Σκοτία.
Έτος 1492μ.χ
Νεφέλης Pov.
Τρέχω σε ένα πυκνό σκοτεινό δάσος, βρέχει.
Ακούω φωνές.
Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω εξαγριωμένο πλήθος με αναμένους πυρσούς και δρεπάνια να με κυνηγάει.
Δεν ξέρω , τι έχω κάνει!?
Γιατί με κυνηγάνε?!
Κοιτάζω δίπλα μου.
Δεν είμαι μόνη μου, δίπλα μου τρέχει μια κοπέλα, την βλέπω εξαντλημένη.
[...] Συνέχισε να τρέχεις!!! Μας φτάνουν μου φωνάζει.
Δεν μπορώ να δω το πρόσωπο της μόνο τα μακριά καστανά μαλλιά της.
Δεν ξέρω ποια είναι και όμως νιώθω τόσο οικία!
Με πιάνει από το χέρι και μου ξανά φωνάζει με δυνατή τρεμάμενη φωνή.
[...] Caroline τρέξε θα μας σκοτώσουν, μην σταματάς!
Δεν αντέχω όμως, τα πόδια μου με εγκαταλείπουν... Σκοντάφτω...
πέφτω στο υγρό άγριο χώμα.
[...] Σε παρακαλώ πρέπει να συνεχίσουμε αλλιώς θα μας σκοτώσουν.
Αυτή η γυναίκα με αγαπάει, με όλη της την ψυχή. Το αισθάνομαι βαθιά μέσα μου σαν καρφωμένο πυρωμένο σίδερο στην καρδιά.
Το ίδιο νιώθω και εγώ για αυτήν.
Της χαϊδεύω τα μακριά πανέμορφα καστανά μαλλιά της.
"Φύγε σε παρακαλώ σώσε τον εαυτό σου, εγώ δεν αντέχω να συνεχίσω, θα μείνω πίσω να τους αποσπάσω την προσοχή.
Σε παρακαλώ φύγε γρήγορα!!!"
Της είπα με όση δύναμη μου είχε απομείνει
[...] Δεν φεύγω χωρίς εσένα!!! Η θα ζήσουμε μαζί ή θα πεθάνουμε μαζί!
Το πλήθος έφτασε.
Την ρίχνουν στο υγρό παγωμένο χώμα, της σκίζουν τα ρούχα καθώς παλεύει να ξεφύγει, την χτυπάνε. Δεν αντέχω να βλέπω...
έρχονται προς το μέρος μου... τόση ώρα δεν είχαν ασχοληθεί μαζί μου, μάλλον δεν με θεωρούσαν κίνδυνο.
Με χτυπάνε βάναυσα στα γενετικά μου όργανα στο κεφάλι και στο στομάχι, την βλέπω από μακριά να προσπαθεί να συρθεί με όλη της την δύναμη προς το μέρος μου. Τα μάτια μου έχουν πλυμηρίσει απο υγρά καυτά δάκρυα που κατακλύζουν ολόκληρο το πρόσωπό μου.
Πονάω στο σώμα αλλά κυρίως πονάω στην ψυχή!
Πονάω...
Πονάω πολύ....
Ελλάδα
Έτος 2021
Νεφέλης POV.
Ανοίγω τα μάτια... ήταν πάλι ένας από τους εφιάλτες που έχω από παιδί.
Πονάει όλο μου το σώμα! Νιώθω καυτά δάκρυα να κυλάνε στα κόκκινα πρησμένα μαγούλα μου. Ήταν λες και ήμουν εκεί! Λες και έχω ζήσει όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα. Πάλι η ίδια γλυκόπικρη αίσθηση στην καρδιά μου.
Πάλι η ίδια σκέψη.Ποια είναι αυτή η γυναίκα? Γιατί στοιχειώνει τα όνειρα μου κάθε βράδυ?!
Τόσα ερωτήματα μέσα στο μυαλό μου αναπάντητα όλα αυτά τα χρόνια. Η ψυχολόγος λέει ότι μπορεί να βασίζονται σε κάποια παιδική τραυματική εμπειρία που έχω θάψει βαθιά στο υποσυνείδητο του μυαλού μου.
