Κοιτάζω μερικά δευτερόλεπτα σοκαρισμένη. Ένα μπρελόκ- δύο κλειδιά. Το χέρι μου τα βυθίζει ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ και παίρνω ξανά τη στάση που είχα, πιο άνετα τώρα. Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια νυσταγμένη έκφραση. Προσπαθώ να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου καθώς χιλιάδες σενάρια περνούν από το μυαλό μου. Καταπίνω το σάλιο μου και αφήνω μια ανάσα να βγει αργά από μέσα μου. Σιγά σιγά ακούω τα βήματα του Peyton να δυναμώνουν καθώς γυρίζει προς το σαλόνι. Το σώμα μου υπακούει σε κάθε εντολή για να ηρεμήσει πράγμα που με ανακουφίζει πιο πολύ. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω κοιμισμένα προς το μικρό παράθυρο ενώ το μπροστινό μέρος του αντίχειρά μου βυθίζεται στο στόμα μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα νιώθω το βλέμμα του πάνω μου καθώς στέκεται πάνω από τον καναπέ.
«Νύσταξες, Mia;» ρωτάει απαλά καθώς σκύβει πάνω μου για να δει καλύτερα το πρόσωπό μου.
Χωρίς να θέλω να χαλάσω την εικόνα, απλά γνέφω και βγάζω ένα μικρό μουγκρητό επιβεβαίωσης. Το χέρι του ακουμπά το μπράτσο μου.
«Πρέπει, ξέρεις, να κάνεις ένα μπάνιο και να βάλεις κρέμα, η προηγούμενη έχει ξεραθεί πάνω σου.» λέει χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς αν είναι εντολή ή πρόταση.
Ίσως πρέπει να το εκλάβω ως εντολή, σκέφτομαι πριν κουνήσω ξανά το κεφάλι και αναγκάσω τον εαυτό μου να ανασηκωθεί στον καναπέ. Αφήνω μια βαριά ανάσα κούρασης και σπρώχνω τον εαυτό μου για να σηκωθεί στα πόδια του, αλλά ένα παράξενο μούδιασμα με κάνει να πέσω κάτω. Τα χέρια μου προστατεύουν το κεφάλι μου από το να χτυπήσει στο πάτωμα βάζοντάς τα ως μαξιλάρι κάτω μου. Τα πόδια μου αρχίζουν να πονούν, σαν χιλιάδες βελόνες να με τρυπούν το δευτερόλεπτο, ενώ το κεφάλι μου από το τράνταγμα και τη παραλίγο επαφή με το πάτωμα δημιουργεί έναν οξύ πόνο από το πίσω μέρος μέχρι το μπροστινό. Ενστικτωδώς και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου τα μάτια μου δακρύζουν και ένα σχεδόν αθόρυβο αναφιλητό βγαίνει από τα χείλη μου.
Τι στο διάολο έγινε μόλις; Γυρίζω τα πόδια μου και κοιτάζω τα πόδια μου, καθώς σε κάθε προσπάθειά μου να σηκωθώ ο πόνος γίνεται χειρότερος. Αρχίζω να κλαίω κανονικά, δεν ήταν θέατρο, ήταν αληθινό. Κάτι πήγαινε πολύ λάθος με τα πόδια μου και δεν ήξερα τι.
Η φωνή του Τύραννου με έβγαλε από τις σκέψεις.
«Mia! Είσαι καλά; Χτύπησες;» ρωτάει γρήγορα καθώς σχεδόν διακτινίζεται δίπλα μου. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου καθώς με σηκώνει στην αγκαλιά του για να με μεταφέρει στον καναπέ.
Έχοντας μηδενικό έλεγχο του σώματός μου πέφτω στην αγκαλιά του και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς, κρατώντας τα χέρια μου στο κεφάλι μου.
«Π-πονάω, μπ-μπαμπά πονάω πολύ!» ουρλιάζω λέξεις που δεν ελέγχω μέσα από τους λυγμούς μου, οι οποίοι ήταν πραγματικοί.
Τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου καθώς με τραβάει στην αγκαλιά του.
Φρικάρω ακόμα πιο πολύ, πράγμα που καταλήγει σε περισσότερες κραυγές.
Νομίζοντας πως με πονάει απομακρύνεται και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω.
Οι πατούσες μου δεν ακουμπούσαν πια το πάτωμα και ο πόνος είχε σταματήσει σχεδόν τελείως. Κουνώ τα δαχτυλάκια του ποδιού μου, δεν μπορώ να καταλάβω πιο είναι το πρόβλημα, γιατί πόνεσα τόσο πολύ όταν σηκώθηκα.
