္း..အြန္း!ခဏပဲကိုယ္ျပန္လာမယ္"
မိုးပင္လယ္က သူ႔ႏွာဖ်ားေလးကိုဖ်စ္ၫွစ္ စၿပီး အေျပးတစ္ပိုင္းထြက္သြားတယ္။ဒါလားဥကၠဌ!
သူ႔ကုန္တိုက္ကဝန္ထမ္းေတြ သူ႔ကိုမမွတ္မိၾကတာေတာ္ေသးတယ္...ႏို႔မို႔ဆို သူတို႔သူေဌးကို စိတ္ခြဲေတြအမ်ားႀကီးရိွတဲ့ စိတ္ေရာဂါသည္လို႔ေတာင္ ထင္သြားေလာက္ၾကမွာ...
သိပ္မၾကာဘူး မိုးပင္လယ္ေနာက္ထပ္ျပည့္လုျပည့္ခင္ တြန္းလွည္းတစ္ခုနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ဒီမွာေတာင္အပံုလိုက္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီေလ...ဘယ္လိုေတာင္အသံုးျဖဳန္းႀကီးတဲ့ေယာက်္ားလဲ..ေနြၪီးအသဲယားသြားၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔လွမ္းကန္လိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္က ကိုယ္ကိုရို႔ေရွာင္ရင္း...
"ဘာတုန္းေနြၪီးရဲ့...ကိုယ္က လူႀကီးေနာ္..ငရဲႀကီးမယ္"
"ေျခေထာက္ပဲအားလို႔..ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ရတာ..ဘာလို႔ေနာက္တစ္လွည္းလဲ..."
"ေၾသာ္...ဒါေတြက စားစရာေတြေလ...ရံုးပိတ္ရက္က် ေနြၪီးတို႔ကိုခ်က္ေႂကြးမလို႔"
"ေတာ္ၿပီ!ေနာက္တစ္ခါ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေစ်းဝယ္မထြက္ဘူး"
"ဘာလို႔!"
"အသံုးအျဖဳန္းႀကီးလြန္းတယ္!"
"တစ္ခါတစ္ေလကို ေနြၪီးကလဲ"
"••••"
"ဟာ!ေနြၪီး!"
"ဘာလဲ!"
"ကိုယ္ ဖက္ထုပ္ရြက္ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီ!..သြားယူလိုက္ၪီးမယ္"
"အင္းအင္း...ဒီကုန္တိုက္ကိုအိမ္ကိုမ'သြားၾကမယ္လာ"
"ဟားဟားဟား!အဲ့လိုမလုပ္ပဲ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို ဒီကို ေရႊ့ထားတာပိုမလြယ္ဘူးလား"
"အရူး!"
ေနြၪီး စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ မရယ္ဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ဒီျပႆနာက ေစ်းဝယ္ထြက္တိုင္းျဖစ္ေနက်ျပႆနာ...ေတာ္ေသးတယ္ သူ႔ေယာက်္ားကအသံုးအျဖဳန္းႀကီးသေလာက္ ျပန္လဲရွာႏိုင္တဲ့လူမို႔လို႔...ႏို႔မို႔သာဆို သူ 'လင္ဆိုးမယား တဖားဖား' ဆိုသလိုျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။
အမေလး...ခုမွကိုယ့္ကိုကိုယ္ေယာက်္ားရကံေကာင္းလိုက္တာဆိုၿပီး ဂုဏ္ဆာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းတာကကံေကာင္းတာပါပဲ...ဟုတ္တယ္မလား?
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေနြၪီး အထုပ္ေတြေတာင္ကူမသယ္ပဲ ဝယ္လာတဲ့အရုပ္၂ခုကိုပဲယူၿပီးကေလးေတြဆီတန္းေျပးေတာ့တယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ရရင္ ရသလို သားနဲ႔သမီးဆီကအမွတ္ယူၿပီး သူ႔ကိုပိုခ်စ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ကသူ႔Missionပဲ!
