🌈🌈🌈
Matapos magpasalamat, agad na nagpaalam sila Caleb, Maria at Tamara para umuwi. Nagpaiwan naman si Matthew at madaling araw na babalik sa syudad.
Sa loob ng sasakyan, hindi nagsalita si Caleb. He felt tired all of the sudden. While Maria couldn't even read the mood, kept on talking about her birthday and the presents.
"Mon-Mon, look."
Nabalingan niya ang mukha ng manikang mukhang gamit ng mga sinaunang mangkukulam. Gumiwang ang kotse dahil gulat niya. "Get that away from me!"
"Isn't it cute?" tanong nito, at niyakap ang manika. "Ito ang regalo ni Tam-Tam."
"Babantayan ka niyan sa masamang espirito, Ya-ya," imporma ni Tamara sa backseat.
Sa isip ni Caleb mukhang ang manika mismo ang may sanib.
"Nasaan na ang gift mo?" tanong ni Maria.
"Later, I said."
"Nah, it's okay. I don't need it," at sumandal sa upuan.
Sa kanyang pagsulyap, wala man itong bahid ng tampo. "Binigyan mo na ako ng regalo," at inilabas ang daliri sa bintana para damhin ang hangin.
Hindi na siya nagkomento, ipinaalala sa sariling may namunuong inis siya dito. Kaya naman, nanatili siyang walang imik sa sunod na pangugulit nito. At kahit na naihatid na ang kasama, ay hindi man lang siya nagsalita.
"Ya-ya," tawag Tamara bago bumaba, "masama ang panahon, ingat," at lumabas. At tulad ng nauna, walang madilim ba ulap. The sky was orange and clear, welcoming the starry night.
"Mon-Mon, bakit ayaw mo akong kausapin?" sabi ni Maria nang papasok na sila ng village. "Mon-Mon, " at sinundot nito ang pisngi niya.
"Cut it out."
"Masakit ba ang tiyan mo?"
Nangunot ang noo niya. Why would his stomach hurt?
"Konting patak lang naman ang nilagay ko sa juice mo eh."
Bigla siyang nagpreno. Halos sumubsob ang mukha nilang dalawa sa unahan. His head snapped in her direction. "Anong 'patak'?" Naramdaman niya ang pag-akyat ng dugo sa batok niya.
"Oh," anito, nag-iwas tingin, "hindi ba 'yon? Hindi masakit ang tummy mo?"
"Anong 'patak'?!"
Umayos ito ng upo, pinaglaruan ang manikang pangit sa paningin niya. Pagkatapos ay animo makabawi at tumingin sa kanya, walang bahid ng guilt. "Gayuma."
"Gayu- Gayuma... what?"
Tumango ito, animo sumasang-ayon. "Yep. Mon-Mon, gayuma."
Naalala niya ang pupa ng paru-parong binigay nito kay Tamara. He imagined what other hideous ingredients they put there. Natuloy ang pag-alburuto ng sikmura niya, pag-akyat at nagrebeldeng iduwal. Matinding self control ang ginawa niya para hindi sumuka sa kotse. And when the nausea subsided, Caleb felt he could kill someone.
"Mon-Mon-"
"Gayuma? Why did you do that for?!" he finally snapped. It was the same thing before. At ngayon, itinuloy nga nito.
"Syempre, kasi gusto kita."
Somehow, her answer frustrated him more. Hindi na siya nagsalita at binuhay ang makina. Ilang kanto na lang at nasa bahay na sila. Hindi nakatulong ang simulation niya sa pag doble ng stocks ng kompanya sa susunod na limang taon.
With the hell of a day he experienced, the same old relaxation technique didn't work. Nang marating ang bahay, bumukas ang main gate at puamarada sila sa garage.
"Galit ka ba?" mahina nitong sabi, at muling sinundot ang braso niya. "Mon-Mo-"
"Shut up!" he scowled, "Don't touch me!"
Panandalian itong hindi nakahuma, kumikisap-kisap ang malapusang hugis ng mata. It wouldn't work on him. He wanted strangle her so badly.
Biglang nagsalubong ang kilay nito. "You're mean."
"Don't talk to me right now," malamig niyang sabi.
"Ayaw din kitang makausap. Ever. Okay Mon-Mon? Okay?! Gigil mo ako, good night!" at ibinalibag nito pasara ang pinto ng sasakyan.
Bumaba din siya. How dare her say the last word as if she won the argument. Hinabol niya ito para gumanti rin. Pero nauna na itong pumasok sa main door at inilock iyon.
"Hey! Hey! Buksan mo 'to!" at kinatok niya ang pinto. "This is my house! My house!"
