Chapter - 4 The Four
အလိမ္အညာ...
သူလုပ္ခိုင္းတာ ထိုအရာပင္။ သူကြ်န္ေတာ္အား လွည့္စားေနသည္ဟု အစကထင္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ေလးနက္မႈက ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုေနတာမဟုတ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္နားလည္လာသည္။
"လိမ္ရမယ္ ?" အတည္ေမးၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း ဆိုင္ရက္စ္မွာ သူ႔ဖက္က တံု႔ေႏွးေနပံုေၾကာင့္ စိတ္တိုလာပံုရသည္။ သူသည္ စိတ္႐ွည္သည္းခံတတ္ေသာ လူတန္းစားဟုတ္ပံုမရေပ။ သူက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ လက္မအနည္းငယ္အကြာမွာ ရပ္ေနသည္။ အရမ္းမနီးေပမယ့္ အရမ္းလဲ မေဝးလြန္းပါ။ သူေစာင့္ေနသည္ သူက ႐ိုးရွင္းစြာ ကြၽန္ေတာ္ဖက္မွ အေျဖကိုေစာင့္ေပးေန႐ံုကပင္ ကြၽန္ေတာ့္အား စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစသည္။
...ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုႀကီး ခံစားေနရတာလဲ...
"အခုပဲ ေျပာၾကည့္ပါ မစၥတာကာတာ" သူ႕မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးက ကြၽန္ေတာ္အား စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစသည္။
သူ တစ္ခုခုျပန္ေျပာမွျဖစ္မည္။
အာရံုစိုက္စမ္း ဟု ကိုယ့္ဘာသာျပန္သတိေပးရင္း အသက္ျပင္းျပင္း႐ႈကာ ထိုင္ခံုလက္ရမ္းကို ေယာင္ရမ္းကာ တင္းတင္းဆုပ္ထားမိသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းေတြကို အေဝးသို႔တြန္းထုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးသူ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားေတာ့မွ မ်က္လံုးကိုျပန္ဖြင့္ကာ သူ႔အား ေလးနက္စြာ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားဖက္ကို လွည့္ထားတဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းဝကို ခင္ဗ်ားဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ေစရပါဘူး အဲဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္လာမွာပါ ေသနတ္ခလုတ္ကို ဆြဲသူကေနာက္ဆံုး ခင္ဗ်ားပဲျဖစ္ေစရမယ္" ထုိစကားမ်ားက ဆိုင္ရက္စ္အထင္ႀကီးသြားေစဖို႔ ေမၽွာ္လင့္ရတာပါပဲ။
ဆိုင္ရက္စ္သည္ သူ႔အား အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ်က္ဝန္းမ်ားက ခုနလိုပင္ ဖတ္႐ႈလို႔မရနိုင္ေပ။ ကြၽန္ေတာ္ကို စစ္ေမးၿပီးေနာက္ သူ႔၏ေလးနက္တည္ၾကည္မႈတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ မဲ့ၿပံဳးတို႔ျပန္ေပၚလာသည္။ သူက ကြၽန္ေတာ္ပခံုးကို ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ပုတ္ကာ သူ၏ထိုင္ခံု႐ွိရာ ျပန္ေလ်ွာက္သြားၿပီး ထိုင္လိုက္သည္။
"ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ လိမ္ညာမႈပဲ သိပ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္" သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေျပာေနေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သလိုမ်ိဳး စကၠန္႔အတြင္းမွာပင္ အေလးအနက္ႀကီးျဖစ္သြားျပန္သည္။ "ခက္တာက ဒီေလာက္နဲ႕ ကိုယ္မယံုေသးဘူး"
