_____at Jk ____
នាយក្រាស់ដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះទាំងទឹកមុខមិនសូវល្អនោះទេ ។
" ហុើយ....ហេតុអីក៍ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាល្ហល្ហេវបែបនេះ ? " នាយក្រាស់ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះនៅលើសាឡុង សម្លឹងមើលក្នុងផ្ទះ គឺស្ងាត់ជ្រងំ ជាពិសេសពេលដែលរាងតូចថេយ៉ុងធ្លាប់នៅជាមួយគេប៉ុន្មានថ្ងៃ វាដូចជាគ្មានអារម្មណ៍បែបនេះនោះទេ ។
" នេះខ្ញុំកំពុងនឹកក្មេងម្នាក់នោះហេស៎?...ខ្ញុំគិតអីទៅលើគេទៅ..." ជុងហ្គុកផ្អែកខ្លួនទៅលើសាឡុងទាំងធុញថប់ ខួរក្បាលនឹកឃើញតែក្មេងម្នាក់នោះ ដែលស្គាល់គ្នាមិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃផង ។
< រឺងៗ >
សម្លេងទូរស័ព្ទនាយកម្លោះរោទ៍ឡើង ទើបជុងហ្គុករហ័សងើបអង្គុយទាញទូរស័ព្ទមកមើល ។
" អាឡូជី..." នាយក្រាស់លើកទូរស័ព្ទនិយាយទាំងដកដង្ហើមធំ នៅពេលអ្នក call មកមិនមែនជាថេយ៉ុង តែជាសង្សាររបស់គេទៅវិញ ។
( ស្តាប់តាមសម្លេងបង ដូចជាមិនចង់អោយអូន call ទៅទេហេស៎?...អូនរំខានបងមែនទេ ? )
" មិនមែនបែបនឹងទេជី...គឺបងរាងមិនសូវស្រួលខ្លួននឹងណា..."
( ហឹម...ចឹងបងគេងទៅអូនមិនរំខានទេ ) ស្រីស្រស់និយាយបែបអាក់អន់ចិត្ត មុននឹងបិទទូរស័ព្ទចោលតែម្តង ។
ជុងហ្គុកទម្លាប់ទូរស័ព្ទចុះទាំងធុញ ពេលនេះនាយមានអារម្មណ៍ចាប់ផ្តើមធុញនឹងចរឹករបស់នាងជាសង្សារហើយ ។
នាយក្រាស់ឡើងទៅខាងលើបន្ទប់ ងូចទឹកសម្អាតខ្លួន មុននឹងដាក់ខ្លួនគេង ។
___________
# ១២យប់
" ហឹម...ដូរសោផ្ទះបាត់ហើយ..." ថេយ៉ុងប្រុងនឹងចាក់សោរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះចាស់របស់ខ្លួនតែក៍ឃើញថាដូរសោបាត់ទៅហើយ ។
" ផ្លោះក៍ផ្លោះទៅវាមិនងាប់ទេ...." ថេយ៉ុងនិយាយហើយ ចាប់ផ្តើមហក់ឡើងរបងផ្ទះដែលរាងខ្ពស់ល្មមដែរ មុននឹងងាកមើលឆ្វេងស្តាំខ្លាចមានអ្នកឃើញច្រលំថាគេជាចោរ បន្ទាប់មកក៍ហក់ចុះពីលើរបងចុះទៅ ។
" អូយយូយ...ចង្រៃយ៍...បងរបងឯងមិនស្គាល់ខ្ញុំទេហេស៎...គ្នាឯងសោះមិនព្រមបន្ទាបខ្លួនអោយទាបទេ " ថេយ៉ុងរអ៊ូរងូវៗដាក់របងផ្ទះ មើលតែគ្នាស្តាប់ឮយ៉ាងចឹង ។
ថេយ៉ុងដើរលបៗចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះ ទាញទ្វារបើកថ្នមៗ មុននឹងដើរគើមៗឡើងទៅបន្ទប់របស់ខ្លួន ។
" នៅឯណាទៅលោកអើយ? " ថេយ៉ុងរុសរើរកឡើងពេញបន្ទប់ដើម្បីរក passport របស់ខ្លួន ដោយសារតែគេត្រូវឡើងទៅនៅជាមួយប៉ាម៉ាក់គេ តែក៍បាត់ Passport មិនឃើញ ទើបគិតថាគេអាចភ្លេចនៅទីនេះ ។
" ឬក៍ខ្ញុំមិនបានភ្លេចនៅទីនេះទេ ហើយចុះវានៅឯណាទៅ ? " ថេយ៉ុងនៅបន្តរុសរើរបស់ចុះឡើង ក៍នៅតែមិនឃើញ ។
" ហុើយ...." ថេយ៉ុងសម្រេចដើរចេញមកវិញ ព្រោះគិតថាវាមិននៅទីនេះនោះទេ រាងតូចដើរមកដល់បន្ទប់នាយក្រាស់រៀបនឹងហួសទៅហើយ តែគេក៍ប្រញាប់ងាកមកវិញភ្លាមនៅពេល....
