Voor zover ik me kon herinneren, was ik nooit in Hollow Bastion geweest. Ik vroeg me dus ook af wat voor wereld dit was.
Toen ik het portaal uit liep, zag ik meteen een enorm kasteel voor mijn neus. Of nee.. Was het een fabriek?
"Holy moly," zei ik in mezelf. De plek zag er verlaten uit.
"Heartless!" riep ik. Maar ik zag geen Heartless. "Nou, lekker hoor. Immense populatie. Wat denkt die Saïx wel niet?"
Ik liep een beetje rond over deze Postern, toen ik een geluid hoorde. Toen ik opkeek, zag ik een pad dat naar het kasteel liep; en daar zag ik een Heartless. Het was een Shadow, niet veel bijzonders. Maar mijn missie was om zo veel mogelijk van deze monsters uit te roeien, dus ik besloot maar gewoon in de aanval te gaan.
"Hyaaaaaaaaaaa!!!!"
Gestoord schreeuwend rende ik met mijn zwaard in mijn hand op de Heartless af. Maar het wezentje rende naar de ingang van het kasteel en verdween in de donkere gangen. Ik bleef vlak voor het kasteel stil staan. Deze.. Hollow Bastion zag er een beetje griezelig uit. En.. Leeg. Er was in deze wereld inderdaad geen teken van leven te bekennen. Behalve dan de Heartless, als je hen tenminste 'leven' wil noemen.
"Okidoki dan," zei ik toen. Ik hield mijn zwaard stevig vast. "Heartless, hier kom ik!"
Ik rende het kasteel in. Meteen zag ik dat ik in een doolhof-achtige reeks gangen gekomen was. Vol met Heartless. Snel begon ik met het vernietigen van deze monsters.
"Ik hoef tenminste niet naar jullie te zoeken!" zei ik terwijl de Shadow aan mijn zwaard reeg. Ik rende door de gangen heen. Heartless stonden om elke hoek. Op een gegeven moment was ik, zoals je wel snapt, bekaf.
"Pheeeeeeew."
Ik had eindelijk een plek om even uit te rusten. Ik was best ver het kasteel in gegaan en keek om me heen. Tja... Waar was ik? Die gang.. Kwam ik daar nou vandaan? Waar was ik? Uhm.. Oh ja! Ik was..
"Verdwaald!" riep ik gefrustreerd. "Ugh! Oké, waar is die vervloekte uitgang..."
Ik begon maar gewoon willekeurige gangen in te lopen. Af en toe verschenen er nog wat Heartless. Voor de meesten besloot ik hard weg te rennen. Ik bedacht hoe dom ik was door als een blinde dit kasteel in te rennen, zonder ook maar op te letten welke route ik nam. En ik was al niet zo goed met de weg onthouden!
Ik zuchtte. Er was ook niemand die ik de weg kon vragen. Wat een idioot was ik...
Toen liep ik verder en ging de hoek om. Ik schrok even.
"Een deur!" zei ik vrolijk. "Het is niet de uitgang, maar.. Het is iets."
Ik liep naar de deur en opende het. Meteen verbaasde ik me over de spullen die in de kamer stonden. Het leek op een studiekamer. Aantekeningen lagen over de hele ruimte verspreid.
"Wow.." zei ik. "Waar.. Ben ik?"
Toen viel mijn oog op het schilderij dat aan de muur hing. Mijn ogen werden groot. Was dat.. Nee, dat kon niet. En toch..
Ik liep naar het schilderij toe. Ik praatte zacht in mezelf.
"Xemnas..?"