ဆိုင္ရက္စ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္ယွက္တြယ္ၿပီး ေမးေစ့ေလးကို ထိုလက္ေပၚတင္လိုက္သည္ကို သူ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ လိုက္ၾကည့္မိေနသည္။
"ဘယ္သူေတြ လိမ္တာအေတာ္ဆံုးလဲ မင္းသိလား" ဟု သူကေမးသည္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေမးခြန္းက ဘယ္ကိုဦးတည္မွန္းမသိ။
"ေ႐ွ႕ေနေတြလား" သံသယတစ္ဝက္ျဖင့္ သူေျဖလိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး လူႀကီးလူေကာင္းေတြ" ဟုျပန္ေျဖသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဆုပ္ကိုင္ထားရာမွ မေျဖေလ်ွာ့ပဲ သူ႔လက္ေတြကို စားပြဲေပၚခ်လိုက္ကာ "လိမ္ညာတယ္ဆိုတာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြလုပ္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုပဲ သူတို႕ေျပာတဲ့ မုသားအမ်ားစုက မွန္တာတစ္ခုမွမပါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႕ၾကတယ္" ဟု သူကဆက္ေျပာသည္။
"ဒါျဖင့္ အေကာင္းဆံုးမုသားက ဘယ္လိုဟာလဲ" ဟု ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေမးၾကည့္သည္။ ေစာနတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းေျဖဆိုနိုင္ရဲ႕လားဟု သိခ်င္တာလည္းပါသည္။ အဆံုးအျဖတ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီလူ၏စံသတ္မွတ္ႏႈန္းေတြကို သိထားဖို႔ လိုအပ္သည္။ ဒီလူအတြက္ အေကာင္းဆံုးမုသားဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲဟု သူသိရမွျဖစ္မည္။
"လိမ္ညာေျပာေနတဲ့သူကို လိမ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုေပးလိုက္တာ အဲဒါမွ အေကာင္းဆံုးလိမ္ညာမႈပဲ မင္းကိုေမးခြန္းတစ္ခုေမးမယ္ မစၥတာကာတာ မင္းအေဖကို မင္းခ်စ္လား"
ပထမေတာ့ သူစိတ္႐ႈပ္ေနေပမယ့္ တြန္႔ဆုတ္ျခင္းမ႐ွိ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး "ဒါေပါ့ သူက ကြၽန္ေတာ္အေဖပဲကို" ဟုျပန္ေျဖလိုက္သည္။
သူက ၿပံဳးေလသည္။
"မင္းလိမ္တာေကာင္းတယ္ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာ" ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာတို႔ေၾကာင့္ တုန္လႈပ္သြားသလိုပင္။
လိမ္သည္ဟု သူဘာေၾကာင့္ေျပာရသလဲ။ ကြၽန္ေတာ္လိမ္ေျပာျခင္းမဟုတ္ဘူးေလ။ အေဖကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့......
ခ်စ္ခဲ့တယ္...ဟုတ္သားပဲ...အေဖ့ကို ခ်စ္ခဲ့တာပဲ...အခုခ်စ္ေနတာမွမဟုတ္တာ...
"ဘယ္လိုလဲ အခုကြာျခားခ်က္ကို ျမင္သြားပီလား" သူကလကြၽန္ေတာ္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီးေမးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက အေျပာင္းအလဲကို သူလည္း သတိထားမိလိုက္သည္ထင္ပါသည္။
"ဒါက ဘာလို႔ ဒီေလာက္အေရးႀကီးေနလို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္က သက္ေတာ္ေစာင့္တစ္ေယာက္ပဲေလ ကြၽန္ေတာ္သာစကားမေျပာရင္ လိမ္ညာေနတယ္ဆိုတာလည္း ျဖစ္မွမျဖစ္နိုင္တာ ဆိုလိုတာ လိမ္တဲ့ေနရာမွာ ေတာ္ေနဖို႔မွ မလိုပဲေလ" ကြၽန္ေတာ္ ေလးနက္ေသာအမူအရာျဖင့္ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ဆိုင္ရက္စ္မ်က္ႏွာမွာ ၾကက္သီးထဖြယ္ အၿပံဳးတစ္ခုကိုျမင္လိုက္ရသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဆံပင္ေမႊးမ်ားေထာင္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားသည္။
