Νεφέλης Pov
Ξύπνησα και κοίταξα γύρο μου. Ο Άρης βρισκόταν στο κρεβάτι ακριβώς δίπλα μου και κοιμόταν. Γύρισε τα ξημερώματα μεθυσμένος πάλι. Το νυχτερινό κέντρο όπου είναι ιδιοκτήτης και δουλεύει και όλας δεν του αφήνει άλλη επιλογή. Του έχω ζητήσει πολλές φορές να μείνει κάποιο βράδυ σπίτι να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί όμως εκείνος γίνετε έξαλλος κάθε φορά που ξεκινάω αυτή την συζήτηση οπότε σταμάτησα πια και εγώ να το αναφέρω. Στην αρχή της γνωριμίας μας ο Άρης δεν είχε καμία σχέση με τον Άρη που είναι τώρα. Ήταν γλυκός, ευγενικός, προστατευτικός. Στην πορεία όμως άλλαξε. Έγινε σκληρός, απότομος, βίαιος. Κάποτε καθόταν σπίτι μαζί μου, με φιλούσε και μου μιλούσε όμορφα. Τώρα πλέον δεν με φιλάει ποτέ, λείπει συνέχεια από το σπίτι και όταν θέλει να κάνουμε έρωτα, γίνετε βίαιος και απαιτητικός. Κάποιες φορές εγώ δεν έχω όρεξη όμως εκείνος επιμένει και λέει πως για αυτό με παντρεύτηκε, και είναι χρέος μου να τον ικανοποιώ οπότε εκείνος το έχει ανάγκη. Ξέρω πως αυτή του η συμπεριφορά δεν είναι σωστή όμως είναι άντρας μου, είναι η οικογένειά μου και δεν θέλω να τον χάσω. Εγώ στην ζωή μου πότε δεν είχα οικογένεια, πότε δεν είχα έναν άνθρωπο να τον αποκαλώ δικό μου. Σε αυτόν τον κόσμο είμαι εντελώς μόνη μου. Οι γονείς μου σκοτώθηκαν σε αυτοκινηστικό και αδέρφια δεν είχα. Ούτε παππούδες ή γιαγιάδες έχω μάλλον. Ποτέ κανείς δεν έψαξε να με βρει, ποτέ κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για εμένα. Η μόνη μου οικογένειά είναι ο Άρης. Είναι ο μόνος που μου έδωσε σπίτι και φαγητό. Ακόμα και όταν δούλευα στην καφετέρια το αφεντικό μου, μου έδινε τόσο λίγα χρήματα που δεν μου έφταναν ούτε για τα βασικά. Ο Άρης με έβγαλε από την μιζέρια μου και αυτό του το χρωστάω και θα του το ξεπληρώνω σε όλη μου την ζωή. Δεν είναι κακός, απλά οι υποχρέωσης με το μαγαζί και το άγχος του τον κάνουν τόσο απότομο.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι κάνοντας ησυχία να μην τον ξυπνήσω και κατευθύνθηκα στην ντουλάπα μου. Την άνοιξα και έβγαλα το λευκό μου μπουρνούζι και έπειτα πήγα στο μπάνιο. Άνοιξα το ζεστό νερό και μπήκα στην ευρύχωρη μπανιέρα. Άφησα το νερό να πέσει στο σώμα μου και σκέφτηκα την συνέδρια μου με την ψυχολόγο. Η κυρία Ελπίδα είναι μια πολύ καλή γυναίκα γύρω στα 45 η οποία είναι η ψυχολόγος μου και προσπαθεί να με βοηθήσει με τους εφιάλτες μου, όμως με ρωτάει συνέχεια για την σχέση μου με τον σύζυγό μου και εγώ νιώθω άβολα. Δεν θέλω να μάθει για την συμπεριφορά του Άρη απέναντι μου. Ντρέπομαι πολύ να της μιλήσω. Η μόνη που ξέρει είναι η Κατερίνα και αυτή καταλάθος. Μιλούσα μια μέρα μαζί της και τότε μπήκε ο Άρης στο δωμάτιο και με έπιασε να μιλάω κρυφά στο κινητό και αμέσως ξεκίνησε να μου φωνάζει και να με χτυπάει. Μου πήρε απότομα το κινητό από το χέρι και το πέταξε στο κρεβάτι με αποτέλεσμα εγώ να μην προλάβω να τερματίσω την κλήση και η Κατερίνα να τα ακούσει όλα. Από τότε η Κατερίνα αντιπαθεί θανάσιμα τον Άρη. Με παρακάλεσε να φύγω από κοντά του όμως εγώ αρνήθηκα. Έτσι μου ζήτησε τουλάχιστον να πάω σε μια ψυχολόγο να έχω κάποιον να μιλάω και αποφάσισα να μην της χαλάσω το χατίρι. Ήταν και μια ευκαιρία να μιλήσω σε κάποιον για τα όνειρα μου και να με βοηθήσει να τα ερμηνεύσω ή έστω να τα μοιραστώ με κάποιον. Ο Άρης φυσικά δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι επισκέπτομαι ψυχολόγο, ούτε ξέρει πως κρατάω ακόμα επαφές με την Κατερίνα και παρακούω τις εντολές του. Φυσικά δεν ξέρει ούτε και για τα όνειρα. Ούτε καν στην Κατερίνα δεν τα εκμυστηρεύτηκα ποτέ. Το μυστικό αυτό το γνωρίζει μόνο η κυρία Ελπίδα και δεν πρόκειται να το πω ποτέ πουθενά.
