🍁Daffodils:အပိုင္း(၂၆)အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ေနၾကၿပီ
ရွမ္းဝတ္စံုေလးဝတ္ထားတဲ့ေနြၪီးကိုၾကည့္ၿပီး ေရာင္းလိုက္တဲ့ဆိုင္ရွင္ကိုေျပးေတာင္ရိုက္ခ်င္သြားတယ္။
ၾကည့္ၪီး!!သူဝယ္လာတဲ့အက်ႌအေရာင္နဲ႔ ေနြၪီးဘယ္ေလာက္ေတာင္လိုက္ဖက္ေနလဲဆိုတာ။လွန္ၿဖီးမထားတဲ့ဆံပင္အုပ္အုပ္နဲ႔ဆိုေနြၪီးက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ။အသားျဖဴေပမဲ့သူမ်ားေတြလိုျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ႀကီးျဖစ္မေနပဲပါးေလးေတြကသဘာဝအတိုင္းပန္းေရာင္သန္းေနတာကေနြၪီးရဲ့ထူးျခားခ်က္ပဲ။
အသားအရည္ၾကည္လင္ဝင္းပေနၿပီး အက်ႌအေရာင္ဟပ္ေနေတာ့ ရႈမၿငီးတဲ့အလွေလးျဖစ္ေနေရာ!!ရွမ္းအက်ႌလည္ကတံုးကထြက္ေနတဲ့လည္တိုင္ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးကို သူတစ္ကိုက္ေလာက္ကိုက္ခ်င္လိုက္တာ!!
သူ႔အေတြးေတြကို မသိတဲ့ေနြၪီးကေတာ့ သူစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ လည္ပင္းပြတ္လိုက္ အက်ႌဆြဲခ်လိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ။ရွက္ကိုးရွက္ကန္းပံုေလးကလဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ...မိုးပင္လယ္ေရခ်ိဳးၿပီးစေမႊးေမႊးေလးျဖစ္ေနတဲ့ေနြၪီးနားကိုသူေတာင္မသိလိုက္ပါပဲဖ်တ္ခနဲေရာက္သြားတယ္။ေနြၪီးရဲ့ ေလ်ွာ္ၿပီးစ ဆံပင္ေလးကို ေမႊးၾကဴလိုက္ရင္း...
"ေနြၪီး...ဆံပင္ေျခာက္ေအာင္မလုပ္ဘူးလား"
"ရတယ္..သူ႔ဟာသူေျခာက္သြားလိမ့္မယ္...လာသြားၾကမယ္"
"မရဘူး...ေလေတြတိုက္ၿပီးဖ်ားလိမ့္မယ္..လာကိုယ္ေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္"
"က်စ္...ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ကအရွည္ႀကီးလဲမဟုတ္ဘူး ခဏေနေျခာက္သြားမွာဆို"
မိုးပင္လယ္ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး...
"မရဘူး...ေလမႈတ္ရမယ္"
"ဟ!ခင္ဗ်ားဒီေန့ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲ..ကြၽန္ေတာ္မမႈတ္ခ်င္ဘူး...သူမ်ားေတြလဲေစာင့္ေနၾကေတာ့မယ္"
မိုးပင္လယ္ကေတာ့ေခါင္းမာမာနဲ႔ေခါင္းခါေနတုန္းပဲ...
"ဟင့္အင္း...မေစာင့္ႏိုင္လို႔သြားမယ္ဆိုလဲသြားပါေစေလ...မင္းကေတာ့မႈတ္ၿပီးမွသြားရမယ္"
ေနြၪီး စိတ္မရွည္ျဖစ္လာၿပီ။သူ႔ဆံပင္တိုတိုေလးကေရပိစိေလးစိုေနတာ သူ႔အေပၚဘာအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွမွာမို႔လို႔လဲ။
"ခင္ဗ်ားဘာသာေနခဲ့...ကြၽန္ေတာ္သြား.....အ!!!"
ရုတ္တရက္ႀကီးေနြၪီးလက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး အိပ္ယာေပၚလွဲသိပ္လိုက္တာခံလိုက္ရတယ္။
ခ်ီးပဲ..နာလိုက္တာ!!
