🍁Daffodils:အပိုင္း(၂၅)ဆင္တူဝတ္စံုရာဇဝင္
သူတို႔ အင္းေလးကိုေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။တည္းမဲ့အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔အကုန္လံုးဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွမလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ပန္းေနၾကၿပီ။အခုခ်ိန္မွာ သူတို႔ကိုေလေလးနဲ႔'ဟူး'ခနဲလာမႈတ္ရင္ေတာင္ခံႏိုင္ရည္မရိွလို႔လြင့္ထြက္သြားေလာက္မယ္။ကားစီးရံုနဲ႔ေတာ့ မပင္ပန္းတတ္တဲ့သူေတြခ်ည္းဆိုေပမဲ့ သူတို႔ခုခ်ိန္အင္းေလးကိုလာရဖို႔ ခြဲစိတ္ဌာနတစ္ခုလံုး ေန့မအားညမအား အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ေဆးရံုမွာတုန္းကေဇာနဲ႔လုပ္ခဲ့ၾကၿပီး ခုက်ေတာ့ဘယ္သူမွကိုအားမရိွၾကေတာ့ဘူး။
အထုတ္ေတြေဘးခ်ၿပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနၾကတုန္း ၾကာဖူးေမေမ နန္းၾကာရြက္ ေရာက္လာတယ္။
"ပင္ပန္းေနၾကၿပီလား ဆရာတို႔..သိပ္လဲမေဝးပါပဲ"
ကမ႓ာ့စကားအမ်ားဆံုးလို႔ ေခၚလို႔ရေလာက္တဲ့ ကိုထြဋ္ေတာင္ေခါင္းေလးပဲအသာညိတ္ျပၿပီး အသံထြက္မလာႏိုင္ဘူး။မိုးပင္လယ္က မ်က္လံုးအသာမိွတ္ၿပီးေမွးေနတဲ့ ေနြၪီးရဲ့ဂုတ္ကိုတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ႏိွပ္ေပးၿပီး ၾကာဖူးေမေမရဲ့ အေမးကိုျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္..အစ္မ အကုန္ပင္ပန္းကုန္ၾကၿပီ...ေဆးရံုမွာဆက္တိုက္အလုပ္လုပ္လာတာရယ္ ကားဒဏ္ရယ္နဲ႔ဘယ္သူမွမခံႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး.."
"ဟင္...ညက် ထႏိုင္ပါ့မလား ဒီေန့ကလျပည့္ေန့ဆိုေတာ့ လူေတြပိုမ်ားၿပီးစည္မွာ"
"ထႏိုင္မွာပါအစ္မ..ခုခဏတစ္ျဖဳတ္ေမွးလိုက္ၾကရင္ အကုန္အားျပန္ျပည့္လာၾကမွာ"
"ဟုတ္ပါၿပီ...အစ္မအခန္းေတြကို ၃ေယာက္တစ္ခန္းပဲျပင္ေပးထားတယ္..ရာသီခ်ိန္ဆိုေတာ့ အကုန္အျပည့္ျဖစ္ေနၿပီမလို႔..ၿပီးေတာ့ဆရာတို႔ကလဲလာမယ္မလာဘူးမေသခ်ာေတာ့ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔လဲ အစကမေသခ်ာေသးလို႔ မေျပာျဖစ္တာ..ခုလဲအဆင္ေျပပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့..တစ္ခုခုအဆင္မေျပတာရိွရင္ ကြၽန္မကို လွမ္းေခၚလိုက္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါအစ္မ "
"ဟုတ္ကဲ့ အဲ့ဒါဆို ကြၽန္မ၇နာရီေလာက္က်လာေခၚမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့...အစ္မ...ေၾသာ္...အစ္မခဏေလး"
မိုးပင္လယ္ထြက္သြားေတာ့မယ့္နန္းၾကာရြက္ကိုလွမ္းေခၚတားလိုက္ကာအနားကိုသြားလိုက္ၿပီး...
