~သခင္ၾကင္လ်ွင္ ခ်စ္ျခင္းမည္~
"ကိုကို ဒီရက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္ဘူးလား ကိုစိုင္းေန"
ကသစ္နဲ႔ကိုကို မေတြ႔တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိျပီျဖစ္သည္။
ခါတိုင္းဆို ေက်ာင္းကန္တင္းမွာ ခဏတိုင္းေတြ႔သည္။
ကသစ္ သူေ႒းစီက အလုပ္ထြက္ျပီးေနာက္ ကိုကိုလဲလာၾကိဳစရာမလိုေတာ့ ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ေတြ႔တာ ရွားလာသည္။
ကသစ္လဲ အဆိုေတာ္ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုအတြက္ေလ့လာျပီး
ၾကိဳးစားေနတာမို႔ ကိုကို႕အေဆာင္ကိုသိပ္မလာျဖစ္။
ကိုစိုင္းေနကသာ ကသစ္စီ အျမဲလာေတြ႔သူမို႔
ေန႔တိုင္းနီးပါးေတြ႔ျဖစ္သည္။
"နိဒါန္းက အန္ကယ္ဦးရာဇသစ္ ကုမၼဏီမွာ လုပ္ငန္းနဲ႕ပတ္သက္တာေလးေတြ ေလ့လာေနတာ ငယ္ေလးရဲ႕
သူကတျခားလုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားအံုးမယ္ေျပာေပမဲ့
ဦးရာဇသစ္က သူ႕ကုမၼဏီမွာပဲ လုပ္ေစခ်င္တာတဲ့"
"ေအာ္…ကိုသူ႔သခင္နဲ႔သေဘာတူျပီထင္တယ္"
"ကေလးေတာင္ရွိေနမွေတာ့ သေဘာမတူလဲမရေတာ့ဘူးေလ……ငယ္ေလးေရာ ကိုယ့္ကိုဘယ္ေတာ့အေျဖေပးမွာလဲ"
"အယ္ ဘာမွမဆိုင္တာၾကီး…"
"မေစာင့္နုိုင္လို႔အေျဖေတာင္းတာမဟုတ္ေပမဲ့
ကိုယ့္ခ်စ္သူဆိုတဲ့အပိုင္စိတ္ေလးနဲ႔ အနားမွာေနခ်င္လို႔ပါ"
"ကသစ္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္ကိုစိုင္းေန"
"ကိုယ္က ငယ္ေလးဝါသနာေတြကို မတားစီးပါဘူး
ေဘးနားကေန ရပ္တည္ျပီး အားေပးခ်င္တာ"
"ဟုတ္ ကသစ္ ေသခ်ာစဥ္းစားပါအံုးမယ္"
ကသစ္အေနနဲ႔ ကိုစိုင္းေနေပၚ မယံုၾကည္လို႔မဟုတ္။
ကသစ္အေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ အနစ္ခံေပးျပီး
အကုန္လိုက္လုပ္ေပးလဲ အျမဲျမင္ေနရတာျဖစ္သည္။
ကိုစိုင္းေနရဲ႕ဖြင့္ဟခ်က္က ေပါ့ပ်က္ပ်က္မဟုတ္တာကိုလဲသိသည္။
ကသစ္အေပၚအေလးအနက္ထားသူမို႔ သူကိုယ္တိုင္
ကိုကို႔စီမွာ ခြင့္ေတာင္းထားမွန္းလဲသိသည္။
ကသစ္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ျပီးမွ ကိုစိုင္းေနလဲျပန္သြားသည္။
~~~~~~~~~~~
"ထက္ဘုန္း ဘယ္လဲ"
"ခ်ိန္းထားတာရွိလို႔"
စိုင္းေန အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထက္ဘုန္းကအျပင္သြားေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
နိဒါန္းကလဲ သူ႔ေယာကၡထီးကုမၼဏီကျပန္မလာေသး။
အမႊာနွစ္ေယာက္ကလဲ ဘယ္သြားမွန္းေတာ့မသိ။
"ထူးထူးဆန္းဆန္း မင္းဒီတေလာ ခဏတိုင္းအျပင္သြားေနသလိုပဲ"
