SHANHAI , CHINA
7:00 AM , Moring !
မနက် ၇:၀၀ မှာဂျဲနို နိုးလာခဲ့သည် ။ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့မနေ့ကအင်္ကျီသာပြန်ဝတ်ခဲ့ရင်း အနီးနားရှိ Mall တစ်ခုခုမှာ suit ဝယ်ရမည် ။
သူအနောက်တိုင်း suit ဝတ်ထားလျှင် မာမီသဘောအရမ်းကျသည် ။
မင်းသားလေးလို့လဲခေါ်တက်သေးသည်။
မနက်စာကိုတော့ဟိုတယ်လ်ကနေစားလာတာကြောင့် Mall တွင်တော့အင်္ကျီအတွက်ပဲရှာရတော့မည် ။
နေရာစုံကြည့်နေရင်းမှ ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင်တော့ အနက်ရောင် Suit ကိုသူတွေ့ခဲ့သည် ။ သူဝတ်နေကျ Saint Laurent တံဆိပ်ဖြစ်တာကြောင့်လဲရွေးလိုက်ခြင်းဖြစ်တယ် ။
ကိစ္စအဝဝ ပြီးတဲ့အခါတွင်တော့ မနေ့ကကောင်လေးရေးပေးလိုက်တဲ့လိပ်စာအတိုင်း သူလာခဲ့သည် ။
ဆင်ခြေပုံးရပ်ကွက်ဖြစ်ပြီး တိုက်တန်းလျားတွေဖြစ်သည် ။ အဝေးကနေလှမ်းကြည့်တဲ့အခါ တိုက်အောက်မှာ စတုဒီသာပုံစံမျိုးကျွေးနေတာကိုကြည့်လျှင်နာရေးရှိမှန်းသိသာပါသည် ။
အနီးနားကိုလျှောက်သွားတဲ့အခါ စားနေတဲ့သူတွေရော ထိုနားကဝိုင်းကူနေတဲ့ရပ်ကွက်ထဲကလူအချို့ကပါ သူ့ကိုကြည့်နေကြသည် ။
တကယ်တမ်းလဲ ဆင်းရဲသားနေရာကို သူဌေးသားလာသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာကိုး ။
အရပ်ရှည်ရှည် အသားဖြူဖြူနဲ့ ခန့်ညားတဲ့ရုပ်ရည်တို့ကမိန်းခလေးတွေတင်မက ယောင်္ကျားလေးအချင်းချင်းတောင်အားကျရလောက်သည် ။
သူရောက်လာတာနဲ့ အိမ်ထဲကနေရမ်ကျွင့်ထွက်လာသည် ။
"ဂျောင်ဂျဲနိုရောက်လာပြီပဲ အိမ်ထဲကိုကြွပါ"
ကိုယ့်အမေရဲ့ဇာပန မှာသူစိမ်းလိုဖြစ်နေတဲ့ခံစားချက်ကြီးကဆိုးလိုက်တာ ။ ဒါပေမယ့်လဲဒါသူ့နေရာမှမဟုတ်တာ ဆိုးလ်မှာဆိုရင်တော့ဒါမျိုးမခံစားရလောက်ဘူး ဟူ၍ ဂျဲနို တွေးလိုက်၏။
ရမ်ကျွင့်အရှေ့ကသွားသည်နှင့်အနောက်ကနေသာသူလိုက်ခဲ့လိုက်သည် ။
အထဲကိုရောက်တော့လူအနဲငယ်သာရှိသည် အနီးနားကလူတွေထင်ပါ့ ။
ဓာတ်ပုံမှန်ဘောင်ထဲတွင်မာမီ့အပြုံးဟာချိုလှသည် ။ သူဝင်လာတော့ရှိနေတဲ့လူတွေကအပြင်ကိုထွက်သွားကြသည် ။
"သားက အင်နာရဲ့သားလေးဆိုတာလား?"
