Chapter 25
I guess venting to Terran that day wasn't so bad. I've realized all the things that I've been trying to hide insides me, and it all involves of what I'm feeling for Clyde.
I change... through all these years I change at kasabay nang mag pagbabago ko ay nagbabago din ang pagmamahal ko kay Clyde.
All this time iniisip ko na ang pagbabago nang pagmamahal ko sa kanya ay simbolo na sa wakas ay unti unti na akong tumitigil sa pagmamahal, nasa isip ko lang pala yon.
Isip ko lang ang nagdidikta na tapos na akong mag mahal pero ang puso ko? Hindi to kailanman tumigil, it was always him at kahit ngayon siya padin naman.
Terran saw me all these years, how I broke and how I slowly built myself again so when he said to use my heart over my mind I really did it and the moment I did it nasagot non lahat ang mga tanong na akala ko ay hindi na masasagot at mananatili na lamang na palaisipan sa akin.
Nasa harapan ako nang bahay nina Clyde. Naisipan ko na ang Papa niya muna ang kausapin ko, noon ko pa gustong mag tanong sa kanya nang mga bagay tungkol kay Clyde pero pinangunahan ako nang takot at pinairal ko ang pagiisip nang kong ano ano kaya hindi ko tinuloy kaya pakiramdam ko oras na para kausapin ko ang Papa niya.
Pinapasok ako nang isang kasambahay sa may sala at doon muna ako pinaupo, tatawagin niya lang daw ang tatay ni Clyde sa taas.
Maganda ang design nang bahay, it was not as modern as others but it's elegant. Maraming picture frame ang nakapalibot sa bawat sulok nang bahay kaya naisipan ko na tingnan na lang muna ang mga yon habang nag aantay.
Lumapit ako sa may fireplace dahil may iilang picture frame na nakapatong doon. Isa isa ko yong tiningnan at mukhang yon ang mga dating litrato nang tatay ni Clyde kasama ang nanay niya.
Kamukha talaga ni Clyde ang Papa niya but upon looking at his mother's picture I saw some features that he got from her katulad na lang nang pareho silang may nunal sa may gilid nang kanilang ilong at pareho din sila nang hugis nang bibig at kulay nang mata.
Nang makita ko na lahat nang larawan na nakapatong sa fireplace ay sa mga larawan naman sa pader ako tumingin. Doon ko nakita ang mga larawan ni Clyde nang siya ay bata pa. Hindi ko napigilang mapangiti kasi halos wala namang nagbago, he's cute.
I was so busy eyeing every picture nang bigla ko na lang marinig na may tumikhim sa likodan ko, tumingin ako doon at nakita ko ang Papa ni Clyde na nakatinggin din sa mga larawang tinitingnan ko.
"He's cute right?" Ngumiti ako dito at humarap muli sa mga larawan bago marahang tumango na pakiramdam ko naman ay nakita niya. Naglakad ang Papa ni Clyde papunta sa tabi ko at itinuro ang larawan kong saan nandoon si Clyde at nakasuot nang white shirt at mukhang malungkot.
"That picture was taken the day his mother died. He had a field trip that day, we're supposed to be with him but then her mother is so weak to even open her eyes, so Veron came with him instead" Kinuha niya ang larawan mula sa pagkakasabit nito sa dingding bago ako iginiya at inuupo sa may sofa. Naupo siya sa tabi ko habang nakatinggin lang sa larawan at inaalala ang lahat.
"He doesn't want to go to that fieldtrip, but his mother insisted him to go so he go. That day I talk to his mother and ask why did you insisted him to go... Kasi iniisip ko mas mabuti kong nasa tabihin niya lang ang anak namin cause anytime she could die but she said ayaw niyang ma trauma ang anak namin, na ayaw niyang makita nang anak namin na mawalan siya nang buhay because she knows it will haunt him forever and Clyde doesn't deserve that, he deserve to live his life to the fullest without any pain from the past" Nakita ko ang mga mumuting patak nang luha mula sa kanyang mata kaya agaran kong inilabas ang aking panyo at iniabot, nginitian niya ako bago hinaplos ang picture frame at nag salitang muli.
