Chapter Eleven: : Love Lessons of Ma Han Ni ( Part – 1 )
သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် ကျောင်းကပြန်အလာ ညနေခင်းကျူရှင်ချိန်တွင် အခါတိုင်းလို အိပ်မငိုက်ပဲ ဆရာသင်သမျှကို လိုက်လံအော်မှတ်ရင်း စာကြိုးစားနေသည် ။
ယခုလို ကျောင်းသားများ တက်ကြွနေကြခြင်းမှာ သောက်ကြာနေ့အတွက် နောက်ဆုံးကျူရှင်ချိန် ဖြစ်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်လိမ့်မည်.....
ဒီတစ်ချိန်ပြီးလျင် အိမ်ပြန်နားရတော့မည် မဟုတ်လော ၊ မနက်ဖြန်လည်း ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သောကြောင့် မနက်ခင်းပိုင်း အစောတစ်ချိန် ရှိသော်လည်း နေ့ခင်းပိုင်းတွင် အေးအေးဆေးဆေး နားနားနေနေ နေရုံပင်..........
ကျူရှင်မှသင်သမျှကို တက်ကြွစွာအော်ပြီး အိမ်ပြန်အလာတွင် အသံတောင် ဝင်ချင်နေလေပြီ။
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အခါတိုင်းလိုပင် သန့်ဇင်ကိုက.....
“အမေ့......သားအိမ်ပြန်ရောက်ပြီနော်”ဟု အော်ပြောလိုက်သည် ။
အမေဖြစ်သူက....
“သား....လွယ်အိတ်ချပြီး အပေါ်ထပ်တက်လာဦး”
“ဟုတ်ကဲ့အမေ...လာပြီး ၊ ရေသောက်လိုက်ဦးမယ်”
“အေး...မြန်မြန်လာ”
သန့်ဇင်ကိုလည်း ရေအိုးစင်ထဲက ရေတစ်ခွက်အပြည့်ထည့်ကာ သောက်လိုက်ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည် ။
အပေါ်ထပ်က သူ့အခန်းထဲတွင် အမေက အိပ်ယာခင်းလဲပြီး ခြင်ထောင်အသစ်ထောင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်........
“သား....ခြေရင်းက ခြင်ထောင်ကြိုးလေးချည်ပေးပါဦး ၊ အမေ မမှီလို့”
“ဟုတ်ကဲ့...အမေ့ ၊ အိပ်ရာက သားအတွက်လား..... ဧည့်သည်လာမှာမလို့လား”
“အော်...အေး မင်းကိုမပြောရသေးဖူး ၊ မဟန်နီ ဒီကိုခဏလာနေမလို့”
“အင်း....ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ”
“ဆေးရုံကပေးတဲ့ သူ့တိုက်ခန်းက ကြာနေပြီဆိုတော့ အပေါ်က အုပ်ကြွတ်တွေက မလုံတော့လို့ ရေယိုနေတာ.....အဲ့တာ ပြန်ပြင်ပေးနေတုန်း နှစ်ရက်သုံးရက်လောက် ဒီလာနေမှာ”
“အော်....”
“သားအိပ်ယာကို အရှေ့ခန်းထဲရွေ့ပေးထားတယ်.....နှစ်ရက်သုံးရက်ပဲ သည်းခံလိုက်”
“သားက ကိစ္စမရှိပါဖူး...အဲအမေ့ သားကုတင်အပေါ်နားလေးမှာလည်း ရေယိုတဲ့အပေါက် ရှိတယ်နော်...”
“အင်း....မနေ့က သားအဖိုးက ပြန်ဖာပေးထားတယ်ပြောတာပဲ ၊ လိုလိုပိုပို ခြင်ထောင်ပေါ် ပလက်စတစ် ခံထားလိုက်မယ်”
“ဟုတ်....အမေ”
သန့်ဇင်တို့ သားအမိနှစ်ယောက် စကားပြောနေသခိုက် အောက်ထပ်က မဟန်နီရဲ့ အော်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“အမကြီး....သန့်ဇင်....ဘယ်သူရှိလဲ.....သမီးရောက်ပြီနော်”
“ညီမရေ...အမတို့အပေါ်ထပ်မှာ တက်လာခဲ့လိုက်”
“အော်....ဟုတ်ကဲ့ အမ”
မဟန်နီသည် အောက်ထပ်ကနေအပေါ်သို့တက်လာပြီး အခန်းထဲသို့ တစ်ကိုယ်ရည်စာ အထုတ်အပိုးအိတ်နှင့် ဝင်လာသည်။
အိပ်ယာပြင်ပေးနေသော သားအမိ နှစ်ယောက်ကို တွေ့တော့......
“အမကြီးရယ်....အားနာစရာကြီး ၊ သမီးဘာသာ ခေါင်းအုံးစွပ်လိုက်မယ်....ပေး ပေး”
“အဲ့တာဆိုလည်း လုပ်လိုက်တော့နော်....ငါအောက်ထပ်ဆင်းတော့မယ် ၊ ညနေစာအတွက် ဟင်းပြန်နွေးဖို့ရှိသေးလို့”
“ဟုတ်ကဲ့”
“အဲ့တာဆိုသွားပြီ.....သားလည်း ခြေလက်ဆေး အဝတ်အစားလဲပြီးရင် ထမင်းစားဖို့ လာခဲ့လိုက်တော့နော်”
“ဟုတ်...အမေ”
“မောင်လေး...သန့်ဇင်...မတွေ့တာတောင်ကြာပြီနော် ၊ အရပ်ကြီးအတင်းရှည်သွားသလိုပဲ..... အေးပေါ့လေ ဒီအရွယ်က ထွားတဲ့အရွယ်ကို....စာရောလိုက်နိုင်လား”
“ဟုတ်....အခုထိတော့လိုက်နိုင်ပါသေးတယ်...ဟဲဟဲ”
“အင်း....မောင်လေး အခုမှကျူရှင်ကပြန်လာတာမလား ၊ ခြေထောက်လက်သွားဆေးတော့... သွား...အမပဲလုပ်လိုက်တော့မယ်”
“ရတယ်အမ...ပြီးပြီ....ထမင်းစားခဲ့ပြီလား”
“ဟင့်အင်း...မစားရသေးဖူး”
“ခဏနေ မီးဖိုချောင်ထဲလာခဲ့လိုက်လေ အမေကထမင်းပိုချက်ထားတယ်ပြောတယ် အတူတူ စားကြတာပေါ့”
“အင်း....အမလည်း မင်းအမေလက်ရာကို လွမ်းနေတာ...စားရချည်သေးရဲ့...ဟီး”
ထို့နောက်တွင် သန့်ဇင်လည်း ခြေထောက်ဆေး ကိုယ်လက်သပ်ကာ အဝတ်လဲပြီး ထမင်းစားခန်းထဲသို့သွားကာ မိသားစုအတူ ထမင်းလက်ဆုံစားကြသည်။
မဟန်နီကလည်း မိသားစုဝင်တစ်ပိုင်းလို ဖြစ်နေပြီဖြစ်၍ အားနာရှက်ရွံ့ခြင်းမရှိပဲ နှစ်ပန်းကန် ကုန်အောင်ပင် စားသည် ။
စားသောက်ပြီးသောအခါတွင် သန့်ဇင်ကိုက မနက်ဖြန် စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နားရန်အတွက် ကျောင်းကပါလာသည့် အိမ်စာများကို မပျင်းမရိ လုပ်နေသည် ။
ထိုအချိန်တွင် အထိုင်ဖုန်းရှိသော ဘေးအိမ်ကအဒေါ်ကြီးက အမေ့အား ဖုန်းလာသည်ဟုဆိုပြီး လာခေါ်လေသည်။
ခဏကြာသောအခါ အမေဟိုဖက်အိမ်ကနေ လောလောနှင့်ပြန်လာလေသည် ၊ သူမ၏ မျက်နှာမှာ အရိပ်အရောင် သိပ်မကောင်းချေ ။
အမေက အဖိုးဖြစ်သူကို လှမ်းခေါ်ပြီး.....