"ဒီလိုပါပဲ ကိစၥေလးေတြရွိလို႔……သြားျပီ
ငါ့ကိုထမင္းစားေစာင့္မေနနဲ႔ေတာ့"
"ေအးေအး"
အမွန္ေတာ့ ထက္ဘုန္းခ်ိန္းထားတာရယ္မဟုတ္
ျပန္မၾကိဳက္ဘဲ ေဒါသနွင့္သာတုန္႔ျပန္တက္သူအား လာျပီး ခစားေနရျခင္း။
နိဒါန္းတို႔စိုင္းေနတို႔ ယံုၾကည္ပါ့မလားမသိေပမဲ့
ကိုအာယာယံဟိန္းအား ထက္ဘုန္းသေဘာက်ေနခဲ့သည္။
ထက္ဘုန္းတို႔တစ္အုပ္စုလံုးနဲ႔ေတြ႔တိုင္း မတည့္ျဖစ္ေနသည့္ၾကားကပင္ ဘယ္အခ်ိန္ရင္ဘတ္ထဲေနရာယူခဲ့လဲမသိေတာ့။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ မယံုမၾကည္ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။
ကိုအာကာ့ဘက္က ကိုသူ႔သခင္ကို ခ်စ္ေနတုန္းကေတာင္ဘယ္လိုမွမေနဘဲ အခုသူတစ္ေယာက္ထဲ ခံစားေနရမွာပဲဆိုျပီး ေတြးမိရင္ ထက္ဘုန္းအေျပးသြားေတြ႔ခ်င္ေနရသည္။
"အကို"
ဆိုင္ေပါက္ကေန အျပင္ထြက္လာေတာ့မည့္ ကိုအာကာက ထက္ဘုန္းကိုျမင္သည္နွင့္ ဆိုင္ထဲျပန္ဝင္သြားသည္။
ဆိုင္အတြင္းကေန မႈန္ေတေတၾကည့္ကာ ျပန္ေတာ့ဆိုျပီး လက္ခါျပသည္။
ထက္ဘုန္းေခါင္းယမ္းျပေတာ့ သူ႔ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ပစ္ေသးသည္။
ဒါသူစိတ္ရႈပ္ေနျခင္း။
ထက္ဘုန္းနဲ႔ေတြ႔တိုင္း အျမဲလုပ္ေလ့ရွိသည္အျပဳအမူတစ္ခု။
'ေယာက်ာ္းဆိုရင္ သူ႔သခင္ကလြဲျပီး ဘယ္သူ႔မွငါမၾကိဳက္ဘူး'ဆိုျပီး ေပၚေပၚထင္ထင္ေျပာထားတာေတာင္ ထက္ဘုန္းကလဲ မသိက်ိဳးႏြံျပဳကာ ေန႔တိုင္းနီးပါး သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေနျခင္း။
ကိုသူ႔သခင္အေပၚ ကိုအာကာဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္လဲအသိပင္။
ဒါကအတိတ္ေလ။ ပစၥဳပၸန္မွာ ခံစားေပးေနစရာမလို။
ကိုသူ႔သခင္ကလဲ သူ႔ပိုင္ရွင္နွင့္သူပဲမို႔ ပိုင္ရွင္မရွိသည့္ ကိုအာကာကိုေတာ့ ထက္ဘုန္းဘက္က ရေအာင္ၾကိဳးစားခြင့္ရွိသည္မဟုတ္လား။
"ထက္ဘုန္းနိုင္"
"ဗ်ာ့"
"ဆိုင္ထဲဝင္ခဲ့"
"ဟုတ္"
ေလထဲလက္သီးထိုးကာ ထက္ဘုန္းဆိုင္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။
"ေျပာလာရင္း ကိစၥ"
"အကို႔စီအေျဖလာေတာင္းတာ"
"ငါေျပာထားျပီးျပီေလ မင္းမမွတ္မိတာလား
ေနာက္ျပီး မင္းတို႔နဲ႔ငါ ဘယ္တုန္းကမွ မရင္းနီးခဲ့လို႔
မင္းငါ့ကိုသေဘာမက်နဲ႔"
"အဲ့ဒါအရင္ကေလ အခုက်ေနာ္အကိုနဲ႔ရင္းနီးခ်င္တယ္"
"ငါမိန္းမယူမွာ"
"က်ေနာ္ကေတာ့ အကို႔ကိုပဲယူမွာ"
"မင္းနဲ႔ငါသာ ယူလိုက္ရင္ ရန္ျဖစ္ေနရမွာ"
"ဘာလဲ ေနရာကိစၥလား"
ရႈတည္တည္ၾကည့္ေနသည့္ အကိုက မ်က္ခံုးေတြထိစပ္လုနီး ရံႈ႕ကာထက္ဘုန္းကို ၾကည့္သည္။