"ကြၽန္ေတာ္အကူအညီေတာင္းစရာေလးရိွလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့.."
"ကြၽန္ေတာ္ အင္းေလးသားဝတ္စံု ၂စံုေလာက္လိုခ်င္လို႔..ေယာက်ၤားေလးဝတ္၂စံုေလာက္...အဲ့ဒါ ကြၽန္ေတာ္ခုလိုက္ဝယ္လို႔ရလား"
"ရတာေပါ့..လာသြားၾကမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ခဏေလးကြၽန္ေတာ္ ပိုက္ဆံအိတ္သြားယူလိုက္ၪီးမယ္"
မိုးပင္လယ္အထဲကိုျပန္ဝင္ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး တစ္ခါထဲျပန္မထြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးကို အခန္းထဲသြားနားဖို႔ေဆာ္ၾသရေသးတယ္။ေဆာ္ၾသလဲအပိုပဲဆိုတာ သူသိပါတယ္..တစ္ေယာက္မွကို ထမလာၾကဘူး။သဒၵါနဲ႔ျဖဴႏွင္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မွီၿပီးအိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲ့လူေတြဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္သူနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး..သူနဲ႔ဆိုင္တာ သူဂရုစိုက္တာေနြၪီးပဲ။မ်က္ခံုးထိစပ္လုမတပ္ က်ံဳ႔ထားတဲ့ သူ႔ေကာင္ေလးနားကို မိုးပင္လယ္ တိုးတိုးေလးကပ္သြားလိုက္ၿပီး လက္မနဲ႔လက္ညိုးကိုသံုးကာ မ်က္ခံုးကိုဖြဖြေလး ျပန္႔ျပဴးသြားေအာင္လုပ္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးရဲ့ေထာင့္ေလးကမသိမသာေလးေကာ့တက္သြားတယ္။ခုေနာက္ပိုင္း ေနြၪီး မၾကာခဏၿပံဳးတတ္လာတယ္ဆိုေပမဲ့ သူကလဲအဲ့အၿပံဳးေလးေတြကိုျမင္တိုင္း ရင္ေတြတဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေနတုန္းပဲ။
ေနြၪီးက သူ႔လက္ကို လွမ္းကိုင္ၿပီး မ်က္လံုးမဖြင့္ပဲၿပံဳးစိစိနဲ႔ ဆက္ေနေနေသးတယ္။
မိုးပင္လယ္ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္..."ေနြၪီး..အခန္းထဲသြားအိပ္ပါလား...ထိုင္ခံုႀကီးမွာအိပ္မေနနဲ႔"
"• • •"
သူ႔ကိုဘာမျွပန္မေျပာဘဲ ဆက္အိပ္ေနတဲ့ေနြၪီးကိုမိုးပင္လယ္အသဲယားသြားတယ္။လူၾကားထဲမွာ ထိုင္ေနလို႔ သူ႔ကိုဘာမွမလုပ္ဘူးမ်ားထင္ေနလားမသိဘူး။မိုးပင္လယ္ခါးကိုကိုင္းၿပီး ေနြၪီးပါးကိုဖ်တ္ခနဲနမ္းလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြပြင့္လာတယ္။မိုးပင္လယ္ခါးကိုျပန္မမတ္ဘဲ ေနြၪီးမ်က္ႏွာေလးကိုအနီးကပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။မ်က္ႏွာႏွစ္ခုကအရမ္းနီးလြန္းတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ့ဝင္ေလထြက္ေလေတြအကုန္လံုးဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ရိုက္ခတ္ေနၿပီး ႏွလံုးခုန္သံကလဲတဒုန္းဒုန္း...
မိုးပင္လယ္က မ်က္ႏွာကိုနည္းနည္းေလးေစာင္းလိုက္ကာေနြၪီးနားေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ခပ္ဖြဖြေလးကိုက္လိုက္ၿပီး...
