နားထင္ကေနတစ္ဆင့္ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုၾကားထိစူးကိုက္တက္လာတဲ့ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မိုးပင္လယ္ သူ႔ေရ႔ွက Macbookကိုပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းေမာ့ကာမ်က္စိမိွတ္ထားလိုက္ရတယ္။
သူ႔အေမနဲ႔စကားေျပာၿပီးကတည္းက၂ရက္လံုးလံုး ဒီအခန္းထဲကေနဘယ္မွမထြက္ဘယ္သူနဲ႔မွလဲအေတြ့မခံဘဲ ဟိန္းထက္နဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး သူ႔အေမကုမၸဏီရဲ့ ေပ်ာ့ကြက္ေတြကိုအျပန္ျပန္အလွန္လွန္စဥ္းစားေနခဲ့ေပမယ့္ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အစီအစဥ္ကထြက္မလာေသးဘူး။
အျခားလူေတြဆို သူဒီေလာက္ႀကီးထိအာရံုမစိုက္လွေပမယ့္ သူရင္ဆိုင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့လူက သူ႔ရဲ့ အေမျဖစ္ေနတယ္။သူ႔အစီအစဥ္က ဟာကြက္မရိျွပည့္စံုေနမွ သူ႔အေမကို ပုန္ကန္လို႔ရမွာ။
မ်က္ခံုးႏွစ္ခုကို လက္နဲ႔ဖိႏိွပ္ရင္း ကိုထက္ လာရင္သူအဆူခံရၪီးမယ့္အေၾကာင္းေတြးမိတယ္။သူခုထက္ထိေဆးရံုမွာပဲရိွေသးတာမို႔ အလုပ္အလြန္အကြၽံမလုပ္ဖို႔ တားျမစ္ခံထားရတယ္။သူဒီ၂ရက္လံုးမွာသူ႔ရဲ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဖုန္းကိုပါပိတ္ထားလိုက္ၿပီး အလုပ္အတြက္ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းကိုသာဖြင့္ထားခဲ့တာ။
ခုေတာ့ သူ႔ရဲ့ဖုန္းကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး သူလဲ အခန္းထဲကေနအျပင္ထြက္ဖို႔လိုေနၿပီ။ဒီအခန္းထဲမွာေနတာ ၾကာၿပီမို႔ သူ႔ၪီးေနွာက္ေတြလဲထံုထိုင္းေနၿပီလို႔ခံစားရတယ္။ဖုန္းကိုျပန္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း စာေတြ Missed callေတြ သူ႔ဆီအၿပံဳလိုက္ႀကီးဝင္လာတာ ကို သူတစ္ခုမွဖြင့္မဖတ္ဘဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထည့္ၿပီး အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။
သူေဆးအိတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ Drip Standကို တြန္းရင္း ေကာ္ရစ္ဒါမွာေျဖးေျဖးခ်င္းလမ္းေလ်ွာက္ေနလိုက္တယ္။ဟိန္းထက္ကလဲ Resortကိုခဏျပန္သြားရၿပီးအဒ္ဒမ္က သူ႔အလုပ္အေရးႀကီးလို႔ ျပန္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေဆးရံုမွာသူတစ္ေယာက္ထဲပဲရိွတယ္။
ေဆးရံုရဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါမွာရပ္ၿပီး သံဇကာေပါက္ကေနတစ္ဆင့္ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝင္ခါနီးေနလံုးႀကီးနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က သူ႔အျမင္အာရံုထဲကို ဝင္လာတယ္။
မဲဘာန္းက ဒီဇင္ဘာမွာဆို အရမ္းေအးၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ အရမ္းလွတယ္။ေန့လည္ ၂နာရီဆိုေနစဝင္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ၂နာရီခြဲ ၃နာရီဆို လံုးဝေနဝင္သြားတာမို႔အေအးဓာတ္ကလဲ ပိုလာၿပီ။
သူအားေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ အေနြးထည္ကိုဆြဲဆန္႔ရင္း ေဆာင္းတြင္းေခါင္ေခါင္မွာေတာင္ အခ်ိန္အခါမရိွေရကိုမရမကခ်ိဳးတတ္တဲ့ ေနြၪီးကိုသတိရသြားတယ္။သူနဲ႔ႏြေၪီး ေဆးရံုတစ္ခုထဲဆိုေပမယ့္ ခုထိမေတြ့ၾကေသးဘူး။သူကမေတြ့ေအာင္ေကြ့ပတ္ေရွာင္ေနတာဆို ပိုမွန္မယ္။သူ႔ကိစၥေတြရွင္းသြားမွ ေနြၪီးကိုေတာင္းပန္ေတာ့မယ္...သူ႔ရဲ့ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ဇာတ္ေၾကာင္းထဲ ေနြၪီးကိုမပါေစခ်င္ေတာ့ဘူး။
_______________
"ကိုထြဋ္!ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ခဏျပန္လိုက္ၪီးမယ္"
"ေအး ဒီညနားလိုက္ပါလား ေနြၪီး!"