ဒီကိစၥေလာက္ေလးကို အကိုက အၾကီးအက်ယ္စဥ္းစားေနခဲ့တာပဲ။
ထက္ဘုန္းထင္တာ တျခားအေၾကာင္းျဖစ္မယ္ေပါ့။
အခုေတာ့ ေနရာကိစၥဆိုတာ မွန္သြားပံုပင္။
အင္းေလ အကိုကစဥ္းစားမိမွာပဲ။
ကိုသူ႔သခင္နဲ႔သာဆိုရင္ ဘယ္လိုပဲေနေန အကိုကအထက္စီးကလူျဖစ္လိမ့္မည္။
ထက္ဘုန္းကက် နိဒါန္းလိုပဲ အရပ္ရွည္ကာ ကိုအာကာနွင့္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေနေတာ့ ဒါကျပသနာဟုယူဆပံုပင္။
"က်ေနာ္က အဲ့ကိစၥကို ေခါင္းထဲမထည့္ထားဘူးအကို"
"ငါကေတာ့ထည့္တယ္"
"သိပါတယ္ အကိုကအျမဲျခေသၤ့ၾကီးမွန္း"
"သူငယ္နပ္စားလဲမဟုတ္ဘဲ ဒီကိစၥေတြအထိ ငါလိုက္မေျပာခ်င္ဘူး … ငါအခု စိတ္လဲအဆင္မေျပေသးဘူး"
"ကိုသူ႔ခင္ကို ေမ့ဖို႔ၾကိဳးစားေနတာလား"
"ခ်စ္ခဲ့တာက ခ်စ္ခဲ့တာပဲ
သူမ်ားပိုင္ဆိုင္မႈကို လိုက္တပ္မက္ေနတဲ့ေကာင္ေတာ့မဟုတ္ဘူး"
"က်ေနာ့္ကိုပဲတပ္မက္လိုက္ေလ
ဘယ္သူမွမပိုင္ေသးဘူး"
"ငါထထိုးမိေတာ့မယ္ မင္းကို
စာမလုပ္ဘဲ အေလလုိက္ေနတာလားမင္း"
"အကို႔တုန္းကေရာစာမလုပ္ဘဲ အေလလိုက္ေနတာမဟုတ္လား"
"ငါနဲ႔ပုခံုးခ်င္းမယွဥ္နဲ႔ ငါကေက်ာင္းျပီးျပီ"
"မယွဥ္ပါဘူး အကိုက က်ေနာ့္ထက္တစ္လက္မေလာက္မသိမသာေလးျမင့္တယ္……ခုနက အကိုျပန္ေတာ့မလို႔မဟုတ္လား"
"ေအး…မိသားစုေတြ႔ဆံုပြဲရွိလို႔"
"ဟင္…"
"ငါ့အိမ္က မိန္းမယူခိုင္းေနတာ
သခင့္ကိုပဲ တ,ေနမွာစိုးလို႔တဲ့ မဟုတ္ပါဘူးေျပာတာလဲ
လက္မခံၾကဘူးကြာ"
"က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္အကို"
ျပန္ခိုင္းတုန္းကမျပန္ဘဲ စကားေျပာေနရင္းထျပန္သြားသည့္ ထက္ဘုန္းနိုင္ကို အာကာေခါင္းေစာင္းကာလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားတာလဲ။
ခက္သည္။ ဒီေကာင္ေတြအုပ္စုကို အျမင္မၾကည္တာ အာကာကိုယ္တိုင္သိသည္။
ထက္ဘုန္းနိုင္နွင့္တိုက္ရိုက္ျပသနာမျဖစ္ဖူးေပမဲ့
နိဒါန္းသစ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေပမို႔ ေပေစာင္းေစာင္းေတာ့ရွိခဲ့သည္သာ။
စကားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေျပာဖူးခဲ့သည့္ ဒီငတိက
အာကာ့ကိုဘယ္အခ်ိန္သေဘာလဲမသိေပမဲ့
သူဝန္ခံခ်ိန္တုန္းက မ်က္လံုးျပဴးခဲ့ရသည္မွာအမွန္ပင္။
အျမဲတမ္း ကိုယ့္ဘက္ကသာ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။
စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ မပါသည္ျဖစ္ေစ အာကာ့ဘက္ကပဲ အေျဖေတာင္းခဲ့သူျဖစ္သည္။
