Ik zit aan tafel mijn huiswerk te maken en ik ben alleen thuis. Ik kijk naar mijn boeken. Wiskunde. Ik ben er op zich goed in, maar het is saai. Ik zucht. Omdat ik dorst heb, sta ik op en loop ik naar de keuken. Het enige wat ik in de koelkast zie, is limonade siroop.
Ik schenk het in een glas en verdun het met water.
Mijn moeder maakt het normaal altijd te waterig en mijn vader te zoet. Ik neem een slokje om te proeven. Precies goed. Ik loop naar de bank, wiskunde kan wel even wachten.
Ik pak de afstandsbediening en zet de TV aan. Ik zapp een beetje door de zenders heen, maar er is helemaal niks op TV. Alleen maar nieuws en saaie programma's. Met een zucht open ik Netflix. De nieuwe Koreaanse serie "Squid Game" is net uitgekomen. Ik klik op de serie aan en pak wat popcorn.
Aflevering 1 is net afgelopen wanneer mijn telefoon trilt. Eleanor belt, dus ik neem op. "Ayla!" Ze schreeuwt door de telefoon. Ik houd mijn telefoon bij mijn oor weg en lach hardop.
'Hé Lea! 'Sup?' Op dat moment gaat de bel. "Oh momentje, mijn pakketje is er." Zeg ik blij.
Ik leg mijn telefoon neer en loop naar de deur. Ik open de deur en de bezorger staat daar met mijn pakketje die ik verwachtte. Hij glimlacht naar mij en geeft mijn pakketje aan. "Fijne dag." Zegt hij en loopt terug naar zijn bestelbusje. "Fijne dag!" Roep ik hem na, maar waarschijnlijk heeft hij dat niet meer gehoord.
Ik loop terug naar binnen en zet het pakketje op de tafel. Ik pak een mes uit de keuken en ik maak het pakketje open. De broek die erin wilde ik al super lang, hopelijk past hij.
Ik pak mijn telefoon weer. "De broek die ik heb besteld is binnen!" Roep ik door de telefoon naar Eleanor. "Yes!" Roept Eleanor terug. "Maar ik heb echt goed nieuws!" "Wat?" Vraag ik nieuwsgierig. "Collin komt terug naar de stad!" Roept Eleanor opgewekt en ik blijf even stil. Ik heb Collin nu al een jaar niet meer gezien. Hij was mijn vriend totdat hij weg ging. Toen heeft hij het uitgemaakt. Zal hij me nog herkennen?
"Ayla?" Hoor ik Eleanor vragen. "Ayla ben je er nog?" Ik schrik op uit mijn gedachtes. "Ja, eh, ik ben er nog." Zeg ik met een getrilde stem. "Is er iets?" Vraagt Eleanor. "Ik weet dat het voordat hij weg ging uit is tussen jullie, maar het is toch fijn om hem weer te zien?" "Mm-mhm." Antwoord ik.
Ik weet niet wat ik moet vinden. Ja leuk om Collin weer te zien, maar het is toch raar. Ik zucht en ik hang de telefoon op. Sorry Eleanor.
Ik ga weer op de bank zitten en klik 'Squid Game' weer aan. Ik ben net halverwege aflevering 2 wanneer er op de deur wordt gebonkt. Ik schrik op. Gebruik gewoon de bel.
Ik sta open en loop naar de deur. Ik trek de zware deur open en er staat een man voor mij. Hij heeft een net, zwart pak aan en zwarte schoenen. Ik bekijk hem van top tot teen.
Hij heeft bruine haren en bruine ogen. Hij is denk ik rond de 20 jaar. Hij is eigenlijk wel knap. "Kom mee naar buiten." Zegt hij. Ik schrik op uit mijn gedachtes. Ik kijk hem vragend aan. "Kom gewoon." Zegt hij aardig maar toch dwingend.
Als ik met de man mee naar buiten loop zie ik dat bijna de hele stad buiten staat. Ik kijk om me heen, het is enorm druk. Ik zie mijn buurvrouw Jenny met haar kinderen staan. Ze kijkt me vragend aan. Ik loop even naar haar toe en zeg: "Ik snap niet wat er aan de hand is." "Nee ik ook niet." Antwoordt Jenny. "Er stond ineens een man in een zwart pak voor mij en vroeg of ik en mijn kinderen naar buiten konden komen." "Ja, er stond ook een man in een zwart pak bij mij voor de deur." Zeg ik. "Ik moest ook gelijk naar buiten komen."
