"Daddy. There's no need for you to give me allowance. I have a part time job now," me explaining to my father that he don't need to give me allowance.
Tumawag siya ngayong umaga para sabihin na itratransfer niya raw sa bank ko ang allowance ko for this month. But I insist that he doesn't need to do that anymore.
Mayroon na akong pinapasukan na part time job. Tinulungan ako ni Louisa na makahanap no'n pero medyo alanganin lang sa schedule ko sa school pero kaya ko naman iyon pagsabayin.
Papasok ako ng alas diyes hanggang alas tres sa AU tapos bago mag alas kwatro ng hapon kailangan ko ng makapasok sa part time ko, at hanggang alas nuwebe iyon ng gabi.
Alam ko namang kakayanin ko ito dahil wala naman akong ibang responsibilidad na inaalala.
"Daph, you need to focus on your study. I can pay all the things you need. So please anak," pag pupumilit pa rin ni daddy sa pagbabayad ng mga kakailanganin ko.
"Okey. You can pay my tuition every semester then. But all the things I will be needed in my everyday life here, I can handle that. I wat to be Independent," pagpapaliwanag ko kay daddy.
Ever since bata pa ako andyan sila palagi para saluhin iyong mga kailangan ko. They didn't failed to be my parents.
But today that I have a opportunity to try my self, I want to take this. I want to try.
If I fail, atleast I know to my self that they are there to help me get up. I appreciate them because of that.
While talking to daddy, I heard some knock sounds from my door.
It's Clyde.
Ever since we adopted Rocky, Walang araw na hindi siya pumapalya para tingnan ang kalagayan nito.
"Okey dad. I need to go. Take care and I love you," I said before finally ending the call.
I opened my door and I saw Clyde with his usual face mask and expression everytime he's going here.
Hindi ko alam pero mayroon ako palaging napapansin na multong ngiti tuwing nakikita niya ako. Is he trying to make fun with me?
"How's Rocky?" He asked while walking to Rocky's direction.
Sobrang laki ng tinaba nitong isang ito. Sabay kasi sila palagi ni bella kung kumain. Siguro mas ginaganahan sila parehas kapag sabay.
But instead of answering Clyde's question, I just rolled my eyes because of the idea that he keep on asking about rocky when in fact he's always here to check it.
Kung makapag tanong itong isang ito akala mo ang tagal nawala.
"Here's my number," I give him my phone to let him see my number.
Hindi na kasi ako natutuwa tuwing napunta siya rito sa condo ko tapos wala manlang pasabi.
Nung nakaraang araw lang, pumunta siya rito ng alas diyes ng gabi. Buti nalang at gising pa ako no'n dahil kakauwi ko lang galing sa part time job ko. At that moment, It scares me to open the door because I'm not expecting someone at that time.
Buti nalang at nagsalita siya at nalaman ko na siya pala iyon. Ewan ko at malakas ang trip ng isang 'to. Nagdala lang naman siya ng pagkain.
Weird.
Buti nalang at gutom ako noong mga panahon na iyon. Pagod na pagod kasi ako galing sa part time kaya hindi ko na inisip na kumain pa. Imbis na mainis at mapikon ako dahil pumunta pa siya rito ng ganoong oras noong mga panahon na iyon para lang sa ganoon, kinain ko nalang.
His head creased. Mukhang nagtataka kung ano iyong inaabot ko sa kaniya.
"That's my number. I can't take your surprise visit anymore. If you will come here can you just please text me as a sign that I am going to expect someone at that moment? Nakakapagbigay ka ng anxiety minsan," I said while rolling my eyes.
"Huwag na. Marami akong ginagawa. Baka mainis ka kapag hindi ako nakakapagreply," Aniya.
Nanlaki ang mga mata ko. Humagalpak naman siya sa pagtawa.
"In your dreams," I said before taking my phone back at me. "Huwag ka ng pupunta rito huh." Pananakot ko sa kaniya.
Kahit naman gustuhin ko na huwag na siyang pumunta rito, hindi ko kakayanin na dalhin niya si Rocky.
Napamahal na rin ang isang iyon sa akin.
***
Nang makarating na ako sa AU ay nagmadali na akong pumasok sa room.
It's been a month since I enrolled here and It's seems fine naman. I learned a lot and eventhough I don't know all of my classmates, natutunan ko pa rin na mag adjust sa kanila.
