"ဆရာ...အဝတ္အစားထုပ္ကိုဒီမွာထားခဲ့ၿပီေနာ္...ထမင္းခ်ိဳင့္ကေတာ့ကြၽန္ေတာ္ခဏေနမွယူလာခဲ့ေပးမယ္"
"ေက်းဇူး ကိုေက်ာ္ၪီး...ထမင္းခ်ိဳင့္ကမေလာလဲရပါတယ္...ေၾသာ္ၿပီးေတာ့ မေန့က ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ျပန္ယူသြားပါၪီး...ကြၽန္ေတာ္ေဆးေပးဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့လို႔"
ေနြၪီး အလုပ္စားပြဲကေနထၿပီး စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုယူကာကိုေက်ာ္ၪီးလက္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ကိုေက်ာ္ၪီးက ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုလက္နဲ႔ ဆ ၾကည့္ၿပီး...
"ဆရာ...ထမင္းကစားေရာစားထားရဲ့လား...မေန့ကကြၽန္ေတာ္ယူလာေတာ့လဲ ဒီအေလးခ်ိန္ပဲ"
ေနြၪီး ဖြဖြေလးၿပံဳးၿပီး...
"စားပါတယ္ဗ်ာ.."
"အကုန္ေတာ့စားထားပံုမေပၚဘူး..ဟိုေလ ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးခ်က္တာ ဆရာခံတြင္းမေတြ့လို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကိုေက်ာ္ၪီးရယ္...အစ္မခ်က္တာစားေကာင္းပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္မေန့ကမအားလို႔ "
"ေၾသာ္ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါၪီး"
ေနြၪီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ၪီးက စိတ္မေကာင္းျဖစ္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးထြက္သြားတယ္။သူ အဲ့လိုအၾကည့္ေတြနဲ႔ေနသားက်သလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။လူနာChartမွာေရးစရာရိွတာေတြ လက္စသတ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ေတြးလိုက္တယ္။ညေန၄နာရီက မဲဘာန္း ရဲ့ႏိုဝင္ဘာအတြက္ဆို ေရခ်ိဳးဖို႔ေနာက္က်ေနၿပီ။
ေနြၪီး အဝတ္အစားအိတ္ကိုကိုင္ၿပီး ကိုေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုမ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။သူ ထပ္အဆူခံရၪီးမယ္ထင္တယ္။
"ကိုထြဋ္ ကြၽန္ေတာ္ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ၪီးမယ္...အေရးတႀကီးဆို ကြၽန္ေတာ္ေဆးရံုမွာပဲရိွေနမွာမို႔...လာသာေခၚ..."
"ေနြၪီး!!မင္းအိမ္မျပန္ေတာ့ဘူးလား...ခုႏိုက္ဂ်ဳတီကိုအဆက္မျပတ္ဝင္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္လရိွေနၿပီလဲ"
သူဘာမျွပန္မေျပာပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ျပန္ေျပာစရာ ဆင္ေျခလဲသူ႔မွာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မရိွဘူး...သူအိမ္မျပန္ခ်င္တာပဲသိတယ္။သူၿငိမ္ေနေတာ့ ကိုထြဋ္ကပိုေဒါသထြက္လာၿပီးအသံပိုက်ယ္လာတယ္။
"ခုမင္းပံုစံကိုၾကည့္ၪီး ေနြၪီး...အစားကဝင္ရံုေလာက္ေလးစား..အိပ္ေရးကမဝနဲ႔...ဖ်ားၿပီးျပန္ေကာင္းလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလို႔လဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရည္ရိွပါတယ္ အစ္ကိုရာ...ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ကြၽန္ေတာ္အိမ္မျပန္ခ်င္လို႔"
"ေနြၪီးရာ...တစ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီပဲကို...မင္းကြာ..."
