Chapter Twenty-Six: : We Are Missing Each Other
သန့်ဇင်ကိုနှင့် အိမ့်မျက်ချယ်တို့ စကားများ ရန်ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အဆက်အသွယ် မလုပ်ကြသည်မှာ နှစ်လပင်ကျော်ခဲ့လေပြီ ။
တက္ကသိုလ်သို့ ပြန်ရောက်ခဲ့သော်လည်း အရင်လို ပျော်ရွင်မှုတွေမရှိပဲ စိတ်ခံစားချက်များက ခြောက်သွေ့နေ လေသည်။
သူမနှင့် ရန်ဖြစ်ခဲ့သည့် ညကစပြီး ဖုန်းမဆက်ကြည့်သည်မှာ နှစ်လကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း အခုထိ အသားမကျသေးချေ။
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမဆီဖုန်းဆက်ပြီး စကားပြောချင်သော်လည်း အခဲမကျေသေးသည့် တလွဲမာနတို့က တင်းခံထားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် စကားများခဲ့သော ကိစ္စတွင် သူ့အမှားလည်းပါသလို သူမဖက်ကလည်း လွန်ခဲ့သည်ဟု သန့်ဇင်ကို ထင်လေသည် ။
သူမကတော့ သူ့ထက်ပြတ်သားသည်....အခုထိ Social media တွင် Block ထားဆဲ......သူဖုန်းဆက်ကြည့်လျင်လည်း Black list ထဲ ရောက်နေမည်မှာ သေချာသလောက်ပင် ဖြစ်လေသည်။
အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျင် သူဒေါသထွက်ခဲ့သည့် အချိန်တုန်းက သူမအား ပြတ်နိုင်သည်ဟု ထင်ခဲ့မိသော်လည်း အခုတော့ ရင်နာနာနှင့် လွမ်းနေရလေပြီ။
ကျောင်းကပြန်လာပြီး အဆောင်ကိုပြန်ရောက်လျင် သူမနှင့် ဖုန်းဆက်ပြီး စကားပြောခဲ့ကြသည့် အချိန်တွေကို လွမ်းသည်....
သူမ၏ “တခစ်ခစ်” ရယ်သံလေးများနှင့် ချစ်စရာကောင်းသည့် စကားသံလေးများကိုလည်း လွမ်းသည်.....
တက္ကသိုလ် ကျောင်းဝန်းထဲက စုံတွဲများကို တွေ့လျင်လည်း သူမကို လွမ်းမိပြန်သည်.....
မျက်မှန်ဝတ်ထားသည့် ကောင်မလေးများ ဘေးနားကဖြတ်သွားလျင် သူမအား လွမ်းသည်...
အရင်က သူမစာကြိုးစားရန်...ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ရန်...စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မှာကြားခဲ့ဖူးသည့် အချိန်များကို အရမ်းလွမ်းလေသည်....
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမနှင့် လမ်းခွဲခါစ အချိန်များက ပြတ်သားခဲ့သည့် သူ့စိတ်ကိုလည်း လွမ်းမိပြန်သည် ၊ အခုတော့ တစ်ယောက်ထည်း ယောင်ချာချာနှင့် “နေမြင့်လေ အရူးရင့်လေ” ဖြစ်နေရသည်။
ပြန်တွေးကြည့်တော့လည်း သူ၏ ဘဝတစ်လျောက်လုံးတွင် ချစ်ခင်မြတ်နိုးရသည့် သူစိမ်းမိန်းခလေးမှာ အိမ့်မျက်ချယ် တစ်ယောက်သာ ရှိခဲ့သည် ။
သန့်ဇင်ကို အလယ်တန်း အရွယ် ဆိုးသွမ်းနေသည့် ကျောင်းသား ဖြစ်နေတုန်းက သူမနှင့်သာ ရင်းနှီးခွင့် မရခဲ့လျင် အခုလို တက္ကသိုလ်တောင် ရောက်နေပါ့မလားဟု လျောက်တွေးမိသည်။
အိမ့်မျက်ချယ်ဆိုသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် သူ့ဘဝထဲသို့ နေရောင်ခြည် အလင်းတန်းလေးလို စတင်ဝင်လာခဲ့သည့် နောက်ပိုင်းတွင် သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပြောင်းလဲလာခဲ့ရသည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ကျောင်းတွင် လူချစ်လူခင်ပေါပြီး ဘက်စုံထူးချွန်သည့် မျက်ချယ်ကို လေးစားသလို အားလည်းကျမိသည် ။
သူမအား တိတ်တခိုးလေး ချစ်ခဲ့ရသည့် နေ့ရက်များတွင် မျက်ချယ်ဆိုသည့် ကောင်မလေးသည် သူ့ဘဝအတွက် အရောက်သွားရမည့် ပန်းတိုင်တစ်ခု အနာဂါတ်တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ကြိုးစားလိုက်ခဲ့ပြီး တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးစပ်ခွင့် ရခဲ့သည် ၊ သူကလည်း သူမအား အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရသလို သူမကလည်း သူ့ထက် မလျော့သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာမျိုးနှင့် ချစ်မှန်း သိလေသည်။
မျက်ချယ်သည် တစ်ခါတရံ အမကြီးတစ်ယောက်လို ဂရုတစိုက် ပြောဆိုဆုံးမ ဆက်ဆံသော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံတွင် ကလေးဆိုးလေးတစ်ယောက်လို ဆိုးနွဲ့သည် ။
သူမဘယ်လိုပင် ဂျီကျကျ....ဘယ်လောက်ရစ်ရစ်....ဘယ်လောက် စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက် ဖြစ်ဖြစ် သန့်ဇင်ကိုသည် အမြဲတမ်းလိုလို အလျော့ပေးပြီး အလိုလိုက်ခဲ့သည်။
သို့သော်လည်း နောက်ဆုံးရန်ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိစ္စတွင်မူ သူမသည် သူမြတ်နိုးရသည့် ပန်းချီကားအား ဖျက်စီးခဲ့ရုံသာမက အထင်အမြင်သေးသည့် စကားမျိုးကိုလည်း ပြောခံခဲ့ရသည် ။
ထို့ကြောင့်ပင် သူ၏ ယောကျာ်းမာနတစ်ချို့က အခုထိ အခဲမကြေနိုင်ပဲ စိတ်ခုနေရခြင်း ဖြစ်သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် သူ၏အတ္တများကို ချွတ်ပြီး သူမဖက်က တွေးကြည့်သော အခါတွင်လည်း ဒီပြဿနာမှာ ဖုံးကွယ်ထားသည့် သူ့အမှားကြောင့် ဖြစ်ရသည်ဟု နောင်တရစွာ တွေးမိပြန်သည်။
ဒီလိုတွေးမိတော့လည်း သူမရှိသည့် မန်းရွှေမြို့တော်သို့ ချက်ချင်းသွားတွေ့ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် တောင်းပန်စကား ပြောချင်လာသည်။
သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် ကြာသပတေးနေ့ မနက်ပိုင်းတွင် ကျောင်းအချိန် မရှိသဖြင့် အဆောင်အခန်းလေးထဲ ပျင်းရိရိနှင့် အောင်းနေရပြီး မျက်ချယ်အား လွမ်းချင်းဖွဲ့နေ လေသည် ။
သူမကို လွမ်းသောစိတ်သည် ကျောင်းတက်ကျောင်းဆင်း အလုပ်လုပ်ချိန်တွင် မေ့လျော့နေသလို ရှိသော်လည်း အားလပ်သည့် အချိန်များတွင်မူ ရင်ထဲတွင် အပြစ်ရှိသော စိတ်ကြီးနှင့် လွမ်းပြီးရင်း လွမ်းနေရသည်။
အဆောင်အခန်းကျဥ်းလေးထဲရှိ ကုတင်ပေါ်တွင် လူးလိမ့်ကာ လွမ်းဆွေးနေရင်း သန့်ဇင်ကို တစ်ယောက် စိတ်ပင်ပန်းလာသည် ၊ ထို့ကြောင့် အခန်းဖော်ဖြစ်သော အောင်အောင်ဦးအား အပြင်သို့သွားလည်ရန် အဖော်ခေါ်လိုက်မိသည် ။
“ဟေ့ရောင် အောင်ဦး...တစ်နေရာရာ သွားရအောင်ကွာ ၊ မျိုးမင်းထက်ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး GTC ကို သွားလည်ကြမလား...မင်းရဲ့ ကောင်လေးနဲ့လည်း တွေ့လို့ရတာပေါ့”
“....................”
“အဲ....ဟုတ်သားပဲ ၊ ငါလည်း တော်တော်ကို လွတ်နေပြီပဲ....မနက်ကမှ အောင်အောင်ဦးက ကျောက်ဆည် GTC ဖက်သွားလည်မယ် ပြောထားတာကို မေ့ပြီး တစ်ယောက်ထဲ စကားတွေ လျောက်ပြောနေတာ”
“.....................”
“ဟင်း.....” ( သက်ပြင်းချသံ)
သန့်ဇင်ကိုသည် ဂယောင်ချောက်ခြားနှင့် တစ်ယောက်ထည်း စကားပြောပြီး ပြန်ငိုင်သွား လေသည်။
အိပ်ယာပေါ်သို့ ပြန်လှဲအိပ်ရင်း ပင့်ကူမျှင်များတက်နေသည့် မျက်နှာကြပ်ကို အတွေးပေါင်း များစွာနှင့် နာရီဝက်ခန့် ငေးကြည့်နေမိသည်။
နောက်ဆုံးတွင် အတွေးတစ်ခုက ဖျတ်ကနည်း ခေါင်းထဲပေါ်လာ၍ အပေါ်ထပ်အင်္ကျီကို ဝတ်ကာ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို သေချာဆောင်းပြီး လမ်းမကြီးပေါ်သို့ ဆိုက်ကယ်အမြန်စီးရင်း ထွက်လာခဲ့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ဆိုင်ကယ်စီးနေရင်း စိတ်ကူးထဲတွင် မန္တလေးသို့ သွားသည်မှာ မှားလားမှန်လားဟု တွေးမိပြီး မာနနှင့် နှလုံးသားတို့သည် အပြန်အလှန် လွန်ဆွဲနေသည် ။
သို့ရာတွင် မျက်ချယ်ကို လွမ်းသည့်စိတ်က စောက်တလွဲမာနကို အနိုင်ယူလိုက်ပြီး သူမဆီ ပြန်သွားတောင်းပန်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ဆိုင်ကယ်ကို ပုံမှန်အမြန်နှုန်းနှင့် မောင်းလာပြီး လမ်းခုလတ်သို့ ရောက်သောအခါတွင် ဗိုက်ဆာလာသဖြင့် နေ့လည်စာ ဝင်စားလိုက်သည် ၊ ပြီးနောက် သူမ ရှိသော မန္တလေးမြို့ဆီသို့ ဆက်လက်ပြီး ခရီးနှင်လေတော့သည်။
မန္တလေးမြို့ထဲသို့ ရောက်သောအခါ အချိန်အားဖြင့် နေ့လည် ၁နာရီခွဲခန့် ရှိနေလေပြီ။
ကျောင်းဖွင့်ရက် ဖြစ်သည့် အတွက်ကြောင့် သူမရှိနိုင်မည့် ဆေးတက္ကသိုလ် (မန္တလေး) သို့ တိုက်ရိုက် မောင်းနှင်သွားသည်။
ကျောင်းရှေ့ဂိတ်ပေါက်သို့ ရောက်သည့်အခါတွင် ကျောင်းသားကဒ်များ စစ်ဆေးနေသဖြင့် သန့်ဇင်ကိုသည် လူရှုပ်သည့် အချိန်ရောက်ကာမှ ရောနှောပြီး မသိမသာ ဝင်သွားလိုက်သည်။
ဆေးတက္ကသိုလ် ကျောင်းဝန်းထဲသို့ တကယ်တန်းရောက်သွားသည့် အချိန်တွင် ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်သို့ သွားရမည်မှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
ထို့ကြောင့် ဆိုင်ကယ်စတန်းတစ်ခုကို တွေ့သောအခါတွင် ဆိုင်ကယ်ကို အပ်ထားခဲ့ပြီး ကျောင်းဝန်းထဲတွင် လမ်းလျောက်ကြည့်လိုက်သည်။
ဘေးနားတွင် ဖြတ်သွားသည့် ဆေးကျောင်းသားတစ်ဦးအား “တတိယနှစ် စာသင်ဆောင်က ဘယ်နားမှာလဲ”ဟု မေးမြန်းပြီး သွားခဲ့လေသည်။
စာသင်ဆောင်ကြီး အရှေ့သို့ ရောက်သည့်အခါတွင် သူ၏ အိပ်ကပ်ထဲမှ ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ပြီး မဆက်တာကြာပြီဖြစ်သော မျက်ချယ်၏ နံပါတ်ကိုနှိပ်ပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်.......
