•အပိုင္း(၄၆)Yes or Yap!
ကိစၥေတျြဖစ္ၿပီး၄ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရွယ္ယာေစ်းေတျြပန္ၿငိမ္သြားၿပီး သူ႔လက္ထဲမွာ ရွယ္ယာ ၂၅ရာႏႈန္းေလာက္ရလိုက္တယ္။၂၅ ရာႏႈန္းက မနည္းေပမယ့္မ်ားတယ္လို႔မေျပာႏိုင္ျပန္ဘူး။သူ႔အေမရဲ့ရွယ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈက ၃၅ရာႏႈန္းရိွၿပီး ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးမွာေတာ့ ရွယ္ယာအမ်ားဆံုးပဲ။ဒါေတာင္နဂို ၄၀ရာႏႈန္းကေန ၃၅ရာႏႈန္းထိက်သြားတာ။
ေနာက္သံုးရက္ၾကာရင္ ႏွစ္ကုန္တိုင္းလုပ္ေလ့ရိွတဲ့ရွယ္ယာရွင္အစည္းအေဝးရိွတယ္။အဲ့အစည္းအေဝးမွာ သူ႔အေမထက္ ၁ရာႏႈန္းေလးပဲမ်ားတဲ့ရွယ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈရိွရင္ေတာင္ သူကုမၸဏီမွာ ရာထူးအႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး သူ႔အေမကသူ႔ကိုဖယ္ေပးရလိမ့္မယ္။အဲ့လိုဖယ္ေပးရတဲ့အတြက္လဲ သူ႔အေမကေသခ်ာေပါက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာသူသိတယ္။
ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးေလာကရဲ့ဥပေဒက ေတာနက္ႀကီးတစ္ခုရဲ့ဥပေဒနဲ႔အတူတူပဲ။ၪီးတဲ့လူစားမယ္..ေနာက္က်တဲ့ေကာင္ခံပဲ။သူနဲ႔သူ႔အေမနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး သားရဲဆန္ဆန္ယွဥ္ၿပိဳင္လာရမယ့္ေန့ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူေတြးေတာင္ေတြးမထားခဲ့ဖူးဘူး။
သူ႔အေမက မာနႀကီးၿပီးထိန္းခ်ဳပ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္တာမို႔ သူကသာအသာတၾကည္ေပးရင္ေပးမယ္ သူမ်ားက သူ႔ကိုေက်ာၿပီး ယူသြားတာမ်ိဳးဆိုေသခ်ာေပါက္ စိတ္ထဲမွာမေက်မနပ္ျဖစ္မွာပဲ။ယူသြားတဲ့လူက သူ႔ေနရာကိုတစ္ေန့ဆက္ခံရမယ္လို႔ေျပာတဲ့သူ႔သားျဖစ္ေနရင္ေတာင္မွေပါ့...
မိုးပင္လယ္အေနနဲ႔က သူသာ ကုမၸဏီမွာေနရာရသြားရင္ ကုမၸဏီ ရဲ့ဥကၠဌေတြဘာေတြအသာထားလို႔ ရလာမဲ့အႀကီးမားဆံုးအက်ိဳးအျမတ္က သူ႔အေမရဲ့ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ကေန ထာဝရလြတ္ေျမာက္သြားတာပဲ။သူ႔အေမ အတၲရဲ့အက်ဥ္းသားျဖစ္ရတာ ႏွစ္၃၀ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုလံုေလာက္ၿပီ။
ခုေတာ့ လိုေနတဲ့၁၀ရာႏႈန္းေက်ာ္ကိုဘယ္လိုလုပ္ရလဲသူအႀကံအိုက္ေနရတယ္။ဟိန္းထက္လ်ိဳ႕ဝွက္ယူလာေပးတဲ့
ရွယ္ယာရွင္စာရင္းကိုၾကည့္လိုက္ရင္ သူနဲ႔သူ႔အေမနီးပါး ရွယ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈရိွတဲ့လူတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွန္းလဲမသိရဘူး။သူ႔ကိုသူ႔ဘက္ပါေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ အဆင္ေျပမွာဆိုေပမယ့္ ဘယ္လိုမွေတာင္အစဆြဲထုတ္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့အႀကီးအကဲအခ်ိဳ႕ကို ညစာဖိတ္ေကြၽးၿပီး အကူအညီေတာင္းဖို႔စိတ္ကူးထားတာမို႔ သူ သူ႔ၿမိဳ႔ကိုခဏျပန္ရမယ္။အေဝးကေနအလုပ္လုပ္ေနတာၾကာၿပီမို႔ သူ႔ကိုယံုၾကည္မႈတိုးေစဖို႔ ကိုယ္ေယာင္သြားျပဖို႔စိတ္ကူးနဲ႔အတူ မဲဘာန္းကေနထပ္ထြက္သြားရၪီးမွာမို႔တစ္ဆက္ထဲ ေနြၪီးကိုလြမ္းသြားတယ္။
___________
"အစ္ကို...သားအိမ္ထုတ္ထားတဲ့လူနာရဲ့ေဆးစစ္ခ်က္ထြက္လာၿပီ"
