အလုပ်ကိုယ်စီနဲ့ နှစ်ယောက်လုံးမအားရဘူး။
ဘယ်လိုပဲ မအားပါစေ... မောင့်တောင်းဆိုမှုတွေ မပျက်ဘူး...
တစ်မျိုးမထင်ကြပါနဲ့အရပ်ကတို့ရယ်...
မောင်တစ်ယောက်.... ငယ်ထွေးကလေးမွေးပေးချည်းလုပ်နေတာ...တဂျီဂျီနဲ့ပါဆို...
ကဲ...အဲ့ကိစ္စဘယ်လိုရှင်းကြမတုန်း။
မွေးပေးလို့မရလို့ပါပြောတာလဲ မရဘူး။
မောင် ကလးလိုချင်နေရင် မွေးစားကြမယ်ဆိုလဲမဟုတ်ဘူး။
ငယ်ထွေး မွေးပေးဆိုတာချည်းပဲ။
တစ်နေ့တစ်နေ့ မောင် ကလေးလိုချင်တဲ့စိတ်က ပိုဆိုးလာတယ်။
တစ်ခါတစ်လေ ငိုပါငိုချင်တယ်။
ငိုချင်ဆို....
မောင်က အိပ်ယာထဲလဲဒီအကြောင်း ..
ထမင်းစားလဲ ဒီအကြောင်း..
ရေချိုးလဲ ဒီအကြောင်း...
သတိရတိုင်းပြောနေတာလေ... ကြာရင် ရူးလိမ့်မယ်။
အဆိုးဆုံးကတော့ ဝတ်ရည် ကိုယ်ဝန်ရသွားတာကြောင့်.
သူလဲ နေ့တိုင်းကြိုးစားတာ ကလေးမရလို့တဲ့။
သူယူထားတာ ယောကျားလေးပဲလေ..
ဘယ်လို ကလေးမွေးမှာလဲ။
မောင်မွေးပေး... ငယ်တလှည့်ကြိုးစားပေးမယ်ဆိုလဲ မဟုတ်ဘူး။
သူသည်သာ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်...တစ်ချက်မှ အောက်မဆင်းဘူး။
နေပါအုံး....ကလေးပိစိ... ကလေးပိစိနဲ့ ကိုဘဂျမ်း ကလေးလိုချင်အောင် ဘယ်သူတွေမြှောက်ပေးနေတာလဲ။
ဒီမှာ အဆင်ပြေမနေဘူးနော်။
အိမ်ထောင်သက် ကြာလေ မောင့်ကိုပိုကြင်နာရလေပါပဲ။
ကလေးမမွေးနိုင်တဲ့သူကို ဘယ်လိုပဲတောင်းဆိုပါစေ စိတ်မဆိုးနိုင်ဘူး။ မောင် သိပ်ပြီးလိုချင်နေတဲ့ ကလေး မွေးပေးဖို့ပဲ စိတ်ကူးထားရတယ်။
အလုပ်တွေ သိမ်းကြုံးလုပ်တာလဲ လာကြည့်ကြအုံး။
တားလို့မရဘူး... သူ့ကလေးတွေအတွက်တဲ့။
အခုဆို မောင့်တူလေးကို ခေါ်ထားပြီ။
မောင့်အလုပ်တွေကို သူပဲဝိုင်းကူနေတာ။
မောင့်တူမလေးကတော့ လင်းသန့်မေမေနဲ့တူတူနေတုန်းပဲ။ မောင့်အမေရောပဲ လင်းသန့်အမေနဲ့တူတူနေကြပြီ။
အသက်တွေကြီးလာတော့ တိုးတိုးဖော်လိုတယ်လေ။
မောင်ရော လင်းသန့်ရော မိဘအနားမှာ မနေပေးနိုင်တော့ သူတို့အချင်းချင်းစောင့်ရှောက်ပြီး နေကြတာပေါ့။ ဘုရားသွားတူတူ...တရားစခန်းသွားတူတူ အဖော်ရနေကြတယ်။
မောင့်တူမလေးလဲ အားကိုးရပါတယ်။
တူတူနေပြီး ဖွားအေနှစ်ယောက်ကို ပြုစုပေးတယ်။
ဗန်းမောက်ကို ခေါ်ထားမယ်ဆိုလဲ မနေချင်ကြဘူးလေ။
မောင်ကတော့ ပြောနေတာပဲ....မြေးလေးတွေမွေးပေးရင် တူတူလာနေလိမ့်မယ်တဲ့။
သူပြောသလို ဒီကလဲ မွေးပေးချင်တာပေါ့။
ခုနေ လင်းသန့်ကြည်ကို ဆုတစ်ခုပဲတောင်းခိုင်းရင် မောင့်အတွက် မောင့်ရင်သွေးလေးမွေးပေးနိုင်ရပါစေလို့ပဲ ဆုတောင်းလိုက်မှာပဲ။
တကယ်ပြောတာ...
