Unicode
လော့ရှန်ဟွာ နိုးလာသည့်အခါမှာတော့ သူဟာ ကုတင်ပေါ်ရောက်နေသည်ကို သတိထားမိသွားတော့သည်။ဒါကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် သူဟာ ထလာပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အခန်းမဟုတ်ဘဲ သူ့ဒယ်ဒီရဲ့အခန်းဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ဒါပေမယ့် ဒယ်ဒီဟာ အခန်းထဲမှာ ရှိမနေတာကြောင့် သူလည်း ကုတင်ပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်ချိန်မှာ သူ့ရဲ့ကျောင်းဝတ်စုံအစား ညဝတ်ဝတ်စုံလဲထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။
"ဒယ်ဒီ လဲပေးထားတာလားမသိဘူး" သူပြောရင်း တံခါးဖွင့်ကာ အပြောကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။အပြင်ဘက်သည်လည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတာ ဘယ်သူမှကို မတွေ့ရပေ၊ဒါကြောင့် သူဟာ ခြေဗလာလေးနဲ့ တံခါးကနေ အပြင်ဘက်ကို ခုန်ပေါက်ကာ ခါးထောက်လိုက်ပြီး
"ဟားဟား... ငါတစ်ယောက်တည်းကွ!" လို့ ပြောလိုက်ချိန်မှာ သူရဲ့အနောက်ကနေ အသံကြားလိုက်ရတော့သည်။
"သခင်လေးတောင် နိုးနေပြီပဲ"
"မင်းဘကြီး!!!! အာ အဘိုးရန်ရှီ လန့်လိုက်တာဗျာ" အဘိုးရန်ရှီဟာ သူ့ဒယ်ဒီရဲ့အထိန်းတော်ကြီးဖြစ်ပြီး သူ့ဒယ်ဒီရဲ့အမေ့သူငယ်ချင်းဖြစ်ပြီး လော့ကျန်းပေ့ကို ငယ်ငယ်ထဲက ထိန်းကျောင်းလာသည့်သူဖြစ်သည်။
"သခင်လေး ခြေထောက်အေးနေမယ်" အဘိုးရန်ရှိဟာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့သာ သူ့ကို အိမ်တွင်းစီးအမွှေးပွဖိနပ်ချပေးလာတာကြောင့် သူလည်း ရှက်ရှက်နဲ့စီးလိုက်သည်။ အဘိုးရန်ရှီ မြင်တော့ မမြင်ဘူးမလား၊
"သခင်လေး ကိုယ့်ရဲ့အိမ်တော်မှာ ခုန်ပေါက်ကစားနိုင်ပေမယ့် လူသူရှေ့ဆို ဆင်ခြင်ဖို့မမေ့ပါနဲ့"
'မြင်သွားတယ်ဟ... သေရော ရှက်လိုက်တာ' လော့ရှန်ဟွာ ခေါင်းလေးကာ ညိတ်လိုက်ပြီး သူဟာ ရှက်လွန်းတာကြောင့် အဘိုးရန်ရှီကို ဆက်မပြောတော့ပေ၊ထမင်းစားခန်းရောက်တော့ သူ့ဒယ်ဒီရှိမနေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ကြည့်ရတာ ဒယ်ဒီက စားပြီးသွားပြီထင်တယ်၊
"သခင်ကြီးက အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့ အပြင်ထွက်သွားတယ်" လို့ အဘိုးရန်ရှီစကားကြောင့် လော့ရှန်ဟွာလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အစေခံများ ချပေးလာသည့် ဟင်းများနဲ့ထမင်းကို စားသုံးတော့သည်။ အိမ်ထမင်းဟင်းက အကောင်းဆုံးပဲ ၊ သေချာနွှာပေးထားသည့် ကြက်သားမျှင်ကြော်ကို လော့ရှန်ဟွာ တူနဲ့ညှပ်လိုက်တာ အရသာခံစားလိုက်သည်။ထိုနောက် အခြားဟင်းလျာသုံး၊လေးမျိုးကို နှိုက်ယူကာ စားလိုက်ပြီး ထမင်းဖြူတလုတ်ကို ပါးစပ်ထဲသွင်းလိုက်သည်။
သူစားသောက်လို့ပြီးသွားချိန်မှာ အစေခံမလေးဟာ ဆေးယူလာတော့သည်၊
"သခင်ကြီးက အစာစားပြီးရင် အရောင်ကျဆေးသောက်ဖို့ မှာသွားတယ်" ဆိုသည့်စကားကြောင့် သူဆေးတောင့်ကို သည်းခံကာ မြိုချသောက်သုံးလိုက်တော့သည်။
