လက္ထဲကမာဖလာကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္းေနြၪီးအေတြးေတြကေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္..ထင္ရွားလာလိုက္ ေဝဝါးသြားလိုက္ျဖစ္ေနၿပီး ခံစားခ်က္ေတြကလဲ ကေျဗာင္းကျပန္ေတျြဖစ္ေနတယ္။
သူ႔ဘဝမွာ ဒီေလာက္အေတြးေတြရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖူးဘူး။
သူ႔ကိုအေတြးေတြရႈပ္ယွက္ခတ္ေအာင္လုပ္သြားတဲ့လူကေတာ့ အျခားလူမဟုတ္ဘူးကိုထြဋ္ပဲ...
ကိုထြဋ္က သူ႔လက္ထဲအေရာက္မာဖလာကိုထည့္ေပးၿပီး...
"Seaက ဒီမာဖလာကိုသူဆက္မသိမ္းထားေတာ့ဘူးလို႔ေျပာသြားတယ္။ၿပီးေတာ့ဒီဟာက မင္းဟာတဲ့ သူမျပန္ခင္ အဝတ္အစားသိမ္းရင္း ပါသြားတာလို႔ေျပာတာပဲ...ေနြၪီး!မင္းလဲစိတ္ရႈပ္ေနမယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ငါတစ္ခုေလာက္ေတာ့ေမးၪီးမယ္...Seaက မင္းကိုဘာလို႔ထားသြားတာလဲ..မင္းတို႔ဘာေတျြပႆနာျဖစ္ၾကတာလဲ"
ေနြၪီးရိုးရိုးသားသားပဲေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး...မသိလို႔လဲခံျပင္းေနတာေပါ့..အကုန္အဆင္ေျပေနရင္းရုတ္တရက္ျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ တခါတေလ အိမ္မက္ မက္ေနလားေတာင္ထင္မိတာ"
ကိုထြဋ္ကေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္တယ္။
"Seaကေတာ့မင္းကိုအျပစ္တင္ခ်င္ေနတဲ့ပံုေပၚေနလို႔...ငါ့စိတ္ထင္ပါ...အဲ့လိုပံုေပၚေနေပမယ့္ မင္းကိုလဲလစ္လ်ူရႈဖို႔ခက္ေနျပန္ေရာ...သူ႔မွာလဲသူဒီလိုလုပ္ေနရတဲ့ ခိုင္မာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ရိွေနမွာပဲ..မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကည့္ၾကပါလား"
"ခိုင္မာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္!!ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးမို႔လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားသြားရတာမ်ိဳးျဖစ္မလဲ အစ္ကိုစဥ္းစားၾကည့္...ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ သူ႔အေမေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလြဲၿပီး စဥ္းစားမရဘူး။ကြၽန္ေတာ့္ကို အျပစ္တင္ခ်င္ေနတဲ့ပံုေပၚေနတာကိုကြၽန္ေတာ္လဲ ခံစားမိတယ္..ဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမမွားခဲ့ဖူးေလ အစ္ကို!
သူထြက္သြားၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို လံုးဝအဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားတာ...အလုပ္ထြက္လိုက္တာေတြ ေခမီနဲ႔ေစ့စပ္လိုက္တာေတြကို ကြၽန္ေတာ္အျခားလူေတြေျပာမွ အျခားလူေတြရဲ့ေနာက္ဆံုးမွ သိခဲ့ရတာ...
အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီးေမးၾကည့္ဖို႔ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားဖူးတယ္။ဘယ္ေတာ့မွဆက္မရခဲ့ဘူး။ေနာက္မွသိလိုက္ရတာကကြၽန္ေတာ့္နံပါတ္တစ္ခုထဲကိုပဲ ဘေလာ့ခ္ ထားတာ၊ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကည့္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကႀကိဳးစားၿပီးၿပီ။"
သူဒီအေၾကာင္းေတြကို ပထမၪီးဆံုးအႀကိမ္ထုတ္ေျပာျပလိုက္တာပဲ။ေနြၪီးစကားဆံုးေတာ့ ကိုထြဋ္ကသက္ျပင္းခ်တယ္။
"အစ္ကိုရာ...ၾကားထဲကေနစိတ္ညစ္ခံမေနပါနဲ႔...ၿပီးခဲ့ၿပီးသားကိစၥေတျြဖစ္သြားၿပီပဲ"
"ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ Seaကမင္းကိုခ်စ္ေနေသးတယ္လို႔ဘာလို႔ထင္ေနတာလဲ"
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း သူ႔ပုခံုးကိုတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပုတ္ၿပီး ကိုထြဋ္ကထြက္သြားတယ္။သူသာေတြေဝၿပီး ငုတ္တုတ္ေမ့ၿပီးက်န္ခဲ့တာ။တကယ္ကိုငုတ္တုတ္ေမ့တာ..သူဘာလုပ္လုပ္ ကိုထြဋ္ရဲ့စကားကိုပဲၾကားေယာင္ေနၿပီး ဟုတ္မ်ားေနလား ၊အဲ့လိုမ်ားလားဆိုၿပီးေတြးေနမိတာ။ကိုထြဋ္ကသူ႔အေတြးသူေျပာျပရံုေလးကို သူကဒီေလာက္အေတြးမ်ားေနမိၿပီ။သူေတာ့ၾကာရင္ရူးေတာ့မွာပဲ...