“အဖေ့....စိတ်အေးအေးထားနော်....မန္တလေးက အဖေ့ရဲ့ညီမ ဒေါ်လေးဆုံးသွားလို့တဲ့”
“ဟေ...ငါ့ညီမကဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“ရေချိုးမှားပြီး ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်သွားတယ်ပြောတယ် ၊ ဒီနေ့ညနေကမှ ဆုံးသွားတာ”
“ဒီအချိန်ကားရှိလောက်သေးလား သမီး...မန်းလေးကိုဆင်းမယ်လေ”
“လိုင်းကားတော့ မရှိလောက်တော့ဖူး ၊ ရွှေမန်းမေ ဗန်ကားငှားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
“အေးအေး....ဆက်ကြည့် ဆက်ကြည့်....အော် သတ္တဝါတစ်ခု ကံတစ်ခုဟဲ့ ၊ ငါ အဝတ်အစား ပြင်လိုက်ဦးမယ်....နာရေးသွားမေးပြီး ကိုယ်လုပ်နိုင်တာလေး ကူလုပ်ပေးကြတာပေါ့”
“ဟုတ်...အဖေ ၊ ဆိုင်ကယ်သော့ပေးပါဦး.....စျေးလေးနားက ကားဂိတ်ကို သွားမေးလိုက် ဦးမယ်”
“ဟိုနားကတိုင်မှာပဲချိတ်ထားတယ်လေကွာ”
အမေဆိုင်ကယ်နဲ့ပြန်လာတော့ ရွှေမန်းမေ ဗန်ကားလေးပါ အနောက်ကလိုက်ပါလေသည် ၊ အိမ်ထဲကို ပြန်ဝင်လာပြီး အဝတ်တချို့ကိုယူကာ ညီမလေးကိုပါ ခေါ်သွားသည်.......
သန့်ဇင်ကတော့ ကျူရှင်တက်ရန် ရှိသေးသဖြင့် သူ့အားမခေါ်တော့ပဲ အိမ်တံခါးကို သော့သေချာခတ်ရန် မှာကြားပြီး ကားနှင့်ထွက်သွားတော့သည်။
ထို့ကြောင့် အိမ်တွင် သန့်ဇင်ကိုနှင့် မဟန်နီတို့နှစ်ယောက်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။
အမေက မဟန်နီကိုလည်း အိမ်စောင့်ပေးရန်အကူအညီတောင်းကြောင်း ပြောခဲ့သည် ။
အမေတို့ ကားထွက်သွားတော့ မဟန်နီက....
“သန့်ဇင်...မင်းဒီတစ်ပါတ်တော့ကံဆိုးပြီပဲ ၊ ငါ့ရဲ့မကောင်းမကန်း ဟင်းလက်ရာကို စားရတော့မယ်”
“အမ ချက်တတ်တဲ့ဟာသာချက်ပါ...ကျွန်တော်ကဂျီးမများပါဖူး”
“ဟုတ်ပါပြီ....တံခါးသော့သေချာခတ်နော်....တို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတာ”
“ဟုတ်ကဲ့အမ”
“အေး...အေး မင်းစာလုပ်နေတာမလား ၊ ဆက်လုပ်လေ...အမလည်း ရုံးက လုပ်စရာ စာရင်းတွေ အများကြီးပါလာလို့ လုပ်ရအုံးမှာ”
“ဟုတ်”
ထို့နောက် သန့်ဇင်ကိုလည်း စာခဏလုပ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းကာ သူကြည့်ချင်သည့် အင်္ဂလိပ်အက်ရှင်ကားကို မအိပ်ခင် အခွေထိုးကြည့်လိုက်သေးသည် ။
ပြီးမှ ဘုရားရှစ်ခိုးကာ အိပ်ယာထဲသို့ဝင် အိပ်ခဲ့ကြသည်......ခြင်ထောင်ထဲရောက်တော့ အရင်တစ်ခါကလို မဟန်နီများ ရောက်လာလိမ့်အုံးမလားလို့ မျှော်လင့်ပြီး စိတ်ကူးယဥ်ကြည့်မိလိုက်သေးသည် ။
အရှေ့ခန်းက မီးပိတ်ထားသော်လည်း သူမအခန်းထဲတွင်တော့ မီးရောင်ရှိသေး၍ စာရင်းတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေဆဲဟု သူရိပ်မိ၍ စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းကို တစ်ခန်းရပ်ပြီး စိတ်လျော့ကာ အိပ်လိုက်တော့သည်။
မနက်ရောက်တော့ ကျူရှင်ချိန်ရှိသေးသည်ဖြစ်၍ သန့်ဇင်ကို စောစောထရပြန်လေသည် ၊ အမေတို့ခရီးသွားနေသည်ကို သတိရ၍ ကျူရှင်မသွားခင် ထမင်းအိုးတစ်လုံးတည်ထားခဲ့ လိုက်သည် ။
ကျူရှင်ကပြန်လာသည်အထိ မဟန်နီက အိပ်ရာမထသေး.....သူလိုလိုပိုပို ခြံဝန်းတံခါးကို သော့ခတ်ခဲ့၍သာ တော်သေးသည်ဟု တွေးမိလိုက်သည် ။
အိပ်ရာဘေးတွင် လွယ်အိပ်အားအသာချပြီး မဟန်နီ၏ အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အိပ်ယာနိုးလိုက်လေသည်။
“မဟန်နီ...အမ...အမ....ထတော့လေ ရှစ်နာရီခွဲနေပြီ”
“အင်း...ဟုတ်လား..မောင်လေး ၊ ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ စိတ်ဒုံးဒုံးချပြီး အိပ်လိုက်ရတာ ကောင်းလိုက်တာ....ဝါး.........ဟိုမှာဆို ဘေးနားလိုင်းခန်းက ဆူညံဆူညံအသံတွေနဲ့ဆိုတော့ ကောင်းကောင်းမအိပ်ရဖူး”
“အင်း...ထတော့လေ....ကျွန်တော်လည်း ခဏနားလိုက်ဦးမယ် ၊ ပြီးရင်ထမင်းစားကြတာပေါ့”
“အွန်း...ဝါး...ထမင်းစားမယ်ဆိုမှ မောင်လေးဗိုက်ဆာပြီလား......အမ ထမင်းအမြန်သွားချက် လိုက်မယ်”
“ကျွန်တော်ထမင်းချက်ထားတယ်...ကျက်နေပြီ...ဟင်းပဲတစ်ခုခုဖန်လိုက် ၊ ကြက်ဥကြော် လောက်ဆိုရပါပြီ...လမ်းထိပ်က အကြော်သွားဝယ်လိုက်မယ်”
“အင်း....အင်း...ဝါး...ထပြီ...ထပြီ”
မဟန်နီတစ်ယောက် မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လုပ်နေသခိုက် သန့်ဇင်က တစ်ပတ်စာ အဝတ်များကို လျော်ဖွတ်နေသည် ။
၁၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ မဟန်နီက ထမင်းစားရန် လာခေါ်သဖြင့် အဝတ်လျော်သည်ကို ခဏရပ်ပြီး ထမင်းဆီစမ်း... ကြက်ဥကြော်နှင့် မနက်စာ စားသောက်လိုက်ကြသည် ၊ ထမင်းစားပြီး ဗိုက်တင်းနေသေး၍ သန့်ဇင်က Tv ကိုဖွင့်ရင်း ဇာတ်ကားခွေထိုးကြည့်နေလိုက်သည်။
မဟန်နီကတော့ အပေါ်ထပ်တွင် စာရင်းများလုပ်နေပုံ ပေါ်လေသည်။
ဇာတ်လမ်းပြီးသွားသည့်အချိန်တွင် လျော်လက်စအဝတ်များကို လျော်ပြီး ရေညှစ်လှမ်းလိုက် သည်။
ပြီးနောက် တစ်ခါထည်း ရေချိုးလိုက်မည်ဟုကြံရင်း တဘတ်....ပုဆိုးကို ယူပြီး ရေလဲဘောင်းဘီတိုနှင့် ရေချိုးကန်သို့ ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည် ။
ရေမချိုးခင် ခြေထောက်နှင့် ဖိနပ်အား ဆပ်ပြာမှုန့်ဖြူးပြီး ဘရပ်ရှ်နှင့် တိုက်နေသခိုက် မဟန်နီက ထမိန်ရင်လျားပေါ်တွင် တဘတ်လေးပတ်ပြီး ရေကန်ဖက်သို့ လျောက်လာသည်။
သန့်ဇင်ကိုမြင်တော့....
