"Girl, kamusta ang birthday celebration?" Bungad na tanong ni Belle sakin pag pasok ko palang sa nurse station.
"Okay naman," I smiled at her bago ko ayusin ang bag. "Sana hindi toxic ang araw na ito para makapag bonding tayong lahat."
"Ay talaga, second celebration ba iyan?" Tuwang-tuwa na tanong niya.
I laughed softly because of her face, "simpleng birthday celebration lang kasama kayong mga katrabaho ko."
Palagi kong ginagawa ang ganun, kada kinabukasan matapos ang araw ng kaarawan ko ay lumalabas kami kasama ng aking mga katrabahong nurse at mga doctor dito sa hospital. Belle is just new here so she doesn't know yet.
"Schedule for today, sa operating room po." Tarantang saad ni James sa buong station.
Lakad takbo kami kasama ng mga co-nurse kong naka-schedule ngayon tungo sa operating room.
"Good morning, Doc." We quickly greeted Ivan when we entered. Hindi ko alam na siya din pala ang doctor na naka-assigned sa operating room ngayong araw.
He just nodded. Agad kaming nag suot ng gloves at face mask. "We need to cut his left foot because of infection from diabetes," Ivan announced.
I was bitten by my lower lip because of what I heard. Minsan lang ako makakita ng pinuputulan ng parte ng katawan. Sanay ako pero hindi ko padin maiwasan na kabahan.
"Success!" Saad ni Ivan bago bumuntong hininga, napangiti naman kaming lahat dahil doon.
"Congrats, Doc." bati namin sakaniya.
"Congrats sa atin," pagtatama naman niya kaya napangiti kami.
Sobra akong natutuwa kung ano na ang narating ni Ivan ngayon. Dati kasi puro lang siya laro kahit nag k-klase na sa school. Pero ngayon grabe, Doctor na siya.
Limang taon ang tanda ni Ivan sakin. Matured sa ibang tao pero lumalabas ang pagiging childish pag dalawa nalang kami. Naalala ko tuloy si Ethan sakaniya. No wonder, sobrang magka-hawig ang ugali nila.
"May dala kang lunch?" Tanong niya pag pasok ko sa kaniyang office.
I shook my head and smiled at him, "wala, tinamad ako mag luto kaninang umaga. Sa cafeteria nalang tayo, I'm sure matutuwa iyong mga ka-trabaho natin."
He nodded so we went out together to go to the cafeteria. Wala sa sarili akong napapatakip sa aking bibig dahil sa mga nadadaanan namin na sinusundan kami ng tingin.
"Ang cute nilang mag jowa tignan, doctor and nurse."
Hindi ko na mapigilan ang pagtawa lalo na nang makita ko ang mukha ni Ivan.
"Hindi naman ako nag g-girlfriend ng panget, ah." I heard him say in a low voice.
"Mas lalong hindi ako nag b-boyfriend ng matanda na." I shook my head, "gurang," mahinang saad ko.
"Tigilan mo ako, Lahari. Pipitikin ko iyang noo mo," pagbabanta niya, kala mo naman takot ako sayo. Tsk! Nakulong nga kita noon sa kabinet.
"Baka gusto mong ipagkalat kong takot ka sa injection kaya ka nag doctor," pang aasar ko. Totoo iyon dahil noong bata pa kami at mag papa check-up siya ay kailangan pa akong isama para lang hawakan ang kamay ko sa tuwing tuturukan siya ng injection.
I heard him 'tsked' so I stopped talking. Nang makarating sa cafeteria ay tinungo na namin ang lamesa kung nasaan ang mga kaibigan.
"Nurse Lahari, bagay talaga kayo ni Doc Ivan." Saad ng isang nurse na katapat ko kaya hindi ko maiwasang matawa.
"Mag kaibigan lang kami niyan ni Ivan. Nothing more, nothing less hahaha." I said then laughed.
"Naku, hindi malabong mag ka-develop-an kayo." Kantiyaw pa ng isa.
Napapailing nalang ako, buti at parating na sila Ivan kasama ng tatlo pang nurse na lalaki. Sila kasi ang nag presinta na mag order ng lunch namin.
"Doc Ivan, may girlfriend kana ba?" Lakas loob na tanong ni Belle sa kalagitnaan ng pag kain namin.
Natatawang lumingon ako kay Ivan na katabi ko lang, wala sa sarili siyang napainom ng tubig. "Wala... wala pa sa plano ko ang ganiyang bagay. Focus lang muna ako sa trabaho ko."