______________
ေနြၪီးဒီေန့ ေန့တစ္ပိုင္းခြင့္ယူေတာ့ ေဆးရံုကအားရဝမ္းသာနဲ႔ခြင့္ေပးၾကတယ္။တစ္ပိုင္းမဟုတ္ဘဲ တစ္ေနကုန္ယူလဲရပါတယ္တဲ့...ဘာပဲေျပာေျပာ မဲဘာန္းေဆးရံုရဲ့ အခ်စ္ေတြကိုေတာ့သူရထားပံုရတယ္။
ခြင့္ယူတာကလဲ အျခားအေၾကာင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး...သူ႔ရဲ့ဂုတ္ေထာက္လုျဖစ္ေနတဲ့ဆံပင္ကို ၫွပ္ပစ္ဖို႔လိုေနၿပီထင္လို႔။စိတ္သစ္လူသစ္ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔က အရင္ဆံုး စတိုင္လ္ခ်ိန္းပစ္မွရမယ္။
ရုပ္ရွင္ေတြ ဝတၴုေတြထဲက အဲ့ဒီအခ်က္ကေတာ့ တကယ္မွန္ပါတယ္။ဆံပင္ၫွပ္ဖို႔က သူဟိုပံုးကိုသြားမွ ျဖစ္မွာမို႔ ျပည္စိုးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။
ျပည္စိုးက ေဆးရံုထိလာေခၚေပးမယ္ေျပာလို႔ သူေဆးရံုဆင္ဝင္ရဲ့ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။သူရပ္ေစာင့္ေနတုန္းမွာပဲေလကခပ္သြက္သြက္တိုက္လာၿပီး မိုးကသုတ္ခနဲရြာခ်လိုက္တယ္။မဲဘာန္းရဲ့ ပံုမက်တဲ့ရာသီဥတုနဲ႔ သူနဲ႔ကေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာေနတာေတာင္သိပ္အသားမက်ခ်င္ဘူး။ရာသီဥတုက ဒီေလာက္ေအးေနၿပီကို မိုးပါရြာခ်ေတာ့ အသည္းထဲထိပါစိမ့္ေအးလာတယ္။
မိုးဖြားေတြလာစင္ၿပီးေအးေနေပမယ့္ သူေနာက္ကိုျပန္မဆုတ္ပဲ ေပေတၿပီးဆက္ရပ္ေနမိတယ္။သူအရင္တုန္းကလဲ ဒီလို မိုးရြာေနတဲ့အခ်ိန္ ဒီတစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာ ရပ္ေနခဲ့ဖူးတယ္...သူမိုးမိမွာစိုးလို႔ နားရမွာေတာင္မနားပဲ အေျပးအလႊားထီးလာေပးတဲ့လူလဲရိွဖူးခဲ့တာပဲ။
က်စ္!အမွတ္တရေတြက ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ခက္လိုက္တာ...
အရင္ကေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရလွလွေလးေတြကို ေတြးလို႔ေကာင္းေနတုန္း ေနြၪီး ခႏၶာကိုယ္ကေနာက္ကိုဖရိုဖရဲ
ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဆြဲယူတာခံလိုက္ရတယ္။
လန္႔လဲလန္႔ စိတ္ကလဲတိုၿပီး သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ထက္ဆိုးတဲ့ မ်က္ႏွာထား နဲ႔ မိုးပင္လယ္ကိုေတြ့လိုက္ရတယ္။
"မိုးေတြအဲ့ေလာက္ လာစင္ေနတာကို ဖ်ားၿပီးေသခ်င္လို႔ ဆက္ရပ္ေနတာလား?"
