"Aaaamiiiie........."
Conference ഹാളിൽ കൂടി ഇരുന്ന എല്ലാ officials ഉം ചുറ്റും നോക്കി.
എന്താണ് ആ ശബ്ദം???
പെട്ടെന്ന് തൊട്ട് അടുത്ത് ഇരുന്ന friend അവളുടെ കയ്യിൽ മെല്ലെ തട്ടി.
"എടി...
നിന്റെ phone അല്ലെ?
Off ആക്കടി..."
കൂട്ടുകാരി അവളെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി.
എല്ലാവരും അവളെ തന്നെ നോക്കുന്നത് അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. അവൾ മനസ്സില്ലാ മനസോടെ phone എടുത്ത് switch off ആക്കി.
"I am really sorry for it."
അവൾ അത് ആർക്കോ വേണ്ടി പറയുന്ന പോലെ തോന്നിച്ചു. കാരണം ആ ശബ്ദം അത് ഒരിക്കലും അവളെ കൊണ്ട് no പറയാൻ പറ്റാത്ത ഒന്നായിരുന്നു.
"ആമി..."
എന്ന വിളി കേൾക്കാൻ ഇപ്പോഴും മനസ് തുടിക്കുന്നത് അവൾക്ക് അറിയാനായി..
Meeting കഴിഞ്ഞു. ആരുടെയും കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾക്കു ചെവി കൊടുക്കാതെ അവൾ bag എടുത്തു നടന്നു.
ആ കടൽ തീരത്ത് ഒറ്റക്ക് ചെന്നിരിക്കുമ്പോഴും അവളുടെ കൂടെ ആ 7 പേരും ഉണ്ടെന്ന തോന്നലുകൾ അവളെ യാഥാർഥ്യത്തിലേക്ക് ഉണർത്തി.
Phone എടുത്ത അവൾ updates നു വേണ്ടി പരതി.
ഇല്ല...
അവൾ പ്രതീക്ഷിച്ചവർ ആരും ഇല്ല.
"എവിടെ പോയിരിക്കും??"
അവളാ കടലിനോട് എന്തെന്ന് ഇല്ലാതെ ചോദിച്ചു. ഉത്തരം എന്ന പോലെ കടൽ ഒരു പളുങ്ക് കുപ്പി അവളുടെ മുന്നിലേക്ക് തള്ളി ഇട്ടിട്ടു പോയി.
കുറച്ചു സമയം ആ കുപ്പി നോക്കി നിന്നു.
അവൾക്ക് ഒരു കൗതുകം തോന്നി.
കയ്യിലിരുന്ന ഒരു tissue എടുത്ത് അതിൽ കുത്തിക്കുറിച്ചു.
"പ്രിയപ്പെട്ട Oppa,
ഈ കടലിനക്കരെ എവിടെയോ നിങ്ങൾ ഉണ്ടെന്ന് അറിയാം. ദശലക്ഷകണക്കിന് മൈൽ അകലെ, ഇവിടെ ഈ മണൽ തരികളിൽ നിൽക്കുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്, നിങ്ങളെ മാത്രം തേടുകയാണ്...
ശരിയാണ്..
ഏങ്ങനെ സ്വയം സ്നേഹിക്കണം എന്നു നിങ്ങൾ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ നിങ്ങളെ കൂടാതെ എങ്ങനെ ജീവിക്കണം എന്ന് ഇനിയും ഞാൻ പഠിച്ചിരുന്നില്ലെന്ന് ഇപ്പോൾ മനസിലാക്കുന്നു.
Army........"
അവളതാ പളുങ്ക് കുപ്പിയിൽ ആക്കി കടലിലേക്ക് എറിഞ്ഞു. തിരകളിൽ ആടി ഉലഞ്ഞത് അകലേക്ക് പോകുന്നത് അവൾ കണ്ണു ചിമ്മാതെ നോക്കി നിന്നു.
തിരികെ വീട്ടിൽ എത്തിയിട്ടും അസ്വസ്ഥത മനസിനെ വിട്ട് ഒഴിഞ്ഞതെ ഇല്ല.