စိတ္နွစ္၍ခ်စ္ခဲ့မိသူ သူ႔သခင္ကိုေတာင္ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေျပာခဲ့တာမို႔ အငယ္တစ္ေယာက္ အထူးသျဖင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္စီက သေဘာက်ေၾကာင္းၾကားခဲ့ရေတာ့
ရင္ထဲေတာ့တမ်ိဳးခံစားရသည္။
သခင့္အေပၚလြမ္းေနမိတဲ့ကိုယ့္အေပၚ ေလွာင္ေျပာင္သလားဟုပင္ထင္ခဲ့မိေသးသည္။
~~~~~~~~~~~~~
သခင္ ေန႔လည္ခင္းကတည္းက ဗိုက္ထဲ အီလည္လည္ခံစားေနရသည္။
ေမြးရက္လဲမလိုေတာ့သည္မို႔ အန္တီက အကုန္လံုးအဆင္သင့္ျပင္ေပးထားသည္။
အိပ္ယာထဲက ထလာခဲ့ေတာ့ အန္တီလဲ မအိပ္ေသးဘဲ
ဧည့္ခန္းမွာပဲ ဒယ္ဒီနဲ႔ဖုန္းေျပာေနသည္။
"အန္တီ"
"သား … အိပ္မေပ်ာ္လို႔လား
အန္တီဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"ဒယ္ဒီနဲ႔စကားေျပာေနရင္ေျပာပါအန္တီ
က်ေနာ္က ဒီတိုင္းခဏထြက္လာတာပါ"
"သားေခ်ြးေတြေတာင္ထြက္ေနတယ္ ေနမေကာင္းလို႕လား"
"ဗိုက္ထဲက တမ်ိဳးပဲမို႔အန္တီ"
"ေဟ! အကိုၾကီး သားေမြးေတာ့မယ္ထင္တယ္
မနက္ဒီကိုလာခဲ့ေတာ့"
အန္တီက ဖုန္းမခ်ေသးသည့္ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာျပီး
သခင့္အနားတမ္းလာသည္။
"ေဆးရံုသြားၾကေတာ့မလားသား"
"ရက္က တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့လိုေသးတယ္အန္တီ"
"ဘယ္လိုမွန္းမွ မသိတာ သားရယ္
အန္တီတို႔ၾကိဳသြားလိုက္ရေအာင္ပါ
ဘာမွျပင္စရာမလိုေတာ့ အန္တီအကုန္လုပ္ထားျပီးသား"
"ဟုတ္ ဒါဆိုလဲ သြားရေအာင္အန္တီ"
ယာဥ္ေမာင္းေခၚျပီးေနာက္ ျပင္ထားသည့္ပစၥည္းမ်ားတင္ကာ သခင္ေဆးစစ္ေနက်ေဆးရံုကိုလာခဲ့ၾကသည္။
ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ သခင့္ဗိုက္ထဲက သိသိသာသာပင္ နာလာသည္။
အန္တီ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားေတာ့ သခင့္ကိုၾကည့္လာသည္။
"သား"
"ဗိုက္ကနာတယ္အန္တီ
ေမြးေတာ့မလားမသိဘူး"
"ဒါဆို အန္တီေဒါက္တာကိုသြားေခၚလိုက္မယ္ သားခဏေနအံုးေနာ္"
ၾကိဳတင္bookingခ်ိတ္ထားျပီးျဖစ္သည့္ အခန္းထဲမွာ သခင္လွဲေနရသည္။
ဘာကိုရယ္မသိသည့္ အားငယ္စိတ္က တစ္ကိုယ္ထဲရွိခ်ိန္တိုင္းဝင္လာရျပန္သည္။
ကိုကို မေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မွာေၾကာက္တယ္ေမာင္ရယ္။
ကိုကို႔ေၾကာင့္ ကေလးေလးတစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္သြားမွာ သိပ္စိုးတာပဲ။
"သား…အရမ္းနာေနတာလား
ေဒါက္တာလာျပီေနာ္"
အန္တီက သခင့္လက္ေလးကို ျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