ကိုထြဋ္စကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ခါးေထာက္ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကာ သက္ျပင္းရိႈက္တယ္။ဒီကိစၥေတြက သူတို႔ၾကားမွ ျဖစ္ေနက်လိုျဖစ္ေနတာ တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ရိွေနၿပီ။စကားစပ္မိတိုင္းလဲျဖစ္တယ္။သူေပေတၿပီးေဆးရံုမွာပဲတြယ္ကပ္ေနရင္လဲျဖစ္တယ္။ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္မွရိုးမသြားပဲ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ေလးလံေနတုန္းပဲ။
ေနြၪီး ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။သူ႔ကိစၥေတြေၾကာင့္တစ္ပါးသူေတြစိတ္ညစ္ေနၾကတာသူလဲမျမင္ခ်င္ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူျဖစ္ေစခ်င္လို႔ျဖစ္လာတာေတြမွမဟုတ္တာ...သူလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္လံုးေလးျပဴးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ေဒါက္တာ ထြဋ္ေတဇကို ေနြၪီးၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး...
"မင္းအစ္ကို ကိုေခ်ာ့လိုက္ၪီး...အစ္ကိုအိမ္ပဲျပန္ေတာ့မယ္လို႔"
ထြဋ္ေတဇက ခပ္သြက္သြက္ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။သူလဲစိတ္ညစ္ရွာမွာပဲ...စိတ္ေအးလက္ေအးရိွခ်င္လို႔ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ေနရာလာပါတယ္ဆိုမွ သူတို႔လို ကိစၥေပြလီေနတဲ့ေဆးရံုကိုလာက်ရွာတယ္။
ျပႆနာေတျြဖစ္တိုင္း သူတို႔ၾကားကိုေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းေပးတာ ခြဲစိတ္ဌာနကို မိုးပင္လယ္နဲ႔ေခမီ့အစား အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ေဒါက္တာထြဋ္ေတဇနဲ႔ ေနာက္တစ္နည္းက သူကအေလ်ာ့ေပးၿပီး အိမ္ကိုတစ္ညျပန္လိုက္တာပဲ။
အိမ္ထဲဝင္ဝင္လိုက္ခ်င္း စိတ္ထဲမွာမိႈင္းညို႔ၿပီး ဆို႔နင့္လာတယ္။အိမ္ျပန္လာတိုင္း သူအဲ့လိုျဖစ္တတ္တာပဲ...ခုဆို သူအိမ္ျပန္လာတာနဲ႔ေျခေထာက္ကိုပြတ္ၿပီးခြၽဲမယ့္ ဖိုးဝါေလးလဲမရိွေတာ့ဘူး။ၿပီးေတာ့...သူ႔ကိုအၿပံဳးေတြနဲ႔ ခရီးၪီးႀကိဳျပဳမယ့္လူလဲမရိွေတာ့ဘူး။
သူတစ္ေယာက္ထဲပဲရိွတယ္...သူကအၿမဲတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ဖို႔ကံပါလာတာမ်ားလား။
ေနြၪီး ခပ္သြက္သြက္ပဲ အိမ္ေပၚထပ္ကိုတက္လိုက္တယ္။အိမ္ရဲ့ဘယ္ေနရာကိုမွလွည့္မၾကည့္ဘူး..အထူးသျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုလွည့္မၾကည့္ဘူး။ေနရာတိုင္းမွာသူတို႔အမွတ္တရေတျြပည့္ေနတာမို႔...ဒီလိုေတျြဖစ္လာမယ္မွန္းသိရင္ သူ႔အိမ္ကို အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔မ်ွေနဖို႔ဘယ္ေတာ့မွေတြးမိမွာမဟုတ္ဘူး။
အိမ္ကိုေတာ့တစ္ပတ္တစ္ခါ လူငွားၿပီးရွင္းေလ့ရိွတာမို႔ သန္႔ရွင္းေနတယ္။အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့လဲ သူအိပ္ယာဘက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္မၾကည့္ပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။
