အရင္အပတ္က အျပင္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အခုထိအိမ္တြင္းျပန္ေအာင္းေနတာတစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အိမ္မွာေနၿပီးစာေရးလိုက္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ စားလိုက္လုပ္ေနတာ။ ပ်င္းစရာေကာင္းေပမဲ့ သိပ္ေတာ့မပင္ပန္းလွပါဘူး။ လကုန္ဖို႔သိပ္မလိုေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ လကုန္ရင္ ဆိုင္သြားရမယ္။
ၾကားထဲအခ်ိန္ေတြေတာ့စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ စာေရးလိုက္နဲ႕ဘဲေပါ့။ တစ္ခါတေလလည္းနစ္ကီနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။ အိမ္ထဲမွာဘဲ ေန႕တိုင္းေနရင္ အပ်င္းေရာဂါနဲ႕ေဆး႐ုံေရာက္သြားေလာက္တယ္။
...
လကုန္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ေန႕စဥ္လုပ္ငန္းမ်ားကိုေျပာင္းလဲရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ မနက္ခင္းမွာ ေစာေစာစီးစီးနိုးလာၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ကာ မနက္စာစားရင္းလုပ္ရမည္မ်ားကိုေတြးေနသည္။
အရင္ရက္က သူ(မ)သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူဘယ္ရီနဲ႕ဖုန္းေျပာရင္း ဆိုင္မွာ မီႏူးအသစ္ေလးလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေျပာေၾကာင့္ ယမင္းေသာ္မိမိေခါင္းကိုအလုပ္ေပးရအုံးမည္။ ဘဝမွာ စဥ္းစားရတာေလာက္ ေခါင္းစားတာမရွိဘူး။
မနက္စာကိုေစာေစာစီးစီးထစားေပမဲ့ တစ္နာရီေလာက္အၾကာမွသာ စား၍ၿပီးသည္။ ပန္းကန္ကို ေဘစင္တြင္သာ တင္ခဲ့လိုက္သည္။ ေခါင္းကိုအလုပ္လုပ္လိုက္ေတာ့ပန္းကန္လည္းမေဆးခ်င္ေတာ့ေပ။
ဟူးးး ပ်င္းလိုက္တာ။ ဆိုင္သြားခ်င္တယ္။ အျပင္လည္းမထြက္ခ်င္ဘူး။ ဆိုင္ဘဲသြားခ်င္တယ္။
ဟာ ဘာလုပ္ရမလဲ။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လူတစ္ေယာက္လို႔ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ဒီေလာက္ပ်င္းေနပါလိမ့္။ အရင္ကဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ နင္ေျပာင္းလဲသြားၿပီဘဲ ယမင္းေသာ္။
လူတစ္ေယာက္လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမထင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ယမင္းေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္မသြားဘဲဘယ္ရီကိုလာရန္ ေျပာဖို႔အတြက္ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။
"ဟယ္လို။ ဘယ္ရီလား။"
ေျပာျပာၿပီးခ်င္းအားမာန္အျပည့္နဲ႕အသံဟာဖုန္းစပီကာမွပ်ံ့ႏွံ႕လာသည္။ နစ္ကီေလးကေတာ့ ေဘးနားမွာထိုင္ကာ ကစားစရာေတြနဲ႕ေဆာ့ေနသည္။