Πρέπει να μιλήσω με την ψυχολόγο!
Κάποια λύση θα υπάρχει.
Κάπως πρέπει να ανακαλύψω το νόημα πίσω από αυτά τα τόσο βάναυσα όνειρα.
Πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά πονάω ακόμα. Κοιτάζω δίπλα και είμαι μόνη. Πάλι λείπει, ποτέ δεν είναι εδώ όταν τον έχω ανάγκη. Η δουλειά του ήταν είναι και θα είναι πάντα η προτεραιότητα στην ζωή του.
Χαμογελώ θλιμμένα, σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάγουλά μου που άρχισαν να τρέχουν στην σκέψη αυτή.
Δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι, αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε.
Με έσωσε από τα όρια της ανυπαρξίας.
Μπορεί να μην είναι το καλύτερο παράδειγμα συζύγου αλλά εγώ τον αγαπώ και ας τον φοβάμαι κάθε φορά που απλώνει το χέρι του να με αγγίξει.
Ίσως έτσι είναι η αληθινή αγάπη, να αγαπάς και να φοβάσαι το χέρι που σου απλώνεται.
Πριν από αυτόν δεν είχα συνάψει άλλες σχέσεις οπότε δεν έχω δικαίωμα να κρίνω την αγάπη του.
Αυτός λέει πως με αγαπάει και ότι είναι ο δικός του τρόπος να το δείχνει.
Παρόλα αυτά μέσα από τους τόσους χιλιάδες εφιάλτες που έχω δει με αυτή την γυναίκα να πεθαίνει από την αγάπη, η άποψη μου είναι εντελώς διαφορετική σε σύγκριση με αυτή του συζύγου μου.
Νιώθω αγάπη γι αυτή την γυναίκα, αληθινή ατόφια αγάπη να πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής μου. Και ας μην την ξέρω. Ας μην έχω δει στα όνειρα μου το πρόσωπο της, και όμως κάθε φορά που ξυπνάω από τα όνειρα μου την νιώθω. Την νιώθω τόσο έντονα σαν να έχει αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου. Αισθάνομαι ότι μαζί της έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή, ότι μαζί της έχω ζήσει τα πιο βαθιά και αληθινά συναισθήματα.
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο ήχος του κινητού μου. Άπλωσα το χέρι μου δίπλα στο κομοδίνο και κοίταξα την οθόνη. Ευελπιστούσα να είναι ο σύντροφος μου όμως μάταια. Εκείνος είναι στην δουλειά ή στο νυχτερινό κέντρο που έχει και θα πίνει με τους φίλους του.
"Ναι?" είπα στην φίλη μου Κατερίνα
μόλις σήκωσα το ακουστικό
"Νεφέλη μου τι κάνεις?"
"Καλά είμαι εσύ?"
"Καλά και εγώ. Θέλεις να βγούμε μια βόλτα σήμερα? έχω τόσο πολύ καιρό να σε δω. Ή μήπως πάλι δεν σε αφήνει ο αγρίκος να βγεις από το σπίτι?" Ρώτησε και μπορούσα να καταλάβω από τον τόνο της φωνής της ότι είναι νευριασμένη
" Μην τον λες αγρίκο ρε Κατερίνα. Είναι καλός άμα θέλει και με αγαπάει. Αυτός με συντηρεί, αυτός μου δίνει σπίτι και φαγητό. Χωρίς αυτόν θα ήμουν ένα τίποτα" απάντησα ειλικρινά
"Έτσι είναι ή αγάπη? Να μην σε αφήνει να βγαίνεις από το σπίτι? Να γυρίζει μεθυσμένος και να σε βρίζει? Να σηκώνει χέρι πάνω σου? Να σε κερατώνει και εσύ να μην κάνεις τίποτα? "Φώναξε έξαλλη
" Άντρας είναι θα κάνει και μια κουτσουκέλα πάρα πάνω. Ξέρω πως εμένα αγαπάει. Και όσο για το ξύλο μου ορκίστηκε ότι ήταν η τελευταία φορά "
" Και εσύ ρε Νεφέλη τον πιστεύεις?"
