#EUWCB
Prologue
Life is so colorful, it’s up to you if you want to color it, how to give beauty and meaning, your own crayon is in your hands.
A loud slap landed on my cheek, its sound echoing in every corner of our house. I just remained silent while looking down.
"Do you have no choice but to ruin our family's reputation? How many times has this happened and you haven't learned yet!" Dad shouted at me while pointing his finger. I could see the angry emotion in his eyes.
I could do nothing but keep quiet and listen to his sermons. "Your mommy won't be happy with what you're doing! When are you going to get out into the fights you're having at school? When are you going to stop bullying your classmates? Answer me!" I looked up at dad. He still doesn't lose his sharp gaze on me.
"I'm not going to change, I'm this dad and no one can change me." Dad closes his eyes in annoyance. “What if your mommy is still here, what will she say––"
"Don't mention her dad! She's already gone––"
"Do you also not respect your mommy? It's not her fault that she left us because of her sickness." My chest tightened. Mommy said she would fight for me but no, she didn't so I'm like this now.
Dad blew air. "Apologize to those you hurt at school––"
"I won't do that," I said coldly. I'm not the kind of person who knows how to apologize, so maybe everyone is mad at me but I don't have a paw.
My life is like garbage, thrown away. Nothing has been right in my life, black color wraps the story of my life and I have no intention of giving it color. Bakit pa ako mag-aaksaya para gawin 'yun kung wala rin namang mapupuntahan ang buhay ko.
"Farrel!" hindi ko na pinapansin ang pagtawag ni dad sa akin dahil mabilis akong naglakad palabas at dumeretsyo sa aking sasakyan. Mabilis kong pinaandar ang aking sasakyan hanggang sa makarating ako malapit sa bridge.
When I’m always sad I always come here, I don’t even know why but I feel relieved in this place.
Hanggang ngayon nakasabit pa rin ang camera ko sa aking leeg. Ang pagkuha ng iba't ibang bagay ang nakakapag-pagaan sakin, gusto ko lang na maalala ko ang mga lugar na pinuntahan ko gamit ang pagkuha ng litrato nito.
Bahagya kong hinaplos ito. Niregalo ito ni mommy sakin hanggang ngayon alagang alaga ko pa rin dahil ito ang huling regalo na natanggap ko mula sa kanya.
Lumabas ako mula sa aking sasakyan at naglakad sa gilid ng bridge, maraming sasakyan ang dumadaan ngayon kahit gabi na, kitang kita mula dito ang mga iba't ibang ilaw na nagmula sa mga malalaking building. It's late but I still have no plans to go home, I know dad and I will fight again.
I grabbed my camera and aimed it at my eye, when I got the beautiful view I immediately clicked it. I smiled sparingly when I saw how beautiful the photo I took was, reflecting light on the water.
I was still not satisfied so I walked a bit to get another view, my eyes just focused on the camera while looking for a good view.
Natigil ako sa paglalakad at nakakunot ang noo na nakatingin sa babae na nakasandal sa bakal ng tulay, wala ito sa sarili habang nakatingin sa kawalan. I could see the emotion in her eyes, I didn't realize I had clicked it.
Ang pwesto niya ay napakaganda, nagrereflect ang iba't ibang kulay sa kanyang mukha na galing sa mga fireworks sa kalangitan. Ang pagkuha ng larawan ay hindi lang dapat sa background o ganda ng pose ang kukuhanan mo ng litrato, bumabase ito sa kung paano ipakita ng isang tao ang kanyang emosyon.
Nanlaki ang mga mata ko ng bigla itong tumayo at umakyat sa may bakal na parang––tatalon. Hindi ko namalayan nakarating na pala ako sa kanya, saktong sakto dahil nahawakan ko agad ang kanyang bag kaya nahila ko siya papunta sakin.
Sabay kaming nahulog sa sahig, nakaibabaw siya sa akin. Gumuhit ang sakit sa aking likod dahil sa pagkakahulog. Natataranta siyang tumayo habang nakatingin sakin. Ang kanina niyang walang kabuhay buhay na mukha ay napalitan ng pangamba.