.
.
.
.
ဘဂျမ်း မှော်ထဲကိုသွားရမယ်။
မနက်စောစော ထသွားဖို့ရှိတယ်။
မသွားခင် လွမ်းနေရတာ ဘယ်လိုလုပ်မတုန်း။
ဆေးရုံကအပြန်ကို ဝင်ကြိုပြီး ခဏနားကြတယ်။
နားကြတယ်သာဆိုတာပါ... ဘဂျမ်းအလုပ်ကမပြတ်တော့ ငယ်ထွေးကို ဝင်ကြိုပြီး အိမ်ထဲရောက်တာနဲ ဧည့်သည်ကအဆင်သင့်စောင့်နေပြီ။
ငယ်ထွေးပဲ အပေါ်တက်သွားတာ။
ဘဂျမ်းက ကုန်သည်တွေကို ဧည့်ခံရတယ်။
အလုပ်စကားက ပြောရင်း ပြောရင်းမပြတ်ဘူး။
မန်းလေးကလာတဲ့ဧည့်သည်တွေ... ဘဂျမ်းက အိမ်မှာတည်းခိုင်းပေမဲ့ သူတို့ကမတည်းဘူး။
စကားလဲပြောပြီးရော... ညဘက် သောက်ကြဖို့အတင်းကပ်ခေါ်နေတာ။
ဘဂျမ်းမှာလဲ ဧည့်သည်တွေကို ကိုယ့်ဆီလာတုန်း
ဧည့်ဝတ်ကျေချင်ပေမဲ့ အဆင်မပြေဘူး။
ကိုယ်တိုင်လဲ သောက်တာစားတာမလုပ်ဘူး။
ဒါပေမဲ့ အရင်ကဆိုရင် ကိုယ်မသောက်လဲ လိုက်ပေးပါတယ်...ခုညက မရဘူး... မနက်ဖန် ခရီးသွားရမှာလေ။ ဒီလိုညမျိုးဟာ ငယ်ထွေးဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်နဲ့မှ ငြင်းလို့မရတဲ့ည။
အားနာနာနဲ့ပဲဧည့်သည်တွေကို ငြင်းရတယ်။
ကိုဝင်းအောင်ပဲ ဦးဆောင်ပြီး ဧည့်ခံခိုင်းရတာပေါ့။
ကျသလောက်တော့ရှင်းပေးရမယ်။
.
.
.
"ငယ်ထွေးလေး..."
ငယ်က ရေတောင်ချိုးနေပြီ။
"မောင်...ဧည့်သည်တွေ ညစာက..ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ"
"သွားကြပြီလေ...ကိုဝင်းအောင်နဲ့..."
"ဟုတ်လား...မောင် လိုက်မသွားဘူးလား"
"ဟင့်အင်း...မောင် အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စရှိလို့"
"ဟုတ်...လား..."
"လာ...မောင် ခေါင်းသုတ်ပေးမယ်...ဘာလို့ခေါင်းလျှော်လိုက်တာလဲ..မောင့်ကိုမစောင့်ဘူး"
"ငယ်က မောင် ကြာမယ်ထင်နေတာလေ"
"ငယ်...."
"ဟင်..."
"မောင် မနက်ဖန် ခရီးသွားမှာနော်..."
"အင်းပါ...သွားပေါ့...မောင် ခရီးသွားတာ ထူးဆန်းလို့လား"
"ဒါဆို...မောင် ခရီးမသွားခင် ဘာလိုလဲ ငယ်သိတယ်ပေါ့"
"အဝတ်အစားလေ...ခုဏ မောင့်ကိုစောင့်ရင်း ထည့်ပေးပြီးပြီ..ဟိုမှာ.."
"ငယ်ထွေးလေး....မောင့်ကို မဆွနဲ့...မောင် ထိန်းမရဘူး"
"ဟောဗျာ...ဘယ်မှာမှ မဆွဘူး"
ပြောရင်း ထပြေးဖို့လုပ်တဲ့ ငယ်ထွေးလေး...