"ဒယ်ဒီ သွားတာ ကြာပြီလားဟင်... " အဘိုးရန်ရှီကို မေးလိုက်တော့ အဘိုးရှန်ရှိဟာ သိပ်မကြာသေးကြောင်းပြောလာတော့သည်။
"ဒယ်ဒီက ဘယ်သွားတာလဲ"
"ပြောမသွားပါဘူး" လို့ အဘိုးရန်ရှီစကားကြောင့် လော့ရှန်ဟွာ ဆူပုပ်ပုပ်လေး ဖြစ်သွားပြီး မတ်တပ်ထရပ်ကာ ထွက်သွားတော့သည်။ဒယ်ဒီက သူ့ကိုလည်းမပြောဘဲ ဒီချိန်ကြီး ဘယ်ထွက်သွားရတာလဲ၊
ဆိုဖာပေါ်တက်ထိုင်လိုက်ပြီး တီဗီကြည့်နေပေမယ့် အာရုံဟာ လွင့်ချင်သလို လွင့်နေတော့သည်။ထိုချိန်မှာ သူ့ရဲ့ဖုန်းဟာ မြည်လာတာကြောင့် ကြည့်လိုက်တော့ ထန်းဟော်ရှဆီက ဖြစ်နေတော့သည်။
"အွင်း ဟော်ရှ "
"ရှန်ဟွာ...ငါမယုံနိုင်စရာ မြင်ကွင်းမြင်ခဲ့တယ်" တဖက်က ထန်းဟော်ရှအသံဟာ လောနေတာကြောင့် လော့ရှန်ဟွာ မျက်မှောင်ကြုတ်သွားတော့သည်။
"ဘာမြင်ခဲ့လို့လဲ" လို့မေးလိုက်တော့ ထန်းဟော်ရှဟာ တန်းမမြင်ဘဲ
"မင်းဆီ ပုံပို့လိုက်မယ် ကြည့်ကြည့်လိုက်" လို့ ပြောကာ ဖုန်းချသွားတော့သည်။ဒါကြောင့် သူလည်း Temoကနေ စာဝင်လာသည်ကို မြင်တော့ ကြည့်လိုက်တော့ ထန်းဟော်ရှဟာ ပုံနဲ့စာပို့ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
[ဟော်ရှရဲ့အစ်ကိုက ရှေ့နေကွ: အခု ငါ့အစ်ကိုနဲ့ညနေစာ သွားစားရင်းတွေ့တာ မင်းဒယ်ဒီက တစ်ခြားတစ်ယောက်နဲ့ဟ! အဲ့လူငယ်လေးကို ငါမြင်ဖူးပေမယ့် ဘယ်သူလဲမမှတ်မိဘူး]
[Image] [image]
လော့ရှန်ဟွာ ပုံကို စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်သွားတော့သည်၊ထိုနောက် သူဟာ တီဗီတောင် မပိတ်နိုင်တော့ဘဲ ဧည့်ခန်းထဲကနေ သူ့ရဲ့အခန်းဆီ ပြေးထွက်သွားတော့သည်။အဘိုးရန်ရှီဟာလည်း သခင်လေး သစ်သီးစားလို့ရအောင် ယူလာချိန်မှာ ပြေးထွက်သွားသည့်သခင်လေးကြောင့် တစ်ခုခုဖြစ်သွားသည်ကို နားလည်သွားတာကြောင့် သခင်ကြီးကို လှမ်းအကြောင်းကြားတော့သည်။
တစ်အောင့်အကြာမှာတော့ လော့ကျန်းပေ့ဟာ အမောတမောနဲ့ရောက်လာပြီး လော့ရှန်ဟွာရဲ့အခန်းရှေ့ကို ရောက်လာတော့သည်။ထို့နောက် တံခါးကို ခေါက်လိုက်ပြီး
"ကလေးငယ် တံခါးဖွင့်ပေး" လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် အခန်းထဲကနေ မည်သည့်တုန့်ပြန်မှုမှ မရပေ၊ဒါကြောင့် သူ့နက်ကတိုင်ကို အနည်းငယ်ဖြည်လိုက်ပြီး တံခါးကို နောက်တစ်ခေါက် ခေါက်လိုက်တယ်၊ဒါပေမယ့် ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မရှိတာကြောင့် သူဟာ တံခါးကို ရိုက်ချိုးဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ဒါပေမယ့် အထိန်းတော်ကြီးဟာ သူ့ကို သော့လာပေးတာကြောင့် သူ့စိတ်ကို သူတည်ငြိမ်အောင်ထားလိုက်ပြီး ဖွင့်လိုက်တယ်၊
အမြဲလင်းထန်နေသည့် ကလေးငယ်အခန်းဟာ အခုတော့ အမှောင်တိပေ၊သူမီးဖွင့်ရန် မကြိုးစားတော့ဘဲ၊အလွတ်ရနေသည့် အခန်းထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာတော့သည်။ပြတင်းပေါက်လိုက်ကာများပင် ချထားတာကြောင့် လရဲ့အလင်းရောင်ပင် ကောင်းစွာတိုးမဝင်နိုင်ဘဲ အလင်းရောင်အနည်းငယ်ကသာ အခန်းမြင်ကွင်းကို ဖော်ကျူးထားသည်။
"ရှန်လေး..."