"အင္း ဘယ္ရီပါ။ မဆက္စဖူး ဖုန္းဆက္လို႔ပါလား ယမင္းေသာ္။ ဟိုေန႕ကေလးတင္ ပ်င္းလို႔ဖုန္းေတာင္မေျပာခ်င္ဘူးဆို။ အခုေတာ့ ဖုန္းေတြဆက္လို႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ တစ္ခုခုခိုင္းမလို႔လား။"
ဘယ္ရီရဲ႕ တရစပ္ေျပာသံေတြအၾကား ယမင္းေသာ္ ေျပာစရာကင္းမဲ့ေနသည္။ ဟိုတေလာဖုန္းဆက္တုန္းက သူ(မ)ကို ပ်င္းေၾကာင္းရင္ဖြင့္ရင္ ေျပာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေဘးကလူေတြပါသိေအာင္ ဘယ္ရီေဖာက္သည္ခ်ေနသလားေတာင္ထင္ရသည္။
"ဟီး ဆိုင္မွာလူမ်ားလား ဘယ္ရီ"
"အင္း အလုပ္ဖြင့္ရက္.ေန႕လည္ခင္းမလို႔ထင္တယ္။ အခုေတာ့သိပ္မရွိေသးဘူး ဘာလို႔လဲ။"
"ဒါဆို အားလား"
"ယမင္းေသာ္။ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ အဆင္ေရာေျပရဲ႕လား။ ေနေကာေကာင္းရဲ႕လား။ ငါကဆိုင္မွာေနာ္။"
"ေျပတာေပါ့။ ေနကလည္းအေကာင္းႀကီးဘဲ။ ေတာင္ေတာင္ျမည္ဘဲ။ ဒါေလးေမးတာကို ဘယ္လိုျဖစ္။ ေမးတာသာ ေျဖပါ။"
"အင္း အားတယ္။ လူသိပ္မရွိေသးေတာ့အခုအခ်ိန္အားေသးတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလဲရွင္"
ယမင္းေသာ္ဟာ ပ်င္းလြန္းေနတာေၾကာင့္ဆိုင္ထိုင္ေနေသာ မိမိသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အိမ္လာရန္ေခၚေနေတာ့သည္။
ဟီး ဘယ္ရီ.. ဘယ္ရီ။ ခ်စ္စရာ ဘယ္ရီ။ အိမ္လာခဲ့ပါလား။
ထိုအခါ အံ့ဩရသူမွာဘယ္ရီပင္။ တစ္ခုခုေတာ့လုပ္ခိုင္းမယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ အခုလိုအိမ္လာခိုင္းမယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ရီလုံးဝမထင္ထားပါ။
"ငါကေလ"
"အင္း နင္ေလ"
"ဆိုင္ေရာက္ေနတဲ့ငါက နင့္အိမ္ကို လာရမယ္"
"အင္းလို႔။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔စကားကိုအထပ္ထပ္အခါခါေျပာေနတာတုန္း ဘယ္ရီရယ္"
"ဘာလို႔လဲ"
"ပ်င္းလို႔"
"ပ်င္းရင္နင္လာေလ ယမင္းေသာ္။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူကိုေခၚရလား။ အားအားယားယား"
"နင္ဘဲခုနကေျပာေတာ့အားတယ္ဆို။ အဲ့တာေၾကာင့္ေခၚတာပါဟ။ မအားရင္မေခၚဘူး။ စိတ္ခ်"
"အဲ့တာေတာ့ အဲ့တာေပါ့"
"ငါ မီႏူးအသစ္ စဥ္းစားေပးထားတယ္ေလ"
"နင့္ဆိုင္အတြက္ နင္စဥ္းစားတာဘဲ။ ၿငီးျငဴေနတာလား"
"ဟုတ္ဘူးေလ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္အားတယ္ဆိုလာခဲ့ေလ။ ဆိုင္ကိုမန္ေနဂ်ာနဲ႕ထားခဲ့လိုက္ေပါ့။ ဒီၾကားထဲတိုင္ပတ္ေနၿပီ ဘယ္ရီရာ"
"ဒါေပမဲ့"
အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရန္စကားစေနေသာဘယ္ရီကို စကားေပါက္ပိတ္သြားရန္ ယမင္းေသာ္အႀကံသုံးေတာ့သည္။
