"Babyလေး"
လွန်းတစ်ယောက် ကားပါကင်ထဲကို
ဖြစ်သလိုသာ ထိုးခဲ့ပြီး
ကျောင်းအုပ်ရဲ့ ရုံးခန်းကိုရောက်လာတော့
အခန်းတံခါးကို တစ်ချက်သာခေါက်မိ၍
ဝင်လာလိုက်တော့
မျက်နှာမှာ အထိုးခံထားရတာကြောင့်
ဖူးယောင်နေတယ့် သားငယ်လေး
ရန်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကြောင့် ထိခိုက်မှာကို
သိပေမယ့် ရင်ထဲကိုအတော်မကောင်း
ရင်ထဲက နှလုံးသားကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်သလိုပင်။
ထက်ရှားနဲ့ဘေးမှာ ထိုင်နေတယ့်
သုလေးဟာ
သူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ အင့်ခနဲငိုကာ
ပြေးလာသည်မလို့
လွန်းမှာ ဇက်ခနဲ ကောက်ပွေ့လိုက်ရသည်။
ငယ်စဥ်ကချီပြီးချော့သလို ချီထားကာ
သားငယ်လေးရဲ့ ခေါင်းလေးကို
ခပ်ဖွဖွ နမ်းရှိုက်မိသည်။
"အင့် ပါပါးဟင့်"
"တိတ်ပါကလေးရယ် တိတ်နော် ငိုရင်
ဒဏ်ရာနဲ့ ပိုနာကုန်မယ်လေ"
လွန်းချော့နေတုန်း အနားရောက်လာတယ့်
ခွန်း
"ရလားလွန်း ငါချီရမလား"
"ရတယ်ရတယ်ငါ့ကို ရေထဲတစ်ထုပ်နဲ့
အနာထည့်ဖို့ဆေးတွေသာ ဝယ်လာပေးပါနော်"
"အေးအေး ငါအခုသွားဝယ်ပေးမယ်"
ချက်ချင်းပြေးထွက်သွားပြန်တယ့် ခွန်း
လွန်းသုထက်ကတော့
သားငယ်လေးကိုချီကာ
ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ရှေ့က သားနဲ့ရန်ဖြစ်ထားပုံပေါ်တယ့်
ကောင်လေးဟာ
လက်မှာပါ ပတ်တီးနဲ့
သားငယ်ရဲ့ ဆံပင်လေးတွေကိုသာ
သပ်ပေးလို့ ကလေးငယ်ကို
ရင်ခွင်ထဲထည့်ရင်း ပွေ့ထားမိသည်။
ထို့နောက် ဘေးနားက သားကြီးကိုလဲ
မေးရသေးသည်။
"သားကြီး ဘယ်နားတွေထိသေးလဲ
အဆင်ပြေလား"
"ပြေပါတယ် ပါပါး လက်ဘဲနည်းနည်းနာတာပါ"
"အွန်းပါပါးကိုပြပါဦး"
သားငယ်ကိုထိန်းထားရင်းနဲ့ဘဲ
သားကြီးလက်ကလေးကိုကြည့်တော့
ယောင်ခြင်နေလေသည်။
ခနလောက်ကြာတော့
ကြားလိုက်ရတယ့် ဒေါက်ဖိနပ်သံတစ်ခွပ်ခွပ်
နောက်မှ ရောက်လာပုံအရ
ကျောင်းအုပ်က သူတို့ကိုနောက်မှခေါ်လိုက်ပုံပင်။
မိဘတွေလဲ ရောက်ပြီဆိုတော့
လွန်း ဖြေရှင်းရန်
သားငယ်ကို ခုံပေါ်မှာသာ တင်ထားခဲ့လိုက်သည်။
သားငယ်သာ မှားရင်သူ့ဘက်က ကျေနပ်အောင်
တောင်းပန်ပြီး တာဝန်ယူရမှာဘဲ
ဒါပေမယ့် သေချာတာကတော့သူမွေးထားတယ့်
သားငယ်ဟာ သွေးဆူလွယ်သူမဟုတ်
ရမ်းကားတတ်သူလဲ မဟုတ်ပါ။
ဘာအကြောင်းတွေများရှိလို့လဲ
"ကလေးတွေက ထမင်းစားချိိန်မှာ ရန်ဖြစ်ကြတာပါ။
ဆရာမတွေလဲ မရှိလိုက်တော့မသိကြဘူး
ပြီးတော့ ဒီကိစ္စကို မိဘချင်းဘဲပြေလည်အောင်
ရှင်းကြစေခြင်ပါတယ်။"
"အို ရှင် ဘာကိုရှင်းရမှာလဲ
တို့သားက မှန်နေမှာ သေချာတာဘဲ
အဲ့လိုဟာတွေကို တရားစွဲမှာ
သားမင်းပြောစမ်း ဘယ့်သူ့ဘက်က အရင်
ပြဿနာရှာလဲပြောစမ်းပါ"
မျက်နှာကို မဲ့ရွဲ့ကာပြောတယ့်
အမျိုးသမီးတစ်ဦး
လွန်း စဥ်းစားတော့မှ အမုန်းမျက်လုံးနဲ့
ကြည့်နေသူဟာ
ပြိုင်ဘက်တစ်ဦးပါလား။
ဒီဇိုင်းကိစ္စနဲ့ မကျေမလည်ဖြစ်ထားတာ
မကြာသေးဘူးလေ။
"ဟုတ်တယ်မေမေ
အဲ့ကောင်လေးဘက်က ပြဿနာအရင်စရှာတာ"
"မဟုတ်ဘူးနော် ပါပါး
သူက အရင်ပြဿနာစရှာတာ"
"သားသုလေး ခနလေးတိတ်တိတ်နေပေး
ပါပါးရှင်းပေးမယ်'
"ဆရာမခင်ဗျ အခုဘယ်နေရာမှာ
ရန်ဖြစ်ကြတာလဲ"
"စာသင်ခန်းထဲမှာပါ"
"ဒါဆိုရင် ဘယ်သူတွေအဲ့နားမှာ ရှိသလဲ
ဆရာမ သိသလောက်ကိုပြောပြပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ သိတာကတော့
ကျွန်မတို့ရောက်တယ့်အချိန်
ဒီကလေးနှစ်ယောက်က ရန်ဖြစ်နေကြပြီးတော့