သူအိမ္မွာေရမခ်ိဳးခ်င္တာအဲ့ဒါပဲ...သူတို႔ရဲ့ ျပင္းျပတဲ့ အမွတ္တရေတြရိွတဲ့ေနရာက အိပ္ယာထဲမွာတင္မကဘူး ေရခ်ိဳးခန္းလဲအပါအဝင္ပဲ...သူဒီေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့အေငြ့အသက္ေတြအကုန္ျပန္ခံစားရလို႔ သူနာက်င္ရတယ္။
ေရေငြ့ရိုက္ေနတဲ့မွန္ကို လက္နဲ႔ဖိသုတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ကြင္းညိုေတြနဲ႔အလုပ္ပင္ပန္းၿပီးအားေဖ်ာ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ေနခ်င္သလိုေနၿပီး ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတဲ့သူ႔ကိုသူျပန္ျမင္ရတယ္။သိသိသာသာပိန္က်သြားတာမို႔ ေမေမျမင္ရင္စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ေမေမနဲ႔ေတာင္ ဗီဒီယိုေကာလ္မေျပာဘူး။
မ်က္ရည္ေတြကို ေရနဲ႔အတူစီးေမ်ာပါေစၿပီး သူေနာက္ထပ္ ထပ္မငိုဖို႔ အႀကိမ္၁၀၀ေျမာက္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကတိေပးလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ သူ ထပ္ငိုမိေနၪီးမွာပဲ ...သူလဲေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေပမဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ရိွတဲ့ရိုးရိုးလူတစ္ေယာက္ပဲ။ၿပီးေတာ့သူစိတ္ထဲမွာအၿမဲနာက်င္ေနမွာ...ခံျပင္း..ေဒါသထြက္ေနမွာ။
သူဆက္ၿပီးရပ္တည္ဖို႔အတြက္ သူအဲ့စိတ္ေတြလိုတယ္။
အိပ္ေဆး၂လံုးကို လည္ေခ်ာင္းထဲေမ်ွာခ်လိုက္ၿပီး ဆက္တီေပၚမွာပဲေစာင္ၿခံဳၿပီး အိပ္ခ်လိုက္တယ္။မနက္ျဖန္ဆို အကုန္အဆင္ေျပသြားမွာ...မနက္ျဖန္ဆို သူပိုၿပီးေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာ။
__________________
ဆူညံေနတဲ့ဖုန္းသံက သူ႔နားစည္ကို ထပ္ခါထပ္ခါရိုက္ခတ္ေနတယ္။က်ိန္းစပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖိပြတ္ၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိုးေတာင္လင္းေနၿပီ။ဖုန္းကကိုထြဋ္ေခၚေနတာ..ဘာအေရးေပၚျဖစ္လို႔လဲဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူပူပင္သြားတယ္။
"Hello ကိုထြဋ္...ဘာကိစၥရိွလို႔လဲ..အေရးေပၚေက့စ္ရိွလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး ေနြၪီး...အိပ္ေနတာလား"
"ဟုတ္ကဲ့...ခုေတာ့ႏိုးပါၿပီ"
"ရိုးရိုးအိပ္လို႔ေပ်ာ္လား"
ကိုထြဋ္က စိုးရိမ္တဲ့ေလသံနဲ႔ေမးတယ္။
တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပိုေကာင္းလာတာက ကိုထြဋ္နဲ႔ဆက္ဆံေရးပဲ... သူနဲ႔ကိုထြဋ္နဲ႔အရင္လိုတင္းမာတာေတြမရိွေတာ့ပဲ ကိုထြဋ္ကသူ႔ကိုညီငယ္ေလးတစ္ေယာက္လိုဂရုစိုက္ေပးလာတယ္။
"အဟြန္း..မရဘူးေလ အစ္ကိုရာ သိရဲ့သားနဲ႔"
ေနြၪီးေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာေတာ့ ကိုထြဋ္ကတစ္ဖက္ကေနသက္ျပင္းခ်တယ္။
"အင္း ဟုတ္ပါၿပီ..ဘယ္လိုပဲအိပ္အိပ္ ခုေတာ့မင္းအိပ္ဖို႔ပဲအေရးႀကီးတာဆိုေတာ့ ..."
