THE entire ride was not as comfortable as Solea had imagined it should be. The seat was stiff and narrow which made her shift a lot. What does she expect anyway?
Ipinampalubag-loob na lamang ni Solea ang luntiang tanawin nang mga palayan, gayundin ang sariwang simoy nang hangin na bagamat malakas ang hampas sa kanyang mukha ay may dulot naman na kumportableng lamig. Iyon lamang ay panaka-naka niyang nalalanghap ang usok na ibinubuga ng tren.
Talk about fresh with a tinge of smoke.
This is not my time and I should not compare the present and the past.
Solea reverted her sight back to enjoying the view outside to hush the thoughts in her ever busy mind.
Napalingon siya kay Regina nang maramdaman ang pagsandal sa kanyang balikat. The former fell asleep. Solea carefully secured Regina's head on her shoulder with her hand on the former's cheek. Maingat na inayos rin niya ang pagkakasandal sa upuan upang maging kumportable ang panganay na dela Rama.
Hindi na nasundan pa ang pag-uusap na namagitan sa pagitan ni Solea at Regina. Solea chose to keep her silence and Regina did not push through on whatever she wanted to tell her, or rather, Soledad. Marahil ay minabuti na lamang ni Regina na huwag nang ungkatin pa ang paksa na iyon sa lugar kung saan maraming makakarinig sa kanila.
She was well aware of the looks some of the passengers were pointing at her as she trailed around their town's train station earlier. Same goes when she was sitting next to the window while waiting for the passengers to get on the train. Ipinagsawalang-bahala na lamang niya iyon kanina. Marahil ay karaniwan nang nararanasan iyon ni Soledad o nang iba pang mga miyembro nang kilalang mga angkan sa kanilang bayan.
Solea shifted her sight back to the view outside the window.
Perhaps, Regina was right, or was not as well.
What if Soledad really love that guy that she was willing to bend all the moral rules of her time just to be with him? Kailan ba naging masama ang magmahal? Dahil ba may iba nang nakatakda sa lalaking iyon? Na ang dalawa ay hindi nararapat sa isa't isa dahil lamang may masasaktan. Na ang mapanghusgang lipunan ay hindi maiintindihan kailanman ang bugso nang damdamin nang dalawang taong nagmamahalan.
Why was morality important anyway? Ano ba ang pinaghuhugutan ng mga tao upang sumunod na lamang sa dapat at iwasan ang hindi?
Surely, it was not just Soledad who was going against the norm. Perhaps, there were also someone out there fighting for what they believe and feel in this ever judgmental society.
Solea had this troubling feeling in her chest she did not know why and how it affect her to make her somewhat feel a tinge of hurt. Wala naman siyang anuman na koneksiyon sa mga ito para makaramdam ng ganoon. Must it be because of the stupid drama Soledad and Noe were into. Naaawa siya sa dalawa?
Is this a real time tale of once upon a time with no happy ending for the main leads?
"Ha!" Solea could not help but let out a sigh that even she could not hear clearly because of the wind buzzing on her ears.
Love makes everything simple and yet complicated at the same time.
If only...
TAPIK sa kanyang pisngi ang gumising kay Solea.
I fell asleep.
Napalingon siya sa katabing si Regina na siyang tumapik sa kanyang pisngi. She was in awe how Regina still look regal and compose while her on the other hand felt a slight sting on her neck for leaning on her side for too long. She felt beaten as well.
Regina indeed live up to her name. A queen.
"Halina at ikaw ay maghanda na Soledad. Kaunti na lamang ang pasaherong pababa nang tren." Wika ni Regina na tumayo na sa pagkakaupo sa kanyang tabi. "Nakalabas na si Elena at ating mga pinsan. Mag-ayos ka saglit nang hindi ka muling mabiro, ugali mo'ng makatulog tuwing sumasakay tayo nang tren."
And look who's talking.
Hindi na nakaimik pa si Solea upang salungatin ang narinig. She was not Soledad anyway, what's the deal in making a fuss?