"ကလေးငယ်" ခွန်းတုန့်ပြန်မှုမရှိပေမယ့် လော့ကျန်းပေ့အကြိမ်ကြိမ်ခေါ်ရင်း ဝင်လာတော့သည်၊တွေ့ပါပြီ အခန်းထောင့်လေးမှာ စောင်ကိုခြုံထားတာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေသည်ကိုပေါ့၊
"ကလေးငယ်"
"မလာနဲ့! ဒယ်ဒီကို မုန်းတယ်" အက်ကွဲနေသည့်အသံလေးဟာ ဘယ်လောက်ငိုထားလဲသိသာလွန်းလှသည်။ဒါကြောင့် လော့ကျန်းပေ့ရင်ကို တဆစ်ဆစ်နဲ့နာကျင်အောင် လုပ်လိုက်သလိုပင်၊
"ကလေးငယ်" သူ့အနားတိုးကာ ကလေးငယ်ရဲ့ကိုယ်လေးကို ဆွဲယူကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲထည့်လိုက်ပေမယ့် အမြဲငြိမ်ခံတဲ့ကလေးငယ်ဟာ အခုတော့ ရုန်းကန်နေတော့သည်။
"ဒယ်ဒီကို မုန်းတယ်... ဒယ်ဒီမကောင်းဘူး!!!"လော့ရှန်းပေ့ သူ့ဒယ်ဒီရဲ့ရင်ဘက်အင်္ကျီဆုပ်ကိုင်ရင်း အော်ဟစ်လိုက်သည်။ဒယ်ဒီက ဘာကြောင့် ကျန်းလင်းရှနဲ့ သွားတွေ့ရတာလဲ၊အရင်ဘဝတုန်းကလည်း ဒယ်ဒီနဲ့ကျန်းလင်းရှဟာ ကြိုက်ခဲ့တာပဲမလား၊
"ဒယ်ဒီ တောင်းပန်ပါတယ်... ကိုယ့်ကို မမုန်းလိုက်ပါနဲ့" ကလေးငယ်ရဲ့အက်ကွဲနေသည့်အသံလေးဟာ သူ့ရဲ့နှလုံးသားကို မီးစနဲ့ထိုးနေသလိုပင်၊
"ဒယ်ဒီ ကတိမတည်ဘူး...ဘာလို့လဲ...ရှန်လေးက အရေးမပါလို့လားဟင်..."
"မဟုတ်ဘူး" မဟုတ်ဘူး၊ကလေးငယ်က ကိုယ့်အတွက်အရေးပါဆုံးပဲ
"ဒါဆို ဘာလို့ သူ့ကို သွားတွေ့ရတာလဲ...ဒယ်ဒီအတွက် ရှန်လေးက မလုံလောက်လို့လားဟင်... ရှန်လေးက ညံ့လို့ ဒယ်ဒီက ရှန်လေးကို မလိုချင်တော့တာလား"
"ဒယ်ဒီက ရှန်လေးကို မလိုချင်တော့တာမလား "
"မဟုတ်တာ ဒယ်ဒီအတွက် ကလေးငယ်က အရေးအပါဆုံးပဲ"ကလေးငယ်ရဲ့ မြပြာရောင်မျက်ဝန်းလေးများဟာ မှိန်နေကာ မျက်လုံးဟာလည်း ငိုထားတာကြောင့်နီရဲနေပြီး စွန့်ပစ်သွားမည်ကို စိုးကြောက်နေသည့်အကောင်ပေါက်လေးလိုပင်၊ကိုယ်က ဘယ်လိုလုပ် မင်းကို မလိုအပ်ရမှာလဲ ကလေးငယ်ရယ်၊
"ဒါပေမယ့် ဘာလို့ သူ့ကို သွားတွေ့ရတာလဲ...ဒယ်ဒီ သူ့ကို... ချစ်...ချစ်မိသွားလို့လား" ဆက်ပြောလိုက်သည့်စကားတွေကြားချိန်မှာ လော့ကျန်းပေ့ ဘာမှတွေးတောမနေတော့ဘဲ၊ဒီသံသယများလွန်းသည့်ကလေးငယ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို သူဝါးမြိုပစ်လိုက်တော့သည်။
သူစကားနဲ့ မရှင်းပြတတ်ပေ၊ကလေးငယ်ဟာ သူ့ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ ဘယ်လောက်ထိအရေးပါလဲ သူကိုယ်တိုင်သိသည်၊အခု သူ့ရဲ့အမှားတစ်ခုကြောင့် ကလေးငယ်ကို နာကျင်အောင် လုပ်မိပြန်သည်။
"ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ် ပေါင်ပေ့... " သူရဲ့အနမ်းများကြောင့် အနည်းငယ်ရဲပလောင်းခတ်သွားသည့် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကြည့်ရင်း လော့ကျန်းပေ့ တောင်းပန်စကားဆိုလိုက်သည်။
"ဒယ်ဒီကို ရှန်လေး မမုန်းဘူး...အဟင့် ခုနက... ရှန်လေး... ရှန်လေး လိမ်ပြောတာ...ဒါကြောင့် ဒယ်ဒီ တကယ်မထင်ပါနဲနော်... ရှန်လေး ဒယ်ဒီကို အများကြီးချစ်တယ် "
"ကိုယ်သိပါတယ်...ကိုယ်သိတယ်" သူ့ရင်ခွင်ထဲက အကောင်ပေါက်လေးရဲ့ကျောလေးကို ဖွဖွလေးပုတ်ပေးရင်း လော့ကျန်းပေ့ ပြောလိုက်သည်။သူ့ကလေးငယ်ဆီက မုန်းတယ်ဆိုသည့်စကားဟာ အမှန်မဟုတ်ခဲ့တာ သိပေမယ့် သူရင်ထဲ အနည်းငယ်နာကျင်သွားတာ အမှန်ပေ၊
ကိုယ်ရဲ့ကလေးငယ်ရယ်၊
"ရှန်လေးကို ထားသွားမှာ ကြောက်တယ်... ရှန်လေးမှာ ဒယ်ဒီပဲ ရှိတာ"
ကလေးငယ်ရဲ့ထိုစကားဟာ သူရဲ့ရင်ကို ပိုနာကျင်စေသည်၊ကလေးငယ်ရဲ့အချစ်ဟာ သူ့အပေါ်ဘယ်လိုလဲ သူမတွေးရဲပေ၊ကလေးငယ်ဟာ မှီခိုစရာမရှိလို့ သူ့အပေါ် တွယ်ကပ်ကာ သူ့ဆီက အသိအမှတ်ပြုကာ ခံချင်ပြီး၊သူ့ချစ်တာကို ရချင်သည်၊ဒါပေမယ့် သူဟာ တကယ်ပဲ ကလေးငယ်လိုချင်သည့် ရိုးရှင်းသည့်အချစ်ကို ပေးနိုင်ပါ့မလား၊ ငယ်ရွယ်သေးသည့်ကလေးငယ်ရဲ့နှလုံးသားကို သူတကယ်ပဲ အရောင်စွန်းထင်းအောင် လုပ်မိနေတာလား၊
"ဒယ်ဒီက မင်းကို ဘယ်တော့မှ ထားသွားမှာမဟုတ်ဘူး...ဒယ်ဒီမှာလည်း ကလေးငယ်ပဲရှိတယ်"
ကလေးငယ်ရဲ့ကိုယ်လေးကို လော့ကျန်းပေ့ ပွေ့ချီလိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲကို ပြန်ခေါ်သွားတော့သည်။ထိုနောက် ကလေးငယ်ကို မွေ့ယာပေါ်ချလိုက်ရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းကြပ်စွာဖက်ထားမိသည်။
"ကလေးငယ်ရယ်... ကိုယ် မင်းကြောင့် ရူးသွပ်တော့မယ်" ဒါပေမယ့် ငိုထားရလွန်းလို့ မှေးစက်အိပ်ပျော်သွားသည့်ကလေးငယ်ဟာ သူပြောသည့်စကားကိုတော့ ကြားတော့မည်မဟုတ်ပေ၊
--------------
ကလေးငယ်ရယ်၊
မင်းအပေါ် ထားရှိသည့် ကိုယ်ရဲ့စိတ်တွေဟာ...
ညစ်ညမ်းလွန်းအားကြီးတယ်၊
တကယ်လို့ မင်းသာ ကိုယ်ရဲ့လုပ်ရပ်ကို သိရှိပြီး ထားသွားခဲ့ရင်
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ၊
တကယ်လို့ မင်းကို ကိုယ် တံခါးပိတ်လော့ချထားလိုက်ရင်...
