"Naku iho! Pasensya na at na-ilock ko na ang recycling hub!" hinging paumanhin ng ginang kay Yohan. "At saka kung ngayon ka maghahanap ng tupperware na naitapon mo kanina eh tiyak na buong magdamag ka dito. Basura ng buong university ang dapat naming i-recycle kada araw kaya naman mahihirapan ka talaga!"
He was about to tell her that he doesn't care, but the face of the old lady clearly told him that she wanted to go home already. Alam niyang hindi ito maaaring makauwi kung magpapaiwan siya dito.
Malakas na lamang siyang napabuntung-hininga bago ito tinanong, "Ano po bang oras kayo magbubukas kada umaga?"
"Mga seven AM iho. Babalik ka ba dito bukas?" taka nitong tanong sa kaniya.
"Opo," tipid niyang sagot.
"Mukhang mahalagang-mahalaga iyang tupperware na nawala mo ah!" hindi makapaniwalang ika ng matanda. Hindi naman lingid sa kaalaman ng nakararami na puro mayayaman ang mga estudyante sa university na ito. Kaya naman talagang kataka-taka ang pagiging insistent ng lalake na mahanap ang simpleng tupperware na nawala nito.
Matapos iyon ay magalang na nagpaalam si Yohan sa ginang at naglakad pabalik sa soccer field kung saan kanina pa nagsisimula ang practice nila. Masamang nakatingin sa kaniya ang kanilang coach ngunit hindi niya ito pinansin. Diretso lamang siyang naglakad sa lugar kung saan nilagay ng mga ka-teammates niya ang mga gamit ng mga ito.
Sa tingin ba nito ay matatakot siya?
Inis niyang tinapon ang bag niya roon bago napalingon kay Joshua na pawisang lumapit sa kaniya.
"Saan ka galing, bro?" humihingal pa na tanong ng malapit niyang kaibigan. Hindi niya ito sinagot bagkus ay nilingon-lingon ang bleachers at agad na napakunot ang noo nang hindi niya makita si Apple.
"Where is she?" seryoso niyang tanong dito habang nililibot muli ang paningin sa paligid. She has her usual spot where she would watch his soccer practice, but she was not there.
"Sino?" naguguluhang tanong ni Joshua sa kaniya sabay inom ng tubig mula sa tumbler na dala-dala nito.
"Apple," tipid niyang sagot.
"Ahh! Yung HRM student? Nandito kanina pero I asked her to look for you since kanina ka pa hinahanap ni Sir. 'Di na ata siya bumalik dito," Joshua answered but he was taken aback when Yohan glowered at him. It was as if his eyes can pierce through anything.
"Why is she not back?" inis na tanong niya sa kaibigan.
"Aba ewan!" kinakabahang defend nito sa sarili dahil parang gusto na itong sapakin ni Yohan.
"Tsk," Yohan clicked his tongue in annoyance before gathering his things again.
"Uy saan ka pupunta?! Kakadating mo pa lang tapos uuwi ka na?!" naguguluhang tanong muli ng kaibigan sa lalake dahil nagsisimula na itong maglakad papalabas ng soccer field.
"I'm going home," walang pakeng sagot ni Yohan at tuluyang naglakad papaalis doon, not even minding the frustrated shouts from his coach.
Dumiretso lamang siya sa parking lot at agad na sumakay sa sasakyan niya bago mabilis iyong pinaandar. His house wasn't that far away from the university. Mga iilang minuto lamang ay dumating na siya sa bahay at pagod na pinark iyon sa loob ng garahe.
Dire-diretso siyang naglakad papasok at akma na sanang papanhik papunta sa 2nd floor ngunit agad niyang narinig ang boses ng kaniyang nakatatandang kapatid.
"Yohan."
Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nasasanay sa pagiging malamig ng kaniyang Kuya Zynder. Hindi naman ito galit ngunit sadyang ganito lamang talaga ang kaniyang Kuya sa lahat ng tao.
"Bakit Kuya?" tanong niya dito. He was just staring at his brother's calm composure while he was drinking a glass of wine. Nakaupo ito sa may sala at tila hinihintay talaga siya.
"Don't forget tomorrow. It's your turn to go to the past. I'll take care of your absence slip," paalala nito sa kaniya.
He was about to say a tired "yes" but he remembered that he still needed to go back to the recycling hub tomorrow.
"I can't," tipid niyang ani na ikinakunot ng noo nito.
"And why?" His face wasn't showing any emotion but he knew that he was already calculating a lot inside his mind.
"May gagawin akong importante bukas," kibit-balikat niyang sagot at akma na sanang magpapatuloy sa paglakad papunta sa kaniyang kwarto ngunit agad siyang pinigilan ng kaniyang Kuya.
"Mapapagalitan ka ni Dad," pagpapaalala nito sa kaniya.
That sick bastard.
Simula pa pagkabata ay galit na siya sa kanilang ama. He forced them to undergo hypnotism for his own time traveling experiments. Ginamit nito ang sariling mga anak upang mapag-aralan ang side effects ng time travelling method na natuklasan ng kanilang lolo.