“အော်...မောင်လေး ရေချိုးမလို့လား”
“ဟုတ် အမ...အမ အရင်ချိုးချင်ချိုးလေ ၊ ကျွန်တော်စောင့်ပေးမယ်”
“ဘာလဲ...အပေါ်ထပ်ကနေ အမကို ချောင်းကြည့်ချင်လို့လား ”
“အဲ....အဲ့လိုမဟုတ်ပါဖူးဂျ...ဟဲဟဲ”
“ရယ်သံကြီးကလည်း အတူတူချိုးမယ်လေ....ရေခွက်အပိုရှိတယ်မလား”
“အင်း....”
“ရေအတူတူချိုးပြီး တစ်ယောက်နောက်ကျောကိုတစ်ယောက် ဂျီးတိုက်ပေးကြတာပေါ့”
“ဟဲ....ကောင်းသားပဲ”
“အဲ့တာဆို လာပြီနော်”
“ ကျောက်တုံးတွေပေါ်က သေချာနင်းခဲ့နော်...အဲ့နားလေးကချော်တယ်”
“အေးပါ...အေးပါ....ဝမ်း..တူး..သရီး...ဖောလ်...ဖိုက်...ရောက်ပြီ”
“ရော့...ရေခွက် ”
ထိုသို့ဖြင့် သန့်ဇင်နှင့် မဟန်နီတို့နှစ်ယောက် ရေချိုးကန်တွင် ရေအတူတူချိုး ဖြစ်ကြသည်။
ပထမတစ်ကြိမ် ရေလောင်းပြီးသောအခါ ဆပ်ပြာကိုယ်စီတိုက်ကြသည် ။
မဟန်နီ၏ ရေစိုနေသည့် ကောက်ကြောင်းကိုကြည့်ပြီး သန့်ဇင် လီးတောင်ချင်သလိုလိုဖြစ်လာ၍ မနည်းစိတ်ထိန်းထားရသည် ။
အောက်က ဘာမှခံထားသည် မဟုတ်သောကြောင့် လီးတောင်လာလျင် ကားကားကြီးပေါ်နေမည်ဆိုး၍ ဖြစ်သည် သန့်ဇင်က မျက်နှာကို တစ်ခြားဖက်လွှဲရင်း ဆပ်ပြာတိုက်နေသခိုက် မဟန်နီက........
“မောင်လေး...ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်....အမနောက်ကျောကို ဂျီးတွန်းပေးမယ်”
“ဟုတ်...အမ”
“ဂျီးတွန်းခဲရှိလား....”
“ဆပ်ပြာခြင်းတင်တဲ့ စင်ပေါ်မှာရှိတယ်...လှမ်းယူလိုက်”
“အော်....တွေ့ပြီ...တွေ့ပြီ”
“တိုက်ပြီနော်....နာရင်ပြောနော် မောင်လေး....”
“အွန်း.....အား..နည်းနည်းလျော့အုံး အမ”
“အေး...အေး”
နောက်ကျောကို ဂျီးတွန်းခဲဖြင့် တိုက်ပေးတာနည်းနည်းနာသဖြင့် မဟန်နီအား အားလျော့ရန် ပြောလိုက်ရသည် ၊ သူမကတော့ စေတနာပါပါ ဂျီးတွန်းပေးလေသည်.......
သန့်ဇင်အလှည့် ပြီးတော့ မဟန်နီက အရှေ့တွင် တင်ပျဥ်ခွေထိုင်ချလိုက်ပြီး ထမိန်ရင်လျားကို အနည်းငယ် ဖြည်ကာ နောက်ကျောပေါ်အောင် လှပ်လိုက်သည် ၊ သူမလှပ်လိုက်သည်မှာ နောက်ကျောတင်မက တင်ပါးက မှီးညှောင့်ရိုးနှင့် ဖင်အပေါ်ပိုင်းလေးအထိ ပေါ်သွားသဖြင့် သန့်ဇင်တံတွေးတစ်လုပ်ကို မျိုချမိလိုက်သည်။
“အင်း....မောင်လေး...တွန်း...အားနည်းနည်းထည့်ဦး”
“ဟုတ်...ဒီလောက်ဆိုရလား...အမ နာရင်ပြောနော်”
“ရတယ်....ရတယ်...အွန်း...အွန်း...တိုက်စမ်းပါ...အွန်း”
မဟန်နီ၏ တအွန်းအွန်းနှင့်ငြီးသံလေးကြောင့် သန့်ဇင်ကိုလီးက ထောင်ချင်ပြန်လာသည် ၊ သူမ၏ နောက်ကျောတစ်ခုလုံးတိုက်အပြီးတွင် ရင်ညွှန့်ကို တိုက်ခိုင်းသည်.....
စနေနှစ်ခိုင် အပေါ်အုပ်ထားသည့် ရေစိုထမိန်စကို လွှတ်ချလိုက်သဖြင့် ဖြူဖွေးသောနို့နှစ်လုံးနှင့် နို့သီးခေါင်း ညိုတိုတိုလေးကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
“ဂလု....”
“ဟိတ်....တိုက်ပေးလေ...ကြောင်ပြီးကြည့်ပဲကြည့်မနေနဲ့....မမြင်ဖူးတာလည်းမဟုတ်ပဲနဲ့”
“အင်း...အမ...”
သန့်ဇင်က ရှက်တွန့်ရှက်တွန့်လုပ်နေ၍ မဟန်နီက လက်ကိုအနောက်ကနေ အရှေ့ကိုဆွဲကာ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။
သန့်ဇင်လည်း မရဲတရဲနှင့် ရင်ညွန့်ပိုင်းကို ဂဲနှင့်စတင်ကာ ပွတ်တိုက်ပေးပြီး ရင်သားနှစ်မွှာသို့အရောက်တွင် ကျောက်ခဲကိုအသာချလိုက်ပြီး ဂျိုင်းအောက်ကနေလျိုကာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် အားပါးတရကိုင်ပြီး ဂျီးတွန်းပေးလိုက်သည် ။
နို့နှစ်လုံး၏ အိစိအိစိအထိအတွေ့ကြောင့် သန့်ဇင်စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လီးစတင် တောင်မတ်လာလေသည်။
ဆပ်ပြာအမြုပ်များကပ်နေသော မဟန်နီ၏ရင်သားကို စိတ်ကြိုက်နယ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လက်မနှင့် လက်ညိုးကိုညှပ်ပြီး ဖိဖိချေပေးသည် ၊ ပြီးနောက် ချောမွတ်နူးညံ့နေသည့် ဝမ်းဗိုက်သားလေးကို ဆက်လက်ပွတ်ပြီး အရဲစွန့်ကာ ပေါင်ကြားထဲသို့ ခရီးဆက်လိုက်သည် ။
မဟန်နီက ဘာမှမပြောပဲ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ကာ ငြိမ်ခံနေသဖြင့် စိတ်တွေပိုရဲလာကာ သူမ၏အဖုတ်ပေါ်သို့ လက်ကိုအုပ်မိုးကာ ကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။
မဟန်နီ၏ ဆီးခုံအပေါ်သို့ လက်ဖဝါးအရောက်တွင် အမွှေးကြမ်းကောက်ကောက်များကို ရှတတ ခံစားလိုက်ရသည်.....
ထို့နောက် သူဘဝတွင် တစ်ခါမျှမကိုင်ဖူးသေးသည့် မိန်းမတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါဇာတ် (ဝါ) အဖုတ်လေးကို ကိုင်မိသွားသည် ။
အဖုတ်ဟုခေါ်သည့် အိစိစိအသားစိုင်ပေါ်က အမြှောင်းကြားလေးထဲသို့ လက်ချောင်းလေးနှင့် ဆော့ကစားမိလိုက်သည်.......