"ဟုတ္...ကိုထြဋ္ကြၽန္ေတာ္ခု လာခဲ့ရမွာလား"
"မဟုတ္ဘူး...မင္းဒီေန့ ေဆးရံုမလာလဲရတယ္လို႔လွမ္းေျပာတာ...ေက့စ္ေတြကလဲေသးေသးေလးေတြမို႔ ငါနဲ႔ ေတဇနဲ႔ႏိုင္တယ္။မင္းနားလက္စနဲ႔နားလိုက္ၪီး"
"ကြၽန္ေတာ္ မနားခ်င္ဘူး"
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ေနြၪီးရာ ဒီေန့နားလိုက္ပါ...ငါတို႔ရဲ့ဆာဂ်င္ေလးထပ္လဲသြားရင္ ငါပဲပင္ပန္းရမွာမို႔ပါ"
"ဟားဟား ဟုတ္ပါၿပီ အစ္ကိုရာ...ဒါေပမဲ့ အစ္ကိုတို႔မႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်က္ခ်င္းလွမ္းေခၚလိုက္ေနာ္"
"ေအးပါ အလုပ္သရဲရာ...ေကာင္းေကာင္းနားေနြၪီး...ဒီေန့ေဆးရံုနားကို ေယာင္လို႔ေတာင္မလာခဲ့နဲ႔ အရိပ္ျမင္ရင္ကို ထိုးလႊတ္မွာ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
ေနြၪီး ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ယာထဲျပန္လွဲလိုက္ေတာ့ အိပ္ေဆးတန္ခိုးနဲ႔ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေန့လည္ေရာက္မွႏိုးလာေတာ့တယ္။အိပ္ေရးဝသြားတာမို႔ ေခါင္းလဲနည္းနည္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ရိွသြားၿပီ။သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဘသိန္းကိုသတင္းသြားေမးဖို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။သူဘသိန္းဆီမေရာက္တာေတာင္ ၾကာေနၿပီ။
အက်ႌလဲဖို႔ ဗီရိုနားေရာက္ေတာ့ ဗီရိုမွာတမင္သက္သက္လႊင့္မပစ္ဘဲကပ္ထားတဲ့ႏုတ္စာရြက္ အဝါေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူအံတစ္ခ်က္ႀကိတ္လိုက္မိတယ္။ေရးထားတဲ့စာနဲ႔လုပ္သြားတဲ့လုပ္ရပ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။
ဒီစာကို မိုးပင္လယ္ သူ႔အိမ္ကိုမျပန္ခင္မွာေရးထားခဲ့တာ...တိတိက်က်ေျပာရရင္ သူတိုႏွစ္ေယာက္ အတူတူအိပ္ၿပီး မနက္မွာ ေနြၪီးေတြ့ရတဲ့တစ္ခုထဲေသာအရာပဲ...သူစားဖို႔မနက္စာျပင္ေပးထားခဲ့တဲ့အုပ္ေဆာင္းေပၚမွာကပ္ထားခဲ့တာ။
/ေမာနင္း ေနြၪီး...အိပ္ေနတာမို႔ကိုယ္မႏိႈးေတာ့ပဲစာပဲေရးထားခဲ့တယ္ေနာ္..ကိုယ့္အခ်စ္ေလး ကိုယ္မရိွတဲ့အေတာအတြင္းထမင္းေကာင္းေကာင္းစားရမယ္ေနာ္..ကိုယ္မၾကာခင္ျပန္လာခဲ့မယ္..အရမ္းခ်စ္တယ္.../
စာကိုထပ္ဖတ္ၿပီး ေနြၪီး စိတ္ထဲျဖစ္လာတာတစ္ခုပဲရိွတယ္...စာကိုဆုတ္ၿဖဲ ေရးတဲ့လူကိုေျမလွန္ရွာၿပီး သူ႔ကိုထားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုေမးခ်င္တာ။
ဟုတ္တယ္...မိုးပင္လယ္သူ႔ကိုထားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီး ေခမီနဲ႔အတိအလင္းေစ့စပ္လိုက္ၾကတယ္။သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အလုပ္ပံုထဲမွာ ႏွစ္ထားလိုက္ၿပီး ခိုင္းေနလိုက္တယ္။ဒါေတာင္တိုက္ဆိုင္တာရိွရင္ သတိရေနတတ္ေသးတာ။ကိုထြဋ္ေျပာသလို တစ္ႏွစ္ေတာင္ရိွေနၿပီပဲကို သူ႔စိတ္ကိုက လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာ။
"ေတာက္!"