သုလေးအစ်ကိုနဲ့ တစ်ဖက်က တမာန်တော်နဲ့ကလဲ ထိုးကြိတ်နေကြတယ်။"
"သားကြီးနဲ့ သူကအသိတွေမလား
ဘာလို့ သားငယ်အခန်းကိုရောက်နေတာလဲဟင်
သားကြီး"
"သားက ငယ်လေးကို အဟမ်း ပါပါးမသိအောင်
ရေခဲမုန့်ဝယ်ပြီး လာကျွေးတာ
တမာန်တော်က သူပျင်းလို့ဆို မုန့်အတူတူဝယ်ရင်း လိုက်လာတာပါ
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ မုန့်ကျွေးပြီး
ပြန်လာတော့ တမာန်ကသူ့ရဲ့ အဆောင်လေး
ပျောက်နေတယ်တယ့်
လိုက်ရှာရင်း ငယ်လေးအခန်းထဲပါရှာတော့
ငယ်ရဲ့စာအုပ်ကြားထဲကနေ ထွက်လာတယ်
အဲ့ဒါကို ဟင်း တမာန်က ထအော်ပြီး
ပြဿနာရှာတယ်
ဟိုငနာတွေကလဲ သုလေးကို ရန်စတယ်
ပါပါးနဲ့ဒယ်ဒီကို့ပါ ပြောကြတယ်
ဒါကြောင့် ရန်ဖြစ်ကြတာ"
လွန်းသုထက် သားရဲ့စကားကြောင့်
ငယ်လေးကို ထပ်မေးရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"သား"
"ဟင့်အင်းနော် ပါပါး သားမယူဘူး
သားကတကယ်လို့သဘောကျရင်တောင်
ပါပါးကို ဝယ်ခိုင်းမှာပေါ့ အဲ့လိုလုံးဝမလုပ်ဘူး
တကယ်ပြောတာ"
မေးရုံသာ ရှိသေးတယ်
ရင်ခွင်ထဲအင့်ခနဲဝင်လာတယ့် သားငယ်လေး
"ဟက် လက်စသတ်တော့ သူခိုးတွေဘဲကို
ခိုးလဲခိုးသေးတယ်
ကျွန်မသားလို အမှန်တရားဘက်ကပါတယ့်
သူကိုလဲ ထိုးကြိတ်သေးတယ်"
"အဒေါ်ကြီးခင်ဗျား"
"သားကြီး"
"ဟုတ်ကဲ့ပါပါး"
"ဘာမှ ဆက်မေးစရာမလိုတော့ပါဘူး
ကျောင်းအုပ်ကြီး
CCTVကိုဘဲ ကြည့်ပေးစေခြင်ပါတယ်။
ဒါမှ သေချာမမြင်ရရင်
ကျွန်တော့ လူရုံတွေဆီမှာ CCTVတွေရှိပါတယ်
ဒီမှာဘဲ ရှင်းကြတာပေါ့
ဒါနဲ့ CCTVက အသံပါပါတယ်မလား
ဟုတ်တယ်မလားကောင်လေး
မင်းအခန်းဆိုတော့ မင်းသိမှာပေါ့"
လွန်း လက်ထောက်ကာပင်
သားငယ်နဲ့ရန်ဖြစ်တယ့်ကောင်လေးကိုပြောတော့
မျက်နှာကမဲခနဲ
CCTVကို ဖွင့်ကာ ပြန်ကြည့်တော့
တကယ်လဲ သားကြီးရေခဲမုန့်တွေ
သကြားလုံးတောင် အစစ်ပါသေးတယ်
သားငယ်ကို သွားကျွေးတာ
လွန်းရဲ့ မျက်စောင်းလေးသည်
ခိုးကျွေးသူ သားကြီးဆီသို့
စိုက်ကြည့်တော့
ချစ်တယ်လေ ပါပါးရဲ့တယ့်
ကောင်ဆိုးလေး
ခနနေတော့ သားကြီးနဲ့ကောင်လေးက
ထွက်သွားတော့
သားငယ်ဟာလဲ စာအုပ်သွားထပ်လေသည်။
ထိုချိန် ထိုသားငယ်နဲ့ရန်ဖြစ်တယ့်
ကောင်လေးက အဆောင်လိုတစ်ခုခုကို
ကြမ်းပြင်ကနေယူကာ
မြှောင်ကြည့်သည် ထို့နောက်
သားငယ်ရဲ့စာအုပ်ထဲညှပ်လို့ အဝေးကနေ
အရိပ်အခြေကြည့်နေလေသည်။
မကြာပါ သားကြီးနဲ့တမာန်တော်ရောက်လာပြီး
အောက်ကြမ်းပြင်မှာ လိုက်ရှာတော့
သုလေးလဲ လိုက်ရှာနေကြရာ
သုလေးက စာအုပ်အောက်ပြုတ်ကျလို့ကောက်တော့
အဲ့ကြားထဲက အဆောင်လေးထွက်လာသည်။
တမာန်တော်က စောင့်တွန်းလိုက်ပြီး
အဆောင်ကိုယူတော့
ထက်ရှားနဲ့ ရန်ဖြစ်ရာကနေ
စောနက ကလိမ်ကကျစ်လေးရောက်လာကာ
ပြောသည်မှာ တကယ့်ကို ရိုင်းစိုင်းစွာ
နောက်ဆုံး လွန်းနဲ့မောင့်ကိုပါ
ထိခိုက်လာသည်
သုလေးက သုလေးပြန်ပြောတော့
ထိုကောင်လေး နရင်းအုပ်လိုက်လေရဲ့
လွန်းရဲ့ လက်သီးစုပ်လေးဟာ တင်းခနဲ
ထို့နောက်သားနဲ့ ပြန်ထိုးကြာ
ဆရာမတွေ လာသည်အထိ
အကုန်ကြည့်ပြီးတာနဲ့
လွန်းမှာ မျက်နှာထားတင်းနေကာ
ခပ်ကျိတ်ကျိတ်ဆူနေတယ့်
ထိုသားအမိဘက်သို့ လှည့်ကြည့်တော့
သူတို့မဟုတ်သလိုပင်
လွန်းသုထက် သားနဲ့ သားကြီးကို အရင်အပြင်ထွက်သွားခိုင်းလိုက်လေပြီး
အပြင်က ကိုယ်ရံတော်တစ်ယောက်
အင်းပြောရရင် စောနက
တာဝန်ချိန်ခနနားရတယ့် ကိုယ်ရံတော်ကိုပေါ့
ခေါ်ပြီး မုန့်ဝယ်ကျွေးစေလိုက်သည်။
