Keyifli okumalar.
~•~
Anlık gelen şok dalgasıyla gözlerimi kırpıştırdım. Üvey miydim yani?
Tamam umarım üveyimdir diye çok dua etmiştim ama gerćek olacağı aklımın ucundan geçmemişti. Abi bari kylie jenner ve travis scott un veledi falan çıksaydım.
İçimden gelen gülme isteğimi bastırdım. Vay anasını demek hayatım yalanmış.
Sonunda kendimi tutamayıp patlattığım kahkaha ile içerideki sesler kesildi. Sıradan bir kahkaha değildi attığım.
Sinirdendi...
Bir kaç dakika sonra büyük beyaz kapı açıldı. Annemle babam bana bakıyorlardı. Pardon! Ex anne babam.
"Ne yapıyorsun burada?"
Dedi an-o kadın. Sesi her zamankinin aksine yumuşaktı. Ama içinde kuşku da vardı.
"Hayat...komik"
Adam anlamaz bakışlarla bana bakıp konuştu.
"Ne diyorsun mineyla?"
"Hayat diyorum. Komik değil mi? Trajikomik"
Kadın bir elini duvara yaslayıp destek aldı.
"Duydun..."
Dolan gözlerimi kırpıştırdım.
"Duydum... "
"Neyi?"
Dedi adam sert sesle.
"Duydum... yalancı olduğunuzu duydum. Beni kullandığınızı ha bir de sizden nefret etmem gerektiğini duydum...baba"
Kadının gözleri doldu. Hayatım boyunca belkide ilk defa benim için ağladığını görüyordum. Ne düştüğümde ne de kaybolduğumda ağlardı o. Sadece bağırırdı bana , ne kadar sakar ve beceriksiz olduğumu çığırırdı.
Şimdi farkediyorum da
Benim annem sandığım kadın bir canavardı
"Kızım din-"
"Hayatım boyunca..."
Derin bir iç çektim. Nasıl tepki vermeliydim hiç bir fikrim yoktu.
"... bana hiç kendi isteğinle kızım demedin. Ilk kızım sözcüğünü kızın olmadığım ortaya çıkınca söylemen ironik biraz değil mi?"
Göz teması kurmuyordum. Kuramıyordum. Yüzlerine bakarsam ağlardım.
Aklıma beni neden sevmiyorlar diye ağladığım geceler, kendimi kabul ettirmek için harcadığım emekler gelirdi.
"Salonda konuşalım."
Diyip soğuk kanlılıkla merdivenleri inen adama baktım. Nasıl bu kadar duygusuz olabilirdi?
Annem sandığım kişiye kısa bir bakış atıp merdivenleri inmeye başladım.
İçimde bir ağırlık vardı. Hani gizli bir çevirirsiniz ama aileniz her an onu öğrenecekmiş gibi bir huzursuzluk olur ya? Hah işte tam da onun gibi bir his.
Koltuģa oturup gözlerimi halıya kitledim. Çok ilginçti aslında. Daha düne kadar bu pozisyonda ben hesap verirken şimdi onlar bana hesap vereceklerdi.
Adam boğazını temizledi.
"Artık öğrenmen gerekiyordu nasıl olsa. Çocuk değilsin."
"Neden?"
Çatlamış sesimle ancak bunu söyleyebilmiştim. Tırnaklarım avuçlarıma işkence ederken gözlerim her an çeşmeleri açacak pozisyondaydı.
"Ne neden?"
"Üvey olduğumu bile bile beni yanınızda tuttunuz. Neden?"
Sessizlik girdi araya. Bir şeyler dönüyordu. Çok zeki olmaya biliridm ama aptal da değildim.
"İntikam mı? Yoksa çıkar mı?"
Sesim soğuklaşmış odaya ölüm sessizliği hakim olmuştu.
"Fazla film izliyorsun miney-"
"Adımı ağzına alma"
Dedim. Kaşları havalandı ve alayla güldü. Sinirlendigi zamanlrda olduğu gibi kravatını gevşetti.
"Ne dedin?"
"Kim bilir belki adım bu bile değil. Belkide bu ismi siz vermişsinizdir. Sizin gibi insanların verdiği hiç bir şeyi ismimi dahi istemiyorum"
"Mineyla dinle anne-"
"Bu zamana kadar!"
Sesim yükselmiş sinirden olsa gerek vücut ısım yükselmişti.
"Her şeye göz yumdum. Dedim ki mineyla onlar senin ailen iyiliğini istiyorlar. Ne yazıkki kendimi avutmuşum. Aramızda herhangi bir bağ olmadığına göre saygı göstermeme de gerek yok"
"Haddini bil !"
Bağıran adama baktım usulca. Onu öldürmek istiyordum. Şuan normal şartlar altında ağlamam ve sıyırmam lazımdı sanırım. Sıyırmıştım doğru. Hissediyordum.
Ama ağlamak?
Sadece ağlatmak istiyordum.
"Bana 11. Yaş günümde bir şey demiştin "
Gözlerimi boşluğa dikip nefes verdim.
"Bu dünyada merhamete ve acımaya yer yok"
Ikisi de ne alaka der gibi bakınca güldüm.
"Haklısın. Çok haklısın babacığım. Neden aldınız beni? Yoksa bebeğiniz olmuyor mu?"
Dedim alayla. Belki dediklerim pislikceydi ama bunu düşünecek durumda değildim.
