🍁Daffodils:အပိုင္း(၂၇)ရႉး!တိုးတိုး...
"ကိုယ္လဲခ်စ္တယ္...ခ်စ္တာမွအရမ္းခ်စ္တာ"
မိုးပင္လယ္ကေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုထပ္ၿပီးနမ္းပါေတာ့တယ္။နမ္းတာကျပႆနာမဟုတ္ေပမဲ့ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေခါင္းေမာ့ထားရတာကျပႆနာရိွတယ္။လူၾကားထဲမွာဆိုေတာ့ ျပင္းျပင္းျပျပနမ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖိကပ္နမ္းရံုေလာက္ကို အဲ့ေလာက္အခ်ိန္မွမလိုတာ။
ေနြဉီး ဇက္ေညာင္းလာေတာ့ မိုးပင္လယ္ရဲ့ရင္ဘက္ကိုလက္နဲ႔တြန္းမလို႔လုပ္တုန္းရုတ္တရက္ မ်က္လံုးထဲမွာဖ်တ္ခနဲလင္းသြားတဲ့အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မိုးပင္လယ္လဲမ်က္လံုးပြင့္လာၿပီး ေဘးဘီကိုလွၫ့္ၾကၫ့္တယ္။ ဖုန္းကင္မရာေထာင္ထားၿပီးခ်ိန္တာကိုမိသြားတဲ့ ျဖဴႏွင္းကလြဲၿပီး ကင္မရာနဲ႔တူတာရိွမေနဘူး...ဒါေပမဲ့ လင္းသြားတဲ့အလင္းေရာင္က ေသခ်ာေပါက္ ကင္မရာတစ္လံုးရဲ့ Flash မီးပဲ။
သူတို႔ေဘးမွာျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြရယ္ အလိုမက်ရပ္ေနတဲ့ ေခမီရယ္...ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးျဖစ္ေနတဲ့ ကိုထြဋ္တို႔သံုးေယာက္ရယ္ပဲရိွတာ...ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွလဲ ကင္မရာမရိွဘူး...မိုးပင္လယ္စိတ္ထဲ အလိုမက်ရိွတာမို႔ ထုတ္ေမးလိုက္ေတာ့တယ္။
"ကိုထြဋ္...ခုနကဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ေသးလား"
ကိုထြဋ္ကရႈံမဲ့ၿပီး...
"ငါကဘာလို႔မင္းတို႔ပံုကိုရိုက္ရမွာလဲ...ဟိုေကာင္မေလးေတြေမးၾကၫ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ မင္းတို႔ကိုၾကၫ့္ၿပီး လက္ေတြကိုက္ေနၾကတာ"
ကိုထြဋ္ကျဖဴႏွင္းနဲ႔ သဒၵါကိုေမးေငါ့ျပၿပီးေျပာေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္သူခိုးလူမိသလို ေတာင္ၾကၫ့္ေျမာက္ၾကၫ့္ျဖစ္သြားတယ္။ေခမီကစိတ္မရွည္ပဲ..
"ကဲ...ဘာေတြေတာင္ေတာင္အီအီေလ်ွာက္ၾကၫ့္ေနျပန္ၿပီလဲ...ခုနကဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ေသးလားလို႔ေမးေနတယ္ေလ"
"ဟုတ္...ရိုက္လိုက္မိတယ္ သဒၵါတို႔က ဆရာတို႔အရမ္းလိုက္လို႔ ရိုက္လိုက္မိတာ...ဖ်က္ေပးရမလားဟင္"
သူဆူမယ္အထင္နဲ႔သဒၵါကငိုမဲ့မဲ့ေလးေျပာလာတယ္။မိုးပင္လယ္က ၿပံဳးၿပီး..
"မဖ်က္ခိုင္းပါဘူး...ဓာတ္ပံုၾကည့္ခ်င္လို႔ေမးတာပါ"
"ေၾသာ္...ဟုတ္ဒီမွာ.."