ကိုယ့်ကို မုန်းတီးသွားမှာလား၊
ကလေးငယ်၊ကိုယ်ရဲ့ကလေးငယ်၊
ဒီလူရင်ကို ပြုစားလွန်းတဲ့သူလေး၊
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Chapter -47မျှော်
----------
Zawgyi
ေလာ့ရွန္ဟြာ နိုးလာသည့္အခါမွာေတာ့ သူဟာ ကုတင္ေပၚေရာက္ေနသည္ကို သတိထားမိသြားေတာ့သည္။ဒါေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ သူဟာ ထလာၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕အခန္းမဟုတ္ဘဲ သူ႕ဒယ္ဒီရဲ႕အခန္းျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဒီဟာ အခန္းထဲမွာ ရွိမေနတာေၾကာင့္ သူလည္း ကုတင္ေပၚကေန ဆင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ေက်ာင္းဝတ္စုံအစား ညဝတ္ဝတ္စုံလဲထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။
"ဒယ္ဒီ လဲေပးထားတာလားမသိဘူး" သူေျပာရင္း တံခါးဖြင့္ကာ အေျပာကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။အျပင္ဘက္သည္လည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာ ဘယ္သူမွကို မေတြ႕ရေပ၊ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ေျခဗလာေလးနဲ႕ တံခါးကေန အျပင္ဘက္ကို ခုန္ေပါက္ကာ ခါးေထာက္လိုက္ၿပီး
"ဟားဟား... ငါတစ္ေယာက္တည္းကြ!" လို႔ ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ သူရဲ႕အေနာက္ကေန အသံၾကားလိုက္ရေတာ့သည္။
"သခင္ေလးေတာင္ နိုးေနၿပီပဲ"
"မင္းဘႀကီး!!!! အာ အဘိုးရန္ရွီ လန႔္လိုက္တာဗ်ာ" အဘိုးရန္ရွီဟာ သူ႕ဒယ္ဒီရဲ႕အထိန္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႕ဒယ္ဒီရဲ႕အေမ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ေလာ့က်န္းေပ့ကို ငယ္ငယ္ထဲက ထိန္းေက်ာင္းလာသည့္သူျဖစ္သည္။
"သခင္ေလး ေျခေထာက္ေအးေနမယ္" အဘိုးရန္ရွိဟာ ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕သာ သူ႕ကို အိမ္တြင္းစီးအေမႊးပြဖိနပ္ခ်ေပးလာတာေၾကာင့္ သူလည္း ရွက္ရွက္နဲ႕စီးလိုက္သည္။ အဘိုးရန္ရွီ ျမင္ေတာ့ မျမင္ဘူးမလား၊
"သခင္ေလး ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္ေတာ္မွာ ခုန္ေပါက္ကစားနိုင္ေပမယ့္ လူသူေရွ႕ဆို ဆင္ျခင္ဖို႔မေမ့ပါနဲ႕"
'ျမင္သြားတယ္ဟ... ေသေရာ ရွက္လိုက္တာ' ေလာ့ရွန္ဟြာ ေခါင္းေလးကာ ညိတ္လိုက္ၿပီး သူဟာ ရွက္လြန္းတာေၾကာင့္ အဘိုးရန္ရွီကို ဆက္မေျပာေတာ့ေပ၊ထမင္းစားခန္းေရာက္ေတာ့ သူ႕ဒယ္ဒီရွိမေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ၾကည့္ရတာ ဒယ္ဒီက စားၿပီးသြားၿပီထင္တယ္၊
"သခင္ႀကီးက အေရးႀကီးကိစၥရွိလို႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္" လို႔ အဘိုးရန္ရွီစကားေၾကာင့္ ေလာ့ရွန္ဟြာလည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး အေစခံမ်ား ခ်ေပးလာသည့္ ဟင္းမ်ားနဲ႕ထမင္းကို စားသုံးေတာ့သည္။ အိမ္ထမင္းဟင္းက အေကာင္းဆုံးပဲ ၊ ေသခ်ာႏႊာေပးထားသည့္ ၾကက္သားမွ်င္ေၾကာ္ကို ေလာ့ရွန္ဟြာ တူနဲ႕ညွပ္လိုက္တာ အရသာခံစားလိုက္သည္။ထိုေနာက္ အျခားဟင္းလ်ာသုံး၊ေလးမ်ိဳးကို ႏွိုက္ယူကာ စားလိုက္ၿပီး ထမင္းျဖဴတလုတ္ကို ပါးစပ္ထဲသြင္းလိုက္သည္။
သူစားေသာက္လို႔ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အေစခံမေလးဟာ ေဆးယူလာေတာ့သည္၊
"သခင္ႀကီးက အစာစားၿပီးရင္ အေရာင္က်ေဆးေသာက္ဖို႔ မွာသြားတယ္" ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ သူေဆးေတာင့္ကို သည္းခံကာ ၿမိဳခ်ေသာက္သုံးလိုက္ေတာ့သည္။
"ဒယ္ဒီ သြားတာ ၾကာၿပီလားဟင္... " အဘိုးရန္ရွီကို ေမးလိုက္ေတာ့ အဘိုးရွန္ရွိဟာ သိပ္မၾကာေသးေၾကာင္းေျပာလာေတာ့သည္။
"ဒယ္ဒီက ဘယ္သြားတာလဲ"