"ေနြၪီး!!ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ထမလား..ကိုယ္ေပြ့ခ်ီသြားရမလား"
နားစည္ကိုရိုက္ခတ္လာတဲ့အသံေလးကတိုးတိုးေလး...ဒါေပမဲ့ ေနြၪီးခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကေသြးေၾကာေတြကိုဖ်င္းခနဲျဖစ္သြားေစတယ္။
ေနြၪီး မ်က္လံုးေတျြပဴးက်ယ္သြားကာ မိုးပင္လယ္ကိုတြန္းထုတ္ၿပီး...
"ဖယ္...ကိုယ့္ဘာသာသြားမယ္"
တြန္းထုတ္လိုက္တာေၾကာင့္ယိုင္သြားတဲ့ေျခလွမ္းကိုထိန္းရင္း မိုးပင္လယ္ခပ္ဖြဖြေလးရယ္တယ္။ခရီးပန္းေနတာေၾကာင့္မ်က္ကြင္းနည္းနည္းက်ေနတာကမိုးပင္လယ္ကို ပိုဆြဲေဆာင္မႈရိွေနေစသလိုပဲ။စတိုင္ပင္ အနက္ေရာင္ထဲ လက္ထည့္ၿပီး ရယ္ေနတဲ့ မိုးပင္လယ္ကို သူအျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိပ္ယာေမႊးေမႊးအိအိေလးေပၚလွဲခ်လိုက္ေတာ့ သူနဲ႔ ကမ႓ာႀကီးဟာရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားတယ္။
ေနြၪီးရဲ့ေဘာက္ဆက္ဆက္နဲ႔ထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး မိုးပင္လယ္သေဘာတက်ၿပံဳးေနတာမရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။အိတ္ထဲကပိုက္ဆံအိတ္ကိုစမ္းမိမွ နန္းၾကာရြက္ သူ႔ကိုေစာင့္ေနမွန္းသတိဝင္လာေတာ့တယ္။အၾကာႀကီးေစာင့္ေစခဲ့ၿပီမို႔ သူျမန္ျမန္သြားမျွဖစ္ေတာ့မယ္။ဒါေပမဲ့သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ထပ္ၿပီးရပ္ရျပန္တယ္...
"ကိုမိုးပင္လယ္!!ဘယ္သြားမလို႔လဲဟင္!!ေခမီေရာ လိုက္လို႔ရလား"
ဘယ္အခ်ိန္ကႏိုးေနမွန္းမသိတဲ့ေခမီ...ဆက္အိပ္ေနပါေတာ့လား!!
"မလိုက္နဲ႔..အခန္းတံခါးဖြင့္ထားတယ္ သဒၵါတို႔ကိုေခၚၿပီးခဏသြားအိပ္လိုက္"
"ေခမီ မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး...လိုက္ခဲ့မယ္ေလ"
မိုးပင္လယ္တကယ္ကိုစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။
"မလိုက္နဲ႔!အစ္ကိုကကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္"
"ေခမီဘာမွမေနွာက္ယွက္ပါဘူး...ေနာ္..လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္"
မိုးပင္လယ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားရတယ္။ေခမီ့႔ပံုကလဲ ဘယ္လိုျငင္းျငင္းရမဲ့ပံုေပၚမေနဘူး..နန္းၾကာရြက္ကလဲေစာင့္ေနရတာၾကာေနၿပီ။ေခမီနဲ႔သူခပ္ခြာခြာပဲေနခ်င္တယ္ဆိုေပမဲ့ သူ႔အေမရဲ့မ်က္ႏွာကိုလဲေထာက္ရၪီးမွာမို႔ ေခၚသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"လိုက္ခ်င္လဲလိုက္ခဲ့..."