သဒၵါကဝမ္းေျမာက္တက္ႂကြစြာနဲ႔ သူ႔လက္ထဲကဖုန္းကို မိုးပင္လယ္လက္ထဲထည့္ေပးလာတယ္။ဖုန္းထဲကဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး သူနဲ႔ႏြေၪီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားၾကတယ္။ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ျမင္လိုက္တဲ့အလင္းေရာင္က ဒီဖုန္းကထြက္လာတာမဟုတ္ဘူး...ဖုန္းထဲကသူတို႔ပံုက ေမွာင္ေနတယ္။Flashဖြင့္ရိုက္မိထားတဲ့ပံုမဟုတ္ဘူး...ဘယ္သူကမ်ားသူတို႔ပံုကိုရိုက္သြားပါလိမ့္။မိုးပင္လယ္ ဖုန္းကိုျပန္ေပးလိုက္ၿပီး..
"သဒၵါ ..ဆရာ့ဆီကိုခုနကပံုေလး ပို႔ေပးထားၪီး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေခမီကေတာ့ေပၚတင္ပဲ မ်က္ႏွာကိုရႈံမဲ့ၿပီး...
"ဒီေန့ ျပန္ၾကၪီးမွာလား...ငါအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ...အလုပ္မဟုတ္တာေတြလုပ္ေနၾကည့္ေနရတာ"
ေခမီေဂ်ဝင္ေနတာေလးက တကယ္ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းပါဘူး။သူ႔ကိုလဲဘယ္သူမွ ၾကည့္မေနခိုင္းပဲနဲ႔...မ်က္ႏွာလႊဲေနလဲရေနတာပဲကို..
ေနြၪီးစိတ္ထဲမွာ ေခမီ့ကိုၾကာေလခ်ဥ္ေလျဖစ္ေနတာကိုဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့ဘူးျဖစ္ေနၿပီ။သူ႔ကိုယ္သူလဲဘယ္လိုမွတရားခ်လို႔မရေတာ့လို႔ စိတ္ေလေနရတယ္။တကယ္ကို အဲ့လိုမျဖစ္ခ်င္ပါဘူးဆိုမွ။
ေခမီကေတာ့ လိုခ်င္တာမရတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို ဘယ္သူ႔ကိုမွမေစာင့္ေတာ့ပဲ ေရ႔ွကေနေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႔သြားေနတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္သူ ေလွစီးဖို႔က သူတို႔ကိုေစာင့္မွရမွာ။သူတို႔ကေတာ့ခပ္မွန္မွန္ပဲလမ္းေလ်ွာက္ၿပီးသြားေနလိုက္တယ္...အပန္းေျဖခရီးထြက္လာတာေလ...ေလာင္ၿမိဳက္ေနဖို႔မွမဟုတ္တာပဲ။
"ကိုထြဋ္..အစ္ကို တစ္ကယ္ကိုပဲCameraသမားတစ္ေယာက္မွမေတြ့လိုက္ဘူးလား"
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ မေက်နပ္ေသးပဲ ထပ္ေမးေနျပန္တယ္...ေနြၪီးလဲသိခ်င္တာမို႔ နားစြင့္ထားလိုက္တယ္...တကယ္ေတာ့လဲ နားကသီးသန္႔စြင့္စရာမလိုပါဘူး..အတူတူယွဥ္ေလ်ွာက္ေနေတာ့ ၾကားေနရတာပဲ။
ကိုထြဋ္ကေခါင္းခါၿပီး...
"ငါေတာ့ မေတြ့လိုက္ဘူးထင္တာပဲကြ..ဒါေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ရိွရင္လဲရိွခဲ့မွာေပါ့..ငါလဲမင္းတို႔၂ေယာက္ကိုေငးေနမိတာနဲ႔...ျဖဴႏွင္းတို႔ရိုက္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး အစ္ကို...ျဖဴႏွင္းတို႔ပံုက ေမွာင္တယ္"
"ဟုတ္လား!!ျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္ေယာက္က လက္ေဆာ့သြားတာေနမေပါ့ကြာ..မင္းတို႔က လမ္းေပၚမွာမဖြယ္မရာလုပ္ေနတာကိုးကြ"
ေတြ့လား!!လူပ်ိဳႀကီးေတြမ်ား...နမ္းတာေတာင္ မဖြယ္မရာတဲ့ သူကလူပ်ိဳႀကီးအဆင့္ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ေခတ္ေဟာင္းအဘိုးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။
ေနြၪီးကသာမေက်မနပ္ေတြးမိေနတာမိုးပင္လယ္ကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ရယ္ၿပီး..