ထိုအခန်းထဲတွင်ရှိနေသောအဖွားတစ်ယောက်
"ငါ့ဖွားဖွားလေ အဖွားကနားသိပ်မကြားဘူး မျက်လုံးလဲကောင်းကောင်းမမြင်ရတာမို့ စကားပြောရတာနဲနဲတော့အဆင်မပြေဖြစ်လိမ့်မယ်"
ပြောပြနေတဲ့ရမ်ကျွင့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ရင်းအဖွားဘက်ကိုပြန်လှည့်ခဲ့သည် ။
ရမ်ကျွင့်အဖွားကတရုတ်လိုပြောနေတာကြောင့်ဂျဲနိုသိပ်တော့နားမလည် သူကိုယ်တိုင်ကလဲအနဲငယ်ပဲပြောတက်သည်မဟုတ်လား ။
"ငါတို့နေကြတာ ၅ လွှာမှာလေ ဒါပေမယ့်နာရေးကတော့အပေါ်မှာအဆင်မပြေလို့ ဒီအိမ်က
ကြီးမေ ကူညီတာနဲ့အောက်ထပ်မှာပဲလုပ်လိုက်တာ"
နေ့လည်ရောက်တဲ့အထိသူမပြန်ဖြစ်သေးပါ မာမီ့ပုံကိုကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းဖျားပေါ်ကမထွက်လာတဲ့စကားတို့ကိုရင်ထဲမှာပဲသိမ်းထားလိုက်တယ် ။
"ဂျောင်ဂျဲနို...ငါလဲလာတဲ့သူတွေကိုဧည့်ခံနေရတာနဲ့ မင်းကိုအဖော်လုပ်ပေးဖို့မအားဖြစ်သွားတယ် အခုတော့အကုန်ပြီးပြီ ဧည့်သည် လာဖို့လဲမကျန်တော့လောက်ဘူး မင်းဗိုက်မဆာဘူးလား ငါဆိုင်ကောင်းကောင်းသိတယ်"
ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူဟာအပေါင်းအသင်းများသူမဟုတ်သောကြောင့် ဒီလိုစကားလာပြောနေလျှင် ပြန်ပြီးပြောမည်မဟုတ်ပါ ။ သို့ပင်မယ့် မာမီ့ကိစ္စအဝဝ တာဝန်ယူထားသည့်မိသားစုဆိုတော့ သူ့အကျင့်ကိုပြင်မှရမည် ။
ရမ်ကျွင့်ကသူထင်ထားတာထပ်ပိုစကားပြောပါသည် ။ တခြားသူဆိုရင်စိတ်ရှုပ်သွားမိမှာမှန်ပင်မယ့် ထိုလူသားပြောသမျှကိုတော့ နားထောင်ဖြစ်သည် ။
•••
အပြင်အဆင် ရိုးရှင်းသည့်ဆိုင်တစ်ဆိုင်အားရောက်လာခဲ့တယ် ။ သစ်သားခုံတန်းနှင့်စားပွဲလေးများဖြစ်ပြီး တစ်စားပွဲကို ၄ ယောက်လောက်တော့ထိုင်လို့ရသည် ။
ရမ်ကျွင့်ခေါ်ရာလိုက်ရင်း လွတ်တဲ့စားပွဲခုံတစ်ခုမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ဆိုင်ကလူရှင်းသည် သူတို့နဲ့မှ အထဲတွင် ၅ ယောက်လောက်ပဲရှိမည်
"အဆင်ပြေတယ်မလားဂျောင်ဂျဲနို မင်းပုံစံကြည့်ရတာ ငါတို့နားကဆိုင်တွေနဲ့အဆင်မပြေလောက်လို့ ဒီဆိုင်ကိုခေါ်လာတာ ဒီမှာလဲအရသာရှိပါတယ် ဘာစားမလဲ ငါဘာမှာပေးရမလဲ"
"အင်း လွယ်လွယ်ကူကူစားလို့ရတာဆိုအဆင်ပြေပါတယ်"
အိမ်ချက်သောထမင်းဟင်း ဒါမှမဟုတ် သူစားနေကျ Restaurant မဟုတ်လျှင် ဂျဲနိုမစားတက်ပါ ။ သို့ပင်မယ့် တိုင်းတစ်ပါးရောက်နေသည်မလို့ ဗိုက်ဆာတာကို ဖြည့်ဖို့လိုသည် ။
ရမ်ကျွင့်က စားမယ့် menu ကိုတရုတ်လိုမှာသည် ။
အစားအစာလာမချခင်ကြားမှာ ရမ်ကျွင့်ကရေနွေးငှဲ့ပေးသည် ။ ဘာစကားမှတော့မပြောဖြစ်ကြ ။ တိတ်ဆိတ်မှု့ကိုသူကအရင်စခွင်းမိခဲ့သည် ။
"မင်းကဒီမှာနေတာလား?"