“အား...ရှီး...မောင်လေး ၊ အဲ့လိုလေးဆက်ပွတ်ပေး.......အင်း...”
“အင်း...အင်း...အင်း...ဟုတ်တယ်...အဲ့ဒီ့ အပေါ်နားက အစိလေးကို ပွတ်ချေပေး....အဲ့လိုလေး...အင်းအင်း.......ပွတ်....ပွတ်...ပွတ်...အား.....ဟင့်”
“အင်း....အင်း....ဟုတ်တယ်...ဟုတ်တယ်....အွန်း....အွန်း...အွန်း....အွန်းးး..အွန်းးး”
သန့်ဇင်အဖုတ်အမြှောင်းကြားလေးထဲသို့ လက်ချောင်းထည့်ပြီး ပွတ်အပြီး လက်ပြန်ရုတ်မည် အပြုတွင် မဟန်နီက လက်ကောက်ဝတ်ကို လာဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆက်ပွတ်ပေးရန် အချက်ပြသဖြင့် သူမပါးစပ်ကပြောသမျှ စိတ်ကြိုက်ပွတ်သပ်ပေးကာ ဖြည့်ဆည်းပေးနေ မိသည်။
ခဏကြာတော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းကနည်းတုန်တက်သွားသဖြင့် အထွဋ်အထိပ် ရောက်သွားပြီမှန်း ရိပ်မိလိုက်သည် ၊ သူမကထမိန်ကို ရင်ပြန်လျားလိုက်ရင်း သန့်ဇင်ဖက်သို့ မျက်နှာလှည့်လာသည်။
“လူကသာငယ်သာ...လက်စွမ်းကတော့ ပါရမီသားပဲ...ဆရာလေးက...”
“ဟဲ...ဟဲ”
“အမရဲ့နောက်ကျောကို စောနကထောက်နေတဲ့ အချောင်းကြီးနဲ့စာရှင်းရှင်းစရာရှိတယ် ၊ မတ်တပ်ရပ်လိုက်”
“အင်း...”
“အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ထပြီး ထိပ်ဖူးမှာ အရည်ကြည်လေးတောင်စုနေပါရောလား....မမ ပြန်ပြီးတော့ ချော့သိပ်ပေးမယ်....အွန့်...”
“အား...အမ...အွန်း...ကျွန်တော်က မတ်တပ်ကြီးရပ်နေတာ ၊အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ လူတွေ မြင်ကုန်လိမ့်မယ်...”
“အဝေးကသိပ်မမြင်ရပါဖူး....မောင်လေးကမြန်မြန်ပြီးလိုက်...အမပါးစပ်ထဲပြီးလည်း ရတယ်နော်.....ပြွတ်...ပြွတ်....ဝွန့်”
“အားး......ရှီး”
မဟန်နီက အကောင်းစား ပုလွေမှုတ်ပေးပြီး လျာလေးနှင့်ရစ်ကာပတ်ကာ ပြုစုမှုကြောင့် သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် မျက်ဖြူပင်ဆိုက်ချင်လာပြီး ဒူးများပင် ခွေညွတ်ချင်လာသည် ။
သူမရဲ့ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အသာကိုင်ရင်း စီးချက်အလိုက် ပါးစပ်ထဲသို့ အထုတ်အသွင်း လုပ်နေမိသည် ၊ လူမိမှာကလည်း ကြောက်သေး၍ ခြံစည်းရိုးအပြင်ဖက်ကို ခဏခဏ ငေးကြည့်ရသေးသည်။
“အင်း....စွတ်စ်........အင်း....စွတ်စ်...ကောင်းလိုက်တာ...အမ...အား”
“ပြွတ်....ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်....ပြွတ်စ်...အွန်း...အွန်း”
“အား.......ကျွတ်စ်...ရှီး....ပြီးတော့မယ်...အမ...အား...အား..အား....အားးးးးးး”
မဟန်နီ၏ အပေါ်သို့မော့ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းအစုံနှင့် လျာအစွမ်းတွင် သန့်ဇင်ကိုသည် ငါးမိနစ်ခန့်ပင် မတောင့်ခံနိုင်လိုက်................စကားလုံးများဖြင့် ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ကောင်းသည့် ခံစားမှုတစ်ခုနှင့်အတူ လရည်များက ဆတ်ကနည်း ဆတ်ကနည်း ပန်းထွက်လာပြီး ဒူးကိုကွေးကာ အရှေ့ကိုကော့မိလိုက်သည် ။
ပြီးခါနီးတွင် မဟန်နီ၏ ပါးစပ်ထဲကနေ လီးကိုဆွဲထုတ်မည်ပြုသော်လည်း သူမက ပေးမထုတ်သဖြင့် အထဲတွင်ပင် လရည်များကို အားနာနာနှင့် ပန်းထည့်လိုက်ရသည်။
သန့်ဇင်ကိုပြီးလို့ လီးကိုပါးစပ်ထဲကနေ ပြန်ထုတ်တော့ လရည်ဖြူဖြူတချို့က သူမပါးစပ်ထောင့်တွင် ကပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက် ရသည်။
“အမ....အားနာလိုက်တာ...ထွေးထုတ်လိုက်လေ”
“ရတယ်..မောင်လေး...မျိုချလိုက်ပြီ...မင်းအနံ့က အဲ့လောက်မဆိုးပါဖူး....လာ ရေတစ်ထပ် အမြန်ချိုးပြီး တော်ကြရအောင် ၊ မဟုတ်ရင် အအေးပတ်လိမ့်မယ်”
“ဟုတ်...အမ...ချိုးမယ်လေ...ရေတွေတောင် ပြန်ခြောက်ကုန်ပြီ”
“ဟုတ်ပ.....နှစ်ယောက်လုံးက သောင်းကျန်းနေတာကိုး...”
“ဟဲဟဲ.....ဟဲဟဲ”
ထို့နောက်တွင် နှစ်ယောက်သား ရေတစ်ခါအမြန်ချိုးလိုက်ပြီး တစ်ဘတ်ကိုယ်စီပတ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့ကြသည် ။
အပေါ်သို့ရောက်သောအခါတွင် အဝတ်အစားများ ကိုယ်စီဝတ်ကြပြီးနေ့လည်စာစားရန် တိုင်ပင်ကြလေသည်၊ မဟန်နီက....
“မောင်လေး...နေ့လည်တော့ ဟင်းပဲဝယ်စားလိုက်ကြရအောင်လား ၊ ချက်ဖို့အချိန်လည်း မရှိတော့ဖူးလားလို့.....”
“ဟုတ်အမ ၊ ကျွန်တော်လည်း အပြင်စာမစားရတာကြာပြီရယ်...”
“ဒီနားဘယ်ထမင်းဆိုင်ကောင်းလဲ”
“စံပြ မှာပဲ ရှမ်းဟင်းပါဆယ်ဝယ်ပြီး ထမင်းနဲ့စားလိုက်မယ်လေ”
“အော်အင်း...အဲ့တာဆိုလည်းပြီးတာပဲ ၊ အမ အောက်ဆင်းပြီးထမင်းအိုးနှိပ်ထားလိုက်မယ် .......ဒီနေ့မီးကဘယ်တော့ဖြတ်မှာလဲ”
“အင်း...စနေနေ့ဆိုတော့ ၁၁နာရီဆိုဖြတ်မှာ”
“အခုတောင် ဆယ်နာရီရှိနေပြီဆိုတော့ မြန်မြန်ဆင်းပြီး ချက်ထားလိုက်မယ်”
“ဟုတ် အမ”
“ထမင်းမဆာလောက်သေးဖူးမလား.....ခဏနေကြမှ ဟင်းသွားဝယ်လိုက်ပေါ့”
“ဟုတ်”
ထို့နောက် မဟန်နီလည်း အဝတ်အစား အမြန်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းကာ ထမင်းအိုးတည်သည်။
သန့်ဇင်ကတော့ စာကျက်စရာရှိသဖြင့် အိပ်ယာဘေးတွင်ပင် စာအုပ်ထုတ်ကာ စာကျက်နေလိုက်သည်....