"ဒါေပမဲ့လုပ္မေနနဲ႕။ နင္လိုခ်င္တဲ့ အယ္လ္ဘမ္ဝယ္ေပးမယ္။ ဘယ္လိုလဲ"
"အိုေက။ အခုခ်က္ခ်င္းလာၿပီ။ ဒါဘဲေနာ္။"
အယ္ခ်သြားၿပီ။ ျမန္လိုက္တာ။ အိမ္လိပ္စာေတာင္မေျပာလိုက္ရဘူး။ ျပန္ဆက္ေျပာအုံးမွ။
ဘယ္ရီဆိုသည္မွာဒါမ်ိဳးဆိုျမန္လိုက္တာဆိုတာေျပာေနစရာေတာင္မလိုပါ။ ဘယ္ေလာက္ဘဲေျပာေျပာ ဒါနဲ႕ပက္သတ္ရင္လာတာဟာ ဘယ္ရီပါဘဲ။ ယမင္းေသာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကက်န္တာေတြသာ မတည့္ရင္မတည့္မယ္။' KPOP' ဆိုရင္ေရွ႕ဆုံးပင္။ ဘယ္ရီက ထင္ရေပမဲ့ ယမင္းေသာ္က အဲ့လိုေတြႀကိဳက္တတ္မွန္းမထင္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အမ်ားစုဟာ အံ့ဩၾကသည္။
ပ်င္းလို႔လာခိုင္းေပမဲ့ ပိုက္ဆံကကုန္အုံးမွာဘဲ။ ေနာက္ေန႕အလုပ္ရွာရမယ္။ ဆိုင္မွာအလုပ္မလုပ္ခင္ေလး။
ေန႕ခင္းေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေန႕လည္စာစားၿပီးရင္နစ္ကီေလးကိုအစာေကြၽးရမယ္။ ဗိုက္ဆာေလာက္ေရာေပါ့။ အိမ္ေအာက္ဆင္းကာ အစာေကြၽးရန္ ထြက္လာေပမဲ့ အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္ေနာက္က လႈပ္စိလႈပ္စိက ဘာႀကီးလဲ။
ေန႕ခင္းႀကီးသူခိုးမ်ားလား။ မျဖစ္နိုင္တာ။ ဒါေပမဲ့တစ္ကယ္ဆိုဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။ ခါတိုင္းဆိုစပ္စုေလ့မရွိေပမဲ့ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ယမင္းေသာ္ အနည္းေတာ့ေၾကာက္မိသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ကာမွ တည့္တည့္တိုးသည္။
ဒါေပမဲ့ ဒီေနာက္ေက်ာဟာ ရင္းရင္းနီးနီးျမင္ဖူးေနတယ္။ ျဖတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လာေသာ ထိုလူေၾကာင့္ ယမင္းေသာ္ ပိုအံ့ဩရသည္။
"ဟင္ ႏွင္း"
"အာ ေသာ္"
"ေနပါဦး အိမ္ေရွ႕မွာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႕အလုပ္ဖြင့္ရက္မလား။ အလုပ္မွာမရွိဘဲ ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ေနပါဦး ႏွင္း။ နင္အလုပ္လစ္လာတာလား။"
"ဟ ေသာ္။ ငါပုံစံကအလုပ္လစ္မဲ့ပုံေပါက္ေနလို႔လား။"
အင္း။ ပုံစံၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့လစ္မဲ့ပုံမေပါက္ေပမဲ့ ေျပာမရနိုင္ဘူး။ လူဆိုတာ ဒီတိုင္းၾကည့္ၿပီးမဆုံးျဖတ္ရဘူး။
"ေျပာမရဘူးေလ ႏွင္းရယ္။ အဲ့ပုံစံမေပါက္လို႔အလုပ္မလစ္နိုင္ဘူးလို႔ဘယ္သူေျပာလဲ။"
"ထားပါ။ လစ္လာတာမဟုတ္ဘူး။ တရားဝင္ခြင့္တင္ၿပီးအလုပ္ဆင္းလာတာ။"
"ခြင့္တင္တယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အင္း ေခါင္းနည္းနည္းမူးေနလို႔"
"အာ ထားပါေတာ့။ အဲ့တာဆို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ကိစၥကေရာ။"