"ဒါဆို မင္းကို ယံုလိုက္မယ္" ဟု သူေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားရသည္။
သူက တကယ္ေကာင္းတဲ့သူပါ။ အႏၲရာယ္မ်ားေပမယ့္ စမတ္လဲက်သည္။ သူ႔အေပၚကိုလည္း မီးစိမ္းျပလိုက္ၿပီ အခု ကြၽန္ေတာ္မွာေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္စရာ မ႐ွိေတာ့ေပ။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလဲဆိုတာကိုသာ ေစာင့္ၾကည့္ရေတာ့ေပမည္။
"မင္းကိုအလုပ္ခန္႔လိုက္ပီ"
သူက ထပ္ၿပီး "ဒီေန႕ကစၿပီး မင္းငါ့အနားမွာေနရမယ္ ငါဘယ္သြားသြား မင္းလိုက္ခဲ့ရမယ္ ကာကြယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့စကားကို သေဘာမက်လို႔ အဲဒီအစား ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးတယ္လို႔ပဲ သံုးရေအာင္ မင္းရဲ႕ဝတ္စံုနဲ႕ ပစၥည္းကိရိယာေတြကို မနက္ျဖန္က် ေပးလိမ့္မယ္ ကိုယ္က စကားမ်ားတာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းကိုစကားေျပာခိုင္းရင္ေတာ့ မင္းေျပာရမယ္"
သူေျပာတာကို နားလည္ေၾကာင္း သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
အင္တာဗ်ဴးၿပီးသြားၿပီဟု ထင္လိုက္ေသာ္လည္း ႐ံုးခန္းတံခါးက ႐ုတ္တရက္ပြင့္လာသည္။ ဝင္သူေသာသူက တံခါးမေခါက္ပံုအရ အေရးပါတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဟု သူခန္႔မွန္းလိုက္သည္။
"ဆိုင္ရက္စ္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြ မင္းကိုေစာင့္ေနၾကတယ္" အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏အသံကိုၾကားလိုက္သည္။ သူမကို သူလွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူမ၏ၾသဇာေညာင္းလွေသာ အသံေၾကာင့္ မည္သူမွန္းရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိလိုက္သည္။
"ကတ္တလီနား" ဆိုင္ရက္စ္က အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုဝတ္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီး သူ႔အနားေရာက္လာသည္ကို ေခၚလိုက္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို တစ္ခ်က္မၽွစိုက္ၾကည့္ၿပီး သူ၏တည္႐ွိမႈကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သူမ ႐ုတ္တရက္ဝင္လာသည္ကို အံ့ၾသဟန္ပင္မျပေသာ ဆိုင္ရက္စ္ကိုသာ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူမက ဒုတိယေမြးခ်င္းျဖစ္သူ ကတ္တလီနားျဖစ္သည္။ ၾကားထားေသာသတင္းမ်ားအရ သူမက သားအႀကီးထက္ေတာင္ ပိုၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ဟူ၏။ ယခု သူမကိုၾကည့္ရတာ ထင္ထားသေလာက္ ေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းေသာ္ျငား သူေဌးမတစ္ဦးကဲ့သို႔ အ႐ွိန္အဝါေတာ့ႀကီးေလသည္။ ဆိုင္ရက္စ္တြင္ သူတစ္ခါးကို ၿခိမ္းေျခာက္နိုင္ေလာက္သည့္ အာဏာစက္ကြင္းရွိသည္ဆိုပါလၽွင္ သူမကေတာ့ ပို၍အားေကာင္းေသာအရွိန္အဝါရွိေပသည္။ သူမက ပိုၿပီးကိုင္တြယ္ရခက္ခဲေလာက္ေပမည္။
"မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ငါလဲအခုအလုပ္မ်ားေနတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကိုယ္စား မင္းပဲ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြနဲ႔ စကားေျပာေပးပါလား မင္းလုပ္ေပးနိုင္ရင္ ငါအရမ္းေက်းဇူးတင္မိမွာပဲ" ဆိုင္ရက္စ္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းစကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရတာ သူၾကက္သီးထလာသလို ခံစားရသည္။
ကတ္တလီနားက ၿပံဳးၿပီး သူ႔အကိုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူမက ဆိုင္ရက္စ္အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္မွာ နမ္းမိေတာ့မည္ဟု သူထင္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ ဆက္မတိုးေတာ့ေပ။ သူမက ဆိုင္ရက္စ္၏မ်က္ႏွာႏွင့္ လက္မအနည္းငယ္အကြာမွာ ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး "ငါက ဒီမွာ မင္းကိုေက်နပ္ေစဖို႔ ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး ဒါေၾကာင့္ မင္းထိုင္ခံုေပၚကေနထၿပီး အဲဒီလူေတြနဲ႔ကိုယ္ကိုတိုင္သာ စကားေျပာလိုက္ မင္းက သူေဌးေလ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ"
ကတ္တလီနား၏ အကိုအရင္းအေပၚ စကားေျပာဆိုပံုကိုၾကည့္ၿပီး သူအံ့ၾသသြားသည္။ ခ်န္႔ႏွင့္မတူပဲ သူမ စကားေျပာရာမွာ အေၾကာက္အလန္႔လံုးဝမ႐ွိေပ။
"ဒါမွမဟုတ္ ငါတို႔ေတြ ေနရာလဲလိုက္ၾကမလား ငါက သူေဌးျဖစ္လာၿပီး မင္းကေတာ့ ဒုဥကၠဌလုပ္ေပါ့" ကတ္တလီနားက ထပ္ေလာင္းေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးစကားက ဆိုင္ရက္စ္ကို ထိုင္ရာမွထလာေစတဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားျဖစ္သည္။
"ဒါဆို ခခယယ အကူအညီေတာင္းမိလို႔ ေတာင္းပန္တယ္" ဆိုင္ရက္စ္က ထြက္မသြားခင္ ခပ္စူးစူးတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။
ဒီေန႔ အလုပ္စဝင္ရမည္ဟု ေျပာထားေသာေၾကာင့္ သူလဲ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲကာ ဆိုင္ရက္စ္ေနာက္သို႕ လိုက္ဖို႔ျပင္စဥ္ ကတ္တလီနားက သူ႔လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆြဲတားလိုက္သည္။
"မနက္ျဖန္မွ အလုပ္စဝင္လိုက္ ငါ့ကို မင္းရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ေပး" ဟု သူမက အမိန္႔ေပးလာသည္။ သူမကိုလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔ မျဖစ္နိုင္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကိုေပးလိုက္ေတာ့ သူမ၏နံပါတ္ကိုလည္း ဖုန္းျပန္ေခၚကာေပးလိုက္သည္။
"မင္းကိုယ္တိုင္းကို ပို႔ေပးလိုက္ ဒါမွ ငါတို႔မင္းအတြက္ ဝတ္စံုစီစဥ္ေပးလို႔ရမွာ ငါရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာအကိုက မင္းကို အေသးစိတ္ေတာ့ ေျပာၿပီးေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္ အထုတ္အပိုးျပင္ထားလိုက္ေတာ့ မင္းအခုကစ ငါတို႔နဲ႕အတူေနရမွာ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ႕ တစ္ျခားသက္ေတာ္ေစာင့္ေတြလည္း ဟိုမွာရွိပါတယ္ မင္းက ဆိုင္ရက္စ္အတြက္ တာဝန္က်႐ံုေလးတင္ပါ" ဟု သူမက ရွင္းျပလာသည္။
ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူမက ဆိုင္ရက္စ္ႏွင့္ သူ႕ညီႏွာဘူး ခ်န္႔တို႔ေလာက္ မဆိုးေလာက္ဟု သူခန္႔မွန္းလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႕ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ" သူမက မသြားခင္ေမးလိုက္သည္။