Annem olacak kadının gözleri doldu.
"Bana bak!"
Kükreyen adamı umursamadan kadına bir adım attım.
"Ne oldu? Çocuk yapamadım bari kariyer mi yapayım dedin?"
Adama baktım sonra.
"Tabi koskoca uğur karacanın da çocuğu yok dedirtemezdin değil mi?"
Bir kahkaha daha patlattım.
"Çok komiksiniz"
"Defol evimden!"
Adeta kükremis ev sallanmıştı. Sinirden kızarmış yüzüne baktım ardından karısının yıkılmış suratına.
"Gideceğim zaten"
Dedim sakin se tonumla. Bileğimdeki son derece lüks akıllı saati çıkarıp orta sehbaya fırlattım.
"Konumumu izlediğiniz bu saati..."
Kulağımdaki küpeleri çıkarıp saatin yanına fırlattım.
"Size layık görüneyim diye taktırdığınız bu küpeleri..."
Cebimdeki telefonu çıkarıp salladım ve tüm gücümle duvara attım. Parçalanan telefonla kadın irkildi.
"Sürekli kontrol ettiğiniz bu telefonu ve lanet olası sizi istemiyorum!"
~•~
Dalga sesleri kulaklarımı doldururken gözlerimi gökyüzünü aydınlatan aya çevirdim. Hava soğumaya başlamıştı.
Evden çıktıktan sonra sahile inmiştim. Hoş başka nereye gidebilirdim? Ne bir arkadaşım ne de tanıdığım vardı.
Ağlamak istiyordum ama göz pınarlarım bana inat kupkuruydu. Içimdeki zehri akıtamamak o kadar zordu ki.
Aklıma çocukluğum ve anılarım doluyordu. Hayatım nedenini bile bilmediğin bir şey yuzunden kaymıştı.
Ben hayatımı yoluna sokayım diye köpek gibi çalışırken o yol götüme girmişti.
Şaka maka üveydim
Vay anasını avradını!
Bir dakika? O zaman benim başka bir ailem mi vardı?
Düşünmekten beynim yumurta akı kıvamına gelirken gözlerimi etrafta gezdirdim.
Sabaha dek ne bok yiyecektim?
Sokakta beni allahıma kavuştururlardı.
"Hayat hayat değil 9 sezonluk netflix dizisi anasını satıyım"
Ayağa kalkıp kollarımı esnettim. O sırada yolun ortasında acı bir frenle durdu.
Arabadan inen oorta yaşlı ancak oldukça bakımlı ve yakışıklı adam etrafta gözlerini gezidirdi.
Gözleri benim üzerimde durunca gerildim. Bana doğru koşar adımlarla yaklaşan adam beni oldukça korkutmuştu açıkçası.
Kaçsamıydım?
Kaç bence
Hızla ayağa kalkıp hızlı adımlarla yürümeye başladım. Ancak önümü kesen beden buna pek de izin verecekmiş gibi durmuyordu.
Ellerini omuzlarıma koyup boyuma eğildi.
"Iyi misin?"
Kaşlarımı çatıp bir adım geri çekildim ve ellerini omuzlarımdan ittirdim.
"Pardon?"
Dedim anlamamışcasına.
Derin bir nefes aldı. Siması tanıdıktı.
"Kusura bakma kendimi tanıtmadım. Mehmet ben. Mehmet Aktan."
Kafamı ee dercesi salladım. O da bana anlamaz bakışlar attı.
"Tamam da? Sizin isminizi sorduğumu hatırlamıyor Mehmet Bey Amca"
"Amca mı?"
Dedi dehşetle.
"Oradan bakınca amca gibi mi duruyorum? Ben senin gibi 50 tanesini cebimden çıkarırım."
"Zaten akılllısı beni bulmaz ki!"
Sinirle yüzümü sıvazladım. Tipi bir yerlerden tanıdık geliyordu ama çıkartamıyordum.
"Tamam mehmet abi bey amca. Şimdi izninizle iyi geceler."
Yoluma devam etmeme izin vermeden konuştu önümü kesip.
"Gece gece nereye gideceksin?"
"Ne?"
"Eve gidemezsin"
"Amca sarhoşmusun be sen? "
Başını iki yana salladı kendine gelmek ister gibi.
Hatırladım! Bu iş yemeğindeki adam ex babanın iş ortağı
Ne?
"Özur dilerim düzgün bir şekilde anlatamadım. Yani üvey ailenin yanına gidemezsin ve-"
Kaşlarım çatıldı.
"Kimsiniz siz?"
"İsmimi söyle-"
"Benimle bağınız ne?"
Dedim sert sesimle. Aklıma bir şeyler geliyordu ancak bu gece ikincu bir şoku atlatamazdım sanırım.
"Kan bağı?"
"Nasıl yani?"
"Aynı genleri taşıyoruz?"
İq seviyesi oldukça düşük ortamda ikizimde birbirimizi anlamıyorduk.
Hadi ben salağım. Bu görmüş geçirmiş mehmet abi bey amca da mı öyle?
"Aynı genleri mi taşıyoruz?"
"Evet. Sonuçta onları sana ben verdim?"
"Nasil sen verdin? Ne diyon amca?"
"Amca değil kızım! Baba baba!"
"Anladık on-Baba mı!"
~•~
Bölüm sonu.
Vote:*