"အင္း...ျပပါၪီး ဘယ္လိုလဲ ေတဇ!အစ္ကိုတို႔ မွန္းထားသလိုပဲလား"
ေတဇက ေခါင္းညိတ္ၿပီး စာရြက္အခ်ိဳ႕ကို သူ႔ဆီေပးတယ္။ေနြၪီးေဆးစစ္ခ်က္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း ဆီးပိုးဝင္ေနတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ အဖ်ားက၉၀/၁၀၀ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲေငြ့ေငြ့ ေငြ့ေငြ့နဲ႔ ၾကာေနတာ။
ခုလူနာက သားအိမ္ထုတ္ရင္း အနာက်က္သြားတာေတာင္ အဖ်ားမက်လို႔ ေဆးရံုမဆင္းရတာ ခုဆို ၃ပါတ္ရိွေနၿပီ။ပထမတစ္ပါတ္အဖ်ားမက်ကတည္းက ေနြၪီးရိုးရိုးဆီးစစ္ၿပီးပိုးေတြ့လို႔ ပိုးသတ္ေဆးေပးထားေပမယ့္ အလုပ္မျဖစ္လို႔ ဆီးပိုးေမြးၿပီးစစ္ထားတာ။
"လာ..ေတဇ အစ္ကိုတို႔resultသြားေျပာျပရေအာင္"
လူနာဆီေရာက္ေတာ့ ေနြၪီး ေဘးကထိုင္ခံုမွာ ေသေသခ်ာခ်ာဝင္ထိုင္ၿပီး ေဆးစစ္ခ်က္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုကိုထုတ္ျပၿပီးရွင္းျပရတယ္။ဆီးပိုးစစ္ထားတဲ့ အေျဖစာရြက္ကို ေသခ်ာ ျပရင္း...
"အေဒၚခင္ဗ်...ခုကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြရၿပီဗ်...အေဒၚ့အဖ်ားက ဆီးပိုးဝင္လို႔ျဖစ္ေနတာ...လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ရက္ေလာက္ကကြၽန္ေတာ္တို႔ ေသြးေရာ ဆီးေရာပိုးေမြးထားတာေလ ခုအေျဖထြက္လာၿပီေနာ္..."
ေနြၪီး အေျဖစာရြက္က စာလံုးတစ္ခုကိုေထာက္ျပၿပီး...
"ဒီမွာေတြ့လားအေဒၚ..ဒီE.Coliဆိုတဲ့ဘက္တီးရီးယားေလးက အေဒၚ့ကိုဖ်ားေအာင္လုပ္ေနတာ...ခုေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ျဖစ္တဲ့ျပႆနာကိုေသေသခ်ာခ်ာသိၿပီဆိုေတာ့ ေဆးကုရတာလဲပိုလြယ္သြားၿပီေပါ့"
လူနာ အေဒၚကေခါင္းကိုညိတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်တယ္။သူလဲ ေဆးရံုမွာ တစ္လကိုးသီတင္းေနၿပီးေတာ့ အိမ္မွာေနခ်င္ေရာေပါ့...
"အဲ့ဒါဆို အေဒၚေဆးရံုဆက္တက္ရၪီးမွာေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်..ခုကေဆးေသာက္ရံုနဲ႔မရဘဲ အေၾကာထဲေဆးသြင္းရမွာမို႔လို႔ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ တက္ရၪီးမယ္ခင္ဗ်...စိတ္မပူပါနဲ႔ ဒီ၇ရက္ဆို ေဆးရံုဆင္းရၿပီ"
"ဟုတ္ပါၿပီ...ေဒါက္တာေလးရယ္..အေဒၚလဲဆင္းခ်င္လွၿပီ...ငါ့မလဲ ေရာဂါေတြထူေျပာလိုက္တာ"
"စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ ဒီတစ္ပါတ္ဆင္းရၿပီ...ဒါေပမယ့္ ဒီၾကားထဲမွာ ေထြကုဘက္ကိုေျပာင္းရမယ္ခင္ဗ်"
ေနြၪီး လူနာရဲ့လက္ကိုခပ္ဖြဖြကိုင္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ရင္းေတဇကိုပါတစ္ခါထဲၫႊန္ၾကားလိုက္တယ္။
"ေတဇ...ကိုထက္ကိုဆက္သြယ္ၿပီး ဝါ့ဒ္ေျပာင္းေပးလိုက္ပါၪီး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေနြၪီး ဘာမွထပ္ၿပီးလုပ္စရာမရိွေတာ့တာမို႔ရံုးခန္းကိုပဲတန္းျပန္လာခဲ့ၿပီး ရံုးခန္းထဲမွာ မိုးပင္လယ္ကိုေတြ့ေတာ့ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္သြားရတယ္။ မိုးပင္လယ္ ေဆးရံုဆင္းကတည္းကသူတို႔ ကိစၥမ်ိဳးစံုေတြေၾကာင့္မေတြ့ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
မိုးပင္လယ္ကိုၿပံဳးျပၿပီးေဘးမွဝင္ထိုင္ရင္း...
"ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ"
"ခုနေလးကပဲ"ေနြၪီးေမးခြန္းကိုမိုးပင္လယ္က သူ႔ကိုအၾကည့္မလႊဲပဲစူးစိုက္ၾကည့္ရင္းၿပံဳးၿပံဳးေလးျပန္ေျဖတယ္။
"သတင္းေထာက္ေတြကိုဘယ္လိုေရွာင္လာလဲ"
"မေရွာင္လာဘူး...ဒီတိုင္းပဲဝင္ခ်လာတာ"
"ေကာင္းတာပဲ!"
"အင္း...ဟုတ္တယ္!" မိုးပင္လယ္က ေနြၪီးပုခံုးေပၚေခါင္းကိုမွီခ်လိုက္ရင္း..."ေနြၪီးနဲ႔ခုလိုအတူတူထိုင္ေနရတာေကာင္းလိုက္တာ.."
"အဲ့လူေတြကမျပန္ၾကေတာ့ဘူးလား"မိုးပင္လယ္ရဲ့ခ်ိဳၿမိန္မႈေတြကိုမခံစားႏိုင္ေသးခင္ ေနြၪီးမေက်မနပ္ေမးလိုက္တယ္။
"ကိုယ္တို႔၂ေယာက္တြဲပံု မရမခ်င္းျပန္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး"
"ဟ!"
ေနြၪီး မေက်မခ်မ္းေရရြတ္လိုက္ၿပီး မွီေနတဲ့ မိုးပင္လယ္ကိုတြန္းထုတ္လိုက္တယ္။အဲ့ေတာ့မိုးပင္လယ္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ၿပီး သူ႔ကိုျပန္ဆြဲရင္း..."ကိုယ္ စတာပါ သတင္းေထာက္ေတြကိုကိုယ္ရွင္းလိုက္ၿပီးၿပီ...သူတို႔ေဆးရံုမွာမရိွတာျဖင့္ရက္ပိုင္းေလာက္ရိွေနၿပီကို သတိမထားမိဘူးလား"
"ေသခ်ာလား"
"အင္းေပါ့လို႔...ၿပီးေတာ့ေခမီ့ အင္တာဗ်ဳးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကိုယ္ျပန္ရွင္းေပးရမလား"
"ရပါတယ္...ထားလိုက္အဲ့လိုသတင္းေတြကတစ္ခုေပၚလာရင္ တစ္ခုကအလိုလိုေပ်ာက္သြားတာပဲ...အလြန္ဆံုးတစ္ပါတ္ေပါ့"
"အင္းအဲ့ဒါဆိုလဲ ထားလိုက္မယ္ေနာ္"
"အင္း..."
"ေနြၪီး!...ကိုယ္ဒီညအိမ္မွာလိုက္အိပ္မယ္ေနာ္"မိုးပင္လယ္က ေနြၪီးလက္ကို ဆြဲယူသြယ္ယွက္ၿပီးေျပာတယ္။သူတို႔လက္ႏွစ္ဖက္အခ်င္းခ်င္းသြယ္ယွက္ေနတာမ်ိဳးဆို ဘယ္ေတာ့မွလက္တြဲမျဖဳတ္ဘူးဆိုတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးရလို႔ ေနြၪီးအရမ္းသေဘာက်တယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔!"