"ဘန္႔" ဟု ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလိုက္သည္။
သူမက ေခါင္းညိတ္ၿပီး သူ႕ပခံုးကို အသာပုတ္ကာ "ငါ့အကိုကို ေသခ်ာၾကည့္ေပးပါ သူရဲ႕လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ့နည္းလမ္းေတြက အခက္ႀကံဳရႏိုင္တယ္"
သူမ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာရသလဲ သူ မရွင္းလင္းေသာ္လည္း သူမက အျပင္ထြက္သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူလဲ ဒီထက္ပိုေမးမေနေတာ့ပါ။
"ၿပီးေတာ့ ဘန္႔ " သူမ ေနာက္လွည့္ေခၚသည္။
သူ ကတ္တလီနားကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမက ခ်န္႔နဲ႔ ဆိုင္ရက္စ္လို႔ ၿပံဳးမျပေပမယ့္ သူ႔အေပၚ ေဒါသတႀကီးလဲ မဆက္ဆံေခ်။ ထိုအစား သူမဟာ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံလာသည္။ "ဒုတိယအႀကီးဆံုးအမအေနနဲ႕ မင္းကို ဒယ္တန္မိသားစုက ႀကိဳဆိုပါတယ္" ထို႔ေနာက္ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို အျပင္ဖက္ကိုထြက္သြားေတာ့သည္။
မ်က္စိတဖ်က္အတြင္း ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရတာေတြေၾကာင့္ သူစိတ္႐ႈပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကတ္တလီနား၏ ကိုယ္ရံေတာ္ဟု ထင္ရသည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက သူ႕အား အခန္းထဲမွထြက္ခြာခိုင္းသျဖင့္ သူလည္းထြက္လာခဲ့သည္။
ဒယ္တန္အေဆာက္အဦအျပင္ကို လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ခဲ့ရင္း ဒီက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္လံုးသည္ အလြန္ထူးျခားေသာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးတို႔ရွိေနသည္။ တစ္ေယာက္က ေႁမြတစ္ေကာင္လိုပင္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီထက္ပိုမသင့္ေတာ္ေသာ စကားနဲ႕ေျပာရလၽွင္ လၽွပ္စီးျပစ္ေနေသာ ေယာက်္ားပ်က္ကဲ့သို႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ ထိုလူက သူေ႐ွ႕မွလူကို သူ၏ညစ္ႏြမ္းေသာ စိတ္ဆႏၵတို႔အတြက္ ေျဖေဖ်ာက္ရာရွာသကဲ့သို႔ လူကိုေလ့လာဆန္းစစ္ေနသည္။ တစ္ခါေလာက္ လိုက္ေလ်ာမိသည္ႏွင့္ တစ္ခါတည္းပင္ဆြဲစားေလာက္ေပသည္။
ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ တနည္းအားျဖင့္ မင္းသားမ်က္ႏွာဖံုးတပ္ဆင္ထားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆိုလၽွင္ ပိုမွန္လိမ့္မည္။ သူသည္ အလြန္လိမၼာပါးနပ္ၿပီး စမတ္က်ေသာ္လည္း အလြန္အႏၲရာယ္မ်ားသည့္လူမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ သူ႔လို ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို သိနားလည္ၿပီး အတိတ္က လုပ္ခဲ့တဲ့စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ႐ွိခဲ့သူပင္ျဖစ္လင့္ကစား ထိုလူကေတာ့ တစ္ျခားေသာ လယ္ဗယ္မွာ ရွိေနေသာသူျဖစ္သည္။ ေသသပ္ေက်ာ့ေမာကာ ၾကည့္ေကာင္းေနေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပ ထိုလူ၏လက္တို႕က အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေသြးစက္ေတြစြန္းထင္းေနသကဲ့သို့ ခံစားေနရသည္။ ဒီတစ္ခ်က္တည္းေၾကာင့္ေတာ့ သူ႔အားေျခာက္လွန္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ျခားသူသိထားေသာ အရာမ်ားကိုပင္ သူဘာမွမသိသလို ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းက သူကို ပိုစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနသည္။