က်စ္!!ဘာေတြလဲ...ဒီတစ္ညအတြင္းမွာ ဒီလိုပံုစံျဖစ္ေနတာ ၂ခါရိွေနၿပီ။သူ႔timezoneေတြထပ္ ထပ္မ်ားေနလား...သူ႔လက္ေတြကအိပ္ယာနဲ႔ဖိကပ္ခ်ဳပ္ခံထားရၿပီး သူ႔ကိုမိုးပင္လယ္ကအုပ္မိုးၾကည့္ေနတယ္။
ေနြၪီးလက္ကိုရုန္းၾကည့္လိုက္တယ္...မိုးပင္လယ္ကသူရုန္းေလပိုဖိေလနဲ႔ နာေတာင္နာလာၿပီ။
"နာလာၿပီ!!လႊတ္ၪီး"
"မလႊတ္ဘူး...ေလမႈတ္မွာလား"
ဂ်စ္ကန္ကန္မိုးပင္လယ္ကေတာ့ ေခါင္းမာေနတုန္းပဲ။ေမးေစ့ႀကီးကိုလွမ္းကိုက္လိုက္ရ!ငါေနာ္...ျပႆနာေတြရွည္ကုန္မွာစိုးလို႔...
"လႊတ္လႊတ္ ေလမႈတ္မယ္"
မိုးပင္လယ္ကစစ္ပြဲတစ္ရာေအာင္တဲ့စစ္သူႀကီးရုပ္နဲ႔ၿပံဳးေနေပမဲ့ေနြၪီးမ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ လူယုတ္မာၿပံဳးႀကီးနဲ႔တူေနတယ္။
အိပ္ယာေပၚကေနကုန္းထေနတဲ့ေနြၪီးကို မိုးပင္လယ္ကဒူးေအာက္ကေနလက္လ်ိဳၿပီးေပြ့ခ်ီလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့အနာဂါတ္သတို႔သားေလးကေတာ့ ပထမရုန္းတယ္...ဒုတိယေက်ာကုန္းကိုလက္နဲ႔အသားကုန္ရိုက္တယ္။သူနာတာကိုသည္းခံၿပီး မရရေအာင္ေပြ့ခ်ီၿပီး Dryerရိွရာမွန္တင္ခံုဆီသြားေနတုန္း သူ႔ရဲ့ရင္ဘက္ႀကီးကို ေနြၪီးကသူ႔သြားညီညီေလးေတြနဲ႔မွမလိုက္ အားကုန္ကိုက္ခ်လိုက္တယ္။
"အ!!ေနြၪီး!!"
အရမ္းနာတယ္..အရမ္းနာလို႔မိုးပင္လယ္မ်က္ရည္ေတြေတာင္စို႔လာတယ္။မိန္းကေလးေတြရဲ့ရင္သားလို ျပည့္ျပည့္တင္းတင္းေလးရိွမေနေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ရင္ဘက္ေတြကလဲ ကိုက္ရင္နာတတ္တာပဲေလ။
သူထေအာ္လိုက္တာေတာင္ေနြၪီးကကိုက္တာကိုလႊတ္မေပးဘူး။မိုးပင္လယ္ကလဲခ်မေပးဘူး...ဒီလိုနဲ႔ပဲကုတင္နဲ႔မွန္တင္ခံုနီးနီးေလးကို သူတို႔မနည္းေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ရတယ္။မွန္တင္ခံုကိုေရာက္ေတာ့ ေနြၪီးကိုခ်ေပးၿပီး သူအက်ႌၾကယ္သီးကိုျမန္ျမန္ျဖဳတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
အားလားလား!!နည္းတဲ့ သြားရာႀကီးလား!!
ေနြၪီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ဆိုတဲ့ရုပ္နဲ႔ မွန္ထဲကေနသူ႔ကိုၪီးေအာင္ၾကည့္ေနတယ္။မိုးပင္လယ္ အက်ႌရင္ဘက္ဟၿပဲနဲ႔ပဲ Dryerကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ေနြၪီးဆံပင္ကိုေလမႈတ္ဖို႔လုပ္ေတာ့..
"ခင္ဗ်ား အက်ႌၾကယ္သီးျပန္တပ္ၪီးေလ..."
"ေရ႔ွလွည့္!" မိုးပင္လယ္ ေနာက္ကိုလွည့္လာတဲ့ေခါင္းကို လက္နဲ႔ျပည့္လွည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"ေပး!!ကိုယ့္ဟာကိုလုပ္မယ္..အက်ႌသာျပန္ဝတ္လိုက္!"