ကိုထြဋ္စကားကို သူ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးပဲ တုန္႔ျပန္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
ေနြၪီး ပင္ပန္းေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို မသယ္ခ်င္သယ္ခ်င္နဲ႔ဆြဲသယ္လာလိုက္တာ ေဆးရံုအေပါက္ဝကိုေတာ့ေရာက္လာၿပီ။ေနြၪီး ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ေျခစံုရပ္လိုက္ၿပီး ေညာင္းညာေနတဲ့ ပုခံုးကို လက္သီးနဲ႔ထုကာ ဇက္ကိုဘယ္ညာေစာင္းၿပီးခ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ့ ေစာင္းေနတဲ့သူ႔ျမင္ကြင္းထဲကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကဝင္လာတယ္။
သူေခါင္းကိုေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္မတ္ၿပီး တစ္ေရြ့ေရြ့လွမ္းေနတဲ့ လူကိုသေဘာတက်ၾကည့္ေနမိတယ္။မိုးပင္လယ္ကျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔Drip Standကိုေျဖးေျဖးခ်င္းတြန္းၿပီး တြန္းမရတဲ့ေနရာေတြဆို မၿပီးသြားေနတာကိုျမင္ေတာ့ သူၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
မိုးပင္လယ္ကပန္းၿခံေသးေသးေလးေဘးက သူတို႔ထိုင္ေနက် ထိုင္ခံုကိုေရာက္ေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ေနြၪီး ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန ေျခေထာက္မေရႊ့ႏိုင္ပဲ မိုးပင္လယ္ရဲ့ လႈပ္ရွားသြားလာမႈမွန္သမ်ွကို ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။သူ႔ျမင္ကြင္းထဲက လူရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေသးေသးေလးကအစ သူ႔စိတ္ကိုရႊင္ပ်သြားေစတာမို႔ ေညာင္းညာပင္ပန္းေနတာေတာင္ေပ်ာက္သြားသလိုပဲ။
မိုးပင္လယ္ရဲ့မ်က္ႏွာကနည္းနည္းေလးျပန္ျပည့္လာေပမယ့္ မ်က္ကြင္းေတြကက်ေနတုန္းပဲ...သူ႔ဆရာဝန္ေတြကအလုပ္အလြန္အကြၽံ မလုပ္ဖို႔ မွာမထားၾကဘူးလား?