Tahimik na sumunod na lamang siya sa nagpatiunang si Regina. Wala nang halos pasahero sa loob ng tren at sila na lamang nang nauna ang kahuli-hulian na bababa sa bagon na iyon. Nang makababa ay natuon ang atensiyon ni Solea sa istraktura nang estasyon.
The building's lower floor was made of red bricks while the upper floor was made of wood. The platform was covered which served as shelter for passengers while waiting.
If she remember it correctly, the said station was built in the latter part of 1800's and was opened to the public a few years before the turn of the century. The train station once serve not just a station of the main line from Manila to Dagupan but also as a junction station for two branch lines for its own and its neighboring provinces.
"Soledad, humawak ka nang mabuti sa akin."
She did what Regina told her to do. Maraming tao sa estasyon nang oras na iyon, may iba na kani-kanya na sa pag-akyat sa mga bagon. Sa pagmamadali nang mga ito ay hindi maiwasan na mabangga sila ni Regina. Nagpatianod na lamang siya sa paglalakad nito habang ramdam ang higpit sa pagkakahawak nito sa kanyang kamay. For a small woman, Regina was kind of strong.
Nakarating sila sa entrada ng estasyon kung saan naroon at naghihintay na si Elena at ang mga pinsang Tanhueco. Agad na lumapit sa kanya si Elena at ikinawit ang braso sa kanyang braso. Pinakawalan na siya ni Regina nang basta na lamang siyang hinila ni Elena at nagpatiuna sa paglalakad.
"Narito si Noe." Kaswal na imporma ni Elena sa kanya.
"Alam ko."
"Maging ang iyong karibal sa kanyang pag-ibig."
Hindi umimik si Solea. Hindi man lamang siya nabigyan nang pagkakataon na masilayan ang mukha nang babaeng kasama ni Noe kanina. The latter was kind of a cautious fellow.
Itinuon na lamang ni Solea ang paningin sa paligid habang naglalakad. Ang iba't ibang uri nang masasakyan ay nakapila sa tabi nang daan. Umuusad ang mga ito nang paunti-unti habang napupuno nang nagsisisakay na pasahero na marahil ay galing din sa estasyon.
Mga gawa sa bato o bricks ang unang palapag nang mga istraktura na ginawang mga tindahan o kainan habang ang pangalawang palapag ay gawa sa kahoy. Magkakapareho halos ang mga disenyo nang mga iyon at nagkaiba lamang sa mga pintura.
She was not that familiar with this place. Oo nga at noong kabataan niya ay parati silang nagagawi sa naturang bayan na iyon pero hanggang sa kabayanan lamang sila.
"Siyang buti nga naman nang tadhana." She heard Elena said. Para ba at may ikinatuwa itong pangyayari sa oras na iyon. The former tugged her to walk on which she was unable to complain. Huli na nang mapagtanto niya ang marahil nais gawin ni Elena.
Huminto sila sa kariton na hila nang isang kalabaw.
"Elena, maaar-
"Nais namin sumakay sa iyong kariton, ginoo." Ani Elena na hindi siya binigyan pagkakataon na makapagsalita. "Apat na katao ang aming kasama."
Darn this girl!
Agad tumalima ang kutsero na umalis sa kinauupuan nito upang bigyan sila nang daan para makasakay. Solea wanted to face palm from where this might lead. Elena was too stubborn. Wala siyang kawala sa higpit nang pagkakahawak nito sa kanyang kaliwang braso.
There sitting along with an old woman and a child was Noe and the young woman he was with.
"Elena!" It was Regina. Sabay na napalingon sila sa huli. Seryoso ang ekspresyon nang mukha nito habang nakatingin sa kanilang dalawa ni Elena. Caridad on the other hand looked worried. The other Tanhueco cousins seem not to sense the atmosphere. Natuwa pa ang mga ito na makasakay doon kaysa sa mga kalesa na naroon.
"Tamang-tama ang natitirang mga upuan para sa ating anim." Elena said not minding the ice cold stare Regina was giving her. Hinila na siya nito na makasakay sa kariton. "Tamang-tama rin na kababayan natin ang dalawa sa pasahero, hindi ba Noe at Rosalia?"