" ហុឹក~~"
" សម្លេចអ្វីនឹង?...ហុើយ..កុំប្រាប់ថាមានខ្មោចណា" ថេយ៉ុងធ្វើមុខភ័យៗប្រឹងដើរទៅជិតបន្ទប់នាយ មុននឹងផ្អឹបត្រចៀកទៅនឹងទ្វារដើម្បីស្តាប់សម្លេចអ្វីមិនដឹង ។
" សម្លេចនេះ....ដូចជាសម្លេចអាបុិបងជុងគីតាស...ហឹម..ហេតុអីក៍ឮបែបនេះ? " ថេយ៉ុងផ្ទៀតត្រចៀកស្តាប់អត់ពេលជាយូរ ទើបស្តាប់ស្គាល់ថាជាសម្លេចនាយក្រាស់ជុងហ្គុក ។
ថេយ៉ុងសម្រេចចិត្តបើកទ្វារចូលសាកលរមើល ព្រោះចង់ដឹងថាមានរឿងអី ។
ក្រាក
ថេយ៉ុងបើកទ្វារដើរចូលឡើងថ្នមប្រឹងផ្ទៀតត្រចៀកស្តាប់សម្លេចថ្ងូរមួយនោះ រហូតមកឃើញអ្វីដែលមិននឹកស្មានដល់ ។
" នេះ..." ថេយ៉ុងសម្លឹងមើលទៅនាយក្រាស់ដែលដេកថ្ងូរឡើងក្រហឹម គ្របភួយឡើងដល់ត្រឹមកររួមជាមួយញើសឡើងជោគថ្ងាស់ បបូរមាត់ឡើងស្លេក ។
" លោក!!..លោក...ស្លាប់ហើយខ្លួនក្តៅដូចភ្លើង " ថេយ៉ុងយកដៃទៅកេះហៅនាយកម្លោះ ទើបដឹងថាកម្តៅខ្លួនរបស់នាយឡើងខ្លាំង នេះប្រុសម្នាក់នេះចេះឈឺដែរឬ? ស្លាប់ហើយមើលខ្ញុំគិតចុះ នាយជាមនុស្សដែលតាស ។
ថេយ៉ុងរត់ចុះទៅខាងក្រោម រកកន្សែងនឹងទឹកដាក់មួយចានដែក ត្រឡប់មកវិញ ។
" ហុឹក..ហុឹក..រងាណាស់...ហុឹក.." ជុងហ្គុកដេកថ្ងូរឡើងញ័រមាត់ទទ្រើង ដោយសារមួយរយះនេះនាយខំប្រឹងធ្វើការខ្លាំងពេក គេងមិនសូវលក់រវល់នឹកអ្នកណាមិនដឹង ហើយក៍ឡើងមកគេងទាំងមិនញុាំបាយទៀត ទើបទៅជាគ្រុនបែបនេះ ។
" ទ្រាំបន្តិចទៅ...ចាំខ្ញុំជូតខ្លួនអោយលោក " ថេយ៉ុងទាញភួយចេញពីនាយមុននឹងជ្រលក់កន្សែងមកជូតលើកដៃមុខមាត់ ទើបលូកដៃទៅប្រលេះលេវអាវនាយក្រាស់ដើម្បីជូតដងខ្លួន ប្រលេះបានពីរគ្រាប់ធ្វើអោយរាងតូចខាងនេះមានថ្ពាល់ឡើងក្រហមទែត ។
" ស្លាប់ហើយ....ខ្ញុំកើតអីនឹង...តិចកើតជំងឺរោគចិត្តទៅ " ថេយ៉ុងងាកមុខចេញមុននឹងលើកដៃស្ទាបមុខខ្លួនឯងដែលក្តៅភាយៗនោះ ព្រះហើយ...អាបុិនេះសង្ហាមិនធម្មតានោះទេ....នេះមិនទាន់ដោះអាវគេចេញអស់ផង...ស្លាប់ហើយចុះបើដោះចេញទាំងអស់ទៀតនោះ...។