အႁမြွာေလးေတြက သူတို႔ျပန္ေရာက္လာတာကို မသိဘဲ ေရာင္စံုေတြနဲ႔ေဆာ့ေနတယ္။သူတို႔ဘြားဘြားကေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲမသိဘူး...ေနြၪီး ကေလးေတြနားမွာ သြားထိုင္လိုက္ၿပီး...
အရုပ္ကိုေျမႇာက္ျပကာ..
"ပင္လယ္!ေမပါယ္!!ဒီမွာ ေဖ' ဘာဝယ္လာလဲ"
ေနြၪီးကသာအားရပါးရႀကီး ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကေလး၂ေယာက္ကသူ႔ကို ေလ လိုသေဘာထားတာကိုခံလိုက္ရတယ္။
ခက္လိုက္တာ!ခက္တယ္!ကေလးေတြရဲ့အာရံုစိုက္မႈကိုရဖို႔က ခရက္ရွ္ဆီက Replyျပန္တာခံရဖို႔ထက္ ခက္ေနမွန္းသူဒီေန့ ဒီအခ်ိန္မွာရင္နဲ႔ရင္းၿပီးသိလိုက္ရၿပီ။
"သားနဲ႔သမီး ဒီမွာ ေဖ ဘာဝယ္လာလဲလွည့္ၾကည့္ၪီးလို႔!"
သူ႔အသံကငိုသံေတာင္နည္းနည္းပါသြားၿပီလို႔ ေနြၪီးထင္လိုက္မိတယ္။သူကသာေဘးမွာ ငိုမလို ရယ္မလိုျဖစ္ေနတာ သူ႔ရဲ့ပိစိႏွစ္ေကာင္က သူ႔ကိုမ်က္ေမႊးေထာ္လို႔ေတာင္ေမာ္ၾကည့္မလာဘူး။သူ တကယ္ပဲ ေလ ျဖစ္သြားၿပီလား?
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ အလိုက္တသိ အသံမထြက္ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကဆိုဖာမွာထိုင္ေနၿပီးၿပံဳးၿပံဳးႀကီး သူတို႔ကိုၾကည့္ေနတယ္။ဟုတ္တာေပါ့!ေအာင္ႏိုင္သူစစ္သူႀကီးရဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးပဲ...
'ကေလးေတြကို ဒီလိုသြားလုပ္လို႔မရဘူး ေမာင္ေနြၪီးဧရာရဲ့' ဆိုတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးနဲ႔ေလ..ေနြၪီး နည္းနည္းကြၽဲၿမီးတိုသြားၿပီး ...
"ကိုမိုးပင္လယ္...ဒီကိုလာၪီး!"
မိုးပင္လယ္ဆိုတဲ့အသံလဲၾကားေရာ အႁမြွာေလးေတြရဲ့ေအာက္စိုက္ေနတဲ့ေခါင္းေတြက ရုတ္တရက္ႀကီးေထာင္မတ္လာၿပီး မ်က္လံုးေတြပါ အေရာင္ေတြေတာက္လာတာကိုေတြ့လိုက္ရေတာ့ ေနြၪီး မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးဆူပုတ္လာေတာ့တယ္။ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေတာင္ ေနြၪီးထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ...
"ေတြ့လား!ကြၽန္ေတာ္ေျပာသားပဲ!အႁမြွာေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို...."
"ရႈး!"
မိုးပင္လယ္က ေနြၪီး ႏႈတ္ခမ္းကိုလက္ညိုးနဲ႔ တားလိုက္ၿပီး...ပါးကိုပါတစ္ဆက္ထဲ နမ္းေမႊးလိုက္တယ္။
"အာ...ကေလးေတြေရ႔ွမွာမလုပ္နဲ႔ဆိုမွ...ခင္ဗ်ားေနာ္.."
ေနြၪီးဆူေအာင့္ေအာင့္ေျပာေတာ့ မိုးပင္လယ္ကေမးဆတ္ျပရင္း...
"ေနြၪီးကသာမလုပ္နဲ႔ေျပာေနတာ..သားနဲ႔သမီးကိုၾကည့္ၪီး"
က်စ္!ဘာေတြၾကည့္ခိုင္းေနတာလဲ!
