Chapter 33
Naalipungatan ako nang maramdaman ang sinag nang araw mula sa labas, nagtaka ako kasi ang huling tanda ko ay naka higa ako sa may sofa kahapon. Kahit nahihirapan ay tumayo ako at agad na hinanap si Clyde, naglakad ako palabas at naabutan ko lang siya na naka talikod at nagluluto.
Nasa hamba lang ako nang hagdan, para kasi akong naiiyak kaya tumigil ako alam ko kasi na kapag lumapit pa ako nang kaunti ay maamoy niya ako at yon ang ayaw ko. Baka sa oras na makita niya ako ay agad na mag tuluan ang mga luha ko at mapansin niya kong gaano ako katakot.
Bago ako maka tulog naging buo na ang desisyon ko at yon ay wag sabihin sa kanya ang nangyari. I'm not their target it's Clyde at kapag nalaman ni Clyde na may nagtangka na naman sa buhay ko sigurado ako na gagawin niya ang lahat para hanapin yon at yon ang kinakatakot ko.
I can just stay at home or hire extra guard o kahit ano pa so I can ensure my safety and our baby's safety but I'm not sure what Clyde's capable of para lang mahanap ang nagtatanka sa buhay ko, he can get killed along the way and by just thinking of that hindi ko na mapaliwanag ang sakit na nararamdaman ko.
I cannot afford to lose my man nor my baby so as long as I can keep it I will. I just need to be really careful, may tiwala naman ako na in no time matutugis nadin yong mga sindikato sa misyon ni Clyde at makakampante na ako.
I tear feel on my cheeks, so I immediately wipe it and walk towards him, I hug him from behind.
"Good morning, sweetheart. Upo ka na lang muna matatapos na ako sa pagluluto" Nakinig na lang ako sa kanya, dahan dahan akong naglakad sa may lamesa at dahan dahan din umupo. Nang makaupo ay binalik ko ang tinggin ko sa kanya, hindi ko napigilang mapangiti.
Kailangan ko lang lakasan ang loob ko, for him. For our family.
After he finish cooking ay agad niya iyong inihain sa lamesa, hindi niya ako sinubukang patulungin. He insists on doing it all kaya hinayaan ko na lang. Tulad nga nang sinabi ko ayaw ko nang makipag tigasan nang ulo sa kanya since alam ko din naman lahat nang hirap niya lalo na nong maselan pa ang pagdadalang tao ko.
We had a peaceful breakfast, we talked, laugh, and said dozens of I love you's until we finish. Hanggang pagliligpit ay hindi niya ako hinayaan na gumalaw, he's acting as if kabuwanan ko na kahit seven months pa lang naman talaga.
Well, I can't blame him kasi mabigat na talaga ang pakiramdam ko na inakala ko noon na kambal yon pala sadyang malaki lang si baby kaya nga lang masyadong maselan.
I remember kong paano ko pinigilan ang umiyak dahil baka mas lalong mapasama si baby. That even though hindi ko pa siya na me meet parang kadugtong ko na siya kaya kapag nasasaktan siya pakiramdam ko nasasaktan din ako.
Hinayaan ko na mag ligpit si Clyde at nag paalam na maliligo lang ako pumayag naman siya kasi na check na daw niya ang banyo bago siya nagluto kanina.
I get my rob and get in the bathroom immediately, we don't have any plans today but maybe Clyde would like us to go to Eli's since it's been ages when we last visited her.
When I entered the shower room ay agad kong binuksan ang shower at ipinikit ang aking mata but as soon as I did that nanumbalik sa akin ang alaala nang mga pangyayari kahapon sa elevator.
Kasabay nang tubig na nanggagaling sa shower ay tumulo ang aking luha, I never feared for my life like how I was yesterday. All my thoughts are that I need to protect my child. I need to get out, I need to breath.
Before when I was threatened, I was afraid but not to extent that I'm gonna get traumatized because of that incident but what happened yesterday? I think it will remain in my mind for the rest of my life.