သူတို႔ေဆးရံုက ဆရာဝန္ေတြ ဘယ္တုန္းကအဲ့ေလာက္ထိအလုပ္ေပါ့ဆကုန္တာလဲ။ေနာက္ေန့မွ သြားၿပီး ကြန္ပလိန္းတက္ရမယ္။
ဒီလူ႔ကိုသူဆံုးရႈံးရၿပီလို႔ထင္လိုက္ရတုန္းက သူ႔ႏွလံုးအစံုက ျပဳတ္က်ပ်က္စီးသြားသလိုပဲခံစားရတယ္။သူကိုယ္သူဘယ္လိုပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထိန္းခ်ဳပ္ သူက အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္တဲ့ လူျဖစ္ေနၪီးမွာပဲ။မိုးပင္လယ္ကို ခ်စ္လို႔ သူနာက်င္ေၾကကြဲရတာေတြအမ်ားႀကီးရိွေပမယ့္လို႔ သူမိုက္ရူးရဲဆန္ဆန္ ဆက္ခ်စ္ေနမိတုန္းပဲ။
လူတိုင္းဘဝတစ္ခုမွာ အဆိုးရြားဆံုးအမွားတစ္ခုလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္ သူက်ဳးလြန္တဲ့ အမွားက မိုးပင္လယ္ကို ခ်စ္မိတာပဲ!လူတစ္ေယာက္ကို အရူးလိုခ်စ္မိတာကိုအမွားလို႔ ေျပာရင္လဲ သူကအဲ့အမွားကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္မဲ့လူပဲ။အဲ့အတြက္လဲ သူေနာင္တရေနမွာမဟုတ္ဘူး။
ေနြၪီး သူ႔ကိုယ္သူေတာင္မသိလိုက္ဘဲ ေျခလွမ္းေတြက မိုးပင္လယ္ရိွတဲ့ေနရာကိုသြားေနမိၿပီး မိုးပင္လယ္ရဲ့ေရ႔ွတည့္တည့္မွာ ေျခစံုရပ္လိုက္တယ္။မ်က္လႊာခ်ၿပီး ဘာေတြေတြးလို႔ေတြးေနမွန္းမသိတဲ့သူ႔ခ်စ္ရသူကေတာ့ သူ႔ေရ႔ွတည့္တည့္မွာ မတ္မတ္ႀကီးရပ္ေနတဲ့ ေနြၪီးကိုျမင္ေတာ့ ေျပးေပါက္ပိတ္သြားတဲ့ ႂကြက္ေလးလိုမ်ိဳး ထိုင္ရမလို ထရမလို ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။
ေနြၪီး ခပ္တည္တည္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေဘးနားမွာဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ အေနရခက္သလို ေဘးဘက္ကို နည္းနည္းကပ္သြားတာမို႔ ေနြၪီး အသဲယားသြားကာ တိုးတဲ့ေနာက္ကို လိုက္ကပ္ၿပီး
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရွာင္ေနတာလား"
မိုးပင္လယ္ ကမ်က္လႊာျပန္ခ်ကာေခါင္းကိုေျဖးေျဖးခ်င္းခါလိုက္
ၿပီး အသံတိုးတိုးနဲ႔ျပန္ေျဖတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူး"
"အဲ့ဒါဆို ဘာလို႔ ဟိုဘက္တိုးသြားတာလဲ"
"ကိုယ္.... နည္းနည္း အဆင္မေျပလို႔"
"ဘာကအဆင္မေျပတာလဲ...ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူထိုင္ဖို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး!ဒီတိုင္း ဒီတိုင္း မင္းနဲ႔ေတြ့ဖို႔ ကိုယ္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာ"
စိတ္မရွည္တဲ့ေနြၪီးက ထထြက္သြားဖို႔ မတ္တပ္ေတာင္ရပ္လိုက္ၿပီမို႔ မိုးပင္လယ္ ပ်ာပ်ာသလဲတားရတယ္။သူဆိုလိုခ်င္တာက အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးေပမယ့္ ေနြၪီးက အျခားတစ္မ်ိဳးကို သေဘာေပါက္သြားတယ္ထင္တယ္။
"ဘာကိုအဆင္သင့္ မျဖစ္တာလဲ"
"ေနြၪီးကလဲ...မင္းကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ေပါ့..ကိုယ္မင္းကိုေပါက္ကရေတြဘယ္ေလာက္ေျပာထားလဲ မင္း ေမေမကိုကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိေျပာထားမိလဲ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ေပါ့...ၿပီးေတာ့ မင္းကိုကိုယ္ေတာင္းေတာင္မေတာင္းပန္ရေသးဘူးေလ အဲ့ဒါကို ခုလိုႀကီးရုတ္တရက္ႀကီးေပၚလာေတာ့ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ"
"ေၾသာ္...အဲ့ဒါဆို အခုေတာင္းပန္လို႔ရတယ္ေလ...ဘာေတြေစာင့္ေနတာလဲ"
အာ...ေနြၪီးကေတာ့ဇြတ္ပဲ...သူ ထပ္ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး.."ခုလိုႀကီးေတာ့မေတာင္းပန္ခ်င္ဘူး..."