ေဒါက္တာကလဲ ဗိုက္ကိုစမ္းသပ္ျပီး နာ့စ္ေတြကို ခြဲစိတ္ဖို႔အဆင္သင့္ျပင္ထားရန္ေျပာေနသည္။
"သခင္! သား မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ အန္တီရွိတယ္
သားလုပ္နိုင္တယ္ အန္တီယံုတယ္"
ဗိုက္နာတာစိတ္လာေတာ့ သခင္အသက္ရွဴရနည္းနည္းခက္လာသည္။
"အသက္ရွဴက်ပ္တယ္အန္တီ ဟင္း……"
"ေဒါက္တာ လုပ္ပါအံုး သားကအသက္ရွဴက်ပ္ေနျပီ…
သား စိတ္မလႈပ္ရွားဘဲ စိတ္ေအးေအးထားေနာ္
အသက္ကိုေျဖးေျဖးရွဴေနာ္သား"
"က်ေနာ္…ဟင္း…တစ္ခုခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္
ဟင္း……ကေလးကို ရေအာင္ကယ္ေပးပါေနာ္…အန္တီ"
"သားရယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး
သားကက်န္းမာေနတဲ့သူပါ"
"လူနာကို ခြဲခန္းစီေျပာင္းပါမယ္"
နာ့စ္ေတြျပင္ဆင္ၾကသည္မို႔ ေဒၚျမမင္းထင္သားေဘးကဖယ္ေပးလိုက္ရသည္။
ခြဲခန္းစီေရြ႕တဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုး သားက ပါးစပ္ေလးဟကာ
အသက္ရွဴေနတာျမင္ရေတာ့ရင္ထဲမေကာင္း။
ခက္ခဲတာမရွိေပမဲ့ ေယာက်ာ္းေလးမို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ သူလဲေၾကာက္ေနမွာအမွန္ပင္။
ခြဲစိတ္ခန္းအတြင္းထိ လိုက္မရတာမို႔ ေဒၚျမမင္းထင္ေရွ႕မွာပဲ ဘုရားစာရြတ္ရင္းေစာင့္ေနရသည္။
အကိုၾကီးကလဲ မနက္မွေရာက္လိမ့္မည္။
ေမြးရက္ကိုမွန္းျပီးလာမယ္ေျပာထားတာ
တစ္ပတ္ေလာက္အလိုက ဗိုက္နာကာေမြးေတာ့မည့္သားေၾကာင့္ နည္းနည္းလြဲသြားရသည္။
မိန္းမသားေပမို႔ စိတ္ပူတက္တာမထူးဆန္းေပမဲ့
တစ္ကိုယ္ထဲဆိုေတာ့ သားကိုပိုျပီးစိတ္ပူေနမိသည္။
ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႕နဲ႔ေျမးေလးအျပင္ေရာက္လာျပီး
သားလဲက်န္းက်န္းမာမာရွိပါေစ။
စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ကေလးမို႔ ဘုရားသခင္ကေကာင္းခ်ီးေပးနိုင္ေကာင္းပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~
"စိုင္းေန… ထက္ဘုန္း…
ငါ့ကိုကယ္ပါအံုးကြာ"
မနက္အေစာၾကီး မိမိတို႔အားႏိႈးကာ ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုေနသည့္ နိဒါန္းေၾကာင့္ ဆဲေတာ့မည့္ဆဲဆဲကေန စိုင္းေနတို႔လန္႔သြားရသည္။
ထက္ဘုန္းအပါအဝင္ အမႊာနွစ္ေယာက္လဲ ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ နိဒါန္း စိတ္ေအးေအးထားစမ္း
ငါတို႔ကိုေျပာ ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ကိုကို…ကိုကို ေမြးေတာ့မယ္တဲ့…အီး…ဟီး
ငါ…စိတ္ပူလို႔ ေသရေတာ့မွာပဲ…အား…ကိုကိုေၾကာက္ေနမွာ"