Hinayaan ko lang ay patuloy na pag tulo nang tubig mula sa shower, hanggang sa nakaramdam na ako nang panlalamig kaya naman agad na akong naligo.
After taking a bath ay humarap ako sa salamin sa loob nang banyo, I look straight into my eyes in the mirror and saw how vulnerable I am, how miserable and afraid I was by just the mere thinking of what happened.
I slap both of my cheeks and look straight again into my eyes.
"You need to be strong, not for you but for your family. You know how it feels to be in a broken family, so you won't let those bastards take away your family that you've been wishing for so long" After saying those words ay agad kong inayos ang rob ko at lumabas at dumiretso sa walk in closet niya na para bang naging walk in closet ko na. Mas madami pa kasi ang gamit ko kesa sa gamit niya.
I pick a yellow floral maternity dress, I put a little bit of make-up and pairs of flat shoes before I finally went down. Naabutan ko siya na naka bihis nadin na para bang may usapan talaga kami na aalis.
Sinalubong niya ako at dinampian nang halik sa labi.
"Let's visit Eli first then punta tayo sa bahay, it's Tita Lydia's birthday today" I'm shocked, kaya pala kanina ko pa nafefeel na para bang may pupuntahan talaga kami kasi may nakalimutan ako.
"What should we do then? Should we go to the mall after visiting Eli? Nakalimutan ko so wala akong nabiling regalo"
"No need I already bought one" Tumango ako at sabay kami na lumabas nang condo. While we were walking towards the elevator ay ramdam ko na naman ang kabog nang dibdib ko na mukha namang napansin ni Clyde nang bigla nalang niyong sipatin ang aking noo at tingnan kong mainit ba ako.
"You, okay? Should we go to the doctor again?"
"No need I'm fine at isa pa kagagaling lang natin don kahapon"
"I'm just making sure you're both fine"
"Mommy and I are fine Daddy" I giggled as he laughs at sabay na kaming sumakay nang elevator, thanks to him consistently talking to me while riding ay hindi ko masyadong naisip ang nangyari.
Naging madali naman ang byahe namin kasi walang traffic, hindi naman kasi talagang ma traffic dito sa Batangas compare sa Manila kaya mas gusto ko talaga na dito na lang kahit madami na akong offer na na rereceived sa mga school doon.
Mag kahawak kamay kami na naglakad palapit sa museleo ni Eli, Clyde ask his Tita Veron for spare keys para daw pag naisipan niyang dalawin ang pinsan ay makakadalaw siya.
As he opened the Museleo ay binitawan niya ang kamay ko. Nag drive thru lang kami kanina nang fries kasi sabi niya favorite daw yon ni Eli, baka daw maiingit ito at mabubuhay ulit.
Para sa iba nakakatawa yon but for me who knows how genuine his love for his cousin? It's not funny at all, it's sad because I know na gusto niyang makasama ang pinsan niya. Na gusto niya na sa araw na mabuo ang pamilya namin o ikasal kami ni Clyde ay nandon si Eli but sad to said hindi yon mangyayari.
As usual the Museleo is clean, meron kasi talaga nag lilinis nito every other day instruction daw nang parents ni Eli.
Lumapit kami sa kanyang lapida, nag latag si Clyde nang mat bago ako inalalayan na maupo doon. Hinimas niya ang lapida ni Eli na para bang mukha nang pinsan ang kanyang hinahawakan. Nakatinggin lang ako sa kanya hanggang sa makita ko na naman ang mumunti niyang luha. Kinuha ko agad ang panyo ko sa bag at pinunasan iyon.
"It's been what? 10 years? 10 years kanang nag papahinga Three, hindi ka ba napapagod diyan? Balik kana" He's crying too hard now that I can't even look at him without feeling the pain he's going through.
