Kunot-noong tumingin si Pretzhel sa boyfriend nang lumiko ito sa gasolinahan gayong nang sumulyap naman siya sa dashboard ay almost full tank naman ang SUV.
"Magsi-CR ka? Bakit hindi pa sa bahay kanina?"
Nang maiparada na ni Clifford ang kotse sa likurang bahagi ng gas station sa NLEX ay inalis nito ang seat belt saka dumukwang sa kanya. "I'd been dying to kiss you, sweetheart."
Nakulong sa lalamunan ni Pretzhel ang singhap. Hindi nagawang umalpas niyon sa mga labi niyang bihag na ng boyfriend. Kanina, pagdating nito sa kanila ay nabasa na niya sa mga mata nito ang pagnanais na mahalikan siya, lamang ay parehas naroon ang mga magulang niya. Matapos siyang ipagpaalam at mangakong ihahatid kina Abby ng alas diyes ng gabi ay umalis na rin sila. May kalayuan din kasi ang Angeles, Pampanga sa San Jose Del Monte, Bulacan kaya sa bahay ng pinsan na siya magpapalipas ng gabi at bukas na siya ihahatid ni Clifford.
"I missed you, sweetheart," bulong nito nang pakawalan ang mga labi niya.
Pretzhel decided to tease him. She made a face. "Ako? Hindi kita masyadong na-miss. I am actually thankful of the whole week without you."
Nanliit ang mga mata ng boyfriend niya. "Ah, gano'n?"
Kaagad na muling naangkin nito ang mga labi ni Pretzhel. His kisses effectively let her know how much he missed her. Ramdam niya ang kasabikan at pangigigil nito.
"You looked divine in that little gray dress of yours, sweetheart. But I would give up everything just to get that dress off you body," Clifford hoarsely murmured before he resumed his relentless kiss. He nibbled and sucked her lips. His tongue delved and probed the inside of her mouth. And Pretzhel can only moan her response as she tried to tame his relentless tongue.
"You occupied my mind the whole week, sweetheart. I can't forget how breathtakingly beautiful you were on that bench."
Muntik nang umalpas ang ungol sa labi niya nang pumailalim sa laylayan ng dress at humaplos sa hita niya ang kamay ng boyfriend.
Sa likod ng talukap mga mata ni Pretzhel ay nabuo ang imahe ng mainit na sandaling pinagsaluhan nila sa bakeshop. Ang isang linggong pagtatrabaho doon ay hindi naging madali. Sa tuwing mapapasulyap siya sa bench ay naalala niya ang nangyari doon. At sa tuwina ay nagsisindi ng apoy sa katawan niya ang alaalang iyon. She lay naked on top of the bench while Clifford stood in between her legs, buried deep in her folds. She came once, then Clifford sat on the bench as she rode him to another earth shattering orgasm. Well, second orgasm for her and first for Clifford.
And yes, she did take pain reliever when she got home.
"Stop it, Sales," naghahabol ng hiningang sayaw niya sa boyfriend nang tumaas pa ang pangahas na kamay nito.
"God, sweetheart! I want you so much!" deklara nito nang sumumsob ang mukha sa leeg niya. Iyon naman ang mariing hinalikan.
Pretzhel moaned and threw her head back. "I want you, too, sweetheart. But this is not the proper time and definitely the worst place for what we both have in my mind."
Clifford groaned but let her go. Sumansal ito, mahigpit na kumapit sa steering wheel habang nakapikit ang mga mata.
Si Pretzhel naman ay inayos ang laylayan ng dress na magulo dahil sa malikot na kamay ng boyfriend. She made sure the little red belt was in perfect place. She opened her handbag and took out her compact mirror to check if the liquid lipstick's smudge-free advertisement is true. And she's glad it was. Her lipstick stayed on despite Clifford's intense kisses.
"You looked ravishing, sweetheart. Kaya nga hindi ko napigilan ang sarili kong halikan ka."