“တူ...တူ...တူ...တူ...တူ..တူ...တူ...တူ...တူ...သည်းခံပါရှင် မိတ်ဆွေခေါ်ဆိုသော ဖုန်းနံပါတ်မှာ သတ်မှတ်ချိန်အတွင်း ပြန်လည်ဖြေကြားခြင်း မရှိပါရှင်...တူ”
မျက်ချယ်သည် သူ့ဖုန်းအား မကိုင်သော်လည်း Black list ထဲတွင် မထည့်ထားသဖြင့် သန့်ဇင်ကို အနည်းငယ် ပျော်သွားသည် ၊ ခဏအကြာတွင် ကျောင်းတက်ချိန် ရောက်သွားသဖြင့် ကော်ရစ်ဒါတွင် ဆေးကျောင်းသားမဟုတ်သည့် သန့်ဇင်ကိုသာ ကျန်ခဲ့ လေသည်။
ထိုအချိန်တွင် လက်ချာပေးမည့် ဆရာများသည် သန့်ဇင်ကိုအားတွေ့ပြီး အခန်းထဲ မဝင်ဖူးလားဟု မေးမြန်းကြ၍ ကန်တင်းဖက်သို့ အသာလေး လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် အစီအစဥ် တစ်ခုမှ မဆွဲထားပဲ ဆေးတက္ကသိုလ်ကျောင်းဝန်းထဲသို့ ရောက်ရှိလာပြီးသည့်နောက်တွင် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
ကန်တင်းထဲတွင် အအေးဗူးတစ်ဗူး ဖောက်သောက်ရင်း မျက်ချယ်ကို ဘယ်လို ရှာရပါ့မလဲဟု တွေးနေမိသည် ၊ သူမဆီ ဖုန်းထပ်ဆက်ကြည့်တော့လည်း “သတ်မှတ်ချိန်အတွင်း ဖြေကြားခြင်းမရှိ”ဟုသာ ကြားရလေသည်။
သူ၏ဘေးနားက စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်နေကြသော ဆေးကျောင်းသူအချို့အား “ နောက်ဆုံးနှစ်က (မဟုတ်ပါဖူးလေ) တတိယနှစ်က အိမ့်မျက်ချယ်အား သိသလားဟု ” မေးကြည့်လျင် ကောင်းမလားဟု တွေးမိ ပြန်သည်။
( ဆေးတက္ကသိုလ်မှာ ဒုတိယနှစ်တွင် ၁နှစ်ခွဲ တက်ရသည် ဖြစ်၍ သန့်ဇင်ကို နောက်ဆုံးနှစ် ရောက်ပြီဖြစ်သော်လည်း အိမ့်မျက်ချယ်မှာ တတိယနှစ်သာ ရှိသေးလေသည်)
သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် ကန်တင်းထိုင်နေစဥ်တွင် မျက်ချယ်၏ အိမ်တွင် တွေ့ခဲ့ဖူးသော သူမ၏ငယ်သူငယ်ချင်း “ ကျော်မျိုးမင်း ”ဆိုသည့်တစ်ယောက်အား တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဝမ်းသာသွားသည်။
ကျော်မျိုးမင်းကို တွေ့ရ၍ သူဝမ်းသာရလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးဖူး ခဲ့ချေ....
“ ကျော်မျိုးမင်း”ကလည်း သူ၏ ရန်သူတော်ကြီး သန့်ဇင်ကိုကို တွေ့သည်နှင့် ချက်ချင်း မှတ်မှိလေသည် ၊ သူက သန့်ဇင်ကိုထိုင်နေသော စားပွဲဝိုင်းသို့ ဝင်ထိုင်ပြီး.....
“ကိုယ့်လူ....မျက်ချယ်နဲ့ လာတွေ့တာလား ၊ မင်းတို့ပြတ်သွားပြီဆို”
“ဘယ်သူပြောတာလဲ”
“ဒီလိုပါပဲ မျက်ချယ်ရဲ့ အခြေအနေကို ငါကကြည့်နေတာကိုး ၊ ဖုန်းဆက်ပြီးပြီလား”
“ဆက်တော့ဆက်တယ်...မအားလို့လား မသိဖူး ၊ မကိုင်ဖူးကွ...ဒါနဲ့ မင်းနဲ့ တစ်ခန်းထဲမလား အခန်းထဲမှာ ရှိတယ်မလား”
“ငါလည်း အချိန် အကူးအပြောင်း အတန်းလစ်လာတာလေကွာ ၊ စောနကတော့ တွေ့မိလိုက်သေးတယ်...နောက်တစ်ချိန်က ပရက်တီကယ် အချိန်”
“ပရက်တီကယ် အခန်းက ဘယ်နားမှာလဲ”
“ဒီကနေ တည့်တည့်သွားပြီး လမ်းဆုံရောက်ရင် ညာဖက်ကိုချိုးလိုက် ပြီးရင်..!^$*#^*!%”
“အေး...ကျေးဇူးပါပဲကွာ”
“အေးပါ...သူအခုတလော မျက်နှာမကောင်းဖူးရယ် ၊ သေချာပြန်ချော့လိုက်ဦးနော်”
“အေးပါကွာ”
ကျော်မျိုးမင်း ဆိုသော တစ်ယောက်သည် မျက်ချယ်အား တစ်ဖက်သတ် ကြိုက်နေသည့် အချက်ကလွဲရင် ခင်ဖို့ကောင်းသည်ဟု သန့်ဇင်ကို တွေးမိလိုက်သေးသည် ၊ သို့သော်လည်း သူ၏မျက်နှာနှင့် စကားပြောပုံကိုတော့ အရင်ကအတိုင်း ကြည့်လို့မရသေးချေ။
သန့်ဇင်ကိုသည်လည်း ကျော်မျိုးမင်းညွှန်ပြလိုက်သော ပရက်တီကယ် အခန်းဖက်သို့ မယောင်မလည်နှင့် လျောက်သွားပြီး မျက်ချယ်ရှိသလားဟု ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
ထိုအခါတွင် သူမကို အခန်းထဲတွင် တွေ့မြင်လိုက်ရသဖြင့် ရင်ထဲက လွမ်းနာကျနေသည့် ဒါဏ်ရာတစ်ချို့သည် အနည်းငယ် ပြေပျောက်သွားသည်။
သူမကတော့ အရင်ကထက် အနည်းငယ်ပိန်သွားပြီး ရှုပ်ပွနေသည့် ဆံပင်ပုံစံနှင့်ပင် သင်ခန်းစာများကို လေ့လာနေပြီး သူမအကျင့်အတိုင်း မျက်မှန်လေးကို နှာခေါင်းအပေါ်သို့ ပင့်တင်နေဆဲပင်။
သန့်ဇင်ကိုလည်း သူမအတန်းပြီးသည်အထိ စောင့်ဆိုင်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး အနီးအနားရှိ ခုံတန်းလေးတွင် ထိုင်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည် ။
ထိုအချိန်မှာတွင် မိုးသားများက အုံ့မှိုင်းလာပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပင် မိုးရေစက်များက တဖွဲဖွဲ ရွာချလာသဖြင့် သန့်ဇင်ကိုသည် မိုးရှောင်ရန်အတွက် ကော်ရစ်ဒါထဲသို့ ပြန်ဝင်ခဲ့လေတော့သည်။
August လ၏ မိုးကား မြေပြင်ပေါ်တွင် မစိုရွှဲသည့် နေရာလပ်မကျန်အောင် သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသည် ။
မိုးနှင့်အတူ လေပါပါသောကြောင့် ကော်ရစ်ဒါ ရှိ လက်ရမ်းပေါ်တွင် မှီရပ်နေသော သန့်ဇင်ကိုသည် မိုးပက်ခံရ၍ အနောက်နံရံကိုပင် မှီပြီးရပ်နေရသည်။
မိုးရွာသွန်းမှုနှင့်အတူ ကပ်ပါလာသော မြေသင်းရနံ့လေးနှင့် လေအေးတို့ကြောင့် သန့်ဇင်ကိုသည် ပင်ပန်းမှုများ လွင့်စင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည် ။
မတ်တပ်ရပ်နေရင်း ညောင်းလာသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ဖင်ခုထိုင်ကာ ဖုန်းထဲက ဂိမ်းကိုဆော့ရင်း စောင့်နေလိုက်သည်။
မိုးကား အဆက်မပြတ်ရွာလို့ကောင်းနေဆဲ.....သန့်ဇင်ကိုသည် ကော်ရစ်ဒါတွင် ထိုင်နေရင်းနှင့် တဖြည်းဖြည်း အိပ်ချင်လာသည် ။
ထို့ကြောင့် ဖုန်းကိုအသာပိတ်ပြီး နံရံကိုကျောမှီရင်း ခဏမှိန်းနေလိုက်သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ဆိုင်ကယ်စီးလာရာမှ ပင်ပန်းသဖြင့် မိုးအေးအေးနှင့် အိပ်ပျော်တော့မလို ဖြစ်သွားပြီး ကျောင်းသားကျောင်းသူများ၏ ခြေသံများကြားကာမှ လန့်နိုးလာလေသည်။
အတန်းချိန် ပြီးသွား၍ ကော်ရစ်ဒါတွင် ကုတ်အဖြူရောင် ဝတ်ထားသည့် ဆေးကျောင်းသူ ကျောင်းသားများသည် ခြေရှုပ်အောင် သွားလာနေကြသည်။
သန့်ဇင်ကိုလည်း ထိုင်နေရာမှ မြန်မြန်ထလိုက်ပြီး မျက်ချယ်ကို လိုက်ရှာသည် ၊ စောနက တွေ့ခဲ့သော ပရက်တီကယ်အခန်းတွင် ကျောင်းသားတစ်ယောက်မျှမရှိတော့ပဲ အခန်းအလွတ်ကြီးသာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် ကော်ရစ်ဒါတစ်လျောက်တွင် ပြေးလွှားရင်း သူမကို လိုက်ရှာမိသည် ၊ ကျောင်းသူများမှာ အဖြူရောင်ကုတ်အင်္ကျီရှည်ကို အားလုံးလိုလို ဝတ်ဆင်ထားကြ သောကြောင့် လူရှာရခက်နေလေသည်။
ကော်ရစ်ဒါကနေ ထွက်သွားသည့် ကျောင်းသူများကလည်း မိုးရွာနေသဖြင့် ထီးမျိုးစုံကို စောင်းထားကြသဖြင့် မြင်ကွင်းကောင်းကောင်း မမြင်ရချေ။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် လူများသည် အလျိုလျိုထွက်သွားကြသဖြင့် ထိုအဆောင်ကြီးတွင် သန့်ဇင်ကို တစ်ယောက်သာ ငေါင်ငေါင်ကြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ဒီအထိရောက်လာပြီးမှ သူမနှင့် လွဲချော်ခဲ့ရသည့်အဖြစ်ကို အလိုမကျ ဖြစ်ပြီး ဒေါသထွက်မိသည် ။
မိုးကလည်း အဝေးကိုပင် မမြင်ရလောက်အောင် သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေဆဲပင်.....ခေါင်မိုးပေါ်သို့ ကျရောက်လာသည့် “ ဖျောက်.ဖျောက်..ဖျောက်..ဖျောက်” မိုးစက်အသံများနှင့် သူ၏ရင်ခုန်သံစည်းချက်များသည် တစ်ထပ်ထည်းကျရောက်နေဆဲ.....
ကော်ရစ်ဒါတွင် မတ်တပ်ရပ်နေရင်း မိုးစဲမလားဟု စောင့်သော်လည်း မိုးမှာ ပို၍ပင် သည်းလာသည် ၊ ညနေ ၄နာရီသာရှိသေးသော်လည်း မိုးရိပ်ကြောင့် ကမ္ဘာလောက တစ်ခွင်လုံး မဲမှောင်နေပြီး ညနေမိုးချုပ်အချိန်သို့ ရောက်နေသလို ဖြစ်နေသည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် သူ၏နောက်ဆုံး မျှော်လင့်ချက်အနေနှင့် မျက်ချယ်၏ ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်လေသည်။
(တူ...တူ...တူ...တူ...တူ..တူ...တူ...တူ...တူ...သည်းခံပါရှင် မိတ်ဆွေခေါ်ဆိုသော ဖုန်းနံပါတ်မှာ သတ်မှတ်ချိန်အတွင်း ပြန်လည်ဖြေကြားခြင်း မရှိပါရှင်...တူ)
“ဟူး.....ဘယ်တက်နိုင်ပါ့မလဲကွာ”
မျက်ချယ်၏ဖုန်းမှာ ဆက်၍မရသဖြင့် သန့်ဇင်ကိုသည် လက်လျော့လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်စတန်းဖက် ပြန်သွားရန်အတွက် မိုးရေထဲသို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သူ၏ ခေါင်းကို ငိုက်စိုက်ချထားပြီး ခန္တာကိုယ်ပေါ်သို့ ကျရောက်လာသော မိုးစက်များကိုလည်း စောက်ဂရုမစိုက်လိုတော့.....
သန့်ဇင်ကိုသည် စိတ်ဓာတ်ကျစွာ လမ်းလျောက်လာရင်း စိန်ပန်းပင်ကြီး တစ်ပင်အောက်သို့ ရောက်သောအခါတွင် သူ့နာမည်ကို ခေါ်သည့် အသံသဲ့သဲ့ကိုကြား၍ ခဏရပ်လိုက်လေသည်။
“သန့်ဇင်...”