ေနြၪီး က ဟား ခနဲ ရယ္ခ်လိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားဟာကလဲ ေတာင္းပန္ခံရဖို႔ ျပန္ေတာင္းပန္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ...လုပ္ပါ!ေတာင္းပန္လိုက္ ကြၽန္ေတာ္က ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ"
ရႊင္ပ်ေနတဲ့ေနြၪီးမ်က္ႏွာေလးကို မိုးပင္လယ္ အခ်စ္ပိုစြာလွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။ေနြၪီးရဲ့ ေအးစက္ေနတဲ့ပါးျပင္ေလးေတြက အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ ပန္းေရာင္ေလးေျပးေနတယ္။အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူ႔ကိုၿပံဳးလာေအာင္လုပ္ႏိုင္တာ ေနြၪီးတစ္ေယာက္ထဲပဲရိွတယ္။
"ေနြၪီး...ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္...ခ်စ္တာမွအရမ္းကိုခ်စ္တာသိလား...ကိုယ္မေတာင္းပန္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာကလဲဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္က မင္းေရ႔ွကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လာေတာင္းပန္ခ်င္လို႔"
"ဒူးေတြဘာေတြေထာက္ၿပီးေတာ့လား"
မိုးပင္လယ္ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ေနြၪီး ေမးေစ့ေလးကိုခ်စ္စႏိုးဖ်စ္လိုက္တယ္။
"ေနြၪီးကဒူးေထာက္ေစခ်င္ရင္ကိုယ္ေထာက္မွာေပါ့...ကိုယ့္ဒူးထက္ ေနြၪီးကပိုအေရးႀကီးတာပဲကို"
ေနြၪီးစိတ္ထဲမွာ ဘဝင္ခိုက္သြားေပမယ့္ ပါးစပ္ကေတာ့..
"အပိုေတြ!"
"တကယ္ေျပာတာပါ..ကိုယ္ေတြးထားတာ ကိုယ့္ေမေမနဲ႔ကိစၥေတြအကုန္ရွင္းၿပီးမွ ေနြၪီးကိုရိွသမ်ွအခ်ိန္ေတြပံုေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေခ်ာ့ၿပီးေတာင္းပန္မလို႔...ခုလိုရုတ္တရက္ႀကီးေရ႔ွကိုေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္တကယ္အစီအစဥ္ပ်က္သလိုျဖစ္သြားတာ"
"အဲ့ေတာ့လဲ ခုကအႀကိဳေတာင္းပန္ထားဗ်ာ...Pre-wedding ေတြPre-Graduateေတြေတာင္ရိွေသးတာ"
"ဟားဟား အႀကိဳေတာင္းပန္တယ္တဲ့လား!ေနြၪီးကေတာ့လုပ္ၿပီ...ရပါတယ္ ကိုယ္ခုေတာင္းပန္ဆိုလဲေတာင္းပန္လို႔ရတယ္ ေနာက္ထပ္ေတာင္းပန္ၪီး ဆိုလဲကိုယ္မညည္းမၫူေတာင္းပန္မွာပဲ...ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲကဘယ္သူပဲ မွားမွား ကိုယ္ပဲေတာင္းပန္ရလဲျဖစ္တယ္"
ေသစမ္း! မိုးပင္လယ္ရဲ့ စကားေတြက ခ်ိဳၿမိန္လြန္းတာမို႔ သူအမွန္တကယ္အေတာင္းပန္မခံရေသးခင္မွာတင္ အႀကိမ္တစ္ေသာင္းေလာက္ခြင့္လႊတ္ေနမိၿပီ။
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ ေနြၪီးလက္ကိုဆြဲယူသြယ္ယွက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိကပ္နမ္းလိုက္ၿပီး ေနြၪီး မ်က္လံုးေတြကိုနက္နက္နဲနဲစိုက္ၾကည့္ရင္း...
"ေနြၪီး ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...မင္းကိုေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြအတြက္ေရာ အျပဳအမူေတြအတြက္ေရာေပါ့...အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္စိတ္လြတ္ေနလို႔ လို႔ ေျပာရင္လဲဆင္ေျခသက္သက္လိုျဖစ္ေနမွာ ကိုယ္သိပါတယ္။ကိုယ့္ရဲ့မေကာင္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တာကို ေရာဂါေၾကာင့္လို႔လဲ အေၾကာင္းမျပခ်င္ဘူး။
ကိုယ္မွားတာကိုယ္သိေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းလာၿပီးမေတာင္းပန္မိတဲ့အတြက္လဲေတာင္းပန္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့ ေနြၪီးေမေမကိုေျပာမိတာေတြအတြက္လဲေတာင္းပန္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့..."
"ေတာ္!ေတာ္!ေတာ္ တစ္ေနကုန္ေတာင္းပန္မလို႔လား.."
"မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္က.."
"ဒီေလာက္ဆိုရၿပီ!ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔သာ ေတာင္းပန္ခိုင္းရတာ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မဆိုးေတာ့တာေတာင္ၾကာၿပီ"
ေနြၪီးကို မိုးပင္လယ္ရဲ့လက္ကိုသူ႔လက္ဖဝါးႏွစ္ခုၾကားကို ထည့္ကာဖ်စ္ၫွစ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး..
"ခင္ဗ်ား ေမ့ေနတုန္းက ခင္ဗ်ားျပန္ႏိုးမလာမွာ အရမ္းေၾကာက္သြားတာ...လူ႔ဘဝဆိုတာက တိုတိုေလးရယ္...လူ႔သက္တမ္းကို ၇၅ ႏွစ္ တန္းနဲ႔တြက္မယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္လူ႔ေလာကထဲမွာက်င္လည္ေနတာ သက္တမ္းရဲ့ သံုးပံုတစ္ပံု ေလာက္ရိွေနၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ထိ အသက္ရွည္ႏိုင္မလဲဆိုတာလဲ မသိႏိုင္ဘူး..အဲ့အခ်ိန္တိုတိုေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ၿပီးေတာ့ပဲမေနခ်င္ပါဘူး..ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလးပဲေနခ်င္တာ...
ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ကိစၥေတြအတြက္ခင္ဗ်ား ကိုယ့္ကိုကိုယ္တအားလဲအျပစ္တင္မေနပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားေနရာမွာဘယ္သူမဆိုအဲ့လိုပဲျဖစ္ၾကမွာ...ကြၽန္ေတာ့္ေမေမက တစ္ခါေျပာဖူးတယ္...ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲေပ်ာ္ေအာင္ေနပါတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကိုေပ်ာ္ေအာင္ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့လူျဖစ္မွာတဲ့...
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္တာေတြအားမလိုအားမရျဖစ္တာေတြရပ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုပဲကိုယ္ရွာပါ...ခင္ဗ်ားကေပ်ာ္ရႊင္ရဖို႔ထိုက္တန္ပါတယ္"
ေနြၪီး စကားေတြကလမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့သူ႔ကိုေနြးေထြးသြားေစတယ္။တကယ္ေတာ့ သူလိုအပ္ေနတာကသူ႔အေမထက္သာတဲ့အစီအစဥ္မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္သိမ့္ေနြးေထြးေပးမယ့္လူ သူ႔ကိုေပြ့ဖက္အားေပးမယ့္လူကိုလိုအပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ၿပီးေတာ့ သူေရ႔ွေလ်ာက္ဝမ္းနည္းရေတာ့မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္...သူ႔ရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးက ခုသူ႔ေရ႔ွကလူပဲေလ။
မိုးပင္လယ္ သူ႔ေဘးနားမွာ တိတ္တိ္တ္ေလးျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ေနြၪီးကိုစခ်င္သြားတာမို႔ ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္ၿပီး...
"ေနြၪီး...တကယ္ေနြၪီးမွဟုတ္ရဲ့လား..မွန္း ၾကည့္ရေအာင္"
"က်စ္!လုပ္ၿပီ ခင္ဗ်ား"
"ဟားဟား!ေနြၪီးရာမင္းအဲ့လိုစကားေလးေတြလဲေျပာတတ္တာပဲလား ကိုယ္တကယ္အသားမက်ဘူး ဒီမွာၾကည့္!ေတြ့လား ၾကက္သီးေတြေတာင္ထေနတယ္"
မိုးပင္လယ္က သူ႔လက္ကိုျပန္ဆြဲယူကာပိုက္တန္းလန္းရိွေနတဲ့လက္နဲ႔ အေနြးထည္ကိုဆြဲပင့္ၿပီးေျပာတယ္။ေနြၪီး ရယ္ကလဲရယ္ခ်င္ စိတ္ကလဲေသးေသးေလးတိုသြားတာမို႔ သူ႔မ်က္စိေရ႔ွက မိုးပင္လယ္ရဲ့ လက္ဖ်ံႀကီးကို ကုန္းကိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့ တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး...