"ေနြၪီး!!ကိုယ့္ကို တမင္စိတ္တိုေအာင္လုပ္ေနတာလား!"
"ဘာလုပ္လို႔လဲ...ခင္ဗ်ားရင္ဘက္ဟၿပဲႀကီးမို႔လို႔ ျပန္ဝတ္ခိုင္းေနတာေလ!"
"အက်ႌဟၿပဲကအေရးမႀကီးဘူး...မင္းေခါင္းေျခာက္သြားဖို႔ကအေရးႀကီးတယ္"
"ဘာလို႔ဟၿပဲကအေရးမႀကီးရမွာ...."
"ခဏေလးပါေနြၪီးရယ္....ကိုယ္ၿပီးရင္ျပန္ဝတ္လိုက္ပါမယ္..ဟုတ္ၿပီလား"
"ၿပီးေရာ!!"
တကယ္ေတာ့ ကိုက္တဲ့ဒဏ္ရာကက်ိန္းစပ္ေနလို႔ အက်ႌအသားနဲ႔ထိရင္ အရမ္းနာလို႔ခဏ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ထားရတာ။ဒါေပမဲ့သူအဲ့လိုေျပာလိုက္ရင္ ေနြၪီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
ေလမႈတ္ၿပီးသြားေတာ့ ေနြၪီးကသူ႔ဘက္လွည့္လာၿပီး...
"ျပပါၪီး...ကြၽန္ေတာ္ကိုက္လိုက္တဲ့ဒဏ္ရာကို"
"မႀကီးပါဘူး...ၾကည့္မေနေတာ့နဲ႔"
ၾကယ္သီးကိုျမန္ျမန္ျပန္တပ္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့မိုးပင္လယ္လက္ကို ေနြၪီးကဖယ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔အက်ႌရင္ဘက္ကို လက္ေလးနဲ႔အသာခြဲၿပီး သူ႔ကိုက္ရာကိုၾကည့္တယ္။အဲ့ေနာက္ သူ႔ရင္ဘက္ကို ေနြၪီးကသူ႔လက္ႏုႏုသြယ္သြယ္ေလးနဲ႔ဖြဖြေလးပြတ္ၾကည့္ေနတယ္။
မိုးပင္လယ္ အံႀကိတ္ ေခါင္းေမာ့အသက္ေအာင့္ထားၿပီး ေနြၪီးရဲ့လုပ္ရပ္ေတြကိုသည္းခံေနရတယ္။သူ႔ရင္ဘက္ေတြ ေလႏုႏုေနြးေနြးေလးနဲ႔လာထိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးပင္လယ္ ၾကက္သီးေတျြဖန္းခနဲထၿပီး ေမာ့ထားတဲ့ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့..ေသာက္က်ိဳးနည္း!!ေနြၪီးကလက္နဲ႔ပြတ္ရံုမဟုတ္ေတာ့ဘဲသူ႔ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကိုခြၽန္ၿပီး ကိုက္ရာအကြင္းလိုက္ႀကီးကို ေလနဲ႔မႈတ္ေပးေနတာ...ေနြၪီးကေတာ့ျပႆနာကိုႀကီးသထက္ႀကီးေအာင္ဖန္တီးေနၿပီ။
ေနြၪီးေခါင္းကိုလက္နဲ႔တြန္းဖယ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုတစ္ဖက္ျမန္ျမန္လွည့္ၿပီး မိုးပင္လယ္ ၾကယ္သီးကိုျမန္ျမန္တပ္လိုက္တယ္။ဒါ့ထက္ၾကာေအာင္လႊတ္ထားမိရင္ မလြယ္ဘူး...သူ႔ရဲ့လူႀကီးလူေကာင္းအျပဳအမူဆိုတာလဲအကန္႔အသတ္ရိွတယ္ေလ။မိုးပင္လယ္ သူ႔ရဲ့ေျဗာင္းဆန္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြကို မနည္းၿငိမ္ေအာင္လုပ္ေနရတယ္။တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ တံခါးေခါက္သံထြက္လာၿပီး ကိုထြဋ္က အခန္းထဲဝင္လာတယ္။မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ ရႈံ႔မဲ့ေနၿပီ။
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ မင္းတို႔အခန္းထဲကထြက္လာၪီးမွာလား...ေနာက္တေန့ကူးေတာ့မယ္"
"ထြက္မွာေပါ့ အစ္ကိုကလဲခုမွအေစာႀကီးရိွေသးတာ.."