ယခု သူေခါင္းထဲသို႔ ေနာက္ဆံုးဝင္လာသူက ကတ္တလီနား။ သူမထံမွ သူေဌးတစ္ဦး၏ အ႐ွိန္အဝါတို႕က သူမအကိုထက္ပင္ ပို႐ွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်မ္းသာေသာ အထက္တန္းလႊာမိသားစုတို႔၏ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ားအတိုင္း မိသားစုတြင္ သားအႀကီးကသာလၽွင္ အေမြဆက္ခံရမည့္သူ မိသားစုအေမြအႏွစ္စီးပြားေရးကို လက္ဆင့္ကမ္းပိုင္ဆိုင္မည့္သူျဖစ္သည္။ အားနာဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ ကတ္တလီနား၏ အနာဂတ္ကို သူေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူနားမလည္ႏိုင္သည့္အခ်က္က သူတို႔အေဖက CEO အသစ္ေၾကညာခ်က္ကို ဆိုင္းငံ့ထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အေျခအေနအရ ဆိုင္ရက္စ္ျဖစ္မည္မွာ ထင္႐ွားေသာ္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ သားအငယ္ဆံုး ၂၅ ႏွစ္ထိ ေစာင့္ခိုင္းရသနည္း။ တိုဘီဒယ္တန္သည္ အေမြဆက္ခံသူဟု ဆိုလိုျခင္းေပလား။ သူတကယ္ နားမလည္ေတာ့ေပ။
အငယ္ဆံုးအေၾကာင္းေျပာေပမယ့္ သူ ခုထိလူခ်င္းမေတြ႕ဖူးေသးေပ။ သူက ေက်ာင္းတတ္ေနတုန္းမို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အတိအက်ဆို တတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ တိုဘီဒယ္တန္သည္ လက္႐ွိဒီႏိုင္ငံမွာ အေက်ာ္ၾကားဆံုးတကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ က်န္ေသာေမာင္ႏွမမ်ားသည္လည္း ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း တိုဘီကေတာ့ ပိုလို႔ ပညာေရးတြင္ ထူးခြၽန္ေပါက္ေျမာက္ေပသည္။ သူက ပညာေတာ္ေသာ္လည္း ဆိုင္ရက္စ္ကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ သူ႕အမကဲ့သို႔ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္လည္း တတ္ေရာက္ေတြ႕ဆံုျခင္းမရွိ။ တတိယအကိုလိုလည္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး မက်ယ္ျပန္႔ေခ်။ ေထြေထြထူးထူးေျပာစရာ ဘာမွသိပ္မ႐ွိ။
"သခင္ေလးတိုဘီ"
သူအေဆာက္အဦအဝင္ေပါက္မွ ထြက္ဖို႔ျပင္ခ်ိန္တြင္ ရုတ္တရက္ ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ တန္ဖိုးႀကီးကားတစ္စီးက အေဆာက္အဦေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ထားသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားက ေဘးတစ္ဖက္စီရပ္ကာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ထိုေကာင္ေလးက ကားေပၚမွဆင္းလာခ်ိန္က တည္ၾကည္ေသာဟန္ပန္ရွိေသာ္လည္း လူအမ်ားႀကီးေရွ႕ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ခပ္တည္တည္အမူအရာမွ ခ်ိဳၿမိန္ၿပီး အျပစ္ကင္းေသာအၿပံဳးတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ သူအံ့အားသင့္သြားေလသည္။
အဲဒါ...တိုဘီဒယ္တန္လား...အငယ္ဆံုးသားေပါ့...