အိမ့်မျက်ချယ်တစ်ယောက် သူ့နာမည်ကို ခေါ်သည့် အသံဆိုတာ သေချာသိနေသည်။
သို့သော်လည်း အသံလာရာမှာ အဝေးတစ်နေရာကဖြစ်ပြီး မိုးသည်းထန်စွာ ရွာနေသောကြောင့် လူရိပ်လူရောင်ကို မမြင်ရသေးချေ။
သန့်ဇင်ကိုသည် မိုးပက်သောဒါဏ်မှာ အနည်းငယ် ကင်းလွတ်စေရန် စိန်ပန်းပင်ကြီး၏ ပင်စည်နားသို့ တိုးကပ်လိုက်ပြီး မိုးခိုလိုက်သည် ၊ သူ့ကိုအော်ခေါ်နေသည့် မျက်ချယ်၏ အသံသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးကပ်လာလေပြီ......
“သန့်ဇင်...သန့်ဇင်...နင်ကဒီမှာပေါ့...မိုးရွာကြီးထဲကို ဘာလုပ်နေတာလဲ ၊ လသာတယ်များ မှတ်နေတာလား”
“ချယ်....ကိုကလေ...”
“ဘာလဲပြော...”
မျက်ချယ်သည် သူမ၏ ခေါက်ထီးအသေးလေးနှင့် သန့်ဇင်ကို မိုးခိုနေသည့် အပင်အောက်သို့ ရောက်ရှိလာပြီး စကားပြောသည် ။
သန့်ဇင်ကိုက သူမ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အသာလေးကိုင်ရင်း ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး......
“ချယ်....ကိုတောင်းပန်ပါတယ်.....ကို့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ”
“အခုမှလာပြီး ဘာကိုတောင်းပန်တာလဲ...မသိဖူး...သွား”
“ချယ်...ကိုကလေ...”
“ငါ့ကိုလွှတ်....ဖက်မထားနဲ့...ဘုတ်...ဘုတ်...ဘုတ်...ဘုတ်...ဘုတ်”
မျက်ချယ်သည် သန့်ဇင်ကို၏ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးကို လက်သီးဆုပ်ကာ အားရှိသလောက် ထုရိုက်နှက်သော်လည်း လွတ်မပေးတော့ချေ။
သူမ၏ ရိုက်ချက်များကို အနာခံပြီး အတင်းအကြပ် ပွေဖက်ရင်း သန့်ဇင်ကို ထပ်ပြီး တောင်းပန်လိုက်သည်။
“ချယ်....ကို့အမှားပါ....ကို တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ”
“ဟင့်....ဟင်း သူများကို နှစ်လလုံးလုံး ပြစ်ထားပြီးတော့ ဘာကိုလာပြီးတောင်းပန်နေတာလဲ ၊ လွှတ်ပေး.....ချယ် အော်လိုက်မှာနော်”
“အော်လည်း မိုးရွာကြီးထဲ ဘယ်သူမှကြားမှာမဟုတ်ဖူး ၊ ကိုပြောတာ နားထောင်ပါဦး”
“သန့်ဇင်ကို အစုတ်ပလုတ်ကြီး....အီး...ဟီး..ဟီး”
မျက်ချယ်သည် သန့်ဇင်ကိုအား ထုရိုက်နှက်လို့ ဝသွားချိန်တွင် ခေါက်ထီးအား ပြစ်ချလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးလေတော့သည်။
သန့်ဇင်ကိုကလည်း တသိမ့်သိမ့် ငိုကြွေးနေသည့် သူမအား တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားလေသည်။
“ကို့....ဟင့်....ချယ့်ဖက်ကလည်း ကို့ကိုတောင်းပန်ပါတယ်...ရွှတ်....ချယ်ပြောခဲ့တာတွေက အရမ်းလွန်သွားတယ်”
“အင်း...”
“အဲ့တုန်းက ချယ် ဒေါသထွက်ပြီး မပြောသင့်တာတွေ ပြောမိသွားတယ် ၊ ပြီးတော့ ကို့ရဲ့ ပန်းချိကားကို ဖျက်ဆီးမိခဲ့တဲ့အတွက်လည်း တောင်းပန်ပါတယ်...ဟင့်”
“ ရပါတယ်...ပြီးခဲ့တာတွေက ပြီးခဲ့ပြီပဲ ၊ ကို့အမှားလည်း မကင်းပါဖူး....ချယ့်အပေါ်ကို ဖုံးကွယ်ထားမိတာတွေ ကြောင့်ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ”
“ကိုသိလား....ချယ်က ကို့ကိုအရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ ၊ သူကဖုန်းလေးတောင် မဆက်ဖူး...ရွှတ် နေနိုင်တယ်တော့”
“ကိုက ချယ် Black list ထဲထည့်ထားပြီမှတ်လို့ မဆက်တော့တာ ၊ ပြီးတော့ အဲ့တုန်းက ဒေါသလည်း အရမ်းထွက်နေခဲ့လို့ပါ အခုလည်း ချယ့်ကိုအရမ်းလွမ်းလို့ လာပြီး တွေ့တာပေါ့”
“အီး...ဟင့်...ရွှတ်...ကို ဒီကရှေ့လျောက် ချယ့်ကို ဘာမှမဖုံးကွယ်ထားနဲ့တော့နော် ၊ ချယ်လည်း ပြောခဲ့မိတာတွေအတွက် နောင်တအများကြီး ရပါတယ်...ပြီးတော့ ကို့ကိုလည်း စိတ်ရင်းနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ်”
“ကိုလည်း အတူတူပါပဲ ချယ်ရယ်...”
နှစ်ကာလကြာမြင့်စွာ တည်ဆောက်ခဲ့ကြသည့် သူတို့နှစ်ဦး၏ သံယောဇဥ်ကြိုးနှင့် နားလည်မှုတို့ကြောင့် နှလုံးသားနှစ်ခုတို့၏ မေတ္တာတရားများ ပြန်လည်၍ ခိုင်မာသွားကြ လေသည်။
မိုးရေထဲတွင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပွေ့ဖက်ရင်း အချိန်အတန်ကြာအောင် ရပ်နေမိသည်။
မျက်ချယ်က သူမ၏ မျက်မှန်ကိုချွတ်ပြီး သန့်ဇင်ကို၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မျက်ရည်များ စိုရွဲအောင် အဝငိုသည်။
သန့်ဇင်ကလည်း သူမ၏ နောက်ကျောလေးကို အသာလေး ပွတ်သတ်ပေးရင်း အငိုတိတ်အောင် အားပေးလိုက်သည်။
မိုးရွာသွန်းမှုသည် တဖြည်းဖြည်း အားပျော့သွားပြီး မိုးစဲသွားသည်အထိ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပွေ့ဖက်ထားဆဲပင်.....သန့်ဇင်ကိုက
“ချယ်...အအေးပတ်နေလိမ့်မယ် ၊ အရိပ်ထဲခိုရအောင်လေ..”
“အင်း....လာ..ကို့ ၊ ချယ်တို့အခန်းထဲ အရင်သွားရအောင်”
“ဟင်...ဘာလုပ်မလို့လဲ”
“ချယ့်အင်္ကျီတွေအကုန်လုံးနီးပါး ရေစိုကုန်ပြီ....အဝတ်သွားလည်းမလို့လေ”
“အော်...အဝတ်အစားက အပိုထားထားတာလား”
“ကဲပါကိုရယ်...စကားများတာဆို ၊ သူပဲ အအေးပတ်မယ်လေး ဘာလေး ပြောပြီးတော့”
“ကိုကြတော့ အဝတ်လဲစရာမရှိဖူးကော”
“ခစ်ခစ်...အဲ့တော့ ချယ်ကဘယ်လိုလုပ်ပေးရမှာလဲ ၊ ချယ်လည်း အနွေးထည် အပေါ်ထပ်ပဲ အပိုရှိတာပါ ၊ သူကလည်း အူကြောင်ကြောင်နဲ့...”
“အဲ...ဟုတ်သားပဲ”
“ကဲ...ကိုယ်တော် သွားရင်းနဲ့ စကားပြောရအောင်”
“အင်း...ကိုမိုးရေထဲ ထွက်သွားတာကို ချယ်ကဘယ်လိုမြင်ပြီး လိုက်လာတာလဲ”
“အတန်းထဲက ထွက်လာကတည်းက ကို့ကိုမြင်တာလေ ၊ အစက အရက်သမားတစ်ယောက် မူးပြီးကော်ရစ်ဒါပေါ် လာအိပ်နေတယ်မှတ်တာ.....ပရက်တီကယ် အချိန်အပြီး တီချယ့်ကို ဌာနအထိ လိုက်ပို့နေရလို့ ပြီးမှပြန်လာတာ”
“အဲ့တာဆို အစကတည်းက ကို့ကိုပြောတာမဟုတ်ဖူး...ကိုကနေရာအနှံ့လိုက်ရှာနေရတာ”
“ချယ်ပြောပါရော...အမူးသမားမှတ်ပြီး ဖျတ်ကနည်းပဲ ကြည့်လိုက်မိတာ ၊ ဆရာမနဲ့ စကားပြောရင်း လမ်းလျောက်ပြီး ကျော်သွားကာမှ ကိုမှန်းသိတာ...ခစ်ခစ်”
“အင့်....ပြောရက်လိုက်တာ”
“ဟုတ်တယ်...ကို့ပုံကိုလည်း ကြည့်ဦးလေ ၊ အိမ်နေရင်း ပုံစံကြီးနဲ့ကိုး”
“အဲ့တာမနက်က အဆောင်မှာ တစ်ယောက်ထည်း လျောက်တွေးနေရင်း ချယ့်ကိုလွမ်းလာပြီး အမြန်ထွက်ခဲ့လို့ ဒီလိုပုံစံဖြစ်နေတာ”
“အပြောကတော့ ကောင်းပ....တို့ကဖြင့် ကွန်ပျူတာ တက္ကသိုလ်မှာ နောက်ရည်းစားတောင် ရနေပြီမှတ်နေတာ”
“ကြံကြံဖန်ဖန် ကိုကဖြင့် တစ်ရက်မှ ချယ့်ကိုမမေ့နိုင်ဖူးရယ်”
“အွီး...တော်စမ်းပါ ၊ အဲ့တာဆို ဘာလို့ နှစ်လတောင် ကြာသွားတာလဲ”
“ချယ့်ကို ကြောက်လို့”
“ခစ်ခစ်ခစ်....မသိရင် ဒီကပဲ လူဆိုးမကြီးကြနေတာပဲ”
“မဟုတ်ဖူးလား”
“ကိုနော်...တစ်ခြားကောင်မလေး ကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ရင်တော့ ချယ်က လူဆိုးမ လုပ်သင့်ရင် လုပ်ရမှာပဲ ၊ ပြီးတော့ ကို့ရဲ့ ခေါင်းကအစ ခြေကအဆုံး ချယ်ပိုင်တာနော်...တခြား ဘယ်မိန်းခလေးကိုမှ ပေးမကိုင်နိုင်ဖူး”
“ပထမနှစ်တုန်းကကျ သူပဲ သူသူဟန်ဆီ ရောင်းစားပြီးတော့”
“အဲ့တုန်းက ရည်းစားဖြစ်ခါစဆိုတော့ သိပ်ပြီး...ဘယ်လိုပြောရမလဲ အူတိုရကောင်းမှန်း မသိသေးလို့ပါ ၊ အခုချိန်မှာ အဲ့ကောင်မ အဲ့စကားထွက်ကြည့်ပါလား...ပါးတွေချည်း ကျိုးအောင်ချမှာ”
“ကြမ်းလှချည်လား....”
“အိမ့်မျက်ချယ်တို့က ကြမ်းကြမ်းပဲ...ခစ်ခစ်”
“ဒီလိုစကားပြောတဲ့ အသံလေးကို လွမ်းနေတာ”
“ဟွန်း ပိုကိုပိုတယ်....ရော့ မျက်မှန်ကို သုတ်ပေးပါဦး ၊ ချယ် အင်္ကျီလဲဝတ်လိုက်ဦးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး”
“ခစ်...ချယ်လည်း အဲ့လို ကိုရွဲ့ပြောတဲ့ အသံလေးကို လွမ်းနေတာ”
အိမ့်မျက်ချယ်သည် အပေါ်ပိုင်းရေစိုနေသော အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ခုံထဲတွင် ခေါက်ထည့်ထားသည့် ဆရာဝန်များဝတ်သော White cote အရှည်ကို ပြောင်းဝတ်လိုက်သည်။
သန့်ဇင်က သူမ၏ မျက်မှန်ကို ရေပြောင်အောင် သုတ်ပေးလိုက်ပြီး မျက်နှာပေါ်သို့ သူကိုယ်တိုင် တပ်ဆင်ပေးလိုက်သည်။
သူမ၏ နှာခေါင်းရိုးပေါ်တွင် တင်နေသည့် မျက်မှန်ကိုင်းကို အပေါ်သို့ တွန်းပို့ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာကိုင်ကာ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်သည်။
သန့်ဇင်ကို နမ်းပြီးသော အချိန်တွင် မျက်ချယ်က ခြေဖျားကိုထောက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို အသာလေး လာနမ်းသည်။
သန့်ဇင်က သူမ၏ အနမ်းတွင် သုံးစက္ကန့်မျှ မျောပါသွားပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ထိပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်သောအခါတွင် အားမရ ဖြစ်မိသည် ။
ထို့ကြောင့် သူမ၏ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေး အပေါ်သို့ပင့်ကိုင်ပြီး လွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရသည့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို တရှိုက်မက်မက် အနမ်းပေးလေတော့သည်။
သူတို့နှစ်ဦးသည် စာသင်ခန်းထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာအောင် နမ်းနေရင်း ဘေးနားက ဖြတ်လျောက်သွားသည့် ခြေသံကိုကြားကာမှ ရပ်လိုက်သည် ၊ ပြီးနောက် စာသင်ခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်စတန်းဆီသို့ ပြန်သွားကြသည်။
သန့်ဇင်ကို၏ တရုတ်ဆိုင်ကယ်လေးသည် ပလပ်ခေါင်းထဲ ရေဝင်သွားသဖြင့် ရေပြန်ခြောက်အောင် သုတ်ပြီးမှ နှိုး၍ရတော့သည် ၊ မျက်ချယ်က....