"ေျပာမသြားပါဘူး" လို႔ အဘိုးရန္ရွီစကားေၾကာင့္ ေလာ့ရွန္ဟြာ ဆူပုပ္ပုပ္ေလး ျဖစ္သြားၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။ဒယ္ဒီက သူ႕ကိုလည္းမေျပာဘဲ ဒီခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ထြက္သြားရတာလဲ၊
ဆိုဖာေပၚတက္ထိုင္လိုက္ၿပီး တီဗီၾကည့္ေနေပမယ့္ အာ႐ုံဟာ လြင့္ခ်င္သလို လြင့္ေနေတာ့သည္။ထိုခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ဖုန္းဟာ ျမည္လာတာေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထန္းေဟာ္ရွဆီက ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"အြင္း ေဟာ္ရွ "
"ရွန္ဟြာ...ငါမယုံနိုင္စရာ ျမင္ကြင္းျမင္ခဲ့တယ္" တဖက္က ထန္းေဟာ္ရွအသံဟာ ေလာေနတာေၾကာင့္ ေလာ့ရွန္ဟြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားေတာ့သည္။
"ဘာျမင္ခဲ့လို႔လဲ" လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ထန္းေဟာ္ရွဟာ တန္းမျမင္ဘဲ
"မင္းဆီ ပုံပို႔လိုက္မယ္ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္" လို႔ ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားေတာ့သည္။ဒါေၾကာင့္ သူလည္း Temoကေန စာဝင္လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထန္းေဟာ္ရွဟာ ပုံနဲ႕စာပို႔ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
[ေဟာ္ရွရဲ႕အစ္ကိုက ေရွ႕ေနကြ: အခု ငါ့အစ္ကိုနဲ႕ညေနစာ သြားစားရင္းေတြ႕တာ မင္းဒယ္ဒီက တစ္ျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ဟ! အဲ့လူငယ္ေလးကို ငါျမင္ဖူးေပမယ့္ ဘယ္သူလဲမမွတ္မိဘူး]
[Image] [image]
ေလာ့ရွန္ဟြာ ပုံကို စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားေတာ့သည္၊ထိုေနာက္ သူဟာ တီဗီေတာင္ မပိတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဧည့္ခန္းထဲကေန သူ႕ရဲ႕အခန္းဆီ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။အဘိုးရန္ရွီဟာလည္း သခင္ေလး သစ္သီးစားလို႔ရေအာင္ ယူလာခ်ိန္မွာ ေျပးထြက္သြားသည့္သခင္ေလးေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားသည္ကို နားလည္သြားတာေၾကာင့္ သခင္ႀကီးကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေတာ့သည္။
တစ္ေအာင့္အၾကာမွာေတာ့ ေလာ့က်န္းေပ့ဟာ အေမာတေမာနဲ႕ေရာက္လာၿပီး ေလာ့ရွန္ဟြာရဲ႕အခန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္ၿပီး
"ကေလးငယ္ တံခါးဖြင့္ေပး" လို႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ အခန္းထဲကေန မည္သည့္တုန႔္ျပန္မႈမွ မရေပ၊ဒါေၾကာင့္ သူ႕နက္ကတိုင္ကို အနည္းငယ္ျဖည္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ေခါက္လိုက္တယ္၊ဒါေပမယ့္ ဘာတုန႔္ျပန္မႈမွ မရွိတာေၾကာင့္ သူဟာ တံခါးကို ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ဒါေပမယ့္ အထိန္းေတာ္ႀကီးဟာ သူ႕ကို ေသာ့လာေပးတာေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ကို သူတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္ၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္၊
အၿမဲလင္းထန္ေနသည့္ ကေလးငယ္အခန္းဟာ အခုေတာ့ အေမွာင္တိေပ၊သူမီးဖြင့္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ၊အလြတ္ရေနသည့္ အခန္းထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္လာေတာ့သည္။ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာမ်ားပင္ ခ်ထားတာေၾကာင့္ လရဲ႕အလင္းေရာင္ပင္ ေကာင္းစြာတိုးမဝင္နိုင္ဘဲ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္ကသာ အခန္းျမင္ကြင္းကို ေဖာ္က်ဴးထားသည္။
"ရွန္ေလး..."