"Sinabi niya din sa akin na kong mamatay man siya sa mismong oras na yon wag daw akong mag luksa nang matagal at mag hanap ako nang babaeng maaring pumalit sa kanya so Clyde can still get the family he deserves, the mother that he deserves. I didn't mean to ruin your family, iha. I didn't know she had children, she lied about that" Ibinaba niya ang larawan ni Clyde at humarap sa akin at hinawakan ang aking mga kamay.
"I'm sorry for all your sorrows, pain and heartbreak. You didn't deserve that if only I knew I wouldn't risk it with her, if only I knew na may masisira akong pamilya" He's crying so hard now. Kitang kita ko din sa mga mata niya ang sensiridad nang kanyang mga salita kaya hindi ko na din napigilan na maiyak nang maalala ang lahat lahat nang sakit na kinimkim ko lamang sa sarili ko sa napaka tagal na panahon.
"But I've learned my mistakes now iha, so please don't suffer anymore. The burden that you keep insides you... just please let it go because it's not you who should bear it" Iyak lang ako nang iyak kaya naman niyakap ako nang tatay ni Clyde. Ganon lang ang pwesto ko hanggang sa makarinig kami yabag mula sa may pintuan nang sala hudyat na may pumasok doon. Agad kong pinunasan ang mukha ko at humarap doon kong saan nakita ko si Clyde na pumasok at buhat buhat si Milani.
Nagtaka siya nang makita ako sa bahay nila tapos naiyak pa kaya naman tumayo ang tatay niya at kinuha ang natutulog na si Milani mula dito at tuluyan nang umakyat kaya naman naiwan kaming dalawa na mag katitigan.
Minuto ang lumipas bago siya tuluyang lumapit at umupo sa tabi ko, nakita niya ang larawan niya na nakapatong sa lamesa kaya naman kinuha niya yon at tinitigan.
"I thought this moment is my biggest downfall, my biggest heartbreak, the most hurtful event that I'm gonna experience but I was wrong... the most hurtful moment in my life is when I lost you kasi hindi lang ikaw ang nawala sa akin, I lost my myself and family too" Hindi siya tumitinggin sa akin doon lang siya sa larawan niya nakatinggin kaya naman ginamit ko ang pagkakataon na yon para matitigan siya, para makita ko kong anong mga pagbabago sa kanya. This time I wanna learn everything that involves him.
"I thought my love is enough to cover all the hurtful moments you've experience pero wala pa pala yon sa kalhati. Letting you go is hard and painful but seeing you suffer while looking straight into my eyes kills me, sweetheart. It's killing me" Titig na titig ako sa kanya kaya agad kong napansin na gusto niyang umiyak, na gusto niyang ilabas ang lahat nang luhang inipon niya pero pinipigilan niya lang ito na para bang hindi siya nahihirapan at nasasakatan.
I cried kasi kita ko na mas nasaktan siya sa kinahantunggan namin. Mas nagdudusa siya.
"The moment where I told you to just let me go, I want to be selfish, gusto ko na lang takbuhan ang lahat na kasama ka pero alam ko din na mas mahihirapan ka kapag ganon ang nangyari. You're so selfless at hindi mo kaya na nagdudusa ang mga mahal mo mas gusto mo na ikaw na lang. For a moment I wanted you to choose me, I want you to choose our love, but I know you won't and making you choose will make you suffer more kaya hindi ko ginawa, kaya hindi ko pinilit" Umiiyak na siya ngayon pero hindi padin siya natinggin sa akin. He silently cried while looking at the floor and to be honest it breaks my heart because he's hurting a lot more than I'm feeling.
"I want your happiness over mine, over anything. I badly want that, so I just let you go even though the pain was unbearable. Kahit hindi ko alam kong ano pa ang ganap ko sa buhay na to" He slowly wipes his tears ang finally look straight into my eyes that made me cried a little harder than I was crying earlier.
"Sabihin mo sa akin na may pinuntahan naman ang naging sakripisyo ko. Just tell me you're happy and I'll be fine, that's all I need" Nang matapos niyang sabihin yon ay umiling ako sa kanya kaya naman nagtataka siyang tumingin sa akin pero hindi ako nagsalita at nag patuloy lang sa pag iling kaya naman napilitan siya na hawakan ako sa balikat at yakapin dahil habag na habag ako.