မိုးပင္လယ္စကားကိုၾကားေတာ့ေခမီ့မ်က္ႏွာေတာက္ပသြားကာသူ႔ေနာက္ကိုခ်က္ခ်င္းေျပးလိုက္လာတယ္။မိုးပင္လယ္ကေတာ့ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရတဲ့နန္းၾကာရြက္ကို အျမန္ေျပးၿပီး ေတာင္းပန္စကားေျပာရတယ္။
အင္းေလးက မႈန္မိႈင္းမိႈင္း မိႈင္းညို႔ညို႔ေတာင္ေတြဝိုင္းကာထားၿပီး လွပတဲ့ကန္ေရျပင္၊ၿမိဳ႔ျပနဲ႔မတူပဲသန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ေလထု၊ဓာတ္ေငြ့ကင္းစင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ေရျပင္ေပၚအိမ္ေဆာက္ေနၾကတဲ့ အင္းသားေတြရဲ့လူေနမႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတြင္းမွာသာမကပဲ ကမ႓ာအထိသိၾကတဲ့ေဒသတစ္ခုျဖစ္တယ္။မိုးပင္လယ္ သန္႔ရွင္းေနတဲ့ ေလထုကိုအဆုတ္ထဲထိေရာက္ေအာင္ရႈသြင္းလိုက္ေတာ့ ပင္ပန္းမႈေတြအေတာ္ေလးေပ်ာက္သြားတယ္။
အင္းသားေတြ ေျခနဲ႔ေလွေလွာ္ေနၾကတာေတြ...ပြဲေတာ္ကာလမို႔ ပ်ားပန္းခတ္စည္းကားေနတာေတြကို သူ ကေလးတစ္ေယာက္လိုေလ်ွာက္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ဒီလူၾကားထဲမွာ ေနြၪီး လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ၿပီး ေလ်ွာက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ...မအိပ္ခိုင္းပဲအတူတူေခၚလာခဲ့ရေကာင္းသား.။မဟုတ္ေသးပါဘူး အိပ္ခိုင္းလိုက္တာေကာင္းပါတယ္..ႏို႔မို႔သူ႔ကေလးေလး အိပ္မေရးမဝရင္ေခါင္းကိုက္ေနၪီးမယ္။
သူ႔အေတြးနဲ႔သူ မိုးပင္လယ္ၿပံဳးမိတယ္...သူဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘယ္ပဲသြားသြား ဘာပဲစားစား ေနြၪီးကိုပဲ သတိရၿပီး ေနြၪီးနဲ႔သာဆို ဆိုၿပီးပဲေတြးေနမိေနေတာ့တာ။လူငယ္ေတြစကားနဲ႔ဆို သူေနြၪီးကိုေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေတြးရင္းေငးရင္းပဲ ဝယ္မဲ့ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ၾကာဖူးေမေမက ဆိုင္ရွင္အစ္မကိုသူတို႔နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ထြက္သြားတယ္။မိုးပင္လယ္ ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ကိုပဲ ေရြးခိုင္းလိုက္တယ္။
"အစ္မ ကြၽန္ေတာ့ကို အင္းသားဝတ္စံု ၂စံုေပးပါဗ်..ဆင္တူေလး"
ဆိုင္ရွင္ကေခါင္းညိတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဝတ္စံုကဆင္တူေတာ့ဆင္တူ..ဒါေပမဲ့ တစ္စံုကမိန္းကေလးဝတ္စံုႀကီး။
"အစ္မ !!ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ အင္းသားဝတ္စံုခ်ည္းပဲ၂စံုေနာ္...မိန္းကေလးဝတ္စံုမပါဘူး"
မိုးပင္လယ္ ေျပာခါမွ ဆိုင္ရွင္က ...
"ေၾသာ္..အစ္မက ေမာင္ေလးတို႔၂ေယာက္ကိုအတြဲထင္ၿပီးစံုတြဲဝတ္စံု ဝယ္တယ္မွတ္လို႔"
ဆိုင္ရွင္ရဲ့စကားၾကားေတာ့ ေခမီမ်က္ႏွာၿပံဳးခနဲျဖစ္သြားၿပီး...