Τύλιξα το βρεγμένο σώμα μου με το μπουρνούζι και πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Έβαλα μια μαύρη φόρμα και μια άσπρη μπλούζα και κατέβηκα στην κουζίνα. Έφτιαξα δύο καφέδες έναν για έμενα και έναν για τον Άρη και έπειτα του έφτιαξα ομελέτα που του αρέσει πολύ.
Σήμερα είχα σκοπό να τον ξυπνήσω λίγο πιο νωρίς και πριν πάει στο μαγαζί να πάμε μια βόλτα. Έχουμε πολύ καιρό να βγούμε έξω μια βόλτα, να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Μόλις τελείωσα με το πρωινό το άφησα στο τραπέζι της κουζίνας και μεταφέρθηκα στον επάνω όροφο όπου βρίσκεται η κρεβατοκάμαρα. Άνοιξα την πόρτα και είδα τον Άρη ξαπλωμένο στο κρεβάτι να κοιμάται. Πλησίασα και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. ακριβώς δίπλα του.
"Άρη μου, ξύπνα!" είπα με γλυκιά φωνή καθώς το δεξί μου χέρι τον χαϊδέψε στην πλάτη
"Τι ώρα είναι?" απάντησε με νυσταγμένη φωνή ενώ έτριβε τα μάτια του στην προσπάθεια τους να ξυπνήσει
"Είναι δώδεκα Άρη μου"
"Και γιατί με ξυπνάς από τώρα γαμώ το κέρατο μου. Όλο το βράδυ δουλεύω δεν κάθομαι όπως εσύ" Μου είπε γεμάτος νεύρα
"Άρη μου σου έχω πει πολλές φορές πως θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω στην καφετέρια που δούλευα αλλά εσύ δεν με αφήνεις. Θέλω και εγώ να προσφέρω χρήματα στο σπίτι ή έστω να καλύπτω τα προσωπικά μου έξοδα" απάντησα ειλικρινά
Άνοιξε τα μάτια του και αμέσως πετάχτηκε από το κρεβάτι. Τα καστανά του μάτια κοίταξαν τα δικά μου γεμάτα θυμό και οργή. Με πλησίασε και έβαλε το χέρι του στα μαλλιά μου και τα τράβηξε με δύναμη.
" Σου έχω πει ότι αυτή την συζήτηση δεν θέλω να την ξανά κάνουμε. Τι θες να σε βλέπει το κάθε ληγούρι εκεί μέσα και να του τρέχουν τα σάλια? Οι παντρεμένες γυναίκες κάθονται στο σπίτι τους δεν τρέχουν δεξιά και αριστερά κατάλαβες?" Φώναξε με άγρια φωνή χωρίς να αφήσει λεπτό τα μαλλιά μου
"Άρη άσε με, με πονάς " του είπα ως απάντηση με τρεμάμενη φωνή
" Μην ξανά γίνει αυτό. Έρχεσαι πρωί πρωί να με ξυπνήσεις ενώ είμαι κουρασμένος για να μου πεις μαλακίες" Είπε αφήνοντας τα μαλλιά μου και μεταφέρθηκε στο μπάνιο
Τα μάτια μου είχαν αρχίσει να δακρύζουν από τον πόνο και από την απογοήτευση. Του μίλησα πολύ γλυκά και όμορφα όμως εκείνος για άλλη μια φορά μου φώναξε και μου φέρθηκε άσχημα. Και για την δουλειά, μου το 'χτυπάει' συνέχεια ότι δεν δουλεύω και δεν μπορώ να καταλάβω την κούραση του. Όμως όταν του λέω πως θέλω και εγώ να δουλέψω γιατί νιώθω άσχημα να κάθομαι εγώ και να δουλεύει μόνο εκείνος, αυτός γίνετε έξαλλος. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι έχω και εγώ την ανάγκη να εργαστώ και να ξεφύγω λίγο από το σπίτι καθώς τα τελευταία δύο χρόνια κάθομαι συνέχεια μέσα σε αυτό.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, σκούπισα τα γαλάζια μου μάτια και κατέβηκα στην κουζίνα. Κάθισα στο τραπέζι και πήρα τον καφέ μου στο χέρι. Δεν είχα σκοπό να του πω τίποτα για την βόλτα. Αφού ξύπνησε με νεύρα δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να δεχόταν να πάμε βόλτα και δεν είμαι και εγώ σίγουρη ότι τελικά θέλω να πάω.