The first one to undergo it was Kuya Zynder. Therefore, si Kuya ang sumalo ng lahat ng problemang kalakip ng time travelling. They found out that not all people can do it. It was quite dangerous and someone might fall into a deep coma or worse . . . death.
His Kuya almost died during his first time travelling experience but thankfully, they were able to revive him. Kahit na alam ng Dad nila na may risk na mamatay ang kaniyang Kuya ay pinabalik nito ang kapatid sa nakaraan. Ilang ulit rin nitong ginawa iyon kay Kuya Zynder hanggang sa naging sanay na ang katawan ng kapatid niya sa paglipat-lipat ng timeline.
Dahil sa Kuya Zynder niya ay nalaman nilang ang dalawang oras na paghi-hypnotize sa hinaharap ay maaaring umabot ng ilang buwan sa nakaraan. His brother would just be put into a deep sleep and he would be able to live his life in the past.
He was always fascinated by the stories that he would bring from the past, mga bagay na wala siyang kaalam-alam. Nang maging fully-adapted na ang kaniyang Kuya sa pag-time travel ay siya naman ang pinilit ng ama.
He remembered crying at that time. Bata pa siya noon at takot na mangyari sa sarili ang muntik na pagkamatay ng kaniyang Kuya. He also remembered being beaten to a pulp by his Dad because of his refusal to go. Hindi kasi maaaring pilit ang pag-hypnotize dahil hindi makakatulog ang subject. He didn't even care if paulit-ulit siyang bugbugin ng ama basta ba't hindi talaga siya pupunta sa nakaraan. That was when his Kuya decided to step in and told him about his other family in the past.
He said that he was Sebastián Concepcion in the past. May kapatid daw itong babae sa nakaraan ngunit hindi pa daw nito nakikilala ang babae sapagkat nasa Espanya ito nag-aaral. Kinuwento nito sa kaniya ang klase ng buhay nito doon. His Kuya said that his family in the past were an aristocrat, pamilyang kilala pagdating sa politika. His family was rich but that was not the thing that got his attention. Ang nakakuha ng atensyon niya sa kwento nito ay noong sabihin nitong mapagmahal ang mga magulang nito sa nakaraan. Kuya Zynder said that he started to like going to the past because of how loving his mother and father were.
Nainggit siya dahil sa kinwento nito. He wanted that too. Maagang namatay ang kanilang ina at naiwan silang tatlo sa kanilang ama. Ni minsan ay hindi nagpakita ng pagmamahal ang Dad nila sa kanila. He was just too absorbed with his delusional dream of creating a time travelling method that he can commercialized. Dahil sa kaisipan na maaari siyang magkaroon ng masayang pamilya sa katauhan ng iba ay napapayag siya ng Kuya Zynder niya.
His first hypnotism session ran smoothly than expected, resulta na rin sa lahat ng mga nalaman nila habang si Kuya Zynder pa ang nasa pwesto niya. It was not that risky for him compared to his older brother. He remembered being lulled to sleep and then suddenly waking up with an intense headache. After that ay natuklasan niya na nasa katawan siya ng isang lalakeng kaedad lamang niya na nagngangalang Eduardo Magbanua.
He was the only son of a rich merchant. Wala na siyang ina sa nakaraan ngunit mapagmahal ang kaniyang naging ama. The fatherly love that he always dreamt of has been given to him in the past. Dahil doon ay nagustuhan na niya ang palaging pagbalik doon. Naging takasan na niya ang iba niyang pagkatao mula sa mapait na katotohanan ng buhay niya.
Kung hindi lang naman dahil sa tupperware ni Apple ay hindi siya aangal kay Kuya Zynder.
"Mas importante pa ba ang bagay na iyan kaysa sa galit ni Dad?" pagsisigurado ng nakatatandang kapatid niya.
"Yes," walang alinlangan niyang sagot sa kapatid bago ito tuluyang tinalikuran at naglakad na papunta sa kwarto niya.
Nang makapasok sa silid ay walang pakialam niyang tinapon ang mga gamit sa sahig at malakas na napabuntung-hininga. Pagod siyang lumapit sa isang itim na cabinet na katapat lamang ng lamesa sa silid niya. Binuksan niya iyon at nanumbalik ang inis niya. Nagpipigil ng galit siyang umupo sa gaming chair na nasa kwarto niya at hinarap ang cabinet na iyon.
"Where the fuck is it?" he irritatedly asked himself while looking at the cabinet full of pink tupperwares with piggy design. Matagal na niyang kinokolekta ang mga iyon at lahat may label sa ilalim kung anong araw binigay ni Apple iyon sa kaniya at kung anong pagkain ang laman niyon.
He remembered what Xavier told him before.
"Alam mo ba kung anong tawag sa iyo? Tsundere. Gusto mo pero inaaway mo."
"I'm so fucked up," he mumbled to himself.
A/N: Really sorry kung natatagalan ang kada update. I hope you enjoy this one. :)