"အစ္မ အစ္မ အဲ့မိန္းကေလးဝတ္စံုေလးေခမီယူမယ္ေနာ္...ကိုမိုးပင္လယ္ ေခမီ့ကိုဝယ္ေပးေနာ္"
သူ႔လက္ေမာင္းကိုလႈပ္ခါၿပီး ေျပာေနတာေၾကာင့္ မိုးပင္လယ္စိတ္ညစ္သြားရတယ္။ဝယ္ေပးရမဲ့ပိုက္ဆံကဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္ဘူးဆိုေပမဲ့ ေနြၪီးကြယ္ရာမွာ သူအျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ပစၥည္းဝယ္မေပးခ်င္ဘူး။အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူျပတ္ျပတ္ပဲေျပာလိုက္တယ္။
"ခဏစိုက္ေပးထားမယ္!!ဝယ္မေပးဘူး!"
သူ႔စကားေၾကာင့္ေခမီက အိုးတိုးအမ္းတမ္းေလးျဖစ္သြားၿပီး...
"အင္းပါ အင္းပါ!!ေခမီ ျပန္ေရာက္ရင္ေပးပါမယ္"
ဆိုင္ရွင္က သူတို႔ကိုၿပံဳးၾကည့္ေနလို႔ မိုးပင္လယ္သက္ျပင္းခ်ၿပီး..
"အစ္မ..ေနာက္ထပ္ အင္းသားဝတ္စံုတစ္စံုေလ..."
"ေၾသာ္ အစ္မ က ေမာင္ေလးတို႔ အတြဲစိတ္ေကာက္ၿပီးေျပာေနၾကတာလားလို႔...တကယ္ယူမွာလား"
ဟ!!ဘယ္လိုအလိုက္မသိတဲ့ေစ်းသည္တုန္း...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကဘယ္နားကအတြဲနဲ႔တူေနလို႔လဲ!!
ဒီတစ္ခါေတာ့မိုးပင္လယ္ စိတ္ကိုေလ်ာ့မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး...အထင္လြဲတာကိုရွင္းမွရမယ္!
"တကယ္ယူမွာေပါ့ဗ်..ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ စံုတြဲမဟုတ္ဘူး...ခုအစ္မကိုကြၽန္ေတာ္ေတာင္းေနတာကြၽန္ေတာ့ေကာင္ေလးအတြက္ ဝတ္စံုဝယ္ေနတာ"
ဆိုင္ရွင္အစ္မက တအံ့တၾသနဲ႔မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ သူနဲ႔ဆင္တူ ဝတ္စံုတစ္ခုထုတ္လာေပးတယ္။ေခမီကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီးသူ႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ျပန္ခ်လိုက္တယ္။သူေျပာလိုက္တာက ေခမီ့သိကၡာက်သြားေလာက္တာသူသိေပမဲ့ သူၿငိမ္ေနလိုက္မယ္ဆိုရင္ ပိုၿပီးျပႆနာေတြရႈပ္သြားႏိုင္တယ္။
ေငြရွင္းၿပီး သူထြက္သြားေတာ့ ေခမီကေနာက္ကေနေျပးလိုက္ၿပီး...
"ကိုမိုးပင္လယ္!!ခဏ!!ခဏ ရပ္ပါၪီး..ေခမီေျပာစရာရိွလို႔"
"ဘာေျပာမလို႔လဲေခမီ...ျပန္ေရာက္မွေျပာပါလား..ခုေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီ...ကိုယ္တို႔ေရမိုးခ်ိဳးၾကရၪီးမယ္"
"ခဏေလးပါ..မၾကာဘူး"
ေျပာဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ မိုးပင္လယ္ေမးဆတ္ျပလိုက္ေတာ့ ေခမီက အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈလိုက္ၿပီး...