Ik kijk haar kinderen even aan. Ik zie dat zij er ook niks van snappen. Jenny heeft 2 kinderen. 1 jongen met zwart haar en donker bruine ogen. Ik denk dat hij ongeveer 12 jaar oud is. Jenny heeft ook nog een meisje. Ze heeft donkerbruine haren en blauwe ogen. Ze is rond de 7 jaar denk ik. Ik weet hun namen alleen niet, ze zijn namelijk niet vaak bij Jenny thuis. Volgens mij is Jenny een paar jaar geleden van haar man gescheiden en zijn haar kinderen toen met hem meegegaan. Haar kinderen zien er wel heel lief uit.
Ik zie Gale en Eleanor staan, ik loop naar ze toe. "Heb je het al gehoord, Ayla?" Vraagt Gale gelijk als ik bij ze aankom. Ik kijk hem vragend aan. "Collin komt morgen terug!" "Ja dat had ik haar al verteld sukkel." Zegt Eleanor lachend. "Ja klopt." Zeg ik afwezig. Komt hij morgen al?
Ik kijk weer om me heen. Ineens voel ik dat ik dat er iemand op mijn schouder tikt. Ik draai me om, het is mijn moeder. "Hé mam!" Zeg ik en ik geef haar een knuffel. "Was jij niet op werk?" Mijn moeder knikt. "Ja klopt, maar iedereen moest weg." Ik kijk haar gevraagd aan. "We zijn ineens allemaal vertrokken, voor dit hele gebeuren." Zegt ze. "Waar is pap?" Vraag ik. "Die kan hier elk moment zijn." Antwoord mijn moeder.
Ineens zie ik mijn vader aankomen. Hij ziet er verward uit. Hij dringt zich tussen alle mensen door. "Ho, sorry." Hoorde ik hem zeggen toen hij tegen iemand opbotste. "Waarom moest iedereen ineens weg van werk?" Vraagt hij als hij aankomt. Hij geeft mijn moeder een zoen en daarna geeft hij mij een knuffel. "Geen idee." Antwoordt mijn moeder. "Ayla, Gale, Eleanor, waarom staan jullie hier allemaal buiten?" Ze kijkt ons gevraagd aan. "Er kwamen mensen in nette pakken langs bij ons thuis en vroegen of we naar buiten wilde komen." Antwoordt Gale en Eleanor en ik knikken.
Ineens voel ik druppels. Ah nee hè, gaat het ook nog eens regenen . Ik zucht. Hopelijk kunnen we snel weer naar binnen.
Ineens hoor ik de speakers van de stad piepen. Iedereen drukt zijn handen tegen zijn oren. Als het gepiep over is horen we ineens een mannenstem praten. "Dames en heren, jongens en meisjes." Zegt de stem. "Jullie vragen jullie vast af waarom jullie hier buiten staan." Iedereen is doodstil. "Wij zijn een team van de overheid, de Mythicals, wij gaan over het aantal mensen in steden." Waar gaat dit in hemelsnaam over? "De wereld is overbevolkt." Hoor ik de stem door de speaker zeggen. "Maximaal 10 mensen per stad over!" Ik schrik. Is dit een grap? Ik kijk Eleanor en Gale aan.
"Jullie moeten vechten voor jullie leven." Gaat de stem verder. Ik zie dat Gale probeert zijn lach in te houden. Ik kijk naar Eleanor. Ze kijkt bang en mijn ouders ook. Ik snap het niet. Er wonen 7 miljard mensen op de wereld. Dat is inderdaad veel, maar nog maar 10 mensen per stad? Dat is belachelijk! In onze stad wonen al 20.000 mensen.
Als de man die door de spreker praatte is uitgepraat, mogen we weer naar binnen. "Nog één laatste ding." Hoor ik hem zeggen. Iedereen blijft staan. "Er zijn een paar regels." Gaat de mannenstem verder. Ik zucht. "Het begint morgen en je mag geen vuurwapens gebruiken, zoals pistolen en andere dingen." Wat is dit nou weer? Hoe willen we nu overleven? Met mes en vork? "Maak zelf jullie wapens. Veel succes."