"အစ္ကိုကလဲလုပ္ၿပီ...မဖြယ္မရာတဲ့..ကြၽန္ေတာ္တို႔နမ္းရံုေလးပါ"
"ငါသိပါတယ္ကြာ..ငါကေတာ့အဲ့လိုထင္ပါ့မလား..အျခားလူေတြထင္မွာကိုေျပာျပတာ"
ခ်က္ခ်င္း!!မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ကိုထြဋ္ကိုသူတစ္ခုခုဝင္ေျပာခ်င္လာၿပီ...
"ေအးေပါ့ဗ်ာ..နမ္းရံုေလးကို မဖြယ္မရာလို႔ထင္ေနတဲ့ လူေတြရိွေနေသးလို႔ ကေလးေတြအရြယ္မတိုင္ခင္ ကိုယ္ဝန္ရၿပီးဒုကၡေတြမ်ားတဲ့အထိျဖစ္ကုန္ၾက ရတာေပါ့...Sex Educationကလဲအျပည့္အဝမသိၾက...သမီးရည္းစားနမ္းရံုေလးနမ္းဖို႔ေတာင္ လူလစ္တဲ့ေနရာရွာေနၾကရတာဆိုေတာ့ ကြယ္ရာဆိုတာ ဘာမဆိုျဖစ္သြားႏိုင္တာမ်ိဳးေလ...ဟုတ္တယ္မလား..ကိုထြဋ္"
ကိုထြဋ္မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး ခဏေနေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ထရယ္ေတာ့တယ္...ၿပီးေခါင္းညိတ္ညိတ္နဲ႔...
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္...ေနြၪီးေျပာတာမွန္တယ္..ငါလဲတကယ္ကိုအဲ့လိုေျပာခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူးကြာ...အကဲပိုလိုလြန္းေနတဲ့ ကိုပင္လယ္ေလးကို ျမင္ျပင္းကတ္လြန္းလို႔"
"ဟင္!!ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆြဲထည့္ျပန္ၿပီ အစ္ကိုကလဲ"
"အင္းေလ မင္းကေနြၪီးကိုသြားနမ္းလို႔ ခုလိုကိစၥေတြထိျဖစ္ေနရတာမလား"
"မဆိုင္တာအစ္ကိုရာ"
"ဆိုင္တယ္ေဟ့ေကာင္."
ကိုထြဋ္နဲ႔မိုးပင္လယ္ဆိုင္တယ္မဆိုင္ဘူးျငင္းရင္းနဲ႔ပဲ ေလွဆိပ္ေရာက္သြားၾကတယ္။အင္းေလးရဲ့လတ္ဆတ္တဲ့ေလထုကိုရႈရိႈက္ရင္း သူတို႔တည္းခိုအိမ္ကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။
တည္းခိုအိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုထြဋ္ကေရထပ္ခ်ိဳးၪီးမယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းကိုအေျပးအလႊားၪီးေတာ့တယ္။
သူတို႔အတြက္ အိပ္ခန္းက King size badတစ္လံုးနဲ႔ Extra badတစ္ခုထပ္ထည့္ေပးထားတဲ့အခန္း...ေသခ်ာတာေတာ့ သူနဲ႔မိုးပင္လယ္အိပ္ယာတစ္ခုထဲမွာ အိပ္ၾကရမွာ..ရုတ္တရက္ႀကီးေနြၪီး အေနရခက္သလိုခံစားလာရၿပီး ေခြၽးေစးေတြပါျပန္တက္လာတယ္။သူတို႔တစ္အိမ္ထဲမွာအတူတူေနတယ္..အႀကိမ္မ်ားစြာနမ္းခဲ့ဖူးတယ္ဆိုေပမဲ့ အတူတူတစ္ခါမွမအိပ္ဖူးေသးဘူး။ဘာကိုမ်က္ႏွာပူလို႔ပူမွန္းမသိပူတက္လာတာမို႔ ေနြၪီး Air Con ရဲ့အေအးကိုျမႇင့္ဖို႔ remote လိုက္ရွာတုန္းမွာပဲ မိုးပင္လယ္က တစ္တီတီနဲ႔ ႏိွပ္ၿပီးေနၿပီ။