သူ့အပြောကို ရေနွေးမှုတ်နေတဲ့ ရမ်ကျွင့်ကမျက်လုံးလေးလှန်လို့ကြည့်ရင်း
"အင်း ဟုတ်တယ် မွေးဇာတိကတော့ Jilin မှာလေ အဖွားနဲ့အတူနေတာ အန်တီနဲ့ငါတို့တွေ့တော့ အစပိုင်းအဆင်ပြေပင်မယ့် ရောဂါအခြေအနေဆိုးလာတာနဲ့အမျှ ရှန်ဟိုင်းကိုပြောင်းပြီး ကုဖို့ဆုံးဖြတ်ကြရင်း ပြောင်းလာခဲ့ကြတာ"
"မင်းက ကိုရီးယားမဟုတ်ဘူးလား?"
တရုတ်နိုင်ငံသားဖြစ်ပါရဲ့ ကိုရီးယားစကားကိုဘာကြောင့်ဒီလောက်ကျွမ်းကျင်ရသလဲ?
"အာ ကိုရီးယားလိုပြောနိုင်ဖို့ အန်တီသင်ပေးထားတာလေ ၂ နှစ်ကျော်အချိန်ကငါအများကြီးသင်ယူခဲ့ရတယ် ဒါကြောင့်ငါကောင်းကောင်းပြောနိုင်တာပါ"
စားစရာတွေရောက်လာတော့ စကား စ တွေဖြတ်ရင်း မှာထားတာတွေကိုစားကြသည် ။
စားပြီးတာနဲ့ ဂျဲနို ကသူ့ကဒ်ထုတ်ကာရှင်းမည်လုပ်သည် ။
"ဒီဆိုင်တွေကကဒ်လက်မခံဘူး ငွေသားပဲရတာ ငါပဲပေးလိုက်မယ်"
ရမ်ကျွင့်ကပြုံးရင်းပြောသည် ။
ဆိုင်ထဲကထွက်ခဲ့တော့ ဂျဲနိုကပင်အရင်ပြောလာသည် ။
"ရှန်ဟိုင်းလိုမြို့မှာတောင်ကဒ်လက်မခံတဲ့နေရာတွေရှိတာလား"
သူသဘောရိုးနဲ့မေးလိုက်ပင်မယ့် ရမ်ကျွင့်မျက်နှာမှာတော့အပြုံးတွေအစား သိမ်ငယ်ခြင်းတို့ပဲရှိတော့တယ် ။
"ဘယ်နေရာ ဘယ်နိုင်ငံပဲဖြစ်ဖြစ် ဆင်းရဲသားနဲ့ လူချမ်းသာ ဆိုတာအခွင့်အရေးတန်းတူမရနိုင်ဘူးလေ နိုင်ငံဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း သူများတွေနဲ့မတူညီတဲ့ လူတန်းစားတစ်ရပ်ကတော့ တစ်နေရာရာမှာရှိတာပဲ.. ငါတို့လိုအောက်ခြေလူတန်းစားတွေရှိတဲ့နေရာက မြို့ထဲကတိုက်မြင့်ကြီးတွေနဲ့တော့ဘယ်တူပါ့မလဲ"
ရမ်ကျွင့်ကစိတ်မကောင်းတာလဲမဟုတ်ဘူး စိတ်ဆိုးသွားတာလဲမဟုတ်ဘူး သူ့ကို
လေအေးလေးနဲ့ရှင်းပြနေတာ ။
သူဘယ်လောက်ချမ်းသာချမ်းသာ သူများတကာကိုနှိမ်ဖို့ ကဲ့ရဲ့ဖို့ ဂျဲနို ဆီမှာစိတ်ကူးမရှိပါ ။ တွေးလဲမတွေးဖူးပေ အခုလဲဘာရယ်မဟုတ်ပြောလိုက်တဲ့စကားက တစ်ဖက်လူကိုခံစားစေမိပြီ ။
တောင်းပန်ချင်ပင်မယ့် ဘယ်ကနေဘယ်လိုတောင်းပန်ရမှန်းသူမသိ ။
"ငါဆရာကြီးလုပ်တာမဟုတ်ဘူးနော် ဆိုင်ကကဒ်လက်မခံရတဲ့အကြောင်းအရင်းလေးကို ရှင်းပြတာ"
သူ့ကိုစိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် နှိမ့်ချပြောဆိုတက်တဲ့ ရမ်ကျွင့်ကဘယ်လိုလူမျိုးပါလိမ့် ။