ဘဂျမ်း လှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်တာနဲ့ ခါးမှာပတ်ထားတဲ့ ပဝါက ပြေကျချင်နေပြီ။
"မောင်....နေပါအုံး..အချိန်လဲကြည့်အုံး...နေမဝင်သေးဘူး"
"အဲ့ကိစ္စက အချိန်ကိုကြည့်ပြီး လုပ်ရတာမဟုတ်ဘူး... လူကိုကြည့်ပြီးလုပ်ရတာ"
"မောင်...ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲမသိပါဘူး...မောင့်"
ချော့လို့လဲမရဘူး...ချောက်လို့လဲမရဘူး...
ရေချိုးပြီးစ အိစက်ပြွးအေးနေတဲ့ကိုယ်လုံးလေး...မွှေးနေတဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို လက်တွေနဲ့ပွတ်တယ်... နမ်းတာလဲနေရာစုံပဲ။
မောင့်ကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဆောက်တည်ရာမရ လူးလှိမ့်နေရပြန်ပြီ။
ဝတ်ထားမိတာ ပဝါလေးပဲဆိုတော့...မောင့်လက်တစ်ချက်အလှုပ်မှာ ဘယ်ဆီရောက်သွားမှန်းတောင်မသိရဘူး...အဲ့ပဝါ။
မောင်လဲ အဝတ်မရှိတော့ဘူး။
မျက်လှည့်ပြတဲ့သူတောင် မောင့်လောက်မြန်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဘယ်ချိန်ချွတ်ချလိုက်မှန်းကိုမသိရဘူး။
မောင် လုပ်သမျှ မောင့်စိတ်ရှိသလိုပဲပေါ့ ...
ငြိမ်နေရတယ် ညည်းနေရတယ်။
မောင့်အထိအတွေ့က အချိန်တိုင်း အရာရာမေ့သွားစေတယ်။ မောင့်အပြုအမူတိုင်းကို ရူးလောက်အောင် သာယာမိတယ်။
မောင် ကျေနပ်နှစ်သိမ့်ပြီး အော်ညည်းသံတွေကြားမှာ မိန်းမောနေမိတယ်။
မောင်က ဆိုးလာတယ်...ကြမ်းလာတယ်...အရင်လို မညှာဘူး။ တစ်ခါထက်တစ်ခါ မောင့် စိတ်အလိုပြည့်ဖို့က ပိုပြီးကြာတတ်လာတယ်။
ဒါပေမဲ့...မောင့်သဘောပါပဲ။
ငယ်ထွေးက မောင့်အပိုင်ပါ။
အမြဲ မောင့်အပိုင်ပါပဲ။
"ငယ်ထွေး..."
"အာ့...အင်း...မောင်"
"ကလေးလိုချင်တယ်..."
"အင်းပါ...အင်းပါ....မောင်လိုချင်ရင် မွေးပေးမှာပေါ့"
"ငယ်ထွေးလေး...."
"အာ့ မောင်..."
"တကယ်မွေးပေးနော်...မောင့်ငယ်ထွေးလေး လိမ္မာတယ်"
တစ်ကြိမ်ပြီးတယ်...ရေချိုးတယ်...နောက်တစ်ခေါက် ထပ်တောင်းတယ်...မငြင်းနိုင်ဘူး... ထမင်းမစားခိုင်းဘူး မောင်က... သူကိုယ်တိုင် ဆန်ပြုတ်သွားပြုတ်တယ်...ပြီးရင် သူပဲခွံကျွေးတယ်... စားပြီး မကြာဘူး...ထပ်တောင်းတယ်။
ဒါကြောင့် မောင့်ကို မြှောက်မပေးကြပါနဲ့လို့။
.
.
.
.
.
.
A/N
♥♥♥
အရေးအသားရိုင်းသွားရင် ခွင့်လွှတ်ကြပါ။
ပြီးတော့လေ...အိမ်ထောင်သည်ဘဝက ဒီကိစ္စတွေပဲများတော့မှာမို့ ဆက်မရေးဘဲနေချင်ပါတယ်။
Extra ကို ဒီလောက်နဲ့ရပ်ခွင့်ပြုပါလား...
ဟင်...လို့...
Zawgyi
အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္လုံးမအားရဘူး။
ဘယ္လိုပဲ မအားပါေစ... ေမာင့္ေတာင္းဆိုမႈေတြ မပ်က္ဘူး...