Nang lumingon siya kay Clifford ay kitang-kita niya kung gaano katindi ang pagnanasa sa mga mata nito. At maging si Pretzhel ay gano'n din naman. Gusto rin niyang damhin ang katawan nito.
"I can't wait for tomorrow, sweetheart," inangat nito ang kamay niya at hinalikan.
And that little contact only add to the tension in her body. Huminga siya nang malalim at ngumiti. "I'm looking forward to tomorrow, too." They'd made plans to leave early and spend the day in his condo in Anvaya. "Pero kailangan na nating umalis. Dapat nasa inyo na tayo bago mag-seven, di ba? At five-thirty na. We better hurry. Ayaw kong mas pumangit ang tingin ng mommy mo sa akin kapag na-late tayo."
Tumango si Clifford. Pero makalipas ang ilang saglit ay bigla itong ngumiti. Ngiting alam niyang may naglalarong kalokohan sa isip.
"Para saan ang ngiting iyan, Sales?" kinakabahan tanong niya.
Imbes na sumagot ay kumindat lang ito at pinatakbo na ang sasakyan. They traveled in silence, save for Clifford's occasional kiss on her hand as he drives.
Nang makapasok sa compound ng bahay ng grand parents nito ay saka lang nagsalita si Pretzhel. "This house is massive and very beautiful. Kung ako ang nakatira dito ay hindi ko nanaising umalis at magpalipas ng bakasyon kung saan-saan. Yet, ikaw, kada bakasyon mo sa PMA, sa amin ka napunta, eh walang panama ang bahay namin kumpara sa ganda nito."
"It's the other way around for me, sweetheart. Walang panama ang bahay na ito kasi wala ka," anito na kumindat sa kanya saka hinalikan ang kamay niya.
Pinaikot ni Pretzhel ang mga mata. "Bolero! Wag nga ako! Sa lahat ng ayaw ko, iyong hindi nagsasabi ng totoo, lalo na't alam ko naman ang katotohanan."
Tumawa si Clifford. "But it's true, sweetheart. Ikaw ang dahilan kaya ako langing nasa inyo noon."
Umingos si Pretzhel. "Don't me, Sales! Ni minsan ay hindi mo pinansin ang pagpapa-cute ko sa iyo noon. At alam kong kaya ka madalas nasa amin kasi lagi kang nasama kay Kuya. Busy si Kuya sa girlfriend niya at ikaw naman ay busy sa panlaladi sa kaibigan ni Ofelyn." Hinigit niya ang kamay at dinuro ito. "Wag mong itatanggi! Noong nag-inuman kayo sa ilalim ng puno ng mangga, narinig kong ikinuwento mo kay Kuya ang sexcapades ninyo noong nalasing ka na."
Napatawa si Clifford.
Humalukipkip si Pretzhel. "At nakuha mo pang tumawa?" Ibinaling niya ang mukha sa labas ng SUV. "I love you, you know that. Pero sa totoo lang, Clifford, it got me thinking at times, too. Baka kapag nalasing ka na'y ikwento mo rin ang nangyayari sa ating da-"
"Hey!" Mabilis na naitigil ni Clifford ang sasakyan. Hinawakan nito ang pisngi niya at ipinihit ang mukha niya paharap. "Inaamin ko na guilty ako doon noong kabataan ko, sweetheart. Ako, si Ace, si Eugene, almost all of us, napag-usapan namin iyon noong kabataan namin. We did stupid things, exaggerate and brag about what we did when we're young and immature. Isa iyon sa mga kagaguhan ko noon. Hindi ko itatanggi iyon. Pero hindi na ako gano'n ngayon. I'm old enough to know that alcohol should stay in my stomach and never cloud my mind. Alam ko nang i-handle ang sarili ko."
Bumuntong hininga si Clifford. "Not my proudest and smartest moment, I know. At alam kong isa iyan sa mga dahilan kaya ayaw sa akin ng kuya mo. Kaya gusto ko siyang makausap. Patutunayan ko kay Gabriel, at pati na rin sa iyo, na hindi na ako ang maloko sa babae na si Clifford."