အပုဒ်ရှည်တစ်ပုဒ်ရတော့ ဗိုက်လည်းဆာလာပြီ ဖြစ်သဖြင့် မဟန်နီကိုအကြောင်းကြားကာ ဟင်းဝယ်ရန် အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့သည် ။
“စံပြ” ရှမ်းထမင်းဆိုင်တွင် သူကြိုက်သည့် ဟင်းလျာနှစ်မျိုးကိုပါဆယ်ဝယ်ပြီး အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ လေသည်။
ရှမ်းဟင်းနှင့်ထမင်းကို မစားဖြစ်သည်မှာ နှစ်ပေါက်နေပြီဖြစ်၍ သန့်ဇင်ကိုတစ်ယောက် နေ့လည်စာကို တဝကြီး စားပြစ်လိုက်သည် ။
အမေဖြစ်သူ အဖိုးဖြစ်သူတို့သည် အစိုးရဝန်ထမ်းများဖြစ်ပြီး ပိုက်ဆံကိုချွေတာသုံးစွဲရ၍ သူငယ်စဥ်ကတည်းက အပြင်စာကို သိပ်မစားရချေ ။
တစ်ခါတစ်ရံ အိမ်သစ်တက်များ....အခန်းအနားများ နှင့် မျိုးမင်းထက်တို့၏ အိမ်ကိုသွားလည်ကာမှသာ စားရသဖြင့် ရှမ်းဟင်းတရုတ်ဟင်းအရသာကို အလွန်ပင် ခုံမင်နှစ်သက်သည်။
နေ့လည်စာကို စတီးဇလုံနှင့် နှစ်ဇလုံခွဲခန့် စားပြီးသောအခါ ဗိုက်လေးပြီး အိပ်ပျော်သွားကြ သည် ။
နှစ်နာရီခွဲတွင် နာရီက ကျူရှင်သွားရန် Alarm မည်လာသဖြင့် အိပ်ချင်မူးတူး ရီဝေဝေဖြင့် အိပ်ရာထပြီး ကျူရှင်သွားရပြန်သည်......
နေ့လည်ခင်းအိပ်ရေးဝထား၍ ကျူရှင်ကစာသင်သမျှကို သေချာလိုက်မှတ်နိုင်သည် ၊ ကျူရှင်ကအပြန်တွင် မရောက်တာကြာပြီဖြစ်သော စာအုပ်ငှားဆိုင်သို့ ဝင်ပြီးဝတ္ထုစာအုပ်ငှားခဲ့သေးလေသည်။
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ မဟန်နီတစ်ယောက် မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ၊ သန့်ဇင်လည်း ခြေထောက်ဆေးကိုယ်လက်သတ်ပြီး သူမအားကူညီရန် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။
“မဟန်နီ...ဘာတွေချက်နေတာလဲ”
“အမလား....ဝက်သားနီချက် ၊ ကုလားပဲဟင်း ၊ ငရုပ်သီးထောင်း”
“လက်စွမ်းရှယ်ပြထားတာပေါ့”
“အိမ်ရှေ့ဆိုင်ကယ်စျေးသည်လေး လာတာတွေ့တာနဲ့ ဝယ်ပြီးချက်လိုက်တာ....မောင်လေး ၊ မရိုမသေ ပဲဟင်းအိုးလေး တစ်ချက်မွှေပေးပါဦး”
“ဟုတ်....အမ”
“နည်းနည်းလည်း အပေါ့အငန်လေးမြည်းကြည့်လိုက်ဦး ၊ ဒါပြီးရင် စားလို့ရပြီ”
“အွန်း....အငန်နည်းနည်းလေးလိုနေသလိုပဲ”
“ဆားတော့စောနက အမထည့်ထားတယ်...ငံပြာရည်လေးနည်းနည်းထည့်လိုက်မယ် ၊ ပဲကတော့ နူးနေပြီမလား...”
“ဟုတ်”
“အဲ့တာပြီးရင် စားရအောင်လေ....အမလည်း ဗိုက်ဆာပြီ ၊ စောနကဟိုဖက်အိမ်ဖုန်းကို မင်းအမေတို့ဖုန်းဆက်သေးတယ်”
“ဟုတ်လား....ဘာတဲ့လဲ”
“နာရေးအတွက်ကူပေးရင်း အလုပ်ရှုပ်နေလို့ တနင်္လာနေ့ညနေမှ ပြန်လာတော့မယ်တဲ့...အဲ့တာ မင်းညီမလေး အတန်းပိုင်ဆရာမဆီသွားပြီး ခွင့်တိုင်ပေးလိုက်ဦးတဲ့”
“အော်....ဟုတ်”
“ကဲ...ကဲ စားကြရအောင်....ညနေ ခြောက်နာရီရှိနေပြီ မီးကလည်းပြန်မလာသေးဖူး”
“အင်း...သူတို့ကဖြတ်တဲ့အချိန်ပဲစောတာ...အလာနောက်ကျတယ်ရယ်”
“ဟုတ်ပ....ခြင်ဆေးခွေထွန်းရမယ်ထင်တယ်...ခြင်တွေတအားကိုက်တယ်တော့”
“မိုးတွင်းကတော့ ဒီလိုပါပဲအမရယ်....ကျွန်တော်ခြင်ဆေးခွေသွားယူထွန်းလိုက်မယ်”
“အင်း...မရိုမသေ ၊ အပေါ်ထပ်က အမရဲ့အပေါ်ထပ်အကျီလေးပါ ယူခဲ့ပေး”
“ဟုတ်”
ညနေစာအဖြစ် မဟန်နီ၏ လက်စွမ်းပြထားသောဟင်းများနှင့် စားသောက်ကြလေသည် ၊ သူမ၏ဟင်းလက်ရာက သူ့အမေလောက်မကောင်းသော်လည်း လက်ရာတစ်မျိုးလေးဆန်း သဖြင့် စားကောင်းသည်။
စားသောက်ပြီးသောအခါ အိမ်အောက်ရှိ ခြံတံခါးများ... အိမ်တံခါးများကိုသေချာပိတ်ပြီး နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည် ၊ မဟန်နီက သူမ၏ရုံးအလုပ်များကိုလုပ်နေသလို သန့်ဇင်ကလည်း တွက်စရာပုစ္ဆာများကို တွက်ချက်နေလေသည်။
ည ၈နာရီရောက်တော့ စာလုပ်ရသည်မှာ ပျင်းလာသဖြင့် ညနေကငှားလာခဲ့သော ဝတ္ထုစာအုပ်ကို အိပ်ယာထဲတွင် မှောက်လိုက်လှန်လိုက်ဖြင့် ဇိမ်ခံပြီးဖတ်ရှူ့နေမိသည် ၊ ထိုအချိန်တွင် မဟန်နီက အခန်းထဲကနေ သူ့အားလှမ်းခေါ်လိုက်သည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။
“မောင်လေး....အခန်းထဲလာပါဦး ၊ အမပြောစရာရှိလို့”
“ဟုတ်...အမ လာပြီ”
“ဒါတွေက မောင်လေးစာအုပ်တွေလား ၊ အမအိပ်ရာအောက်ကနေတွေ့တာ”
“အင်း...ဟုတ်တယ်အမ”
“ဒီအပြာစာအုပ်တွေကို အလွန်အကျွံ့မဖတ်နဲ့နော်မောင်လေး....”