အတန္အသင့္ပဲက်ယ္တဲ့ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခပ္ခြာခြာရပ္ၿပီးေနျဖစ္တာ သူတို႔၂ေယာက္အတြက္ ဒါပထမဆံုးပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ခုခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ထိမိရင္ေတာင္ တစ္စံုတစ္ရာေတျြဖစ္ကုန္မွာစိုးေနရတယ္။
ကိုထြဋ္ေရခ်ိဳးတာက အတန္အသင့္ၾကာတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတယ္။သူတို႔အဲ့အခ်ိန္ထိ မတ္တပ္ရပ္ေနမိၾကတယ္ဆိုတာ ကိုထြဋ္ျပန္ထြက္လာၿပီးေျပာမွသတိဝင္တယ္။
"ဟင္!!ဘာလို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက မတ္တပ္ႀကီးရပ္ေနၾကတာလဲ...အမေလး အဲကြန္းကလဲေအးလိုက္တာ နည္းနည္းေလ်ာ့ပါၪီး"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ပူလို႔!!"
ၿပိဳင္တူထြက္လာတဲ့အေျဖၾကောင့္ ကိုထြဋ္ကအံ့ၾသသြားၿပီး...
"ဟုတ္လား!!အျပင္မွာအဲ့ေလာက္ပူေနတာလား..ငါကေရခ်ိဳးၿပီးခုမွထြက္လာလို႔ေနမွာ"
"ဟုတ္တယ္!!" "ဟုတ္တယ္!!"
ေျဖမိျပန္ၿပီ ၿပိဳင္တူ...ကိုထြဋ္ကေတာ့သူတို႔၂ေယာက္ကိုမ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနျပန္ပါၿပီ။ဟုတ္လဲဟုတ္တာပဲ..
သူတို႔၂ေယာက္ကိုက မူမမွန္ဘူးျဖစ္ေနတာ...
ကိုထြဋ္က မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း...
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ညလံုး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကမွာလား"
"ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးမလို႔!!"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနြၪီး ကၪီးေအာင္ အရင္ေျဖလိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္ကလဲ မတံု႔မဆိုင္း..
"ကြၽန္ေတာ္လဲေရခ်ိဳးမလို႔!!"
ကိုထြဋ္ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ေလေနၿပီဆိုတာကို သူ႔ရဲ့အီလည္လည္အၿပံဳးႀကီးကေနေတြ့ေနရပါတယ္။ဒါေပမဲ့ သူ႔ထက္စိတ္ေလေနၾကတာ ေနြၪီးတို႔ဆိုတာ ကိုထြဋ္သိမွာမဟုတ္ဘူး။ေနြၪီး မိုးပင္လယ္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး..
"ကြၽန္ေတာ္ အရင္ခ်ိဳးမွာ"
"မရဘူး!ကိုယ္အရင္ခ်ိဳးမယ္..ကိုယ္ကမင္းထက္အသက္ႀကီးတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကရာထူးပိုႀကီးလို႔..ကြၽန္ေတာ္အရင္ခ်ိဳးမယ္"
ေရခ်ိဳးမဲ့အေရးကို ျငင္းခုန္ေနၾကျပန္ေတာ့ ကိုထြဋ္ထေအာ္ပါေတာ့တယ္...
"မင္းတို႔ဘာေတျြဖစ္ေနၾကတာလဲ..ေရေလးခ်ိဳးဖို႔ကို ဘယ္သူအရင္ခ်ိဳးရမလဲ မသိရင္အတူတူသာဝင္ခ်ိဳးၾက"
"ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်!!" "ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ!!"