သူတို့နှစ်ယောက်လမ်းလျှောက်လာသည်ကို လူအချို့ကကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် ။
suit အပြည့်နဲ့ခန့်ညားတဲ့ဂျဲနို ကရမ်ကျွင့်ထပ်အရပ်ပိုမြင့်သည် ။ Hoodie အနက်ရောင်ကို ခပ်ပွပွ Pant နဲ့ဝတ်ထားတဲ့ ရမ်ကျွင့်ကတော့ နာရေးဝိုင်းကူထားလို့ အနဲငယ်ပင်ပန်းတဲ့ပုံပေါက်သည် ။
မာမီ့အကြောင်းအလုံးစုံအားရမ်ကျွင့်ကိုမေးချင်ပင်မယ့် ဒယ်ဒီ့ကိုသာသူသိချင်တာအရင်မေးမည် ။ အဖေအရင်းဖြစ်တဲ့ဒယ်ဒီဆီကအဖြေကိုသူအရင်နားထောင်ချင်သည် ။
ဆိုးလ်သို့ပြန်ပြီးမှ ရှန်ဟိုင်းကိုနောက်ထပ်သူပြန်လာမည် ဖြစ်သည် ။
ဝယ်လာသောပစ္စည်းများအားရမ်ကျွင့်အဖွားကိုပေးခဲ့ရင်း သူ ဟိုတယ်လ်သို့ပြန်လာခဲ့သည် ။
••••
ဒီဇာတ်လမ်းက တစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းကို စာလုံးရေအရမ်းနည်းတယ် ㅠ ㅠ
Zawgyi
SHANHAI , CHINA
7:00 AM , Moring !
မနက္ ၇:၀၀ မွာဂ်ဲနို နိုးလာခဲ့သည္ ။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔မေန႔ကအကၤ်ီသာျပန္ဝတ္ခဲ့ရင္း အနီးနားရွိ Mall တစ္ခုခုမွာ suit ဝယ္ရမည္ ။
သူအေနာက္တိုင္း suit ဝတ္ထားလၽွင္ မာမီသေဘာအရမ္းက်သည္ ။
မင္းသားေလးလို႔လဲေခၚတက္ေသးသည္။
မနက္စာကိုေတာ့ဟိုတယ္လ္ကေနစားလာတာေၾကာင့္ Mall တြင္ေတာ့အကၤ်ီအတြက္ပဲရွာရေတာ့မည္ ။
ေနရာစုံၾကည့္ေနရင္းမွ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ေတာ့ အနက္ေရာင္ Suit ကိုသူေတြ႕ခဲ့သည္ ။ သူဝတ္ေနက် Saint Laurent တံဆိပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္လဲေရြးလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္ ။
ကိစၥအဝဝ ၿပီးတဲ့အခါတြင္ေတာ့ မေန႔ကေကာင္ေလးေရးေပးလိုက္တဲ့လိပ္စာအတိုင္း သူလာခဲ့သည္ ။
ဆင္ေျခပုံးရပ္ကြက္ျဖစ္ၿပီး တိုက္တန္းလ်ားေတြျဖစ္သည္ ။ အေဝးကေနလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ တိုက္ေအာက္မွာ စတုဒီသာပုံစံမ်ိဳးေကၽြးေနတာကိုၾကည့္လၽွင္နာေရးရွိမွန္းသိသာပါသည္ ။
အနီးနားကိုေလၽွာက္သြားတဲ့အခါ စားေနတဲ့သူေတြေရာ ထိုနားကဝိုင္းကူေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲကလူအခ်ိဳ႕ကပါ သူ႔ကိုၾကည့္ေနၾကသည္ ။