“ဖတ်ချင်တောင် ဝယ်လို့မလွယ်ပါဖူး အမ ရယ်...ဒါတောင် စျေးကြီးထဲက ဗိုလ်လောင်း ပစ္စည်းဆိုင်ကနေ ရှေ့မျက်နှာနောက်ထားပြီးဝယ်လာခဲ့တာ”
“အင်း..ခိုးဖတ်လည်း သေချာလေးသိမ်းဦး ၊ အိပ်ရာအောက်မှာထိုးထားရတယ်လို့ မင်းအမေ တွေ့သွားရင်မကောင်းဖူးလေ”
“ကျွန်တော်တောင်မဖတ်တာကြာလို့ မေ့နေပြီရယ်”
“အွန်း....အမလည်း စောနကတွေ့တာနဲ့ တစ်အုပ်ဖတ်ကြည့်နေတာ”
“သဘောကျလား...အမ ဖတ်ရတာ”
“စိတ်တော့ကြွစေတာတော့အမှန်ပဲ...........ဒါပေမယ့် အပြင်မှာက အပြာစာအုပ်ထဲကလို တစ်ပုံစံထည်းမှမဟုတ်တာ”
“မဟုတ်မှန်းတော့ ကျွန်တော်လည်းသိပါတယ်...အဲ့ထဲမှက ဟိုလိုဖြစ်ဖို့အရမ်းလွယ်တာပဲ”
“အင်း....မောင်လေးရော အပြင်မှာကြိုက်တဲ့ကောင်မလေးရှိနေပြီလား”
“အင်း...ရှိတော့ရှိတယ် ၊ ဒါပေမယ့် အခုအချိန်က စာပဲလုပ်ရအုံးမယ်ထင်တာပဲ”
“ဒါပေါ့မောင်လေးရဲ့....ဆယ်တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ ရည်းစားထား...အဲ့အခါကျ မိန်းခလေးတွေနဲ့ စိတ်ကြိုက်နေလို့ရပြီ”
“ကျွန်တော်သိပါတယ်....အပြာစာအုပ်ကလည်း ဗဟုသုတအနေနဲ့ဖတ်တာပါ....ဟဲဟဲ”
“ဒီစာအုပ်ထဲဘာဗဟုသုတမှ မပါပါဖူး...ရသစာအုပ်ကြီးပါ ၊ လိင်မှုကိစ္စဗဟုသုတ သိချင်ရင် အမပြောပြောပြမယ်”
“အမ....ဘော်လီဂျိတ် ဖြုတ်ရတာခက်လား..”
“မင်းမေးခွန်းကြီးကလည်း....ဖြုတ်တက်ရင်တော့ မခက်ဖူးပေါ့ ပြီးတော့ ဘော်လီက တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ဂျိတ်ပုံစံတူတာမှမဟုတ်တာ”
“အွန်း....”
“လာလေ...မောင်လေး...အမရဲ့ ဘော်လီဂျိတ်ကိုစမ်းဖြုတ်ကြည့်လေ”
မဟန်နီက ပြောပြောဆိုဆို အိမ်နေရင်းဝတ်တီရှပ်လေးကို အပေါ်သို့ပင့်ကာ ချွတ်လိုက်သဖြင့် အထဲက ချိုဗူးနှစ်လုံးကိုထိန်းပေးထားသည့် အနက်ရောင်ဘရာက ထွက်လာသည်။
သန့်ဇင်လည်း သူမကျောပေးထားသည့် အနောက်ဖက်ကနေ ကုတင်ပေါ်တက်ရင်း ဘော်လီဂျိတ်ကိုစမ်းရင်း ဖြုတ်ကြည့်မိလိုက်သည်...
ပထမတစ်ဂျိတ်တွင် ဘယ်လိုဖြုတ်ရမည် မသိသေးသဖြင့် စမ်းဖြုတ်ရင်း ဖတ်ကနည်းပြုတ်သွားကာမှ “အော်...ဒီလိုပါလား ”ဟု တွေးပြီး ကျန်သည့်ဂျိတ်များကိုပါ တစ်ခုပြီးတစ်ခုဆက်တိုက် ဖြုတ်ချလိုက်တော့သည်။
“မောင်လေး...မင်းဒီလိုအချိန်ကြာနေပုံနဲ့ဆို ကောင်မလေးကမူနေရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်....စိတ်မရှည် လောက်ဖူးနော်....ပြန်တပ်ပြီး ပြန်ဖြုတ်ကြည့်”
“ဟုတ်”
“တောက်...တောက်..တောက်..တောက်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်”
“ဟေ့....ကောင်လေး လက်ကဘာလုပ်တာလဲ...နယ်ကျော်လာပြီနော်”
“အွန်း....တစ်လက်စထည်း ကိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ....မမရဲ့”
“ဒါမျိုးကျ သင်စရာမလိုဖူးနော်....”
“ဟဲဟဲ..မွ..မွ...အမရဲ့ နောက်ကျောပြင်တစ်လျောက်က ချောမွတ်နေတာပဲ နမ်းချင်စရာလေး မွ...မွ....အွန်း”
“အွန့်....ယားတယ်...မောင်လေးရဲ့...အာ့....မင်း..ဆိုးတယ်ကွာ..အာ့”
သန့်ဇင်က ဘော်လီဂျိတ်ဖြုတ်တတ်ချင်သည်ဟု အကြောင်းပြပြီး တကယ်ပြုတ်သွားသော အခါတွင် မဟန်နီအားဘော်လီပြန်မဝတ်ပေးပဲ ပုခုံးသိုင်းကြိုးကိုပင် ဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။
ပြီးနောက် ဘယ်လိုကိုင်ကိုင် ကိုင်လို့မဝသေးသည့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို အနောက်ကနေ ဆုပ်ချေကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းမာမာလေးကိုလည်း လက်မနှင့်ကစားပေးနေမိသည်....
ထိုမျှနှင့် မရောင့်ရဲနိုင်သဖြင့် ဖြူဥနေသည့် နောက်ကျောပြင်တစ်လျောက်ကို အောက်ကနေအပေါ်သို့ နှုတ်လမ်းလေးနှင့် ဖွဖွလေး အနမ်းပေးနေမိသည်။
“အင်း....မောင်လေး...ဂုတ်ပိုးလေးကနေ အမရဲ့ နားရွက်လေးတွေကို ငုံနမ်းပေး...”
“ပြွတ်....ပြွတ်စ်...အင်း...မွ...ပြွတ်”
“အင်း...ဟုတ်တယ်...နမ်းရင်နှုတ်ခမ်းတစ်ခုထဲကိုပဲမသုံးနဲ့ လျာလေးကိုလည်း ကစားပေး”
“အား...အဟင့်....ဟုတ်တယ်....မောင်လေး....လျာလေးနဲ့...အာ့...အာ့...အာ့....ဂုတ်ပိုးသားကို စုပ်ပြီးနမ်းပေး....ဟင့်...ဟင့်.. အင့်”
မဟန်နီသင်ပြသလို သန့်ဇင်လည်း နှုတ်ခမ်းနှင့်ပလိန်းနမ်းနေရာမှ လျာကိုသုံးပြီး နမ်းပေးမိသည်...........
ကျောပြင်လေးတစ်လျောက်ကိုလည်း လျာလေးဖြင့်လျက်နမ်းပေးကာ ဂျပန်အောကားထဲကလို နားရွက်လေး နှစ်ဖက်ကိုလည်း ငုံစုပ်ပြီးအတွင်းထဲသို့ လျာထိုးထည့် မွှေပေးလိုက်သောအခါ ဆရာမကြီးမဟန်နီပင် တုန်တက်သွားသည် ။
သန့်ဇင်က မဟန်နီ၏ ခန္တာကိုယ်ကို သူ့ဖက်လှည့်ကာ ရင်သားကိုအပီကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို ငုံစုပ်မည်အလုပ်တွင် သူမကခေါင်းကိုလက်ဖြင့်တွန်းကာ တားဆီးလိုက်သည်။
“ဟိုးထား...ဆရာ နို့ကိုအဲ့လိုတန်းမစို့ရဖူးလေ...ကောင်မလေးဖက်က စိတ်လှုပ်ရှားအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းသွားရမယ်”
“အမ်...ဘယ်လိုလဲ”
“နို့အုံကိုအောက်ကနေပင့်ပြီး ဖွဖွလေးအရင်ကိုင်လိုက်...ပြီးမှ နို့ခံအဝိုင်းလေးတွေ့တယ်မလား”
“အင်း....”