"ခုနက အစ္ကို လုပ္လိုက္တာ မလြန္ဘူးလား...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခမီ့သိကၡာေလးေတာင္ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား"
"မင္းသိကၡာကိုထည့္တြက္လို႔ အဲ့ေလာက္ပဲေျပာလိုက္တာေပါ့"
"မသိတဲ့ေဒသတစ္ခုမွ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေလးေတာင္အမွားမခံႏိုင္ေအာင္ ေနြၪီးကိုသေဘာက်ေနတာလား..ေနြၪီးကြယ္ရာမွာေတာင္ေလ"
"ကြယ္ရာမွာမို႔လို႔ ပိုေစာင့္ထိန္းသင့္တာေပါ့ေခမီ...ကြယ္ရာဆိုၿပီးျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနရင္ သစၥာတရားဆိုတာဘယ္လိုပါေတာ့မလဲ...အစ္ကို ကေနြၪီးအတြက္ဆို ကြယ္ရာမေျပာနဲ႔ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပလို႔မရတဲ့ အိမ္မက္ထဲမွာေတာင္ သစၥာထားခ်င္တာ"
ေခမီ့မ်က္ႏွာေလးမွာ မနာလိုမႈတို႔နဲ႔ နီညိုလာၿပီး...
"အဲ့တာေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္လို႔အစ္ကိုထင္လို႔လား...ေနြၪီးကေလ!!"
"ထိုက္တန္တယ္မထိုက္တန္ဘူးဆိုတာဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ!အစ္ကို႔အတြက္က လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ထိုက္တန္တယ္ဆိုတာ အဲ့လူဆီမွာကိုယ့္ဘဝႀကီးတစ္ခုလံုးကိုျမဳပ္ႏွံေပးအပ္ခ်င္လာတာကို ဆိုလိုတာ...ေနြၪီးကအစ္ကို အဲ့လိုလုပ္ခ်င္တဲ့ တစ္ၪီးတည္းေသာလူပဲ..ၿပီးေတာ့ အဲ့လိုလုပ္ဖို႔အတြက္လဲေနြၪီးကထိုက္တန္တာထက္ပိုေသးတယ္"
ေခမီကဘာမျွပန္မေျပာေတာ့ပဲႏႈတ္ခမ္းကိုအသာဖိကိုက္ၿပီး ၿပံဳးတယ္။ေမွာင္ရီတေရာ မီးေရာင္ေအာက္က ေခမီ့ရဲ့အၿပံဳးကနည္းနည္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္ လို႔သူထင္တယ္။
အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုးမွာ သူတို႔ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ တည္းခိုအိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ ေခမီက အခန္းထဲတန္းဝင္သြားတယ္။မိုးပင္လယ္ကေတာ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ေခမီသိေအာင္ေျပာလိုက္ရလို႔ တစ္ခုစိတ္ေအးသြားရေပမဲ့ ေခမီၿပံဳးလိုက္တာဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူစိတ္ထင့္ေနရတယ္။
________________
လက္ေအးေအးေလးတစ္ခုက သူ႔မ်က္ႏွာအႏွံ႔နဲ႔လည္ပင္းကိုတရြရြလာပြတ္ေနတာကို ေနြၪီးခံစားေနရလို႔ ေလးလံေနတဲ့မ်က္ခြံကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွင္းသန္႔ခန္႔ညားေနတဲ့ မိုးပင္လယ္ကိုသူေတြ့လိုက္ရတယ္။ခါတိုင္းေတာင္ေယာက်ၤားဆန္ဆန္ ေခ်ာေမာခန္႔ျငားတဲ့ အရိွန္အဝါေတြထြက္ေနတတ္တဲ့ မိုးပင္လယ္က ရွမ္းဝတ္စံု နီညိုေရာင္ေလးနဲ႔ အရမ္းကိုလိုက္ဖက္လြန္းေနတယ္။အရမ္းလိုက္လြန္းလို႔ အျပင္ေတာင္ေပးမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး...
အိပ္ယာကေနမထေသးဘဲ သူ႔ကို မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႔ၿပီး ေခါင္းစေျခဆံုး အျပန္အလွန္ၾကည့္ေနတဲ့ေနြၪီးေၾကာင့္ မိုးပင္လယ္ အေနရခက္လာၿပီး...