Ineens wordt alles zwart voor mijn ogen. Wat is er gebeurd? Ik word wakker en ik zweet helemaal. Wat was dit voor een rare droom? Over mensen van de overheid die naar onze stad kwamen om ons te vertellen dat we elkaar vermoorden omdat de wereld overbevolkt was. Gelukkig was het maar een droom, maar het was toch vreemd. Het was zo echt. Ik zucht en kijk op de wekker: 7:00. Ik ga er maar uit want ik kan toch niet meer slapen. Ik pak mijn onesie; hij heeft panter print en kleine schattige oortjes op de capuchon. Het is zaterdag dus ik hoef gelukkig niet naar school. Ik loop van de trap af naar beneden en zie dat mijn moeder al aan tafel zit. "Goedemorgen lieverd." Zegt ze. "Goedemorgen mam." Zeg ik en ik geef haar een zoen. "Wat ben je vroeg uit bed." Zegt mijn moeder. Ik knik. "Ik kon niet meer slapen." Antwoord ik. Ik ga haar niet vertellen over de droom.
Ik loop naar de keuken en pak een kom, ik zoek in een keukenkastje naar mijn cornflakes, ik kan ze alleen niet vinden. Ik loop naar de voorraadkast en zoek daar naar een nieuw pak cornflakes. Maar ze zijn op. "Mam!" Roep ik vanuit de voorraadkast. "Zijn er ergens nog cornflakes?" "Als ze niet in de voorraadkast liggen, dan zijn ze op!" Roept mijn moeder terug. Ik zucht en loop terug naar de keuken. Ik zet mijn kom terug en pak een bord. Ik open de vriezer en pak 2 broodjes uit de zak met brood. Ik leg ze op mijn bord en leg ze even in de magnetron zodat ze ontdooien. Als ze klaar zijn pak ik het broodbeleg en begin te smeren, daarna ga ik op de bank zitten en pak mijn laptop.
Als ik na het ontbijt terug naar boven loop om me aan te kleden hoor ik mijn vader uit bed komen. "Hoi pap." Zeg ik. "Hoi lieverd." Zegt mijn vader terug en hij loopt naar de badkamer. Ik hoor dat hij de douche aanzet. Ik loop door naar mijn kamer en kijk in mijn kleding kast. Ik zucht en kijk naar buiten. Het is niet heel lekker weer dus ik pak mijn favoriete spijkerbroek. Het is een lichtblauwe broek met een paar gaten erin en het is een skinny jeans. Ik pak ook mijn favoriete trui uit de kast en trek hem aan. Ik ben blij dat ik niet meer pas, want anders hadden deze broek en deze trui niet meer gepast.
Ik hoor dat mijn vader de badkamer uit loopt. Ik loop mijn kamer uit en ga naar de badkamer. Ik pak mijn tandenborstel en smeer er wat tandpasta op. Terwijl ik mijn tanden poets pak ik mijn telefoon. Ik heb wat appjes van Eleanor waarin ze zegt: Ik heb vannacht 'Squid Game' uit gekeken. Echt een aanrader! Ik moet lachen. Eleanor kijkt volgens mij letterlijk dag en nacht Netflix. Ik ben nog niet begonnen aan Squid Game. Ik ben wel van plan om vandaag te beginnen. Ik pak snel mijn agenda om te kijken of ik nog huiswerk te maken en ik zie dat ik alleen maar Nederlands hoef te gelukkig te maken, dan kan ik dat morgen doen en vandaag kan ik lekker relaxen.