“ကို့...ဒီနေ့ည ဘယ်မှာတည်းမှာလဲ ၊ ချယ်..တည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာ အခန်းငှားပေးရမလား”
“အာ...မငှားနေပါနဲ့ ၊ မန္တလေးနဲ့ စဥ့်ကိုင် နီးနီးလေးပါ...ဆိုင်ကယ် အမြန်စီးလိုက်ရင် ရောက်ပါတယ်”
“ဟင်...ကိုပြောတာ့ ချယ့်ဆီလာတာဆို”
“ဟုတ်တယ်လေ...လာပြီး အခုပြန်တော့မယ်လေ”
“ ဒီမှာ နေပြီးချယ်နဲ့ လျောက်မလည်တော့ဖူးလား”
“အမ်း...မနက်ဖြန်မှ သောကြာနေ့ပဲ ရှိသေးတာလေ ၊ ချယ်ကျောင်းပြေးမယ် ဆိုရင်တော့ ကိုမပြန်တော့ဖူး”
“အင်း...ကိုနဲ့ ကျောင်းမပြေးရတာကြာပြီဆိုတော့ တစ်နေရာရာကို ဒိုးကြတာပေါ့”
“ဟုတ်ပြီလေ...အဲ့တာဆိုလည်း ကို့အကောင်ကြီး သီဟဗလဆီပဲ သွားတည်းလိုက်မယ် ၊ သူက အမြဲတမ်း သူဟင်းချက်ထားတာကို စားမယ့် ဧည့်သည်ကိုမျှော်နေတာရယ်”
“အင်း..အဲ့တာဆိုလည်း ပြန်တော့လေ ၊ ကို ရေစိုအဝတ်တွေလဲဖို့ အဝတ်အစားအပိုလည်း မပါဖူးမလား ... အဝတ်အစား တစ်စုံနှစ်စုံလောက် အခုသွားဝယ်ရအောင်လေ”
“ ရပါတယ်...ဟိုကောင့်ဆီက ပုဆိုးကြမ်းနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်လောက် ခဏငှားဝတ်လိုက်ရင် ဖြစ်ပါတယ်...မိန်းခလေးတွေလို အလုပ်မရှုပ်ပါဖူး”
“ကိုကတော့လေ အရင်လိုပဲ...ဖြစ်ကလက်စမ်းနဲ့... အဆင်ပြေရင်လည်း ပြီးတာပဲ ၊ သီဟတို့ အဆောင်က မိန်းလမ်းထဲမှာလား”
“ဟုတ်တယ်လေ..ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ညကြ အဆောင်လိပ်စာကို ချယ့်ဆီမက်ဆေ့ပို့လိုက် ၊ မနက်ဖြန်ကြ ချယ် ကားနဲ့ လာကြိုလှည့်မယ်”
“အိုကေ...”
“ကို့...”
“ဟင်...ဘာလဲ”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး...ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီးရင် ဆေးသောက်အိပ်အုံးနော်လို့ ၊ တော်ကြာ အအေးပတ်ပြီး ဖျားနေမှာဆိုးလို့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး”
“ခစ်ခစ်...အဲ့တာဆို ချယ်ပြန်ပြီနော် ၊ ကိုလည်း အဆောင်ကိုပြန်ပြီး ရေမြန်မြန်ချိုးတော့”
“Yep!!!”
ဆေးတက္ကသိုလ် (မန္တလေး) ကျောင်းအရှေ့တွင် သူမနှင့် ပလန်ဆွဲပြီးသည့် အချိန်တွင် သန့်ဇင်ကိုသည် သီဟဗလရှိသော အဆောင်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
သူကြိုတင် ဖုန်းမဆက်ထားသော်လည်း အဆောင်ရှေ့ ကွတ်ပြစ်တွင် ဟင်းရွက်သင်နေသည့် သီဟဗလနှင့် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ဆုံလေသည်။
သီဟက သန့်ဇင်ကိုအား မြင်သောအခါ ငရှုပ်ကောင်ဟု နှုတ်ခွန်းဆက်သပြီး အဆောင်အတွင်းသို့ ခေါ်ခဲ့သည် ၊ ပြီးနောက် သန့်ဇင်ကိုအတွက် ရေချိုးပြီး အဝတ်လဲရန် အဝတ်အစားများ ထုတ်ပေးသည်။
သန့်ဇင်ကို ရေချိုး အဝတ်လဲပြီးသောအချိန်တွင် သူချက်ထားသည့် ထမင်းကို အရွက်ကြော် ကြက်ဥကြော်တို့ဖြင့် စားလိုက်ကြပြီး လေဖုတ်ကြသည် ၊ ထမင်းစားပြီးသည့် အချိန်တွင် သီဟသည် အပြင်သို့ လျောက်လည်ရန် အဖော်ခေါ်သဖြင့် လိုက်လာခဲ့ရသည်။
အရင်တစ်ခေါက်ကလိုပင် သူ၏ရည်းစား အဆောင်သို့ ဝင်ခေါ်ပြီး မာလာဟင်းနှင့် အကင်စုံရသည့် ဆိုင်တွင်ထိုင်ရင်း အာလူးဖုတ်ကြသည် ၊ ထိုဆိုင်တွင် စားသောက်သမျှကို သန့်ဇင်ကိုက ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီး ဒကာခံလိုက်သည်။
သီဟဗလတို့ အတွဲက ပိုက်ဆံရှင်းသည်ကို ငြင်းသော်လည်း သူ မန္တလေးသို့ အလည်လာတိုင်း ဧည့်ဝတ်ကျေသော သီဟနှင့် သူ၏ကောင်မလေးကို မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ် ကျွေးတာပါဟု စကားခံပြီး တောင်းပန်လိုက်ရသည်။
ည ၈နာရီ အချိန်တွင် သီဟကောင်မလေး၏ အဆောင်ပိတ်မည်ဖြစ်သောကြောင့် စားသောက်ဆိုင်မှ ပြန်လာခဲ့ကြသည် ။
အဆောင်သို့ ပြန်ရောက်သော အခါတွင် သန့်ဇင်ကိုသည် တစ်နေကုန် ပင်ပန်းထားပြီးသကာလ ဗိုက်ကလည်း အဆီရစ်ပြီး အိပ်ချင် လာသောကြောင့် ကုတင်ပေါ်တွင် ဝင်အိပ်လိုက်တော့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ည ၈နာရီကျော်ကတည်းကနေ မနက်ရောက်သည်အထိ တစ်ချိုးထည်း အိပ်ပျော်သွားပြီး သီဟ၏ ရှူးရှူးရှဲရှဲ ထမင်းကြော်သည့်အသံကို ကြားမှပင် အိပ်ရာမှ နိုးလာ သည်။
သီဟဗလ၏ လက်ရာဖြစ်သော မနက်ခင်းထမင်းကြော်ကို စားပြီးသည့်အချိန်တွင် အဆောင်ရှေ့၌ သူ့ကိုလာကြိုသော မျက်ချယ်၏ ကားအဖြူလေး ရောက်လာသည်။
ထိုအခါ သန့်ဇင်ကိုသည် သီဟဗလအား နှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီး မနေ့ညက လှန်းထားသည့် သူ၏ အဝတ်အစားများကို ပြန်ဝတ်ပြီး အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့လေသည်။
အပြင်လမ်းမသို့ ရောက်သောအခါ မျက်ချယ်၏ ကားအဖြူလေးထဲသို့ ဝင်ထိုင်လိုက် လေသည် ၊ သူမက....
“ကို....ခါးပတ်ပတ်နော်”
“အွင်း...မပတ်လို့ မရဖူးလား”
“မရဖူး...Safty first ပဲ ”
“ငင့် ကားပေါ်ရောက်တာလဲ ဆူခံထိတော့တာပဲ”
“ခစ်...ကို က အတွန့်တက်နေတာကိုး ၊ ခါးပတ်ပတ်ပြီးရင် စထွက်ပြီနော်....Let's go”
“ဒါနဲ့ ကိုတို့က ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ ၊ချယ့်ရဲ့ ကျောင်းက အရေးကြီးတဲ့ အတန်းချိန် မရှိဖူးမလား”
“ရှိလည်း ဘာအရေးလဲ တစ်ရက်တစ်လေ ကျောင်းပြေးတာကို ဒီလိုကျောင်းပြေးတတ်အောင် သူများကို ဘယ်သူဖျက်စီးခဲ့တာလဲ...ပြောပါ”
“မသိပါဖူး...ကိုးတန်းတုန်းကတော့ မျက်မှန်နဲ့ စာဂျပိုးမလေးက ကျောင်းပြေးချင်တယ်လို့ ပြောလို့ အဖော်လိုက်ပေးခဲ့တာပါ”
“ဟင်...ချယ် ကိုးတန်းတုန်းက မျက်မှန်မတပ်ရသေးဖူးလေ”
“အော်...ဟုတ်သားပဲ ရောသွားလို့...ဟီးဟီး”
“သူနဲ့ကျောင်းပြေးကာမှ ရည်းစားစကားက အဆစ်အပြောခံလိုက်ရသေးတယ်”
“ဟဲဟဲ...ကြုံတုန်းလေး ရင်ဖွင့်လိုက်တာပါ...ဒါနဲ့ အခုဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ အငယ်တုန်းကလို ဘော်လုံးကွင်ကို သွားကြမှာလား”
“မဟုတ်ပါဖူး....ငွေဆောင်ကမ်းခြေကိုသွားမှာ”
“ဟင်....အဝေးကြီးကို ကားမောင်းလိုင်စင်ကရပြီမို့လို့လား ”
“ချယ်ကရပြီလေ...ကိုလည်း ကားနည်းနည်း မောင်းတတ်ပြီမလား ၊ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ မောင်းသွားတာပေါ့”
“အင်း ကိုနွေရာသီတုန်းက မိတ္တုဆိုင်ကကားနဲ့ အမောင်းတော့သင်ထားတာပဲ ရမှာပါ ၊ ဒါနဲ့ အဲ့ကိုသွားရင် ငါးရက်လောက်တော့ ကြာမှာနော်”
“အင်း....စနေ တနင်္ဂနွေနဲ့ဆို သုံးရက်လောက်ပဲ ကျောင်းပျက်ရမှာပါ ၊ ချယ့်ရဲ့ စာမေးပွဲကလည်း နောက်တစ်ပတ်မှရှိမှာ ကိုရော အဆင်ပြေတယ်မလား”
“အွင်း...ဆေးကျောင်းသူတောင် အေးဆေးဆိုမှတော့ တို့ကလည်း အေးဆေးပါပဲ ၊ ဒါပေမယ့် ရန်ကုန်အမြန်လမ်းမပေါ် မသွားနဲ့ဦး...စဥ့်ကိုင်ကိုဝင်ပြီး ကို့ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ဝင်ယူဦးမယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ အကိုလေးရေ...”
“ချယ်...မိုးတွင်းကြီး ကမ်းခြေသွားလို့ ဖြစ်ပါ့မလား ၊ မုန်တိုင်းတွေ ဘာတွေရှိရင် ရေဆင်းဆော့လို့ မရလောက်ဖူးနော်”
“သိတယ်လေ...မုန်တိုင်းတော့ လောလောဆယ်မရှိသေးဖူးလို့ ဦးထွန်းလွင်က ပြောထားတယ် ၊ ပြီးတော့ ကမ်းခြေက မိုးတွင်းဆို လူပါးတော့ အေးဆေးအနားယူလို့ရတယ်..ဟိုတယ် Discount ကလည်းမိုက်မှမိုက်ပဲ...ဟိဟိ”
“ကိုကတော့ ဘယ်သွားသွားပါ...ချယ်ပါရင်ပြီးတာပဲ...ဟီးဟီး”
“အမလေး...လေသံကြီးကိုက လန့်တောင်လန့်လာပြီ”
“မကြောက်ပါနဲ့ မမြဝင်းရယ်...ဗိုလ်အောင်ဒင် ဘောင်းဘီချွတ်တာ အီအီးပါချင်လို့ပါဗျ... ဟားဟား”
“ကိုကတော့ ပေါက်တတ်ကရတွေ ပြောဖို့ဆို ထိပ်ဆုံးကပဲ...ခစ်ခစ်ခစ်”
ထိုသို့ဖြင့် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းမိသော ချစ်သူ နှစ်ဦးသား စကားတွေပြောပြီး ကားမောင်းရင်း ခရီးထွက်ခဲ့ကြသည်။
စဥ့်ကိုင်သို့ ရောက်သောအခါ သန့်ဇင်က အဝတ်အစား ဝင်ယူခဲဲ့ပြီး နောက်တွင် ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်လမ်းပေါ်သို့ တက်ခဲ့လေသည်။
မိတ္ထီလာရွေအုန်းပင် ကားရပ်နားစခန်းသို့ ရောက်သောအခါတွင် ခဏနားကြပြီး နေ့လည်စာ စားကြသည် ၊ ရွှေအုန်းပင်မှ ပြန်အထွက်တွင် သန့်ဇင်ကိုက ကားကိုတစ်လှည့် ပြန်မောင်းပေးသည်။
အိမ့်မျက်ချယ်သည် သူမကားမောင်းစဥ်တွင် ဘေးနားရှိ သန့်ဇင်ကိုအား စကားအဆက်မပြတ် ပြောခိုင်းသော်လည်း သန့်ဇင်ကားမောင်းသည့် အခါတွင်မှု “ချယ်က အိပ်ချင်ပြီ”ဟု တစ်ခွန်းထည်းပြောပြီး ကားခုံကို အနောက်သို့လှန်ကာ တရှူးရှူးနှင့် အိပ်လေတော့သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် ကားမောင်းရင်း အိပ်မငိုက်စေရန် သီချင်းဆိုလိုက် ပီကေဝါးလိုက်နှင့် မောင်းနှင်လာရာ ပျဥ်းမနားမိုင်တိုင်ရှိရာသို့ ရောက်ကာမှ မျက်ချယ်က ပြန်နိုးလာသည် ၊ သူမက....