“မောင်လေးရဲ့လျာက အဲ့ဒီ့နို့ခံအဝိုင်းလေးကို စက်ဝိုင်းလိုဝှေ့ပြီး အရင်လျက်ပေး........ ..နို့သီးခေါင်းကို မထိမိစေနဲ့...နော်...လုပ်ကြည့်”
“အင်း.....ဟုတ်တယ်....အဲ့လိုလေး...ယားကျိကျိလေးဖြစ်အောင်လုပ် ၊ အဲ့လိုစွနေတုန်း မျက်လုံးက အပေါ်ကိုပင့်ပြီး အမကိုကြည့်နေ....အင်း...ဟုတ်တယ်...ပြီးတော့...မထင်မှတ်တဲ့ အချိန်ရောက်ရင် နို့သီးခေါင်းလေးကို အာငွေ့လေးနဲ့ငုံပြီး ညှင်ညှင်သာသာလေး စုပ်လိုက်တော့”
“ပြွတ်....အွန်း”
“အင်း....ကောင်းတယ်မောင်လေး...လျာလေးနဲ့ရစ်ပြီးကစားပေး...အင်းး”
“ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်”
“အွန်း....တစ်ဖက်ကိုသေချာငုံပြီးမှ တစ်ဖက်ကိုပြောင်း...ဟုတ်တယ်....ခဏ ခဏ မောင်လေး ၊ အမ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှဲလိုက်မယ်....ရပြီ...မောင်လေးလည်း အင်္ကျီချွတ်လိုက်”
“အွန်း...”
သန့်ဇင်လည်း မဟန်နီ၏ညွှန်ကြားချက်များကို သေချာလိုက်နာမှတ်သားပြီး ပြုစုပေးသည်။
ချိုချိုနှစ်လုံးကို သေချာနယ်ပြီးစွပေးလိုက်သဖြင့် မဟန်နီ၏ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးမှာ နှစ်စင်တီမီတာခန့် ပို၍ရှည်ပြီးမာလာသည် ချိုဗူးအောက်ကနေ ဝမ်းဗိုက်သားပြင်ပေါ်သို့ လျာလေးနဲ့လျက်နမ်းပြီး ချက်ပေါက်လေးကိုလည်းလျာထိုးထည့်ပြီး စွပေးလိုက်သေးသည်။
ပြီးနောက် ပြေလုနီးပါးဖြစ်နေသော ထမိန်စလေးကိုလည်း ဖြေချလိုက်ပြီး ခြေရင်းဖက်သို့ တွန်းပို့လိုက်သည်......
ထို့နောက် သူမ၏ ပင်တီအပါးလေးကိုလည်း ဆွဲချွတ်သည့်အခါတွင် ချွတ်ရလွယ်စေရန် တင်ပါးကိုကြွပေးလိုက် သေးသည်။
မဟန်နီတစ်ကိုယ်လုံးသည် ဝတ်စလစ်ဖြစ်သွားပြီး ရမ္မက်ထန်နေသောမျက်နှာလေးနှင့် လှမ်းကြည့်နေသည် ။
သူမက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို အပေါ်သွားဖြင့် ဖိကိုက်ပြပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ဒူးထောင်ကာ ပေါင်ကားပြလိုက်သည်......
ထိုအခါ အဖုတ်မွေးနက်နက်များနှင့် အရည်စိုနေသော အဖုတ်လေးကို လေးပေမီးချောင်းအောက်တွင် မြင်တွေ့လိုက်ရသည် ။
သန့်ဇင်လည်း တံတွေးတစ်လုတ်ကို ဂလုကနည်း မျိုချလိုက်ပြီး မဟန်နီ၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ မှောက်လျက် ဒိုင်ပင်ပြစ်ချလိုက်တော့သည်။
“မောင်လေး....ခဏလေး...ခဏလေး”
“အွန်း....ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ အမကလည်း”
“လက်ဖက်ကောင်းကောင်းစားချင်ရင် ပလောင်တောင်တက်နှေးရတယ်တဲ့ မောင်လေးရဲ့... အမက ပိပိနမ်းနည်းပြောပြမယ်”
“အွန်း...”
“ခဏ...မမ ပိပိကို...ဖြဲပြမယ်.....ဘေးနားက အလွှာလေးတွေကိုတွေ့တယ်မလား....အဲ့တာ ပိပိရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလို့ခေါ်တယ်...အပေါ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းဆိုပြီး နှစ်လွှာရှိတယ်... ပြီးတော့ အမတို့ မိန်းခလေးတွေရဲ့ ဂျီစပေါ့ဖြစ်တဲ့ အစိလေး...တွေ့လား”
“ဒါလေးလား...”
“အာ့....ဖြည်းဖြည်းမောင်လေး...အဲ့နေရာတွေကို ဖြေးဖြေးကိုင်....ပိပိကိုနမ်းတော့မယ်ဆိုရင် အရင်ဆုံး မောင်လေးကမရွံ့တတ်မှရမယ်.....အနည်းနဲ့အများတော့ အမျိုးသမီးတွေက အနံ့ရှိတတ်ကြတာပဲ”
“မရွံ့ပါဖူးအမ...အခုတောင်ယက်ချင်နေပြီ”
“ဇွတ်ပါလား...မောင်သန့်ဇင်ရဲ့...ခဏနေပါဦး၊ အရေးကြီးဆုံးက ပိပိကို လျက်ချင်စိတ်မရှိရင် မလျက်နဲ့....လုပ်ပေးမယ်ဆိုလည်း စေတနာပါပါလေးလုပ်ပေး....ဒါမှ မောင်လေးလည်း ဆက်ဆံရတာပိုကောင်းမှာ...မင်းလျာပိုင်သွားရင် မမတို့မိန်းခလေးတွေက ဘယ်လိုမှ မလိုက်လျောပဲနေနိုင်မှာမဟုတ်ဖူး....”
“အွန်း”
“အဖုတ်လျက်တာကို အကောင်းဆုံးအစပျိုးတာကတော့ အဖုတ်ကိုတိုက်ရိုက်မနမ်းပဲနဲ့ ပေါင်တွင်းသားတစ်ဝိုက်ကို နမ်းပေးပြီး.....ပိပိကို မထိအောင် တက်နိုင်သမျှကွင်းရှောင်ပေး... အမြဲတမ်းတော့ မဟုတ်ပါဖူး.....အခြေအနေအရကြည့်လုပ်....နောက်ကြ မောင်လေးလည်း သိလာပါလိမ့်မယ် ၊ အမကိုတော့ အဲ့လိုမလုပ်နဲ့တော့...အမတအားစိတ်ပါနေပြီ.... နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကိုဝိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း စနမ်းပေးတော့”
“စပြီနော်...”
