"ថេយ៍ថេយ៍ មកនេះមក" យ៉ុនគីដាក់ខ្លួនអង្គុយផ្ទាល់លើស្មៅទើបបកដៃហៅនាងតូច
ថេហ្យុងអោយមករកខ្លួនដើម្បីអោយណាមជូននិងជុងហ្គុកបានឃើញមុខរបស់នាង។
ចំណែកឮណាមជូននិងជុហ្គុវិញក៏នាំគ្នាខំចាំមើលប្អូនស្រីយ៉ុនគីតាមទូស័ព្ទ។
"ច៎ាស បងប្រុស" ស្របនិងសំដីថេហ្យុងក៏ដើរសម្តៅមករកយ៉ុគីហើយនាងក៏ទម្លាក់ខ្លួនអង្កុយចុះជិតនាយទើបយ៉ុគីបម្រុងនិងបង្វែកាមេរ៉ាដាក់នៅចំពេាះមុខថេហ្យុងដើម្បីអោយជុងហ្គុកនិងណាមជូនបានឃើញមុខនាងតែក៏....
"អេ កុំទៅ រ៉ូប៊ី កុំទៅ" យ៉ុនគីរៀបនិងបង្វែរមុខកាមេរ៉ាដាក់នាងទៅហើយតែនាងតូចថេហ្យុងក៏ប្រយ៉ាប់រត់ទៅតាម រ៉ូប៊ី ដែលជាឆ្កែរបស់យ៉ុនគីពេលឃើញវារៀបនិងរត់ចេញពីទៅខាងក្រៅភូមិគ្រឹះ។
"ហ៉ើយ ប្អូនយើងរត់ទៅឆ្កែបាត់ហើយ យើងថាប៉ុន្នឹងបានហើយណាយើងរវល់"យ៉ុនគី
"រវល់ស្អីអានេះ ពួកយើងនៅមិនទាន់បានឃើញមុខប្អូនស្រីឯងផង" ជុងហ្គុក
"មែមហើយ" ណាមជូន
"កុំភ័ទៅមើល យើងបង្ហើការងារតែមួយថ្ងៃនេះទៀតស្អែកយើងទំនេរហើយ ច្នឹងយើងនិងឡើងទៅកូរ៉េលេងឯងស្អែកនេះ" យ៉ុនគី
"អើរ បើច្នឹងកុំភ្លេចនាំប្អូនស្រីឯងមកផង" ជុងហ្គុក
"អើរ យើងដឹងហើយ ប៉ុន្នឹងសិនចុះ" ថាហើយយ៉ុនគិក៏ចុទូរស័ព្ទបិទ។
"ថេយ៍ថេយ៍" យ៉ុនគី
"ច៎ាស បងប្រុស" ថេហ្យុង
"កុំភ្លេចរៀបចំខោអាវអូនផងយប់នេះ ស្អែកពួកយើងទៅកូរ៉េណា" យ៉ុនគី
"ច៎ាស បងប្រុស" ថេហ្យុង
"ច្នឹងបងទៅធ្វើការហើយ អូននៅលេងតាមនិងហើយហាមចេញខាងក្រៅភូមិគ្រឹះលឺទេ"
យ៉ុនគី
"ច៎ាស អូនដឹងហើយ" ថេហ្យុងឆ្លើយហើយយ៉ុនគីក៏ដើរចូលក្នុងភូមិគ្រឹះឡើងទៅបន្ទប់ការងាររបស់ខ្លួន។
+ប្រទេសកូរ៉េ
"សម្លេងប្អូនស្រីអាយ៉ុនដូចជាសម្លេងរបស់ថេយ៍ណាស់ហ្យុង" ជុងហ្គុក
"អ៉ឹម យើងក៏គិតច្នឹងដែល តែវាមិនអាចទៅរួចនេាះទេ" ណាមជូន
"ស្តាយណាស់មិនទាន់បានឃើញមុខប្អូនស្រីរបស់វាផង" ណាមជូន
"មិនអីទេហ្យុង ស្អែកនេះវាឡើងមកកូរ៉េហើយ វាក៏នាំប្អូនស្រីវាមកដែល" ជុងហ្គុក
"អ៉ឹម ច្នឹបងទៅវិញសិនហើយណា" ណាមជូន
"បាទ ហ្យុង" ជុងហ្គុក
@skip...