Ξαπλώνω το κεφάλι μου πίσω, στο μαξιλάρι του καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Πρέπει να ηρεμήσω , πρέπει να ηρεμήσω. Ξαφνικά, νιώθω κάτι υγρό στα δάκτυλά που κρατούν το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και φέρνοντάς τα μπροστά στο πρόσωπό μου έρχομαι αντιμέτωπη με την όψη του κατακόκκινου αίματος. Το στόμα μου ανοίγει σοκαρισμένο καθώς αντικρίζω τον Τύραννο που με κοιτάζει προβληματισμένος.
Ανάθεμά με , άνοιξαν τα ράμματα! Κάνε κάτι!
Σχεδόν αμέσως τα δύο του χέρια με αρπάζουν και εγώ γαντζώνομαι από πάνω του για να μην πέσω. Ανεβαίνει γρήγορα τις σκάλες για τον 2ο όροφο ενώ εγώ παρατηρώ τις κηλίδες αίματος που έχουν πέσει στο πουκάμισό του.
Σκατά! Τα κλειδιά! Γαμώτο μου...έμειναν κάτω! Και αν γυρίσει μετά για να καθαρίσει τα αίματα και τα πάρει πίσω; Αν δει ότι τα έκρυψα, τι θα σκεφτεί; Ηλίθια ηλίθια ηλίθια! Όσο παραπάνω νιώθω τη σύγχυση μέσα μου, όλο και περισσότερο με χτυπάει το τσούξιμο στο κεφάλι. Μερικά παραπάνω απρόσκλητα δάκρυα κυλούν στα μάγουλό μου. Φτάνοντας στον 1ο όροφο συνειδητοποιούμε ότι όλα τα κορίτσια να έχουν βγει έξω και να κοιτάζουν τρομαγμένες. Κρατώ το πρόσωπό μου κρυμμένο στο στέρνο του Peyton.
«Ακούσαμε φωνές, όλα καλά, κύριε;» ρωτάει η Ava γενναία κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μας.
«Mia, τι- τι έπαθες;» ακούγεται ταραγμένη η φωνή της Kylie.
Ο Τύραννος κοιτάζει όλα τα κορίτσια ένα προς ένα πριν σταματήσει και πάρει μια βαθιά ανάσα.
«Η Mia απλά έπεσε, κούνησε λίγο το κεφάλι της και άνοιξαν τα ράμματα. Είναι μια χαρά, απλά όπως της είπα, πρέπει να μείνει για μερικές μέρες στο κρεβάτι για να ξεκουραστεί και να αναρρώσει. Μην ανησυχείτε. Πηγαίνετε να κάνετε ό,τι είναι να κάνετε. » εξηγεί ήρεμος ο Peyton πριν γυρίσει το σώμα του για να ανέβει τις υπόλοιπες σκάλες.
Τότε είναι που τα πρησμένα μου μάτια κοιτάζουν φευγαλέα τις ματιές όλων των κοριτσιών και κυρίως της Kylie που μοιάζει να έχει χλομιάσει. Φτάνοντας στον 2ο όροφο εγώ περιμένω να μπούμε στο δωμάτιό μου ή στη χειρότερη των περιπτώσεων στο δωμάτιο του Τυράννου. Όμως αυτό δεν συμβαίνει.
Όταν όμως βλέπω πως πηγαίνουμε προς την πόρτα ευθεία, τα σωθικά μου ανακατεύονται.
«Μπαμπά...όχι- όχι εκεί...» ψιθυρίζω ελπίζοντας να με ακούσει αλλά δεν το κάνει.
Αμέσως ανοίγει τη πόρτα και έρχομαι για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με το εργαστήρι Βασανιστηρίων. Το σώμα μου ανατριχιάζει όταν ο Τύραννος τοποθετεί το σώμα μου πάνω στο παγωμένο σιδερένιο κρεβάτι και όλες οι αναμνήσεις επιστρέφουν σαν μαχαιριές στο στήθος μου.
Ο Peyton κοιτάζει με προσοχή τα μάτια μου και μετά τα δάκτυλά του αρχίζουν να βγάζουν τα μικρά σιδερένια κλιπάκια που κρατούν σταθερούς τους επιδέσμους στο κεφάλι μου ώστε να μπορεί να τους αφαιρέσει. Σύντομα οι λερωμένες γάζες πέφτουν στο πάτωμα δίνοντας μια πλήρη θέα του κεφαλιού μου στον Peyton. Αυτός απομακρύνεται και πηγαίνει στα ανατριχιαστικά του συρτάρια, από όπου βγάζει μια λεπίδα, επιδέσμους, βαμβάκι, ένα κόκκινο μπουκάλι και κάτι μαύρο σαν κουβαρίστρα, δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς είναι, όταν όμως επιστρέφω μαθαίνω. Θα μου κάνει αυτός τα ράμματα;
Σχεδόν τις νιώθω τις πληγές, τα ράμματα, το μικρό άνοιγμα... το ψύχος του δωματίου μου δημιουργεί ζάλη καθώς αυτό έρχεται σε επαφή με το ευαίσθητο σημείο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη θέα της βελόνας με κάνουν να έχω τάση λιποθυμίας καθώς νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει και το φως να αποδυναμώνεται.