ၾကင္နာလိုက္တဲ့စကား..တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ နားဝင္မခ်ိဳေအာင္စကားေျပာနည္းသင္တန္းမ်ားသြားတက္လာသလားပဲ။ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြအကုန္ ကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းပဲ...
မိုးပင္လယ္ လက္ထဲက ေနြၪီး လက္ေမာင္းကိုျပန္ရုန္းလိုက္ၿပီး ခပ္ခြာခြာရပ္လိုက္ေတာ့ ဟက္ခနဲရယ္ၿပီး သူ႔နားကိုျပန္တိုးလာတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔တိုးလာတာလဲ..."
"ဟင္!ေၾသာ္..ဟိုဘက္ကမိုးေတြပိုပက္ လို႔..ေလေဝ့တိုက္ေနလို႔ေနမွာ"
"အဲ့ဒါဆို ခင္ဗ်ားဒီဘက္လာ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဘက္သြားမယ္"
"မလာခ်င္ဘူး...ငါအဲ့ဘက္မွာရပ္ဖို႔ဘက္မသန္ဘူး"
ေနြၪီး မ်က္ျဖဴလန္ေအာင္ထိအံ့ၾသသြားရတယ္။ရပ္ရံုေလးရပ္တာကို ဘက္သန္တာမသန္တာေရြးေနဖို႔လိုလို႔လား...နီးကပ္ေနတဲ့ပံုေပၚမွာစိုးလို႔ ေနြၪီး ပုခံုးေတြကိုပိုက်ံဳ႔ထားမိေတာ့ လဲမ်က္ေမွာင္ကုတ္နဲ႔ ၾကည့္တာခံရေသးတယ္။
အေနၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ဆက္ရပ္ေနတုန္းမွာပဲ ျပည္စိုးဆီကဖုန္းလာတယ္။ကားကစက္ႏိုးမလာတာမို႔သူလာဖို႔နည္းနည္းေနာက္က်မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေျပာတာ...ကဲၾကည့္!သူ႔ကံကအဲ့လို!
"ရတယ္ျပည္စိုး..အစ္ကိုေဆးရံုထဲမွာပဲျပန္ဝင္ေနလိုက္မယ္..တကယ္လို႔ႏိုးမရဘူးဆိုလဲ မနက္ျဖန္မွသြားလဲရတယ္"
တစ္ဖက္ကျပည္စိုးအသံကေတာ့ အလြန္အမင္းအားနာေနတာမို႔ သူေတာင္ျပန္အားနာသြားရတယ္။သူေဆးရံုထဲ ျပန္ဝင္ဖို႔ အလုပ္မိုးပင္လယ္ကသူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီးေမးတယ္။
"ခုနကဖုန္းဆက္တာဘယ္သူလဲ"
"ခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
ေျဖၿပီး သူလက္ကိုရုန္းၿပီးထြက္သြားဖို႔လုပ္ေတာ့ ျပန္ဖမ္းဆြဲတယ္။ေနြၪီး ထပ္ရုန္းရင္ ထပ္ဖမ္းဆြဲ မယ္ဆိုတာသိတာေၾကာင့္ ရပ္ၿပီးနားေထာင္ဖို႔ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။သူထြက္မသြားေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ပံုေပၚေတာ့မွ မိုးပင္လယ္ကလက္ကိုလႊတ္ေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးမွာ တင္ကာ မီးၫွိၿပီး တစ္ရိႈက္ရိႈက္လိုက္တယ္။အျပဳအမူတစ္ခုခ်င္းစီက ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတာေတာ့အမွန္ပဲမို႔ ေနြၪီး စိတ္လိုလက္ရလိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့ ရလာဒ္အေနနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေဆးလိပ္ေငြ့နဲ႔ မႈတ္ထုတ္တာခံလိုက္ရတာပါပဲ။
Shit!!ဒီအရိုင္းအစိုင္းေကာင္ကေတာ့...
ေဆးလိပ္ေငြ့ေတြေၾကာင့္ေနြၪီးတစ္ဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ေခ်ာင္းဆိုးတာကိုၾကည့္ၿပီး မိုးပင္လယ္ကသေဘာတက်ဟက္ဟက္ပက္ပက္ၿပံဳးေတာ့သူသေဘာက်ရတဲ့မ်က္ဝန္းညိုေလးေတြ မွာေဒါသရိပ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ၿပံဳးသြားတာကိုသူေခ်ာင္းဆိုးလက္စနဲ႔ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္ေသးတယ္။သူကလည္းသူပါပဲ!