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីឆានចូលមកដល់យ៉ុនគីនិងថេហ្យុងក៏បានឡើងយន្តហេាះចេញដំណើរទៅប្រទេសកូរ៉េដោយយន្តហេាះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យ៉ុនគី។
មិនយូរប៉ុន្មានការធ្វើដំណើរអស់រយ:ពេលប្រហែលជា5ម៉ោងក្រោយមក យ៉ុនគីនិង
ថេហ្យុងក៏បានមកដល់ប្រទេសកូរ៉េ បន្ទាប់មកទើបកូនចៅរបស់យ៉ុនគីដែលនៅកូរ៉េទទួលនាយទៅភូមិគ្រឹះចនមុន។
+ភូមិគ្រឹះចន
នៅក្នងភូមិគ្រឹះចន ពេលនេះគឺកំពុងតែបរិភោគអាហារពេលថ្ងៃបើមុខរាងក្រាសវិញមិនបាច់មើលទេ ព្រេាះតែនាយធុញទ្រាំនិង
អារីណាពេញទំហឹងតែម្តង នេះបើកុំតែប៉ាម៉ាក់នាយនៅទីនេះដែលទេកុំអីនាយច្បាស់ជាស្តីថាអោយអារីណាហើយ។
"ជុង ហេតុអីក៏មិនញ៉ាំអហារមិនត្រូវមាត់ឬ" អ្នកស្រីចន
"មិនមែនទេ អ្នកម៉ាក់" ជុងហ្គុក
"ច្នឹងឆាប់ញ៉ាំទៅកូន" អ្នកស្រីចន
"បាទ" ជុងហ្គុក
កំពុងតែញ៉ាំអាហារសុខៗស្រាប់តែលាន់លឺសម្លេងឡានជាន់ហ្វ្រាំងរងំពេញភូមិគ្រឹះទើបលេញចេញនៅកមលេះសង្ហារសស្លេកទឹកមុខមាំដើរសម្តៅទៅរកជុងហ្គុក។
"ជម្រាបសួរលោកអ៊ុំ អ៊ុំសហរី នេះលោកអ៊ុំទាំងពីរនៅចាំខ្ញុមទេ ខ្ញុំគឺយ៉ុនគីណា" យ៉ុនគី
"អា៎ តាមពិតជាក្មួយយ៉ុនទេហេស"
អ្នកស្រីចន
"បាទ" យ៉ុនគី
"អាយ៉ុន នេះឯងមកដក់កូរ៉េវិញតាំងពីពេលណា" ជុងហ្គុក
"ក៏យើងមកដល់ពីកន្លះម៉ោងមុននេះឯងហើយក៏មកភូមិគ្រឹះឯងមុនតែម្តងទៅ" យ៉ុនគី
"អៅ ហើយឯងមកតែម្នាក់ឯងទេមែមទេ" ជុងហ្គុក
"មកពីរនាក់ប្អូនស្រីយើង" យ៉ុនគី
"ចុះឯណាប្អូនស្រីឯង" ជុងហ្គុក
"បន្តិចទៀតនាងចូលមកហើយ" យ៉ុនគី
"ហេតុអីក៏នាងមិនចូលមកជាមួយឯង"
ជុងហ្គុក
"មិញនេះរៀបនិងចូមកជាមួមយគ្នាទៅហើយ តែនាងក៏ឃើញកូនឆ្កែរមួយក្បាលទើបរត់ទៅលេងជាមួយវាបាត់ទៅ" យ៉ុនគី
"ប្អូនស្រីរបស់ឯងមើលទៅស្រលាញ់សត្វណាស់" ជុងហ្គុក
"ពិតមែនហើយ" យ៉ុនគី
"អៅ នេះនាងជាអ្នកណានិងអាហ្គុក" យ៉ុនគី
"នាងជាមនុស្សស្រីដែលម៉ាក់រើសអោយយើង"
ជុងហ្គក
"សួស្តីអ្នកនាង" យ៉ុនគី
"ច៎ាស សួស្តីលោក" អារីណា
"បងប្រុសហ៎ា មើលនេះទៅឆ្កែនេះស្អាតណាស់ ហិហិ" ស្រពេលដែលកំពុងតែនិយាយគ្នាសុខ ស្រាប់តែសម្លេងស្រួយស្រេសដូច