Ο Peyton παρατηρεί γρήγορα το πρόσωπό μου και την σιγανή μου πτώση προς το σιδερένιο κρεβάτι και αμέσως με πιάνει.
«Όχι, όχι! Mia, μην μου κοιμηθείς τώρα! Μείνε δύο λεπτά ξύπνια αλλιώς δεν θα μπορώ να κάνω τα ράμματα. Mia! Άνοιξε τα μάτια σου είπα! Όχι, γαμώ-» ακούω τον Peyton να λέει δυνατά και θυμωμένα καθώς με κρατάει , αλλά τα λόγια του χάνονται όταν τα μάτια μου κλείνουν μια και καλή.
[...]
Τα μάτια μου ανοίγουν και η αναπνοή μου γίνεται πιο βαριά.
Τι έγινε; Που είμαι;
Κοιτώντας το ταβάνι μοιάζει σαν να είμαι στο δωμάτιό μου. Κάνω μια προσπάθεια να γυρίσω το κεφάλι μου για να κοιτάξω γύρω μέχρι που συνειδητοποιώ πως το μαξιλάρι μου είναι έτσι σχεδιασμένο με μια μικρή ζώνη ώστε να κρατάει το κεφάλι μου σταθερό, χωρίς να ακουμπά το πίσω μέρος του κεφαλιού μου απευθείας σε αυτό. Έτσι το αισθάνομαι, τουλάχιστον. Έχοντας κορυφές αριστερά και δεξιά δυσκολεύομαι να κάνω οποιαδήποτε κίνηση, εκτός από τη κίνηση των ματιών μου και του προσώπου μου. Τι στο καλό; Έχει δέσει το κεφάλι μου;
Η απώλεια πόνου φαίνεται σημαντική, δεν νιώθω τίποτα σχεδόν σε όλο μου το σώμα. Κλείνω τα μάτια μου για να πάρω μια πολύ βαθιά ανάσα. Τα ξανανοίγω όταν θυμάμαι τι ακριβώς συνέβη.
Χριστέ μου, μου έκανε όντως ο Τύραννος ράμματα; Παναγία μου, βρήκε τα κλειδιά;
Πρέπει να πάω να δω, τώρα αμέσως!
Μια μικρή κίνηση μου θυμίζει τη μικρή ζώνη στο μέτωπο.
Ξαφνικά, νιώθω σαν εκείνους τους τρελάρες στα ψυχιατρεία και τις κλινικές. Ίσως με είχαν κάνει έναν...δεν βρίσκω κάποια διαφορά.
Το χέρι μου σπρώχνει τη κουβέρτα μου με καλύπτει μέχρι τον λαιμό και ακουμπά απαλά την ζώνη στο μέτωπό μου και ψάχνει για το κάτι μεταλλικό που λογικά τη κρατάει, αλλά δεν πιάνω τίποτα σε όλη την έκταση των χεριών μου.
Τι φάση; Πώς φεύγουμε από εδώ; Το χέρι μου ασκεί όση περισσότερη πίεση μπορεί στη ζώνη προκειμένου να απελευθερώσω το κεφάλι μου αλλά είναι αδύνατο να κουνηθεί από τη θέση της, όπως είναι αδύνατο να τραβήξω το κεφάλι μου από εκεί που είναι, διαφορετικά θα χτυπήσει ξανά το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Γαμώ, γιατί πρέπει κάθε φορά όλα να πηγαίνουν χάλια;
Πρώτη φορά μου χαμογέλασε η τύχη και αμέσως ... όλα έγιναν σκατά.
Γιατί δεν μπορούσα καν να περπατήσω; Γιατί δεν μπορούσα να πατήσω τα πόδια μου κάτω; Τι στο καλό ήταν αυτός ο πόνος;
Σκέφτομαι...
Τι ήταν μέσα στο δεύτερο μπιμπερό που ήπια; Έχουν σχέση;
Αμφιβάλλω κάτι να έχει τόσο άμεση επίδραση, πόσο μάλλον στα νεύρα. Όχι, το αρνούμαι. Δεν έχω ιδέα πως λειτουργεί η επιστήμη και η τεχνολογία, αλλά αρνούμαι κάθε σκέψη του ότι κάτι τόσο εφιαλτικό είναι αληθινό.