"ေဟ…ေမြးေတာ့မယ္ မင္းကိုဘယ္သူေျပာတာလဲ"
"အန္ကယ္ဖုန္းဆက္တာ သူေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ေျပာတာ…အခုကိုကို႔စီလိုက္သြားေနတယ္…ငါရင္ေတြပူလိုက္တာ စိုင္းေန ကယ္ပါအံုးကြာ"
"မင္းကလဲ ဒါငိုစရာမဟုတ္ဘူးေလ
ဒါေပ်ာ္ရမဲ့ဟာ…ကိုသူ႔သခင္က ေပ်ာ့ည့ံတဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး
သူေကာင္းေကာင္းလုပ္နိုင္မွာ ငါတို႔က ဆုေတာင္းေပးရမွာ
မင္းယံုၾကည္စမ္းပါနိဒါန္းရာ"
စိုင္းေနေျပာလိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ဆိုျပီး
အေဆာင္ကဘုရားစင္စီ ေျပးသြားေတာ့သည္။
ဦးေတြအၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ကာ 'ကိုကိုနဲ႔ကေလးေလး ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔' ဆိုျပီး ငိုသံၾကီးနွင့္ဆုေတာင္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေၾကာင့္ စိုင္းေနတို႔မွာ ထပဲရယ္ရေတာ့မလိုနွင့္ သနားလဲသနားေနရသည္။
အခုခ်ိန္ နိဒါန္းစိတ္ထဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေနမွာပင္။
ကိုယ္တိုင္လဲ အနားမွာရွိခြင့္မရသည့္ အေျခအေနမို႔
နိဒါန္းအတြက္ အေဝးကစိတ္ပူေနယံုကလြဲျပီး ဘာမွမတက္နိုင္။
စိုင္းေနတို႔လဲဘာမွလုပ္မေပးနိုင္။
ဘုရားဝတ္ျပဳျပီးေနာက္ နိဒါန္းစိတ္ျငိမ္သြားပံုရသည္။
သူ႔မ်က္နွာသူလက္ျဖင့္ျပန္ပြတ္သပ္ကာ အေဆာင္ေရွ႕စိုင္းေနတို႔ထိုင္ေနသည့္အနားေရာက္လာသည္။
"ဒီေန႔ မင္းေယာကၡထီးကုမၼဏီမသြားဘူးလား နိဒါန္း"
"သြားမွာ ဟိုေရာက္မွ အန္ကယ့္အတြင္းေရးမွဴးကို
အက်ိဳးအေၾကာင္းထပ္ေမးေတာ့မယ္ ေက်ာင္းေတာ့ မလာေတာ့ဘူးဒီေန႔ မင္းတို႔ပဲသြားေတာ့"
"ေအး…ကိုသူ႔သခင္အေျခအေနသိရင္
ငါတို႔ကိုလဲလွမ္းေျပာအံုး…မင္းညီမကလဲ စိတ္ပူေနတယ္"
"မင္းလွမ္းေျပာလိုက္တာလား"
"ေအး…သူလဲသိခ်င္မွာပဲေလ"
"ေအးပါ ငါဖုန္းဆက္မယ္ သြားျပီ"
နိဒါန္းလမ္းထိပ္ကားမွတ္တိုင္စီထြက္လာေတာ့
အကိုေဝျဖိဳးစီက ဖုန္းဝင္လာသည္။
"အကိုေဝျဖိဳးေျပာဗ်"
"သခင္ ကေလးေမြးျပီ မင္းသိျပီးျပီလား"
"အန္ကယ္မသြားခင္ဖုန္းဆက္တယ္အကို"
"ငါလိုက္သြားမလို႔ … မင္းမ်ားလိုက္ခ်င္မလားလို႔ လွမ္းေမးတာ"
"မလိုက္ေတာ့ပါဘူးအကို
ေနာက္မွေပါ့ ကိုကိုနဲ႔ကေလးက်န္းမာတယ္ဆို
က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္…ဒါနဲ႔ ကေလးက ဘာေလးတဲ့လဲအကို"
နိဒါန္းရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ခုန္ေနခဲ့သည္။