ေနြၪီးကိုယ့္ကိုကိုယ္အားမရလြန္းလို႔ တတ္ေခါက္ၿပီး ဗီရိုကိုေျခာပ္ေထာက္နဲ႔ လႊဲကန္လိုက္တယ္။တကယ္ေတာ့သူလဲသူမ်ားေတြလို လက္သီးနဲ႔ထိုးခ်င္တာေပါ့..ပိုစတိုင္က်တယ္လို႔ထင္ရတယ္ေလ။ဒါေပမဲ့ သူကခြဲစိတ္ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ေတြ သူတို႔မ်က္ႏွာကို အေလးထားသလိုမ်ိဳး သူလဲသူ႔လက္သူအေလးထားရတယ္။ခုဆိုသူ႔မွာက်န္တာ သူဝါသနာပါတဲ့ပညာအျပင္ တြယ္တာစရာမွ မရိွေတာ့တာ။
သူဘသိန္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေန့လည္ေနေရာင္ခံေနတဲ့ဘသိန္းက ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တယ္။ေနြၪီးလဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
"ဘသိန္း တစ္ေယာက္ထဲလား"
"ေအးကြ...ျပည္စိုးက သဒၵါ့ကိုသြားႀကိဳတယ္"
ေနြၪီးေခါင္းညိတ္ၿပီး ဘသိန္းလက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေနြးေထြးမႈကိုခံစားရတယ္။သူ႔လက္ကေတာ့ေအးစက္ေနတာမို႔ ဘသိန္းက ျပန္အုပ္မိုးၿပီး..
"သားေနြရာ မင္းလက္ကလဲေအးစက္ေနတာပဲ..."
"ခုမွ ေရကိုင္လာလို႔...ဘသိန္းေနေကာင္းတယ္မလား"
"ေအးေကာင္းပါ့ကြာ...အခုတေလာ ထမင္းစားလို႔လဲအဆင္ေျပတယ္"
"ေကာင္းတာေပါ့...ဒါေပမဲ့ စားေကာင္းတိုင္းလဲမစားနဲ႔ၪီး"
ဘသိန္းကေခါင္းညိတ္ၿပီးေနြၪီး မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ေနြးေနြးနဲ႔လွမ္းကိုင္တယ္။ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်ၿပီး လက္မနဲ႔ ေနြၪီး ပါးကိုဖြဖြေလးပြတ္ၿပီး...
"သားေနြေရာ ေနေကာင္းလား"
"ဟုတ္ေကာင္းပါတယ္"
"အင္းထမင္းေရာ အခ်ိန္မွန္မွန္ေကာင္းေကာင္းစားရဲ့လား"
"အခ်ိန္ေတာ့မမွန္ေပမယ့္ စားေတာ့စားပါတယ္..."
"စားတယ္သာေျပာတယ္ကြယ္...မ်က္ႏွာေလးကတစ္ခါလာတစ္ခါေခ်ာင္က်ေနတာ"
ေနြၪီးရယ္လိုက္ၿပီး...
"အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ပါ ဘသိန္းရဲ့"
"အင္း ဟုတ္ပါၿပီ..."