တမာန်တော်ကတော့ ဒီပစ္စည်းလေးဟာ
မိခင်ရဲ့ အမွေမလို့ စိတ်လွတ်သွားကြောင်း
ပြောကာ တောင်းပန်လေရဲ့
လွန်းနားလည်ပေးကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလို့
ထွက်သွားစေရင်း
စောနက တာဝန်ကျတယ့်
ကိုယ်ရံတော်တွေကိုပါ ခေါ်ကာ
အခန်းတံခါးပိတ်လိုက်လို့
ခါးကြားထဲက သေနတ်ကို
ခုံပေါ် ပစ်တင်လို့
ခြေထောက်ချိတ်ကာ ထိုင်လိုက်ရင်း
ရှေ့က နှစ်ယောက်ကို သေချာကြည့်ပေးလိုက်သည်။
"ကလေးကွက်တွေနဲ့ လာတယ်ပေါ့ဟက်
ငါ့သားကို ထိရဲတယ်
ဘာလဲ ငါက ကလေးမွေးထားတယ့်
ကောင်မလို့ ပျော့ညံ့တယ်ထင်နေတာလား
သိပ်အထင်မမှားနဲ့ ငါက
ငါ့ယောကျာ်းအပေါ်ဘဲ နူးညံ့တာ
ဟိုကောင် တွေ့လားသေနတ်"
"ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး"
"ကျစ် ! နားယားတာ သောက်ပိုတွေလုပ်မနေနဲ့"
"ငါ့သားကို နားရင်းအုပ်ရတာတော်တော်ပျော်တယ့်ပုံဘဲ"
"ခင်ဗျာ"
"ရိုက်စမ်း ကိုယ့်နားထင်ကို
အသံမြည်တယိ့အထိ ရိုက်စမ်း
ငါမရပ်ခိုင်းမခြင်း မရပ်နဲ့
သောက်ပိုတွေလုပ်ရင်တွေ့လား
ငါကတော့ လက်နဲ့ရိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး
သေနတ်ဖင်နဲ့ဘဲ ကျွေးမှာ"
"ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း အင့် ဖောင်း"
သူ့အမေကိုလဲ အကူအညီတောင်းလို့မရဘူးဆိုတာ သိတယ့်သူဟာ
ကိုယ့်ကို ပြန်ရိုက်နေရပြီ။
အချက်၂၀ကျော် ရိုက်ပြီးချိန်
ကျလာတယ့် သွေးတွေ
မျက်နှာလဲ ရဲနေပြီ။
"တောင်းပန်ပါတယ် ကျယ်မသား
နားမကြားရဘဲနေတော့မယ်ရှင့် တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဒါဆိုရင် ဘာလို့အဲ့လို နားထဲကို
အဆိပ်ရှိတယ့်စကားတွေသွင်းပေးနေလဲ'
"ရှင်"
"ကျစ် ဟေ့ကောင်တော်တော့မရိုက်နဲ့တော့
ငါ အဲ့လောက်ကျောင်းသားတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝကို မဖျက်ဆီးခြင်ဘူး
ကျောင်းအုပ် ဒီတိုင်းအဲ့ကောင်ကိုကျောင်းထုတ်ပေးပါ"
"ရှငိ မလုပ်ပါနဲ့ အစ်ကိုလွန်းရယ်
ဒီကျောင်းက"
ဒီကျောင်းကနေ အောင်ရင်
ထမင်းစားလက်မှတ်တစ်ခုရသလိုမလို
ငိုကျွေးလာတယ့်သူမ
"မင်းငိုမနေနဲ့ မောင်သာသိရင်
မင်းတို့ မင်နီနဲ့ပါ အထုတ်ခံရမှာ
ငါသိတယ် မင်းက အရင်က
အများကို ကူညီတတ်တယ့် မိန်းကလေးတစ်ဦး
အများစကား နားမယောင်စမ်းပါနဲ့
အေးဆေးကိုယ့်ဘဝကို ဖြတ်သန်းပါ
ဒါဘဲ ပြောခြင်တယ်"
ထို့နောက် ကျောင်းအုပ်ကို ကဒ်တစ်ကဒ်ပစ်ပေးခဲ့ကာ
တာဝန်မကျေတယ့်ကိုယ်ရံတော်ကိုတော့
တစ်ခါတည်း ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီ။
လွန်းလမ်းလျှောက်လာတော့
ခုံတန်းလေးမှာစောင့်နေတယ့် သားတို့နှစ်ယောက်
"မူန့်စားပြီးပြီလားသားတို့ "
"ဟုတိ ပါပါးသုလေးတို့စားပြီးပြီ"
"တောင်းပနိပါတယ် သားတို့ကြောငိ့
ပါပါးအလုပ်များရပြီ"
"အဆိုးလေးတွေ ပါပါးဘာပြောရမှန်းတေူသ်မသိဘူး
သွားတော့ အခန်းထဲကို
ညနေ ကလေးတွေ ဒယ်ဒီလာကြိုကြလိမ့်မယ်
ကိုယ်တိုင်ပြောပြလိုက်ကျ
အမှားမရှိတော့ သားတို့မကြောက်ကြနဲ့
ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ပါပါး"2
"သွားပြီ ချစ်တုံးလေးတွေ"
သုလေးတို့ မျက်စိရှေ့ကနေ ထွက်သွားတယ့်
ပါပါး က
စောနကများ ရှင်းသွားတာနဲ့ မတူ
နူးညံ့မှုတွေနဲ့
ပါပါးကအရမ်းချောပြီး ခန့်ညားလွန်းတယ်
........... ................ .............. .................. ........