ကိုထြဋ္ဒီတစ္ခါေတာ့ အံ့ၾသတဲ့အဆင့္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး လန္႔သြားပံုေပၚပါတယ္။
"ဘယ္သူက သူတို႔ကိုအတြဲမဟုတ္ဘူးလို႔ျငင္းမွာစိုးလို႔ ၿပိဳင္တူေတြခ်ည္းေျပာေနတာလဲ"
ကိုထြဋ္ ပြစိပြစိေျပာကာသူတို႔ကို လက္ခါျပၿပီး သူ႔အိပ္ယာေလးရိွရာကိုသာသြားထိုင္ေနေတာ့တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္အရင္ခ်ိဳးမွာ...ခင္ဗ်ားထိုင္ေန"
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းေနြၪီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီကိုေျပးဝင္လိုက္ၿပီး ေလာ့ခ္ပါတစ္ခါတည္းခ်လိုက္တယ္။ပင္ပန္းလိုက္တာေနာ္!!ေရတစ္ခါခ်ိဳးဖို႔အေရး သူတစ္ခါမွဒီေလာက္ အပင္ပန္းမခံခဲ့ရဖူးဘူး...
အျပင္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိုးပင္လယ္ကေတာ့ အဲကြန္း နံပါတ္ ၁၆မွာေတာင္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနရတယ္။တကယ္ေတာ့လဲ တစ္ခုခုျဖစ္မွာသာ သူေတြးပူေနတာ ကိုထြဋ္ႀကီးတစ္ေယာက္လံုးရိွေနတာ ဘယ္သူမွဘာမွလုပ္လို႔မရပါဘူး။ဒါေပမဲ့လဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလးနဲ႔ ပထမၪီးဆံုး တစ္အိပ္ယာထဲအိပ္ရမဲ့ကိစၥကေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုစိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ဘာမျွဖစ္လာမွာေတာ့မဟုတ္ဘူးဆိုေပမဲ့ေပါ့...
ေတာ္ေတာ္ေလးကိုၾကာျမင့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေနြၪီးေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာပါတယ္။ဝင္သြားတုန္းကအေလာတႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေရခ်ိဳးတစ္ဘက္တစ္ထည္ထဲနဲ႔ပဲ ပတ္ၿပီးျပန္ထြက္လာတဲ့ ေနြၪီးကိုျမင္ေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလးကို ကိုထြဋ္ျမင္သြားမွာစိုးၿပီးသဝန္တိုစိတ္က မိုးပင္လယ္ကိုေသြးေတြေဆာင့္တိုးသြားေစတယ္။သူ ေနြၪီးနားကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားၿပီး တဘက္ႀကီးႀကီးတစ္ထည္နဲ႔ အေပၚပိုင္း တစ္ခုလံုးကို လံုးေနေအာင္ပတ္ထုတ္လိုက္ရင္း...
"ဘာလို႔ ဒီတိုင္းႀကီးထြက္လာတာလဲ..ကိုထြဋ္ရိွေနတာကို"
"ဒီတိုင္းထြက္လာလို႔မရဘူးလား ကြၽန္ေတာ့္မွာပါတာေတြလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ ပါေနတာပဲကို"
မိုးပင္လယ္ မ်က္ႏွာႀကီးသုန္မႈန္သြားၿပီး..."ေနြၪီးကလဲ...ကိုယ္မျမင္ေစခ်င္လို႔ေပါ့..သဝန္တိုတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ...သြားေရခ်ိဳးေတာ့"
ေနြၪီးအတင္း တြန္းပို႔မွ မိုးပင္လယ္ ဆူေဆာင့္ေဆာင့္နဲ႔ဝင္ခ်သြားတယ္။.ဒါေတာင္ တံခါးပိတ္ခါနီး သူ႔အိပ္ယာေပၚသူေနေနတဲ့ ကိုထြဋ္ကို လည္ပင္းရွည္ၾကည့္သြားေသးတယ္။ကိုထြဋ္သာ ဒီအေၾကာင္းကိုသိသြားရင္ မိုးပင္လယ္ အဆုတ္ေတာင္ကြာသြားမယ္ထင္တယ္။
အဝတ္အစားျမန္ျမန္ဝတ္ၿပီး ေနြၪီး အိပ္ယာေပၚတက္ ေစာင္ေအာက္ဝင္ၿပီး အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနလိုက္တယ္။ႏို႔မို႔ မိုးပင္လယ္ေရာက္လာရင္ ဘာကိုမ်က္ႏွာပူမွန္းမသိပူရၪီးမယ္။ျမန္ျမန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလဲေကာင္းတာပဲေလ။မ်က္လံုးအတင္းမိွတ္ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတုန္းမွာပဲ ေဘးနားမွာအိခနဲျဖစ္သြားၿပီး ရင္းႏွီးေနက် ေရေမႊးနံ႔ေလးက ႏွာေခါင္းဝေရာက္လာတယ္။
မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညအိပ္မီးေရာင္ေလးကလြဲၿပီး အျခားအလင္းေရာင္မရိွေတာ့ဘူး။ေနြၪီးေဘးကိုေခါင္းေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္ကသူ႔ဘက္ကိုေဘးတေစာင္းလွဲၾကည့္ေနတယ္။ေနြၪီးအသံတိုးတိုးနဲ႔...