Η πόρτα του δωματίου ανοίγει και τα χαρακτηριστικά δυνατά βήματα του Τύραννου ηχούν στο δωμάτιο, ενώ ένα σύντομο γκουπ, σαν να αφήνει κάπου κάτι ακούγεται.
«Μia, ξύπνησες! Πώς νιώθεις;» ακούω τη φωνή του , ενώ σύντομα τον βλέπω κιόλας αφού στέκεται ακριβώς από πάνω μου.
Πρέπει να το πω, αυτός ο άνδρας όσο και να με τρομάζει και να με φρικάρει, δεν παύει να είναι απίστευτα γοητευτικός. Ειδικά όταν φοράει πουκάμισα...
ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ;
ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΑ ΧΤΥΠΗΣΑ;
«Εμ...καλά, νομίζω. Μπορώ να σηκωθώ; Αυτό με πονάει.» λέω όσο πιο γλυκά μπορώ και στο τέλος δείχνω την ηλίθια ζώνη.
Τον παρατηρώ, έχει αλλάξει σε καθαρά ρούχα αλλά πάλι επίσημα, όπως πριν.
«Μπορώ να στη χαλαρώσω ή να στη βγάλω, αλλά δεν πρέπει να σηκωθείς ακόμα. Το σώμα σου είναι ακόμα ευαίσθητο και οι πολλές βιαστικές κινήσεις μπορεί να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά και να προκαλέσουν περισσότερο πόνο. Δεν το θέλουμε αυτό, έτσι;» λέει καθώς κάθεται δίπλα μου και το χέρι του ακουμπά μαλακά το μάγουλό μου.
Όχι, όχι, όχι! Μην το κάνεις αυτό! Μην με αναγκάζεις να μείνω εδώ, όχι όταν κυριολεκτικά το κλειδί της ελευθερίας με περιμένει!
«Ό-όχι, δεν θέλω...αλλά πρέπει...εμ-πρέπει να πάω τουαλέτα και να...κάνω μπάνιο. Δεν μπορώ να μείνω εδώ όλη μέρα, μόνη μου...» γκρινιάζω με κάθε ίχνος γλυκύτητας που υπάρχει μέσα μου.
Ισιώνει τη πλάτη του κοιτάζοντάς με και απομακρύνει το χέρι του από το μάγουλό μου.
«Τουαλέτα μπορείς να πας όποια ώρα θελήσεις...στη πάνα σου.» λέει και τοποθετεί ένα δάκτυλο πάνω στην ευαίσθητη περιοχή μου, την οποία πράγματι καλύπτει η πάνα, όπως είχα δει και το πρωί.
Καταπίνω το σάλιο μου.
«Και μπάνιο θα σε βοηθήσω εγώ να κάνεις, αφού φας.» λέει και σηκώνεται για να πιάσει κάτι από κάπου.
Γυρίζοντας όσο πιο πολύ μπορώ τα μάτια μου, τον βλέπω να επιστρέφει με ένα μπιμπερό στο χέρι και έπειτα να κάθεται στο κρεβάτι.
Όχι , πάλι!
«Μα...δεν πεινάω!» είναι το μόνο που καταφέρνω να πω, προκειμένου να σταματήσω τον εαυτό μου από το να ουρλιάξει ως απάντηση σε όλα όσα είπε.
Χωρίς, όμως, να πει κάτι παραπάνω η πιπίλα του μπιμπερό μπαίνει στο στόμα μου και το ίδιο με πριν άγνωστο γλυκό υγρό γεμίζει το στόμα μου.
Σκατά! Τι είναι αυτό;!
Χωρίς να έχω τη πολυτέλεια να πετάξω το μπουκάλι από τα χέρια του, για προφανείς λόγους, ή να φτύσω το υγρό από το στόμα μου, συνεχίζω να πίνω χωρίς αντίρρηση.
Δεν θέλει να σε σκοτώσει, δεν θέλει να σε σκοτώσει, δεν θέλει να σε σκοτώσει, δεν θέλει να σε σκοτώσει.... Συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου στη σκέψη όλων όσων σκέφτεται να κάνει.
Καλύτερα να με σκότωνε! Αυτό είναι χειρότερο...τα σχέδιά του, είναι χειρότερα...
Λοιπόν, χρυσά μου πλάσματα. ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ! 🙈🙈 Αλλά πρέπει να κάνω όση υπομονή και εσείς. Βέβαια, εγώ ξέρω τη συνέχεια...Η ζωή είναι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ άδικη. 😈😈
Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο, να σας σόκαρε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και να περιμένετε με ανυπομονησία το επόμενο! 🥰🥰
All the love
-Ilyanna-