" Λοιπόν άστα αυτά τώρα και πες μου θα βρεθούμε τελικά? έχω και εγώ ανάγκη να βγω, έναν μήνα είμαι κλεισμένη σπίτι " Απάντησα αλλάζοντας το θέμα της συζήτησης
" Εντάξει σε μια ώρα είναι καλά?" Απάντησε χωρίς να δώσει προέκταση στο θέμα
" Ναι σε μια ώρα στην καφετέρια" της είπα και κλείσαμε το τηλέφωνο
Η Κατερίνα είναι παιδική μου φίλη από το ορφανοτροφείο. Μεγαλώσαμε εκεί μαζί και ήμασταν αχώριστες μέχρι και τα δεκαοκτώ μου. Μόλις έκλεισα τα δεκαοκτώ και ενηλικιώθηκα έφυγα από το ορφανοτροφίο όμως εκείνη είναι ένα χρόνο μικρότερη και έτσι συνέχισε να μένει εκεί. Μόλις βγήκα ξεκίνησα δουλειά σε μια καφετέρια και ο χρόνος μου περιορίστηκε, όμως με την πρώτη ευκαιρία πήγαινα να την δω. Και εκείνη αφού βγήκε από το ορφανοτροφίο σπούδασε Φυσική Αγωγή μιας και πάντα είχε μεγάλη αγάπη στον αθλητισμό και πλέον εργάζεται σε ένα γυμναστήριο στα Πετράλωνα. Εκεί γνώρισε τον Χρήστο έναν γυμναστή που δουλεύουν μαζί και μετά από μεγάλη προσπάθεια και πολιορκία ο Χρήστος κατάφερε να κερδίσει την καρδιά της και από τότε είναι μαζί!!Πλέον μιλάμε κυρίως από το τηλέφωνο και αυτό κρυφά. Στον Άρη τον σύζυγο μου δεν αρέσει να βγαίνω από το σπίτι ούτε να έχω φίλες που να 'μου φουσκώνουν τα μυαλά' όπως λέει εκείνος. Έτσι πλέον δεν την βλέπω όσο θα ήθελα. Παρόλα αυτά κάποιες φορές βγαίνω κρυφά από το σπίτι και την συναντάω συνήθως στην καφετέρια που δούλευα παλιά και αυτό για λίγο. Αν και συνήθως ο Άρης δεν γυρνάει ποτέ πριν της 9 το πρωί εγώ θέλω να είμαι σπίτι. Δεν θέλω να μάθει ότι βγαίνω και παρακούω τις εντολές του και να γίνει έξαλλος πάλι.
Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν έξω από το καφέ. Άνοιξα την μεγάλη γυάλινη πόρτα και κατευθύνθηκα προς το μπαρ να χαιρετίσω τους παλιούς μου συνεργάτες, αφού μίλησα μαζί τους και παρήγγειλα και εγώ τον καφέ μου πήγα και κάθισα στο τραπέζι όπου με περίμενε η φίλη μου ανυπόμονη.