"Hey, don't cry... it's hurting me a lot so please stop crying, hmm?" Hinaplos niya lang nang hinaplos ang buhok ko pati ang aking likuran na agad namang nag pakalma sa akin. Nothing changes he still the only person who can make me calm.
He still the person I love. He is still my Commander.
"I'm not h-happy, I'm not okay" I may seem okay but all these years I'm not. Hindi ako okay kasi tuwing mapapagisa ako maiisip ko kong saan ba ako nag kamali o kong may dapat ba akong ginawa para hindi kami mapunta sa ganong sitwasyon.
Hindi ko naman pinagsisihan ang desisyon ko eh kasi it bought to the bright future that we've been dreaming ever since ang pinagsisihan ko ay sumuko ako na hindi lumalaban, sinukuan at binitawan ko siya gayong alam kong may magagawa pa ako.
That is my biggest regret all these years.
Patuloy niya lang ako inalo hanggang sa tuluyan nang naubos ang mga luha na lumalabas sa aking mga mata. Umalis ako sa pagkakayakap niya at nakitang basang basa nang luha ko ang kanyang damit kaya kinuha ko ang bag ko sa gilid at kinuha ang panyo ko doon.
Dahan dahan kong inilapit ang panyo sa damit niya at marahan itong pinunasan pero hindi ko pa napupunasang lahat ay hinawakan niya ang kamay ko na nagpupunas at dinala yon sa dibdib niya kong saan ramdam ko ang bilis nang tibok nang puso niya.
Nagkatitigan ulit kami hanggang sa bumaba ang tinggin niya sa aking mga labi kaya nakagat ko yon.
"Can I?" He asks me, tumango ako. Higgit hininga ako habang unti unting bumaba ang ang ulo niya para maabot ang labi ko. Malapit nang mag lapat ang labi namin nang bigla kaming nakarinig na tili kaya naman pareho kaming napaayos nang upo.
Nakita naman namin ngayon ang asawa ni Clyde na nabitawan pa ang mga dalang paper bag dahil sa gulat sa nakita. Hindi ako mapakali, dahil sa sobrang pagmamahal ko kay Clyde nawala sa isip ko na pamilyadong tao na nga pala siya.
Ang tanga mo Dulce!
Inayos ko ang damit ko pati ang bag ko bago tuluyang tumayo at halos patakbo na lumabas nang bahay. Hindi ako maninira nang pamilya kahit pa ganon ko kamahal si Clyde, alam ko ang pakiramdam na bata ka pa wala kanang kinikilalang ina at hindi ko yon gagawin kay Milani.
I won't take her family and I won't make Clyde's a cheater because he's not. Maybe he still loves me pero alam ko na mas matimbang ang pagmamahal niya sa pamilya niya.
Binilisan ko ang takbo ko at agad na sumakay sa sasakyan ko. Hindi ko na naisipan na huminga nang malalim agad kong pinaandar ang sasakyan ko at mabilis na umalis sa bahay nila. Ano na lang ang iisipin ngayon nang asawa ni Clyde? Paano kong maisipan niya na makipag hiwalay dito... paano si Milani, paano ang pinagsamahan nilang dalawa? Mababaliw na talaga ako.
Hindi ko alam kong gaano ako katagal nag maneho basta nang tumigil ako ay nakita ko na nasa tapat ako nang isang simbahan. Lumabas ako at dumiretso doon, simula nang makilala ko si Clyde mas napalapit ang loob ko sa panginoon.
Hindi ko itatanggi nang panahon na iniwan kami ni Mama inisip ko na kasalanan yon lahat nang panginoon. Iniisip ko noon bakit ang pamilya ko ang kailangan niyang sirain? Bakit kailangang kaming dalawa ni Vergel ang mawalan nang ina sa murang edad?
I was so mad in everything at lahat yon ang sinisi ko sa panginoon na naging dahilan kong bakit lumayo ang loob ko dito kasi kaht ilang dasal ang ginawa ko nong bata ako na ibalik niya ang Mama ko ay hindi siya nakinig, inisip ko na baka hindi siya totoo.