"ေျပာစရာမရိွရင္ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္"
"ရိွတယ္ေနၪီး"
"ေျပာ!"
"ခုနကဖုန္းဆက္တာ ရည္းစားအသစ္လား"
"ခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
"ဘာ!"
ေနြၪီးရဲ့အေျဖက မွားေနတာမဟုတ္ေပမယ့္မိုးပင္လယ္နည္းနည္းေတာ့ခံရခက္ၿပီး မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားရတယ္။သူကေသြးတိုးစမ္းၿပီးေမးလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေနြၪီးမွာ တကယ္ရိွေနတာမ်ားလား...တကယ္သာဆို သူလက္မခံႏိုင္ဘူး။ေနြၪီးေဘးမွာ သူမဟုတ္တဲ့အျခားတစ္ေယာက္ကိုတြဲမျမင္ခ်င္ဘူး။
ေနြၪီးရဲ့ေရ႔ွကို မိုးပင္လယ္ အေျပးအလႊားပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ေနြၪီးရဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ထပ္ၾကည့္လာတယ္။ေနြၪီးက အရင္လိုပဲ...ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးဘူး။သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို သူ႔ရဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ဘုကလန္႔အေျပာေနာက္မွာဖြက္ထားလို႔ရမယ္ထင္ေနတုန္းပဲ။ဒါေပမဲ့ ေနြၪီးရဲ့ ၾကည္လင္ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြက ညာမွမညာတတ္တာ။သူသိတာေပါ့! ေနြၪီးသူ႔ကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲဆိုတာ။
"ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ"
မိုးပင္လယ္ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
"အဲ့ဒါလဲခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
ေခါင္းမာလိုက္တာ... ရတယ္!ရေအာင္ေမးမယ္။သိခ်င္တာမသိရမခ်င္းငါ မင္းနားကခြာမွာမဟုတ္ဘူး။
"အင္း...၂ေယာက္ထဲသြားမွာလား"
"ဘာျဖစ္လို႔သိခ်င္ေနတာလဲ...ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္အားေနလား"
"အင္း ငါအရမ္းအားတယ္...ၾကည့္ရတာမင္းလဲအားေနတဲ့ပံုပဲ..ေျဖစမ္းပါ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ခုနကဖုန္းဆက္တာ ရည္းစားလား"
"ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္လံုးစာအားသြားရင္ေတာင္ မေျဖဘူး...ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မ ဆိုင္ လို႔"
ေနြၪီး 'မဆိုင္လို႔' ဆိုတာကို တစ္လံုးစီခြဲၿပီး ေျဖေပးလိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေပ်ာ္ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းတည္တင္းသြားတယ္။
အရသာရိွလိုက္တာ!
ေနြၪီး ထိုမ်က္ႏွာထားကို တစ္ဝႀကီးၾကည့္ၿပီးမွ ေကြ့ပတ္ေရွာင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး ေရ႔ွကိုျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။
"ခုနကေမးခြန္း ၂ခုထဲက တစ္ခုပဲေျဖ"
"မေျဖဘူးဆိုရင္ေရာ!"
"ငါတေနကုန္အားတယ္!"
ခ်ီးပဲ!!ခင္ဗ်ားအားလဲ ကြၽန္ေတာ္မအားဘူး...မိုးပင္လယ္ကအရင္လိုပဲသူ႔ကိုအေျဖရၾကပ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေနတုန္းပဲ။သူဒီအေျခအေနကေနဘယ္လိုေရွာင္ထြက္ရမလဲ...
"ေနြၪီး!!Sea!!မင္းတို႔ဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ...ေနြၪီး ခုထိမသြားျဖစ္ေသးဘူးလား"
ေအာ္ေမးသံနဲ႔အတူ ကိုထြဋ္ကသူတို႔နားကိုေရာက္လာၿပီ။သူ႔စိတ္ထဲမွာ ကိုထြဋ္အျခားအေၾကာင္းအရာေတြေလ်ွာက္မေျပာဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
"ဟိုပံုးကိုသြားမလို႔ဆို!ျပည္စိုးေရာ!"
ေနြၪီး မိုးပင္လယ္ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကိုခပ္ငဲ့ငဲ့လုပ္ၿပီးၿပံဳးေနတယ္။စိတ္ညစ္ပါတယ္ !ကိုထြဋ္နဲ႔ေတာ့ တကယ္ပါပဲ!