നിശബ്ദമായ ആ രാത്രിയിൽ table lamb ന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ചുവരിലെ ആ ചിത്രം നോക്കി അവൾ ഇരുന്നു.
പതിയെ table ഇൽ തല ചായ്ച്ചു.
"Oppa.... നിങ്ങൾ എവിടെ ആണ്.?"
അവളുടെ മനസ് ചോദിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു. ഉറക്കം അവളുടെ കണ്ണുകളെ വലിച്ചടക്കും പോലെ...
അങ്ങ് അകലെ ഏതോ ഒരു തീരം.
മണൽ തരികൾ എണ്ണി അലസമായി നടന്ന ഒരാൾ. തിരകളിൽ എന്തോ അയാൾക്കു കാണാൻ ആയി. ആകാംഷ കൊണ്ടാകണം അയാൾ ഓടി ചെന്ന് അത് എടുത്തു.
അതേ...
ആ പളുങ്ക് കുപ്പി..
അതിൽ ഒരു കുറിമാനവും..
അയാൾ തന്റെ നനുത്ത കുഞ്ഞു കൈ വിരലുകൾ കൊണ്ട് അത് എടുത്ത് വായിച്ചു.
ചന്ദ്രനേക്കാൾ പ്രഭ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി അയാളുടെ ചുണ്ടിൽ വിടർന്നു.
ചിരിക്കുമ്പോൾ താമര മുട്ടുപോലെ കൂമ്പി പോവുന്ന ആ കണ്ണുകളിൽ കണ്ണീരിന്റെ നനവും പൊടിഞ്ഞു.
അയാൾ ആ paper ന്റെ അടിയിൽ ഇങ്ങനെ കുറിച്ചു.
Army,
നിങ്ങൾ ഇല്ലെങ്കിൽ ഇന്നു ഞാനും ഇല്ല.
ജീവിതത്തിൽ സ്വന്തം എന്ന് ഉറച്ചു പറയാൻ ഒരുപാട് മനസ്സുകൾ കൂടെ ഉണ്ടെന്ന് അറിയുന്നതിൽ സന്തോഷം.
Don't forget to love you enough.
Stay gold.
Saranghe.....❣
അയാൾ അത് തിരികെ കടലിൽ തന്നെ ഇട്ട് മന്ദഹസിച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നടന്നു.
Alarm bell ശക്തമായി അവളുടെ കാതുകൾ തുളഞ്ഞു കയറി. പിടഞ്ഞ് എണീറ്റ അവൾ ആ നിമിഷം തിരിച്ചറിയാൻ ചുറ്റും നോക്കി.
മനോഹരമായ ആ സ്വപ്നത്തിന്റെ പൂർണതയിൽ നിന്നും അവളെ തട്ടി ഉണർത്തിയ പുലരിയോട് അവൾക്ക് ദേഷ്യം തോന്നി.
അവൾ ആ ചുമരിലെ ചിത്രത്തിൽ നോക്കി പറഞ്ഞു.
"Good morning Oppa..."
ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ phone on ആക്കി.
Weverse update: Jimin updated a moment.....
അവൾക്ക് തന്റെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാനായില്ല.
Army,
നിങ്ങൾ ഇല്ലെങ്കിൽ ഇന്നു ഞാനും ഇല്ല.
ജീവിതത്തിൽ സ്വന്തം എന്ന് ഉറച്ചു പറയാൻ ഒരുപാട് മനസ്സുകൾ കൂടെ ഉണ്ടെന്ന് അറിയുന്നതിൽ സന്തോഷം.
Don't forget to love you enough.
Stay gold.
Saranghe.....❣
അന്ന് ഈ മനുഷ്യൻ പറഞ്ഞതു സത്യമാണ്.
"നിങ്ങളെ മനസിലാക്കുന്ന ഒരാൾ അങ്ങു seoul ഇൽ ഉണ്ടെന്ന്.."
"This is the real magicshop Jiminssi...."
അവളുടെ മനസ് മന്ത്രിച്ചു....