Tumayo ako at pinagpag ang aking suot na maong. Yumuko siya at nagsalita, "S-Sorry…" tinignan ko siya ng masama.
"Will you commit suicide? Don't you know that someone will be affected by what you do?"
Kunot ang noo niya na tumingin sakin. "Sarili ko naman ang––"
"Do you know I can be charged with murder? They may think that I pushed you here because I am the only person with you. You don't even think about it before you do that."
Natulala naman siya sa sinabi ko. "Sorry, naging selfish ako hindi ko naman alam na may madadamay." Napabuga ako ng hangin.
"Death is not the answer to everyone, only fear of facing the truth will kill their lives."
Nagulat ako ng bigla na lang siyang umiyak. "God answered my prayer…" pinunasan niya ng bahagya ang luha na pumatak sa kanyang pisngi.
"I prayed to God that if he wanted me to stay alive, he would give me someone to save me the day that happened. "
Napakurap ako ng ilang beses ng lumapit siya sakin. "Salamat dahil niligtas mo ako, siguro kung wala ka… hindi ko malalaman kung gaano kahalaga ang buhay." Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, dahil sa gulat ay agad kong inilayo ang aking kamay.
"It is not man-made that can help you but only yourself. Don't expect someone to save you next time, love your life because human life is short. "
Nakatitig ang mga mata ko sa kisame ng aking kwarto. Until now I still can't move on with that woman. What was that woman thinking and why did she want to take her life?
All teenagers today are using suicide as an answer to escape the real world doing nothing but giving people trouble.
Tiim ang bagang ko. Ginulo ko ng bahagya ang buhok ko at pinikit ang aking mga mata. Why is it that darkness opens up to us when we close our eyes?
Black, black is the color of my world, you can see nothing but darkness. I want to laugh because I'm comparing my life again to that worthless color.
They knew me as ruthness, heartless, indifferent to everything. Feared, avoided and not given love. I don't need their love, I can be revived by that, maybe that's the only reason for me to have fear, fear that I don't want to feel.
All the important people in my life disappeared in an instant, one of them was the woman who gave birth to me in this world, my mother.
Why is that? Does someone have to die every day? Does someone have to mourn for them?
I don’t need to feel sorry for myself, because when I do that I’m the only loser in my own game.
Tamad kong binalingan ng tingin si dad na ngayo'y kausap ang kanyang kaibigan. Kasama ng kaibigan ni dad ang anak nitong babae na matagal ng gusto ni dad para sa akin.
Ngumiti ito sakin pero hindi ko ito pinansin. Pinapakinggan ko lang ang kwentuhan nila at tungkol na naman sa negosyo. Ano pa bang bago?
Nakaupo kami sa isang mahabang lamesa, katabi ko si dad habang nakaharap samin ang mag-ama. Hindi ko alam kung ba't gustong gusto ni dad na ligawan ko ang babaeng ito, ni hindi ko nga makitaan ng interes.
"Si farrel ang maghahandle ng company kapag nakapagtapos na siya sa pag-aaral," nakangiting sabi ni daddy kay tito kaya napangiti rin ito pabalik. "I'm sure gaganda ang reputasyon ng kompanya niyo dahil gwapo ang hahawak nito." Sabay silang tumawa habang ako nanatili lang na walang emosyon.
"Hijo, anong course ang kukunin mo sa kolehiyo?" tanong nito sakin.
"Senior high pa lang siya ngayon, hindi ba dapat ayusin niya muna ang pag-aaral niya?" Tumango naman si tito. Alam kong may double meaning ang sinabi ni dad pero mas pinili ko na lang na tumahimik.
Napatigil ako sa paglalakad at blankong emosyon na tumingin kay Kylie na kanina pa pala sumusunod sakin. "Ba't mo ako sinusundan?" Diretsyong tanong ko sa kanya.
Ngumiti siya sakin ng malaki. "Ba't ang sungit mo sakin? Dapat magkaayos na tayo dahil ipagkakakisa din nila tayo––"
"It's not gonna happen," putol ko sa sasabihin niya.