တစ္မ်ိဳးမထင္ၾကပါနဲ႕အရပ္ကတို႔ရယ္...
ေမာင္တစ္ေယာက္.... ငယ္ေထြးကေလးေမြးေပးခ်ည္းလုပ္ေနတာ...
ကဲ...အဲ့ကိစၥဘယ္လိုရွင္းၾကမတုန္း။
ေမြးေပးလို႔မရလို႔ပါေျပာတာလဲ မရဘူး။
ေမာင္ ကလးလိုခ်င္ေနရင္ ေမြးစားၾကမယ္ဆိုလဲမဟုတ္ဘူး။
ငယ္ေထြး ေမြးေပးဆိုတာခ်ည္းပဲ။
တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေမာင္ ကေလးလိုခ်င္တဲ့စိတ္က ပိုဆိုးလာတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ငိုပါငိုခ်င္တယ္။
ငိုခ်င္ဆို....
ေမာင္က အိပ္ယာထဲလဲဒီအေၾကာင္း ..
ထမင္းစားလဲ ဒီအေၾကာင္း..
ေရခ်ိဳးလဲ ဒီအေၾကာင္း...
သတိရတိုင္းေျပာေနတာေလ... ၾကာရင္ ႐ူးလိမ့္မယ္။
အဆိုးဆုံးကေတာ့ ဝတ္ရည္ ကိုယ္ဝန္ရသြားတာေၾကာင့္်
သူလဲ ေန႕တိုင္းႀကိဳးစားတာ ကေလးမရလို႔တဲ့။
သူယူထားတာ ေယာက်ားေလးပဲေလ..
ဘယ္လို ကေလးေမြးမွာလဲ။
ေမာင္ေမြးေပး... ငယ္တလွည့္ႀကိဳးစားေကးမယ္ဆိုလဲ မဟုတ္ဘူး။
သူသည္သာ အထက္ပုဂၢိုလ္...တစ္ခ်က္မွ ေအာက္မဆင္းဘူး။
ေနပါအုံး....ကေလးပိစိ... ကေလးပိစိနဲ႕ ကိုဘဂ်မ္းကေလးလိုခ်င္ေအာင္ ဘယ္သူေတြျမႇောက္ေပးေနတာလဲ။
ဒီမွာ အဆင္ေျပမေနဘူးေနာ္။
အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာေလ ေမာင့္ကိုပိုၾကင္နာရေလပါပဲ။
ကေလးမေမြးနိုင္တဲ့သူကို ဘယ္လိုပဲေတာင္းဆိုပါေစ စိတ္မဆိုးနိုင္ဘူး။ ေမာင္ သိပ္ၿပီးလိုခ်င္ေနတဲ့ ကေလး ေမြးေပးဖို႔ပဲ စိတ္ကူးထားရတယ္။
အလုပ္ေတြ သိမ္းႀကဳံးလုပ္တာလဲ လာၾကည့္ၾကအုံး။
တားလို႔မရဘူး... သူ႕ကေလးေတြအတြက္တဲ့။
အခုဆို ေမာင့္တူေလးကို ေခၚထားၿပီ။
ေမာင့္အလုပ္ေတြကို သူပဲဝိုင္းကူေနတာ။
ေမာင့္တူမေလးကေတာ့ လင္းသန့္ေမေမနဲ႕တူတူေနတုန္းပဲ။ ေမာင့္အေမေရာပဲ လင္းသန့္အေမနဲ႕တူတူေနၾကၿပီ။
အသက္ေတြႀကီးလာေတာ့ တိုးတိုးေဖာ္လိုတယ္ေလ။
ေမာင္ေရာ လင္းသန့္ေရာ မိဘအနားမွာ မေနေပးနိုင္ေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေနၾကတာေပါ့။ ဘုရားသြားတူတူ...တရားစခန္းသြားတူတူ အေဖာ္ရေနၾကတယ္။
ေမာင့္တူမေလးလဲ အားကိုးရပါတယ္။
တူတူေနၿပီး ဖြားေအႏွစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေပးတယ္။
ဗန္းေမာက္ကို ေခၚထားမယ္ဆိုလဲ မေနခ်င္ၾကဘူးေလ။
ေမာင္ကေတာ့ ေျပာေနတာပဲ....ေျမးေလးေတြေမြးေပးရင္ တူတူလာေနလိမ့္မယ္တဲ့။
သူေျပာသလို ဒီကလဲ ေမြးေပးခ်င္တာေပါ့။
ခုေန လင္းသန့္ၾကည္ကို ဆုတစ္ခုပဲေတာင္းခိုင္းရင္ ေမာင့္အတြက္ ေမာင့္ရင္ေသြးေလးေမြးေပးနိုင္ရပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းလိုက္မွာပဲ။
တကယ္ေျပာတာ...