“ဝှါး.....ကို့...ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ”
“နေပြည်တော် ပျဥ်းမနား”
“ဟင်...မြန်လိုက်တာ ကိုဘယ်လောက်ထိ အမြန်သုတ်လိုက်တာလဲ”
“ဘာမှမမြန်ဖူး နာရီကိုလည်း ကြည့်လိုက်ဦး ၃နာရီခွဲနေပြီ”
“ဟယ်....ဟုတ်သားပဲ ၊ ချယ်အကြာကြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်တော့...ဟိဟိ”
“အိပ်တာမှ တရှုးရှုးနဲ့...သွားရည်တွေလည်းကျလို့ ၊ ကိုကတော့ ဆေးပုံရိုက်ထားတယ်..ခွိခွိ”
“ဟင်...ကို တကယ်ပြောနေတာလား ၊ ရှက်လိုက်တာ....အွီး...ရိုက်ထားတဲ့ ပုံကိုပြပါဦး”
“ဘာလို့ပြရမှာလဲ... ဆေးပုံပါဆို ငိငိ ”
“အဲ့လိုရကြေးလား...ကို့ဖုန်းဘယ်နားမှာလဲ”
“ဖင်ကြားထဲမှာညှပ်ထားတာ...ဟိဟိ”
“အင့်ဟယ်...အင့်ဟယ်”
“ချယ်...ကိုက ကားမောင်းနေတာနော်...ယားတယ်လို့ ဟိဟိ”
“ဖုန်းက ဘယ်နားမှာလဲပြော..မပြောရင် ဂွေးအုကိုကိုင်ပြီး ညှစ်လိုက်မှာနော်”
“အမလေးဗျာ......ကြောက်ပါပြီ ဖုန်းက ဒက်ရှ်ဘုတ်ထဲမှာပါ မမလေး”
“ဟွန့်....အဲ့လိုလိမ္မာစမ်းပါ....ဖုန်း Pattern က အရင်လိုပဲမလား”
“ဟုတ်တယ်....”
“ကို...ဖုန်းက အရမ်းဟန်းနေပြီ...အသစ်လေးဘာလေး လဲကိုင်ပါဦး”
“ဖုန်းဝယ်ဖို့ အိမ်ကိုမတောင်းချင်တော့လို့ ၊ အလုပ်ရမှပဲ ပေါချောင်ကောင်းလေး တစ်လုံးလောက် ဝယ်ကိုင်တော့မယ်”
“ဟယ်...တကယ်ကြီး ရိုက်ထားတာတော့...ဖြန်း...ဖြန်း”
“အာ့...နာတယ် ချယ်ရဲ့ ၊ အကုန်မဖျက်နဲ့နော်...တစ်ပုံတော့ ချန်ထားပေးဦး”
“စူစူပုတ်ပုတ်လေးနဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ တစ်ပုံတော့ ချန်ထားပေးမယ် ၊ ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုး ပုံတွေတော့ ဖျက်လိုက်ပြီ...ခစ်ခစ်”
“ချယ်ကြိုက်သလောက်ဖျက်...ကို့ဆီမှာ Backup ပြန်လုပ်လို့ရတဲ့ ဟာရှိတယ်...ခွိခွိ ၊ ချယ့်ရဲ့ မွေးနေ့ကြမှ Facebook မှာဆေးပုံနဲ့တင်ပေးမယ်”
“ဟာ...ကိုနော်....အင့်..အင့်”
“အမလေး...လက်သည်းနဲ့ဆိတ်တယ်ဗျ...အားလားလား နာလိုက်တာ..ကိုက ကားမောင်းနေတာနော် ချယ်ပြောတော့ Safty first ဆို”
“မသိဖူးကွာ...သွား”
“ချယ်....ချယ်”
“..................”
“ချယ်...စိတ်ကောက်သွားတာလား”
“ဘာလဲ...”
“အော်...ကိုကလျောက်ပြောတာပါ...အဲ့ပုံတွေက Backup လုပ်လို့မရပါဖူး”
“တကယ်လား...”
“ဟင့်အင်း...”
“သန့်ဇင်ကို အစုတ်ပလုတ်ကြီး.....အင့်...အင့်...အင့်”
“အာ့...ကျောက အဆုတ်တောင်ကွာတော့မယ် ၊ ချယ်...ကို့ကို ဇတ်ကြောလေး ဆွဲပေးပါလား”
“အင်း....အင့်..အင့်..အင့်”
“အား...အားပါလှချေလား...ဘယ်ကတည်းက လုပ်ချင်နေတယ်မသိဖူး”
“အင့်..အင့် အညောင်းပြေတယ်မလား”
“ပြေပါတယ်...အာဘွားလည်းပေးဦး”
“အင်း...မွ ရပြီလား ကိုကို”
“ရပြီ..ရပြီ...ဟဲဟဲ အခုမှပဲ လန်းဆန်းသွားတော့တယ်”
“ အရှေ့နားရောက်လို့ ကားနားတဲ့နေရာတွေ့ရင် ခဏနားကြရအောင်လေ”
“ချယ်ကနားချင်လို့လား....ရန်ကုန်ကို နောက်ကျမှရောက်မယ် ထင်တယ်နော်”
“ချယ် သေးအရမ်းပေါက်ချင်နေလို့...”
“ဟုတ်ပါပြီ...ခဏနားပြီးမှ ဆက်သွားကြတာပေါ့”
“ပြီးရင် ချယ်တစ်လှည့် မောင်းပေးမယ်လေ”
“အင်း...ချယ်ပဲမောင်းရမှာ ကိုက ရန်ကုန်လမ်းတွေမသိဖူး”
“ချယ်ကလည်း မသိပါဖူး.ဒီလိုပဲ လျောက်မောင်းသွားတာပေါ့”
“ရန်ကုန်နဲ့ ငွေဆောင်က ဝေးအုံးမယ်ထင်တယ်နော်....နောက်တစ်နေ့ မနက်မှ ပြန်ထွက်ရမယ် ထင်တယ်”
“အင်း အဲ့မှာ တစ်ညအိပ်မယ်လေ ၊ မနက်ကြမှ စောစောသွားကြတာပေါ့”
“အိုကေ”
ကားမောင်းနှင်နေရင်းနှင့် အများသုံး သန့်စင်ခန်းကိုတွေ့သောအခါတွင် ခဏဝင်နားကြပြီး မျက်ချယ်က ကားပြန်မောင်းကာ ခရီးဆက်ကြသည် ။
ပုံမှန် အမြန်နှုန်းနှင့် မောင်းနှင်းရင်း ရန်ကုန်မြို့ထဲသို့ ည၈နာရီခန့် အချိန်တွင် ရောက်ရှိခဲ့ကြသည်။
သန့်ဇင်ကိုနှင့် မျက်ချယ်တို့မှာ ရန်ကုန်လမ်းများကို မကျွမ်းကျင်သော်လည်း စိတ်ထဲရှိသည့် အတိုင်း လျောက်မောင်းသွားကြသည်။
၈မိုင် လမ်းဆုံသို့ ရောက်သောအခါတွင် ဟော်တယ် အသေးလေးတစ်ခုတွေ့၍ ဝင်နားလိုက်ကြသည်။
ဟော်တယ်တွင် နှစ်ယောက်ခန်းတစ်ခန်းငှားပြီး အခန်းရကာမှ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစား လဲပြီး ညစာဆင်းစားကြသည် ၊ ညစာစားပြီး အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ နှစ်ယောက်စလုံး ခရီးပန်းနေကြသဖြင့် မလှုပ်နိုင်တော့ပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။
မနက် ၆နာရီတွင် Alarm အသံမြည်လာသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် ထကြရသည် ။
နှစ်ယောက်အတူ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ရင်း သန့်ဇင်၏ အငယ်ကောင်က မနက်စောစော ထကြွနေသောကြောင့် မျက်ချယ်က လက်နှင့် အသာလေးကိုင်လိုက်ပြီး အပေါ်အောက်ဆွဲရင်း စနောက်လိုက်သည်။
သန့်ဇင်ကိုက သူမတစ်ကိုယ်လုံးအား အနောက်ကနေ သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်ပြီး ရင်သားများကို နယ်ကိုင်ကာ လော်ကြီးနှင့် ဖင်ကြားထဲ ထောက်လိုက်ကာမှ “ကြောက်ပါပြီရှင့်”ဟု အော်သဖြင့် ပြန်လည်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
မနက်ခင်း တစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းပြီးနောက် အခန်းထဲက ပစ္စည်းများ တစ်ခါထည်း သိမ်းဆည်းပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည် ၊ ဟိုတယ်၏ ဘူဖေးဘရိတ်ဖက်စ်ကို အဝစားပြီးမှ အခန်း Check out လုပ်ကာ ခရီးဆက်ခဲ့ကြသည်။
မျက်ချယ်နှင့် သန့်ဇင်ကိုတို့သည် မနေ့ညက Google map ကြည့်ကာ တိုင်ပင်ထားသည့်အတိုင်း ကားကိုမောင်းသွားကြသည် ။
သန့်ဇင်ကိုက ကားမောင်းရင်း ဘေးနားရှိ မျက်ချယ်က Google mapကိုကြည့်ကာ ဘယ်ချိုးညာချိုးဟု လမ်းညွန်ပြီး စကားများရင်း လျောက်သွားကြသည်။
နောက်ဆုံးတွင် ရန်ကုန်-ပုသိမ်လမ်းမကြီးဆီသို့ ရောက်ရှိသွားပြီး ငွေဆောင်ကမ်းခြေသို့ ဆက်သွားကြသည် ၊ နေ့လည်စာကို လမ်းတစ်ဝက်တွင် ဖွင့်ထားသည့် “ခိုင်ခိုင်ကျော်” မြန်မာထမင်းဆိုင်တွင် ဝင်စားကြလေသည်။
ထိုသို့ဖြင့် နှစ်ယောက်သား စကားတပြောပြောနှင့် ခရီးဆက်ခဲ့ကြရာ ညနေ ၃နာရီခန့် အချိန်တွင် ငွေဆောင်ကမ်းခြေဆီသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။
မျက်ချယ်က Online ကနေ ဘွတ်ကင်လုပ်ထားသည့် ဟိုတယ်ဆီသို့ သွားကြပြီး ဘန်ဂလိုလေး တစ်ခုကို Discount ဖြင့် နှစ်ရက်စာ ငှားရမ်းလိုက်သည်။
အခန်းထဲသို့ ရောက်ရောက်ချင်း နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာပေါ်တွင် ပစ်လှဲလိုက်ကြပြီး အနားယူကြသည် ၊ ပြီးနောက် တစ်နာရီခန့် အလန်းပေးပြီး အိပ်လိုက်ကြပြီး ပြန်နိုးလာချိန်တွင် ပင်လယ်ထဲသို့ဆင်းပြီး ရေဆော့ကြလေသည်။
အိမ့်မျက်ချယ်က သူမဝယ်ထားသည့် အဝါရောင် ဘီကီနီဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ခဲ့ချင်သော်လည်း သန့်ဇင်ကိုက အလွန်တိုလွန်းသည်ဟုဆိုကာ တားမြစ်လိုက်သည် ၊ ထို့ကြောင့် သူမက စုပုတ်ပုတ်နှင့် သန့်ဇင်ကိုအလိုကျ ဘောင်းဘီအတိုနှင့် ရှပ်အင်္ကျီကိုသာ ဝတ်လိုက်ရသည်။
မိုးရာသီဖြစ်၍ ငွေဆောင်ကမ်းခြေတွင် အပန်းဖြေကြသူများ သိပ်မရှိသော်လည်း နိုင်ငံခြားသား ခရီးသွားများ အနည်းအကျဥ်းတော့ ရှိသည် ၊ မိုးရာသီဖြစ်၍ ပင်လယ်ရေမှာ သိပ်မကြည်လင်သော်လည်း လှိုင်းထန်၍ လှိုင်းစီးလို့ ကောင်းလေသည်။
သူတို့နှစ်ဦးသည် ဘောကျွတ်ငှားကာ တစ်နာရီခန့်ကြာ လှိုင်းစီးခဲ့ကြပြီး ရေကျသော အချိန်တွင် ကမ်းပေါ်သို့ ပြန်တက်ခဲ့ကြသည် ၊ ဘန်ဂလိုသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ရေချိုတစ်ထပ် ပြန်ချိုးပြီး ညနေစာကို အပြင်ထွက်စားကြသည်။
သောင်ပြင်ကမ်းစပ်တွင် ဖွင့်ထားသည့် ဒေသဆိုင်လေးတွင် ပင်လယ်စာဟင်းပွဲအချို့နှင့် ထမင်းကို မှာစားကြသည် ၊ ထမင်းစားပြီးချိန်တွင် ဘန်ဂလိုသို့ တန်းမပြန်သေးပဲ ကမ်းစပ်တွင် လမ်းအတူလျောက်ကြလေသည်။
မျက်ချယ်က မပြောမဆိုနှင့် သန့်ဇင်ကို၏ ကျောပေါ်သို့ ခုန်တက်ပြီး ကုန်းပိုးခိုင်းလိုက် လေသည်.....