"We dream big, sabay tayong nangarap kaya bakit ako lang ang tumutupad? Pangarap natin ang magkaroon nang sariling pamilya kaya bakit ako lang ang mayroon? Madaya ka alam mo yon? Hindi mo man lang ako inantay, ni hindi ako nakapag paalam sayo, ni hindi kita nakita, nawala ka na lang basta"
"Tangina lang kasi, prinsesa ka namin itinuring tapos yon lang kakahantungan mo? Ano ba kasing ginagawa mo doon nang gabi na yon ha?" The case was still ongoing but I think natabunan na lang talaga siya. Ganon naman kasi talaga lalo nat hindi pa talaga naasikaso nang pamilya tapos iniisip pa nang mga pulis na suicide ang nangyari dahil wala naman daw implications na may ibang naglunod sa kanya.
Hindi ko alam pero I think yon nadin ang inisip nang pamilya niya kaya mas nahihirapan silang makabangon. Imagine it's been ten years, but never did we move on from the fact that she's not here with us anymore plus the fact that she may be committed suicide. To be honest hindi ko na din alam ang iisipin ko, ang gusto ko lang ay kong na saan man siya ay masaya at malaya na siya.
Dalawang oras kaming nag tagal don, sa loob nang dalawang oras umiyak lang siya nang umiyak. Para din kasi tong si Emman, they don't want to show to everyone that they are hurting kasi alam nila isa sila sa pinaghuhugutan din nang lakas nang pamilya nila.
I wonder what happened now with Emman, ever since nalipat siya sa law firm sa Manila ay hindi na kami masyadong nagkikita o nakakapag usap pa. When he's still here ay nakakausap ko pa siya, minsan nga ay nagkikita pa kami. He looks fine and he's doing really good in his job sana lang ay ganon din siya sa loob loob. Sana makahanap na siya nang babaeng makakapagpasaya sa kanya kasi if Eli is here? That is the one thing she wants for Emman and for all the people who really love her.
We bid our goodbye at naglakad na pabalik sa kotse at agaran din naman na umalis patungo sa bahay nila. Wala namang traffic kaya hindi ko naintindihan si Clyde kong bakit sa short cut siya dumaan. I keep on looking at him because for some reason he looks uneasy, there is bits of sweats in his forehead and he really look nervous.
Because of his looks ay hindi ko naiwasang kabahan at dahan dahan na tumingin sa side mirror and there I saw a black motorcycle na sunod nang sunod sa amin.
"Clyde, can you hold my hand if there is something wrong?" I know na kong may masama siya kutob sa sumusunod sa amin ay hindi niya directly sasabihin sa akin yon because he doesn't want to stress me but the whole situation stresses me more because I know nothing.
He looks straight into my eyes but instead of holding my hands, he speaks.
"Do you trust me, sweetheart?" Tumango ako sa kanya bago niya hinawakan ang kamay ko kumpirmasyon na may mali talaga. I'm nervous, yes but I choose to trust Clyde, alam ko na hindi niya kami pababayaan nang anak namin.
Hindi ko lang maiwasang maisip, kong sinabi ko kaya kay Clyde ang nangyari kahapon are we still going to end up here, in this situation?
Maybe yes or maybe no but the only thing that is certain in this moment is that I'm scared for the life of Clyde and our baby.
Patuloy lang na nag maneho si Clyde sa totoo nga lang ay nakalampas na kami sa bahay nila at hindi na namin pareho alam kong na saan kami kaya mas lalong lumakas ang kaba nang puso ko dahil mag pahanggang ngayon ay naka sunod padin ang motor sa amin.
Kahit anong gawin paglilito ni Clyde sa motor na nasunod sa amin ay nakakasunod padin to, I don't know kong ano pang magagawa namin because we are nearing our dead end here.
I trust Clyde but I don't trust what I'm seeing in front of us kaya naman ikinapit ko na lang ang kamay ko sa braso niya at pumikit.
My tears just keep on falling, the last thing that I remember is that Clyde's keep on saying how much he loves me and our baby and how sorry he is as he embraces me tightly as the car crash in the middle of nowhere.