"ေနြၪီး!ေခြးရူးျပန္ကာကြယ္ေဆးထိုးၿပီးသားမလား"
ေနြၪီး ခႏၶာကိုယ္ေလးကေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး သူ႔လက္ကိုေဆာင့္တြန္းကာ...
"ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္မုန္းတယ္"
မိုးပင္လယ္ သေဘာတက်ရယ္ရင္း ေနြၪီးရဲ့ပုခံုးကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး...
"ကိုယ္ကေတာ့ အရမ္းခ်စ္တယ္...ေနြၪီးမုန္းလဲကိုယ္ကခ်စ္ေနမွာ"
ခ်ီးဘဲေလ!ေနြၪီးစိတ္ထဲကဆဲဆိုလိုက္ေပမယ့္ သြားေတြေပၚတဲ့ထိၿပံဳးေနမိတာလဲ သူပဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။
မိုးပင္လယ္က ေနြၪီးကိုဖက္ထားရင္းနဲ႔ ေခါင္းေလးကိုလဲတစ္ျမတ္တႏိုးေမႊးၾကဴလိုက္ေသးတယ္။ပတ္ဝန္းက်င္က အလင္းေရာင္ေလးနည္းနည္းေလ်ာ့လာသလို အေအးဓာတ္ကလဲပိုျမင့္လာတာမို႔ သူ မိုးပင္လယ္ရဲ့လက္ေမာင္းေတြၾကားထဲကေနရုန္းမထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူတို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အရိုးမရိွသလိုမွီတြယ္ၿပီးအခ်ိန္အၾကာႀကီးထိုင္ေနျဖစ္ၾကတယ္။
"ေနြၪီး!ကိုယ္ေဖေဖ့ဆီဖုန္းဆက္လိုက္ေသးတယ္"
"ဟုတ္လား!ေလးမိုးလြင္ကေတာ့ကြၽန္ေတာ့ကိုဘာမျွပန္မေျပာပါလား"
"အင္း သူမအားေသးလို႔ေနမွာေပါ့...ကိုယ့္ကိုေဖေဖကအေၾကာင္းစံုေျပာျပတယ္.."
"ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပရဲ့လား..."
"ေျပပါတယ္...ကိုယ္သူ႔ကိုေတာင္းပန္လိုက္တယ္"
"ေတာ္တယ္!"
"အဟြန္း!ဟုတ္ပါၿပီ...ၿပီးေတာ့ကိုယ္ကားအက္စီးဒန္႔ျဖစ္တာသိၿပီးၿပီလား"
"အင္း!ခင္ဗ်ား ညီေျပာတယ္...တိုက္သြားတဲ့လူကိုမမိဘူးဆို"
"ခုသိၿပီ"
"ဟုတ္လား!ဘယ္ကေကာင္လဲ"
"ကိုယ့္ေမေမ!"
"ဟမ္!"
မိုးပင္လယ္က အျဖစ္အပ်က္အစအဆံုးကိုသူ႔ကိုေျပာျပတဲ့အခါ
ေနြၪီးမ်က္လံုးေတျြပဴးက်ယ္ေအာင္အံ့ၾသသြားရတယ္။တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ မိုးပင္လယ္ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ခံစားသြားရမလဲဆိုတာကိုေတြးမိၿပီး သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတယ္။ေနြၪီး လက္ေမာင္းၾကားထဲကေန ရုန္းထြက္ၿပီး မိုးပင္လယ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့သူခ်စ္ရတဲ့ မ်က္ဝန္းညိုေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတျြပည့္သိပ္ေနၿပီ။
"ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပရဲ့လား...ကြၽန္ေတာ့္ေရ႔ွမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား ခံစားခ်က္ေတြအကုန္ဖြင့္ျပလို႔ရတာမို႔ အမွန္အတိုင္းပဲေျဖ"
မိုးပင္လယ္ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။သူအဲ့ကိစၥကိုမခံစားရဘူးေျပာရင္ သူလိမ္တာပဲ...
"ကိုယ္ အဆင္မေျပဘူး...ေနြၪီး ကိုယ္တစ္ကယ္အဆင္မေျပဘူး"
ပုခံုးေတြတုန္တဲ့အထိ တစ္သိမ့္သိမ့္ရိႈက္ငိုေနတဲ့ မိုးပင္လယ္ကို သူတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ့ဖက္ထားလိုက္တယ္။အေမကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ မိုးပင္လယ္ တစ္ေယာက္ရူးသြားရင္ေတာင္ အျပစ္ေျပာလို႔မရတာမို႔ ငိုေနတာကမထူးဆန္းပါဘူး။
သူ ငိုေနတဲ့မိုးပင္လယ္ကိုတားဖို႔လဲစိတ္ကူး မရိွတာမို႔မိုးပင္လယ္ရဲ့ ေက်ာကုန္းကို ဖြဖြေလးပြတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း...