.
.
.
.
ဘဂ်မ္း ေမွာ္ထဲကိုသြားရမယ္။
မနက္ေစာေစာ ထသြားဖို႔ရွိတယ္။
မသြားခင္ လြမ္းေနရတာ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။
ေဆး႐ုံကအျပန္ကို ဝင္ႀကိဳၿပီး ခဏနားၾကတယ္။
နားၾကတယ္သာဆိုတာပါ... ဘဂ်မ္းအလုပ္ကမျပတ္ေတာ့ ငယ္ေထြးကို ဝင္ႀကိဳၿပီး အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ ဧည့္သည္ကအဆင္သင့္ေစာင့္ေနၿပီ။
ငယ္ေထြးပဲ အေပၚတက္သြားတာ။
ဘဂ်မ္းက ကုန္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရတယ္။
အလုပ္စကားက ေျပာရင္း ေျပာရင္းမျပတ္ဘူး။
မန္းေလးကလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြ... ဘဂ်မ္းက အိမ္မွာတည္းခိုင္းေပမဲ့သူတို႔ကမတည္းဘူး။
စကားလဲေျပာၿပီးေရာ... ညဘက္ ေသာက္ၾကဖို႔အတင္းကပ္ေခၚေနတာ။
ဘဂ်မ္းမွာလဲ ဧည့္သည္ေတြကို ကိုယ့္ဆီလာတုန္း
ဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္ေပမဲ့ အဆင္မေျပဘူး။
ကိုယ္တိုင္လဲ ေသာက္တာစားတာမလုပ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အရင္ကဆိုရင္ ကိုယ္မေသာက္လဲ လိုက္ေပးပါတယ္...ခုညက မရဘူး... မနက္ဖန္ ခရီးသြားရမွာေလ။ ဒီလိုညမ်ိဳးဟာ ငယ္ေထြးဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕မွ ျငင္းလို႔မရတဲ့ည။
အားနာနာနဲ႕ပဲဧည့်သည်တွေကို ျငင္းရတယ္။
ကိုဝင္းေအာင္ပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ဧည့္ခံခိုင္းရတာေပါ့။
က်သေလာက္ေတာ့ရွင္းေပးရမယ္။
.
.
.
"ငယ္ေထြးေလး..."
ငယ္က ေရေတာင္ခ်ိဳးေနၿပီ။
"ေမာင္...ဧည့္သည္ေတြ ညစာက..ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ"
"သြားၾကၿပီေလ...ကိုဝင္းေအာင္နဲ႕..."
"ဟုတ္လား...ေမာင္ လိုက္မသြားဘူးလား"
"ဟင့္အင္း...ေမာင္ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥရွိလို႔"
"ဟုတ္...လား..."
"လာ...ေမာင္ ေခါင္းသုတ္ေပးမယ္...ဘာလို႔ေခါင္းေလွ်ာ္လိုက္တာလဲ..ေမာင့္ကိုမေစာင့္ဘူး"
"ငယ္က ေမာင္ ၾကာမယ္ထင္ေနတာေလ"
"ငယ္...."
"ဟင္..."
"ေမာင္ မနက္ဖန္ ခရီးသြားမွာေနာ္..."
"အင္းပါ...သြားေပါ့...ေမာင္ ခရီးသြားတာ ထူးဆန္းလို႔လား"
"ဒါဆို...ေမာင္ ခရီးမသြားခင္ ဘာလိုလဲ ငယ္သိတယ္ေပါ့"
"အဝတ္အစားေလ...ခုဏ ေမာင့္ကိုေစာင့္ရင္း ထည့္ေပးၿပီးၿပီ..ဟိုမွာ.."
"ငယ္ေထြးေလး....ေမာင့္ကို မဆြနဲ႕...ေမာင္ ထိန္းမရဘူး"
"ေဟာဗ်ာ...ဘယ္မွာမွ မဆြဘူး"
ေျပာရင္း ထေျပးဖို႔လုပ္တဲ့ ငယ္ေထြးေလး...