សារីការបន្លឺឡើងទើបធ្វើអោយគ្រប់គ្នាងាកទៅមើលប្រភពសមលេង ស្របពេលដែលនាងតូចថេហ្យុងកំពុងតែរត់មកឈរជិតយ៉ុនគីហើយលើកកូនឆ្កែបង្ហាញប្រាប់នាយ។
វត្តមានរបស់ថេហ្យុងធ្វើអោយជុងហ្គុក អ្នកស្រីចន និង លោកចនភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នេះជាថេហ្យុង ឬ គ្រាន់តែមានមុខមាត់ដូចគ្នា តែហេតុអីក៏ដូចយ៉ាងនេះ។
"ថេ ថេយ៍ ជាអូនមែនទេ នេះបងមិនបានយល់សបន្តិទេ ពិតជាអូនមែនទេថេយ៍ បងនឹកអូនខ្លាំងណាស់ថេយ៍" ជុងហ្គុកនិយាយទាំងរដាក់រដុប បេាះជំហានដើរមកឈរនៅចំពីមុខថេហ្យុងហើយលើកដៃទាំងគូររបស់ខ្លួនទៅស្ទាបផ្ទៃមុខសររលោងរបស់ថេហ្យងតិចៗទើបទាញនាងយកទៅអោបយ៉ាងណែន។
"ប បងប្រុសជួយអូន" ខណ:ដែលមានមនុស្សមិនស្គាល់មុខមក អោបខ្លួនបែបនេះ
ថេហ្យុងក៏ព្យាយាមរើបម្រាស់ពីរង្វង់ដៃរបស់ជុងហ្គុកតែមិនបានសម្រេចទើបហៅជំនួញពីបងប្រុសខ្លួនដែលឈរក្បែរគេនេាះ។
"ហ៉ឹកហ៉ឹក លែងថេយ៍ទៅ បងប្រុសជួយអូនផង ហ៉ឹកៗ" ដោយសារតែជុងហ្គុកអោបខ្លួនណែនពេក ថេហ្យុងក៏យំចេញមក។
"អាហ្គុក លែងប្អូនយើងសិនទៅនាងយំហើយ" យ៉ុនគី
"បងប្រុស ហ៉ឹកៗ" គ្រាន់តែជុងហ្គុកប្រលែងខ្លួនវិញ ថេហ្យុងក៏រត់ទៅក្រោយខ្នងរបស់
យ៉ុនគី។
"ថេយ៍ នេះជាបងណា អូនមិនចាំងទេហេស បងគឺជុងហ្គុកណា" ជុងហ្គុក
"ជុងហ្គុកណា ថេយ៍មិនដែលល្គាល់ទេ
ហ៉ឹកៗ" ថេហ្យុង
"អាហ្គុកនេះឯងស្គាល់ថេយ៍ថេយ៍ដែលឬ" យ៉ុនគី
"នាងគឺជាគូដណ្តឹងរបស់យើងដែលជិតរៀបការ តែនៅថ្ងៃជិតរៀបការនេាះនាងក៏គ្រេាះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅពេលដែលនាងមកពីខេត្ត
ប៊ូសានវិញ" ជុងហ្គុក
"ចៃដន្យម្ល៉េះ យើងជាអ្នកជួយនាងចេញពីក្នុងឡានដែលក្រឡាប់ជិតនិងផ្ទុះនៅតាមផ្លូវខេត្តប៊ូសានដែល" យ៉ុនគី
"នេះរឿងវាយ៉ាងមិចនិង ក្មួយយ៉ុនបកស្រាយប្រាប់ពួកយើងអោយបានល្អិតល្អន់បានតិចបានទេ" លោកចន
"បាទបាន ចាំខ្ញុំរៀបរាប់ប្រាប់រឿងរ៉ាវទៅអោយអ្នកទាំងអស់គ្នាស្តាប់" យ៉ុនគី
"កូនជុង នាំក្មួយយ៉ុននិងកូនថេយ៍ទៅអង្គុយនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវសិនទៅ ប៉ាខលទៅប្រាប់លោកគីមសិន" លោកចន
"បាទប៉ា អាយ៉ុនមកតាមយើងមក"
ជុងហ្គុក
............