ဘသိန္းက သက္ျပင္းခ်ၿပီးသူ႔လက္ကိုျပန္ကိုင္ကာ ဆက္ေျပာတယ္။
"သားေနြ...လူတစ္ေယာက္က်န္းမာတယ္ဆိုတာက လူက်န္းမာဖို႔တင္မကဘူး စိတ္က်န္းမာဖို႔လဲလိုတယ္ကြ..စိတ္က်န္းမာ ဖို႔ဆိုတာ ရူးတာမရူးတာကို အသာထားလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကမလိုခ်င္တာကို အတင္းခိုင္းမေနတတ္ဖို႔ေပါ့...လူကေတာ့ေနေကာင္းပါရဲ့ စိတ္ကေနမေကာင္းေတာ့ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ဆိုတဲ့အတိုင္းျဖစ္တတ္တယ္။
တို႔ေတြက လူသားေတြပဲေလကြာ...ခံစားခ်က္ေတြကိုအတင္းထိန္းခ်ဳပ္လို႔မွမရတာ..သတိရခ်င္ရင္ရပစ္လိုက္...ေဒါသထြက္ခ်င္ထြက္ပစ္လိုက္!ဒါတို႔အခြင့္အေရးပဲ...ဘာလို႔ကိုယ့္စိတ္ႏွလံုးသားကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဒဏ္ရာထပ္ေပးေနမွာလဲ..မဟုတ္ဘူးလား..
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိရမယ္...ကိုယ္လက္လႊတ္ခ်ိန္တန္ၿပီဆို လက္လႊတ္လိုက္ေတာ့...ဆက္ၿပီးဖက္တြယ္ထားလို႔လဲ ကိုယ့္မွာနာက်င္ရံုအျပင္မရိွေတာ့တဲ့ တစ္ဖက္သက္ခံစားခ်က္
ေတြပဲေလကြာ..လက္လႊတ္လိုက္လို႔နာက်င္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဆက္ၿပီးဖက္တြယ္ထားတာထက္ေတာ့သက္သာမွာပါ...သားေနြသေဘာေပါက္တယ္မလား"
ေနြၪီးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ဘသိန္းေျပာတာေတြက အမွန္ေတြဆိုေပမယ့္ သူလက္လႊတ္ဖို႔ေတာ့ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။မိုးပင္လယ္ဆီက ျပတ္သားတဲ့အေျဖတစ္ခုမရမခ်င္းသူ လက္လႊတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။
သူတို႔စကားစျမည္ေရာက္တက္ရာရာေတြ ကိုခဏၾကာေအာင္ဆက္ေျပာေနလိုက္တယ္။စကားေျပာေနရေတာ့သူ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားသလိုခံစားရတယ္။
ဒီညေနအားရင္ ေမေမ့ကိုဖုန္းေခၚၪီးမွ...
သူတို႔ေျပာေနတုန္း သဒၵါထက္နဲ႔ ဘသိန္းရဲ့ေျမး ျပည္စိုးသိန္းေရာက္လာတယ္။ဘသိန္းကိုျပဳစုေပးဖို႔လာတတ္တဲ့သဒၵါနဲ႔ျပည္စိုးတို႔ေတာင္ေစ့စပ္ၿပီးသြားၾကၿပီ။
တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကိစၥေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္သြားတာပဲ။သူတစ္ေယာက္ပဲအတိတ္မွာပိတ္မိၿပီး ပူေလာင္ေနမိတာလား?။
သဒၵါက သူ႔ကိုၿပံဳးျပၿပီး...
"ဆရာ...ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား"
"သိပ္ေတာ့မၾကာေသးပါဘူး..ဂ်ဳတီထြက္လာတာလား"
"ဟုတ္"
"ဒီေန့ဆာဂ်စ္ကယ္ဝါ့ဒ္မွာ ေအးေဆးပဲလား"
သဒၵါက ပ်ာပ်ာသလဲေခါင္းညိတ္ၿပီး...