"နှင်းဆီပန်းအနီတွေကို အရောင်ရဲတာမဟုတ်ဘဲ
မှိုင်းတယ့်ဘက်ကို သွားတယ့်
ကြက်သွေးရောင်ဘက် သန်းတာကို ဝယ်လာပေးပါနော် နောက်နှစ်စည်းဆိုရင်
ရပြီ"
"စားပွဲဝိုင်းတွေကို ဟိုဘက်ကနေ ထားပေးပါ။
ဒီအလယ်ကို ဝိုင်းပြီး သပ်သပ်နေရာရှင်းထားပေးပါနော်"
"ဟေ့ ဟိုကောင်လေး ကိုယ်ပြောထားတယ့်
ကတ်ဆက်အဟောင်းရလား"
"ဟုတ်ကဲ့ ရပါပြီ ခင်ဗျ"
"ဒါဆို အဲ့တာတွေကို
အဝင်ဝမှာ ထားပေးပါနော်"
"စဥ်မထားဘူး ဖြုတ်မယ် ဒီပွဲကို
နွေးထွေးစေခြင်တယ်"
တတွတ်တွတ်နဲ့ ဖုန်းလေးနဲ့ စာအုပ်လေးကို
ကိုင်လို့ လိုတာတွေ အကုန်ပြင်နေတယ့်ကိုကို
ပွဲက နက်ဖြန်ဆိုရောက်နေပြကိုကိုကတော့
ခုထိ အားမရသေးဘူး
နောက်ကနေ ရိုင်းဧကရာဇ် ဝင်လာတာတွေ့တော့
ဝန်ထမ်းတွေက နှုတ်ဆက်မယ်လုပ်ပေမယ့်
ရိုင်းက တိုးတိုးလို့သာ လုပ်ပြလိုက်ရင်း
ကိုကို့ရဲ့ အနောက်ကနေ
ဖက်ထားလိုက်တော့
စကားပြောနေရာကနေ ရပ်သွားတယ့်ကိုကိုဟာ
ဘေးတစ်စောင်းခေါင်းလေးလှည့်ရင်း
မောင့် ပါးလေးကို
အနမ်းချွေလေသည်။
"မလန့်ဘူးပေါ့ မောင့်အချစ်က"
"ဟီး ကိုယိကမောင့်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ကို
အလွတ်ရနေပြီးသားလေ"
"ကိုကိုကတော့ဗျာ "
ရိုင်း ရင်ခွင်ထဲက အသည်းနှလုံးရဲ့စကားကြောင့်
ရင်ထဲကလိကလိ
"မောင်ဘာကူပေးရမလဲ'
'ရတယ်မောင် အဆင်ပြေတယ်
ညကျရင်သာ သားဖို့ကို
ကြက်ပေါင်းဝယ်သွားပေးလိုက်
မောင့်သား ညကျ အသားတွေ
နာလိမ့်မယ်"
ဟိုရကိက ကိစ္စပြီးတည်းက
သားညီလေးတွေနဲ့ ပါပါးကို ကာကွယ်မယ်ဆိုကာ
ထက်ရှားဟာ ဂိုဏ်းကိစ္စတွေထဲဝင်လို့
ကိုယ်ခံပညာတွေပါသင်နေတာ
၂ရက်လောက်ရှိပြီ
ပါရမီပါသည်ထင်ပါ့ သားကြီးဟာ
ကိုကို့လို သေနတ်ပစ်မတော်ပေမယ့်
လက်နက်ပုန်းကို ကိုယ်တိုင်ဆွဲတတ်ပြီး
ပစ်တယ့်နေရာအတော်ကို ကျွမ်းလေသည်။
"အွနိးပါ မောင်ဝယ်သွားပါ့မယ်
ညနေကျရင်
မောင် ပြန်လာခဲ့မယ်နော်
အဆင်ပြေတယ်မလား"
"ပြေပါ့မောင်ရာ သွားတော့"
မနက်ဖြန်အတွက် အပြီးသတ်မယ့်
ကိုကိုဟာ ဒီမှာညအိပ်မှာမလို့
ရိုင်းကဘဲ ကလေးတွေကို သွားကြိုရင်း
ဒီကို ပြန်လာရမှာပင်
ကိုကိုက သားတို့ကို မချုပ်ချယ်ပင်မယ့်
ခုလို မျက်စိအောက်ကလဲ
အပျောက်မခံပေ။
မောင့်အချစ်ဟာ တိကျတယ့် အိမ်ထောင်ရှင်လေး။
..........................................................................