"မေရာက္လာေသးဘူး...ရတယ္ေနာက္ေန့မွသြားေတာ့မယ္"
"ဟိုပံုးကိုသြားမလို႔လား!"
မိုးပင္လယ္က ဝင္ေမးေတာ့သူမေျဖရေသးခင္ ကိုထြဍ္ကေခါင္းညိတ္ၿပီးၿပီ။ေက်းဇူး အစ္ကိုေရ...
"ဟုတ္တယ္ေလကြာ...မိုးကိုလဲၾကည့္ၪီး ေနြၪီးရွားရွားပါးပါးခြင့္ယူကာမွ ရြာေနလိုက္တာ"
မိုးပင္လယ္ကေခါင္းညိတ္ၿပီး...
"ဟိုပံုးသြားမယ္ဆို လမ္းႀကံဳသားပဲ...လိုက္ခဲ့ပါလား...ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ"
"ဆံပင္ၫွပ္မလို႔တဲ့ကြာ...အဲ့ဒါ..."
အစ္ကိုေရ သတိထားပါၪီး!အဲ့လူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုထားပစ္ခဲ့တဲ့လူ။ခ်က္ခ်င္းႀကီးသူ႔ဘက္ကိုျပန္ပါမသြားနဲ႔ၪီး။ကြၽန္ေတာ့္ကိုသနားပါၪီး။
"ကိုထြဋ္...!!"
ေနြၪီး ဝင္တားမွရေတာ့မယ္...ႏို႔မို႔သာဆို ကိုထြဋ္နဲ႔ကမလြယ္ဘူး။
မိုးပင္လယ္ကေတာ့သူသိခ်င္တာေတြ သိလိုက္ရၿပီမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္သြားပံုပဲ။သူ႔နားထင္ကို လက္ညိုးနဲ႔ခပ္ဖြဖြကုတ္ကာေနြၪီး ကိုေမးဆတ္ၿပီး ...
"ဆံပင္ၫွပ္ဖို႔ဆိုလဲရတယ္ေလ...Resortမွာ Spaနဲ႔Salonပါထည့္ထားတယ္...လိုက္ခဲ့မလားေနြၪီး!မသိၾကတဲ့လူေတြမွမဟုတ္တာ"
"မလိုက္ခ်င္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"မသိတဲ့လူနဲ႔မွလိုက္ခ်င္ေသးတယ္!ခင္ဗ်ားမို႔မလိုက္တာ"
သူ႔စကားအဆံုးမွာ ၿပံဳးေနတဲ့မိုးပင္လယ္ရဲ့မ်က္ႏွာကတည္တင္းသြားတယ္။သူနဲ႔မိုးပင္လယ္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားၿပီး မီးပြားေတြပြင့္ထြက္မတတ္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတယ္။ကိုထြဋ္ကေျပရာေျပၾကောင္းေျပာဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ သူတို႔မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ေၾကာက္သြားပံုပဲ...ထခ်ၾကမွပဲ ဝင္ဆြဲေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ရုပ္နဲ႔ ေဘးကေနခပ္ခြာခြာရပ္ၾကည့္ေနတယ္။
သူတို႔ရဲ့ မီးပြားေတြေၾကာင့္ေဆးရံုႀကီးျပာက်မသြားခင္ ျပည္စိုးက ပ်ာပ်ာသလဲေရာက္လာလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ျပည္စိုးလဲ သူတို႔ရဲ့ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အေျခအေနကို ရိပ္မိမွာပဲ။
ခပ္သြက္သြက္ပဲ သူတို႔ထြက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။သူတို႔သြားဖို႔လုပ္ေတာ့ ကိုထြဋ္ကလဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေဆးရံုထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။
"ကိုေနြၪီး!ေစာင့္ေနရတာ အရမ္းၾကာသြားလား.."
ျပည္စိုးက အလြန္တရာကိုအားနာေနတဲ့ပံုနဲ႔ေမးလာတယ္။
"သိပ္မၾကာပါဘူး...သြားၾကမယ္"
သူ႔ကိုအၾကည့္လႊဲၿပီး အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ လိုက္သြားဖို႔လုပ္ေနတဲ့ေနြၪီး ကိုျမင္ရတာ မိုးပင္လယ္ မ်က္လံုးထဲ မီးပြင့္သြားသလိုပဲ။ရင္ဘက္ထဲမွာေရာ စိတ္ထဲမွာေရာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးပါမက်န္ တစ္ရြရြနဲ႔ မေက်မနပ္ျဖစ္လာတယ္။
ဟုတ္တယ္!သူ ေနြၪီးကို သဝန္တိုလို႔ေသမလိုျဖစ္ေနၿပီ။
သူနဲ႔စကားေျပာတုန္းက မႈန္ကုပ္ေနတဲ့ ေနြၪီးက ျပည္စိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေရာက္လာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းၿပံဳးခ်ိဳသြားတာကဘာသေဘာလဲ!