“အု.....ချယ့်...လုပ်ပြန်ပြီ ၊ တစ်နေကုန် ကားမောင်းထားလို့ ညောင်းနေပါတယ်ဆို”
“အခန်းကို ပြန်ရောက်မှ နှိပ်ပေးမယ်...ခစ်ခစ် ၊ အခုတော့ ကို့ကျောပေါ်မှာ နေချင်လို့”
“မန္တလေးမှာပြောတုန်းကတော့ သူပဲကားမောင်းပြီး လိုက်ပို့မှာလိုလိုနဲ့..ပြီးတော့ ကိုချည်းပဲ ကားမောင်းလိုက်ရတယ်”
“ဟိဟိ...ကိုက ယောကျာ်းလေးပဲဟာ မောင်းရမှာပေါ့ ၊ ချယ်က ဘေးကအိပ်ငိုက်ပြီး လိုက်ခဲ့ပေးတာပဲဟာ”
“ဟုတ်ပါပြီ....ဟွန့်...အပေါ်ကိုတင်မယ်နော်”
“အယ်...လက်က ပေါင်ကနေမထိန်းပဲ ဘယ်နှယ့် ဖင်ပေါ်ရောက်နေတာလဲ”
“အသားယူတာလေ...ဟိဟိ”
“လူရုပ်မာကြီး....အင့်..အင့်”
“အာ့...နားရွက်ကို မလိမ်ဆွဲနဲ့လေ....နာတယ် ချယ်ရဲ့”
“နာနာ....နာအောင်လုပ်ပါတယ်ဆို...နားရွက်လီဗာကို ဆွဲပြီးပြီဆိုတော့ နှာခေါင်းက ဟွန်းကို တီးလိုက်ဦးမယ်....ပွမ်..ပွမ်...ပွမ်”
“ကလေးမ...အခုတော့ ဆော့ထားပေါ့ ၊ အခန်းထဲရောက်မှတွေ့မယ်”
“ခစ်ခစ်....အဲ့တော့ ကြောက်ရမှာလား”
“ကြောက်ပါပြီလို့ ပါးစပ်ကထွက်လာအောင် နှိပ်စက်ပလိုက်မယ်..ဟင်းဟင်း”
“ကြောက်ပါဖူး....ဒီကလည်း အနှိပ်စက်ခံချင်နေတာ...ခစ်ခစ်”
“အဲ့တာဆိုလည်း လည်ပင်းကို သေချာဖက်ထား ၊ ဘန်ဂလိုဆီကို အမြန်ဆုံးနည်းနဲ့ ပြေးပြီဗျို့”
“အဲ....ချယ်ကနောက်တာ...ဖြည်းဖြည်းသွား ၊ ကြောက်ပါပြီရှင့်”
“အခုမှတော့ မရတော့ဖူး..ဟဲဟဲ”
“ဟင့်...”
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမအား စနောက်ချင်သည်နှင့် ဘန်ဂလိုသို့ အပြေးသွားပြီး အခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသော အခါတွင် မောပန်း၍ အိပ်ယာပေါ် လဲသွားတော့သည်။
အိမ့်မျက်ချယ်က အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်လဲကျနေသော သန့်ဇင်ကို၏ ပေါင်ပေါ်တွင် ခွထိုင်လိုက်ပြီး ဂုတ်ပိုးကို နှိပ်ပေးလေသည်။
“အော်...တို့ကိုလေး ပင်ပန်းနေရှာပြီပဲ...ဒီနေ့ညတော့ စောစောအိပ်ပျော်တော့မယ်နဲ့ တူတယ်”
“ဟင့်အင်း...ခဏအနားယူနေတာ ၊ ပြီးကျရင် တွေ့မယ်”
“ခစ်ခစ်...လူကသာ မှောက်နေတာ အပြောကတော့ မလျော့ဖူးနော်...ချယ် ကို့အင်္ကျီချွတ်လိုက် မယ်နော်”
“အင်း...”
“ချယ်...ကျောရိုးတစ်လျောက်ကို လက်နဲ့နှိပ်ပေးမယ်...အင့်...အင့်..အင့်..ကောင်းလား”
“ကောင်းတယ်...ချယ် ၊ လက်ဖျံရိုးနားလေးရော...နှိပ်ပေးပါဦး”
“ဇိမ်က သိပ်မခံတတ်ရှာဖူး....တို့ကိုလေးကတော့....ရပြီလား”
“အင်း...အဲ့အတိုင်းလေးပဲ ခဏနှိပ်ပေး”
“ချယ် ကို့ဘောင်းဘီပါ ချွတ်လိုက်ပြီနော်...”
“အဲ...ဘာလုပ်ဖို့...ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်”
“အာ့...ဖင်ကို ရိုက်တယ်ဟ”
“ချယ် ကို့ရဲ့ဖင်တုန်းပြောင်ပြောင်လေးကို အရင်ကတည်းကရိုက်ချင်နေတာ ၊ ဖတ်...ဖတ်..ဖတ် အင့်ဟယ်”
“အညိုးနဲ့ဆော်တာဟ...ဘယ်ကတည်းက ရိုက်ချင်နေတာလဲ”
“ကိုးတန်းလောက်တုန်းက....ကိုကကျောင်းစိမ်းပုဆိုးဝတ်ရင် တင်းနေအောင်ဝတ်သော ဖင်လေးက အနောက်ထွက်နေတာ ၊အတန်းရှေ့ကို ကျောက်သင်ပုန်း ထွက်ပြီးဖျက်ရင် ပိုမြင်ရတယ်.... အဲ့တာကို သူသူဟန်နဲ့ နှစ်ယောက်ကြည့်ပြီး အသည်းတွေယားနေတာ. ...ခစ်ခစ်”
“နှာဗူးမလေး...ခဏနေကြမှ တွေ့မယ် ၊ အခုတော့ တက်ဖိခံထားရတော့ အပေါ်ကို လှည့်လို့ မရဖူး”
“လှည့်နိုင်ရင် လှည့်လေ...ဖြန်း..ဖြန်း..ဖြန်း”
“ယားစ်....”
“အဲ...ကို..ကို့...ကို့”
သန့်ဇင်ကိုသည် မှောက်လျက်အိပ်နေရင်း ဘောင်းဘီချွတ်ကာ ဖင်ကိုအရိုက်ခံရသဖြင့် အနည်းငယ် ရှက်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည်။
သို့သော်လည်း မျက်ချယ်က အပေါ်တွင် ဖိထိုင်ပြီး နေရာယူထားသောကြောင့် လှုပ်ရခက်နေလေသည်။
ထို့ကြောင့် လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာပေါ်တွင်ထောက်ပြီး ဒိုက်ထိုးသလို မတင်လိုက်ရာ မျက်ချယ်မှာ ပေါင်ပေါ်ကနေ အိပ်ယာပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကျသွားသည်။
သန့်ဇင်က ကုတင်အောက်သို့ ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကို ခါးထောက်ကြည့်လိုက်သည်။
မျက်ချယ်က မထီမဲ့မြင်ရုပ်ကလေးဖြင့် သူ့အား ပြုံးစိစိနှင့်ကြည့်ကာ သူမခြေထောက်ကို ဆန့်တန်းလိုက်ပြီး ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် လီးကို ညှပ်ကာဂွင်းထု (Footjob)ပေး လေသည် ။
သန့်ဇင်ကို၏ မြွေကြီးကလည်း အထိအတွေ့ငတ်နေသည်မှာ နှစ်လကြာပြီဖြစ်သဖြင့် ချက်ချင်းပင် သွေးကြောများ မာထောင်လာပြီး တောင့်တင်းလာသည် ၊ သူမက.....
“ကို့...ဒါမျိုးလုပ်ပေးတာကိုကြိုက်လား”
“အင်း...ကြိုက်တယ်...တစ်မျိုးလေးပဲ ၊ ဒါနဲ့ ချယ်ကဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ...အပြာကား ထဲကနေသိတာလား”
“မဟုတ်ပါဖူး....ကျောင်းကမိန်းခလေးတွေနဲ့ စုံရင်ဒီလိုပဲ လျောက်ပြောရင်းနဲ့ သိတာပေါ့ ”
“အော်....ကျွတ်စ်....ချယ်...ကို့ဟာကို စုပ်ပေးတော့”
“ကုတင်ပေါ်ကို တက်ခဲ့... ချယ်လည်းကို့ဟာကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး လုပ်ချင်တာ”
“ကျွိ...ကျွိ.” ( ကုတင်ပေါ်တက်သံ)
“အွန်း.....ကို့ရဲ့ မြွေဆိုးကြီးကိုလွမ်းနေတာ....ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်”
“အား....စွတ်စ်....ကောင်းလိုက်တာ ချယ်ရယ်”
သန့်ဇင်ကိုသည် ကုတင်ပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်း....လျာနှင့် ခံတွင်း၏ အထိအတွေ့ကို လိင်တံမှတစ်ဆင့် ခံစားနေရသည် ။
သူမနှင့် ပြတ်ပြီး နှစ်လအတွင်း လိင်ကိစ္စလည်း မရှိခဲ့သလို အာသာဖြေခဲ့ခြင်းလည်း မရှိသဖြင့် ခဏအတွင်းနှင့်ပင် ပြီးချင်လာသည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် အောက်သို့ငုံ့ကြည့်ပြီး သူမ၏ ပါးပြင်နားတွင် ဝဲနေသည့် ဆံပင်များကို လက်ဖြင့်သပ်ကာ အနောက်သို့ စုစည်းရင်းကိုင်လိုက်သည် ၊ ပြီးနောက် သူမ၏ ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ခါးကိုကော့ကာ အရသာခံပြန်သည်။
မျက်ချယ်က သန့်ဇင်အား အောက်ကနေ မျက်လုံးကို အပေါ်မော့ကြည့်ပြီး ဂွေးအုများကို ဖွဖွလေးစုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးသည် ၊ သူမ၏ ညှို့ငင်သော အကြည့်နှင့် အပြုအစုတို့ကြောင့် သန့်ဇင်ကို ပြီးချင်လာလေသည်။
“အား....ချယ့်...ကိုပြီးတော့မယ်...သွက်သွက်လေး ထုပေး”
“ပလစ်...ပလစ်...ပလစ်..ပလစ်” (ဂွင်းတိုက်သံ)
“ဘွပ်...ဘွပ်...ဘွပ်..ဘွပ်” (ဂွေးအုကိုစုပ်ပေးသံ)
“အား...ရှီး...ပြီးပြီ....အင်းးးး”
မျက်ချယ်သည့် သန့်ဇင်ကို၏ စိတ်ကြိုက် လဥကိုစုပ်ပြီး လက်ကို အမြန်ထုပေးလိုက် သောအခါ အထွဋ်အထိပ်သို့ ငါးစက္ကန့်မျှရောက်ရှိသွားပြီး သုတ်ရည်များကို တဗျစ်ဗျစ်နှင့် ပန်းထုတ်မိလေတော့သည်။
ထိုအခါ နှစ်လစာအောင်းထားသည့် သန့်ဇင်ကို၏ သုတ်ရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များသည် အိမ့်မျက်ချယ်၏ မျက်နှာတစ်ဝိုက်တွင် ပေကျံကုန်သည် ၊ သန့်ဇင်က တစ်ရှူးကိုယူကာ သူမမျက်နှာကို ပြန်လည်သန့်ရှင်းပေးလိုက်ပြီး အနမ်းမိုးတွေ ရွာချလိုက်သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမကို နမ်းနေရင်း အဝတ်လွှာများကို တစ်လွှာချင်း ဆွဲချွတ်သည် ၊ သူမ၏ အပေါ်ပိုင်းကို ဗလာကျင်းပြီးသွားသောအခါ နို့သီးခေါင်း နီချွန်ချွန်လေးကို အားပါးတရ စုပ်နမ်းရင်း လက်ကိုလည်း ပင်တီထဲသို့နှိုက်လိုက်သည်။
သူမ၏ ရင်သားအစုံကို သေချာနှုးနှပ်ပြီးသော အခါတွင် အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်းသွားပြီး ဝင်နေကြ ပေါင်ကြားထဲသို့ ခေါင်းကိုထိုးအပ်လိုက်လေသည် ။
သူမ၏ အဖုတ်ဖွေးဖွေးလေးသည်လည်း အရင်အတိုင်း အမွှေးအမျှင် ပြောင်ရှင်းနေပြီး အရည်ကြည်လေးများ စို့နေသဖြင့် အားပါးတရ စုပ်ယူလျက်နမ်းလိုက်လေသည်။
“အင်း....ကို့...ကို့...အား...ကောင်းတယ်...အစိလေးကို စုပ်ပေး....အား...အား...အားးးးး”
“ပလက်...ပလက်...ပလက်....ပြွတ်..ပြွတ်”
“အွန်း...ကို့....ချစ်တယ်ကွာ....အား.....ကိုရာ....အဟင့်....အင်း...အင်း...အင်းးးးး”
“ကို့...အသက်ရှူကြပ်ရင်ပြောနော်...ချယ် နည်းနည်း ကြမ်းတော့မယ်....အွန်း..အွန်း”
“အား...ကို့...ကို့...ကို့....အား...အား...အား....အား...အွန်းးးးးး...ဟင်းးး”
မျက်ချယ်သည် ဘာဂျာပေးခံရသောအခါတွင် အရင်ကထက် ပိုမိုရဲတင်းလာပြီး သူမစိတ်ကြိုက် အစိစုပ်ခိုင်းခြင်း....လျာဖြင့်ထိုးခိုင်းခြင်းတို့ကို ညွှန်ကြားကာ ဖီးလ်ခံလေသည်။
သန့်ဇင်ကို၏ ဆံပင်ကိုလည်း လက်ဖြင့်အတင်းဆွဲကာ ပေါင်ကြားထဲတွင် အတင်းညှပ်ပြီး ခါးကိုကော့ကာ ခဏခဏ ပြီးလေသည်။
သန့်ဇင်ကိုလည်း စိတ်ကြိုက်ဂျာပြီးသွားသောအခါ အပေါ်သို့ ပြန်တက်လာပြီး လှေကြီးထိုး စတိုင်ဖြင့် လီးကိုအဖုတ်ထဲတေ့ထည့်လိုက်ပြီး စတင်ဆက်ဆံသည် ။
သူမ၏ ရင်သားများကို နယ်ကိုင်ရင်း....လည်တိုင်လေးနှင့် နားရွက်လေးကိုလည်း စုပ်နမ်းရင်းဖြင့် သူမစိတ်ကြိုက် ဖြည်းဖြည်းနှင့်ပုံမှန်လေး ဆက်ဆံပေးသည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် တစ်ချီတစ်မောင်း ပြီးထားသော်လည်း ငတ်ပြတ်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်၍ လိင်တံမှာ သံချောင်းသဖွယ် မာတောင်နေပြီး အဖုတ်ထဲသို့ တစ်ရစ်ချင်း ဝင်ချီထွက်ချီ လိုးနေရသည့် ခံစားချက်ကို အပြည့်အဝ ခံစားနေရသည်။