"ဘာလဲ ကိုယ္တအားေခ်ာေနလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္!ဘာလို႔အဲ့ဝတ္စံုဝတ္ထားတာလဲ"
ေနြၪီးကခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖၿပီး သူ႔ကိုစူပုတ္ပုတ္ရုပ္နဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ေနြၪီးအဲ့လိုျပန္ေျဖမယ္လို႔ သူထင္မထားေတာ့ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ဘာျပန္ေျပာရမလဲေတာင္မသိဘူး။ေသခ်ာတာေတာ့ ေနြၪီးကအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔ သူကိုက္စားခ်င္ေနၿပီ!!
"ဘာလို႔ဝတ္ထားတာတုန္းလို႔!ဟန္႔..ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလွခ်င္ေနတာပဲခင္ဗ်ား"
"မဟုတ္ရပါဘူး!ကိုယ္လဲဒီတိုင္းပဲဝတ္လိုက္တာပါပဲ...ေခ်ာတာကေတာ့ေမြးရာပါအားနည္းခ်က္မို႔ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႔ေနာ္"
မိုးပင္လယ္ စကားေၾကာင့္ေနြၪီးနည္းနည္းရွက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ေယာက်ၤားေလးတန္မဲ့စိတ္ေကာက္သလိုျဖစ္ေနလား!!
ဒါေပမဲ့သူကအခုရည္းစားထားေနတာပဲ စိတ္ေကာက္စရာမရိွလဲေကာက္လို႔ရတယ္။သူ႔ကိုေခ်ာ့မဲ့လူလဲရိွေနၿပီပဲကို...ေယာက်ၤားေလးလဲစိတ္ေကာက္တတ္တယ္ဆိုတာ သူ႔ရည္းစားသိေအာင္ေတာ့ ျပရၪီးမယ္။
မိုးပင္လယ္က စိတ္ေကာက္လို႔သာေခ်ာ့ေနရတာ မ်က္ႏွာပိုးကသတ္လို႔ကိုမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။သူတို႔တြဲလာတဲ့ ၃လေလာက္မွာ ပထမၪီးဆံုးအႀကိမ္ေနြၪီးသူ႔အေပၚစိတ္ေကာက္တာျဖစ္လို႔ ေခ်ာ့ဖို႔အတြက္လဲအရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။
ေနြၪီးလက္ေလးကို မိုးပင္လယ္အသာအယာေလးကိုင္ၿပီး ေနြၪီးေဘးမွာ တင္ပလႊဲဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။အဲ့ေနာက္ ေနြၪီးလက္ငါးေခ်ာင္းကို သူ႔လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ယွက္သြယ္လိုက္ၿပီး ေနြၪီး ခႏၶာကိုယ္ကို အိပ္ယာေပၚဖိလွဲခ်လိုက္တယ္။ေနြၪီး က အိပ္ယာနဲ႔ မိုးပင္လယ္ၾကားမွာပိတ္မိသြားၿပီး လက္ေတြအကုန္လံုးကလဲ ဖိခ်ဳပ္ခံထားရတယ္။အရမ္းနီးကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေနြၪီး ပါးေလးေတြနီလာတာ နားရြက္ေလးေတြနီလာတာကို မိုးပင္လယ္ အကုန္ျမင္ေနရတယ္။
"ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ..ဖယ္"
မိုးပင္လယ္ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး...
"ေနြၪီး စိတ္ေကာက္လို႔ေခ်ာ့ေနတာေလ!"
"ဘာ!ခင္ဗ်ားက ေခ်ာ့ေနတာလား..ရန္စေနတာလား..ဖယ္"
မိုးပင္လယ္ ရန္စြာေနတဲ့ေနြၪီးႏႈတ္ခမ္းေထြးေထြးေလးကို ဖ်တ္ခနဲငံု႔နမ္းလိုက္ၿပီး..."စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့...ေနာ္"
"ဟာ!!ခင္ဗ်ား..ေခ်ာ့တာမွမဟုတ္တာ.."
မိုးပင္လယ္ထပ္ၿပီးငံု႔နမ္းလိုက္ျပန္တယ္...
"စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့လို႔..ေနာ္..."