"ခင္ဗ်ား အရမ္းကပ္လြန္းမေနဘူးလား..ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ထိၾကေတာ့မယ္"
ေနြၪီးစကားဆံုးေတာ့ မိုးပင္လယ္ကေနာက္ကိုမဆုတ္တဲ့အျပင္ေရ႔ွကိုတိုးလာတယ္။ေနြၪီးလန္႔သြားၿပီး..
"ေနာက္ကိုဆုတ္ေလ ဘာလို႔ေရ႔ွကိုပိုတိုးလာတာလဲ"
ေနြၪီးေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ေျပာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ႏွာေခါင္းထိပ္နဲ႔ မိုးပင္လယ္ႏွာေခါင္းထိပ္ထိေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကလဲ မိုးပင္လယ္ရဲ့က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ခြင္ထဲကို ဆြဲယူျခင္းခံလိုက္ရပါၿပီ။ေနြၪီး သူ႔ရဲ့လ်ွာရွည္မႈနဲ႔သူ ခံေနရၿပီမို႔ ဘာမွမႀကံတတ္ေတာ့ဘူး...ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလဲမသိေတာ့ဘူး...သူတစ္ခုခုထပ္ေျပာလိုက္လို႔ မိုးပင္လယ္က သူ႔အေပၚေရာက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။မျဖစ္ေသးဘူး!!!ဒီတိုင္းၿငိမ္ေနလိုက္တာ သူ႔လံုၿခံဳေရးအတြက္အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲမို႔ မိုးပင္လယ္ရဲ့ သန္မာတဲ့လက္ေမာင္းေတြၾကားမွာ အေတာင့္လိုက္ပဲၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
သူ႔လက္ေမာင္းေတြၾကားမွာ အေတာင့္လိုက္ေလးၿငိမ္ေနတဲ့ေနြၪီးကို မိုးပင္လယ္အသဲယားလြန္းလို႔ ခါးကိုဖက္ထားတာကို ပိုအားစိုက္ကာေရ႔ွကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖိကပ္နမ္းလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြဝိုင္းစက္သြားတယ္။ညအိပ္မီးေရာင္ကတအားမလင္းေပမဲ့ ေနြၪီးရဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာတစ္ခုခ်င္းစီျမင္ရဖို႔အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္တယ္။ခုလဲ စိတ္တိုသြားတာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔လိုက္ၿပီး...မာဆတ္ဆတ္အသံေလးနဲ႔...
"ခင္ဗ်ား!!!"
"ရႉး!!ေနြၪီး...တိုးတိုး ကိုထြဋ္ၾကားသြားမယ္"
ေနြၪီးအသံကိုျပန္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီး...