"အာ ဟို။ ဟို ေခြး။ ေခြးလိုက္လာလို႔။"
အိမ္ေရွ႕တစ္ခြင္လိုက္ရွာမိေတာ့ ေခြးဆိုလို႔အျမႇီးေတာင္မေျပာနဲ႕။ အရိပ္ေတာင္ရွာမေတြ႕ဘူး။ ႏွင္းဟာဘာေၾကာင့္လမ္ေျပာေနတာတုန္း။
တကယ္ေတာ့ ကုပၼဏီကေန ေခါင္းမူးလို႔ခြင့္ယူၿပီးျပန္လာတာ အမွန္ဆိုေပမဲ့ ေသာ့္အိမ္နားေရာက္မွ ဘာလုပ္ေနလဲသိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိေသာ ႏွင္းပါ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္မိလဲဆိုတာ ႏွင္းစဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ေသာ့္စီမွာအမိခံလိုက္ရၿပီ။
"ေခြး။ ဒီနားမွာေခြးရွိတယ္လို႔မၾကားမိသလိုဘဲ။"
"ရွိရင္ရွိတယ္ေပါ့။ ေသာ့္ထပ္ ငါဒီမွာေနလာတာ ၾကာပါၿပီေနာ္။"
"အင္း အဲ့တာလည္းထားပါ။ ဒါေပမဲ့ႏွင္းအိမ္ကဒီနဲ႕ကဆန့္က်င္ဘက္လို႔ထင္တာဘဲ။ ဟုတ္တယ္မလား ႏွင္းသဇင္မင္း။"
"အာ အင္း။ ဟုတ္ ဟုတ္တယ္ေလ။"
ဒီလိုအေတြးမ်ိဳး ယမင္းေသာ္မေတြးခ်င္ေပမဲ့လည္း သူ(မ) ႐ူးေနတာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ အလုပ္ေတြအရမ္းလုပ္ၿပီးေတာ့ေလ။
"နင္ေခါင္းမူးေနတယ္လဲေျပာေသးတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုမျပန္ဘဲ ဒီဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"အာ ဥကၠဌက ေသာ္ ေနလို႔မွေကာင္းရဲ႕လားဆိုၿပီးသူ႕လက္ေထာက္ကိုေျပာၿပီး ငါ့လာၾကည့္ခိုင္းလိုက္လို႔။ "အဲ့တာနဲ႕ဒီေရာက္လာတာ။
ႏွင္းလည္း ယုတၱိမရွိတဲ့ အလိမ္စကားတစ္ခြန္းကို အလ်င္အျမန္ဘဲဆိုလိုက္မိသည္။ ဘယ္သူမဆို သိေလာက္မဲ့ အလိမ္စကားဆိုေပမဲ့ ယမင္းေသာ္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ခဲ့။
"ဟုတ္လို႔လား"
"အင္း"
အေဖက ဖုန္းဆက္ေမးလဲရရဲ႕သားနဲ႕ဘာလို႔မ်ားႏွင္းလို႔လာၾကည့္ခိုင္းတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္သိတာကိုအေဖကဘယ္လိုသိတာလဲ။
"ဒါနဲ႕ အိမ္ထဲေလးဘာေလးမဝင္ခိုင္းေတာ့ဘူးလား"
"အာ အင္း လာေလ"
ဒီလိုနဲ႕ ႏွင္းသဇင္မင္းတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲကိုဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အခုမွ အိမ္ေလးကိုေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အရင္ကထပ္ ပစၥည္းေတြလဲ အေတာ္နည္းသြားသည္။ အရင္ကထပ္လည္း အနည္းငယ္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
အိမ္ထဲေရာက္မွ ယမင္းေသာ္လည္း နစ္ကီကိုအစာမေကြၽးရေသးမွန္း မွတ္မိသြားသည္။ အေမ့လြန္ျခင္းေရာဂါဟာ နစ္ကီေလးအတြက္လာမသိပါဘူး။ အစာေကြၽးဖို႔ဘဲေမ့ေနတယ္။ ေဆာတီးပါ နစ္ကီေရ။
"ဝင္ႏွင့္အုံး။ နစ္ကီကို အစာေကြၽးၿပီး လိုက္လာခဲ့မယ္။"
"အင္း"
...