တကယ္တမ္းလဲ ဆင္းရဲသားေနရာကို သူေဌးသားလာသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး ။
အရပ္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ခန႔္ညားတဲ့႐ုပ္ရည္တို႔ကမိန္းခေလးေတြတင္မက ေယာကၤ်ားေလးအခ်င္းခ်င္းေတာင္အားက်ရေလာက္သည္ ။
သူေရာက္လာတာနဲ႔ အိမ္ထဲကေနရမ္ကၽြင့္ထြက္လာသည္ ။
"ေဂ်ာင္ဂ်ဲနိုေရာက္လာၿပီပဲ အိမ္ထဲကိုႂကြပါ"
ကိုယ့္အေမရဲ့ဇာပန မွာသူစိမ္းလိုျဖစ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးကဆိုးလိုက္တာ ။ ဒါေပမယ့္လဲဒါသူ႔ေနရာမွမဟုတ္တာ ဆိုးလ္မွာဆိုရင္ေတာ့ဒါမ်ိဳးမခံစားရေလာက္ဘူး ဟူ၍ ဂ်ဲနို ေတြးလိုက္၏။
ရမ္ကၽြင့္အေရွ႕ကသြားသည္ႏွင့္အေနာက္ကေနသာသူလိုက္ခဲ့လိုက္သည္ ။
အထဲကိုေရာက္ေတာ့လူအနဲငယ္သာရွိသည္ အနီးနားကလူေတြထင္ပါ့ ။
ဓာတ္ပုံမွန္ေဘာင္ထဲတြင္မာမီ့အျပဳံးဟာခ်ိဳလွသည္ ။ သူဝင္လာေတာ့ရွိေနတဲ့လူေတြကအျပင္ကိုထြက္သြားၾကသည္ ။
"သားက အင္နာရဲ့သားေလးဆိုတာလား?"
ထိုအခန္းထဲတြင္ရွိေနေသာအဖြားတစ္ေယာက္
"ငါ့ဖြားဖြားေလ အဖြားကနားသိပ္မၾကားဘူး မ်က္လုံးလဲေကာင္းေကာင္းမျမင္ရတာမို႔ စကားေျပာရတာနဲနဲေတာ့အဆင္မေျပျဖစ္လိမ့္မယ္"
ေျပာျပေနတဲ့ရမ္ကၽြင့္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္းအဖြားဘက္ကိုျပန္လွည့္ခဲ့သည္ ။
ရမ္ကၽြင့္အဖြားကတ႐ုတ္လိုေျပာေနတာေၾကာင့္ဂ်ဲနိုသိပ္ေတာ့နားမလည္ သူကိုယ္တိုင္ကလဲအနဲငယ္ပဲေျပာတက္သည္မဟုတ္လား ။
"ငါတို႔ေနၾကတာ ၅ လႊာမွာေလ ဒါေပမယ့္နာေရးကေတာ့အေပၚမွာအဆင္မေျပလို႔ ဒီအိမ္က
ႀကီးေမ ကူညီတာနဲ႔ေအာက္ထပ္မွာပဲလုပ္လိုက္တာ"
ေန႔လည္ေရာက္တဲ့အထိသူမျပန္ျဖစ္ေသးပါ မာမီ့ပုံကိုၾကည့္ရင္း ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားေပၚကမထြက္လာတဲ့စကားတို႔ကိုရင္ထဲမွာပဲသိမ္းထားလိုက္တယ္ ။
"ေဂ်ာင္ဂ်ဲနို...ငါလဲလာတဲ့သူေတြကိုဧည့္ခံေနရတာနဲ႔ မင္းကိုအေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔မအားျဖစ္သြားတယ္ အခုေတာ့အကုန္ၿပီးၿပီ ဧည့္သည္ လာဖို႔လဲမက်န္ေတာ့ေလာက္ဘူး မင္းဗိုက္မဆာဘူးလား ငါဆိုင္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္"