အိုက်နီ အားဆေးတွေ
အရမ်းချစိ 😘😘😘😘😘😘😘😘
မန့်လေးတွေ မျှော်နေတယ်နော်
ကိုကိုကြီး လက်နက်ပုန်းပစ်တာကျွမ်းမကျွမ်းကတော့
သိကြတယ်မလား😛
"Babyေလး"
လြန္းတစ္ေယာက္ ကားပါကင္ထဲကို
ျဖစ္သလိုသာ ထိုးခဲ့ၿပီး
ေက်ာင္းအုပ္ရဲ့ ရံုးခန္းကိုေရာက္လာေတာ့
အခန္းတံခါးကို တစ္ခ်က္သာေခါက္မိ၍
ဝင္လာလိုက္ေတာ့
မ်က္ႏွာမွာ အထိုးခံထားရတာေၾကာင့္
ဖူးေယာင္ေနတယ့္ သားငယ္ေလး
ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ထိခိုက္မွာကို
သိေပမယ့္ ရင္ထဲကိုအေတာ္မေကာင္း
ရင္ထဲက ႏွလံုးသားကို ဖ်စ္ၫွစ္လိုက္သလိုပင္။
ထက္ရွားနဲ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနတယ့္
သုေလးဟာ
သူ႔ကိုေတြ့တာနဲ႔ အင့္ခနဲငိုကာ
ေျပးလာသည္မလို႔
လြန္းမွာ ဇက္ခနဲ ေကာက္ေပြ့လိုက္ရသည္။
ငယ္စဥ္ကခ်ီၿပီးေခ်ာ့သလို ခ်ီထားကာ
သားငယ္ေလးရဲ့ ေခါင္းေလးကို
ခပ္ဖြဖြ နမ္းရိႈက္မိသည္။
"အင့္ ပါပါးဟင့္"
"တိတ္ပါကေလးရယ္ တိတ္ေနာ္ ငိုရင္
ဒဏ္ရာနဲ႔ ပိုနာကုန္မယ္ေလ"
လြန္းေခ်ာ့ေနတုန္း အနားေရာက္လာတယ့္
ခြန္း
"ရလားလြန္း ငါခ်ီရမလား"
"ရတယ္ရတယ္ငါ့ကို ေရထဲတစ္ထုပ္နဲ႔
အနာထည့္ဖို႔ေဆးေတြသာ ဝယ္လာေပးပါေနာ္"
"ေအးေအး ငါအခုသြားဝယ္ေပးမယ္"
ခ်က္ခ်င္းေျပးထြက္သြားျပန္တယ့္ ခြန္း
လြန္းသုထက္ကေတာ့
သားငယ္ေလးကိုခ်ီကာ
ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ေရ႔ွက သားနဲ႔ရန္ျဖစ္ထားပံုေပၚတယ့္
ေကာင္ေလးဟာ
လက္မွာပါ ပတ္တီးနဲ႔
သားငယ္ရဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကိုသာ
သပ္ေပးလို႔ ကေလးငယ္ကို
ရင္ခြင္ထဲထည့္ရင္း ေပြ့ထားမိသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဘးနားက သားႀကီးကိုလဲ
ေမးရေသးသည္။
"သားႀကီး ဘယ္နားေတြထိေသးလဲ
အဆင္ေျပလား"
"ေျပပါတယ္ ပါပါး လက္ဘဲနည္းနည္းနာတာပါ"
"အြန္းပါပါးကိုျပပါၪီး"
သားငယ္ကိုထိန္းထားရင္းနဲ႔ဘဲ
သားႀကီးလက္ကေလးကိုၾကည့္ေတာ့
ေယာင္ျခင္ေနေလသည္။
ခနေလာက္ၾကာေတာ့
ၾကားလိုက္ရတယ့္ ေဒါက္ဖိနပ္သံတစ္ခြပ္ခြပ္
ေနာက္မွ ေရာက္လာပံုအရ
ေက်ာင္းအုပ္က သူတို႔ကိုေနာက္မွေခၚလိုက္ပံုပင္။
မိဘေတြလဲ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့
လြန္း ေျဖရွင္းရန္
သားငယ္ကို ခံုေပၚမွာသာ တင္ထားခဲ့လိုက္သည္။
သားငယ္သာ မွားရင္သူ႔ဘက္က ေက်နပ္ေအာင္
ေတာင္းပန္ၿပီး တာဝန္ယူရမွာဘဲ
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့သူေမြးထားတယ့္
သားငယ္ဟာ ေသြးဆူလြယ္သူမဟုတ္
ရမ္းကားတတ္သူလဲ မဟုတ္ပါ။
ဘာအေၾကာင္းေတြမ်ားရိွလို႔လဲ
"ကေလးေတြက ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ရန္ျဖစ္ၾကတာပါ။
ဆရာမေတြလဲ မရိွလိုက္ေတာ့မသိၾကဘူး
ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥကို မိဘခ်င္းဘဲေျပလည္ေအာင္
ရွင္းၾကေစျခင္ပါတယ္။"
"အို ရွင္ ဘာကိုရွင္းရမွာလဲ
တို႔သားက မွန္ေနမွာ ေသခ်ာတာဘဲ
အဲ့လိုဟာေတြကို တရားစြဲမွာ
သားမင္းေျပာစမ္း ဘယ့္သူ႔ဘက္က အရင္
ျပႆနာရွာလဲေျပာစမ္းပါ"
မ်က္ႏွာကို မဲ့ရြဲ႔ကာေျပာတယ့္
အမ်ိဳးသမီးတစ္ၪီး
လြန္း စဥ္းစားေတာ့မွ အမုန္းမ်က္လံုးနဲ႔
ၾကည့္ေနသူဟာ
ၿပိဳင္ဘက္တစ္ၪီးပါလား။
ဒီဇိုင္းကိစၥနဲ႔ မေက်မလည္ျဖစ္ထားတာ
မၾကာေသးဘူးေလ။
"ဟုတ္တယ္ေမေမ
အဲ့ေကာင္ေလးဘက္က ျပႆနာအရင္စရွာတာ"
"မဟုတ္ဘူးေနာ္ ပါပါး
သူက အရင္ျပႆနာစရွာတာ"
"သားသုေလး ခနေလးတိတ္တိတ္ေနေပး
ပါပါးရွင္းေပးမယ္'
"ဆရာမခင္ဗ် အခုဘယ္ေနရာမွာ
ရန္ျဖစ္ၾကတာလဲ"
"စာသင္ခန္းထဲမွာပါ"
"ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူေတြအဲ့နားမွာ ရိွသလဲ
ဆရာမ သိသေလာက္ကိုေျပာျပေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္မ သိတာကေတာ့