"ေရေသာက္အုံးမလား ႏွင္း"
"အင္း ေရေအးေအးေလး"
"အခုမွအပူထဲကဝင္လာၿပီးေရေအးလာေတာင္းေနတာေသခ်င္လို႔လား ႏွင္း။ "ရိုးရိုးေရဘဲေသာက္။
ႏွင္းေျပာလိုက္ေသာစကားကို ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕သာ ျပန္ေျပာလိုက္ ယမင္းေသာ္ပါဘဲ။ တကယ္ကို လိုက္ဖက္ပါတယ္။
"အင္း အင္း။ ရိုးရိုးေရဆိုေတာ့လည္း ရိုးရိုးေရေပါ့ ေသာ္ရယ္။"
ဟင္း။ တကယ္ကို ႏွင္းနဲ႕ေတာ့။
"ေရာ့ ဒီမွာ"
" ေက်းဇူး ေသာ္"
"ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ျပန္ေတာ့မွာမလား ႏွင္း။"
"ေရေတာင္မေသာက္ရေသးတာကို.အတင္းႏွင္လႊတ္ေနပါလား ေသာ္ရယ္"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနေကာင္းလားလာၾကည့္တာဆို။ အခုျမင္ၿပီးၿပီဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းမူးေနတယ္ဆိုေတာ့ ျပန္ေတာ့ေပါ့။ အိမ္ျပန္နားရေအာင္ပါ။"
"ခဏေလာက္ေတာ့အေမာေျဖအုံးမွာေပါ့။ ၿပီးရင္ျပန္မွာ စိုးရိမ္မေနနဲ႕။"
"ေအးပါ"
တစ္ခါတေလၾကရင္လည္း ဘုကလန္ျပန္ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ ႏွင္းကို ယမင္းေသာ္လည္း ထပ္တူညီစြာ ထိုအတိုင္းျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထိုအက်င့္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဒီႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်င့္တစ္ခုျဖစ္သည္။
႐ုတ္တရက္ နံရံကပ္နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ေန႕လည္(၂)နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ ဘယ္ရီတစ္ေယာက္ ေရာက္မလာေသးပါလား။ ဆိုင္နဲ႕ဒီကိုတစ္နာရီေလာက္ဘဲၾကာတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ယမင္းေသာ္စိတ္ပူသြားသည္။ ဖုန္းေျပာထားတာ(၁၂)နာရီဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္ေရာက္ေလာက္ေရာေပါ့။ လမ္းေတြဘာေတြမ်ားပိတ္ေနလို႔လား။
"တင္းေတာင္.." (ဘဲလ္ သံပါ.. ဘယ္လိုေရးရမွန္းမသိလို႔..)
စဥ္းစားေနတုန္းမွာဘဲေရာက္လာၿပီထင္တယ္။ တံခါးသြားဖြင့္ရန္ ထိုင္ေနရာမွထကာ တံခါးစီေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္ေပမဲ့ စပ္စုခ်င္သူဟာ ေမးခြန္းေမးလာပါသည္။
"ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘယ္သူလဲ"
"ေရေသာက္ပါ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ႏွင္းအပိုပါလား"
ထိုသို႔ျပန္ေျဖေပးခဲ့ကာ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
" လာေရာက္ၿပီလား။ လာ ဝင္ေလ။ ဖုန္းေျပာတာ ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ကားေတြပိတ္ေနတာလား။"
"အင္း။ ေန႕လည္နည္းနည္းကားပိတ္ေနတာ။ ဖုန္းေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းဘဲငါထြက္လာတာ။"
အိမ္ထဲေတာင္မေရာက္ေသးပါဘူး။ အစာစားေနေသာနစ္ကီကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ.. "ဒါနစ္ကီဆိုတာလား။ ခ်စ္စရာေလးကြာ။"
"အင္းေလ ထားလိုက္ပါ။ နစ္ကီ အစာေအးေဆးစားပါေစအုံး။"
"ျပန္ေရာင္း။"
ဘယ္ရီဟာ သူ(မ)ေျပာစကားကိုဂ႐ုမစိုက္သည့္အလား စကားဆက္ေျပာေနသည္။