"Are you a gay?" nanliit ang mata ko dahil sa tanong niya. At ngayon iniisip niya na bakla ako dahil hindi lang ako pumayag sa gusto niya?
"Hindi ko kailangan na patunayan sayo na lalaki ako dahil alam mo naman ang totoo." Hindi ko na hinintay ang sasabihin niya dahil mabilis ko siyang tinalikuran.
Sumalubong sakin ang iba't ibang kulay sa loob ng COCKTAIL CLUB. Iginala ko ang tingin ko sa kabuoan ng club, ng mahagip ko ang dalawa kong kaibigan agad akong lumapit sa kanila. Sabay nilang ibinaba ang kanilang mga iniinom at tumingin sakin.
"Farrel bro, ba't ang tagal mo?" salubong na tanong sakin ni Ryan.
"Siguro napagalitan ka na naman ni tito lucas?" tanong ni Jacob. Hindi ko sinagot ang kanilang mga tanong at umupo na lang sa bakanteng upuan.
"Sabi na nga ba. Dapat kasi hindi mo na lang pinatulan 'yung lalaking 'yun 'yan tuloy napagalitan ka ulit." Kinuha ko ang baso na walang laman at nilagyan ng alak.
Mabilis ko itong nilagok, gumuhit ang pait nito sa aking lalamunan pero hindi maalis nito ang sarap ng alak. "Anong gusto mong gawin sa lalaking 'yun?" nakangising tanong sakin ni Jacob na ngayo'y nilalaro ang bote sa kanyang kamay.
Tumingin ako sa kanya na walang emosyon ang mukha. "Dating gawi…" sabay silang napahiyaw dahil sa sinabi ko. Hindi ko na sila pinapansin at ipinagpatuloy ang pag inom ng alak hanggang sa makaubos ako ng ilang baso.
"Grabe, ang bilis ng panahon no? Senior high school na tayo pero hindi pa rin nagbabago ang mga ugali natin." Tumawa silang dalawa pero mabilis ding umayos ng upo ng napansin nila na hindi ako nakakarelate.
"Ahmm, farrel anong kukunin mong course sa college?" napatigil ako sa tanong ni Ryan. Ibinaba ko ang baso na hawak ko at matiim na tumingin sa kanilang dalawa.
Napalunok sila dahil sa aura ko. "I don't know." Ibinalik ko muli ang tingin ko sa baso na ngayo'y hawak ko muli.
"Criminology na lang kaya ang kunin natin?" sabay kaming napatingin ni Ryan kay Jacob na humahalakhak ng tawa. "Sa tingin mo makakapasa tayo? Ang dami nga nating record sa guidance office."
"Paano kaya kung sa professional field na lang tayo?" tumawa ulit si Jacob dahil sa sinabi ni Ryan.
"Bobo ka nga tapos 'yun pa ang pipiliin mo." Umiling iling ito.
Natigil ako sa paglalakad papunta sa aking kwarto ng makita ko si dad na nakatayo hindi kalayuan sa akin. "Saan ka na naman galing? Hindi mo ba alam kung anong oras na?" nakacross arms si dad habang nakatingin sakin.
"It's just a party––"
"Party may ruined your future! Magpakatino ka nga! Imbis na 'yan ang atupagin mo ba't hindi ka na lang mag-aral para naman magkaroon ng laman 'yang utak mo!" Napapikit ng kusa ang aking mata dahil sa inis.
Mabilis kong binuksan ang aking pinto at padabog na sinara ang pinto. Narinig ko pa ang pag sigaw ni dad pero hindi ko na ito pinansin. Napatingin ako sa camera ko na nakalapag sa study table ko, kinuha ko ito at binuksan.
Natigil ako sa isang larawan na nakuhanan ko, ang mukha ng babae na punong puno ng lungkot. Hindi ko namalayan na nakatitig na pala ako ng matagal dito kaya mabilis ko itong inilagay sa lalagyan at dumeretsyo sa aking bathroom.
Everyone is given life but they don’t appreciate it, how can life be colorful if you kill it in the dark?
I can not blame them. They have lived but they are not happy, where else is their life if it doesn't matter?
I can't believe that day will be my crayon...