ပုံမွန္ဆိုလၽွင္ သူဟာအေပါင္းအသင္းမ်ားသူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဒီလိုစကားလာေျပာေနလၽွင္ ျပန္ၿပီးေျပာမည္မဟုတ္ပါ ။ သို႔ပင္မယ့္ မာမီ့ကိစၥအဝဝ တာဝန္ယူထားသည့္မိသားစုဆိုေတာ့ သူ႔အက်င့္ကိုျပင္မွရမည္ ။
ရမ္ကၽြင့္ကသူထင္ထားတာထပ္ပိုစကားေျပာပါသည္ ။ တျခားသူဆိုရင္စိတ္ရွုပ္သြားမိမွာမွန္ပင္မယ့္ ထိုလူသားေျပာသမၽွကိုေတာ့ နားေထာင္ျဖစ္သည္ ။
•••
အျပင္အဆင္ ရိုးရွင္းသည့္ဆိုင္တစ္ဆိုင္အားေရာက္လာခဲ့တယ္ ။ သစ္သားခုံတန္းႏွင့္စားပြဲေလးမ်ားျဖစ္ၿပီး တစ္စားပြဲကို ၄ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ထိုင္လို႔ရသည္ ။
ရမ္ကၽြင့္ေခၚရာလိုက္ရင္း လြတ္တဲ့စားပြဲခုံတစ္ခုမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ဆိုင္ကလူရွင္းသည္ သူတို႔နဲ႔မွ အထဲတြင္ ၅ ေယာက္ေလာက္ပဲရွိမည္
"အဆင္ေျပတယ္မလားေဂ်ာင္ဂ်ဲနို မင္းပုံစံၾကည့္ရတာ ငါတို႔နားကဆိုင္ေတြနဲ႔အဆင္မေျပေလာက္လို႔ ဒီဆိုင္ကိုေခၚလာတာ ဒီမွာလဲအရသာရွိပါတယ္ ဘာစားမလဲ ငါဘာမွာေပးရမလဲ"
"အင္း လြယ္လြယ္ကူကူစားလို႔ရတာဆိုအဆင္ေျပပါတယ္"
အိမ္ခ်က္ေသာထမင္းဟင္း ဒါမွမဟုတ္ သူစားေနက် Restaurant မဟုတ္လၽွင္ ဂ်ဲနိုမစားတက္ပါ ။ သို႔ပင္မယ့္ တိုင္းတစ္ပါးေရာက္ေနသည္မလို႔ ဗိုက္ဆာတာကို ျဖည့္ဖို႔လိုသည္ ။
ရမ္ကၽြင့္က စားမယ့္ menu ကိုတ႐ုတ္လိုမွာသည္ ။
အစားအစာလာမခ်ခင္ၾကားမွာ ရမ္ကၽြင့္ကေရေႏြးငွဲ႕ေပးသည္ ။ ဘာစကားမွေတာ့မေျပာျဖစ္ၾက ။ တိတ္ဆိတ္မွု႔ကိုသူကအရင္စခြင္းမိခဲ့သည္ ။
"မင္းကဒီမွာေနတာလား?"
သူ႔အေျပာကို ေရေႏြးမွုတ္ေနတဲ့ ရမ္ကၽြင့္ကမ်က္လုံးေလးလွန္လို႔ၾကည့္ရင္း
"အင္း ဟုတ္တယ္ ေမြးဇာတိကေတာ့ Jilin မွာေလ အဖြားနဲ႔အတူေနတာ အန္တီနဲ႔ငါတို႔ေတြ႕ေတာ့ အစပိုင္းအဆင္ေျပပင္မယ့္ ေရာဂါအေျခအေနဆိုးလာတာနဲ႔အမၽွ ရွန္ဟိုင္းကိုေျပာင္းၿပီး ကုဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကရင္း ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတာ"
"မင္းက ကိုရီးယားမဟုတ္ဘူးလား?"
တ႐ုတ္နိုင္ငံသားျဖစ္ပါရဲ့ ကိုရီးယားစကားကိုဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ကၽြမ္းက်င္ရသလဲ?