ကြၽန္မတို႔ေရာက္တယ့္အခ်ိန္
ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္က ရန္ျဖစ္ေနၾကၿပီးေတာ့
သုေလးအစ္ကိုနဲ႔ တစ္ဖက္က တမာန္ေတာ္နဲ႔ကလဲ ထိုးႀကိတ္ေနၾကတယ္။"
"သားႀကီးနဲ႔ သူကအသိေတြမလား
ဘာလို႔ သားငယ္အခန္းကိုေရာက္ေနတာလဲဟင္
သားႀကီး"
"သားက ငယ္ေလးကို အဟမ္း ပါပါးမသိေအာင္
ေရခဲမုန္႔ဝယ္ၿပီး လာေကြၽးတာ
တမာန္ေတာ္က သူပ်င္းလို႔ဆို မုန္႔အတူတူဝယ္ရင္း လိုက္လာတာပါ
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မုန္႔ေကြၽးၿပီး
ျပန္လာေတာ့ တမာန္ကသူ႔ရဲ့ အေဆာင္ေလး
ေပ်ာက္ေနတယ္တယ့္
လိုက္ရွာရင္း ငယ္ေလးအခန္းထဲပါရွာေတာ့
ငယ္ရဲ့စာအုပ္ၾကားထဲကေန ထြက္လာတယ္
အဲ့ဒါကို ဟင္း တမာန္က ထေအာ္ၿပီး
ျပႆနာရွာတယ္
ဟိုငနာေတြကလဲ သုေလးကို ရန္စတယ္
ပါပါးနဲ႔ဒယ္ဒီကို႔ပါ ေျပာၾကတယ္
ဒါေၾကာင့္ ရန္ျဖစ္ၾကတာ"
လြန္းသုထက္ သားရဲ့စကားေၾကာင့္
ငယ္ေလးကို ထပ္ေမးရန္သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"သား"
"ဟင့္အင္းေနာ္ ပါပါး သားမယူဘူး
သားကတကယ္လို႔သေဘာက်ရင္ေတာင္
ပါပါးကို ဝယ္ခိုင္းမွာေပါ့ အဲ့လိုလံုးဝမလုပ္ဘူး
တကယ္ေျပာတာ"
ေမးရံုသာ ရိွေသးတယ္
ရင္ခြင္ထဲအင့္ခနဲဝင္လာတယ့္ သားငယ္ေလး
"ဟက္ လက္စသတ္ေတာ့ သူခိုးေတြဘဲကို
ခိုးလဲခိုးေသးတယ္
ကြၽန္မသားလို အမွန္တရားဘက္ကပါတယ့္
သူကိုလဲ ထိုးႀကိတ္ေသးတယ္"
"အေဒၚႀကီးခင္ဗ်ား"
"သားႀကီး"
"ဟုတ္ကဲ့ပါပါး"
"ဘာမွ ဆက္ေမးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး
CCTVကိုဘဲ ၾကည့္ေပးေစျခင္ပါတယ္။
ဒါမွ ေသခ်ာမျမင္ရရင္
ကြၽန္ေတာ့ လူရံုေတြဆီမွာ CCTVေတြရိွပါတယ္
ဒီမွာဘဲ ရွင္းၾကတာေပါ့
ဒါနဲ႔ CCTVက အသံပါပါတယ္မလား
ဟုတ္တယ္မလားေကာင္ေလး
မင္းအခန္းဆိုေတာ့ မင္းသိမွာေပါ့"
လြန္း လက္ေထာက္ကာပင္
သားငယ္နဲ႔ရန္ျဖစ္တယ့္ေကာင္ေလးကိုေျပာေတာ့
မ်က္ႏွာကမဲခနဲ
CCTVကို ဖြင့္ကာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့
တကယ္လဲ သားႀကီးေရခဲမုန္႔ေတြ
သၾကားလံုးေတာင္ အစစ္ပါေသးတယ္
သားငယ္ကို သြားေကြၽးတာ
လြန္းရဲ့ မ်က္ေစာင္းေလးသည္
ခိုးေကြၽးသူ သားႀကီးဆီသို႔
စိုက္ၾကည့္ေတာ့
ခ်စ္တယ္ေလ ပါပါးရဲ့တယ့္
ေကာင္ဆိုးေလး
ခနေနေတာ့ သားႀကီးနဲ႔ေကာင္ေလးက
ထြက္သြားေတာ့
သားငယ္ဟာလဲ စာအုပ္သြားထပ္ေလသည္။
ထိုခ်ိန္ ထိုသားငယ္နဲ႔ရန္ျဖစ္တယ့္
ေကာင္ေလးက အေဆာင္လိုတစ္ခုခုကို
ၾကမ္းျပင္ကေနယူကာ
ေျမႇာင္ၾကည့္သည္ ထို႔ေနာက္
သားငယ္ရဲ့စာအုပ္ထဲၫွပ္လို႔ အေဝးကေန
အရိပ္အေျခၾကည့္ေနေလသည္။
မၾကာပါ သားႀကီးနဲ႔တမာန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီး
ေအာက္ၾကမ္းျပင္မွာ လိုက္ရွာေတာ့
သုေလးလဲ လိုက္ရွာေနၾကရာ
သုေလးက စာအုပ္ေအာက္ျပဳတ္က်လို႔ေကာက္ေတာ့
အဲ့ၾကားထဲက အေဆာင္ေလးထြက္လာသည္။
တမာန္ေတာ္က ေစာင့္တြန္းလိုက္ၿပီး
အေဆာင္ကိုယူေတာ့
ထက္ရွားနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရာကေန
ေစာနက ကလိမ္ကက်စ္ေလးေရာက္လာကာ
ေျပာသည္မွာ တကယ့္ကို ရိုင္းစိုင္းစြာ
ေနာက္ဆံုး လြန္းနဲ႔ေမာင့္ကိုပါ
ထိခိုက္လာသည္
သုေလးက သုေလးျပန္ေျပာေတာ့
ထိုေကာင္ေလး နရင္းအုပ္လိုက္ေလရဲ့
လြန္းရဲ့ လက္သီးစုပ္ေလးဟာ တင္းခနဲ
ထို႔ေနာက္သားနဲ႔ ျပန္ထိုးၾကာ
ဆရာမေတြ လာသည္အထိ
အကုန္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔
လြန္းမွာ မ်က္ႏွာထားတင္းေနကာ
ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ဆူေနတယ့္
ထိုသားအမိဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့
သူတို႔မဟုတ္သလိုပင္
လြန္းသုထက္ သားနဲ႔ သားႀကီးကို အရင္အျပင္ထြက္သြားခိုင္းလိုက္ေလၿပီး