Ik plof neer op de bank beneden en pak de afstandsbediening. Ik begin eerst met zappen langs wat zenders maar er is niks op tv. Uiteindelijk ga ik naar Netflix en klik op 'Squid Game' aan. Ik ben nog geen 5 minuten bezig als er op de deur wordt gebonkt. Kunnen mensen de bel niet vinden? "Ik doe wel open!" Roep ik. Ik open de deur en er staat een man voor mij. Hij draagt een mooi zwart pak met zwarte schoenen. Hij heeft bruine haren en bruine ogen en ziet er vriendelijk uit. Eerst doet het me niks maar ineens herken ik hem. Dit is die man uit mijn droom! Hij stond toen ook voor mijn deur. Ik kijk hem met open mond aan. "Zijn je ouders thuis?" Vraagt hij vriendelijk. Ik schrik op uit mijn gedachtes. Ik knik. Ik snap er echt niks van. "Zou je ze willen halen en met me mee naar buiten komen?" Ik kijk hem raar aan. Dit kwam ook al in mijn droom voor. Nog een beetje door de war loop ik naar boven. "Mam? Pap," "Er staat een man voor de deur die vraagt of we naar buiten komen." Mijn ouders kijken me raar aan, maar zien dat ik er ook niet veel van snap. Ze lopen met me mee naar beneden en mijn ouders pakken hun jas. Ik loop nog snel naar de woonkamer om mijn telefoon te pakken. Mijn schoenen had ik al aan. Ik loop terug naar de gang en trek mijn jas aan. Mijn jas is donkerblauw en lekker dik. Het is ook bijna winter dus dan is een dikke jas wel lekker. Mijn schoenen zijn wit met zwart, gewoon basic zodat ze overal wel bij staan.
Als we de deur uit lopen zien we al heel wat mensen uit onze stad staan. Ik kijk om me heen. Ik zie onze buurvrouw en buurman staan. Ik zie ook Eleanor bij Gale staan. Ik loop naar ze toe. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik. "Geen idee." Antwoordt Eleanor. Ze kijkt naar Gale maar hij haalt ook zijn schouders op. Ik zucht. Er komen meer mensen. De ouders van Eleanor komen naar ons toe. "Hé Ayla, hé Gale." Zeggen ze. "Hoi hoi." Zegt Gale en hij glimlacht. "Hé" Zeg ik. "Weten jullie wat er aan de hand is?" Vraagt de moeder van Eleanor. We schudden ons hoofd. Ik pak mijn telefoon uit mijn jaszak en open Instagram. "Hier staat iets op het nieuws!" Zeg ik. Gale en Eleanor komen bij mij staan. "Er komen mensen van de overheid ons iets vertellen, maar niemand weet wat."
"Goedemiddag iedereen." Hoor ik een stem door de speakers van onze stad zeggen. "Wij zijn een team van de overheid, de Mythicals, wij gaan over het aantal mensen in steden." Ik schrik. Dit herken echt uit mijn droom! Ik begin een beetje bang te worden. Ik slik. Gale en Eleanor kijken me raar aan. Mijn ouders komen naar mij toe en gaan bij mij staan. "De wereld is overbevolkt." Hoor ik de stem door de speakers. "Per stad maximaal 10 mensen over!" Ik schrik. Wat?! Hoe willen ze dit doen? Er wonen wel 20.000 mensen in deze stad. Echt een stad kun je het eigenlijk niet noemen. Het is niet erg groot maar toch noemen we het een stad. Het heet 'Per Lumen'. Dat betekend 'door het licht' in het Latijn. Per Lumen is al een oude stad en vroeger was het een hele grote belangrijke stad. Er werd veel gehandeld door mensen uit de geschiedenis. Het gemeentehuis dat nu nog staat, is gebouwd in 1790; tijdens de Franse Revolutie. Gelukkig hebben ze daar toen weinig last van gehad. Er staan ook wat beelden in onze stad van belangrijke mensen die in deze stad gewoond hebben. Ik onthoud hun namen alleen nooit. Ondertussen woon ik er al 16 jaar, mijn hele leven dus.
"Nog wat regels!" Roept de stem. "Je mag geen vuurwapens gebruiken." Wat? Hoe willen we dit doen dan? Ik snap het niet. Is dit een grap ofzo? Moeten we elkaar vermoorden om te overleven? "Je mag ook geen vergif gebruiken. Teamen is toegestaan, maar let op! Niet iedereen is te vertrouwen." Vertelt de stem. Ik zucht. Geen vergif gebruiken lijkt me logisch. Maar wat bedoelt hij met "niet iedereen is te vertrouwen"? Ik slik en kijk naar Gale en Eleanor. Ze kijken me verward aan. "Heel veel succes." Zegt de stem en de speakers vallen uit.