မိုးပင္လယ္ အထြန္႔တက္ေတာ့ ကိုထြဋ္က သူ႔ရဲ့အကိုက္ခံထားရတဲ့ရင္ဘက္ကိုလက္ဝါးႀကီးနဲ႔ရိုက္ခ်ၿပီး..
"မင့္ဘႀကီးကို ေစာ!!၇နာရီခြဲေနၿပီ အဘတို႔ရဲ့...၇နာရီ"
မိုးပင္လယ္သာနာလို႔ မ်က္ႏွာႀကီးရႈံ႔မဲ့ၿပီး ကုန္းရမလိုကြရမလိုျဖစ္သြားတာေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုထြဋ္က ေကာ့ေတာ့ေကာ့ေတာ့နဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ေနြၪီးကေတာ့မ်က္ႏွာေလးပ်က္ေနၿပီမို႔လို႔ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မ်က္ရိပ္ျပရေသးတယ္။မိုးပင္လယ္ သူ႔လက္ကိုေနြၪီးဆီဆန္႔တန္းေပးၿပီး...
"ကဲလာသြားၾကမယ္!!"
ေနြၪီးေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး သူ႔လက္ေလးကို မိုးပင္လယ္ ရဲ့လက္ထဲကိုလာထည့္တယ္။မိုးပင္လယ္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လာခဲ့တယ္။အခန္းအျပင္ေရာက္ေတာ့ ေခမီကလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ေထြေထြထူးထူး အမူအရာမျပပါဘူး။သဒၵါနဲ႔ျဖဴႏွင္းဆို သူတို႔ထက္ေတာင္ဝမ္းသာအယ္လဲျဖစ္ေနတဲ့ရုပ္ေတြနဲ႔...
အျခားလူေတြဆိုရင္ေရာ !!သူတို႔ကိုဘယ္လိုထင္ၾကမလဲ...
"ကိုယ္တို႔လက္တြဲၿပီး ေလ်ွာက္လည္မယ္ေနာ္ ေနြၪီး...ကိုယ့္လက္ကိုမျဖဳတ္လိုက္နဲ႔"
"အင္း!!ဟုတ္ပါၿပီ...မျဖဳတ္ဘူး..တစ္ခုပဲ"
"ဘာလဲ!"
"အိမ္သာသြားရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲဝင္မယ္ေနာ္!"
မိုးပင္လယ္ ရယ္ရမလိုငိုရမလို သက္ျပင္းပဲခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
"ဟုတ္ပါၿပီ ေနြၪီးရယ္...တစ္ေယာက္ထဲပဲဝင္ပါ"
"အိုေခ!!အိမ္သာဝင္တဲ့အခ်ိန္ကလြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားလက္ကိုမလႊတ္ေတာ့ဘူး...ခင္ဗ်ားလႊတ္ဆိုရင္ေတာင္မလႊတ္ဘူး"
ေတြ့လား!!သူ႔ကေလးေလးက Romaticဆန္တာေတာင္ဂြက်လိုက္ရမွ...သူဒီဂြစာေလးကိုခ်စ္လို႔မဝျဖစ္ေနတာမွားလား!!
__________________________
လူႏွစ္ေယာက္လက္တြဲမျဖဳတ္ဖို႔ဆိုတာလြယ္ကူမယ္ထင္ေနလား!!