"အားလံုးပဲ မဂၤလာနံနက္ခင္းပါဗ်" သူက ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထိုေကာင္ေလးေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းတိုင္း ၿပံဳးမိၾကသည္။
"ကြၽန္ေတာ္အကိုအမေတြ ဒီမွာရွိၾကလား" ဖိုင္တြဲတစ္ခုေပးရန္ သူ႕အနား ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေသာ ဝန္ထမ္းအား ေမးလိုက္သည္။ "သခင္ေလးခ်န္႔က ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ စစ္ေဆးေနပါတယ္ ဒုဥကၠဌကတ္တလီနားက ဌာနခြဲေတြလိုက္ပတ္ၾကည့္ေနၿပီး သူေဌးဆိုင္ရက္စ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေနပါတယ္ သူတို႔ရဲ႕အခ်ိန္ဇယားေတြကို သခင္ေလးတိုဘီဆီ အေၾကာင္းၾကားမထားဘူးလား"
"အိုး စိတ္မပူပါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကို လက္မွတ္ထိုးဖို႔သက္သက္လာတာပါ ဟုတ္တယ္မလား" သူက ဖိုင္တြဲကို ဖြင့္ပင္မၾကည့္ဘဲ ထိုဝန္ထမ္းကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။
"ေအာ္ သခင္ေလး ဒါေတြက အစီရင္ခံစာေတြပါ ဟို..." တိုဘီက လက္ကို အသာအယာယမ္းျပကာ စကားျဖတ္လိုက္သည္။ "စီးပြားေရးကိစၥမွန္သမၽွ ကြၽန္ေတာ့္အကိုအမေတြပဲ ကိုင္တြယ္ပါေစ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ၾကားဝင္မ႐ႈပ္ခ်င္ပါဘူး ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လာလည္တာ သူတို႔ကို မေျပာပါနဲ႕ေနာ္"
ဝန္ထမ္းက အံ့အားသင့္ေနပံုရေသာ္လည္း နားလည္သည့္ပံုစံျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
...ေသစမ္း သူက ဒီလမ္းအတိုင္း တည့္တည့္ႀကီးလာေနတာပဲ သူမသိသလိုပင္ ပံုမွန္လို ျဖတ္ေက်ာ္သြားလိုက္မယ္...
"ဝန္ထမ္းေတြ ကြၽန္ေတာ္ကို အျပင္ထြက္ႀကိဳၾကျပန္ပီလား ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္ပါနဲ႕လို႔ သူတို႔ကို ေျပာေပးပါဦး ကြၽန္ေတာ္ ဒီေလာက္ေျပာထားတာကိုဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ သူတို႕ကို အလုပ္မမ်ားေစခ်င္ဘူး"
"ေကာင္းပါၿပီ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႕က ႀကိဳေစာင့္ေပးခ်င္ၾကတာေပါ့ သခင္ေလးက ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ အရမ္းၾကင္နာတတ္တာကိုး"
သူ ထိုစကားသံမ်ားေၾကာင့္ မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေစြၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သူတို႕ေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ပခံုးေပၚ ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူျပန္လွည့္ေတာ့ တိုဘီက သူ႔ကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာကိုပဲ ဆက္တိုက္စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္အၾကာတြင္ တိုဘီက တခစ္ခစ္ရယ္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္တစ္စကို ညင္သာစြာသပ္ခ်ၿပီးေျပာသည္။ "မင္းရဲ႕အင္တာဗ်ဴးမေအာင္တာအတြက္နဲ႕ေတာ့ ဆံပင္ေမႊးေထာင္စရာမလိုပါဘူးကြာ"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔လက္ကို ညင္သာစြာ တြန္းဖယ္လိုက္ေသာ္လည္း သူက စိတ္ဆိုးဟန္မျပ။ "စိတ္မပူပါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ေျဖၿပီးပါၿပီ" ဟု ၿပံဳးကာေျဖလိုက္သည္။
တိုဘီသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အံ့ၾသသြားကာ သူ႔အနားသို႔ ပိုမိုတိုးကပ္လာၿပီးေမးသည္။ "တကယ္ႀကီးလား ေျဖႏိုင္ခဲ့ရဲ႕လား ဒီကုမၸဏီက နည္းနည္းဝင္ရခက္တယ္မလား"
အိုး ဟုတ္သားပဲ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို သိေနတာ သူမွမသိတာပဲေလ။
"ဟုတ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ ဝင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္ ေနာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခဏခဏေတြ႕ရမယ္ထင္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကို စိတ္မ႐ႈပ္ေစဖို႔ပဲ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္" သူ အတတ္နိုင္ဆံုး ေကာင္းမြန္စြာျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ထိုသူ၏ေတာက္ပေသာ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါအား ယွဥ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သူမယွဥ္ႏိုင္ေသးပါ။ က်န္ေသာေမာင္ႏွမေမြးခ်င္းမ်ားႏွင့္ မေတြ႕ရေသးခင္ တိုဘီႏွင့္အရင္ ေတြ႕ခဲ့လိုက္သင့္သည္။ က်န္သံုးေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္တစ္မူစီ ထူးျခားေနေပမယ့္လို႔ သူတို႔ၾကားတြင္ တူညီမႈမ်ားစြာရွိေသးသည္။ တိုဘီကေတာ့ လံုးဝဆန္႔က်င္ဖက္ပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဒယ္တန္ကသူ လံုးဝမဟုတ္သလိုပင္။
"ကြၽန္ေတာ္က ဝန္ထမ္းမဟုတ္တဲ့အတြက္ ျပႆနာသိပ္မ႐ွိပါဘူး" ဟု သူက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာလာသည္။
"တကယ္ေတာ့ သူက..."