"ဘာ"
"ဟီး စတာ စတာ။ ေခြးေလးက အရမ္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔"
"အင္း အင္း။ ဒါနဲ႕ ဝင္အုံးမွာလား"
"ဝင္မွာေပါ့ဟ"
"အင္း ထိုင္ႏွင့္"
ယမင္းေသာ္ေျပာေျပာခ်င္းမွာဘဲ ႏွင္းသဇင္မင္းနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခုံမွာ ဘယ္ရီဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ တစ္အိမ္လုံးကိုလည္း မ်က္စိျဖင့္လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနသည္။
"ဘာေသာက္မလဲ။ ေရေသာက္မလား။"
"ေရဘဲေပး"
"အင္း ခဏ"
ေရယူရန္ထြက္သြားေသာယမင္းေသာ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ ဝင္လာကတည္း ႏွင္းသဇင္မင္းရဲ႕မ်က္လုံးနီႀကီးနဲ႕ၾကည့္ခံေနရေသာ ဘယ္ရီတစ္ေယာက္ေတာ့လန့္ေနသည္။ ႏွင္းသဇင္မင္းကဘာလို႔ငါ့ကိုဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ။ မသိရင္ သူ(မ)ရဲ႕အခ်ိန္ေကာင္းကိုလာဖ်က္တဲ့လူတစ္ေယာက္အား ၾကည့္ေနသည့္အတိုင္းပင္။
"ေရာ့ ဒီမွာ"
ကမ္းေပးလာေသာေရခြက္ကိုယူကာ.. "အင္းေက်းဇူး။ ဒါနဲ႕ ယမင္း"
"ဟင္"
"နင့္ေဘးကတစ္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္ပါလား။ ဘာကိစၥနဲ႕မ်ားအဲ့ေလာက္ေတာင္ၾကည့္ေနတာလဲလို႔။ ငါလန့္လာလို႔"
"ဟင္ အင္း"
အဲ့ေတာ့မွ ယမင္းေသာ္လည္းထိုင္ခုံတြင္ဝင္ထိုင္ကာ ႏွင္းဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိသည္။ တကယ္ႀကီးဟ။
"ႏွင္း ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ။ ဟိုမွာလန့္ေနၿပီ။"
"သူက ဘယ္သူလဲ"
"ဟင္"
ဒီတစ္ခါေတာ့ အလန့္တၾကား ႏွစ္ေယာက္သားေယာင္မိသည္။ ႏွင္းဟာ အတိတ္ေတြဘာေတြမ်ား ေမ့သြားျပန္ၿပီလား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
"သူကဘယ္သူလဲ"
ထပ္ၿပီး ဘယ္ရီ႕စီကို တည့္တည့္ႀကီးလက္ညွိုးထိုးကာေမးလာျပန္သည္။
"နင့္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေလ ႏွင္း"
"အဲ့တာေတာ့ ငါ မသိဘဲေနမလား ေသာ္ရယ္။ ငါ့ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲ။"
"နင့္ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ငါသူငယ္ခ်င္းေလ။ ငါ့ သူငယ္ခ်င္းက ငါ့အိမ္လာတာ ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ။"
"အိမ္ကသိလား။"
"ဘာကိုသိရမွာလဲ"
တကယ္ကိုဇီဇာေၾကာင္တာဘဲ။ ႏွင္းရဲ႕ယခုလိုပုံစံကို လူအမ်ားေျပာလို႔သာ ၾကားဖူးေပမဲ့ အခုမွျမင္ဖူးသည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့လိမ္ေျပာေနတယ္ထင္တာ။ အခုမွတကယ္မွန္းသိလိုက္ရၿပီ။
"သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ။"
"ေအာ္ သိတာေပါ့။ မသိဘဲေနမလား။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို။"
ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စကားေျပာေနတာကိုၾကည့္ရင္းနဲ႕သာ ဘယ္ရီၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနလိုက္သည္။