တကယ္မလြယ္ကူတဲ့ကိစၥပါ။
ခုပဲၾကည့္... အင္းေလးရဲ့သတင္းကြၽတ္လျပည့္ လူအစည္ကားဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ေန့မွာ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ေနရတာ။လူေတြဝင္တိုးတိုက္သြားလဲ ၂ေယာက္ပူးႀကီးေရွာင္ေနရတယ္။ႏွစ္ေယာက္အတြဲလိုက္ႀကီး ဟိုဘက္ေျပးကပ္ေရွာင္လိုက္ဒီဘက္ေျပးကပ္ေရွာင္လိုက္ဆိုေတာ့ သူတို႔ေဆးရံုအဖြဲ႔ရဲ့ 'ပိုရန္ေကာ'ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔လွည့္လွည့္ၾကည့္တာလဲခံရေသးတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ခပ္တည္တည္ပါပဲ...ၾကည့္ပါေစေပါ့ သူတို႔မွာ လက္တြဲထားစရာလူမွမရိွတာေလ။
ျဖတ္သြားတဲ့ လူတိုင္း လူတိုင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုအၾကည့္မ်ိဳးစံုနဲ႔ၾကည့္ၾကည့္သြားၾကတယ္။အံ့ၾသတဲ့အၾကည့္...ရြံရွာတဲ့အၾကည့္...သေဘာက်လို႔ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ စံုလို႔ပဲ။ေနြၪီးတကယ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး ေယာက်ၤားေလး၂ေယာက္တြဲသြားတာ အဲ့ေလာက္ဆန္းက်ယ္ေနလား။သူတို႔လဲ လူပဲေလ...ေယာက်ၤားေလး၂ေယာက္ခ်စ္ခင္စံုမက္တာနဲ႔ပဲသူတို႔က ၿဂိဳလ္သားေတျြဖစ္ကုန္တာမွမဟုတ္တာ!!ဘာလို႔ထူးဆန္းသလိုမ်ိဳးလာၾကည့္ေနၾကတာလဲ။လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ရဲ့ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္မလို႔ ေနြၪီးဘာမွမေျပာႏိုင္ဘူး..ေနြၪီးတို႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ကိုလဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွလာေရာက္ထိပါးတာလက္မခံႏိုင္ဘူး။
ေနြၪီးမွာကရြဲ႔တတ္တဲ့စိတ္နည္းနည္းေလးရိွတယ္။အဲ့စိတ္ကသူ႔စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ေလးမေက်မနပ္ျဖစ္လာရင္ အလိုအေလ်ာက္စနစ္နဲ႔ေပၚလာတတ္တယ္။ခုလဲ သူတို႔ကို 'အင္းေလးကိုလာလည္တဲ့ၿဂိဳလ္သား'ဆိုတဲ့ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ အဲ့စိတ္ေပၚလာၿပီ။
ဟန္႔!!သူနဲ႔ေတာ့ေတြ့ၿပီ..လက္ခ်င္းတြဲတာေတာင္ဒီေလာက္ဆိုရင္...
မိုးပင္လယ္ကို လက္ကုတ္ၿပီး သူ႔နားကပ္ေျပာလိုက္တယ္။
"ကိုမိုးပင္လယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္တြဲခဏေတာ့ျဖဳတ္ရမယ္ထင္တယ္!!"
မိုးပင္လယ္လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းကိုရပ္လိုက္ကာသူ႔ကိုငဲ့ၾကည္
ၿပီးေမးလာတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ!!လူေတြၾကည့္ေနလို႔လား"
"အင္း...ကြၽန္ေတာ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး..လက္ကိုခဏလႊတ္ေပးၪီး"
မိုးပင္လယ္ကစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုနဲ႔ႏြေၪီးလက္ကိုမလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနြၪီးနဲ႔နည္းနည္းေလးခြာၿပီးရပ္လိုက္ကာ...
"ရၿပီလား!"
"က်စ္!ခင္ဗ်ား ဘာလို႔လူခ်င္းခြာလိုက္တာလဲ..လာဒီနားကို"
မိုးပင္လယ္ စူေအာင့္ေအာင့္ရုပ္နဲ႔သူ႔နားကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။
လက္ခ်င္းျဖဳတ္ခိုင္းတာေၾကာင့္စူပုတ္သြားတဲ့ မိုးပင္လယ္ကို ေနြၪီးခ်စ္စႏိုးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး...
"လက္ခ်င္းပဲျဖဳတ္ခိုင္းတာကိုဘာလို႔ လူခ်င္းခြာလိုက္တာလဲ"
"မသိဘူးေလ..ကိုယ္က ေနြၪီးရွက္ေနတယ္ထင္..."
မိုးပင္လယ္စကားမဆံုးခင္မွာပဲ ေနြၪီးကသူ႔ခါးကိုဆြဲဖက္လိုက္ကာသူ႔ကိုေစာင္ၾကည့္ၿပီး...
"သြားမယ္!!ခါးကိုဖက္မလို႔ လက္ျဖဳတ္ခိုင္းတာကို အေဝးႀကီးထြက္သြားေသးတယ္ေနာ္..."