"ကိုယ္ အလုပ္ခရီးသြားဖို႔ရိွလို႔ ေနြၪီးနဲ႔ခြဲေနရၪီးမွာ...အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီညလိုက္အိပ္မယ္ေနာ္"
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီညဂ်ဳတီရိွတယ္"
"ရတယ္!အဲ့ဒါဆိုလဲ ကိုယ္ေဆးရံုမွာပဲေနမယ္...ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ေနြၪီးနဲ႔ကပ္ေနရရင္ၿပီးေရာ...ေနာ္...ေနာ္"မိုးပင္လယ္ကေျပာရင္း သူ႔ေခါင္းကိုပါေနြၪီးရဲ့ပုခံုးၾကားထဲကို တိုးေဝ႔ွေနေသးတယ္။
က်စ္!မိုးပင္လယ္ရဲ့ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈက တစ္ေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာေနၿပီပဲ။ေနြၪီးကအဲ့လိုအသံနဲ႔အဲ့လိုကပ္ေျပာရင္ အၿမဲတမ္းလိုက္ေလ်ာမိတတ္တာကို သိလို႔ တမင္လုပ္ေနတာ။
ေဘးကေနကေလးတစ္ေယာက္လို ကပ္ခြၽဲေနတဲ့ ကေလးႀကီးကို
ေနြၪီး ဘယ္လိုဖယ္ခ်ရမလဲမသိတာေၾကာင့္ဒီတိုင္းပဲၿငိမ္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
မိုးပင္လယ္က ေနြၪီးလက္ေမာင္းကိုပါးအပ္လိုက္ နမ္းလိုက္လုပ္ေနၿပီး အတန္ၾကာတဲ့ထိလႊတ္မေပးမိဘူး။ေနြၪီးကလဲ သူ႔ကိုတြန္းမထုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ သူ႔ရဲ့ဆံပင္ေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးေနတယ္။သူအၿမဲတမ္း ေနြၪီးနဲ႔ဒီလိုေလး ေနလို႔ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာလို႔လဲ ေတြးေနမိတယ္။သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘဲ တစ္ေယာက္ရဲ့အသက္ရႈသံကိုတစ္ေယာက္နားေထာင္ရင္း တစ္ေယာက္ရဲ့အေနြးဓာတ္ကိုတစ္ေယာက္ကလက္ခံရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနလိုက္ၾကတယ္။
ဒီရက္သတၲပတ္အတြင္းရိွခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြထဲကဒီအခ်ိန္ေလးကအရမ္းကိုၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အခ်ိန္ေလးပဲ...
ခဏေနေတာ့ မိုးပင္လယ္ရဲ့ဖုန္းကျမည္လာၿပီး ေခၚတဲ့လူနာမည္ေတာ့မပါဘူး။သူ ေနြၪီး လက္ေမာင္းကိုမွီထားရာကေနပ်င္းရိပ်င္းတြဲနဲ႔တည့္တည့္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္တယ္။
"ဟဲလို..."
"ၪီးမိုးပင္လယ္ျပာလား ခင္ဗ်"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ား အေဖခန္႔ထားတဲ့ခင္ဗ်ားရဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈေရ႔ွေနပါ...ၪီးမိုးသစ္လြင္လႊဲအပ္ထားတဲ့ ရွယ္ယာေတြလႊဲေျပာင္းဖို႔ အဆင္ေျပမလားဆိုတာသိခ်င္လို႔ပါ"
မိုးပင္လယ္ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ပါေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူကိုင္ထားတဲ့ေနြၪီးရဲ့လက္ဖဝါးကိုပါ အားနဲ႔ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိေတာ့ ေနြၪီးက သူ႔ကိုစာဖတ္ေနရင္းလွည့္ၾကည့္လာၿပီး 'ဘယ္သူလဲ' ဆိုၿပီး အသံတိတ္ေမးဆတ္ၿပီးေမးလာတယ္။
မိုးပင္လယ္စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း..
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္"
"ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်..အဲ့ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မနက္ျဖန္ေန့လည္ေလာက္ေတြ့ဖို႔အဆင္ေျပေလာက္မလားခင္ဗ်ာ"
အာ...ျပႆနာပဲ...
"ေန့လည္?ကြၽန္ေတာ္က အခု ရွမ္းျပည္ဘက္ေရာက္ေနတယ္ခင္ဗ်..."
"ရပါတယ္ အဲ့ဒါဆိုလဲ မနက္ျဖန္ညေနေလာက္ေတြ့လို႔ရမလားခင္ဗ်"
"ဟုတ္ကဲ့ "
"အဲ့ဒါဆို မနက္ျဖန္ညေနေလာက္ကို အခ်ိန္မွန္းၿပီးကြၽန္ေတာ္ဆက္သြယ္လိုက္ပါမယ္...ေကာင္းေသာေန့ေလးျဖစ္ပါေစခင္ဗ်"
မိုးပင္လယ္ ဖုန္းကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဘးကေနြၪီးကို အားနဲ႔ဆြဲဖက္လိုက္ရင္းေနြၪီး မ်က္ႏွာကိုပါတစ္ေနရာမွမက်န္ေအာက္နမ္းလိုက္တယ္။ေနြၪီးကေတာ့ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ရယ္ရင္း...