"ကေလးငယ္" ခြန္းတုန႔္ျပန္မႈမရွိေပမယ့္ ေလာ့က်န္းေပ့အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရင္း ဝင္လာေတာ့သည္၊ေတြ႕ပါၿပီ အခန္းေထာင့္ေလးမွာ ေစာင္ကိုၿခဳံထားတာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနသည္ကိုေပါ့၊
"ကေလးငယ္"
"မလာနဲ႕! ဒယ္ဒီကို မုန္းတယ္" အက္ကြဲေနသည့္အသံေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ငိုထားလဲသိသာလြန္းလွသည္။ဒါေၾကာင့္ ေလာ့က်န္းေပ့ရင္ကို တဆစ္ဆစ္နဲ႕နာက်င္ေအာင္ လုပ္လိုက္သလိုပင္၊
"ကေလးငယ္" သူ႕အနားတိုးကာ ကေလးငယ္ရဲ႕ကိုယ္ေလးကို ဆြဲယူကာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲထည့္လိုက္ေပမယ့္ အၿမဲၿငိမ္ခံတဲ့ကေလးငယ္ဟာ အခုေတာ့ ႐ုန္းကန္ေနေတာ့သည္။
"ဒယ္ဒီကို မုန္းတယ္... ဒယ္ဒီမေကာင္းဘူး!!!"ေလာ့ရွန္းေပ့ သူ႕ဒယ္ဒီရဲ႕ရင္ဘက္အကၤ်ီဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ဒယ္ဒီက ဘာေၾကာင့္ က်န္းလင္းရွနဲ႕ သြားေတြ႕ရတာလဲ၊အရင္ဘဝတုန္းကလည္း ဒယ္ဒီနဲ႕က်န္းလင္းရွဟာ ႀကိဳက္ခဲ့တာပဲမလား၊
"ဒယ္ဒီ ေတာင္းပန္ပါတယ္... ကိုယ့္ကို မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕" ကေလးငယ္ရဲ႕အက္ကြဲေနသည့္အသံေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ႏွလုံးသားကို မီးစနဲ႕ထိုးေနသလိုပင္၊
"ဒယ္ဒီ ကတိမတည္ဘူး...ဘာလို႔လဲ...ရွန္ေလးက အေရးမပါလို႔လားဟင္..."
"မဟုတ္ဘူး" မဟုတ္ဘူး၊ကေလးငယ္က ကိုယ့္အတြက္အေရးပါဆုံးပဲ
"ဒါဆို ဘာလို႔ သူ႕ကို သြားေတြ႕ရတာလဲ...ဒယ္ဒီအတြက္ ရွန္ေလးက မလုံေလာက္လို႔လားဟင္... ရွန္ေလးက ညံ့လို႔ ဒယ္ဒီက ရွန္ေလးကို မလိုခ်င္ေတာ့တာလား"
"ဒယ္ဒီက ရွန္ေလးကို မလိုခ်င္ေတာ့တာမလား "
"မဟုတ္တာ ဒယ္ဒီအတြက္ ကေလးငယ္က အေရးအပါဆုံးပဲ"ကေလးငယ္ရဲ႕ ျမျပာေရာင္မ်က္ဝန္းေလးမ်ားဟာ မွိန္ေနကာ မ်က္လုံးဟာလည္း ငိုထားတာေၾကာင့္နီရဲေနၿပီး စြန႔္ပစ္သြားမည္ကို စိုးေၾကာက္ေနသည့္အေကာင္ေပါက္ေလးလိုပင္၊ကိုယ္က ဘယ္လိုလုပ္ မင္းကို မလိုအပ္ရမွာလဲ ကေလးငယ္ရယ္၊
"ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ သူ႕ကို သြားေတြ႕ရတာလဲ...ဒယ္ဒီ သူ႕ကို... ခ်စ္...ခ်စ္မိသြားလို႔လား" ဆက္ေျပာလိုက္သည့္စကားေတြၾကားခ်ိန္မွာ ေလာ့က်န္းေပ့ ဘာမွေတြးေတာမေနေတာ့ဘဲ၊ဒီသံသယမ်ားလြန္းသည့္ကေလးငယ္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို သူဝါးၿမိဳပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
သူစကားနဲ႕ မရွင္းျပတတ္ေပ၊ကေလးငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ထိအေရးပါလဲ သူကိုယ္တိုင္သိသည္၊အခု သူ႕ရဲ႕အမွားတစ္ခုေၾကာင့္ ကေလးငယ္ကို နာက်င္ေအာင္ လုပ္မိျပန္သည္။
"ကိုယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေပါင္ေပ့... " သူရဲ႕အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ရဲပေလာင္းခတ္သြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ၾကည့္ရင္း ေလာ့က်န္းေပ့ ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္သည္။
"ဒယ္ဒီကို ရွန္ေလး မမုန္းဘူး...အဟင့္ ခုနက... ရွန္ေလး... ရွန္ေလး လိမ္ေျပာတာ...ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဒီ တကယ္မထင္ပါနဲေနာ္... ရွန္ေလး ဒယ္ဒီကို အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္ "
"ကိုယ္သိပါတယ္...ကိုယ္သိတယ္" သူ႕ရင္ခြင္ထဲက အေကာင္ေပါက္ေလးရဲ႕ေက်ာေလးကို ဖြဖြေလးပုတ္ေပးရင္း ေလာ့က်န္းေပ့ ေျပာလိုက္သည္။သူ႕ကေလးငယ္ဆီက မုန္းတယ္ဆိုသည့္စကားဟာ အမွန္မဟုတ္ခဲ့တာ သိေပမယ့္ သူရင္ထဲ အနည္းငယ္နာက်င္သြားတာ အမွန္ေပ၊
ကိုယ္ရဲ႕ကေလးငယ္ရယ္၊
"ရွန္ေလးကို ထားသြားမွာ ေၾကာက္တယ္... ရွန္ေလးမွာ ဒယ္ဒီပဲ ရွိတာ"
ကေလးငယ္ရဲ႕ထိုစကားဟာ သူရဲ႕ရင္ကို ပိုနာက်င္ေစသည္၊ကေလးငယ္ရဲ႕အခ်စ္ဟာ သူ႕အေပၚဘယ္လိုလဲ သူမေတြးရဲေပ၊ကေလးငယ္ဟာ မွီခိုစရာမရွိလို႔ သူ႕အေပၚ တြယ္ကပ္ကာ သူ႕ဆီက အသိအမွတ္ျပဳကာ ခံခ်င္ၿပီး၊သူ႕ခ်စ္တာကို ရခ်င္သည္၊ဒါေပမယ့္ သူဟာ တကယ္ပဲ ကေလးငယ္လိုခ်င္သည့္ ရိုးရွင္းသည့္အခ်စ္ကို ေပးနိုင္ပါ့မလား၊ ငယ္႐ြယ္ေသးသည့္ကေလးငယ္ရဲ႕ႏွလုံးသားကို သူတကယ္ပဲ အေရာင္စြန္းထင္းေအာင္ လုပ္မိေနတာလား၊
"ဒယ္ဒီက မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ထားသြားမွာမဟုတ္ဘူး...ဒယ္ဒီမွာလည္း ကေလးငယ္ပဲရွိတယ္"
ကေလးငယ္ရဲ႕ကိုယ္ေလးကို ေလာ့က်န္းေပ့ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲကို ျပန္ေခၚသြားေတာ့သည္။ထိုေနာက္ ကေလးငယ္ကို ေမြ႕ယာေပၚခ်လိဳက္ရင္း သူ႕ရင္ခြင္ထဲ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားမိသည္။
"ကေလးငယ္ရယ္... ကိုယ္ မင္းေၾကာင့္ ႐ူးသြပ္ေတာ့မယ္" ဒါေပမယ့္ ငိုထားရလြန္းလို႔ ေမွးစက္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ကေလးငယ္ဟာ သူေျပာသည့္စကားကိုေတာ့ ၾကားေတာ့မည္မဟုတ္ေပ၊
--------------
ကေလးငယ္ရယ္၊
မင္းအေပၚ ထားရွိသည့္ ကိုယ္ရဲ႕စိတ္ေတြဟာ...
ညစ္ညမ္းလြန္းအားႀကီးတယ္၊
တကယ္လို႔ မင္းသာ ကိုယ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကို သိရွိၿပီး ထားသြားခဲ့ရင္
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊
တကယ္လို႔ မင္းကို ကိုယ္ တံခါးပိတ္ေလာ့ခ်ထားလိုက္ရင္...
ကိုယ့္ကို မုန္းတီးသြားမွာလား၊
ကေလးငယ္၊ကိုယ္ရဲ႕ကေလးငယ္၊
ဒီလူရင္ကို ျပဳစားလြန္းတဲ့သူေလး၊
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
Chapter -47ေမွ်ာ္