ထိုသို့ စိမ်လိုးပေးနေရင်း ဆယ်မိနစ်ခန့် ကြာသောအခါတွင် မျက်ချယ်၏ လက်သည်းများမှာ သန့်ဇင်၏ နောက်ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်ပြီး အော်ငြည်းရင်း ပြီးသွားရှာပြန်သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် လိုးပေးနေရင်း ခဏခဏပြီးနိုင်သော မိန်းခလေးတို့၏ သဘာဝကို မနာလို ဖြစ်မိသည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် အပေါ်ကနေ လုပ်ရသည်မှာ ညောင်းလာသဖြင့် သူမကို အပေါ်တင်ပြီး ဆောင့်ခိုင်းစေသည် ၊ သူမကလည်း ချစ်သူအလိုကျ အပေါ်ကနေ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာ အရှေ့အနောက်တွန်းပြီး ကြိတ်ဆောင့်ပေးသည်။
သန့်ဇင်ကိုက အနောက်ဖက်လှည့်လိုက်ဟု ပြောသော အခါတွင်လည်း Reverse Cow Girl အနေအထားဖြင့် တင်ပါးကိုလှုပ်ရှားပြီး ပြုစုပေးပြန်သည်။
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမ၏ ဖင်ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကြားမှ အဖုတ်ပြူပြူလေးအား သူ၏လိင်တံက ထိုးခွဲကာ အထဲသို့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်ကိုကြည့်ရင်း အရှိန်ပိုတက်လာသည်။
အိမ့်မျက်ချယ်၏ ဖင်တုံးလေးကို အနောက်ကနေ တဖြန်းဖြန်းနှင့်ရိုက်ပြီး အဖုတ်အတွင်းသားများက ညှစ်သောအခါ အရသာပိုတွေ့လေသည် ။
သန့်ဇင်ကိုသည် ပက်လက်လှန်လှဲနေရသည်မှာ အားမရတော့ပဲ ငုတ်တုတ်ထထိုင်ပြီး ကုတင်အစွန်းထိ နေရာရွှေ့လိုက်သည်။
ကုတင်စွန်းတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး သူမကိုတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ခွထိုင်စေသည် ၊ ပြီးနောက် သန့်ဇင်ကိုသည် ခြေထောက်အားယူကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ခန္တာကိုယ်လေးကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကနေထိန်းကိုင်ပြီး အပေါ်အောက် ပင့်ဆောင့်လိုးကြသည်။
အိမ့်မျက်ချယ်သည်လည်း သူမ၏ ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံး မြေပြင်နှင့် လွတ်သွားသောကြောင့် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သန့်ဇင်ကို၏ ခါးတွင်ချိတ်ကာ လည်ပင်းကို အသေဖက်တွယ်ထား လေသည်။
သန့်ဇင်ကိုက သူမ၏ ခန္တာကိုယ်အားထိန်းကာ အပေါ်အောက် အရှိန်ဖြင့် ပင့်ဆောင့်ပြီး လိုးသောကြောင့် မျက်ချယ်မှာ အော်ငြီးနေရင်း နောက်ဆုံးတွင် အရမ်းကောင်းလာသဖြင့် သန့်ဇင်ကို၏ ပုခုံးသားတစ်ချို့ကို ဆွဲကိုက်လိုက်လေတော့သည်။
“ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်”
“အား...အား...အား...ကို...ကို...အောင့်တယ်..ဖြည်းဖြည်း...အား...အား...အား”
“ဗြစ်...ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်”
“ဖွတ်...ဖွတ်...ဖွတ်..ဖွတ်”
“အား...ကိုရေ...အား....အဟင့်...အီး....အီး...ကောင်းတယ်ကွာ....အား...အား...အား”
“ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်....အင်း....ကိုလည်းပြီးတော့မယ် ၊ အပြင်ကိုထုတ်ရမလား”
“ဟင့်အင်း...မထုတ်နဲ့...အထဲတင်ပြီးလိုက် ချယ်ပြီးမှ ဆေးသောက်လိုက်တော့မယ်”
“အား...အား...အား...အား..ကိုရေ....ချယ်တော့ သေတော့မှာပဲ....အား...အား..အား..အားးးးးးး”
သန့်ဇင်ကိုသည် မတ်တပ်ရပ်ရင်း သူမကိုပွေ့ဆောင့်လိုးရင်း သူမ၏တစ်ကိုယ်လုံးကို အပိုင်စားရသည်ဟူသော ခံစားချက်ကိုရရှိပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့လေသည်။
မျက်ချယ်၏ ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ပွေ့ချီပြီး လုပ်ရသဖြင့် သန့်ဇင်ကိုမှာ ဒူးများပင် ညွတ်ခွေချင်လာသည်။
သူမကို ကုတင်ပေါ်တွင် အသာလေးတင်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေသန့်ဗူးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည် ။
သူမကတော့ မောပန်းနေပြီး အိပ်ယာပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လှဲနေလေသည် ၊ သန့်ဇင်ကိုသည် ရေသောက်ပြီးချိန်တွင် ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်တက်လာပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မှောက်ခုံထားလိုက်ပြီး ဖင်ကိုဖြဲကာ အဖုတ်ထဲသို့ လီးမပျော့မမာကို ရအောင်သွင်း လိုက်သည်။
သူမ၏ အရည်များရွဲနေသော အဖုတ်နွေးနွေးလေးထဲသို့ ပြန်ရောက်သောအခါတွင် မပျော့မမာဖြစ်နေသော လီးကတဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်မာလာလေသည် ၊ ထိုအခါ အောက်တွင် မှောက်အိပ်နေသော မျက်ချယ်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်.....
“ကို့...တော်သေးဖူးလား”
“အင်း...ဒီတစ်ခါပြီးရင်တော်ပြီလေ”
“အွင်းး....ချယ်တော့သေတော့မှာပဲ”
“ဇွိ...ဇွိ...ဇွိ”
“ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်...ဖတ်”
“ကျွိ...ကျွိ..ကျွိ..ကျွိ” ( ကုတင်လှုပ်သံ)
“...................”
“..........”
သန့်ဇင်ကိုသည် သူမပေါင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ဖင်ကိုဖြဲပြီး အဖုတ်ထဲကိုနှစ်လိုးရင်း မိနစ် ၂၀ခန့် ကြာသောအခါတွင် နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားတော့သည် ။
ထိုအခါတွင် သန့်ဇင်ကိုရော မျက်ချယ်ပါ မလှုပ်နိုင်တော့သဖြင့် မီးပိတ်ပြီး အိပ်စက်လိုက်ကြလေတော့သည်။
တစ်ညလုံးနီးပါး သောင်းကျန်းထားသဖြင့် ချစ်သူနှစ်ဦးသည် မနက်ခင်း ၁၀နာရီခွဲမှ အိပ်ယာနိုးလာသဖြင့် ဟိုတယ်၏ မနက်စာဘူဖေးနှင့် လွတ်သွားသည် ။
ထို့ကြောင့် နှစ်ယောက်သား မျက်တွင်းဟောက်ပက်နှင့် အပြင်ထွက်စားသောက်ပြီး ပြန်အားဖြည့်ရသည်။
နေ့လည်ခင်းတွင် နေအရမ်းပူသဖြင့် အခန်းအတွင်း၌ပင်အောင်းပြီး အနားယူကြသည် ၊ မနေ့ညက အားကုန်ကဲထားခဲ့၍ သန့်ဇင်ကိုရော မျက်ချယ်ပါ Sex ကိစ္စကို အာရုံမရှိပဲ Sky net ကလာသော ဇာတ်ကားများ အတူကြည့်ရင်း အချိန်ဖြုန်းကြသည်။
နေ့လည်ခင်း တစ်ရေးတစ်မောအိပ်ရင်း အပန်းဖြေအားယူပြီး သကာလ ညနေပိုင်းသို့ ရောက်သောအခါတွင် ကမ်းစပ်ဖက်သို့ ပြန်ထွက်ခဲ့သည် ၊ မျက်ချယ်က သူမ၏ ဘစ်ကနီကို စျေးကြီးပေးဝယ်ခဲ့ရ၍ အလကားတော့ အဖြစ်မခံနိုင်ဟုဆိုပြီး ဝတ်ဖြစ်အောင် ဝတ်လေသည်။
သန့်ဇင်ကိုက သူများတွေကြည့်မှာ မနာလိုသဖြင့် သူမ၏ အောက်ပိုင်းကို အင်္ကျီလက်ရှည် အပါးဖြင့် ခါးကနေချည်ပေးထားလိုက်သည် ၊ ထိုအခါမှသာ နှစ်ဦးသား အပေးအယူ တည့်သွားပြီး ရေဆင်းဆော့ကြသည်။
တစ်နာရီလောက် လှိုင်းစီးပြီးနောက် မျက်ချယ်က လှိုင်းမှုးသည်ဟုဆိုသဖြင့် ဘောကျွတ်ကို ပြန်သွားအပ်ပြီး ဘန်ဂလိုသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။
ငွေဆောင်တွင်နေသည့် နောက်ဆုံးရက် ဖြစ်သဖြင့် ရေချိုပြန်ချိုးပြီးသော အချိန်တွင် အဝတ်အစားများလဲကာ အပြင်သို့ ပြန်ထွက်ခဲ့ ကြသည်။
ပင်လယ်၏ရှူ့မျှော်ခင်းကို ကြည့်ရှူ့နိုင်သော ကမ်းစပ်တစ်နေရာတွင် ဟိုတယ်မှ ခင်းကျင်း ပေးထားသော ကျောခင်း၍ရသည့် ခုံတန်းအရှည်ပေါ်တွင် ချစ်သူနှစ်ဦး အတူလှဲလျောင်းပြီး နေဝင်ချိန်အလှကို ကြည့်ရှူ့ကြသည်။
ညနေ ၆နာရီခွဲ အချိန်ဖြစ်သဖြင့် အနီရောင်နေလုံးကြီးသည် ပင်လယ်ပြင်ကြီး၏ အနောက်အရပ်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း နစ်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့မြင်ရသည်။
အိမ့်မျက်ချယ်သည် သန့်ဇင်ကို၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် တိုးဝင်အိပ်နေပြီး တီတီတာတာ စကားများ ပြောနေသည် ၊ စကားပြောတာများပြီး ရေဆာလာ၍လားမသိ ဘေးနားတွင်တင်ထားသည့် အုန်းသီးထဲမှ အုန်းရေကို ပိုက်နှင့် စုပ်သောက်လိုက်သည်။
“ကို...အုန်းရည်သောက်ဦးလေ”
“တော်ပါပြီ...ကိုက အုန်းရည်အရသာကို သိပ်မကြိုက်ဖူး”
“ဟင်..အဲ့တာ မလတ်ဆတ်လို့နေမှာ...ဒီမှာက ပင်လယ်နားမှာဆိုတော့ အုန်းရည်က လက်ဆတ်လို့ သောက်ကောင်းတယ်...တစ်ငုံလောက် သောက်ကြည့်လေ”
“တော်ပါပြီချယ်ရယ်...ခဏနေကြ ညနေစာစားဦးမှာကို”
“အွန်း...အွန်း”
“ဘာလဲ...ချယ် အွန့်”
မျက်ချယ်က သူမပါးစပ်ထဲတွင် အုန်းရည်အား ငုံလိုက်ပြီး သန့်ဇင်ကိုနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့နမ်းပြီး အရည် တိုက်လိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလည်း အရသာက ကောင်းတယ်မလား”
“အွန်း...နောက် တစ်လုတ်လောက်”
“အွန်း..ဝွန်း...အွန်း”
“နောက်ထပ်တစ်လုတ်လောက်”
“တော်ပြီကိုရေ...ကိုယ့်ဘာသာ ပိုက်နဲ့စုပ်သောက်တော့”
“ဘာလဲ ကို့ကို ငြိုငြင်တာလား...အချစ်ပေါ့တာလား”
“နှစ်ခုစလုံးပဲ...ခစ်ခစ်”
မျက်ချယ်က သန့်ဇင်ကို၏ အမေးစကားကို ရယ်မောပြီး ပြန်ဖြေရင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြန်လည် တိုးဝှေ့ပြီး အိပ်သည် ။
ပြီးနောက် သူမက သန့်ဇင်ကို၏ နားရွက်နားကို ကပ်ပြီး လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့်....