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ...ခုကြၽန္ေတာ္ရိွေနၿပီပဲ...ခင္ဗ်ားမွာကြၽန္ေတာ္ရိွေနၿပီ"
"ေနြၪီး!"မိုးပင္လယ္ က ႏွာရႈံ႔ရင္းမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ၿပီး ေနြၪီးကိုျပန္ဖက္ထားရင္းေခၚလိုက္တယ္။
"အင္း..."
"ကိုယ္ကေပ်ာ့ညံ့လြန္းတယ္မလား"
"အင္း...ေပ်ာ့ညံ့တယ္...ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကေပ်ာ့ညံ့ရံုတင္မကဘူး
အယံုလြယ္ၿပီး လူကဲခတ္ကလဲမတတ္ဘူး၊စိတ္ဓာတ္က်တာလဲမဆိုသေလာက္ေလးျမန္တယ္...ခင္ဗ်ားတစ္ကိုယ္လံုး ခ်မ္းသာၿပီးေခ်ာတာကလြဲရင္ အားနည္းခ်က္ေတြခ်ည္းပဲ"
မိုးပင္လယ္ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖစ္သြားရတယ္။
သူ ေနြၪီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္လွည့္လိုက္ၿပီး...
"ေနြၪီး!ကိုယ့္ကိုသနားပါၪီး!"
ေနြၪီးက သူ႔စကားမဆံုးေသးဘူး ဆက္နားေထာင္ ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ၾကည့္လာတယ္။
"ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲ...ခင္ဗ်ား ေပ်ာ့ညံ့လို႔ရတယ္..စိတ္ဓာတ္လဲက်လို႔ရတယ္...ခင္ဗ်ားကလူသားေလ ခံစားခ်က္ရိွတဲ့လူသားပဲကို စက္ရုပ္မွဟုတ္တာ...ခင္ဗ်ားၿပိဳလဲသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ကမရမကျပန္ဆြဲထူေပးမွာမို႔ လူသားပီပီသသ ၿပိဳလဲလို႔ရတယ္။
တကယ္လို႔ခင္ဗ်ားက စိတ္ဓာတ္သန္မာေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ဒီေလာက္သေဘာက်ျဖစ္ပါ့မလားမသိဘူး...လူေတြက အခ်င္းခ်င္းသေဘာက်ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကတာက ကိုယ့္မွာ မရိွတဲ့ အရာက အျခားလူရိွမွာ ရိွေနလို႔ သေဘာက်သြားၾကတာတဲ့...အျခားလူအတြက္ကလဲ အဲ့လိုပဲေနမွာပဲ...၂ေယာက္ေပါင္းမွ ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီး အခ်င္းခ်င္းအမွီသဟဲျပဳၾကတာမ်ိဳးျဖစ္မွာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ခင္ဗ်ားရဲ့တစ္ခုတည္းေသာအားသာခ်က္က ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္မုန္းလို႔မရတာပဲ...အဲ့တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔တင္ ခုနကအခ်က္ေတြအကုန္ဖံုးသြားၿပီ"
မိုးပင္လယ္ရဲ့ႏွလံုးသားေလးဟာ ေနြးေထြးတဲ့မီးလင္းဖိုနားမွာထိုင္ေနရသလိုမ်ိူး တစ္သိမ့္သိမ့္ေနြးေထြးလာတယ္။သူ လက္ကိုဆန္႔ထုတ္ကာေနြၪီးရဲ့ေခါင္းေနာက္ကေနထိန္းကိုင္ၿပီး နဖူးေလးကိုဖိကပ္ၿပီး နမ္းလိုက္တယ္။
"ကိုယ္ကအရမ္းကံေကာင္းတာပဲ..."
"ခင္ဗ်ားအခုမွသိတာလား"
"သတိထားမိတာေတာ့ၾကာပါၿပီ..ခုမွေသခ်ာသိတာ"
"အရူး!"
