Selamün Aleyküm ✨
Son bölüm ile geldim🍃
İyi okumalar 🌼
✨
Eşimle birlikte eczaneye doğru ilerliyorduk. Beni eczaneye bırakıp sonra kırtasiyeye geçecekti. Biliyorum, benimle fazla vakit geçirmek için yolunu uzatıyor. Küçük Duru'ya söylemişti Çok akıllı Evren.
Başımı ona çevirdiğimde yanaklarım kasılmaya başladı. Gözlerimi eşimden ayıramazken kısılan gözleri ile bana döndü. Gülümsüyordu. Yerimde kıpırdandım. Yanaklarım hafiften yanarken başımı eğdim.
"Aklından ne yaramazlık geçiyor?" dedi gülerek. Kıkırdadım.
"Öyle bir şey yok."
Düşünür gibi yaptığında sahte kızgınlıkla kaşlarımı çattım. Gülüyordu.
"Eşim hem çok akıllı hem çok yakışıklı, ne yapıyım? Çok seviyorum."
Yüzünde oluşan ufak şaşkınlıkla utanmıştım. Gözlerini benden çekmemesi ile sıcaklarken başını çevirip gülümsedi.
"Ben de eşimi çok seviyorum. Çok güzel ve yaramaz olur kendisi."
Hoş gülümsemesi ile bana bakarken gülümsememi büyüttüm. Bi dakika...
"Yaramaz?"
Güldü. Güzel gülümsemesi ile bana bakıyordu.
"Benim yaramazım..."
Hissettiğim kalp atışlarımla önüme döndüm. Evren...
"Duru'lu Eczane'ye geldik."
Sözleri üzerine başımı kaldırdım. Duru'lu Eczane mi?
"Duru'lu Eczane mi?"
Beklentili hâlde eşime bakarken başını kaşıyıp gülümsedi. Çok tatlı...
"Bu eczane benim için hep Duru'lu Eczane oldu. İçinde senin olduğun eczane..."
Nemlenen gözleri ile devam etti. Boğazıma yumru oturmuş, gözlerimi gözlerinden ayıramamıştım.
"Küçük Duru'm hep gülümse. Sana gülümsemek çok yakışıyor."
Dolan gözlerimi kırpıştırıp gülümsedim. Gülerek konuşmaya başladım.
"Bir daha saçını çekmesem mi ki?"
Güldü. Takılmama karşılık verdi.
"Ben hâlimden memnunum karıcığım."
Evren...
"Duru..."
Kulağıma gelen sesle duraksadım. Mualla teyze... Bizi süzüyordu. Rahatsız oldum.
"Okumuş etmiş dedik, kendine denk birini bulmak için uğraştık. Evlenmek istemiyorum deyip durdun. Söyleseydin kendi akrabamdan da evlendirirdim seni. Okumamış olurdu."
Konuşması üzerine kalakaldım. Ne çirkin sözler bunlar!
"Mualla teyze ne diyorsun sen?"
"Ne diyeceğim kızım. Yazık ettin kendine. Okumuş etmişsin."
Alaycı bakışlarıyla bir müddet bize baktıktan sonra yanımızdan ayrıldı. Sinirlerimi kontrol etmeye çalışırken Evren'in sesini duydum. Oldukça sakindi.
"Nefesini tüketme, Duru. Mualla teyze ne dersen de, anlamayacak. Tıpkı kendi doğrularında direten diğer insanlar gibi."
Yanıma döndüm. Mualla teyzenin konuşmalarıyla mahcup olmuştum. O sözleri ben söylemesem bile sanki ben söylemiş gibi kendimi kötü hissediyordum.
Elini uzatıp samimi gülümseme yerleştirdi yüzüne. Kendinden emindi. Gülümsüyorum. Elini tuttum.
"E-evren abi..."
Burnumu çekip tekrar ağlamaya başladım. Uff!
"Duru ağlama!"
Çirkin çirkin bana bakıyordu. Yüzümü hızla silip burnumu çektim. Burnum akıyor!
Cebinden peçete çıkartıp küçük burnumu sildi. Oturduğum yerde kıpırdandım. Burnumu çekip Evren abimi izlemeye başladım. Karşısına çirkin çirkin bakıyordu.
"Evren abi... Ben sadece seninle oynıcam."
Başını bana doğru çevirdi.
"Ağlama bir daha tamam mı?"
Başımı salladım. Devam etti.
"Babam hep, insanlar istediği gibi yaşar dünyada, der."
Elini kalbimin üstüne getirdi. Şaşkınca ona bakıyordum.
"Kalbin doğruyu söyler, der. Dinlemesini iyi bilmeliymişiz."
Elini çekti. Bir şey bulmuş gibi atıldı.
"Ha bir de doğrulardan bahsetti babam. Her doğru, doğru değilmiş."
Kaşlarımı çattım.
"Nasıl yani? Her şekerin tatlı olmadığı gibi mi?"
Omuzlarını kaldırıp indirdi.
"Bilmiyorum ki. Babam çok güzel konuşuyor. Ve en son... Büyüyünce anlarsın, demişti."
Başımı salladım. Burnumu çekip konuştum.
"Evren abi..."
"Efendim..."
Gözlerimi kaldırımda yürüyen karıncalardan ayıramadım. Hiç yorulmuyorlar mı ki? Karıncalar konuşur mu ki?
"Karıncalar... Karıncalar ağlar mı?"
✨
Son olarak bölüm nasıldı?
Yorumlarınızı bekliyorum ♥️
Destekleriniz için çok teşekkür ederim 🤗 İyi ki varsınız. Sizi çok seviyorum ♥️
Kendinize iyi bakın. En güzele emanetsiniz ♥️✨
🐜Bitiş tarihi: 10.09.2021🐜