အခုထိ ကိုယ့္ကေလးက သားေလးလားသမီးေလးလားမသိရေသး။
"သားေလးတဲ့ နိဒါန္း…
မင္းနဲ႔သခင္သားေလးေမြးတယ္…အန္တီဖုန္းဆက္တာေတာ့ သခင္ကခြဲစိတ္ထားလို႔ မနိုးေသးဘူးတဲ့
ကေလးကေတာ့ ငိုလိုက္တာ အသံျပဲတယ္ဆိုပဲဟ"
"အဟား…က်ေနာ့္သားေလးက အသံေကာင္းတာျဖစ္မွာဗ်
အကိုေဝျဖိဳးဟိုေရာက္ရင္ ကိုကို႔ကိုဂရုစိုက္ေပးပါအံုးေနာ္
ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး အကို"
"ေအးပါ မင္းမေျပာလဲ ငါက သခင့္ကိုပစ္မထားပါဘူး
ဒါဆို ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ အကိုေလဆိပ္သြားေတာ့မွာမို႔"
"ဟုတ္ကဲ့အကို"
နိဒါန္းသြားလာေနက် ပတ္ဝန္းက်င္က အရင္ကထက္ပိုျပီးအသက္ဝင္ကာ ကမာၻ႕အလွဆံုးပန္းျခံၾကီးဟုပင္ျမင္ေနမိေတာ့သည္။
သားေလးတဲ့။
ကိုကိုက နိဒါန္းအတြက္သားေလးေမြးေပးသတဲ့။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကိုကို။
မာနေတြထက္က်ေနာ့္ကိုပိုခ်စ္ေပျပီး ကိုယ္ပြားေလးအထိပါ ယူေဆာင္ေပးခဲ့လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုကို႔အေပၚ က်ေနာ္မလိမ္ညာေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ့္အခ်စ္ေတြကို စုထားျပီး ကိုကိုျပန္လာတာနဲ႔
ပံုအပ္ပါ့မယ္။
က်ေနာ္ ကိုကို႔ကိုသိပ္ခ်စ္ရပါတယ္။
ထပ္ေလာင္းျဖည့္စြပ္ရရင္ က်ေနာ့္သားရဲ႕ေဖေဖကို
မရိုးေဆြးေသာခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ ကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ႔ မလဲနိုင္ေအာင္အထိ တန္ဖိုးထားပါ့မယ္။
~~~~~~~~~~~
"အူဝဲ. .အူဝဲ. .အူဝဲ. ."
သခင္သတိရရခ်င္းၾကားရသည့္ အသံေလးက နားထဲစူးခနဲ။
ထိုေအာ္သံေလးေၾကာင့္ခံစားရသမ်ွနာက်င္မႈတို႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
ေမာင့္အတြက္ ေမာင့္ရင္ေသြးေလးကို
ေလာကၾကီးထဲ သခင္ေခၚေဆာင္လာနိုင္ခဲ့ျပီေပါ့။
သခင့္အနားမွာေမာင့္ကိုယ္ပြားေလးရွိေနျပီပဲ။
ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြပဲရွိလာပါေစေတာ့ ေမာင့္ကိုယ္ပြားေလးနဲ႔အတူျဖတ္ေက်ာ္နိုင္ေတာ့မည္။
ေဒါက္တာေျပာလို႔ သခင္သားေလးေမြးတယ္ဆိုတာသိလိုက္ရသည္။
ေမြးလာတဲ့အခ်ိန္မွသိခ်င္တာမို႔ အန္ထရာေဆာင္းမရိုက္ခဲ့ေတာ့ ကေလးေလးအျပင္ေရာက္မွ ရင္ခုန္စြာသားေလးမွန္းသိခဲ့ရသည္။
သခင္က်ိန္ေျပာရဲပါတယ္ သားကေမာင္နဲ႔တူေနေပလိမ့္မည္။
ဒယ္ဒီလဲ ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။
"သား ေျမးကို ၾကည့္ပါအံုးကြယ္
