Ken's POV
After that heated discussion under the rain in the past week ay hindi na niya ako pinapansin if may guestings kami to promote our new teleserye.
Fake smile up the stage. No smile backstage. Cycle repeats.
Good thing we're really good actors. We are able to pull things up without anyone noticing it.
"May susundo ba sayo?" I shyly asked when I saw her waiting outside the tent habang may katext.
"Alam mo na siguro ang sagot diyan" she just blankly stared at me.
I got in to my car pero nakatitig pa rin ako sa kinaroroonan niya. Pagabi na rin kasi and I'm worrying na baka walang susundo sa kanya. Ilang buwan ko na ring hindi nakikita si Brent.
Finally, a car parked at her front.
"Kuya!" rinig kong sabi niya.
Buti naman at nasundo siya ng kuya niya. Pumasok na nga si Rita sa sasakyan ng kuya niya. And so I decided to drive home na rin. Wala si Kuya Arman, birthday kasi ng pamangkin niya kaya pinabakasyon ko muna.
Pag-uwi sa bahay ay sinalubong ako ng mahigpit ng yakap ng pamangkin kong si Bryan, nag-iisang anak ng kuya ko.
"Ma, dito na po ako!" I shouted because I know na nasa kusina lang ito. Sa labas pa lang kasi ay amoy na amoy ko na ang mabangong adobo na specialty ni Mommy.
At tama nga, mukhang hindi niya ako narinig so I decided na puntahan siya sa kusina.
Agad ko namang siyang niyakap sa bewang at inilapat ang baba ko sa shoulder niya na ikinagulat naman niya nang bahagya.
"Naku ang anak ko naglalambing na naman. Palibahasa, walang malambingang iba"
"Mommy, issue ka ha. Masaya lang ako na umuwi lalo na pag yung the best adobo na yung ihahain"
"Ay sus ang anak ko, binobola na naman ang Mommy. Halika na nga, tulungan mo na lang akong pag-ayos ng lamesa nang makakain na tayo"
Agad naman akong bumitaw para ilagay ang mga placemats sa dining table. Nilagay ko na rin ang mga utensils, plates, mugs, at yung serving platter for the adobo.
"Anak, maalala ko pala. Baka naman pwede mong mahiram yung baby ni Rita oh."
Nagulat naman ako sa sinabi ni Mommy
"Mommy?"
She smiled, "Ay sorry anak. Alam ko naman na hindi naging maganda yung pagseparate niyo noon. Ang cute lang kasi nung bata tsaka yung mga apo ko naman puro lalaki eh"
"Mommy, ikaw na nga nagsabi, wala kaming closure noon. Malamang hindi yun papayag na malayo ang anak niya sa kanya"
"Papayag 'yun anak. Papakiusapan ko"
"Mommy? How sure are you na papayag si Rita?"
"Papakiusapan ko nga anak. Alam mo namimiss ko na rin yung pagpunta lagi ni Rita dito sa bahay nung kayo pa eh"
She also missed those times.
Yung mga panahong it's either ako ang sumusundo sa kanya sa unit niya or siya yung bigla-biglang sumusulpot dito at may dalang pagkain.
Yung mga panahong puro pagkain at kama lang ang pinagsasaluhan naming dalawa.
Yung mga panahong puno lang ng ngiti ang mga labi naming dalawa habang magkayakap kaming tinatanaw ang mga bituin sa langit.
Yung mga panahong masaya pa kami. Masaya siya. Masaya ako.
Nasaan na ang mga panahon iyon?
Wala. Wala na. Sinayang namin.
Kinabukasan ay nagdecide akong maggrocery para sa mga kakailanganin sa bahay. Free time ko naman din so nagpresenta na ako.
Malapit lang naman ang supermarket sa bahay, mga twenty minutes drive lang.
I am currently at the meat section.
Bakit ba sa lahat ng lugar dito sa loob ng supermarket na ito, si Rita ang naaalala ko?
Bawal sa kanya ang pork kaya laging beef and chicken lang ang binibili namin. Allergic kasi siya sa pork.
Naalala ko one time during our taping ng Ang Dalawang Ikaw, pinilit ko siya kasing kumain ng isang hibla ng lechon nung birthday ko. Ang laking pagsisisi ko nung time na 'yun kasi sobra siyang inatake ng allergy to the point na nahirapan siya sa paghinga. Tarantang-taranta ako nun eh kasi akala ko kung ano nang mangyayari sa kanya, na ako ang may kasalanan. Buti na lang at naagapan agad kaya mula noon ay talagang binantayan ko na lahat ng kakainin ni Rita.
Never again.
Katatapos ko lang makuha lahat ng nasa listahan ko when I decided to add some ice cream for a treat.
Sakto namang napatingin ako sa food hub sa tabi ng supermarket.
Teka, siya nga ba?
Agad kong binayaran ang mga pinanggrocery ko at lumapit sa kung saan siya nakaupo.
Oo nga siya nga. Pero bakit sila magkasama?
"Trish?"
Agad naman itong napalingon sa akin. Halatang gulat na gulat ito nung nakita niya ako. Napalingon naman siya sa kakaalis lang na babae.
"Ken, anong ginagawa mo dito?"
"Trish, sabi ko na ikaw yan eh. Pero pinagtataka ko, bakit kasama mo si Bettina? Eh diba avid fan ka ni Rita?"
Lumapit naman agad siya sa akin at sinenyasan na hinaan ko ang boses ko.
"Ken, sorry. Pero please huwag mong sabihin kay Rita na nakita mo akong kasama ni Bettina. Please Ken. Siguradong magtatanong yun at magtataka"
"Eh kaya nga diba. Kahit ako nagtaka na, siya pa kaya. Bakit nga kasi?"
"Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Hindi na ako pwedeng lumapit pa kay Rita"
Nangingilid ang luha nito kaya agad naman akong nag-alala.
"Trish, bakit ka naiiyak? Bakit ba kasi? Nag-away ba kayo?"
"No Ken. Alam mo naman na ako lang yung naging kakampi niya na kahit lahat kayo ay wala sa tabi niya para ipagtanggol siya sa mga bashers niya diba"
"Exactly. Kaya hindi ko nga naiintindihan. Hindi nga kayo mapaghiwalay ni Rita. So bakit nga?" natatawa na ako kasi ilang ulit na akong nagtanong.
"Hindi ko pa pwedeng sabihin sayo Ken pero promise me na hinding-hindi mo iiwanan si Rita na mag-isa please. Wala na ako sa tabi niya para ipagtanggol siya kaya ikaw yung inaasahan ko"
"Bakit ako?"
"Kasi alam ko at nararamdaman kong mahal mo pa rin si Rita hanggang ngayon. At gayundin si Rita sayo. Kaya please, pakiusap ko sayo. Bantayan mo siya please"
"Paano mo naman nasabi yan ha? Eh diba nga girlfriend ko si Bettina?"
"Ken, hindi ako press people para paniwalain niyo. Alam kong hindi kayo. At sinabi mo na rin yan publicly last week diba, though matagal ko nang alam"
"Pero Trish" agad naman siya napahiwalay sa akin nang maaninag niyang pabalik na sa kinaroroonan namin si Bettina.
"Kennieeeee?" sigaw nito.
Paglingon ko ay abot tenga ang ngiti nito.
"Kennie ko, touched ako ha. How come you know that I'm here?" sabay angkla sa braso ko.
"Ah hehe naggrocery lang for Mom"
"Hmm ayaw mo pang aminin na namimiss mo ako eh"
Nagkakatinginan lang kami ni Trish.
Bigla akong bumitaw sa kanya dahil naaalibadbaran na ako.
"Kennie naman eh" pag-aarte nito.
"Bettina, walang camera dito"
"I know... but I also know that you missed me huh. Ikaw talaga, may kasalanan ka pa sa akin"
Nakita ko namang paatras si Trish para balikan ang kinakain niya.
"Kasalanan?"
"Oo. I saw your interview ha. Bakit naman sinabi mong hindi mo ako girlfriend, nakakatampo!"
"Kasi hindi naman talaga Bettina. You know that as well"
"Kahit pa! Tsaka nakakatampo, ako yung loveteam mo pero tinanggap mo yung project with that Rita girl"
"Bettina, alam mo naman na lahat ng project tinatanggap ko diba? Tsaka hindi naman din bago sayo yung konsepto na yun. I accepted projects with you kahit na loveteam pa kami ni Rita, remember?"
"But that was the time that you fell for me, right?"
"Never. Never akong nahulog sayo Bettina, pwede ba. Stop all this nonsense"
Binitbit ko na ulit ang mga dala-dala kong plastic bags at nagdecide na maglakad papalayo na sa food hub na yun.
"I will not stop. Never!" she shouted, sapat na para marinig ko kahit nasa may pintuan na ako ng mall.
Bettina's POV
"Hey, Trish. Magkakilala ba kayo ni Ken?"
"Magkakilala?" she replied.
"Kasi kanina lang parang nag-uusap kayo but when I came near biglang hindi kayo nagpapansinan"
"Ah eh wala yun. Nahulog ko kasi yung panyo ko, siya yung nakapulot. Tsaka ah eh artista siya diba, so kilala ko siya"
Agad na rin akong umupo sa tabi ng pinsan ko.
"Gwapo niya diba? Boyfriend ko siya" may ngiti kong sabi habang binubuksan ang kabibili ko lang na shawarma.
"Talaga? Eh sabi niya kanina, he never fell for you"
"Naku, mapagbiro lang talaga kasi yung Kennie ko. Tsaka maingat lang yun, siyempre makakasira sa project nila ng lecheng Rita na yun if may makakarinig na kami diba?"
Ken is mine. And he will always be mine.
Maya-maya ay biglang tumunog ang phone ko. The call that I was waiting for kanina pa. Finally after six months in detention, makakalabas na rin siya.
"Kuya! Glad you called me na"
Naririnig ko sa boses niya ang excitement. Bruha kasing asawa niya, pinakulong siya after lang nila mag-away. Tsss weak woman.
Maimpluwensya din kasi kaya napakulong agad ang kuya ko. Kung nalaman ko lang nang mas maaga eh di dapat nabayaran ko na yung humatol kay Kuya diba.
But sobrang tuwa ko na finally Kuya is now free. May magiging kakampi na rin akong bago. Though kahit malayo naman siya dati, sigurado akong magkakampi na kami. Kuya ko kaya siya.
"Papasundo ba kita?"
"Hindi na. Kailangan ko nang umuwi. Hinihintay na ako ng magaling kong asawa" sagot ng kabilang linya.
"Goodluck Kuya. And galingan mo. Remember yung pinag-usapan natin while you're still in jail"
"Siyempre, hindi ko nakakalimutan. Sige na. See you soon. Daan ako sa bahay mamaya"
"Bye Kuya. Ingat ka. Love you!"
I miss Kuya so much. Five years na rin yata kaming hindi nagkikita tapos kinuhanan pa ako ng anim na buwan ng magaling niyang asawa. Nakakainis talaga.
----------
🙄🙄🙄