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ...ေအးေဆးပါပဲ..ဆရာ မသြားလဲရတယ္..အကုန္ေအးေအးေဆးေဆးပဲ"
ေနြၪီးစိတ္ထဲ မယံုသကၤာျဖစ္လာတယ္။ဘာလို႔လူတိုင္းက သူ႔ကိုေဆး ရံုကိုမလာေစခ်င္ျဖစ္ေနရတာလဲ..သူတို႔ဖံုးကြယ္ေနတာေၾကာင့္ သူပိုၿပီးသိခ်င္လာေတာ့တယ္။သူ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးဆီကဖုန္းဝင္လာတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာႀကီး ကြၽန္ေတာ္အခုပဲလာခဲ့ပါမယ္"
ေနြၪီး ဖုန္းကိုေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္ၿပီး မတ္တပ္ထေတာ့ ျပည္စိုးေရာ သဒၵါေရာ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ သူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲတယ္။ျပည္စိုးက ဘသိန္းကိုလက္ညိုးထိုးျပၿပီး..
"အစ္ကို...မသြားပါနဲ႔လား..ဒီမွာ အဖိုးကဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိလို႔"
"ဘသိန္းေနေကာင္းပါတယ္...ဘာမွစိုးရိမ္မေနပါနဲ႔..သဒၵါလဲရိွေနသားပဲ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မသြားပါနဲ႔ၪီး...ကြၽန္ေတာ္တို႔..."
ျပည္စိုးစကားမဆံုးခင္ သူ႔ဖုန္းထပ္ဝင္လာပါတယ္။ဒီတစ္ခါ ကိုထြဋ္ဆီက...
"ေနြၪီး...မင္းကိုဆရာႀကီး လွမ္းေခၚေသးလား...ရတယ္မလာခဲ့နဲ႔ ငါသြားလိုက္မယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚတာ အစ္ကိုကဘာလို႔သြားမွာတုန္း"
"မင္းကိုနားေစခ်င္လို႔ေလကြာ.."
"ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္လဲ နားရတာပ်င္းေနၿပီ..လာခဲ့မယ္"
ကိုထြဋ္က စိတ္မရွည္သလို စုတ္သတ္တယ္။
"က်စ္!!မလာနဲ႔ဆို မလာခဲ့နဲ႔ေပါ့ကြာ...မင္းကိုဆရာႀကီးကဒီတိုင္းပဲလွမ္းေခၚတာေနမွာ...တစ္ခုခုဆို ငါပဲသြားလိုက္မယ္"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး အစ္ကိုရာ...ဒီေန့ကြၽန္ေတာ့္ကိုအကုန္လံုးဘာလို႔ေဆးရံုကိုမလာေစခ်င္ျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
"အကုန္လံုး!ငါ့အျပင္ဘယ္သူရိွေသးလို႔လဲ"
"သဒၵါနဲ႔ျပည္စိုး"
"ဟာ...ဒီပါးစပ္မလံုတဲ့ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့"
ကိုထြဋ္ရဲ့အံႀကိတ္သံႀကီးကိုနားေထာင္ၿပီး ေနြၪီးရယ္မိေတာ့တယ္။ကိုထြဋ္က ဟိုႏွစ္ေယာက္ကိုသာအျပစ္တင္ေနတာ သူကပိုၿပီးေတာင္မသကၤာစရာေကာင္းေနေသးတယ္။
"ကဲ..ဘာလို႔မလာေစခ်င္လဲေျပာလို႔ရၿပီလား"
"ဘာအေၾကာင္းမွမရိွပါဘူးဆို ..မင္းနားလို႔ရေအာင္လို႔ပါဆို"
"အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မနားခ်င္ေတာ့ဘူး..နားလို႔ဝၿပီ"
"မင္းေမႀကီးေဒၚႀကီးကို နားလို႔ဝ!!ေနြၪီး ငါေျပာတာကိုနားေထာင္...အစ္ကိုက မလာေစခ်င္တာမို႔လို႔ ဒီတစ္ခါပဲ ဒီကအစ္ကို စကားေလးနားေထာင္ေပးပါလားကြာ"
"နားေတာ့ေထာင္ခ်င္ပါတယ္အစ္ကိုရာ...အေၾကာင္းအရင္းပဲေျပာျပ..သိရရင္မလာေတာ့ဘူး"
"တကယ္လား!ကတိ!"