But when Clyde's enter my life tinulungan niya ako na mag balik loob sa panginoon. Tinulungan niya ako na maintindihan na lahat nang nangyari ay plano nang panginoon para sa amin. Para patatagin kami.
And slowly I believe at him again, I surrendered myself to God. And that is the best thing that Clyde does to me.
Tuluyan akong pumasok sa loob, walang pang misa kaya naman nang pumasok ako ay ako lang ang tao. Naupo ako sa gitnang bahagi nang simbahan, tumingin muna ako sa panginoon bago ako tuluyang lumuhod at taimtim na nag dasal.
"Lord... may rason naman ang lahat nang to diba? May dahilan kayo kong bakit niyo ibinalik sa buhay ko si Clyde diba?" Nakatinggin lang ako sa unahan habang binibigkas ang lahat nang laman nang isip ko. "I'll trust you alam ko na lahat nang to ay pagsubok mo lang para patatagin ako bilang isang tao"
Halos kalhating oras ako doon, nag dasal lang ako para sa mga taong naka paligid sa akin.
Pag labas ko nang simbahan ay gumaan kahit papano ang pakiramdam ko, sumakay ako sa sasakyan ko at nag maneho nang pauwi. Ipapahinga ko na lang ang lahat ngayon.
Pag dating ko sa bahay ay walang tao kaya naman dumiretso na lang ako sa kwarto ko at nahiga na. Nag excuse lang ako sa school na may kailangan akong asikasuhin kaya hindi ako nakapasok, kagabi naman ay halos wala akong tulog sa kakaisip kong ano ang maaring mangyari ngayon kaya kulang na kulang talaga ang aking tulog.
Ni hindi na ako nakapag palit nang damit dahil sa pagod at antok ko, nagising na lang ako na kinabukasan na at kailangan ko nang bumangon dahil maaga pa ako para sa pagpasok.
Tumayo ako kahit antok pa at dumiretso sa veranda para kunin ang tuwalya ko don at pumasok sa banyo para maligo. Binilisan ko ang kilos ko dahil baka ma late ako. Nang matapos ko na lahat nang kailangan kong gawin at kuhanin ay bumaba ako para maka sabay sa pagkain kina Papa at Vergel.
Saktong pagbaba ko ay naghahanda na nang almusal si Vergel habang si Papa ay nagsasapatos kaya tinulungan ko si Vergel na mag hain tapos ay sabay sabay kaming nag dasal bago kumain.
Matapos kumain ay nag presinta si Papa na siya na daw ang mag liligpit dahil ma lalate nadin si Vergel kaya naman nag sepilyo na ako at nag paalam nadin. Inantay ko lang si Vergel para sabay na kami sa pagpasok. Pag sakay namin pareho ay tahimik lang kami sa byahe dahil nag rereview siya mukhang may exam siya.
Pagkahatid ko sa kanya ay nag maneho na ulit ako. Habang nag drive ay may namataan ako na ang titinda nang ponkan sa gilid nang daan kaya itinigil ko saglit ang sasakyan ko para bumili. Bumili ako para sa sarili ko at para sa mga bata, siguradong magugustuhan nila to.
Ngumiti lang ako sa nagtitinda bago sumakay ulit sa kotse ko at tuluyan nang nag diretso papunta sa school, pag dating ko sa school ay may sampung minuto pa bago mag umpisa ang klase kaya tinakbo ko na ang room kong saan naabutan ko ang mga bata na nakaupo nang ayos at nagkukulay sa kani kanilang upuan.
Nang mamataan nila ako ay agaran silang nag ngitian at sinabing na miss daw nila ako dahil hindi nga ako pumasok kahapon. Ang mga batang to talaga.
Pumasok ako at ipinatong muna ang aking gamit sa may lamesa bago ko isa isang inabutan nang ponkan ang mga bata na agad din nilang kinain, hindi ko tuloy naiwasan na kuhanan sila nang litrato.