ဘဂ်မ္း လွမ္းဆြဲၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္တင္လိုက္တာနဲ႕ ခါးမွာပတ္ထားတဲ့ ပဝါက ေျပက်ခ်င္ေနၿပီ။
"ေမာင္....ေနပါအုံး..အခ်ိန္လဲၾကည့္အုံး...ေနမဝင္ေသးဘူး"
"အဲ့ကိစၥက အခ်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ရတာမဟုတ္ဘူး... လူကိုၾကည့္ၿပီးလုပ္ရတာ"
"ေမာင္...ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲမသိပါဘူး...ေမာင့္"
ေခ်ာ့လို႔လဲမရဘူး...ေခ်ာက္လို႔လဲမရဘူး...
ေရခ်ိဳးၿပီးစ အိစက္ႁပြးေအးေနတဲ့ကိုယ္လုံးေလး...ေမႊးေနတဲ့ကိုယ္လုံးေလးကို လက္ေတြနဲ႕ပြတ္တယ္... နမ္းတာလဲေနရာစုံပဲ။
ေမာင့္ေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွာ ေဆာက္တည္ရာမရ လူးလွိမ့္ေနရျပန္ၿပီ။
ဝတ္ထားမိတာ ပဝါေလးပဲဆိုေတာ့...ေမာင့္လက္တစ္ခ်က္အလႈပ္မွာ ဘယ္ဆီေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိရဘူး...အဲ့ပဝါ။
ေမာင္လဲ အဝတ္မရွိေတာ့ဘူး။
မ်က္လွည့္ျပတဲ့သူေတာင္ ေမာင့္ေလာက္ျမန္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ခ်ိန္ခြၽတ္ခ်လိဳက္မွန္းကိုမသိရဘူး။
ေမာင္ လုပ္သမွ် ေမာင့္စိတ္ရွိသလိုပဲေပါ့ ...
ၿငိမ္ေနရတယ္ ညည္းေနရတယ္။
ေမာင့္အထိအေတြ႕က အခ်ိန္တိုင္း အရာရာေမ့သြားေစတယ္။ ေမာင့္အျပဳအမူတိုင္းကို ႐ူးေလာက္ေအာင္ သာယာမိတယ္။
ေမာင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေအာ္ညည္းသံေတြၾကားမွာ မိန္းေမာေနမိတယ္။
ေမာင္က ဆိုးလာတယ္...ၾကမ္းလာတယ္...အရင္လို မညွာဘူး။ တစ္ခါထက္တစ္ခါ ေမာင့္ စိတ္အလိုျပည့္ဖို႔က ပိုၿပီးၾကာတတ္လာတယ္။
ဒါေပမဲ့...ေမာင့္သေဘာပါပဲ။
ငယ္ေထြးက ေမာင့္အပိုင္ပါ။
အၿမဲ ေမာင့္အပိုင္ပါပဲ။
"ငယ္ေထြး..."
"အာ့...အင္း...ေမာင္"
"ကေလးလိုခ်င္တယ္..."
"အင္းပါ...အင္းပါ....ေမာင္လိုခ်င္ရင္ ေမြးေပးမွာေပါ့"
"ငယ္ေထြးေလး...."
"အာ့ ေမာင္..."
"တကယ္ေမြးေပးေနာ္...ေမာင့္ငယ္ေထြးေလး လိမၼာတယ္"
တစ္ႀကိမ္ၿပီးတယ္...ေရခ်ိဳးတယ္...ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေတာင္းတယ္...မျငင္းနိုင္ဘူး... ထမင္းမစားခိုင္းဘူး ေမာင္က... သူကိုယ္တိုင္ ဆန္ျပဳတ္သြားျပဳတ္တယ္...ၿပီးရင္ သူပဲခြံေကြၽးတယ္... စားၿပီး မၾကာဘူး...ထပ္ေတာင္းတယ္။
ဒါကြောင့် မောင့်ကို မြှောက်မပေးကြပါနဲ့လို့။
.
.
.
.
.
.
A/N
♥♥♥
အေရးအသားရိုင္းသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။
ၿပီးေတာ့ေလ...အိမ္ေထာင္သည္ဘဝက ဒီကိစၥေတြပဲမ်ားေတာ့မွာမို႔ ဆက္မေရးဘဲေနခ်င္ပါတယ္။
Extra ကို ဒီေလာက္နဲ႕ရပ္ခြင့္ျပဳပါလား...
ဟင္...လို႔...