ႏွစ္ေယာက္လံုး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နဖူးခ်င္းကပ္ၿပီး သေဘာတက်ရယ္လိုက္မိေတာ့ သစ္ကိုင္းေပၚကနားေနတဲ့ငွက္ေလးေတြထပ်ံသြားၾကတယ္။သူတို႔အၾကာႀကီး တစ္ေယာက္မ်က္လံုးထဲကို တစ္ေယာက္ နင့္နင့္နဲနဲစိုက္ၾကည့္ၿပီး ခံစားခ်က္ေတြထပ္တူက်သြားၾကတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကလဲအခ်င္းခ်င္းထပ္တူက်သြားခဲ့ၾကၿပီး အလြမ္းေတြကိုႏူးညံ့တဲ့အနမ္းနဲ႔ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့တယ္။
လြမ္းခဲ့ရတဲ့ေန့ရက္ေတြအတြက္ ထပ္ခါထပ္ခါနမ္းရင္း ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ညေနခင္းေလးတစ္ခုကိုအတူတကြဖန္တီးလိုက္ၾကတယ္။ဒီဇင္ဘာရဲ့ ေအးျမမႈက အခ်စ္မရိွတဲ့လူေတြအတြက္ မတရားသလိုျဖစ္ေပမယ့္ အခ်စ္ရိွတဲ့လူေတြအတြက္ပိုနီးကပ္ေစတာမို႔ မိုးပင္လယ္ကိုေနြၪီး တအားဖက္ထားလိုက္မိေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္သာမက သူ႔ႏွလံုးသားေလးပါ ေနြးေထြးေနေတာ့တယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လြတ္ထြက္သြားေတာ့မလို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ဟိန္းထက္ ေဆးရံုေရ႔ွႀကီးမွာ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ႀကီးရပ္ေနမိတယ္။သူကေတာ့ေဆးရံုမွာ သူ႔ေဘာ့စ္တစ္ေယာက္ထဲ အားငယ္ေနရွာမယ္ဆိုၿပီး အလုပ္လဲၿပီးေရာ မနားဘဲေတာင္ မဲဘာန္းကိုျပန္လာခဲ့တာ...ခုက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး 'တတိယဘီး' လိုခံစားလိုက္ရတယ္။
ကားထဲျပန္ဝင္ရမလို ေဆးရံုထဲျပန္ဝင္ရမလို မေဝခြဲႏိုင္ခင္မွာပဲ ေဆးရံုထဲက ကိုေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ထြက္လာတယ္။အကင္းပါးတဲ့ ကိုေက်ာ္ဇင္ထြဍ္က သူ႔ရဲ့အီလည္လည္အၿပံဳးနဲ႔ မ်က္လံုးရဲ့လားရာကိုၾကည့္ၿပီး သူပါ နာက်င္မႈေတြတိုးသြားသလိုမ်ိဳး အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္သြားတယ္။
"ေနြၪီးေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီးအားေမြးစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္တယ္.."
ဟိန္းထက္ကိုပါ ေမးဆတ္ရင္း.."မင္း ေဘာ့စ္ေရာပဲ"
"ဟုတ္တယ္...ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ္ ေဘာ့စ္ကို ေဆးရံုထဲပဲဝင္ေစာင့္တာေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
"ဒါေပါ့ကြာ လာ...ငါေတာ့ အရမ္းခ်စ္ေနၾကတဲ့လူေတြေတြ့ရတာ ဆီးခ်ိဳေတြတက္လာသလိုပဲ တိုင္းၾကည့္ၪီးမွ ...မင္းေရာ တိုင္းၪီးမလား"
"မလိုဘူး ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆးသာတန္းတိုက္ေတာ့...ေသခ်ာတယ္ တက္ေနၿပီ!"
ဟိန္းထက္ရဲ့ စကားအဆံုးမွာေဆးရံုတစ္ခုလံုး ကိုထြဋ္ရယ္သံႀကီးကဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့တယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ခ်စ္ျခင္းေမတၲာနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အမ်ိဳးစပ္ရင္ တစ္ဝမ္းကြဲေလာက္ေတာ္ၾကတာပဲမလား...အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကတာက မုန္းေနၾကတာထက္စာရင္ အဆေပါင္းတစ္သန္းေလာက္ေကာင္းတာမို႔ သူေပ်ာ္တယ္။