Nag decide din ako na e post yon sa Instagram ko.
dlcv
Liked by emman_luis and 26 others
dlcv these little kids warm my heart, so cute.
privgail omg! The little girl at the back she looks like Clyde... girl don't tell me may anak kayong tinatago?
dlcv @privgail oh shut up just mind your pictorial and stay out of my Instagram.
privgail @dlcv this is weird kailangan mo tong e kwento lahat sa akin, sunduin kita sa school mo later ;)
jianmaureen @privgail count me in, sunduin mo ko hindi pwedeng mapagiiwanan tayo. Sama na din natin si @ranaval
ranaval @jianmaureen anong chismis to mga marecakes?
Napairap na lang ako habang patuloy sila sa pagrereply sa aking post sa Instagram, uso talaga ang direct message.
As a model, Carol is careless. Paano na lang kong may makaalam na siya ang may ari nang account na yon edi nalaman nang lahat na pupunta siya ngayon sa school, mamaya pagkaguluhan siya dito. Nako sasamain talaga sa akin yang mga fans niya na obsess na.
Hindi ko lang maintindihan kong bakit obsess sila nang sobra, I get it they admired Carol pero sana irespeto nila ang private life nito.
Itinago ko na ang cellphone ko at sinigurado na tapos na silang lahat sa pagkain bago ako nag simulang turuan sila. Hindi naman mahirap mag turo sa mga bata lalo na kong mahaba talaga ang pasensiya mo kasi yon talaga ang pinaka kailangan mo.
Hindi sila katulad nang iba na isang sabi mo lang ay maiintindihan na kaya pasensiya lang talaga.
Half day lang palagi ang klase kaya nang mag tanghali ay isa isa na nang nag datingan ang mga sundo nila. I'm kinda worried at first kasi akala ko ay wala na namang susundo kay Milani, pwede ko naman siyang ihatid pabor pa nga sa akin kasi ang cute niya talaga at ang sarap niya din kasama kaya lang hindi pa ako handang makaharap si Clyde at isa pa hindi ko maiwasang makonsensiya sa muntikan nang paglalapat nang labi naming dalawa.
Ni walang kaalam alam si Milani na muntik ko nang masira ang pamilya niya. Alam ko ang pakiramdam nang masira ang pamilya sa murang edad dahil lang sa pagpili nang nanay ko sa kagustuhan niya at hindi ako gagaya sa kanya. I will not let Milani, and her mother suffered just because I love Clyde so much at isa pa I will not make Clyde's a villain in his own daughter's eyes.
Clyde's been through a lot, kapag nga naalala ko yong mga sinabi niya at ang mga mata niya, nasasaktan ako kasi ramdam na ramdam ko kong gaano siya nag dusa nang mga nakaraang taon na hindi kami mag kasama. I suffered a lot, but I get through it by the help of my family and friends pero siya sinong nandon para sa kanya nang mga panahon na wasak siya?
Maswerte ako kasi nandiyan si Vergel para lagi akong pasayahin, si Papa para palagi akong gabayan at ang mga kaibigan ko na palagi akong pinapangiti.
Pero paano naman siya?
The only person na dumamay sa kanya would be probably his wife, Lily. It was her and not me, so she deserves the happy ending and not me, because I'm only the chapter one, the conflict in their happily ever after.
Nawala ako sa pag iisip nang may kumalabit sa akin sa bandang pantalon ko. Tumingin ako doon at nakita ko si Milani na kuryosong nakatinggin sa akin, ngumiti ako dito at umupo para mag pantay ang paningin naming dalawa.
"Hey princess, wala pa ba ang sundo mo? Do you want Cher to take you home?" I'm sincerely asking her pero nakatinggin lang siya sa akin na para bang pinagiisipan niya ang gusto niyang bigkasing salita sa akin.
I patiently wait for her to speak up and thankfully she really does.
"Cher, meron po akong ibibigay sa inyo" she smiled and then she cutely opened her bag, I tried to help her, but she insisted that she can do it, so I let her and just sit and watch how adorable she is.
After she successfully opened her cute bag ay may kinuha siya doon na isang papel na nakabalot pa sa isang kulay yellow na envelope. Humarap siya sa akin at iniabot yon. Nagtataka man kong ano yon ay inabot ko padin yon mula sa kamay niya dahil baka nangangalay na siya.