Hinawakan nito ang baba niya at tinitigan siya sa mga mata. "Nasa mga kamay mo ang kabuuan ng pangarap ko, sweetheart. At hinding-hindi ako gagawa ng kalokohan para masira ang pangarap kong iyon. At bukod sa hindi ko kayang gawin sa iyo iyon, ayaw ko rin namang isumpa ako ng mga anak natin kapag nalaman nilang ikinuwento ko sa iba kung paano natin sila ginawa."
Masuyong hinaplos ni Clifford ang mukha niya." I promise to keep our intimate life between us, sweetheart. Cross my heart, until I die," anito na nag-sign of the cross pa talaga sa tapat ng dibdib.
Pretzhel remained silent. But deep in her heart, she believed him.
"Are we good, sweetheart?"
Pero hindi na siya magkaroon ng chance na sumagot sa boyfriend nang masulyapan niya kung sino ang nag-aantay sa kanila sa porch. "Let's talk about that some other time," sagot ni Pretzhel.
Binuksan niya ang pintuan ng SUV sa gawi niya at bumaba. Nagkusa na rin siyang buksan ang likuran bahagi ng sasakyan para kunin ang cake na dala nila. Tig-isa sila ng box na kinuha ni Clifford.
"Good evening po," bati niya sa Lola at ina ni Clifford bago pa man sila maka akyat sa porch. Si Clifford ay naka alalay sa kanya habang humahakbang sa ilang baitang ng porch.
"Salamat, apo," magiliw na salita ni Lola Ada. Hinayaan din siya nito nang kunin niya ang kamay nito para magmano.
"Para po sa inyo," tukoy niya sa mga cakes na dala nila. Siya ang nagdala ng strawberry shortcake para kay Lola Ada habang si Clifford ang nagdala ng red velvet cake para sa ina nito.
"Oh! Strawberry shortcake! Ako na ang magdadala sa loob at ipapahayin ko ito mamaya," anang matandang babae. Sumulyap muna ito sa ina ni Clifford bago pumasok.
Bumaling siya sa ina ni Clifford at ngumiti. "Good evening po."
Pinasadahan siya nito ng tingin. She seemed so unimpressed. Ni hindi man lang sinuklian ang ngiti niya.
"Pasok na tayo sa loob. Nakahayin na at kayo na lang ang inaantay." Pagkasabi niyon ay tumalikod na rin kaagad ito at pumasok sa loob ng bahay.
Huminga siya nang malalim. "Such warm reception," Pretzhel murmured under her breathe.
"She'll surely warm up later, sweetheart," bulong ni Clifford, humalik ito sa gilid ng ulo niya.
Bumaling siya sa boyfriend. "I don't mind it, actually. I would rather see the frown than the fake smile. My only wish is your mom would treat me with respect. Kahit iparamdam niya sa akin na hindi niya ako gusto, okay lang. Basta ba itrato lang niya ako ng tama."
"And I'll see to it na itatrato ka niya ang maayos bago matapos ang gabing ito," seryosong pahayag ni Clifford. Hinawakan siya sa siko at iginiya papasok sa loob.
Bukod sa dalawang babaeng sumalubong sa kanila ay inabutan nila sa dining table ang Lolo at ama ni Clifford. They took a seat after they exchanged pleasantries.
Bukod kay Clifford ay madalas na kausap niya si Lolo Gener at Lola Ada. Kinumusta ng dalawang matanda ang mga magulang at ilang kaaanak niya. The dinner went smoothly, much to Pretzhel's surprise. O marahil ay dahil nanatili namang tahimik ang ina ni Clifford. Pero kahit hindi ito nagsasalita ay ramdam naman ni Pretzhel ang nag-oobserbang mata nito.
"How's the bakeshop going, hija?" anang ama ni Clifford nang patapos na silang kumain. Ipinakukuha na ni Lola Ada ang strawberry shortcake na dala niya.