Napatakip naman sa bibig si Belle, oa nitong babae na ito. "Hala totoo ba iyan, Doc?" Hindi makapaniwalang saad niya, "siguro meant to be kayo ni nurse Lahari kasi parehas kayo ng excuse na kesyo focus sa trabaho."
I was just shook my head before continuing to eat. Nang matapos ay kaniya-kaniya na kaming balik sa mga ginagawa namin.
Nasabi ko na din sakanila na kung walang emergency mamaya ay kung pwede mag bonding kami sa malapit na restaurant mamayang five p.m pag out namin. Pumayag sila lalo na nang sabihin ko na libre ko.
Nang sumapit ang alas kwatro ay kinuha ko na muli ang mga gamit pang check ng vital signs ng mga pasyente. Bago ako mag lakad patungo sa ward.
"Nurse Lahari, may deliver po para sayo." Bungad na saad ni nurse Joan sakin pag pasok ko sa nurse station.
I frowned at the table where the bouquet of roses and two boxes of j.co donuts were.
Sino naman kaya ang nag bigay nito? I mentally asked myself.
I have no clue who gave it. Agad kong nilapitan ang bulaklak bago iyon amuyin. Hmmm. Roses, my favorite flower.
Isa tao lang ang naiisip ko na pwede mag bigay nito, pero imposible iyon dahil hindi naman niya alam kung nasaan ako. At saka kung siya nga ang nag bigay nito, ano naman ang rason niya? Kunot noo kong kinuha ang note na naka-ipit sa mga bulaklak.
Belated happy birthday, Lahari.
-EK
EK? Sino iyon? Wala akong kilalang EK ang pangalan! Hindi naman siguro ako manghuhula, ano?
"Sino naman kaya ang lalaki na nag lakas loob mag bigay ng bungkos ng bulaklak at doughnuts kay nurse Lahari?" Naka-ngising tanong ni Belle.
"Baka admirer," kantiyaw naman ni nurse Joan.
Kanina pa ako napapailing sakanila habang kumakain. "Bonding natin ito, pero bakit ang topic ay doon sa nag bigay ng bulaklak?" Taas kilay na tanong ko.
Kaloka sila, palabas palang kami ng hospital kanina iyan na agad ang usapan nila hanggang dito ba naman sa restaurant kung saan kami kakain.
"Masaya lang naman kami para sayo, nurse Lahari. Kasi may nag lakas loob ng mag bigay ng ganoon sayo," malokong saad ni nurse Lani bago mahinang hampasin ang braso ko. "Noon kasi, ibibigay palang tatakbo na dahil takot kay Doc Ivan. Paano ba naman kasing hindi matatakot, eh nakasunod agad sa likod mo."
Natatawang lumingon ako sa pwesto ni Ivan na tahimik lang at nakikinig. "Sa true iyan, 'te." Asar pa ni nurse Jia.
Napailing nalang ako habang ang iba pa naming kasama na doctor ay pinag tatawanan si Ivan dahil daw late siya ngayong may matapang na lalaking nag bigay ng bulaklak.
"Thank you sa treat, nurse Lahari." Ngumiti lang ako sakanila
"So paano, kitakits nalang ulit bukas." Saad ni Doctor Duminguez.
"Opo, Doc." Naka-ngiting saad ko bago kumaway, "ingat po pauwi."
Nang maka-alis na ang mga katrabaho ay saba'y na kami ni Ivan pumunta sa sasakyan na magkatabi lamang sa parking lot. "Tahimik mo ata," tanong ko sakaniya.
Tumingin lang siya sakin bago tipid na ngumiti. Anong problema nitong lalaki na ito?
"Okay ka lang ba?" Tanong ko ulit, "may sakit ka ba?" Saglit kong dinampi ang likod ng kamay sa kaniyang leeg para malaman kung mainit ba, pero hindi naman. "Hoi! Mag salita ka nga, okay ka lang---"
"Ayaw ko ng maulit iyong scenario kung saan tinatanong mo yung sarili mo kung saan ka ba nag kulang. Kung bakit ang dali lang na iwan ka ng lalaking pinanghuhugutan mo ng lakas," seryosong saad niya.
"Hindi naman agad ako mag b-boyfriend. Hindi pa nga alam kung sino talaga iyung lalaki na nag bigay ng bulaklak, eh." Nakangiting saad ko, pero seryoso padin siya. "Advance naman masyado ni Ivan."
Napailing nalang siya bago kami mag paalam sa isa't-isa na uuwi na. Maaga pa ang shift ko bukas dahil maaga din akong mag o-out.
Habang pauwi sa condo ay iniisip ko kung sino iyong nag bigay ng bulaklak at doughnuts. Wala akong kilala na EK ang pangalan.