"I'll be going home na po" Hindi ko na siya nahabol dahil agad na siyang nagtatakbo at sumalubong sa isang babaeng hindi ko nakita ang mukha dahil nakatalikod basta narinig ko lang siyang nag sabi nang Mommy kaya nag conclude na lang ako na baka si Lily ang sumundo sa kanya.
Habang nakaupo padin sa aking lamesa ay tinitigan ko lang ang iniabot niyang envelope. Ano kaya to at kanino to galing?
Curiosity is killing me, so I tried to open the letter pero hindi ko natuloy nang marinig ko ang bungisngis nang kong sino sa may pintuan, tumingin ako doon at nakita ko si Mau, Carol at Terran na nagbabangayan. Inaasar ni Terran si Carol kaya medyo naka busangot ang mukha nito pero maganda padin, ano pa nga bang aasahan ko at si Mau na nabungingis sa kakatawa sa dalawa.
Itinabi ko muna ang envelope na ibinigay sa akin ni Milani sa aking bag at sinalubong ko sila sa may pinto, nang tuluyan silang naka pasok ay isinara ko ang pinto at blinds nang room dahil baka may sumilip at makita nilang nandito si Carol.
"Stop being paranoid, Cher Dulce no one's gonna see me"
"I'm just being careful you know, remember your graduation three years or four years ago? Halos mabalian ako sa dami nang fans na nag kakagulo dahil nakita ka lang nila. Imagine the trauma that it gives me, bitch" Tumawa silang tatlo na para bang may nakakatawa sa sinabi ko kahit sa totoo lang ay wala.
It really gives me a trauma, kahit nandoon kami kumakain sa restaurant na mga artista lang ang nakakapasok hindi ko maiwasang ma paranoid. I was fighting for my life that day, damn!
"Hayaan mo na lang yan Carol kasi to be honest na trauma din ako nang araw na yon, if not for that one guy na pumigil sa mga fans para hindi tayo malapitan? I think baka hindi lang lapida na may pangalan ni Eli ang makikita niyo sa sementeryo" Natahimik kami dahil sa sinabi niya. I know she meant it as a joke, but Eli's death is our sore spot. I never recovered, she was my best friend and then suddenly she was gone na hindi man lang ako nakakapag paalam because I was dealing with my own problem.
If I just stop crying for the things that mainly was my fault to begin with siguro napansin ko na she was struggling too, that she was hurting too and that she was in deep pain. I know that the cause of her death was drowning, and the police concluded that maybe she was kidnapped but I just can't help but wonder what if she's not?
What if she was in deep pain because of what happened to her brother and the only thing that she thought was to kill herself so the pain would stop. What if that's what really happened?
What if the only thing she's thought that night was to drown herself as she was drowning in pain already. That thought kills me every single day, every minute of my life even seconds. The thought that she's in pain even in her last minutes bought too much pain in me.
"I'm sorry I didn't mean it like that it just that, I miss her so badly that her name pops up in my head. You know valentine's is coming it means her birthday is coming too and I just miss her smile, her laugh. Her whole existence, I just miss her" I little tear escaped in her eyes, so I turn my back at her as I don't like to see her crying kasi alam ko na maiiyak lang ako at mas lala lang ang pag kamiss namin sa aming kaibigan.
I know her, she wouldn't like that. Ayaw niya na iiyak kami palagi kapag maaalala ang pangalan niya because she's Eli, the brightest star. Our sunshine.
Minutes past bago ako tuluyan nang humarap sa kanila. Halata sa mata ni Mau na umiyak siya pero pinilit niyang ngumiti at nag tanong.
"So, who's the kid? Is she your secret daughter with Clyde?" I laughed a little bit because of her question. How come she's asking me that, I'm with her this whole time kailan niya ba ako nakitang nag buntis.
"Oh, shut up she isn't"
"Eh bakit parang disappointed ka na hindi ikaw ang Mommy?" Agad na tanong ni Carol na nakapagpatigil sa akin. Do I sound disappointed?