Ngumiti siya. "Okay naman po. Mas dumarami na po ang customers namin. I am actually considering hiring another baking assistant."
"Bukod sa baking, ano pang pinagkakaabalahan mo?" usisa ng ina ni Clifford. Ito ang kauna-unahang pagkakataon sumali ito sa usapan. "Maliban sa pagsasayaw, of course," pabahol nito.
"Letty," bakas ang babala sa boses ng asawa nito.
Ngumiti si Pretzhel. "It may not appear as such, but baking and overseeing the overall business operation is not an easy task, Ma'am. From monitoring the cash flow to keeping the pantry full with the right ingredients. Balewala siguro sa iba, pero sa tulad ko pong baker, mahalaga ang tamang ingredients. Ordinaryong harina at asukal lang iyon sa iba, pero importante ang brand at grade niyon sa akin."
"Nauunawaan kita, apo," nakangiting sagot ni Lolo Gener. "Hindi talaga birong magpalago ng isang maliit na kompanya. Kailangan niyon ng ibayong lakas ng loob, tapang at kompiyansa sa sarili. Magkaiba nga lang tayo ng linya ng negosyo. Harina at sukal sa iyo, ginto at diyamente sa akin." Pinikitan pa siya ng matanda.
"Aside diyan, wala ka na bang ginagawa para magsilbi sa mga kababayan natin? Wala kang ambag sa pamayanan? Where you a part of prestigious organization, or doing regular community service or something?" muling tanong ng ina ni Clifford.
"Mom-"
"I am a UNICEF champion for ten years now," putol ni Pretzhel sa sasabihin ni Clifford.
Ngumiti si Pretzhel. Nakatingin siya sa gawi ng ina ni Clifford pero hindi niya talaga ito nakikita. She's seeing a different vision. "I was obese growing up. Noong teenager na ako ay kinailangan kong magdiet. Takal ang kinakain ko ay ultimo baon sa school ay Mama ko ang naghahanda. Naranasan kong magutom. It was not a nice feeling. It was the absolute worst for me. I hated my diet. But one day, I came across a magazine about child hunger in Africa. And I realized I am lucky. I'm starving because I'm following a strict diet for my health. But those kids, wala silang choice. Nagugutom sila kasi wala silang pera. Mula noon, nagdonate na ako monthly sa UNICEF."
Kumurap siya at tumingin sa mga mata ng ina ni Clifford. Nagkibit-balikat siya. "I know that's not what you wanted to hear, Ma'am. My contribution is not as trailblazing or world changing or as prestigious as what you were doing, but I believe my small donation is helping in some sort of way. Not much, but it gave me immeasurable happiness and satisfaction knowing my donation is helping a kid eat a meal."
"Napaka gandang adbokasiya, apo," anang nakangiting si Lola Ada. Malapit ito sa kanya kaya naabot nito ang kamay niya at tinapik.
"Salamat po."
Lumingon siya kay Clifford nang angatin nito ang kamay niya at halikan.
"May feasibility study din po akong ginagawa ngayon for a possible business expansion. May ipapatayong bagong commercial building ang kuya ko at ikino-consider ko pong kumuha ng space for a coffee shop slash dessert bar. I'm hoping it'll come to fruition as my brother and I were planning to hire working students, particularly, IPs."
"Wala kang nasabi sa akin tungkol diyan, sweetheart."
Ngumiti siya, "Sabi ko nga, nasa feasibility study pa lang kami. On-hold din muna. Uunahin muna namin ang kasal ni Kuya, tapos 'yong bahay nila, saka pa iyong construction ng commercial building."
"Kakausapin ko si Gab. Mag i-invest ako."
Tumikhim ang ina ni Clifford. "Are you willing to sign a prenup?"
"Mom!"
"Letty!"
"Excuse me," Pretzhel uttered to no one in particular before she stood up. Pakiramdam ni Pretzhel ay lumaki ang ulo niya. Her ears ringing. And she need to get up before she said something she will gravely regret later.