"ေနၪီး!ေနၪီး! ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘယ္သူဆက္တာလဲ"
"ေရ႔ွေန..."
"ေရ႔ွေန့?"
"အင္း...ကိုယ့္အတြက္ေဖေဖလႊဲေပးထားတဲ့ရွယ္ယာေတျြပန္လႊဲေပးဖို႔ ဆက္သြယ္တာ"
ေနြၪီးကခပ္ဟဟရယ္ရင္း...
"ေၾသာ္...အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ တအားေပ်ာ္သြားတယ္ေျပာပါေတာ့"
"အင္းေပါ့လို႔..."
မိုးပင္လယ္အေျဖကိုၾကားေတာ့ လဲေနြၪီးက ေခါင္းကိုတစ္ဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း "ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ...ခင္ဗ်ားေပ်ာ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲေပ်ာ္ပါတယ္" လို႔ေျပာရင္း ေအးေအးသက္သာပဲစာဆက္ဖတ္ေနတယ္။သူ ေနြၪီးကို အရမ္းသေဘာက်တဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ ေလာဘနည္းၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနတာတာေလးေၾကာင့္လဲပါတယ္။
သူ႔ရဲ့ရွယ္ယာပိုင္ဆိုင္မႈထက္ သူ႔ရဲ့ေပ်ာ္ျခင္းမေပ်ာ္ျခင္းကေနြၪီးအတြက္ပိုအေရးပါတယ္။ေနြၪီးကိုမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ေတာင္အရမ္းခ်ီးက်ူးမိေတာ့တယ္။ေနြၪီးလိုလူကိုမွတစ္ဘဝလံုးလက္မတြဲရင္ သူကအမိုက္မဲဆံုးလူသားအျဖစ္ ထိပ္ဆံုးစာရင္းဝင္ေတာ့မွာ။
ရုတ္တရတ္ႀကီး သူ ေနြၪီးကို သူ႔အပိုင္ျဖစ္ေအာင္ျမန္ျမန္လုပ္ထားမျွဖစ္မယ္ဆိုၿပီးေတြးလိုက္မိတယ္။ဘယ္အရာမွမတည္ၿမဲတဲ့ ဘဒၵကမ႓ာမွာ သူနဲ႔ႏြေၪီးရဲ့အခ်စ္ေတြကိုေတာ့ တည္ၿမဲေစခ်င္တယ္။သူ ဒီလူတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ပဲ ေန့ေန့ညညျဖတ္သန္းခ်င္ၿပီးေနာက္ဆံုး ေခါင္းခ်ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူကေနြၪီးေနာက္မွေခါင္းခ်ခ်င္တယ္။ေနြၪီးကိုသူမရိွဘဲ အထီးမက်န္ေစခ်င္ဘူး။အထီးက်န္ခ်င္းက်န္သူဘဲ က်န္ခ်င္တယ္...ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က်လာရင္ ေနြၪီးေဘးနားမွာဘဲ ထာဝရလဲေလ်ာင္းသြားမယ္။
သူ႔အေတြးေတြခိုင္မာသြားေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အျဖစ္ေျပာင္းသြားၿပီး သူေနြၪီးကိုေမးလိုက္တယ္။
"ေနြၪီး!ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ၾကမလား"
စာဖတ္ေနတဲ့ေနြၪီးက သူ႔ကို ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ဆိုတဲ့ရုပ္နဲ႔လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လွည့္သြားတယ္။သူေနာက္ေနတယ္ထင္ေနျပန္ၿပီလား မသိဘူး။
ရပါတယ္...သူကႀကိဳးစားခ်င္စိတ္အျပည့္ရိွတဲ့ လူငယ္ေလးပါ။ၿပီးေတာ့ သူကကိုက္မိၿပီဆို ျပန္မလႊတ္တတ္တဲ့ေခြးရူးလိုလူမလို႔...အခ်စ္ေရ...မင္းေစာင့္သာေနလိုက္ပါ။သူကေတာ့ သူလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ တစ္ေျဖးေျဖးရဲတက္လာမယ့္ ေနြၪီး နားရြက္ေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိၿပီ။
ေနြၪီးရဲ့ ပါးေလးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္ရင္း ထရပ္လိုက္ၿပီး...