Hindi kumibo si Noe na para ba at hindi nito narinig si Elena. He did not even took a glance of her. It was like he was basically ignoring them. Kung si Soledad marahil ang kaharap nito at kung totoo man ang pagtingin nito para sa lalaki ay maaaring makaramdam na ito ng kurot sa dibdib. She, on the otherhand, just did not care at all. Pasimpleng napatingin siya sa tinawag ni Elena na Rosalia. May belo ito na nagsilbing tabing sa sikat ng araw. Sa kanlungan nito ay isang malaking bayong. Hindi makapaniwalang napatitig si Solea sa mukha nang huli nang hawiin nito ang belo na tumatabing sa mukha.
She bear the face of someone she knew so well back in her present time. She was in disbelief of what she was seeing.
Rosalia was the exact copy of her now deceased Aunt Edith. The way their chinky sharp eyes stare at her, the arched eyebrows, small round face and that semi-thick lips that most of the Sta. Ana descendants inherited. Kinilabutan si Solea nang ngumiti si Rosalia sa kanya. The gentle smile she often saw on her deceased aunt's lips.
What the heck is this? Who is she?
"Kumusta, Soledad? Nagagalak akong makita kang muli, aking kaibigan."
Friend? Soledad is friends with Rosalia? She was friends with her rival in love?
Confused, Solea felt a sudden sharp ache on her head. Napapikit na nasapo niya ang parte nang ulo na kumikirot. She did not know why but felt her surroundings spinning. She staggered as different voices called Soledad's name.
She then, blacked out.
AWTOMATIKONG nagmulat ang mga mata ni Solea. Hinihingal na nakatitig lang siya sa kawalan. A piercing sound akin to a hospital apparatus rang on her ears. Para siyang mabibingi sa tinis ng tunog na iyon.
May humaplos sa kanyang pisngi. It was Saniah, her sister. Napakunot ang noo siya nang may mapansin dito. Sinubukan niyang magsalita pero walang anuman sa naiisip ang naisatinig.
Why are you wearing a mask? Was what she wanted to ask.
Nakita niya ang paggalaw nang mask na nakatabing sa parte ng bibig nito pero hindi niya marinig ang sinasabi nito. Her sister then reached for something above her. Soon enough, people in white came hovering around her. Hindi niya maintindihan ang nangyayari. Habang abala ang mga naroon ay nakuha nang kung ano na tila usok sa hangin ang kanyang atensiyon. The thin white smoke slowly formed to a hand that then reached for her. The piercing sound became intense that her eyes slowly closed once again.
Solea...
What happened? Was the last she asked as she drifted back to darkness.
_________________________________________
As I jokingly promised from the last update. 😅
Magpapasko na nga nang makapag-update ako. Sornah~
Hello sa inyong lahat na masugid na sumusubaybay. Salamat at kahit nadededma ko ang ilang sa private messages ninyo ay hindi kayo nagtatampo sakin. 😅
Nagulo ni father dear ang world building ng story na ito dahil sa mga nakwento niyang added info patungkol sa bayan namin. Kaya ayern, wasak ang feels ko magsulat. On the brighter side, aba'y more info more realistic ang world building. Charot.
Na-stuck din ako sa history ng trains. Grabe ha~ lahat ng article sa Google pinagbabasa ko nang mahabi ko itong train scenes. (Huwag na magsulat ng period themed stories. Nakakaurat.)
Feel free to comment your thoughts. Salamat sa 2k plus reads. Tama yan, huwag nyo i-tiktok ang mga kwento ko. Ako magti-tiktok.😂 epal writer pala kasi ako way before. Wahaha!
As for those who added Soledad on their reading lists, thank you. Dumarami na kayo.
Sa mga loyal readers silent man o active commenters. Natutuwa ako at napapaingay ninyo comment section.
Sa mga nagbibigay ng votes, salamat din ha. Ang tiyaga ninyo.
Looking forward on the next update....