"အာ ကိုရီးယားလိုေျပာနိုင္ဖို႔ အန္တီသင္ေပးထားတာေလ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကငါအမ်ားႀကီးသင္ယူခဲ့ရတယ္ ဒါေၾကာင့္ငါေကာင္းေကာင္းေျပာနိုင္တာပါ"
စားစရာေတြေရာက္လာေတာ့ စကား စ ေတြျဖတ္ရင္း မွာထားတာေတြကိုစားၾကသည္ ။
စားၿပီးတာနဲ႔ ဂ်ဲနို ကသူ႔ကဒ္ထုတ္ကာရွင္းမည္လုပ္သည္ ။
"ဒီဆိုင္ေတြကကဒ္လက္မခံဘူး ေငြသားပဲရတာ ငါပဲေပးလိုက္မယ္"
ရမ္ကၽြင့္ကျပဳံးရင္းေျပာသည္ ။
ဆိုင္ထဲကထြက္ခဲ့ေတာ့ ဂ်ဲနိုကပင္အရင္ေျပာလာသည္ ။
"ရွန္ဟိုင္းလိုၿမိဳ႕မွာေတာင္ကဒ္လက္မခံတဲ့ေနရာေတြရွိတာလား"
သူသေဘာရိုးနဲ႔ေမးလိုက္ပင္မယ့္ ရမ္ကၽြင့္မ်က္ႏွာမွာေတာ့အျပဳံးေတြအစား သိမ္ငယ္ျခင္းတို႔ပဲရွိေတာ့တယ္ ။
"ဘယ္ေနရာ ဘယ္နိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆင္းရဲသားနဲ႔ လူခ်မ္းသာ ဆိုတာအခြင့္အေရးတန္းတူမရနိုင္ဘူးေလ နိုင္ငံဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း သူမ်ားေတြနဲ႔မတူညီတဲ့ လူတန္းစားတစ္ရပ္ကေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာရွိတာပဲ.. ငါတို႔လိုေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြရွိတဲ့ေနရာက ၿမိဳ႕ထဲကတိုက္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ေတာ့ဘယ္တူပါ့မလဲ"
ရမ္ကၽြင့္ကစိတ္မေကာင္းတာလဲမဟုတ္ဘူး စိတ္ဆိုးသြားတာလဲမဟုတ္ဘူး သူ႔ကို
ေလေအးေလးနဲ႔ရွင္းျပေနတာ ။
သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ သူမ်ားတကာကိုႏွိမ္ဖို႔ ကဲ့ရဲ့ဖို႔ ဂ်ဲနို ဆီမွာစိတ္ကူးမရွိပါ ။ ေတြးလဲမေတြးဖူးေပ အခုလဲဘာရယ္မဟုတ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက တစ္ဖက္လူကိုခံစားေစမိၿပီ ။
ေတာင္းပန္ခ်င္ပင္မယ့္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမွန္းသူမသိ ။
"ငါဆရာႀကီးလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ဆိုင္ကကဒ္လက္မခံရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေလးကို ရွင္းျပတာ"
သူ႔ကိုစိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုတက္တဲ့ ရမ္ကၽြင့္ကဘယ္လိုလူမ်ိဳးပါလိမ့္ ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လမ္းေလၽွာက္လာသည္ကို လူအခ်ိဳ႕ကကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ။
suit အျပည့္နဲ႔ခန႔္ညားတဲ့ဂ်ဲနို ကရမ္ကၽြင့္ထပ္အရပ္ပိုျမင့္သည္ ။ Hoodie အနက္ေရာင္ကို ခပ္ပြပြ Pant နဲ႔ဝတ္ထားတဲ့ ရမ္ကၽြင့္ကေတာ့ နာေရးဝိုင္းကူထားလို႔ အနဲငယ္ပင္ပန္းတဲ့ပုံေပါက္သည္ ။
မာမီ့အေၾကာင္းအလုံးစုံအားရမ္ကၽြင့္ကိုေမးခ်င္ပင္မယ့္ ဒယ္ဒီ့ကိုသာသူသိခ်င္တာအရင္ေမးမည္ ။ အေဖအရင္းျဖစ္တဲ့ဒယ္ဒီဆီကအေျဖကိုသူအရင္နားေထာင္ခ်င္သည္ ။
ဆိုးလ္သို႔ျပန္ၿပီးမွ ရွန္ဟိုင္းကိုေနာက္ထပ္သူျပန္လာမည္ ျဖစ္သည္ ။
ဝယ္လာေသာပစၥည္းမ်ားအားရမ္ကၽြင့္အဖြားကိုေပးခဲ့ရင္း သူ ဟိုတယ္လ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္ ။
••••
ဒီဇာတ္လမ္းက တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို စာလုံးေရအရမ္းနည္းတယ္ ㅠ ㅠ