"ခါးကိုဖက္ဖို႔လား...မသိဘူးေလကိုယ္က...အား!ေနြၪီး အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ..."
"အင္း!လက္တြဲထားတာေတာင္ ဒီေလာက္လူေတြၾကည့္ေနတာ..ခါးဖက္လိုက္ရင္ဘယ္လိုရုပ္ေတျြဖစ္ကုန္မလဲသိခ်င္လို႔"
မိုးပင္လယ္ တကယ္ကိုရင္ေတြအဆမတန္ခုန္ေနရပါၿပီ။တစ္ခါတစ္ခါေနြၪီးလုပ္တဲ့အျပဳအမူေတြက သူႏွလံုးအခုန္ျမန္ၿပီး ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ဖို႔အတြက္လံုေလာက္တယ္။ေနြၪီးရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘယ္လိုႀကီးပဲျဖစ္ေနပါေစသူနဲ႔ပတ္သက္မႈကိုဖံုးကြယ္ထားခ်င္တာမဟုတ္တာကိုပဲ သူေပ်ာ္ေနရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔တစ္ေယာက္ခါးတစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ပြဲေတာ္အႏွံ႔ေလ်ွာက္လည္ျဖစ္ၾကတယ္။ေတြ့တဲ့မုန္႔ဆိုင္မွာ ဝင္စားၾကည့္တယ္။နည္းနည္းလူလစ္တယ္ထင္ရင္ မိုးပင္လယ္ကေနြၪီးပါးကိုခိုးနမ္းတယ္။ကိုထြဋ္တို႔ေတြနဲ႔လဲ လူေတြကြဲကုန္ၾကၿပီ။ေဝးေလေကာင္းေလဆိုၿပီးလႊတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။အခ်ိန္တန္လို႔သူတို႔ တည္းခိုတဲ့အိမ္ကို ျပန္ေရာက္မလာရင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိမ့္မယ္။
ေနြၪီးေတြးလို႔မွမဆံုးေသးဘူး မိုးပင္လယ္ကို ကိုထြဋ္ဖုန္းဆက္လာတယ္...
["Sea !!မင္းဘယ္မွာလဲ..."]
"မသိဘူး!"
["ဟမ္!!ငါတို႔က နမ့္ဟူးရြာစံေက်ာင္းေတာ္မွာ...ေကာင္မေလးေတြက ေဖာင္ေတာ္ၪီးဘုရား ဖူးခ်င္တယ္ဆိုလို႔"]
"ခုခ်ိန္မရိွဘူးေလဗ်...ေဒသစာရီႂကြတယ္ေလ..သတင္းကြၽတ္လဆုတ္ ၃ ရက္မွ ေက်ာင္းကိုျပန္ပင့္မွာ"
["ငါတို႔လဲမသိဘူးေလကြာ...မင္းတို႔ကဘယ္မွာလဲ"]
"ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲ အဲ့နားပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ...ဘယ္မွာလဲဆိုတာေတာ့မသိဘူး...ေျခၪီးတည့္ရာေလ်ွာက္သြားေနတာ"
["မသိရင္လဲေဘးကလူေတြကိုေမးလိုက္ကြာ...ငါတို႔တကယ္ကိုေၾကာင္ေပ်ာက္ေနၿပီ...ဘယ္ေတြသြားရမလဲကိုမသိေတာ့တာ"]
"ဟာဗ်ာ..အစ္ကိုကလဲ...ဘာလာလုပ္မွာလဲ..ကြၽန္ေတာ္တို႔အနားမွာရိွေတာ့ အစ္ကိုတည္းခိုအိမ္ျပန္ေရာက္မွာက်ေနတာပဲ"
["ဟိတ္ေကာင္ရ!အဲ့လိုေတာ့ဟုတ္မလားကြ...ငါလဲေယာက်ၤားေလးေဖာ္နဲ႔ေလ်ွာက္သြားခ်င္ေသးတာေပါ့..ခုက်ေတာ့ သမီးေတြကိုလိုက္ထိန္းေနတဲ့အေဖက်ေနေရာ"]
"မသိဘူးဗ်ာ!!မေျပာျပဘူး...ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေလ်ွာက္သြားခ်င္လို႔"
["Sea!!မင္းလူယုတ္မာ...ငါမင္းတို႔ကိုမေတြ့ေတြ့ေအာင္ရွာျပမယ္ဟိတ္ေကာင္"]