Hindi rin naman ito magiging madali kung hindi dahil kanila Louisa at Krisha na pinapakilala ako roon sa mga tao na hindi ko pa ganoong ka kilala.
"Hi Daph," Bati sa akin ni Paul nang mag 1 pm break na kami.
Palabas na sana ako para pumunta sa cafeteria.
"Hello," bati ko naman sakaniya pabalik.
"May kasama ka ba kumain ngayon?" Tanong niya.
Sasagutin ko na sana siya na meron at yayayain ko sana siya na sumabay nang biglang magsalita si Krisha.
"Yes! Magkasama kami," she said while smiling.
Hinila na niya ako pababa sa cafeteria na akala mo nagmamadali.
"Dapat sinama natin si Paul."
"Hindi ako matutulog this break kaya magkasama tayo. Ayaw mo ba akong kasama?" Aniya. She pouted like huffing.
"Okey," Maikli kong sagot. Weird din itong isang 'to minsan, e.
"I'll treat you!! What do you want?" She asked.
"Chips lang ako," sagot ko naman bago na siya tumayo at pumunta sa counter.
I roamed my eyes while waiting for Krisha's come back.
My eyes stop at guys in the gymnasium.
It's Clyde with his three friends. They look happy except to Waylon who are with his usual serious expression.
Palagi ko silang nakikita rito tuwing break. Minsan nga nahuhuli ko pa sila na tinuturo ako habang tumatawa.
Hindi ko naman na sila pinapakialaman dahil hindi naman nila ako nagagambala.
Mas okey na iyong ganyan kaysa naman lapitan pa ako at sayangin ang oras ko.
Sometimes when class ends I see Nate with different girls. Hindi ko na matandaan iyong mga babae sa sobrang dami.
Maybe that's the things that give them fun. Sana alam lang noong mga babae na hindi sila pang matagalan.
"Here's your chips. Binilhan na rin kita ng juice." pagbabalik ni Krisha galing sa counter.
I had fun being with Krisha for today's break. Minsan lang talaga kasi siya magtagal sa cafeteria dahil halos sa library na siya tumira. Hindi ko alam kung anong nakain niya ngayon at sumabay siya.
Nang tumayo na kami ni Krisha para bumalik at pumunta sa next subject, nakita ko si Paul na nakaupo sa malapit. Nakita niya rin ako kaya binigyan niya ako ngiti at kumaway.
"Oy si Paul!" Pagsasalita ko sabay bigay din ng maliit na ngiti at kumaway pa balik.
Nang makita iyon ni Krisha ay agad niyang binaba ang mga kamay ko at naglakad na ng mabilis papunta sa room.
Baka masama ang dugo niya kay Paul.
Nang matapos na ang buong klase namin sa araw na iyon, nagmadali na akong lumabas ng University at nagbook na ng masasakyan ko.
Habang nakatingin sa phone ko dahil tinitingnan ko kung nasaan na ba iyong susundo saakin, my shoulder ached because of the sudden collision.
When my eyes search for the person I hit, It's Clyde.
"Ang sakit ha!" Pagtataray kong reklamo sa kaniya.
"Ikaw itong hindi natingin sa dinadaanan mo. Paano kung poste pala ang makakabanggan mo at ulo ang tumama sa'yo?"
Ang OA!
"Wag kang exaggerated ha. Alam ko sa sarili ko na walang poste rito sa dinadaanan ko! Atsaka nakatingin ako sa phone ko kaya hindi ko napansin na may tao pala. Ay wait.... Hindi ko sure kung tao," pang aasar ko sa kaniya.
Siya itong wala namang kung anong inaatupag hindi nalang tumabi para makadaan ako ng maayos.
Tsk.
Nagmadali na akong maglakad uli para tuluyan ng makalabas. Pero habang naglalakad ako ay naririnig ko ang hakabang ng paa na sumusunod sa akin.
Alam kong sinusundan niya ako.
Ganito ang trip niya minsan kapag walang magawa sa buhay. Ako ang pinabubuntungan.
"What do you need?" I curiously asked. I don't time for this.
I only have one hour before going to my part time job.
Kung uubusin niya ang oras ko dahil sa walang kwentang bagay, hindi na ako makakakain.
"Oh!" Aniya sabay abot ng isang paper bag.