Καθώς έπινα τον καφέ μου τον άκουσα να κατεβαίνει τα σκαλιά του σπιτιού. Γύρισα το βλέμμα μου και τον είδα ντυμένο και έτοιμο για να φύγει.
"Θα φάμε μαζί πρωινό?" ρώτησα και τον κοίταξα
"Όχι φάε μόνη σου δεν προλαβαίνω. Τα λέμε" Είπε και άκουσα την εξώπορτα να κλείνει
Πάλι με άφησε μόνη μου. Είχε χρόνο να καθίσει μαζί μου όμως δεν το έκανε, συνέχεια με αφήνει μόνη μου. Δεν με αφήνει ούτε την Κατερίνα να δω, ούτε να δουλέψω. Δεν θέλει καν να βγαίνω από το σπίτι. Δεν θα είχα πρόβλημα αλλά τουλάχιστον να ήταν εκείνος εδώ.
Πήρα την τσάντα μου από τον καναπέ, το κινητό μου και έφυγα. Μόλις βγήκα έξω το βλέμμα μου το τράβηξε ένα μεγάλο πορτοκαλί φορτηγό που από την δεξιά πλευρά του έγραφε με μεγάλα μαύρα κεφάλαια γράμματα ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗ.
Γύρισα το κεφάλι μου στο ακριβώς δίπλα σπίτι και είδα δύο άντρες να κουβαλούν έναν μεγάλο καναπέ. Το σπίτι δίπλα από το δικό μου είναι και εκείνο μονοκατοικία και μας χωρίζει δύο μέτρα το πολύ. Είναι σχεδόν κολλητά το ένα με το άλλο όπως επίσης έχουν ακριβώς την ίδια διαρρύθμιση και ίδιο χρώμα. Επίσης τα δύο σπίτια μοιράζονται την ίδια πισίνα και έναν κήπο. Το σπίτι αυτό είναι εδώ και έναν χρόνο περίπου ξενοίκιαστο μιας και η Γλυφάδα θεωρείτε μια από τις 'καλές περιοχές' τις Αθήνας και τα ενοίκια εδώ είναι πολύ υψηλά. Φαντάζομαι και το δίπλα σπίτι κάποιος πλούσιος οικογενειάρχης θα το νοίκιασε.
Χωρίς να δώσω άλλη σημασία προχώρησα και βγήκα στον δρόμο. Για καλή μου τύχη εκείνη την στιγμή πέρασε ένα ταξί και αμέσως το σταμάτησα.
Σε μισή ώρα βρισκόμουν στο γραφείο της κυρίας ελπίδας. Ανέβηκα στον 1ο όροφο και χτύπησα την πόρτα. Άκουσα βήματα και σε μερικά δευτερόλεπτα άνοιξε την πόρτα η γραμματέας της κυρίας Ελπίδας. Με καλωσόρισε και μου είπε πως η Κυρία Ελπίδα με περιμένει στο γραφείο της. Της χαμογέλασα και μπήκα στο γραφείο της Κυρίας Ελπίδας. Μόλις με είδε μου χαμογέλασε γλυκά και μου είπε να καθίσω στην καρέκλα που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από την δική της. Κάθισα και της χαμογέλασα αμήχανα.