Agad iyong bumukas, salamat sa mayordomong si Frederick. Nilampasan niya ito para habulin si Maria, ngayon ay paakyat ng hagdan. Hindi siya matatahimik hangga't hindi siya magbitiw ng huling salita. It maybe the first for him to lose his temper at home, screaming like a madman. It's all her fault and he should win. Whatever it takes.
Nalock na nito ang pinto ng kwarto bago niya nahabol. "Fine. Ayaw mo akong kasuapin, sure! Do you think you can do it! I don't want to talk to you either! But we live in the same house! My house. Your room is next to mine, d*mn it!"
Pagkatapos ay bumukas din agad ang pinto, sumilip ito. "Eh ba't galit ka?"
He couldn't utter a word. Is she serious? Just a moment ago they were screaming at each other. Just a moment ago, he was dragged by her mood. At ngayon, nagtatanong ito?
Caleb felt cheated, as if she was playing with him.
"You know why," sagot niya, sa mas mababang tono. "Una, 'di ko alam bakit naglagay ka ng gayuma sa juice ko. Pangalawa, nakikialam ka sa buhay ko."
"Anong ibign mong sabihin, Mon-Mon?"
"You know what I mean," sagot niya, naalala ang usapan ni Mia. "Bakit ka nananadya? I know you planned this all along. Stop meddling with my personal affairs. It doesn't concern you."
"Pero gusto ko," ang diretsang sagot nito. Mula sa pagsilip sa pinto ay nakatitig sa kanya. Sometimes he feels Maria is challenging him behind the pout and the bratty words. "Gusto kitang guluhin, Mon-Mon."
Higit siyang lumapit sa pinto, tinungo para titigan ito ng mabuti. Just because he needed her for his father's approval doesn't mean she has the right to mess with him. Dati ay pinapalampas niya mga kapritso nito. Siguro ay panahon na para ipamukha dito kung gusto sino ang nasusunod sa kanila.
"My life is not a game for you to play," he said, looking down on her, "girlfriend lang kita," at tumalikod.
🌈🌈🌈
Araw ng linggo, halos mag-aalas dyes na nangagising si Caleb. He slept late, tossing and turning on his bed. He did feel like he won the argument with Maria, but the sense of victory was short lived. When he was on bed, he kept on replaying the scenario.
'Girlfriend lang kita.'
Hindi siya nakuntento. Sana ay nagbitiw siya ng mas magandang linya doon. He should've said something cooler. At hanggang madaling araw iyon ang inisip niya.
Bumangon siya, nag-ehersisyo at naligo. 'Di bale, sa araw na ito, hindi niya papansinin si Maria hangga't hindi ito humihingi ng tawad. Because of her, he'll have trust issues whenever someone would give him a drink.
Tiningnan niya amg cellphone, 20 missed calls mula rito. He smirked. See? Nobody could resist him. But then, he didn't even try to call her back. It's useless, nasa iisang bubong lang naman sila.
"Maria, you suffer," he whispered to himself.
Presko, gwapo at feeling perpekto ulit, bumaba siya para sa diretsong pananghalian. "Did Maria eat yet?" he asked after sitting down.
"No Sir," sagot ni Frederick, nagtataka, "hindi niya po ba sinabi sa inyo?"
"Tungkol saan?"
"Umalis po siya kaninang umaga. May sumundo sa kanya."
At that moment, his phone rang, it was Maria. Hindi na nagpatumpik si Caleb at sinagot iyon.
"Good morning Mon-Mon!" masiglang bati nito, wala ang bakas ng away nila kagabi. "Mabuti gising ka na."
"Hey, where are you?0"
[Nasa airport ako. Uuwi akong States. 'Di ko alam kung kelan ako babalik. Anong gusto mong pasalubong?]
"What?" He thought he was hearing things.
[Gusto mo ng TShirt? Shoes? Tasa?]
Sa sandaling iyon, sumingit ang pamilyar na boses lalaki sa kabilang linya. [Baby warrior, let's go.]
[Oh, tinawag na ang flight namin. Biskwit nalang pasalubong mo 'kay? Bye-bye!]
The call ended. He realized he was still holding the cup of coffee mid air while holding the phone on his other hand. Ibinaba niya ang tasa, tinitigan ang cellphone.
[Baby warrior, let's go.]
"Hey," sabi niya kahit tapos na ang tawag, "was that Master Hokage?!"
🌈🌈🌈
May sisingit? May sisingit!
Bakit kaya biglang umalis si Maria? Any time idea?
Ellena Odde ♥