ႏွင္းသဇင္မင္းရဲ႕ ဒီေလာက္စကားေျပာတဲ့ပုံစံကိုဘယ္ရီတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးပါ။ ဆိုင္မွာဆိုကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥနဲ႕စကားကိုဆယ္ခြန္းေတာင္ျပည့္ေအာင္မေျပာဖူးဘူး။ အလုပ္ကိစၥနဲ႕သာတစ္ခါတေလေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားေနသည္။
ဒါနဲ႕ ငါ Third wheel ျဖစ္သြားတာလား။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး။
"ထားပါေတာ့"
"အင္း။ ဒါနဲ႕ ႏွင္း မျပန္ေသးဘူးလား။ အခုဆိုအေမာေျဖလို႔ၿပီးေလာက္ေရာေပါ့။"
"သြားမွာပါ။ စကားေျပာဖို႔ လူရွိၿပီဆိုေတာ့။"
"ဘယ္သူကေနခိုင္းေနလို႔လဲ"
"အင္း သြားၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ျပန္ေစခ်င္ေနတယ္ေနာ္"
ဒီလိုနဲ႕ဘဲႏွင္းသဇင္မင္းတစ္ေယာက္ ယမင္းေသာ္ကို သဝန္တိုကာ ဘယ္ရီ႕ကိုေတာင္မႏႈတ္ဆက္ဘဲ ျပန္သြားေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ သဝန္တိုတယ္ဆိုတာကို ေဘးကလူေတြသာသိလိမ့္မည္။ ယမင္းေသာ္ကေတာ့ သိမည္မဟုတ္။
"အခုမွဘဲအသက္ရႉေခ်ာင္ေတာ့တယ္။ ငါ့မ်ားၾကည့္ေနတာထသတ္ေတာ့မဲ့အတိုင္းဘဲ။"
"ေအးဟ။ သူဘာျဖစ္တာလဲငါလည္းမသိဘူး။ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ပုံစံဘဲ။ အရင္ကတစ္ျခားသူေတြေျပာလို႔သာ ၾကားဖူးတာ။"
ဘယ္ရီလည္း ေခါင္းၿငိမ့္လ်က္ ယမင္းေသာ္ေျပာတာကိုေထာက္ခံကာ ေသာက္လက္စေရကို ဆက္ေသာက္ေနလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႕ေလ ဟိုတစ္ခါ နင္ ဆိုင္လာၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႕မွာ သူလာေမးတယ္။"
လက္ထဲကဝယ္လာတဲ့မုန့္ထုပ္ေတြကို ေရွ႕စားပြဲေပၚခ်ရင္း ဘယ္ရီတစ္ေယာက္ ယမင္းေသာ္အားစကားေျပာလိုက္သည္။
"ႏွင္းကလား။ လာေမးတယ္ ဘာကိုလဲ။"
"နင့္အေၾကာင္း"
"ငါ့အေၾကာင္း"
ငါ့အေၾကာင္းကို ႏွင္းသဇင္မင္းသိၿပီးသားပါ။ ေမးစရာတစ္ခုခုရွိလို႔လား။ ဘာအေၾကာင္းကိုလဲ။
"အင္း။ ငါလည္းဒီတိုင္းသိတဲ့လူလို႔ဘဲေျဖလိုက္တာ။ အဲ့လိုလာေမးတာရွားေတာ့ထူးဆန္းေနတာ။ တကယ္ေတာ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းကို။"
"အင္း သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ နင့္ကိုေျပာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေလ။"
"အင္း ဟင္။ ဟိုတစ္ေယာက္လား။ နင့္ကိုသစၥာေဖာက္သြားတယ္ဆိုတာ။"
"အင္း"
"ဟာ ဒါဆိုမဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႕ကိုအလုပ္ထုတ္ရမွာေပါ့။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ငိုေအာင္လုပ္ခဲ့တာ။"
ဘန္ေကာက္မွာ ဘယ္ရီနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ဘယ္ရီဟာ ယမင္းေသာ္အတြက္ ရင္ဖြင့္ေဖာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အရာအားလုံးကိုေျပာျပတာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ႏွင္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးသည္။
"ထားပါ မလုပ္နဲ႕။"
"ေအးပါ ယမင္းရယ္။ နင္မလုပ္နဲ႕ဆိုေတာ့လည္း မလုပ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႕ "ေပးေလ။
စကားဆုံးတာနဲ႕ သူ(မ)ေရွ႕လာကာ လက္ျဖန့္ေတာင္းေနသည့္ဘယ္ရီေၾကာင့္..