ថេយ៉ុងប្រញាប់លើកដៃខ្ទប់មាត់ មុននឹងក្រវីលក្បាលបណ្តេញការគិតទាំងប៉ុន្មានចេញ ហើយមកចាប់ផ្តើមជូតខ្លួនអោយនាយបន្តទាំងរដាបរដួស ។
" ហុើយហត់ណាស់....ចូលមកដល់មានការធ្វើតែម្តងយើង " នៅពេលជូតខ្លួនអោយនាយហើយ ថេយ៉ុងក៍ចុះមកខាងក្រោមយកចានដែកមកទុក មុននឹងរកមើលថ្នាំយកទៅអោយនាយ ។
" លោក...លោកហា៎...ផឹកថ្នាំសិនទៅ...ដើម្បីបញ្ចុកកម្តៅ " ថេយ៉ុងកេះហៅនាយក្រាស់អោយងើបមកលេបថ្នាំ តែមិនភ្ញាក់ ទើបថេយ៉ុងសម្រេចចិត្តលើកនាយក្រាស់ឡើងអោយផ្អែកនឹងខ្លួនគេ ហើយច្របាច់មាត់នាយបន្តិច ទើបដាក់ថ្នាំចូលទៅខាងក្នុងមាត់ហើយលើកទឹកមកអោយនាយផឹក ។
ថេយ៉ុងដាក់នាយគេងវិញអោយត្រឹមត្រូវ មុននឹងទាញភួយមកដណ្តប់អោយនាយ ។
" ពូកែណាស់មុខងាប់ ជំនាញខាងគម្រាមបញ្ជា...បានតែទុកអោយដេកថ្ងូរនឹងតាស.." ថេយ៉ុងឈរសម្លឹងមុខនាយបន្តិច មុននឹងប្រុងឈានជើងដើរចេញទៅហើយ ស្រាប់តែនាយក្រាស់ចាប់ដៃគេជាប់ ។
" លោក....." ថេយ៉ុងងាកមកមើលមុខនាយក្រាស់
" កុំទៅចោលខ្ញុំអី....." ជុងហ្គុកនិយាយទាំងបិទភ្នែក មមើលឃាត់រាងតូចអោយនៅជាមួយ ។
ថេយ៉ុងឃើញបែបនេះ ក៍ខ្ចិលគិតច្រើនដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរនាយតែម្តងទៅ ព្រោះមើលទៅនាយគួរអោយអាណិតយ៉ាងមិចទេ នៅម្នាក់ឯងហើយឈឺទៀត ។
" កុំភ័យអីខ្ញុំនៅជាមួយលោកហើយ " ថេយ៉ុងបណ្តោលអោយនាយចាប់ដៃ ភាពដែលធ្លាប់ខឹងនាយប៉ុន្មានថ្ងៃមុនក៍រលាយបាត់មួយរំពេច នៅពេលមកឃើញសភាពនាយបែបនេះ ចុះបើគេមិនមកនាយប្រាកដជាត្រូវដេកឈឺតែម្នាក់ឯងហើយ ។
មកវិញហើយអ្នកអានអើយ សូមទោសដែលបាត់ទៅជាយូរ លើកនេះខ្ញុំនឹងខំប្រឹងឆ្លៀតពេលសរសេរអោយបានច្រើនជាងមុន អរគុណដែលជួយគាំទ្ររឿងរបស់ខ្ញុំ ស្រលាញ់អ្នកអានគ្រប់គ្នាធំៗ ✌️❤️😭
☞︎︎︎𝚃𝚘 𝚋𝚎 𝚌𝚘𝚗𝚝𝚒𝚗𝚞𝚎𝚍
[ 𝚎𝚗𝚢𝚘𝚢 𝚛𝚎𝚊𝚍𝚒𝚗𝚐 ♡︎✌︎]
❀✍︎𝑤𝑟𝑖𝑡𝑒 𝑏𝑦 𝐽𝑒𝑜𝑛 𝑀𝑜𝑟𝑖𝑛 ☃︎❣︎