ကိုထြဋ္ရဲ့ပါးစပ္ကေနထြက္လာတဲ့ အဆဲအဆိုေတြ အဆံုးထိနားထဲမေရာက္ေသးခင္ မိုးပင္လယ္ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္တယ္။ေသခ်ာတယ္ သူေတြ့ရင္ အေသအေထာင္းခံရမွာ။ဒါေပမဲ့လဲ ကိုထြဋ္ကိုသူေျပာလိုက္တာေတြက အမွန္တရားေတြခ်ည္းပဲ။တကယ္လဲသူတို႔ ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိဘူး..အင္းေလးဆိုတာကလဲ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကြၽန္းေမ်ာေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့အရပ္ေဒသဆိုေတာ့...သူတို႔လဲျပန္ဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေမးျမန္းယူရၪီးမွာ။မိုးပင္လယ္ကေတာ့ မျပန္ပဲေနြၪီးနဲ႔အတူတူ တစ္ညလံုး ေျခၪီးတည့္ရာေလ်ွာက္သြားေနခ်င္တာပဲ။
မိုးပင္လယ္ဖုန္းကို အက်ႌအိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး ေနြၪီးရဲ့ ခါးသြယ္သြယ္ေလးကို ပိုၿပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္လိုက္တယ္။ေနြၪီးကေတာ့သူ႔ေဘးမွာ ဘာေျပာလဲေတာင္စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ပံုေပၚမေနဘူး...အင္းေလကန္ရဲ့ညအလွကို မ်က္လံုးေလးဝိုင္းေနေအာင္ ၾကည့္ေနတယ္။အင္းေလးရဲ့ကန္ေရျပင္က လိႈင္းၾကပ္ခြပ္ ေလးေတြ တစ္လိမ့္လိမ့္နဲ႔ မီးေရာင္ေတြဟပ္ေနေတာ့ တလက္လက္ေတာက္ပေနတယ္။ေကာင္းကင္ကလဲမိုးေလကင္းစင္ၿပီး ၾကယ္အစံုထြက္ေနေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေကာင္းကင္ႏွစ္ခုရဲ့အလယ္မွာေရာက္ေနသလိုပဲ။
ေနြၪီး ရဲ့ေနာက္မွာမိုးပင္လယ္ေျပာင္းရပ္လိုက္ၿပီးသူ႔ေခါင္းကို ေနြၪီးရဲ့လည္တိုင္ဝင္းဝင္းေလးမွာ ဝွက္ထားကာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ ေနြၪီးခါးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။ေနြၪီးကသူ႔ရဲ့လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို လက္ေလးေတြနဲ႔ အုပ္ကိုင္ထားၿပီး...
"ခင္ဗ်ားလက္ေတြေအးေနတယ္"
"အင္း...ေလေတြတိုက္လို႔ျဖစ္မယ္"
ခဏေနေတာ့ ေနြၪီး အသံေလးထပ္ထြက္လာတယ္။
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကေနဖယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေဘးကိုလာလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ!!"
"ကိုထြဋ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေတြ့သြားၿပီ"
"ဟင္!!"
"ခု လာေနၿပီ!"
ဟုတ္ပါရဲ့!!သူတို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကြၽန္းေမ်ာကေန ဒီဘက္ကို တံတားကူးေနၿပီ။မိုးပင္လယ္ ၁၀တန္းႏွစ္ ရည္းစားနဲ႔ခိုးခ်ိန္းေတြ့တဲ့ေကာင္မေလး လူႀကီးေတြမိသြားသလိုမ်ိဳး တုန္လႈပ္သြားတယ္။ရုတ္တရက္ဆိုသလို သူႏွလံုးခုန္ေတျြမန္လာတယ္။ကိုထြဋ္ကို တအားေၾကာက္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့အေျပာအဆိုၾကမ္းတဲ့ပါးစပ္နဲ႔ ရိုက္ရင္တအားနာတဲ့ လက္ဝါးႀကီးကိုေတာ့ေၾကာက္တယ္။
သူဖ်က္ခနဲ ေနြၪီးလက္ေလးကိုဆြဲၿပီး...
"ေနြၪီး!ကိုယ္တို႔ေျပးၾကရေအာင္"
"ဟမ္!!"