"What's this?" My eyebrow waved because of the strange paper bag.
He didn't say anything. Tumitig lang siya saakin at mukhang wala namang balak sagutin iyong tanong ko. Kaya naman nagdisisyon na ako na buksan ito.
My eyes widened when I saw Kwek-kwek.
Last time, pumunta siya sa bahay nang walang pasabi. Hindi ako nakapag handa noong mga panahon na iyon kaya naman walang pagkain sa condo.
He said that he's hungry. Nakonsensya naman ako dahil walang kahit na anong pagkain sa condo ko noon. Wala rin akong balak na magluto dahil alanganin na.
We decided to eat outside that time. And honestly, I don't have plans to come with him, but because of the conscience I had, I gave in.
Well, I didn't regret coming with him, because that night, I identified what's kwek kwek.
And right now, It is my favorite food. So thanks to Clyde.
"Noong kumain kasi tayo no'ng nakaraan napansin ko na parang first time mo. And correct me if I'm wrong, I think you liked it," pagpapaliwanag niya kung bakit kwek kwek iyong dinala niya saakin.
"Ye-yeah, I liked it. Thanks," I said then give him a smile.
Nakakahiya naman kung binigyan na nga niya ako nitong Kwek-kwek tapos tatarayan ko pa siya.
"Kainin mo yan before ka pumasok sa Coffee Shop," pagpapaalala niya.
Aamba na sana akong aalis dahil nakita kong malapit na iyong binook kong sasakyan nang biglang tawagin ako muli ni Clyde.
"Daph!"
Tumingin naman ako sa direksyon niya. I parted my lips signing him to say what he wanted to say.
"Pahingi nga pala ako ng number mo. Itetext kita kapag pupunta ako sa condo mo," Aniya habang medyo tumatakbo para makalapit sa lugar kung nasaan ako.
"Okey. Here," I said, sabay abot sa kaniya ng phone ko.
He typed it with his phone and gave it back at me.
"Saved!" Pagpapakita niya saakin ng naka save kong number sa phone niya.
"Okey. Nandiyan na iyong binook ko. Bye."
Sumakay na ako doon habang bitbit iyong paper bag na bigay niya.
Ngayon lang uli ako naexcite kumain ng ganito.
Bakit kasi ngayon ko lang nalaman itong kwek kwek na ito?
Nang makarating na ako sa Cofee shop na pinagpapart time-an ko, nakita ko na kaagad si Mitchele. Isa rin siyang estudyante kaya naman madali kaming naging malapit sa isa't isa. Magkasama rin kami kapag kumakain bago tuluyang magtrabaho.
"May dala akong Kwek-kwek. Baka gusto mo," pagyayaya ko sa kaniya.
Mukhang hindi ko rin naman kasi mauubos 'to. Siguro nasa one hundred pesos itong binili ni Clyde.
Alam ko namang mayaman siya pero sana inisip niya rin kung kakayanin ko ba itong maubos. Sayang naman kung hindi ko makakaya...
Pero buti nalang at gusto rin pala ni Mitchele ito. Mahilig daw siya sa mga street food. Isa raw itong Kwek-kwek sa mga favorite niya. Tapos iyong isa pa ay.... Isaw ba iyon?
Hindi talaga ako familiar sa mga ganitong mga pagkain dahil sinasabi sa akin na madumi raw ito, kaya hindi ko sinusubukan kumain.
Kung magkakaroon ako ng time o makakita man ako sa daan kapag pauwi na ako, itatry ko nga iyong iba.
Masarap naman pala itong mga ito kahit sa paraan palang nang pagkwekwekto sa akin ni Mitchele ng iba pang mga street food na gustong gusto niya, natatakam na ako. Sayang lang at hindi ko matatandaan iyong mga pangalan ng mga sinabi niya dahil mga kakaiba ito. Ang dami rin ng mga kwinento sa akin kaya imposible na matatandaan ko lahat.
Nang matapos na ang shift ko sa cofee shop, agad din akong umuwi dahil sa pagod. Hindi ko na kakayanin pa na kumain pag uwi. Busog na busog na rin ako sa mga kinain ko kanina dagdag mo pa 'yong binigyan din ako ni Mitchele ng dala niya.
Pag uwi ko'y agad na akong naglinis ng katawan at humiga na. I deserve this rest. I did well today.