Hindi ako naka sagot kaya naman inasar nila ako nang inasar lalo na ni Terran. The whole time ay inasar lang nila ako at nag tanong nang kong ano ano pero ginawa ko ang lahat para hindi masabi ang lahat. I mean Clyde's marriage and family life is a personal thing the only reason that I know all of it because I am his daughter's teacher, if I'm not alam ko na wala akong karapatan na alamin so wala din akong karapatang e kwento at isa pa alam ko naman na hindi naman talaga yong tungkol kay Clyde ang pinunta nila gusto lang talaga nilang mag bonding since babalik na nang US si Carol dahil may shoot siya doon.
Ang alam ko kasi may tinanggap siyang drama and the main shooting places are all in US so maybe she's staying there for quite too long so they wanna bond as long as we all can.
As usual we ate dinner together tapos ay nag uwian na kami. Mga alas nuebe na ako nakauwi kaya naman wala na akong naabutan sa sala, malamang ay nag aaral na si Vergel at nag papahinga na si Papa kaya naman umakyat na ako sa kwarto ko at nag palit nang damit. Gusto ko sanag mag half bath pero masyado na akong pagod kaya naman pagkatapos mag bihis ay naupo na agad ako sa kama.
Pagod ako pero hindi pa ako inaantok kaya naman naisipan ko na mag scroll muna sa sa social media ko. Tumayo ako sa pagkakaupo ko sa kama at dumiretso sa study table ko at binuklat ang bag ko para kuhanin ang aking telepono, pero imbes na telepono ang makuha ko ay ang inabot na envelope lang sa akin ni Milani kanina ang nakuha ko.
Tinigilan ko ang paghahanap sa cellphone ko at bumalik sa pagkakaupo sa kama at nag iisip kong bubuksan ko ba ang envelope.
Bakit ba natatakot ako, baka naman thank you letter lang sa akin to ni Milani dahil mabait ako sa kanya.
Huminga na lang ako nang malalim bago ko binuklat ang envelope, pag bukas ko noon ay nakakita ako nang isang sulat at isang USB. Hindi ko muna kinuha ang USB at sa sulat na lang nag tuon ang pansin.
Dahan dahan ko yong kinuha at nagulat nang makilala ko ang sulat kamay.
Sulat kamay to ni Clyde!
Dear, Clementine
Hi. Today is my last day, I mean I decided to just finish my first year in college and take a PMA Entrance Examination. I pass the exam and today is my scheduled day to enter Philippine Military Academy, I wanna see you before I go pero alam ko na mahihirapan ka lalo kapag nag pakita ako sayo at ayaw ko na mahirapan ka pa.
This is hard for me kasi I'll be gone for four long years. I'm not gonna see you for years but then I know I should do this. I wanna be the man that you can risk for, I wanna be the man that you deserve and not the one who's making you suffer. Seeing my mom suffered because of her illness hurts me but seeing you suffered because of me kills me, sweetheart.
Hindi ko alam kong dadating ba ang panahon na mababasa mo to pero gusto ko pading mag sulat. You're the best thing that ever happened to me, I know I've already said those a million times now but just let me say that because it may be the last time, I could express that.
Never lose that smile of yours, okay? You're the prettiest when you're smiling so keep smiling. Bad time would come and I'm not there to comfort you, to hug and kiss you and to assure you that everything would be fine so please be strong.
Thank you for loving and for teaching me how I should love and be love. Thank you for all those memories that we shared together, lahat yon nakaukit sa puso ko. Every second of every moment we're together it was engraved deep in my heart; you are engraved to deeply in my heart sweetheart.
Hindi ko alam kong kakayanin ko pang mag mahal o kong kayanin ko man ay kong mahihigitan ba non ang pagmamahal na meron ako para sayo pero your happiness is my happiness so just be happy and I'll be fine that's all I want.
If someone can give you the happiness that you deserve... grab it my love, I'll be just in the corner watching so just be happy.
Sana sapat ang pagmamahal ko sayo sa loob nang dalawang taon na mag kasama tayo, sana naipakita at naiparamdam ko sayo kong gaano kita kamahal para wala akong pagsisihan.
I loss you already so please don't ever lose yourself.
Be happy. Be free and I'll just be here watching you and loving you.
I love you every second of my life.
-Commander.