တိုဘီက ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝန္ထမ္းကို ဘာမွဆက္မေျပာဖို႔ တားျမစ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ဘာမွဆက္မေျပာရင္ေတာင္ သူဘာေမးလာမလဲဆိုတာ သူအတပ္သိေနသည္။ သူက ဝန္ထမ္းမဟုတ္ဘဲ ပိုင္႐ွင္ျဖစ္ေနသည္ေလ။
"ဘာရာထူးနဲ႕လဲ ဆရာသမား" ဟု သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလးျဖင့္ေမးသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မေျဖခ်င္ေပမယ့္ သူလည္း တနည္းနည္းျဖင့္ သိသြားမည္သာျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ျဖန္ကစလို႔ သူတို႔စံအိမ္မွာ ေနရမည္မဟုတ္လား။ သူအိမ္မွာ ျပန္ေတြ႕လို႔ အံ့ၾသသြားသည္ထက္စာရင္ အခုကတည္းက ေျပာျပထားလိုက္သည္က ပို၍ေကာင္းေပမည္။
"တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က မစၥတာဆိုင္ရက္စ္ဒယ္တန္ရဲ႕ သီးသန္႔သက္ေတာ္ေစာင့္ပါ"
တိုဘီက ဘာမွမတုံ႕ျပန္ေသာ္လည္း စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပဲ သူ႕မ်က္လံုးထဲက တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။ မီးေတာက္ႏွင့္တူေသာအရာတစ္ခု ။ သူ႔အား ဒီေနရာ၌ပင္ ခ်က္ခ်င္းမီး႐ႈိ႕ပစ္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာ မီးေတာက္မ်ိဳးပင္။
"ငါ့အကိုရဲ႕ သီးသန္႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ ?" သူက အတည္ျပဳသလိုေမးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မွ ဘာျပန္ေျဖရမည္မသိေသာေၾကာင့္ ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္သည္။
တိုဘီသည္ ေစာနက ဘာမွမၾကားခဲ့လိုက္သလို ၿပံဳးေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ သံုးခဲ့တဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ဟန္ပန္အတိုင္း သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။ "မင္းနဲ႕အခ်ိန္တိုင္း ေတြ႕ေနရရင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဖို႔ ငါ့ကိုေျပာထားတာ ဟုတ္တယ္မလား ေကာင္းၿပီ ငါ မင္းကို ေနာက္တစ္ခါျပန္ေျဖေပးမယ္"
သူက ခဏရပ္ကာ သူ၏တကယ္ပံုစံအစစ္အမွန္ကို ျပသလာသည္။ "ငါ အခုကတည္းက တကယ္ႀကီးစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနၿပီ"
ထို႔ေနာက္ သူသည္ ဝန္ထမ္းအားလံုးကို မ်က္စိကန္းသည့္အထိ ဟန္ေဆာင္ထားနိုင္ခဲ့ေသာ စိတ္ပ်က္စရာ အၿပံဳးတု ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာဟန္ပန္တို႕ျဖင့္ အေဝးသို႕ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ထိုသူ၏ အေယာင္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးတို႕ ကြာက်သြားေတာ့သည္။ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္႐ံုမၽွျဖင့္ သူသည္လည္း တစ္ျခားေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ သိပ္မကြာျခားဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရေလသည္။
အခန္း (၄) ၿပီးပါၿပီ