នៅពេលនេះក្នុងបន្ទប់ទទលភ្ញៀវរបស់ភូមិគ្រឹអចនគឺមាមនមនុស្សច្រើនណាស់ ព្រេាះតែគ្រួសារលោកគីមគឺមកទាំងអស់គ្រាន់តែលឺដំណឹងពីលោកចនមកថាកូនស្រីខ្លួននៅមានជីវិតភ្លាមអ្នកស្រីគីមក៏ប្រញ៉ាប់នាំគ្នាធ្វើដំណើរមកភូមិគ្រឹះចនទាំងគ្រួសារតែម្តង។
"អីឡូវនេះក្មួយអាចរៀបរាប់រឿងរ៉ាវរបស់
ថេហ្យុងប្រាប់ពួកយើងបានហើយណាក្មួយយ៉ុន" លោកចន
"បាទ រឿងរ៉ាវទាំងអស់គឺវាបែបនេះ$£¥₩¥&&*&,&:''£'¥#((@,&*@¥@£#€_%#¥#-(-**#*##*##₩₩£€£¥¥₩₩&^^ រឿងរ៉ាវវាបែបនេះហើយ ហើយពេលនេះនាងមិនចាំអ្នកណាទេ" យ៉ុនគី
"នេះកូនថេយ៍សន្លប់ដល់ទៅជិត2ឆ្នាំហ៎" អ្នកស្រីចន
"បាទ បើគិតទៅនាងនៅជាមួយខ្ញុំបាន2ឆ្នាំនាងសន្លប់1ជិតចូល2ឆ្នាំជាងហើយ បើរាប់ពីពេលដែលនាងដឹងខ្លួននាងទើបតែនៅជាមួយខ្ញុំបាន4ខែទេ" យ៉ុនគី
"កូនថេយ៍ ចាំម៉ាក់បានទេកូន" អ្នកស្រីគីម
"អត់ អត់ទេ ខ្ញុំមិនចាំអ្នកណាទេ" ថេហ្យុង
"ថេយ៍ នេះគឺជាគ្រួសារពិតប្រាកដរបស់អូនហើយ" យ៉ុនគី
"ចុះបងប្រុស ចង់ទុកអូនចោលមែនទេ"
ថេហ្យុង
"មិនមែនច្នឹងទេ នេះពួកគាត់សុទ្ធតែជាគ្រួសាររបស់អូនហើយ" យ៉ុនគី
"មីងថេយ៍ មីងថេយ៍អត់ចាំជីនហ្វារទេហេស" ខណ:នេាះដែលជីនហ្វារក៏ដើរមកឈរជិត
ថេហ្យុងហើយនិយាយទៅកាន់មីងរបស់ខ្លួនទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំ។
"ជីនហ្វារហេស ជីនហ្វារ ខ្ញុំដូចជាឈ្លាប់លឺនៅឯណាចេះ" ថេហ្យុង
《អូនសុំកាដូរមីងថេយ៍ខ្លះបានទេ អូនឃើញគេលើកចូលបន្ទប់មីងថេយ៍ច្រើនណាស់ ហើយមានតុក្កាតាធំៗច្រើនទៀតផង》
《wowមីងថេយ៍តុក្កតានេះស្អាតណាស់》
《អគុណមីងថេយ៍ ហិហិ》
"អួយ ឈឺក្បាលណាស់ ហ៉ឹកហ៉ឹក" នៅសុខស្រាប់តែលេចចេញនៅរូបក្មេងស្រីម្នាក់និងសម្លេងរបស់នាងពេញខួក្បាលរបស់ថេហ្យុង។
Te be continued.............................