“ကို...ကို”
“ဟင်....ဘာလဲ”
“ချယ် ကမ်းခြေမှာ လုပ်ချင်တာတစ်ခုရှိသေးတယ်”
“ဘာကြီလည်း...”
“Outdoor sex လုပ်ကြည့်ချင်တယ်....အခုချိန် လူလည်ရှင်း မှောင်စလည်း ပျိုးလာပြီဆိုတော့ သွားကြည့်ကြမလား”
“အင်း...အမှန်အတိုင်းပြောရင် ကိုလည်း စမ်းကြည့်ချင်တယ်”
“ဒါဆို ချယ့်ကို ချီပြီခေါ်သွားတော့”
“ကဲ...အဲ့တာဆို မပြီနော်...ယီးစ်....”
“ခဏ..ခဏ ကို့ ဆံပင်က သစ်သားကြားထဲညပ်နေလို့..ဖြည်းဖြည်း”
“အိုကေ ရယ်ဒီလား”
“အွန်း....ခစ်ခစ် ၊ ကို..သေချာမနိုင်တယ်မလား ဒူးတော့ မချောင်သေးပါဖူးနော်”
“နည်းနည်းတော့ ချောင်ချင်နေပြီ...ဟိဟိ”
“ခစ်ခစ်ခစ်”
သန့်ဇင်ကိုသည် အိမ့်မျက်ချယ်အား ပွေ့ဖက်ပြီး ကမ်းစပ်မှနေ၍ လူရှင်းသော ကျောက်ဆောင် ကျောက်တန်းများဆီသို့ ခေါ်သွားလေသည် ။
လူကွယ်ရာအရပ်သို့ ရောက်သောအခါတွင် သူမအား မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ကျောက်ဆောင်ကို ကိုင်ခိုင်းကာ ခါးကိုကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။
ပြီးနောက် သူမ၏ ဘောင်းဘီတိုလေးကို ဒူးလောက်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး သဲသောင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်လိုက်ကာ အဖုတ်လေးကို အရည်တွေစိမ့်ကျလာသည်အထိ ယက်ပေးလိုက်သည်...
“အင်း...ကို့....အွန်း....ကောင်းတယ်”
“ပြွတ်...ပြွတ်...ပလပ်..ပလက်..ပလက်”
သန့်ဇင်ကို တစ်ယောက် သူမအား ဘာဂျာပေးပြီးသော အချိန်တွင် သူမကလည်း သန့်ဇင်ကိုအား မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ပလွေပြန်ပေးသည် ။
ပြီးနောက် မျက်ချယ်အား ကျောက်ဆောင်ဖက်သို့ လှည့်ကာ ကုန်းစေလိုက်ပြီး သန့်ဇင်ကိုက အနောက်ကနေ လီးကို အဖုတ်ထဲသို့ထည့်ပြီး ထိုးသွင်းကာ ဆောင့်လိုးလိုက်လေတော့သည်။
ညနေခင်း နေမင်းကြီး၏ အလင်းရောင်ပျပျသာ ကျန်ရှိသော အချိန်တွင် ချစ်သူနှစ်ဦးသည် ကျောက်ဆောင်တစ်ခု၏ မမြင်ကွယ်ရာ၌ အပျော်ကြူးနေကြသည်။
သန့်ဇင်ကိုက သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ညှစ်ကိုင်ရင်း ပုံမှန်အရှိန်ဖြင့် အားပါပါ ဆောင့်လိုးပေးသည်။
သူမကလည်း ချစ်သူနှင့် စိတ်ချင်းထပ်တူကျနေပြီး ဆောင့်ချက်တိုင်းကို တင်ပါးလေး ကော့ကာ ကော့ကာ နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးသည် ၊ မျက်ချယ်၏ လည်ပင်းနှင့် ပုခုံးသားလေးကိုလည်း သန့်ဇင်ကိုသည် ကျားနာခဲသလို ခဲထားသေးသည်။
ဒီရေတက်ချိန်ဖြစ်သဖြင့် လှိုင်းတစ်လုံးလာတိုင်း ကျောက်ဆောင်များကို တိုက်ခတ်သည့် အသံသည် ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ဆောင့်ချက်အသံများကို လွှမ်းမိုးသွားစေသည်။
သန့်ဇင်ကို၏ နှာခေါင်းထဲတွင် ချစ်သူ၏ ကိုယ်သင်းချွေးရနံ့နှင့် ပင်လယ်၏အနံ့ကို တစ်ပေါင်းတစ်စည်းထဲ ခံစားနေရသည်။
ထိုသို့ဖြင့် ပုံမှန်အရှိန်အတိုင်း ဆောင့်လိုးရင်းနှင့် မျက်ချယ်၏ ဒူးများညွတ်ကျလာပြီး ခရီးဆုံးသွားသည်။
သန့်ဇင်ကိုလည်း သူမ၏ ခါးကိုကိုင်ပြီး စိတ်ရှိတိုင်း တဘမ်းဘမ်းဖြင့် အရှိန်တင်လိုးလိုက်ပြီး ချစ်သူနှင့်အတူ ခရီးအဆုံးသို့ ရောက်သွားကြတော့သည်။
ကျောက်ဆောင်၏ နောက်ကွယ်တွင် လိင်ဆက်ဆံပြီးသည့်နောက်တွင် ချစ်သူနှစ်ဦးသည် သဲသောင်ပြင်ဖက်သို့ လမ်းလျောက်ပြီး ပြန်လာကြသည်။
တစ်နေရာသို့ ရောက်သောအခါတွင် မျက်ချယ်က ခြေထောက်တွေ ညောင်းသည်ဟုဆိုကာ သဲပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်သည်။
သန့်ဇင်ကိုလည်း သူမဘေးတွင် ဝင်လှဲရင်း ကောင်းကင်ပေါ်သို့ မော့ကြည့်မိသည် ၊ သူမက...
“အင်း..ကြယ်တွေတောင် ထွက်နေပြီနော်”
“ဟုတ်တယ်....ကြယ်တွေကို ဒါမျိုးကြည့်ခဲ့တာ ဘယ်တုန်းကမှန်းကို မသိတော့ဖူး ၊ အငယ်တုန်းကလို့ထင်တာပဲ”
“ဟုတ်ပ....အခု အသက်ကြီးလာလေလေ ၊ စိတ်ညစ်စရာတွေ ပိုများလာလေပဲနော်”
“ဟုတ်တယ်...ကိုလည်း အငယ်တုန်းက ဘဝကို ပြန်မရောက်ချင်တော့ပေမယ့် လွမ်းမိတယ် ၊ တစ်ခါတုန်းကဆို ကောင်းကင်ကြီးက လမင်းကို မှန်ရိပ်ထဲဖမ်းပြီး ယတြာချေဖူးတယ်”
“ဟင်....ဘာကို ချေတာလဲ”
“ချယ့်ကို ရည်းစားစကားပြောပြီးတော့ ကိုယ့်ကို ပြန်ချစ်အောင်လို့လေ”
“ခစ်ခစ်...ကိုကလည်း မထင်ရဖူးနော်...အဲ့လိုလည်း အရူးထခဲ့တာလား”
“နောက်ပြီးရှိသေးတယ် ၊ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ချယ့်ကိုသတိရရင် ပတ်စ်ပို့ပုံလေးကို နမ်းရတာကအမော”
“ခစ်..ကိုက အဲ့တုန်းက ချစ်စရာလေး”
“အခုကရော...ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အခုက အမြင်ကတ်စရာကြီး ဟိဟိ....အဲ့တုန်းက ချယ်နဲ့ အရပ်သိပ်မကွာဖူး ၊ အခုတော့ သူကအရှည်ကြီးဖြစ်ပြီးတော့ တို့က ပုကျန်ခဲ့တယ်”
“ရှည်တာကို မကြိုက်ဖူးလား”
“ကြိုက်ပါဖူး....အထဲထိရောက်ရင် အရမ်းအောင့်တယ်”
“နှာဗူးမလေး....ကိုက အရပ်ရှည်တာကိုပြောတာ”
“ခစ်ခစ် အရပ်ရှည်ရှည် ပုပု ကိုဖြစ်နေလို့ကို ချစ်တာ ၊ ပြီးတော့ ကိုကအမြဲတမ်း ချယ့်စကားဆို ဂရုတစိုက် နားထောင်ပေးတယ်လေ”
“ချယ်....”
“ဟင်...ဘာလဲ”
“ကို့ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုကြီး ဖြစ်နေတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ချယ်ပြောတာ မှားသွားလို့လား”
“မသိဖူး...ရင်ထဲမှာစို့နေတာပဲ ၊ ချယ်နဲ့ဝေးရမှာကို ကြောက်လို့ထင်တယ်”
“အယ်...ရုပ်ကြမ်းကြီးနဲ့ ချွဲနေပြန်ပြီ…”
“မဟုတ်ဖူး...တကယ်ပြောတာ ၊ စောနက ရင်ထဲမှာ စို့နင့်နင့်ကြီး ဖြစ်နေတာ.... ချယ် ကို့အနားကနေ နောက်တစ်ခါ ထွက်မသွားတော့ဖူးမလား”
“အွန်း...ဒါပေါ့”
“ပြီးတာပါပဲ...ဗိုက်ဆာလာပြီ...ထမင်းသွားစားရအောင်”
“ဟုတ်တယ်...ချယ့်ကို ကျောပိုးပါလားဟင်”
“မရတော့ဖူး..ကို ဒူးချောင်နေပြီ...ကိုင်ကြည့်ကြည့် ကျွီ...ကျွီနဲ့တောင် မည်နေပြီ”
“ခစ်ခစ်...နောက်တာပါ ၊ ထတော့ သွားရအောင်”
“အင်း...”
သန့်ဇင်ကိုသည် သူ၏ဘဝတွင် အချစ်ရဆုံးသော ကောင်မလေးအား ပွေ့ဖက်ပြီး လာရာလမ်းအတိုင်း ပြန်သွားကြသည်။ ထို့နောက်တွင် နှစ်ဦးသား ညစာစားပြီး အခန်းသို့ပြန်ကာ အနားယူကြတော့လေသည်။
ငွေဆောင်မှ မပြန်ခင် နောက်ဆုံးညတွင် သန့်ဇင်ကိုသည် အိပ်မပျော်နိုင်သေးပဲ အတွေးနယ် ချဲ့နေမိသည်။
သူမကတော့ သူ၏ဘေးတွင် ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေရှာပြီ.... သန့်ဇင်ကိုသည် အိပ်မောကျနေသော သူမ၏ နဖူးလေးကို အသာနမ်းလိုက်လေသည်။
ချစ်သူနှင့် အတူရှိခွင့်ရသည့် ဒီလိုအချိန်တွင် ပျော်နေရမည် ဖြစ်သော်လည်း ရင်ထဲတွင် ဘာကြောင့်ဝမ်းနည်းသလိုကြီး ဖြစ်နေရသလဲဟု သန့်ဇင်ကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်မိသည်။
သို့သော်လည်း မနက်ခင်းတွင် ခရီးဆက်ရဦးမည်ဖြစ်သောကြောင့် တွေးလက်စ အတွေးများကို လက်စသတ်လိုက်ပြီး မျက်စိမှိတ်ကာ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်စက်လိုက်တော့ လေသည်။