Ipinilig ko nalang ang ulo dahil sa iniisip. Pagbaba na pagbaba ko palang ng sasakyan ay hindi agad ako naka-galaw sa kinatatayuan dahil sa tumawag ng pangalan ko.
"Lahari," pag-uulit nito.
Its been eight years since I heard his voice. Ang boses niya noon ay hindi nag bago, masyado pading klaro.
Bumuntong hininga ako bago taas noo na umikot para makita siya. He looks more matured and attractive... ay letche!
Bakit ba kasi iyan andito? Inis na saad ko sa sarili. Napa impressd tuloy ako.
"Why?" Walang emosyon kong tanong.
"I-I'm sorry... I'm sorry for breaking up with you eight years ago," naka-yukong saad niya.
Napangiwi ako nang marinig ang sanabi niya. Sorry for breaking up with me? "It's okay, I already forgive you." I bitterly smiled at him, "kung wala ka ng sasabihin mauuna na ako." Saad ko bago tumalikod.
Hindi pa ako nakaka-isang hakbang nang marinig ko ulit na nag salita siya. "N-Nag-sisi akong nakipag hiwalay ako sayo. I-I'm sorry, p-please bumalik kana sakin... mahal."
Sa pangalawang pag kakataon ay humarap ako sakaniya, pero sa pagkakataon ngayon may ngiti na sa aking labi. "Kung andito ka para humingi ng tawad, wag ka mag alala dahil napatawad na kita matagal na." Lumakad ako palapit sakaniya bago ko tapikin ng mahina ang braso niya, "kung andito ka naman para hilingin na bumalik ako sayo... I'm sorry, naka move on na ako. Masaya na ako ngayon, sana ikaw din."
"P-Paano ako? H-Hindi ako masaya ngayon, hindi ako okay. H-Hindi ako buo, kulang ako... wala ka sakin." Saad niya bago ko makita ang pag-uga ng mga braso niya, umiiyak siya. "H-Hindi ko kaya... s-sobra akong n-nangungulila sayo. I'm sorry... please, b-bumalik kana sakin m-mahal. Sakin kana ulit p-please," nagulat ako ng mabilis niya akong yakapin.
Sabi ko noon huli na ang pag iyak ko. Pero bakit ngayon tumutulo na naman ang mga luha ko dahil sa lalaki na ito? Ano ba ang ginawa mo sakin at nag kakaganito na naman ako?
"B-Bakit ngayon l-lang kung kailan o-okay na ako?" I cried, "bakit n-noon... habang n-nag mamakaawa ako, wala lang sayo?" Hindi ko mapigilan na hampasin ang dibdib niya.
"I'm sorry."
Mas lalo akong humagulgul ng marinig ko na naman ang salitang sorry mula sakaniya. "Sa lahat ng p-pangako mo... w-wala kang tinupad! Nag m-makaawa ako, eh... sabi ko w-wag muna, sabi ko wag sa a-araw na iyon... kasi durog ako, d-durog na durog ako nun. K-Kasi kinuha na sakin si Mamang, pero... h-hindi ka nakinig sakin, m-mas lalo mong dinurog ang puso ko. M-Mas lalo mo akong sinaktan, sabi mo n-nakakapagod ako... nakakasawa."
Umiiyak na napaupo ako sa lupa, sobrang nanlalambot ako. Nasasaktan na naman ako, kasi binabalikan na naman ang nakaraan.
"M-Mahal... mahal patawad." Umiiyak na saad niya bago yumakap sakin.
"I-Iniwan niyo ako nung araw na iyon! Sobrang durog na d-durog ako... sobrang sakit. N-Nag lakas loob akong mag byahe mula Iba hanggang Nueva Ecija kahit... wala ako sa sarili. K-Kahit muntik pa akong mahuli dahil sa tanginang over speeding na iyan! P-Pero hindi ko ininda, kasi s-sabi ko... sabi ko mas kailangan kita. K-Kailangan ko ng m-sasasandalan, kailangan ko ng mapagkukunan ng lakas. Pero... p-pag dating ko, panibagong sakit pala ang nag hihintay sakin. Iyung taong pahinga ko, nag sawa sakin, n-napagod sakin."
Ang sakit-sakit. Hindi ako halos makahinga sa sobrang sakit. Okay na ako eh, pero ito na naman?
"Mahal kita, m-mahal na mahal... hanggang ngayon, i-ikaw padin." Patuloy din ang pag-iyak ni Ethan habang naka-yakap sakin.
"P-Pero ang sakit mo mag mahal... mahal mo ako pero n-noong nag mamakaawa ako, w-wala lang sayo. N-Nakaka-trauma ka naman mahalin."