ေနြၪီးဘာမျွပန္မေျပာဘဲ အိပ္ယာကေနအတင္းရုန္းထဖို႔လုပ္ေတာ့ မိုးပင္လယ္ကပိုနီးေအာင္ တိုးလာၿပီး...
"မရုန္းနဲ႔ကြာ..ကေလးေလးကလဲ...ကိုယ့္ကိုစိတ္မေကာက္ေတာ့ဘူးဆို ေခါင္းေလးပဲညိတ္ျပ..."
မိုးပင္လယ္က နားနားကို ထပ္တိုးလာၿပီး...
"မဟုတ္ဘူးဆို ...ေနြၪီး ဒီညအျပင္ေလ်ွာက္လည္လို႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္..."
ေနြၪီး ၾကက္သီးေမြးၫွင္းထေလာက္မဲ့စကားကိုေျပာၿပီး ႏွာေခါင္းေလးကို သြားနဲ႔အသာေလးဖိကိုက္သြားေသးတယ္။
ေနြၪီး ရဲ့ႏွလံုးကလဲ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနတာ အျပင္ေတာင္ေပါက္ထြက္ေတာ့မတတ္။
မိုးပင္လယ္က အသံတိုးဖြဖြေလးနဲ႔...
"ကိုယ့္ကိုစိတ္မေကာက္နဲ႔ေနာ္..ေနာ္လို႔"
ေနြၪီး ကပ်ာကယာပဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။သူအင္းေလးေရာက္တုန္းေတာ့ အျပင္ေလ်ွာက္လည္ခ်င္ေသးတယ္။
မိုးပင္လယ္က သူ႔စကားအတိုင္းပဲ ေနြၪီးကိုလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး
..."ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ ေနြၪီး..သူမ်ားေတြေတာင္ေစာင့္ေနၾကၿပီလားမသိဘူး"
"အဲ့ဒါခင္ဗ်ားေၾကာင့္ေလ.."
"ဟားဟား!ဟုတ္ပါၿပီ...ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ...ၿပီးရင္ေနြၪီးဖို႔ဝတ္စံုရိွတယ္ေနာ္"
"ဟာ!ဝယ္ထားတယ္လား!!ဘာလို႔မေျပာတာလဲ...ဆင္တူလား"
"အင္းေပါ့!!"
"ဆင္တူရိွမွန္းသိရင္ ဘယ္စိတ္ေကာက္ပါ့မလဲ"
"သိတယ္ေလ!!အဲ့တာေၾကာင့္မေျပာျပတာ...ေနြၪီးသိရင္ ဘယ္စိတ္ေကာက္ေတာ့မလဲ..စိတ္မေကာက္ရင္ ကိုယ္လဲေခ်ာ့လို႔မရေတာ့ဘူး...ေနာက္ဆိုခဏခဏစိတ္ေကာက္ေနာ္..ကိုယ္ေခ်ာ့ခ်င္လို႔"
ေနြၪီးမ်က္ႏွာေလးနီရဲလာၿပီး သူ႔ကိုလက္ထဲကတဘက္ျဖင့္ပစ္ေပါက္ကာ..
"ခင္ဗ်ား...အႀကံဆိုးနဲ႔..လူယုတ္မာ"
မိုးပင္လယ္ တဘတ္ကိုကိုင္ၿပီးေတာ့သာ ေအာ္ရယ္မိေတာ့တယ္။'ကိုႀကီးကခ်စ္လို႔ပါကြာ' ဆိုၿပီး ျမန္မာလူၾကမ္းေတြေျပာသလိုသာျပန္ေျပာလိုက္ရင္ ေနြၪီးသူ႔ကိုဆြဲထိုးဖို႔က ၈၅%ေလာက္ကေသခ်ာတယ္။ၿငိမ္ခံေနမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး..ဘာလို႔ဆို သူ႔ေကာင္ေလးက သူ႔ထက္ ၁လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲပုတဲ့ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ေလ...သူမစြန္႔စားရဲဘူး။
___________