ေနြၪီးအရမ္းအံ့ၾသသြားရတယ္...သားနဲ႔သမီးရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကၾကည္လင္ေနၿပီး သူတို႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြက ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ေတာက္ပေနတယ္။မိုးပင္လယ္က ေနြၪီး ပုခံုးေလးကိုဖက္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းရင္း...
"သားနဲ႔သမီးက ကိုယ့္ကို မင္းဆူထားလို႔ စိတ္ေကာက္ေနၾကတာ!"
"ဟမ္!"
"အင္း...သားနဲ႔သမီး ေဖေဖတို႔ခု ရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္..ျပန္ေခၚသြားၿပီ..မယံုရင္ ေဖေဖ ထပ္ၿပီးေမႊးေမႊးေပးျပမယ္..အာဘြား!အာဘြား!ခ်စ္လိုက္တာကြာ!"
မိုးပင္လယ္စကားဆံုးေတာ့ အေနေအးတဲ့ ေမပါယ္ေလးကပါ လက္ဝါးေသးေသးေလးကိုရိုက္ၿပီးခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ရယ္ေနေတာ့တယ္။ေနြၪီးလဲအတူတူလိုက္ရယ္ရင္း...
"လာပါၪီး ေဖ့ ဆီကို"
ေနြၪီးရဲ့ လက္ကိုဆန္တန္းၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့ရင္ခြင္ထဲကို ပင္လယ္ေရာ ေမပါယ္ပါတိုးဝင္လာတယ္။သူ သားနဲ႔သမီးကိုေပြ့ဖက္ထားလိုက္ၿပီး ပါးအိအိေလးေတြကိုတရႊတ္ရႊတ္နမ္းေနလိုက္တယ္။
ေဘးကမိုးပင္လယ္ကပါ သူ႔ကိုေပြ့ဖက္လာၿပီး...
"ကိုယ့္ကိုလဲ ေမႊးေမႊးေပးပါၪီး!ကိုယ္လဲ အနမ္းခံခ်င္တယ္"
"မရဘူး!ကေလးေတြနဲ႔"
"သားနဲ႔သမီးေရ..ေဖက ေဖေဖ့ကို ေမႊးေမႊးမေပးဘူးတဲ့!"
"ဟ!တိုင္တယ္!"
"တိုင္တာေပါ့!"
ိမိုးပင္လယ္ ကေလးေတြကိုတိုင္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့စကားကိုေနာက္လိုက္ေတြကတေသြမတိမ္း နားေထာင္တဲ့အတိုင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ေကာ့လန္ၿပီးတိုးထြက္ၾကေတာ့တယ္။ေနြၪီး စိတ္တိုသြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..မိုးပင္လယ္က မဲ့ျပၿပီး လ်ွာထုတ္ျပတယ္။
"အာ...ေနပါၪီး...ကေလးေလးတို႔ကလဲ..ေဖေဖ့ကိုေမႊးေမႊးေပးလိုက္မယ္ေနာ္" ေနြၪီး ေကာ့ထိုးေနတဲ့ကေလးေတြကို တားျမစ္ရင္း...မိုးပင္လယ္ကိုထပ္ၿပီးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ သေကာင့္သားက ပါးကိုပါအဆင့္သင့္ေဖာင္းထားေသး...
ေနြၪီး ၿပံဳးလိုက္ရင္း ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို သူ႔ႏွာေခါင္းနစ္ဝင္တဲ့အထိနမ္းလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးနဲ႔သူ႔ေနာက္လိုက္ ၂ေယာက္ရဲ့ ရယ္သံကလဲ တေသာေသာဆူညံလို႔...
_______________
A/N
အရမ္းေတြၾကာသြားတာ ေဆာရီး!အလုပ္ေလးနည္းနည္းရႈပ္ေနလို႔!ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..
ဟက္ပီး တန္ေဆာင္တိုင္ပါ ယူတို႔!
ဆာဒါးငဲ...💙💛