ကိုထြဋ္က ကတိေတာင္းေတာ့ အခ်င္းခ်င္းလက္သန္းခ်ိတ္ၿပီး ကတိေပးတတ္တာကိုသတိရသြားတယ္။သူ႔ရဲ့ၪီးေနွာက္က မလိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ တရားလြန္လာေကာင္းေနသလိုပဲ...
"ေနြၪီး!ေနြၪီး!"
"ဟုတ္ကဲ့..."
"ကတိေပးလား"
"ေျပာမွာသာေျပာပါဗ်ာ"
"ဒီေန့ ဆရာႀကီးဆီကို အလႉရွင္လာမွာ...ငါတို႔ေဆးရံုကို လတိုင္းလႉေနတဲ့အလႉရွင္..သူတို႔အဓိကလႉေနတာက ငါတို႔ဌာနမို႔ မင္းကိုလွမ္းေခၚတာေနမွာ...ငါတို႔ဌာနမွာ မင္းက အႀကီးဆံုးေလ"
"အင္း...အလႉရွင္ဆိုတာ Blue Sea Groupေပါ့..."
"အင္းဟုတ္တယ္...မိုးပင္လယ္တို႔ကုမၸဏီ"
"အင္း...သူလာမွာေပါ့ အဲ့ေတာ့...အဲ့ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုတို႔ေတြကကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆးရံုကို မလာေစခ်င္ျဖစ္ေနၾကတာလား"
ကိုထြဋ္ကသက္ျပင္းခ်ၿပီး..
"ေအး ဟုတ္တယ္...မလာဘူးမလား"
"လာမွာ...ဘာျဖစ္လို႔မလာရမွာလဲ...ပိုေတာင္လာခ်င္သြားၿပီ"
"ဟာေနြၪီးရာ..."
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမမွားခဲ့ဘူး အစ္ကို...သူေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရ႔ွထိထပ္ေရာက္လာေသးတာပဲ..ကြၽန္ေတာ္ကဘာလို႔ေရွာင္ေနစရာလိုလဲ...မွားခဲ့တဲ့လူက ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး...ထားခဲ့တဲ့လူကလဲကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး"
ေနြၪီး ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းဖုန္းကိုခ်ပစ္လိုက္ၿပီး ဆရာႀကီးဆီကိုဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္ၿပီး ခဏေနလာခဲ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ေဆးရံုမသြားခင္ အိမ္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္ဝင္ၿပီးအဝတ္အစားလဲ၊ ေရေမႊးနည္းနည္းစြတ္လိုက္ကာ...နည္းနည္းရွည္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ဆံပင္ကိုေသခ်ာပံုသြင္းလိုက္တယ္။
သူကြယ္ရာဘယ္ေလာက္ပဲလဲၿပိဳလဲၿပိဳ မိုးပင္လယ္ေရ႔ွမွာေတာ့သူလဲၿပိဳျပေနမွာမဟုတ္ဘူး။ေနြၪီး အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး အိမ္ထဲကေနထြက္လာခဲ့တယ္။သူ႔ရင္ေတြခုန္ေနတယ္....
မိုးပင္လယ္ေၾကာင့္မုန္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို သူ႔ရင္ေတြခုန္ေနတုန္းပဲ။သူ႔ကိုယ္သူမုန္းလိုက္တာ...
_____________
A/N
ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးေနတုန္း ျဗဳန္းခနဲျဖစ္သြားပါၿပီ။မတတ္ႏိုင္ပါဘူး...T-T
ဒီအပိုင္းကတစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ေပါ့ေနာ္...အမြန္ အပိုင္းအစမွာ 'တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္' မထည့္ခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္..အဲ့ဒါကလဲ စာဖတ္သူတို႔ ဖတ္ေနရင္းမွ တစ္ႏွစ္ၾကာသြားၿပီျဖစ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ပါလားဆိုတဲ့ feelရေအာင္ပါ။အဲ့Feelမရဘဲ နားမလည္ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ မြန္မြန္ေလးညံ့တာပါလို႔။