“အင်း....အင်း...မောင်လေး ဖြည်းဖြည်း....အင်း....ကောင်းတယ်”
သန့်ဇင်လည်း အောကားတွေထဲမြင်ဖူးနေကြ အဖုတ်လျက်သည့်မြင်ကွင်းကို စမ်းသက်ကြည့် ချင်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် ဘာမှစဥ်းစားမနေတော့ပဲ လျာဖြင့် ကောက်လျက်ပေး လိုက်သည်။
ပါးစပ်တစ်ခုလုံး အဖုတ်နားရောက်သွားတော့ ကိုယ်သင်းနံ့ညှီညှီလေးကိုရသည်.. .....ထိုအနံ့ကို ဂရုမစိုက်ပဲ အောကားတွေထဲကလို လျာကိုသုံးပြီး အပေါ်အောက် လျောက်ယက်ပေးလိုက်.....စောက်စိလေးကိုလည်း လျာနှင့်တစ်မျိုး နှုတ်ခမ်းနှင့်တစ်ငုံ အလှည့်ကျ ပြုစုပေးလိုက်တော့ မဟန်နီမှာ လက်ချာမရိုက်နိုင်တော့ပဲ လွတ်ထွက်သွားတော့သည်။
“ပလက်....ပလက်...ပလက်.....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အွန်း”
“အား....အား...မောင်လေး....အား....ကောင်းတယ်ကွာ....အား.....ရှီး....ဝွန်း....အာ့”
“အာ့....စုတ်ပေး...အစိလေးကိုစုပ်ပေး..အင်း...ဟုတ်တယ်...အာ့...အာ့...အာ့....အာ့”
“ကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရာ.....အွန်း....အွန်း...အွန်း....အွန်း....ဟန်နီကောင်းလာပြီ.....အာ့.... အာ့....အာ့...အာ့...အာ့...ပလစ်...ပလစ်...ပလစ်”
“မောင်လေး...မမကိုကြည့်ပြီးလျက်......အား....အား..အား..ကောင်းတယ်”
“အွန်း....အွန်း..အွန်း...မောင်လေး....အား...အား...အား...ကောင်းတယ်...ပြီးပြီ....အာ့...အာ့...အာ့.......ဟင်း...ဟင်းဟင်း”
သန့်ဇင်လည်း အောကားထဲတွင်ကြည့်ပြီး မှတ်ထားဖူးသမျှ လျာစွမ်းကိုမျိုးစုံထုတ်ပြီး စေတနာပါပါ ပြုစုပေးလိုက်သည်။
ဆရာမဟန်နီလည်း အသွေးအသားနဲ့လူဆိုတော့ သင်ခန်းစာကိုခဏမေ့သွားပြီး သန့်ဇင်လျာ၏အထိအတွေ့ဖြင့် ခေါ်ဆောင်ရာနောက်သို့ ဖင်ကော့ပြီးလိုက်မိသွားသည် ။
သူ့ရဲ့ခေါင်းကဆံပင်ကိုလည်း လက်ဝါးဖြင့်ထိုးဖွကာ အဖုတ်ပေါ်သို့အတင်းအပ်စေသည်။
သူမပြီးခါနီးသောအခါ အားမလိုအားမရသည့်နှယ် ခါးကိုကော့ပြီး အဖုတ်လျက်ခံနေသည်။
မဟန်နီတစ်ယောက် စကြာဝဠာကြီးမှ လွင့်ထွက်သွားပြီး အာကာသထဲမျောသည့် အချိန်ရောက်မှ ညှပ်ခံထားရသည့် ပေါင်ကြားထဲကနေ သန့်ဇင်ရုန်းထွက်နိုင်ခဲ့သည် ။
သူ၏ပါးစပ်နားတစ်ဝိုက်တွင်လည်း မဟန်နီ၏ အချစ်ရည်များပေကျံနေသဖြင့် ဘေးက စောင်အပါးလေးနှင့် သုတ်လိုက်လေသည်။
“ဝူး....မောင်လေးရာ...မဟန်နီဖြင့် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်ပြီး မောဟိုက်သွားတာပဲ....အွန်း”
“ကျွန်တော်မှုတ်ပေးတာကောင်းရဲ့လား”
“အွန်း...ကောင်းတယ်...အစိကို သွားနဲ့တစ်ချက်ထိမိသွားတုန်းကတော့ ကျဥ်သွားသေးတယ် ၊ နောက်ပိုင်းဟာတွေကြ အရမ်းကောင်းတာရော....မင်းဘယ်ကနေတတ်ထားတာလဲ”
“ဇာတ်ကားထဲကနေသင်ထားတာလေ...ဟဲဟဲ ”
“မင်းဟာကြီးလည်းတင်းနေလောက်ပြီ...ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်တော့...အမကိုခွပြီးတော့ မျက်နှာနားလာခဲ့....အမ ထပြီးမထိုင်ချင်တော့ဖူးရယ်”
“အွန်း...”
သန့်ဇင်လည်း ဘောင်းဘီကိုချွတ်ကာ သူမ၏မျက်နှာအပေါ်သို့ ခွထိုင်လိုက်လေသည်..... သူမက ပါးစပ်ကိုဟပေးသောကြောင့် လီးဒစ်လေးကို နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကြားထဲသို့ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။
မဟန်နီက လျာလေးနှင့်လီးဒစ်ဖူးလေးကို မထိခလုတ် ထိခလုတ် လျက်ပေးရင်း အထဲကိုမြှားခေါ်လေသည် ၊ သန့်ဇင်လည်း နဂိုထည်းက စိတ်ထနေသောသူ ဖြစ်သဖြင့် အထဲကိုကော့ထည့်ပေးမိလိုက်သည်။
“အွန်း...မောင်လေး...ဖြည်းဖြည်း အာခေါင်ထောက်တယ်...အွန်း”
“ဆောတီးအမ...ကောင်းလိုက်တာဗျ.....အား....ရှီး”
“ပြွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်စ်...အွန့်....အွန့်...ဝွန်း”
“အမ....အမ...ပြီးချင်ပြီ...ခဏ...ခဏ ပြန်ထုတ်လိုက်မယ်”
“ဟင်....မောင်လေး အမပါးစပ်ထဲမှာပဲပြီးလိုက်လေ...လာ”
“မဟုတ်ဖူးအမ...ကျွန်တော်ကဟို အထဲသွင်းကြည့်ချင်လို့...”
“အော်....အခုတော့အဆင်မပြေသေးဖူးမောင်လေးရဲ့...အကာအကွယ်လည်းမပါဖူးလေ.... အမရဲ့ရက်ကလည်းနီးနေပြီဆိုတော့ မဖြစ်ဖူး”
“အွန်း..ဟွန်..”
“ခစ်ခစ်...ပိပိထဲပေးမထည့်ဖူးပြောတာနဲ့ မျက်နှာကညိုးသွားတာများ ကြည့်စမ်း....မနက်ဖြန် ကျမှအမကွန်ဒုံးဝယ်လိုက်မယ်....အဲ့ကျမှအထဲထည့်ပြီးလုပ်နော် လိမ္မာတယ် အခုတော့ မောင်လေးစမ်းကြည့်ချင်ရင် အမနို့ကြားထဲ အချောင်းထည့်ပြီး လုပ်ကြည့်”
“အွန်း...စမ်းကြည့်မယ်လေ...ဟဲဟဲ”
“မျက်နှာကချက်ချင်းပြောင်းသွားလိုက်တာများ...ကျန်း...အနောက်နည်းနည်း ဆုတ်လိုက်”
“အင်း...”
“အမက ရင်သားကြားထဲမောင်လေးအတံထည့်လိုက်...အွန်း...လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့ကိုတွန်းထား ပေးမယ်”
“ပလစ်....ပလစ်...ပလစ်..”
“ကောင်းလား...မောင်လေး...အမရဲ့ရည်းစားကိုတောင် ဒါမျိုးလုပ်ပေးဖူးတာမဟုတ်ဖူး”
“အင်း....ရှီး...ကောင်းတယ်ဗျာ....အွန်း....အွန်း..အွန်း”
“ပလစ်...ပလစ်...ပလစ်”
“အွန်း....မောင်လေးရာ....မမကိုမြန်မြန်လုပ်ပေး...အွန်း...မောင်လေးရဲ့ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံထားချင်လိုက်တာ....အွန်း...အွန်း..ဟင့်”
“ပလစ်...ပလစ်...ပလစ်”
“အား....ရှီး....ကျွန်တော်ပြီးတော့မယ်....အွန်း.....အွန်း..အွန်း..အွန်းးးးး”
“မမရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ဒစ်ဖူးလေးထည့်လိုက်....ငုံပြီးထုပေးမယ်....အွန့်....ဝွန့်”
“အား....ကျွတ်...မြန်မြန်လေးထုပေး...အင်း...အင်း...ပြီးပြီ...ပြီးပြီ...အွန်း...အွန်းးးးး..ဟွန်း”
သန့်ဇင်ကို၏ မြွေကြီးသည် မဟန်နီ၏ ရွှေတောင်ကြားမြှောင်းလေးထဲသို့ လူးလွန့်ကာ ဆော့ကစားပြီးသကာ နှုတ်ခမ်းဖူးလေးနှစ်ခုကြားထဲသို့တိုးဝှေ့ပြီး သုတ်ရည်ဖြူဖြူများကို တရစပ်ပန်းထုတ်မိလေတော့သည် ။
သုတ်ရည်ကများလွန်းသဖြင့် မဟန်နီ၏ ပါးစပ်နှင့် မျက်နှာတစ်ဝိုက်တွင် ဖြူဖြူအရည်များ ပေကျံ့သွားတော့သည်။
သန့်ဇင်ကိုယ်တိုင် ဘေးနားရှိစောင်အပါးနှင့်ပင် မျက်နှာကို သုတ်ပေးလိုက်တော့သည် ၊ ပြီးနောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သားပွေ့ဖက်ရင်း မီးမှိတ်ကာ အိပ်လိုက်ကြလေတော့သည်။