"ဘာႀကီးလဲ"
"လာရင္ အယ္လ္ဘမ္ဝယ္ေပးမယ္ဆို"
"အင္းေလ ဝယ္ေပးမွာေပါ့။ ဘာေတြလာေတာင္းေနတာလဲ။"
"ပိုက္ဆံဘဲေပး။ ငါ့ဘာသာဝယ္လိုက္မယ္။"
"အိုေက အိုေက။ ျပန္ခါနီးေပးမယ္။ ရလား။"
"ရတာေပါ့"
ႏွင္းသဇင္မင္းျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး စဥ္းစားမိတာက အစ္မဘယ္ရီနဲ႕ေသာ္နဲ႕ကေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတာလားဆိုတာပါဘဲ။ အိမ္ေတြဘာေတြေတာင္ လာတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတာေပါ့။ အရင္ကဆို လူတစ္ေယာက္ကို ေပါင္းဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ယမင္းေသာ္က အခုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုအိမ္ေခၚတယ္။ ငါ့ထက္ပိုခင္စရာေကာင္းသြားလို႔မ်ားလား။ ဟိုလို.. အာ မျဖစ္နိုင္တာ။ အစ္မဘယ္ရီမွာ ရည္းစားရွိတယ္ၾကားဖူးတယ္။ အင္းသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့လည္းသူငယ္ခ်င္းေပါ့။
စဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာတာ.အိမ္ေရွ႕ေတာင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အခုမွအစ္မဘယ္ရီကိုႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရမွန္းသတိရတယ္။.အားနာစရာႀကီးပါလား။ ေနာက္မွဘဲ ေတာင္းပန္လိုက္ေတာ့မယ္။
"ဝုတ္ ဝုတ္"
အိမ္ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္စဥ္းစားေနတုန္းမွာဘဲ ဂြၽန္ရဲ႕ေဟာင္သံေၾကာင့္ စဥ္းစားေနတာကိုရပ္ကာ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။
"ေအာ္ ဂြၽန္ မမကို ေစာင့္ေနတာလား။"
"ဝုတ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ။ လာ အိမ္ထဲဝင္မယ္"
...
ယမင္းေသာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သားတီဗီၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္၊ ဘယ္ရီကဖုန္းၾကည့္ရင္ ယမင္းေသာ္ကစာေရးလိုက္နဲ႕လုပ္ေနခဲ့တာ အခုဆိုငါးနာရီထိုးခါနီးၿပီ။
"ကဲ ျပန္ေတာ့မယ္။ ဒီေန႕ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။"
"အင္း ဆိုင္ကိုထားၿပီး လာေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါ။ ဒီမွာ ေရာ့"
"ဟီး ေက်းဇူး"
"မလိုပါဘူး။ ဟိုမွာအစ္ကိုလာေနၿပီ။ သြားေတာ့ ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေန႕မွ ဆိုင္လာခဲ့မယ္။"
"အင္း သြားၿပီ။ Bye Bye"
ညေနေစာင္းေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ သိပ္မေမွာင္ေသးတာေၾကာင့္ အႏြေးထည္ေလးထပ္ဝတ္ကာနစ္ကီေလးနဲ႕ရပ္ကြက္နားကျမစ္ကမ္းေလးစီ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာလိုက္သည္။ အနီးအနားမွာ ျမစ္ကမ္းေလး ရွိတာေကာင္းေပမဲ့ အႏြေးထည္ေတာ့မဝတ္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဆုတ္သိပ္မေကာင္းတဲ့လူမို႔ အႏြေးထည္နဲ႕ အျပင္ထြက္ရျခင္းပင္။ ျမစ္ကမ္းနားက နည္းနည္းေအးတယ္မလား။ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္း လမ္းထိပ္ကစတိုးဆိုင္ေလးတြင္ လိုအပ္တာ ဝယ္ကာ အိမ္ျပန္လာလိုက္သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ နစ္ကီေလးကို အစာေကြၽးရင္း ကိုယ္ပါ ထမင္းဝင္စားလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္းထမင္းေၾကာ္ပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့အေမ့ကိုဖုန္းဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့စာအုပ္ဖတ္တယ္။ စာအုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ေျခလက္သန့္စင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္နဲ႕ ဝရန္တာထြက္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒိုင္ယာရီေလးေရးတယ္။ အင္း ၿပီးေတာ့အိပ္တယ္။
ေန႕စဥ္လုပ္ငန္းကိုေတာ့ ေနာက္ေန႕မွေျပာင္းတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕တာေလးဟာ ထိုသို႔ ၿပီးဆုံးခဲ့သည္။
...
daisy_hnin
3.12.2021
ဖတ္ၿပီးေဝဖန္ေပးပါအုံး..