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာသားနဲ႔တစ္ပံုစံတည္းပဲ"
အန္တီက သားကိုေပြ႔ကာ သခင့္အနားေခၚလာျပသည္။
"သားကက်ေနာ္နဲ႔မတူဘူး
ေမာင္နဲ႔တူတာနွာေခါင္းေလးေရာပါးစပ္ေလးေရာကေမာင့္အတိုင္းပဲအန္တီ"
သခင္ေျပာေနရင္းပါးျပင္ထက္ကိုမ်က္ရည္ဥတို႔လွိမ့္ဆင္းကုန္သည္။
သခင္ေမာင့္ကိုခ်စ္တာ သားကသက္ေသပင္။
"သား မငိုပါနဲ႔ကြယ္ သားငိုရင္ေျမးေလးထိခိုက္လိမ့္မယ္"
"အားမငယ္နဲ႔သား ဒယ္ဒီသားအနားမွာအျမဲရွိတယ္
ေျမးေလးကို ဒယ္ဒီက ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွာ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဒယ္ဒီ
က်ေနာ္ေပ်ာ္လို႔ပါ"
"သားကိုဒယ္ဒီဝမ္းသာစရာေျပာဖို႔ရွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ဒယ္ဒီ"
"သားေကာင္ေလးက သားကိုေမ်ွာ္ေနတယ္
ျမန္ျမန္ျပန္လာပါတဲ႔ သားနဲ႔ေျမးေလးျပန္လာမဲ႔အခ်ိန္ထိေစာင့္ေနမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒယ္ဒီ့ကိုမွာလိုက္တယ္"
"ေမာင္က. .တကယ္ပဲလားဒယ္ဒီ"
ေမာင္က သခင့္ကိုေစာင့္ေနမယ္တဲ့လား။
က်ေနာ္ခင္ဗ်ားမာနေတြကိုေၾကာက္တယ္ဆိုတဲ့ေမာင္က ေမ်ွာ္ေနတယ္တဲ့လား။
"တကယ္ေပါ့သားရယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျမးေလးႏွစ္လသံုးလရရင္ ျပန္လာခဲ႔ၾက
ဒယ္ဒီနဲ႔အတူူတူျပန္လိုက္ေစခ်င္ေပမဲ႔ေျမးေလးကငယ္ေသးတယ္ေလ"
"က်ေနာ္စဥ္းစားပါရေစအံုးဒယ္ဒီ"
ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ့ သခင္မဆံုးျဖတ္နိုင္ေသး။
ေမာင္ကသခင့္ကိုထပ္ျပီး ညာခဲ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ေမာင့္ကိုစိတ္နာလို႔မဟုတ္ေပမဲ့ သခင္ထပ္ျပီး အညာမခံခ်င္ေတာ့။
သားနဲ႔နွစ္ေယာက္ထဲ ေနသားက်ေအာင္ၾကိဳးစားခ်င္ေသးသည္။
အကယ္၍…အကယ္၍ေပါ့ေလ ေမာင္ကထပ္ျပီး ထားသြားခဲ့ရင္ေတာင္ အဲ့ဒါမွ သခင္မနာက်င္ရမွာ။
"ေခါင္းမမာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြယ္သားေကာင္ေလးလဲ
သူ႔အမွားသူသိလို႔ ေနာင္တရေနပါျပီ
သားေျပာေတာ့ ေျမးေလးကိုခ်စ္တယ္ဆို
ေျမးေလးအတြက္ ထည့္စဥ္းစားမွေပါ့ကြယ္"
"သားေလးကို က်ေနာ္ခ်စ္ပါတယ္ဒယ္ဒီ
ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး က်ေနာ္ဒီထက္ပိုျပီးရင့္က်တ္ေအာင္ၾကိဳးစားခ်င္ပါေသးတယ္"
ေခါင္းမာတဲ႔ေနရာႏွစ္ေယာက္မရွိေသာသားကို ဦးရာဇသစ္လက္ေလ်ာ့ကာ ဆက္မေျပာေတာ့။
စိတ္ခ်မ္းသာသလိုေနပါေစေလ။
>>>>>>>>>>>>>
T.b.c
#HoneyChan