ေနြၪီးဘာမျွပန္မေျပာႏိုင္ခင္မွာပဲ မိုးပင္လယ္ဆြဲေျပးတဲ့ေနာက္ကို သူလိုက္ေျပးေနရပါၿပီ။လူေတြၾကားထဲမွာတိုးေဝ႔ွၿပီးေျပးရတာမို႔ သိပ္ေတာ့ခရီးမေရာက္ဘူး။ဒါေပမဲ့ အရမ္း ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းတယ္...ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူက သူ႔လက္ကိုလြတ္ထြက္သြားမွစိုးလို႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆြဲကိုင္ၿပီးေျပးေနတာ။ေနြၪီးေျပးေနရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားတယ္။
ေနြၪီး ေျပးေနတာကိုရပ္လိုက္ေတာ့ မိုးပင္လယ္က ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ...
"ေနြၪီး ေမာလို႔လား"
ေနြဦပ်ာပ်ာသလဲေခါင္းခါလိုက္တယ္။ေမာေတာ့ေမာေနတာ..ဒါေပမဲ့ေျပးရလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး..ခုသူေျပာမယ့္စကားေၾကာင့္ရင္ခုန္ၿပီးေမာသလိုႀကီးျဖစ္ေနတာ။
"မဟုတ္ဘူး..ခင္ဗ်ားကိုေျပာစရာရိွလို႔"
မိုးပင္လယ္ကေနာက္ကိုေမ်ွာ္ၾကည့္ၿပီး...
"ဘာေျပာမလို႔လဲ..ၿပီးမွေျပာလို႔ရလား"
"မရဘူး...ခုပဲ"
"အင္း!အင္း!ကိုယ္နားေထာင္ေနတယ္ေျပာ"
ကိုထြဋ္တို႔ကေတာ့ေျပးလာေနတာ သူတို႔နားကိုေရာက္ခါနီးေနပါၿပီ။ဒါေပမဲ့ သူအသားနာမွာထက္ ေနြၪီးစကားကိုနားေထာင္ဖို႔ကသူ႔အတြက္ပိုအေရးႀကီးတယ္။ေနြၪီးက ေျပာခါနီးအသက္ကိုအရင္ဝေအာင္ရႈလိုက္တယ္။အဲ့ေနာက္ ေလကိုမႈတ္ထုတ္ၿပီးလ်ွာကိုသပ္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး...
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္"
မိုးပင္လယ္ နားထဲကို စီးဝင္လာတဲ့စကားလံုးေလးေတြေၾကာင့္ သူ႔ကမ႓ာႀကီးတစ္ခုလံုး ရပ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရၿပီး သူပါေလထဲေျမာက္ေနသလိုပဲ။အရမ္းကိုခ်ိဳၿမိန္ၿပီး သူ႔ႏွလံုးကလဲေပါက္ထြက္ေတာ့မလို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ခုန္လာတယ္။ေနြၪီးကေတာ့ သူ႔ကို မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး...
"ခင္ဗ်ားေရာ!!"
ေနြၪီးေမးခြန္းကိုသူမေျဖရေသးခင္မွာ သူ႔ေက်ာကုန္းႀကီးပူခနဲပဲ...ကိုထြဋ္ေဆာ္ထည့္လိုက္ပါၿပီ။ဒါေပမဲ့ သူ႔အာရံုထဲမွာ ဘာမွမရိွဘူး...သူ႔ကိုေမာ့ေငးေနတဲ့ ေနြၪီးရဲ့မ်က္ႏွာေလးကို သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဆြဲယူၿပီး ဖြဖြေလးအနမ္းေပးလိုက္တယ္။
ၿပီးႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးၿပံဳးရင္း..
"ကိုယ္လဲခ်စ္တယ္...ခ်စ္တာမွအရမ္းခ်စ္တာ"
သူေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ေနြၪီးကိုထပ္ၿပီး အနမ္းေပးလိုက္တယ္။ဟုတ္ပါတယ္...သူတို႔လူၾကားထဲမွာနမ္းေနတာ။ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔နမ္းေနရရင္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး။အဓိက က ခင္ဗ်ားခ်စ္တဲ့သူနဲ႔နမ္းဖို႔ပါပဲ...အခုသူနဲ႔ႏြေၪီးကတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲရံု သေဘာက်ရံုမဟုတ္ဘူး...အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ေနၾကၿပီ!!
__________