"ဘာ!!ခုမွကိုထြဋ္ၾကားသြားမယ္လုပ္ေနျပန္ၿပီ"
"ေနြၪီးကလဲ...နမ္းတာေလးကိုဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"နမ္းတာကဘာမွမျဖစ္ဘူး...ရုတ္တရက္ႀကီးထထနမ္းလို႔ေျပာေနတာ"
"ေၾသာ္ေနြၪီးရယ္...နမ္းတာကို..ေနြၪီးေရ ကိုယ္ ေနြၪီးကိုနမ္းေတာ့မယ္ေနာ္ လို႔အစီရင္ခံစာတင္ရၪီးမွာလား"
"လာရြဲ႔ေနတာလား!!"
"မဟုတ္ဘူးေလ ရုတ္တရက္ႀကီးနမ္းတာမႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳေျပာရမွာေပါ့ ႀကိဳေျပာရင္ ခုနကလိုေျပာဖို႔ပဲရိွတာကို"
မိုးပင္လယ္ကိုေနြၪီး ၿပိဳင္မေျပာႏိုင္ပါဘူး...သူက စကားေျပာရင္တခါတေလ သိပ္အၿမီးအေမာက္တည့္တတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးရယ္...ေနြၪီး ၿငိမ္က်သြားေတာ့ မိုးပင္လယ္က ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး...
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနြၪီးရယ္...ေနာက္ဆို နမ္းခါနီးအခ်က္ျပမယ္ေနာ္ ဟုတ္ၿပီလား...ဘယ္လိုအခ်က္ျပရမလဲဆိုတာမသိေပမဲ့ကိုယ္ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္ေနာ္...စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ကေလးေလး...ကေလးေလးမေက်နပ္ရင္ ကိုယ့္ကိုျပန္နမ္းေလ..ကိုယ္လက္ခံပါတယ္"
"နစ္နာပါၪီးမယ္ဗ်ာ!!"
"ေနြၪီး စိတ္ဆိုးေျပဖို႔ကအဓိကကို ကိုယ္နစ္နာတာဘာအေရးလဲ"
ေနာက္ဆံုးေတာ့၂ေယာက္လံုးၿပိဳင္တူ ရယ္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။အသံထြက္မွာစိုးလို႔တိုးတိုးတိတ္တိတ္ရယ္ေနရေတာ့ ပိုၾကာတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနြၪီး မိုးပင္လယ္ရဲ့လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအံုးၿပီး မိုးပင္လယ္ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ အိပ္ဖို႔ေတြးလိုက္တယ္...သူသာရုန္းကန္ေနရင္လဲတစ္ညလံုးအိပ္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေနြၪီး မိုးပင္လယ္ရဲ့ ေမးဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တယ္။
"Goodnight.!!"
မိုးပင္လယ္ကလဲေနြၪီးရဲ့နဖူးေလးကိုျပန္နမ္းၿပီး..
"Goodnight!!အခ်စ္ကေလး!!"
"ဘာအခ်စ္ကေလးလဲ!!မေခၚနဲ႔"
"ကိုယ့္အခ်စ္ကေလးမလို႔အခ်စ္ကေလးလို႔ေခၚတာေပါ့"
"မေခၚနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ရွက္တယ္"
.
.
.
[11:45]
"နက္ျဖန္ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘယ္သြားၾကမွာလဲ"
"နမ့္ပန္ေစ်းလို႔ေျပာတာပဲ...ကိုယ္လဲေသခ်ာမသိဘူး"
.
.
.
[12:15]
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ တေယာသင္ေပးပါလား"
"အင္း..သင္ေပးမယ္ေလ..ကိုယ္လဲအရမ္းမတီးတတ္ဘူး"
"ရတယ္!သင္သာေပး"
"အိုေခ!"
.
.
.
[12:45]
"ေနြၪီး...၁နာရီထိုးခါနီးေနၿပီ အိပ္ၾကရေအာင္"
"အင္း!"
"ေနြၪီး.....ခ်စ္တယ္"
"အင္း...ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ"
"ကိုယ္တို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေရာ တူတူအိပ္ၾကမလား"
"မအိပ္ခ်င္ပါဘူး"
"အင္း....မအိပ္ခ်င္မအိပ္ပါနဲ႔"
"ဒါေပမဲ့..... ခင္ဗ်ားခုလိုစကားေတြေျပာမေနရင္လဲလာအိပ္ေပါ့"
"တကယ္လား!!"
"အင္း"
_______________