---
I woke with a heavy head and aching body, but I didn't really mind it the first thing that I check is my stomach but as I hold it I cannot feel the warmth I use to feel whenever I stroke it.
I look down and see that my stomach isn't big as I last saw it, I'm overthinking everything.
Is my baby alive? That is what in my mind, but I have no one I can asked because my brother is sleeping kaya kahit bawat galaw ko ay masakit ay pinilit kong tumayo at mag lakad palabas.
Dahan dahan kong binuksan ang pintuan pero agad na tumigil nang makita si Papa na kausap ang isang doctor, nong una ay ayaw ko lang na maistorbo ang usapan nila pero nang biglang lumabas sa isang kwarto ang obgyne ko at paulit ulit na humihingi nang tawad sa aking Papa ay hindi ko na napigilang lumabas at mag pakita sa mga ito.
Kita sa mga mata nila ang gulat pero ang pinaka nanalatay sa mga ito ay ang awa, doon pa lang para na kong pinapatay kasi alam ko na sa sarili ko kong ano ang sasabihin nila.
Nang oras na yon gusto ko na lang maging bingi kasi kahit alam ko na sa sarili ko hindi ko kayang tanggapin.
"Anak gising ka na pala, bakit ka naman tumayo agad. Halika ka nga" Akmang hahawakan ako ni Papa at ipapasok sa loob nang kwarto na nilabasan ko pero hinawi ko yon at agad na lumapit kay Dr. Yuson.
I held her hands and I stared at her teary eyed.
"Doc my baby is safe diba? Our baby is still inside of me, right?" Her eyes get teary as she's looking at me. Hinawakan niya ang parehong kamay ko at ipinantay ang tinggin sa aking mga mata as she says the word na hindi ko alam na maari palang makasakit nang sobra.
"I'm so sorry for your loss, Ms. Villalobos, I'm really really sorry" Umiling ako as I can't process the words, she just said to me. Iyak ako nang iyak para akong nawalan nang lakas as I hug my stomach, wondering if I can still feel the warmth but as I hug it, It just feel empty and loss.
In the middle of the hallway ay nag iiyak ako, walang ibang lumabas sa aking bibig kong hindi ang pag hagulgol ko, I can't even feel anything but pain, sorrow, and darkness. The light that our baby brings to us at first now become darkness. I never felt this too much pain before, everything feels new, so the pain is unimaginable.
We just want a happy family, a complete happy family. Sa buong buhay ko yon lang ang hiniling ko kaya bakit? Lahat ba nang tao na mamahalin ko kailangan mawala sa akin? My baby didn't have the chance to see the world, so why?
All I ask is this, ganon ba talaga kahirap ako pag bigyan, wala na bang ibang mangyayari sa buhay ko kundi puro trahedya at sakit. Wala na ba akong karapatang sumaya?
Nakatulala lang ako as my tears keeps on falling. Kasama ni Papa si Dr. Yuson na dinala ako sa loob nang kwarto, inihiga nila ako sa may kama habang patuloy lang ako sa pag iyak.
Nang makalabas si Dr. Yuson saka lang ako humarap kay Papa at nag tanong.
"Na saan po si Clyde? Gusto ko po siyang makita?" I need to see him, check him if he is okay baka tuluyan na talaga akong mabaliw kong pati siya ay mawawala sa akin.
Na luha si Papa habang dahan dahan na sinusuklay ang buhok ko.
"Do you really want to see him? And maybe the baby?" Naiyak ako, parang hindi ko ata kaya na makita ang anak ko na hindi na humihinga. I dream so much for our baby I never expected that this will be the end of it.
Hindi ako tumango basta sinabi ko lang kay Papa na dalhin niya ako kay Clyde, I need to breath this whole situation is too much for me at hindi ko to kayang mag isa, I need him.
Kinuha ni Papa ang wheelchair sa gilid at inalalayan akong muli na maupo doon bago ako tuluyang itinulak. Sa hallway ay wala akong ibang nasa isip kong hindi ang mga nalaman kaya hindi ko na namang naiwasang maiyak, ang sakit sakit na pakiramdam ko walang luha ang papantay.