"Αντέ επιτέλους" είπε η Κατερίνα καθώς ήπιε μια γουλιά από τον καφέ της
"Συγνώμη που άργησα" απάντησα και της χαμογέλασα
"Δεν πειράζει Νεφέλη μου. Πες μου τι κάνεις?" ρώτησε και κράτησε το χέρι μου σφιχτά
"Είμαι καλά εσύ θέλω να μου πεις πως τα περνάς. Άσε με εμένα" απάντησα
"Εγώ είμαι καλά, η δουλειά στο γυμναστήριο πάει θαυμάσια και με τον Χρήστο είμαστε μια χαρά. Για εσένα όμως ανησυχώ πολύ " Είπε την τελευταία της πρόταση και με κοίταξε στα μάτια
"Δεν θέλω Κατερινάκι μου να ανησυχείς για εμένα. Όλα είναι καλά "Απάντησα και της χαμογέλασα για να την καθησυχάσω
" Νεφέλη τίποτα δεν είναι καλά. Γιατί δεν το βλέπεις? Πως μπορείς να μου λες ότι όλα είναι καλά ενώ αυτός που παντρεύτηκες σε χτυπάει, σε βρίζει, σε κερατώνει και σου έχει απαγορεύσει κάθε επαφή με οποιονδήποτε άνθρωπο πέρα από αυτόν?" ρώτησε εξαγριωμένη η φίλη μου
" Εντάξει μπορεί να μην είναι υπόδειγμα συζύγου αλλά δεν αφήνει να μου λείψει τίποτα. Και εκτός από αυτό τον αγαπώ. Έχω έναν άνθρωπο στην ζωή μου, έχω σπίτι και φαγητό " απάντησα κοιτάζοντας την Κατερίνα
" Μένεις δίπλα του μόνο και μόνο από φόβο. Αυτό που μου περιγράφεις δεν είναι αγάπη, είναι φόβος και ανασφάλεια για το μέλλον. Φοβάσαι να ζεις μόνη σου και προτιμάς να μείνεις με αυτόν που σε εκμεταλλεύεται έτσι. Αν αποφασίσεις να τον χωρίσεις πάντως να ξέρεις θα είμαι δίπλα σου, εγώ θα σε στηρίξω και ψυχολογικά και οικονομικά " Είπε στην προσπάθεια της να την ακούσω
Δεν απάντησα πάρα μόνο χαμογέλασα θλιμμένα. Ίσως εκείνη δεν μπορεί να με καταλάβει. Δεν μπορεί να καταλάβει την ανάγκη μου για συντροφικότητα, την ανάγκη να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, ένα στήριγμα. Βέβαια τις περισσότερες ώρες είμαι μόνη μου εκείνος λείπει. Όμως τουλάχιστον έχω κάποιον να περιμένω να γυρίσει. Όπως επίσης έχω και την ελπίδα να γίνουν κάποια στιγμή τα πράγματα καλύτερα και κάποτε να ξανά γίνει ο Άρης που γνώρισα. Ο ευγενικός και γλυκός Άρης. Ο άντρας που παντρεύτηκα.
Καθώς μιλούσα με την Κατερίνα κοίταξα το ρολόι μου και η ώρα είχε περάσει πήγε απόγευμα και έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Χαιρέτησα την φίλη μου και ξεκίνησα τον δρόμο για το σπίτι. Περπατούσα γρήγορα διότι φοβόμουν μην με δει κάποιος γνωστός του Άρη έξω. Λίγα λεπτά αργότερα και βρισκόμουν έξω από την μονοκατοικία που μένω. Ξεκλείδωσα την εξώπορτα και ξεκίνησα να ανεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού μου και γρήγορα μπήκα μέσα. Φώναξα το όνομα του άντρα μου όμως εκείνος δεν έχει γυρίσει ακόμα. Ευτυχώς! Άφησα τα κλειδιά στο έπιπλο όπου υπάρχει αριστερά στην είσοδο της πόρτας και κατευθύνθηκα στον πάνω όροφο όπου είναι η κρεβατοκάμαρα. Άλλαξα ρούχα και έπειτα έπιασα το κινητό μου να πάρω τον Άρη τηλέφωνο. Τόσες ώρες και δεν επικοινώνησε μαζί μου.
"Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο, παρακαλώ καλέστε αργότερα" άκουσα μια φωνή να λέει μέσα από το ακουστικό.
Άφησα το κινητό στο κομοδίνο και πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο και έπειτα ξάπλωσα στο κρεβάτι. Έχω πολύ ελεύθερο χρόνο και το διάβασμα είναι μια από της αγαπημένες μου ασχολίες.
Χωρίς να χάνω χρόνο το άνοιξα και ξεκίνησα να διαβάζω από το σημείο όπου είχα μείνει. Έτσι και αλλιώς ο Άρης θα γυρίσει το πρωί οπότε το μόνο που μου έχει απομείνει είναι το διάβασμα και οι ιστορίες. Μόνο αυτές είναι εκεί να μου κρατάνε συντροφιά τα βράδια.