ေနြၪီးရဲ့အၿပံဳးေတြကို သူမျမင္ရဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူမ်ားေတြကိုမျမင္ေစခ်င္ဘူး။အတၲႀကီးတယ္ေျပာရင္လဲ သူေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးကိုလက္ခံေပးမွာ!အမွန္အတိုင္းပဲေလ!ဘာနာစရာရိွလဲ။
မိုးပင္လယ္ လက္ထဲကေဆးလိပ္ကို ပစ္ခ် နင္းေခ်ခဲ့ၿပီး ေနြၪီးေနာက္ကို ေျပးလိုက္ကာ ကားတံခါးဖြင့္ေနတဲ့ ေနြၪီးလက္ကိုေဆာင့္ဆြဲလိုက္တယ္။သူ႔ရဲ့သဝန္တိုစိတ္ေတြက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကိုေလာင္ၿမိဳက္ေနၿပီမို႔လို႔ သူျငင္သာဖို႔လဲစိတ္ကူးမရိွဘူး။
"ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ ဟိုပံုးကို"
ေနြၪီးက လက္ကိုေဆာင့္ရုန္းတယ္...သူလံုးဝလႊတ္မေပးပဲ ပိုၿပီးတင္းက်ပ္ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။မိုးေတြကသူတို႔တစ္ကိုယ္လံုးကို အတားအဆီးမရိွက်ေနၿပီး အကုန္လံုးလဲ စိုရႊဲေနၿပီ။ျပည္စိုးဆိုတဲ့ သတၲဝါေလးကေတာ့ ကားထဲကေနျပဴးတူးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ၾကည့္ေနတယ္။
ၾကည့္ေနလိုက္!ငါ့လူ ကိုငါျပန္သိမ္းေတာ့မွာ!
"လိုက္ခဲ့လို႔ေျပာေနတယ္ ေနြၪီးဧရာ"
"ဘာလို႔ငါက မင္းနဲ႔လိုက္ရမွာလဲ မိုးပင္လယ္ျပာ"
"ဘာ!မင္းဟိုေကာင္နဲ႔အရမ္းသြားခ်င္ေနတာလား!ဟုတ္လား!!"
"အဲ့ဒါ ငါ့အေၾကာင္း!မင္းနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး...ခုငါ့ကိုလႊတ္!"
"မလႊတ္ဘူး...ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့!"
"လႊတ္!ငါနဲ႔မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ဒီလိုေတြလုပ္ေနတာလဲ?"
ရုန္းေနရင္း မိုးသံေတြၾကားထဲကေန ေနြၪီးေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူးေလ ကိုမိုးပင္လယ္!ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီးခါမွ ေခမီနဲ႔ေစ့စပ္ၿပီးခါမွ ဘာလို႔ဒီလိုေတြလုပ္ေနတာလဲ"
သူ႔စကားအဆံုးမွာ သူ႔လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ မိုးပင္လယ္လက္ေတြေလ်ာ့ရဲသြားတာမို႔ သူဆတ္ခနဲရုန္းၿပီး ကားထဲျမန္ျမန္ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ေနြၪီး သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္သူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ရာထင္တဲ့အထိနီရဲေနၿပီး သူ႔ႏွလံုးသားေတြလဲ နာက်င္ေနရၿပီ။သူဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ ဟိုပံုးသြားဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာမို႔ျပည္စိုးကို အိမ္ကိုပဲေမာင္းခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မိုးေရေတြၾကားထဲမွာ ရပ္ေနတုန္း။
ဟိုတုန္းကေတာ့သူ႔လက္ကိုအေၾကာင္းမဲ့ဆြဲျဖဳတ္ခဲ့ၿပီး ခုအခ်ိန္လြန္ခါမွဘာလို႔ လာဆြဲေနရတာလဲ??သူထပ္ၿပီး နာက်င္ဖို႔အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာမို႔...တဆိတ္ေလးကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားငဲ့ၫွာေပးပါၪီး!