အျပင္က ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ေယာက္
အင္းေျပာရရင္ ေစာနက
တာဝန္ခ်ိန္ခနနားရတယ့္ ကိုယ္ရံေတာ္ကိုေပါ့
ေခၚၿပီး မုန္႔ဝယ္ေကြၽးေစလိုက္သည္။
တမာန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီပစၥည္းေလးဟာ
မိခင္ရဲ့ အေမြမလို႔ စိတ္လြတ္သြားေၾကာင္း
ေျပာကာ ေတာင္းပန္ေလရဲ့
လြန္းနားလည္ေပးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလို႔
ထြက္သြားေစရင္း
ေစာနက တာဝန္က်တယ့္
ကိုယ္ရံေတာ္ေတြကိုပါ ေခၚကာ
အခန္းတံခါးပိတ္လိုက္လို႔
ခါးၾကားထဲက ေသနတ္ကို
ခံုေပၚ ပစ္တင္လို႔
ေျခေထာက္ခ်ိတ္ကာ ထိုင္လိုက္ရင္း
ေရ႔ွက ႏွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာၾကည့္ေပးလိုက္သည္။
"ကေလးကြက္ေတြနဲ႔ လာတယ္ေပါ့ဟက္
ငါ့သားကို ထိရဲတယ္
ဘာလဲ ငါက ကေလးေမြးထားတယ့္
ေကာင္မလို႔ ေပ်ာ့ညံ့တယ္ထင္ေနတာလား
သိပ္အထင္မမွားနဲ႔ ငါက
ငါ့ေယာက်ာ္းအေပၚဘဲ ႏူးညံ့တာ
ဟိုေကာင္ ေတြ့လားေသနတ္"
"ဟုတ္ဟုတ္ကဲ့ ၪီးေလး"
"က်စ္ ! နားယားတာ ေသာက္ပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔"
"ငါ့သားကို နားရင္းအုပ္ရတာေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တယ့္ပံုဘဲ"
"ခင္ဗ်ာ"
"ရိုက္စမ္း ကိုယ့္နားထင္ကို
အသံျမည္တယိ့အထိ ရိုက္စမ္း
ငါမရပ္ခိုင္းမျခင္း မရပ္နဲ႔
ေသာက္ပိုေတြလုပ္ရင္ေတြ့လား
ငါကေတာ့ လက္နဲ႔ရိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး
ေသနတ္ဖင္နဲ႔ဘဲ ေကြၽးမွာ"
"ေဖာင္း ေဖာင္း ေဖာင္း အင့္ ေဖာင္း"
သူ႔အေမကိုလဲ အကူအညီေတာင္းလို႔မရဘူးဆိုတာ သိတယ့္သူဟာ
ကိုယ့္ကို ျပန္ရိုက္ေနရၿပီ။
အခ်က္၂၀ေက်ာ္ ရိုက္ၿပီးခ်ိန္
က်လာတယ့္ ေသြးေတြ
မ်က္ႏွာလဲ ရဲေနၿပီ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ က်ယ္မသား
နားမၾကားရဘဲေနေတာ့မယ္ရွင့္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဒါဆိုရင္ ဘာလို႔အဲ့လို နားထဲကို
အဆိပ္ရိွတယ့္စကားေတြသြင္းေပးေနလဲ'
"ရွင္"
"က်စ္ ေဟ့ေကာင္ေတာ္ေတာ့မရိုက္နဲ႔ေတာ့
ငါ အဲ့ေလာက္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝကို မဖ်က္ဆီးျခင္ဘူး
ေက်ာင္းအုပ္ ဒီတိုင္းအဲ့ေကာင္ကိုေက်ာင္းထုတ္ေပးပါ"
"ရွငိ မလုပ္ပါနဲ႔ အစ္ကိုလြန္းရယ္
ဒီေက်ာင္းက"
ဒီေက်ာင္းကေန ေအာင္ရင္
ထမင္းစားလက္မွတ္တစ္ခုရသလိုမလို
ငိုေကြၽးလာတယ့္သူမ
"မင္းငိုမေနနဲ႔ ေမာင္သာသိရင္
မင္းတို႔ မင္နီနဲ႔ပါ အထုတ္ခံရမွာ
ငါသိတယ္ မင္းက အရင္က
အမ်ားကို ကူညီတတ္တယ့္ မိန္းကေလးတစ္ၪီး
အမ်ားစကား နားမေယာင္စမ္းပါနဲ႔
ေအးေဆးကိုယ့္ဘဝကို ျဖတ္သန္းပါ
ဒါဘဲ ေျပာျခင္တယ္"
ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ကို ကဒ္တစ္ကဒ္ပစ္ေပးခဲ့ကာ
တာဝန္မေက်တယ့္ကိုယ္ရံေတာ္ကိုေတာ့
တစ္ခါတည္း ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီ။
လြန္းလမ္းေလ်ွာက္လာေတာ့
ခံုတန္းေလးမွာေစာင့္ေနတယ့္ သားတို႔ႏွစ္ေယာက္
"မူန္႔စားၿပီးၿပီလားသားတို႔ "
"ဟုတိ ပါပါးသုေလးတို႔စားၿပီးၿပီ"
"ေတာင္းပနိပါတယ္ သားတို႔ေၾကာငိ့
ပါပါးအလုပ္မ်ားရၿပီ"
"အဆိုးေလးေတြ ပါပါးဘာေျပာရမွန္းေတူသ္မသိဘူး
သြားေတာ့ အခန္းထဲကို
ညေန ကေလးေတြ ဒယ္ဒီလာႀကိဳၾကလိမ့္မယ္
ကိုယ္တိုင္ေျပာျပလိုက္က်
အမွားမရိွေတာ့ သားတို႔မေၾကာက္ၾကနဲ႔
ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ပါပါး"2
"သြားၿပီ ခ်စ္တံုးေလးေတြ"
သုေလးတို႔ မ်က္စိေရ႔ွကေန ထြက္သြားတယ့္
ပါပါး က
ေစာနကမ်ား ရွင္းသြားတာနဲ႔ မတူ
ႏူးညံ့မႈေတြနဲ႔
ပါပါးကအရမ္းေခ်ာၿပီး ခန္႔ညားလြန္းတယ္
........... ................ .............. .................. ........