"Τι κάνεις Νεφέλη μου? Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε" Είπε η κυρία Ελπίδα πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ της που βρισκόταν πάνω στο γραφείο της καθώς με κοιτούσε χαμογελαστή
"Καλά είμαι κυρία Ελπίδα, εσείς?" Ρώτησα και ανταπέδωσα στο χαμόγελο της
"Καλά είμαι κορίτσι μου και εγώ. Εσύ πες μου όλα καλά? Ο Άρης?" Ρώτησε και εγώ σε αυτήν την ερώτηση ένιωσα να με λούζει η αμηχανία
Με τον Άρη δεν ήξερε τι σχέση που έχουμε μεταξύ μας πλέον. Της είχα δώσει να καταλάβει ότι εγώ και εκείνος ήμαστε καλά. Η μόνη που ήξερε την αλήθεια είναι η Κατερίνα η παιδική μου φίλη. Ντρεπόμουν πολύ να της πω πως ο σύζυγος μου πλέον μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον χυδαίο τρόπο.
"Όλα μια χαρά με τον Άρη. Για άλλον λόγο ήρθα εδώ" απάντησα τελικά
"Ξανά είδες όνειρο έτσι?" ρώτησε αλλά ήξερε είδη την απάντηση
"Ναι. Είδα ξανά το ίδιο όνειρο όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τον λόγο που το βλέπω συνέχεια"
Είπα σκεπτόμενη τα λόγια μου
" Στο έχω ξανά πει, πιθανότατα είναι κάποιο τραύμα που είχες μικρή και δεν το θυμάσαι συνειδητά γιατί κάποιο γεγονός σε στιγμάτισε, όμως έχει μείνει στο υποσυνείδητο σου. Επίσης σίγουρα φταίει και το γεγονός πως το σκέφτεσαι συνέχεια. Ότι σκεφτόμαστε πολύ το βράδυ το βλέπουμε στον ύπνο μας. Ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου είναι κάτι σαν playlist. Ότι παίζει όλη την ημέρα αυτό παίζει και το βράδυ" Απάντησε με σιγουριά
"Όμως κυρία Ελπίδα το νιώθω πολύ έντονα. Είναι σαν να το ζω στα αλήθεια. Σαν να βρίσκομαι στα όνειρα μου πραγματικά " Απάντησα στην γυναίκα μπροστά μου
"Ναι γιατί είναι κάτι το οποίο κατά βάθος φοβάσαι. Μια έρευνα στην Αμερική έδειξε πως όταν ένα όνειρο το φοβόμαστε εκείνο δεν μας εγκαταλείπει και μάλιστα γίνετε ακόμα πιο δυνατό και ακόμα πιο έντονο. " Είπε και με κοίταξε
" Ίσως και να έχετε δίκιο. Θα προσπαθήσω να το ξεχάσω και αν ξανά δω τουλάχιστον να μην επηρεαστώ τόσο "Απάντησα χωρίς να είμαι σίγουρη ότι εννοώ αυτά που λέω
" Και πολύ καλά θα κάνεις. Έχεις μια υπέροχη ζωή και έναν υπέροχο σύζυγο. Μην βασανίζεις το μυαλουδάκι σου με όνειρα που δεν έχουν καμία σημασία " Είπε η κυρία Ελπίδα και μου χαμογέλασε συμπονετικά
" Έχετε απόλυτο δίκιο κυρία Ελπίδα αυτό θα κάνω. Πρέπει να φύγω σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας" της είπα και σηκώθηκα από την καρέκλα για να φύγω
" Στο καλό να πας Νεφέλη μου" Απάντησε η Κυρία Ελπίδα χαμογελαστά
Μία ώρα μετά βρισκόμουν στο σπίτι. Μόλις μπήκα ανέβηκα κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα και άλλαξα ρούχα. Έπειτα κατέβηκα στην κουζίνα να μαγειρέψω. Άλλωστε δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω. Ο Άρης έφυγε, για άλλη μια μέρα είμαι μόνη μου και χωρίς να έχω να κάνω απόλυτος τίποτα.
Αφού μαγείρεψα και έφαγα, κάθισα στον μεγάλο καφέ καναπέ του σαλονιού μου και άνοιξα να δω λίγο τηλεόραση, να σκοτώσω λίγο τις ώρες μου. Όμως για άλλη μια φορά το μυαλό μου γύρισε πίσω σε εκείνη την κοπέλα, την κοπέλα που σχεδόν κάθε βράδυ στοιχειώνει τα όνειρα μου. Εκείνη που για εμένα θα πέθαινε, για εμένα θα άντεχε όλο τον πόνο που τις προκαλούσαν όλοι εκείνοι που μας κυνηγούσαν, εκείνη για εμένα θα άντεχε τα πάντα. Ο Άρης άραγε με αγαπάει τόσο, με αγαπάει άραγε τόσο πολύ όσο εκείνη η κοπέλα στα όνειρα μου?