Mas lalong lumala ang sakit na nararamdaman ko nang mapadaan kami sa nursery, mula sa labas ay kita ang mga bata na mahimbing na natutulog. As a cue ay parang naramdaman ni Papa na gusto kong mas makita ang mga baby kaya naman itinulak niya ako sa may harapan nang glass kong saan maari ko silang makita nang mas malapit.
Seeing them hurts me but it makes me smile kasi alam ko na sobrang kasiyahan ang ibinigay nila sa mga magulang nila and I wish I could experience that happiness even for five minutes. Kahit limang minuto na mayakap at makita ko ang kanyang mga mata, marinig ang mahihina niyang hikbi. Kahit limang minuto lang.
Iyak ako nang iyak habang naka tinggin sa mga baby kaya naman itinulak na lang ako ni Papa sa kong saan man na doon si Clyde.
Tumigil kami sa isang kwarto na katulad sa akin, dahan dahan yong binuksan ni Papa at tumambad sa akin ang naiyak na si Clyde, wala siyang kasama sa kwarto nang pumasok kami ni Papa.
Nang makita niya ako ay napa ayos siya nang upo, iniwan lang kami ni Papa. Sa ilang minuto ay walang nagsasalita hanggang sa dahan dahan siyang tumayo tapos ay lumuhod sa aking harapan.
Nagtataka ako pero yumakap lang siya sa tuhod ko at nag iiyak habang patuloy na humihingi sa akin nang pasensiya.
"Patawarin mo ko, Clementine patawarin mo ko"
"Please stand up and stop apologizing it isn't your fault, c'mon sweetheart let me see your face please" But he didn't listen and just hug my knees as he cried so much.
It's breaking my heart, slowly.
"Hindi na kayo dapat nadamay nang baby natin, ako ang kalaban nila and not you nor our baby so it should be me they are hurting or killing. Sana ako na lang yong namatay sorry Clementine" I saw him cry before but this time it's different, mas masakit and I understand why, we just loss our baby at kahit ano pang ibato sa amin ngayon wala na ata talagang mas sasakit don.
Nahihirapan man dahil sa iilang sugat at pasa ay pumantay ako sa kanya at hinawakan ang kanyang pisngi at pinilit na humarap sa akin, pagkakitang pagkakita ko sa mukha niya na punong puno nang luha ay para na naman akong naiiyak.
"Like what I've said this isn't your fault, hindi ikaw ang may kasalanan sa nangyari sa baby natin, ang mga hayop na yon ang may kasalanan okay? I already loss my mom, my best friend and our baby so please don't let me loss you or else I'll seriously go crazy any moment" I just know that if I won't say that to him he will continue to blame himself for the things he can't control, the things he didn't actually do.
"Sinabi sa akin ni Dr. Yuson kanina na kong gusto daw natin makita ang baby natin ay pwede naman daw, Clyde... do you wanna see our angel?" Mas lalo siyang umiyak habang niyayakap ako, gumanti ako nag yakap habang nararamdaman ko ang kanyang pag tango.
Inalalayan namin ang isa't isa bago kami lumabas at hinanap ang kwarto na sinasabi nina Papa at Dr. Yuson na pinaglalagian nang anak namin.
Hindi ko alam kong ano ba ang magiging reaksyon ko, I might reflect strong in front of Clyde but I'm not. I might breakdown the moment I saw our little angel in the bed lifeless.
Nang nasa tapat na kami ay hinawakan ko ang kamay niya at nag pakawala nang malalakas na pag hinga. Para akong nauubusan nang hangin ngayong alam ko na sa oras na buksan ko ang pinto ay makikita ko ang anak ko na walang buhay.
Hindi ko na naman mapipigilan na kwestyunin ang paraan nang diyos, minsan ko nang kinuwestyun ang mga ginawa nang diyos para patibayin ako noon at ayaw kong gawin yon ngayon pero itong sakit na nararamdaman ko? Hindi ko alam kong hanggang saan ko kayang manalangin.
Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko at unti unti niyang binuksan ang pinto, the moment he did that ay para ako tinakasan nang hininga as I saw our little angel peacefully laying in the bed.
Itinulak niya ang wheelchair ko hanggang sa tapat nang kama, umupo siya sa gilid at hinawakan ang kamay nang anak namin habang naluluha.
"Iabot mo siya sa akin Clyde, I wanna hold her" Dahan dahan niyang binuhat ang walang buhay naming anak pero hindi niya agad naiabot yon sa akin dahil niyakap niya ito nang mahigpit habang naiyak.
"I'm so sorry princess, daddy is sorry. I'm sorry dahil hindi kita nagawang protektahan, for years all I do is to protect the people of this country pero hindi ko man lang nagawa yon sayo anak. I love you so much" He kisses our baby's forehead before he finally gave her to me, the moment I touch her I felt the warmth I'm longing for ever since I wake up in my room the only difference is that the warmth I'm feeling right now is not comforting me anymore, it's making me feel dark and sorrow.
I cry hanggang sa wala na akong luhang maiiyak, gusto kong mag wala kasi bakit ang anak ko pa. Bakit kailangan nilang kunin sa amin ang anak ko, I never ask for something big all I ask is a happy complete family of my own that is all I ask.
Nakayakap lang ako sa anak namin habang si Clyde naman ay nakayakap sa aming dalawa, napa igtang lang kami nang may pumasok na nurse na may dalang camera.
"I'm sorry to disturb your moment but can I ask if you want me to take a picture of both of you with your little angel? Some parents po kasi who experience this gusto nila na kinukuhanan para daw po anytime pwede nilang matingnan. If you think that idea is absorb I can go na naman po" Umiling ako at sinenyasan lang siya na kuhanan kami nang litrato, I want to smile but I just can't, I can't even feel my mouth, my face my whole body the only thing I feel is my heart breaking into little pieces as the truth that my baby is dead is sinking already.
Life is really too short, imagine kahapon lang kong ano ano pang kinukwento ko sa kanya habang hinahaplos ang tiyan ko tapos ngayon nandito na siya sa kandubgan ko wala nang buhay.
When the polaroid photo is okay already ay iniabot yon sa akin at agaran na itong umalis, sabay naming tiningnan yon ni Clyde at sabay din kaming naiyak. This is not the family picture I dream off; this is not the picture I have in my mind. And this is not the life I wanted for my child; I never had the chance to see her grow into fine women. Hindi ko man lang nakita ang mga magiging unang hakbang niya, ang unang salitang lalabas sa bibig niya.
Ang unang araw niya sa school, ang mga kwento niya tungkol sa mga bagay bagay. Hindi ko man lang yon naramdaman kasi kunuha siya sa akin nang ganito kaaga.
Gusto kong magalit hindi kay Clyde hindi sa diyos kong hindi sa mga tao na naging dahilan kong bakit kami humantong sa ganito. I want to make them pay for what they did, gusto ko na marealize nila na hindi lang basta buhay nang isang tao ang kinukuha nila. They take away my angel, my dream at hindi ko alam kong hanggang saan ko kayang mag patawad sa ginawa nilang to.
Mas lumala ang iyak ko habang mahigpit na mahigpit na niyayakap ang baby namin, hinahangad ko na sana panaginip na lang, na sana buhay pa siya kasi hindi ko yata kaya na gigising ako sa umaga na wala na yong baby ko. Maybe we didn't expect her but she's our little blessing, sino ba namang magulang ang nawalan nang anak ang hindi nasasaktan.
Pakiramdam ko may parte sa akin na naputol at nasira na alam ko na kahit na ilang taon ang lumipas man ay hinding hindi na mabubuo. How I wish life was easy, yong tipo na walang ganito na walang trahedya na maaring makapag pahiwalay sa akin sa kanya.
The day that our daughter die we die with her.