"ႏွင္းဆီပန္းအနီေတြကို အေရာင္ရဲတာမဟုတ္ဘဲ
မိႈင္းတယ့္ဘက္ကို သြားတယ့္
ၾကက္ေသြးေရာင္ဘက္ သန္းတာကို ဝယ္လာေပးပါေနာ္ ေနာက္ႏွစ္စည္းဆိုရင္
ရၿပီ"
"စားပြဲဝိုင္းေတြကို ဟိုဘက္ကေန ထားေပးပါ။
ဒီအလယ္ကို ဝိုင္းၿပီး သပ္သပ္ေနရာရွင္းထားေပးပါေနာ္"
"ေဟ့ ဟိုေကာင္ေလး ကိုယ္ေျပာထားတယ့္
ကတ္ဆက္အေဟာင္းရလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ရပါၿပီ ခင္ဗ်"
"ဒါဆို အဲ့တာေတြကို
အဝင္ဝမွာ ထားေပးပါေနာ္"
"စဥ္မထားဘူး ျဖဳတ္မယ္ ဒီပြဲကို
ေနြးေထြးေစျခင္တယ္"
တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဖုန္းေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးကို
ကိုင္လို႔ လိုတာေတြ အကုန္ျပင္ေနတယ့္ကိုကို
ပြဲက နက္ျဖန္ဆိုေရာက္ေနျပကိုကိုကေတာ့
ခုထိ အားမရေသးဘူး
ေနာက္ကေန ရိုင္းဧကရာဇ္ ဝင္လာတာေတြ့ေတာ့
ဝန္ထမ္းေတြက ႏႈတ္ဆက္မယ္လုပ္ေပမယ့္
ရိုင္းက တိုးတိုးလို႔သာ လုပ္ျပလိုက္ရင္း
ကိုကို႔ရဲ့ အေနာက္ကေန
ဖက္ထားလိုက္ေတာ့
စကားေျပာေနရာကေန ရပ္သြားတယ့္ကိုကိုဟာ
ေဘးတစ္ေစာင္းေခါင္းေလးလွည့္ရင္း
ေမာင့္ ပါးေလးကို
အနမ္းေခြၽေလသည္။
"မလန္႔ဘူးေပါ့ ေမာင့္အခ်စ္က"
"ဟီး ကိုယိကေမာင့္ရဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔ကို
အလြတ္ရေနၿပီးသားေလ"
"ကိုကိုကေတာ့ဗ်ာ "
ရိုင္း ရင္ခြင္ထဲက အသည္းႏွလံုးရဲ့စကားေၾကာင့္
ရင္ထဲကလိကလိ
"ေမာင္ဘာကူေပးရမလဲ'
'ရတယ္ေမာင္ အဆင္ေျပတယ္
ညက်ရင္သာ သားဖို႔ကို
ၾကက္ေပါင္းဝယ္သြားေပးလိုက္
ေမာင့္သား ညက် အသားေတြ
နာလိမ့္မယ္"
ဟိုရကိက ကိစၥၿပီးတည္းက
သားညီေလးေတြနဲ႔ ပါပါးကို ကာကြယ္မယ္ဆိုကာ
ထက္ရွားဟာ ဂိုဏ္းကိစၥေတြထဲဝင္လို႔
ကိုယ္ခံပညာေတြပါသင္ေနတာ
၂ရက္ေလာက္ရိွၿပီ
ပါရမီပါသည္ထင္ပါ့ သားႀကီးဟာ
ကိုကို႔လို ေသနတ္ပစ္မေတာ္ေပမယ့္
လက္နက္ပုန္းကို ကိုယ္တိုင္ဆြဲတတ္ၿပီး
ပစ္တယ့္ေနရာအေတာ္ကို ကြၽမ္းေလသည္။
"အြနိးပါ ေမာင္ဝယ္သြားပါ့မယ္
ညေနက်ရင္
ေမာင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္
အဆင္ေျပတယ္မလား"
"ေျပပါ့ေမာင္ရာ သြားေတာ့"
မနက္ျဖန္အတြက္ အၿပီးသတ္မယ့္
ကိုကိုဟာ ဒီမွာညအိပ္မွာမလို႔
ရိုင္းကဘဲ ကေလးေတြကို သြားႀကိဳရင္း
ဒီကို ျပန္လာရမွာပင္
ကိုကိုက သားတို႔ကို မခ်ဳပ္ခ်ယ္ပင္မယ့္
ခုလို မ်က္စိေအာက္ကလဲ
အေပ်ာက္မခံေပ။
ေမာင့္အခ်စ္ဟာ တိက်တယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ေလး။
..........................................................................
အိုက္နီ အားေဆးေတြ
အရမ္းခ်စိ 😘😘😘😘😘😘😘😘
မန္႔ေလးေတြ ေမ်ွာ္ေနတယ္ေနာ္
ကိုကိုႀကီး လက္နက္ပုန္းပစ္တာကြၽမ္းမကြၽမ္းကေတာ့
သိၾကတယ္မလား😛