"ေနြၪီး...ကိုယ္ ခရီးသြားရမယ္...ျပန္လာရင္ခုနကေမးခြန္းကိုျပန္ေျဖရမယ္ေနာ္...ခုဒီၾကားထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားထားဟုတ္ၿပီလား..ကိုယ္ ရက္စ္နဲ႔လက္ထပ္မယ္ ႏွစ္ခုထဲကတစ္ခုေရြးခိုင္းခဲ့မယ္...ေနာ္အခ်စ္"
သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ေနြၪီးက မ်က္ခံုးပင့္ရယ္ၿပီး...
"အသက္ကျဖင့္ မငယ္ေတာ့ဘူး ေပါက္ကရေတြေျပာမေနပါနဲ႔လား"
မိုးပင္လယ္ သူ႔စကားကို အေရးလုပ္မခံရေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရိွေနတယ္။ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့သူကမ်က္လံုးေတာင္လွန္ၾကည့္မခံရေပမယ့္လို႔ေပါ့...
သူ ေနြၪီးပုခံုးကိုလႈပ္ၿပီး..
"အင္းပါ မေျပာေတာ့ဘူး ...ေနြၪီးေရ...ကိုယ့္ကို နမ္းပါၪီး...ကိုယ္ခရီးသြားရမွာေလ"
မိုးပင္လယ္က အနမ္းေတာင္းေနေတာ့ ေနြၪီး ရွက္တက္တက္ေလးျဖစ္သြားရတယ္။မိုးပင္လယ္ရဲ့ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ၾကယ္ေတြေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ေနြၪီး ရွက္ဝဲဝဲနဲ႔ လည္ပင္းကိုပြတ္လိုက္ၿပီး...
"ခု?ေဆးရံုႀကီးမွာေလ.."
"အင္း ကိုယ္ကခုပဲသြားေတာ့မွာေလ...လုပ္ပါ...ေနာ္"
လုပ္ျပန္ၿပီ!အဲ့လိုလုပ္တာကိုရပ္လိုက္ေတာ့လို႔။
ေနြၪီး အသက္ကိုဝေအာင္ရႈလိုက္ၿပီး အားတင္းလိုက္ေတာ့ အဲ့ပံုကိုပဲ မိုးပင္လယ္က ၾကည့္ၿပီးရယ္ျပန္တယ္။
"ေနြၪီး...ဖ်တ္ခနဲေလးနမ္းတာကို အဲ့ေလာက္ထိအရိွန္ယူစရာလိုလို႔လား"
လိုတာေပါ့..ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားလို ရွက္ေၾကာျပတ္မေနဘူး။
ၿပီးေတာ့ လူျမင္ကြင္းမွာ နမ္းတယ္ဆိုတာက အင္း...နည္းနည္း...
"ေနြၪီး မနမ္းခ်င္လဲကိုယ္ပဲနမ္းလိုက္ပါမယ္ေနာ္..."
မိုးပင္လယ္က ေျပာရင္းနဲ႔ကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကပ္ထားၿပီးသားျဖသားျဖစ္ေနၿပီ။ေနြၪီးရွက္လို႔ မ်က္လံုးကို ဖိပိတ္ထားလိုက္မိၿပီး သူ႔ႏွလံုးခုန္သံကလဲ Rockသီခ်င္းထဲက ဒရမ္သံလိုမ်ိဳး ဆူညံေပါက္ကြဲေနေတာ့တယ္။တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ပူရိွန္းတက္လာၿပီး ေျခေထာက္ကေျမၾကီးနဲ႔လြတ္ခ်င္ခ်င္ေတာင္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ခံစားေနရတယ္။
မိုးပင္လယ္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို လ်ွာဖ်ားေလးနဲ႔သပ္လိုက္ၿပီး..
"ကိုယ့္ကိုေက်းဇူးမတင္နဲ႔ေနာ္..ရတယ္ ဒီတိုင္းေနြၪီးမို႔ကူညီေပးတာ"
မိုးပင္လယ္စကားေၾကာင့္ ေနြၪီးမရယ္ဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ရယ္ေနတဲ့ ေနြၪီးကိုမိုးပင္လယ္ကသူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီးေခါင္းလံုးလံုးေလးကိုနမ္းလိုက္ရင္း...
"ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း...အဲ့ဒါေျပာေနတာ ခင္ဗ်ားအႀကိမ္တစ္ရာေလာက္ရိွေနၿပီ"
"ဟားဟား...ဒီတစ္ခါေတာ့တကယ္သြားၿပီ။ဟိန္းထက္လဲေရာက္ေနၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး.."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဒီတိုင္း...ခင္ဗ်ားထြက္သြားတာကိုျမင္ရတာ ပိုလြမ္းလို႔"
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ သူ႔အေျဖကိုၾကားေတာ့ ၿပံဳးက်သြားၿပီး ထံုးစံအတိုင္းလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ထြက္သြားရင္း တစ္ေျဖးေျဖးသူ႔ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သြားတယ္။ေနြၪီး စားပြဲခံုမွာျပန္ထိုင္ၿပီး ဖတ္လက္စ စာကိုျပန္ဖတ္ေတာ့ စာထဲကိုလံုးဝအာရံုစိုက္လို႔မရေတာ့ဘူး။
သူခုကတည္းက မိုးပင္လယ္ကိုလြမ္းေနမိၿပီ။ဆိုးလိုက္တာ....
လက္ထပ္မယ္ဆိုတာကေရာ တကယ္ေျပာေနတာလား...ေတြးရံုနဲ႔တင္ေနြၪီးနားရြက္ဖ်ားေတြပူတက္လာၿပီးမ်က္ႏွာေတြပါထူအမ္းလာေတာ့တယ္။
ကိုမိုးပင္လယ္...ခင္ဗ်ားအဲ့လိုမစသင့္ဘူး!
_______________
မိုးပင္လယ္ဆီရွယ္ယာေတြလႊဲၿပီး ေနာက္တစ္ေန့မွာပဲ ရွယ္ယာရွင္အစည္းအေဝးစတယ္။သူတို႔ဘယ္လိုမွအစရွာလို႔မရတဲ့ရွယ္ယာရွင္ဟာ သူ႔အေဖျဖစ္ေနၿပီး အဲ့ရွယ္ယာေတြက သူ႔ဆီကိုလႊဲလိုက္ေတာ့ သူက ရွယ္ယာ ၃၇ရာႏႈန္းနဲ႔ ရွယ္ယာအမ်ားဆံုးျဖစ္သြားတယ္။
သိသိသာသာပ်က္ယြင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔သူ႔အေမကို မိုးပင္လယ္ သေဘာတက်ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ကုမၸဏီမွာကေတာ့ သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ၇၂ ရာႏႈန္းရိွတာေၾကာင့္ အမ်ားပိုင္ကုမၸဏီနဲ႔ေတာင္သိပ္မတူေတာ့ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမရဲ့စိတ္ထဲမွာဘယ္ေလာက္ထိ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနလိမ့္မလဲဆိုတာ သူ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရတယ္။
ခုေတာ့ ဥကၠဌႀကီး ေဒၚျမရတနာကေန ဥကၠဌႀကီးမိုးပင္လယ္ျပာ ျဖစ္သြားၿပီမို႔ သူ႔ကိုထီးနန္းပလႅင္လႊဲေပးရေတာ့မွာပါ။
ရွယ္ယာရွင္ေတြကလဲ သူ႔ကို အားရဝမ္းသာလက္ခံၾကၿပီး အခ်ိဳ႕က သူ႔အေဖအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကတည္းကလက္တြဲခဲ့ၾကသူေတျြဖစ္တယ္။လူငယ္တစ္ေယာက္က အုပ္ခ်ဳပ္တာပိုေကာင္းမယ္လို႔စိတ္ကူးမိၾကတာေၾကာင့္လဲ ပါမွာေပါ့။
ညေရာက္ေတာ့ သူအိမ္ကိုသြားလိုက္ၿပီး သူ႔အေမနဲ႔သြားေတြ့လိုက္တယ္။သူအိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေဒၚျမရတနာက မ်က္လံုးေလးပဲလွန္ၾကည့္ၿပီး သာမာန္အတိုင္းေလးပဲ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကိုဆက္ဖတ္ေနတယ္။သူ႔ကိုမေတာင္းပန္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အားနာစိတ္ေလးနည္းနည္းရိွသင့္တယ္လို႔ မိုးပင္လယ္ထင္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ တင္းမာမႈေတျြပန္အစျပဳလာတယ္။
ေဒၚျမရတနာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုမွာမိုးပင္လယ္ဝင္ထိုင္လိုက္
ၿပီး...
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂုဏ္ျပဳစကားေတာင္မေျပာေတာ့ဘူးလားေမေမ"
သူ႔ရဲ့ခပ္ေထ့ေထ့စကားဆံုးေတာ့ သူ႔အေမကဖြဖြၿပံဳးၿပီး ဖက္လက္စစာမ်က္ႏွာကစာရြက္ကိုေသးေသးေလးေခါက္ၿပီး ပိတ္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး...
"ဂုဏ္ယူပါတယ္...ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္း ေမေမ့ေျခရာနင္းႏိုင္ၿပီပဲ...ေမေမလဲအသက္ႀကီးေတာ့ အနားယူရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ"
မိုးပင္လယ္ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း.."ေတာင္းေရာ မေတာင္းပန္ေတာ့ဘူးလား"
ေဒၚျမရတနာက နားမလည္သလိုမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔ၿပီး..
"ဘာကိုေတာင္းပန္ရမွာလဲ...ဘယ္သူ႔ကိုလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလ...ၿပီးေတာ့ ေဖေဖတို႔ကိုေရာပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔!"
"ထားလိုက္ေတာ့ ေမေမ့လိုလူဆီက ကြၽန္ေတာ္ကဘာေတြေမ်ွာ္လင့္ေနမိတာလဲ...ေမေမကေမေမ့အတြက္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔အတြက္ကိုမွ ထည့္မတြက္ခဲ့ဖူးဘူးမလား...
ေမေမ့ကိုသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔အႀကံေပးမယ္ေနာ္...ေတာင္းပန္စရာအေၾကာင္းရိွရင္ေတာင္းပန္လိုက္တာအေကာင္းဆံုးပဲ...ႏို႔မို႔ဆိုတစ္ေယာက္ထဲေဘးေရာက္ၿပီး အထီးက်န္လာလိမ့္မယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမေမ့သားဆိုေတာ့ တက္ႏိုင္သမ်ွေတာ့ ဂရုစိုက္မွာပါ။"
ေဒၚျမရတနာ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိတယ္။သူလဲ သူမွားမွန္းသိေပမယ့္ မွန္တယ္လို႔လဲထင္ေနတုန္းပဲ...သူလုပ္ခဲ့တာ သူ႔သားကိုသူ႔ေဘးကထြက္မသြားေအာင္ လွည့္ကြက္ေလးသံုးခဲ့ရံုပဲရိွတာ...အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔မွာအဲ့ေလာက္ေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွတယ္လို႔သူထင္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ေမေမ...ေနြၪီးနဲ႔ပဲ...အဲ့ဒါေမေမ့ကိုအသိေပးတာ"
"ေနြၪီးဧရာနဲ႔ဆို ခြင့္မျပဳဘူးလို႔ေျပာခဲ့ၿပီးသားပဲ"
"ရတယ္!ခြင့္မျပဳလဲရတယ္...ေမေမခြင့္ျပဳတာမျပဳတာကြၽန္႔ေတာ့္အတြက္မလိုဘူး ေမေမသိေအာင္ပဲေျပာျပတာ...ကြၽန္ေတာ့္လိုလူကိုေနြၪီးလက္ခံေပးတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္းေနၿပီ"
"ေနစမ္းပါၪီး!ဘာေတြမ်ားအဲ့ေလာက္ေတာင္ေတာ္ေနေကာင္းေနလို႔လဲ ေနြၪီးဧရာက...မင္းထက္ခ်မ္းသာေနလို႔လား"
"ေနြၪီးကခ်မ္းသာစရာမလိုပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ခ်မ္းသာေနရင္ရၿပီပဲ...အဓိကအခ်က္က ေနြၪီးေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ရတယ္ ေဘးမွာဒီတိုင္းေလးရိွေနရံု သူ႔ရဲ့ျဖစ္တည္ေနမႈ ေလးကေတာင္ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစၿပီး စိတ္လံုၿခံဳမႈေပးတယ္...ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ေလာက္ေလးပဲလိုတယ္...ကြၽန္ေတာ္သြားၿပီ ဟိုတယ္မွာပဲအိပ္လိုက္မယ္"
မိုးပင္လယ္ကေျပာၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းထျပန္သြားတယ္။တစ္ေျဖးေျဖးေဝးေဝးသြားတဲ့ မိုးပင္လယ္ရဲ့ေနာက္ေက်ာကိုလွမ္းၾကည့္ေနရင္းေဒၚျမရတနာရဲ့ရင္ထဲမွာေတာ့ခံစားခ်က္ေတြစံုလင္ၿပီး တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးခံစားေနရတယ္။သူ႔အမွားကိုေတာင္းပန္ခ်င္ရင္ေတာင္ တစ္သက္လံုးဘယ္သူ႔ကိုမွၪီးမၫႊတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔မာနက လက္မခံဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အရင္အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့မာနဟာ သူ႔အတြက္ အကာအကြယ္၊ခြန္အား၊လက္နက္၊မိတ္ေဆြ ေတျြဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ့မာနကသူ႔ကိုအထီးက်န္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့အရာပဲ။မာနေၾကာင့္ပဲ သူအထီးက်န္ေနခဲ့တာ...သူသိေပမယ့္သူအဲ့မာနကိုပဲဆက္ဖက္တြယ္ေနမိတုန္းပဲ။